ΦΡΑΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ

Αγαπητοί μου αναγνώστες, αγαλλιάστε!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με μια εκπληκτική επιφοίτηση!

Βρήκα τη λύση στο πρόβλημα της έλλειψης εργατικών χεριών, των μεροκάματων πείνας, των αλλοδαπών οικονομικών μεταναστών, της οικονομικής στενότητας των παραγωγών!

Οι φράουλες της Μανωλάδας, και της κάθε Μανωλάδας, μπορούν να συλλεχθούν αναίμακτα και δωρεάν. Δεν χρειάζεται πλέον να εργάζονται οι πτωχοί εργάται εισαγωγής για πενταροδεκάρες. Μπορούμε να καλύψουμε τις ανάγκες σε εργατικά χέρια με έναν τρόπο κατά πολύ απλούστερο, μειώνοντας ταυτόχρονα τα έξοδα συλλογής στο μηδέν. Καλύτερα ακόμη: η λύση που προτείνω εξασφαλίζει ένα επιπλέον εισόδημα στους παραγωγούς, ενώ παράλληλα τους αναβαθμίζει κοινωνικά. Από απλοί αγρότες βιοπαλαιστές προβιβάζονται σε new age θεραπευτές.

Με έναν σμπάρο τρία τρυγόνια αγαπητοί μου!

Και όλα αυτά πώς;

Απλούστατο!

Με μια αγγελία στα εξωτερικά για αγροτουρισμό!

Ελάτε στην εξωτική Μανωλάδα! Απολαύστε τις χαρές της φύσης, ξαναβρείτε την επαφή με το χώμα, με τη γη, με τον πρωτόγονο εαυτό σας! Αφεθείτε να παρασυρθείτε από το μαγευτικό άρωμα της φράουλας, ενώ συλλέγετε τα φρούτα σε χειρόπλεκτα κοφίνια, με τον αγνό παραδοσιακό τρόπο! Χαρίστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ξαναγίνει πρωτόγονος! Ξεχάστε το άγχος του γραφείου, τη ρύπανση της μεγαλούπολης! Εδώ στη Μανωλάδα, η καρδιά των ανθρώπων χτυπάει ακόμη στο ρυθμό της φύσης.

Διαμονή σε παραδοσιακά χειροποίητα καταλύματα που θα κατασκευάσετε μόνοι σας σύμφωνα με τις οδηγίες των ιθαγενών. Διατροφή με υγιεινές τροφές από φυσικά συστατικά που θα παρασκευάσετε επίσης μόνοι σας, με βάση πατροπαράδοτες συνταγές της περιοχής. Όλα αυτά σε τιμές προσιτές για όλους. Δώρο ένα βαζάκι με μαρμελάδα φράουλα (που θα τη βράσετε μόνοι σας, εννοείται).

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΘΕΣΕΩΝ! ΚΑΝΕΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ ΚΡΑΤΗΣΗ!

Να και οι φράουλες μαζεμένες, να και οι παραγωγοί με φράγκα, να και ο τουρισμός ανεβαίνει, να και οι μιαροί μετανάστες στα σπίτια τους!

Γιατί δεν με έχουν ακόμη κάνει υπουργό των οικονομικών, αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω.

ΙΔΙΟΓΡΑΦΟΝ

Μια που έχω καιρό να εμφανιστώ, ας κάνω μια σταδιακή προσαρμογή με ένα παιχνιδάκι, πριν περάσουμε πάλι σε πιο σοβαρά θέματα!





Ευχαριστώ την Ελληνίδα που με κάλεσε στο παιχνιδάκι με τα αυτόγραφα.

«1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com

5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν. (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)»


Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου το Μελικράτη, το Δρακατώρ, το Διαγόρα, και όποιον άλλον θέλει (λέω να καλέσω και τους Gttwins και Ροβιθέ, αλλά είναι σοβαροί άνθρωποι και δεν ξέρω αν έχουν όρεξη για μπλογκοπαίχνιδα!).

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΙΝ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

Των αλλωνών δεν ξέρω. Η δική μου πάντως τιμάται μόλις 30 λίτρα βενζίνης – όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω εχτές.

Ανήκω στην σπάνια αυτή κατηγορία ελλήνων που δεν έχουν τηλεόραση. Αυτό μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στην ψυχική υγεία, όπως θα δείτε αμέσως. Διότι συν τοις άλλοις τυγχάνω και αμελής και αναβλητική. Και αφήνω το ρεζερβουάρ της βενζίνης να χτυπήσει κόκκινο πριν αποφασίσω να διαθέσω εκείνο το πεντάλεπτο που απαιτείται για να το γεμίσω.

Εχτές το πρωί ήταν φανερό ότι δεν πήγαινε άλλο το πράγμα. Είχα μέρες που κυκλοφορούσα με το δείκτη στο κόκκινο. Προσεγγίζω λοιπόν ένα βενζινάδικο. Προσεγγίζω τρόπος του λέγειν! Διότι για να το προσεγγίσεις έπρεπε να έχεις το θεό μπάρμπα. Η ουρά ξεκινούσε από ένα σημείο απ’ όπου το βενζινάδικο δεν φαινόταν καν. Αφελώς σκεπτόμενη και μην γνωρίζοντας τίποτα για την απεργία των βυτιοφόρων (η έλλειψη τηλεόρασης που λέγαμε) αποφασίζω να ξαναπεράσω αργότερα.

Αργότερα η ουρά είχε φτάσει το χιλιόμετρο. Στο επόμενο βενζινάδικο η βενζίνη είχε εξαντληθεί. Στο τρίτο αποφάσισα ότι θα περιμένω, διότι κατά πάσα πιθανότητα όπου και να πήγαινα η κατάσταση θα ήταν χειρότερη. Και περίμενα. Σε μια ουρά που έφερε όλα τα χαρακτηριστικά μιας ελληνικής ουράς. Εξυπνάκηδες που επιχειρούσαν να χωθούν από παντού, στουρνάρια που στεκόντουσαν στη μέση μια διασταύρωσης εμποδίζοντας τη διέλευση, απηδυδισμένους παντός είδους που κορνάριζαν εξαγριωμένα νομίζοντας μάλλον ότι αν κορνάρουν αρκετά δυνατά, τα λοιπά αυτοκίνητα θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους ίδιους.

Η κατάσταση παρόλα αυτά έχει κρατηθεί εντός ανεκτών ορίων όταν, μισή ώρα αργότερα, βρίσκομαι μόλις τέσσερα αυτοκίνητα απόσταση από το ποθούμενο. Εκείνη τη στιγμή, βλέπω ένα τυρκουάζ αμάξι με ξανθιά οδηγό να κάνει επιτόπου στροφή από το αντίθετο ρεύμα και να χώνεται παράλληλα με την ουρά στο βενζινάδικο. Περιμένω ότι ο βενζινάς θα τη διώξει, αλλά πού! Αντίθετα, την κατευθύνει σε πιο βολικό σημείο κι ετοιμάζεται να την εξυπηρετήσει.

Έχω κατέβει από το αμάξι κι έχει γίνει το έλα να δεις.

- Δε φαντάζομαι να της βάλεις βενζίνη;

- Βεβαίως θα της βάλω.

- Αν της βάλεις θα γίνει χαμός εδωπέρα!

- Σε παρακαλώ, άσε με να κάνω τη δουλειά μου!

- Δεν υπάρχει περίπτωση! Περιμένουμε μια ώρα στην ουρά!

- Θα μου κάνεις εσύ κουμάντο στο μαγαζί;

- Αν θα σου κάνω λέει; Αφού εξυπηρετείς αυτούς που χώνονται!

Έχουν ανταλλαγεί οι καθιερωμένες αβροφροσύνες, έχουμε περάσει σε ελευθέρα πάλη, οι παρακαθήμενοι οδηγοί με εμψυχώνουν με θριαμβικές ιαχές. Η λύση έχει δοθεί πολύ απλά από τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου: ή κάθεσαι ήσυχα ή δεν στο γεμίζω. Έτσι απλά.

Προς στιγμήν έχω σκεφτεί να πουλήσω μούρη και να σηκωθώ να φύγω. Κι έπειτα; Η ξανθιά ύπαρξη θα έχει εξυπηρετηθεί, οι λοιποί επίσης, ο βενζινάς θα έχει κάνει τη δουλειά του, κι εγώ θα βρεθώ στο σπίτι μου με την αξιοπρέπεια άθικτη – και χωρίς σταγόνα βενζίνη.

Έχω κάνει γαργάρα την αξιοπρέπεια, έχω χωθεί στο αμάξι μου κι έχω δεχτεί την ευγενή προσφορά του μελίρρυτου εμπόρου καυσίμων. Όχι χωρίς να περιλούσω πρώτα δεόντως την χαριτόβρυτο νύμφη που μας έχει χεσμένους όλους (έχει πει μεταξύ άλλων το αμίμητο «Μα τι να κάνω; Να πάω μέχρι εκεί κάτω; Δεν βλέπετε πού φτάνει η ουρά;» Ναι μωρή κατσίκα, το βλέπω! Όχι μόνο το βλέπω, αλλά το έχω μετρήσει με τα νεύρα μου μια ώρα τώρα! Γι’ αυτό ακριβώς είναι γαϊδουριά να χώνεσαι μπροστά!). Ούτε χωρίς να πω στο βενζινά τη γνώμη μου για τον εκβιασμό του («Βρήκες πάτημα που σε έχουμε ανάγκη και κάνεις ό,τι γουστάρεις!» «μα τι θέλετε; Να διώξω τον πελάτη; Εγώ θέλω πελάτες και για αύριο!» Στο ερώτημά μου «Εμένα δεν με θέλεις για αύριο;» δεν βρήκε τι να απαντήσει).

Τι τα θέλεις όμως, όλα ήταν κούφια λόγια. Η ουσία είναι μία: για να πάρω τα τριάντα λίτρα μου, έκανα γαργάρα την αξιοπρέπεια, έκατσα ήσυχα και περίμενα πειθήνια μέχρι να αποφασίσει ο ανώτατος – λόγω περιστάσεων – άρχων της κατάστασης να με εξυπηρετήσει. Κι ενώ περίμενα ευπειθώς τοις κείνου ρήμασι πειθόμενη, ιδού και μια ασημί απαστράπτουσα μπεμβέ προσάραξε εκτός ουράς – και φυσικά εξυπηρετήθηκε, και φυσικά όλοι κάναμε μόκο.

Σκεφτόμουν ύστερα ότι θα μπορούσα ίσως να έχω σηκωθεί να φύγω, με μικρές σχετικά πρακτικές συνέπειες. Θα μπορούσα να κυκλοφορώ με το ποδήλατο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Θα μπορούσα να ακυρώσω την εκδρομή που έχω προγραμματίσει για το σαββατοκύριακο. Θα μπορούσα να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.

Τι θα γινόταν όμως αν αυτό που μοίραζε ο καλός κύριος ήταν ψωμί αντί για βενζίνη; Και τι θα γινόταν αν η έλλειψη δεν ήταν λίγων ημερών αλλά πολλών εβδομάδων; Τι θα ήμουν διατεθειμένη να κάνω για να πάρω μια φραντζόλα; Μου ήρθαν στο νου εικόνες της κατοχής, δοσίλογοι, μαυραγορίτες… πόσο λίγο χρειάζεται ο άνθρωπος για να εκπέσει!

Ναι, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι τελικά πολύ φθηνή.

Μόλις λίγα λίτρα βενζίνης, ή μισό κιλό ψωμί…

Κι επειδή παραβαρύναμε, πάρτε κι ένα βίνδεο με παραδοσιακή μουσική για να ξαλεγράρετε!

ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΟΥΣΙΕΣ

“Mind if I smoke?”

I shrank, cringed from reflex.

“Do I mind? A cigarette? Ma’am, please….!” I tried to explain, not to hurt her feelings. “You don’t mean… you’re going to blow smoke into our little bit of air? Force me, who has done you no harm, to breathe smoke?

Από το βιβλίο του Richard Bach “The bridge across forever”

Μία φορά την εβδομάδα τουλάχιστον πηγαίνω για χορό. Μου αρέσει η μουσική, μου αρέσει ο χώρος, μου αρέσουν οι άνθρωποι, και πάνω απ’ όλα φυσικά μου αρέσει να χορεύω. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι η κάπνα. Όσο καλός και να είναι ο εξαερισμός, από μια στιγμή και μετά τα μάτια τσούζουν, ο λαιμός γρατζουνάει, αρχίζει ο ξερόβηχας και ξέρω ότι είναι ώρα να την κάνω. Τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου, το σώμα μου όλο βρωμοκοπάει καπνίλα. Πετάω από πάνω μου τα ρούχα, τα χώνω στο καλάθι και το ξανακλείνω για να μη βγαίνει έξω η μυρωδιά. Χώνομαι στο μπάνιο και λούζομαι. Τα μαλλιά μου είναι μακριά και το να κοιμηθώ με βρεγμένο μαλλί, τυλιγμένο σε πετσέτα, δεν είναι ότι πιο ευχάριστο. Καλύτερα όμως από το να έχω πάνω μου αυτή τη μυρωδιά. Άλλωστε δεν χρωστά τίποτε και ο σύντροφός μου να έχει δίπλα του όλο το βράδυ τη μπόχα του ταγκιασμένου καπνού.

Κανείς ποτέ δεν μου ζήτησε έστω και τυπικά την άδεια για να καπνίσει μπροστά μου, πράγμα που πάντοτε έκανα όταν ήμουν καπνίστρια (και πάντα σεβόμουν την τυχόν αρνητική απάντηση του συνομιλητή μου). Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως: έχει νόημα η ερώτηση αυτή; Είναι ποτέ δυνατόν να θέλει ένας έμφρων άνθρωπος να του ξεφυσάνε τον καπνό στη μούρη; Απλώς το παίρνει απόφαση ότι οι καπνιστές είναι τόσο πολλοί και το κάπνισμα τόσο καθιερωμένο, ώστε αν θέλει να έχει κάποια κοινωνική ζωή είναι υποχρεωμένος να το ανεχτεί.

Ως πότε;

Ως πότε πρέπει να θεωρείται δεδομένο και ανεκτό κοινωνικά να δηλητηριάζεται ο αέρας που αναπνέουμε;

Σύντομα πρόκειται να απαγορευτεί το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι μία ακόμη διάταξη που δεν θα εφαρμοστεί και θα καταστρατηγείται παντού. Από εμάς εξαρτάται η εφαρμογή της. Από εμάς, καπνιστές και μη καπνιστές μαζί. Οι καπνιστές ας καταλάβουν ότι οφείλουν σεβασμό στην υγεία των άλλων. Οι μη καπνιστές ας τολμούν να τους το υπενθυμίζουν. Μεγάλο το κοινωνικό κόστος, μεγαλύτερο όμως το κόστος στην υγεία μας.

Ο καπνός ενοχλεί. Ο καπνός βλάπτει. Όχι μόνον σε κλειστούς χώρους, αλλά και σε ανοιχτούς. Πολύ συχνά μου συμβαίνει να καπνίζει κάποιος στο δρόμο και να μου έρχονται τα συννεφάκια που ξεφυσά καθώς περπατάει. Ή να βρίσκομαι στην παραλία ή σε κάποια υπαίθρια εκδήλωση και οι διπλανοί μου να καπνίζουν αμέριμνοι, πιστεύοντας ότι μια που είμαστε έξω «δεν πειράζει» γιατί το παίρνει ο αέρας. Βεβαίως το παίρνει, το περνάει από τη μούρη των υπολοίπων και στη συνέχεια το διασκορπίζει στην ήδη επιφορτισμένη ατμόσφαιρα που αναπνέουμε όλοι μας.

Ο καπνός ενοχλεί. Ο καπνός βλάπτει. Όχι μόνον σε δημόσιους χώρους, αλλά και σε ιδιωτικούς. Η δηλητηρίαση είναι θεμιτή σε ιδιωτικό χώρο; Μπορώ να σας εξαναγκάσω να πιείτε κώνειο στο τσάι που θα σερβίρω στο σπίτι μου; Όχι; Μα τότε γιατί θεωρείται δεδομένο ότι μπορώ να δηλητηριάσω τον αέρα που αναπνέετε; Το δηλητηριασμένο τσάι, στο κάτω-κάτω, μπορείτε και να μην το πιείτε, χωρίς συνέπειες. Δεν μπορείτε όμως να μην αναπνεύσετε! Ενώ εγώ μπορώ να μην καπνίσω. Ίσως να ενοχληθώ, ίσως να δυσφορήσω – αλλά δεν θα έχω ως συνέπεια βλάβες στην υγεία μου. Ενώ εσείς που ρουφάτε τον καπνό μου θα έχετε.

Δεν γνωρίζω όλη την ελληνική νομοθεσία (αν και ίσως θα έπρεπε, δεδομένου ότι άγνοια νόμου απαγορεύεται). Είμαι όμως πεπεισμένη ότι όλο και κάποιος νόμος θα απαγορεύει την πρόκληση σωματικής βλάβης, ίσως μάλιστα να γίνεται και συγκεκριμένη μνεία στη δηλητηρίαση. Είμαι σίγουρη ότι ένας καλός δικηγόρος θα μπορούσε να στηρίξει στο δικαστήριο μια μήνυση κατά των καπνιστών για πρόκληση σωματικής βλάβης και να κερδίσει τη δίκη.

Το κάπνισμα δεν είναι απλώς απαράδεκτο. Είναι και παράνομο. Απλώς δεν το έχει πάρει κανείς χαμπάρι ακόμη!

Και μια σύντομη αναφορά στις άλλες παράνομες ευφορικές και ψυχοτρόπες ουσίες:

Είναι προφανές ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος να είναι παράνομη η χρήση των ουσιών που αναφέρονται συνήθως συλλήβδην με την άστοχη ονομασία «ναρκωτικά». Με την εξαίρεση του χασίς, που λαμβάνεται με κάπνισμα, η κατανάλωσή τους δεν επηρεάζει κανέναν άλλον παρά τον ίδιο τον χρήστη. Επομένως δεν συντρέχει λόγος να είναι απαγορευμένες. Είναι εξίσου παρανοϊκό με το να είναι παράνομη η αυτοκτονία. Είναι εξίσου παρανοϊκό με την υποχρεωτική χρήση ζώνης ασφαλείας και κράνους. Είναι η παρωχημένη νοοτροπία του κράτους-πατέρα, που γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι είναι καλό για εμάς.

Αντιθέτως είναι απολύτως λογικό και επιβεβλημένο να απαγορευτεί εξ ολοκλήρου το κάπνισμα, ως επιβλαβές για τους συνανθρώπους μας και για το περιβάλλον μας. Μπορεί να υπάρξει ένα μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο οι καπνιστές θα έχουν το χρόνο να διακόψουν τη συνήθεια του καπνίσματος. Μπορούν να διαμορφωθούν ειδικοί χώροι καπνίσματος, με φίλτρα εξαερισμού που να συγκρατούν τους ρύπους, όπου θα πηγαίνουν όσοι δεν αντέχουν χωρίς τη δόση τους (κάτι σαν τις ναρκοσάλες των νοσοκομείων).

Αγαπητοί καπνιστές, φρικάρατε;

Καλά κάνατε.

Αυτή είναι η εικόνα, και αυτή πρέπει να είναι. Το κάπνισμα είναι ένας επικίνδυνος εθισμός και οφείλει να εκλείψει. Δεν χωρεί ούτε συζήτηση ούτε αμφισβήτηση.

ΚΟΨ’ ΤΟ ΤΩΡΑ!


Οι εικόνες αλιεύθηκαν από την ιστοσελίδα

http://www.fotosearch.com/photos-images/smoke.html

ΔΕΣΜΩΤΕΣ

- What do you fear, lady?

- A cage. To stay behind bars until use and old age accept them, and all chance of doing great deeds is gone beyond recall or desire.

J.R.R.Tolkien, The Lord of the Rings.

Στις 2 Μαρτίου του 1998, η δεκάχρονη Natascha Kampusch βγήκε από το σπίτι της για να πάει στο σχολείο. Δεν έφτασε ποτέ. Ένας παιδεραστής, ο Wolfgang Plikropil, την απήγαγε και τη μετέφερε στο σπίτι του, όπου είχε ετοιμάσει ένα υπόγειο δωμάτιο για να την φιλοξενήσει: δυόμιση μέτρα κάτω από τη γη, χωρίς παράθυρα, χωρίς φως, πέντε τετραγωνικά μέτρα εμβαδόν και μια ατσάλινη πόρτα.

Η Natascha έμεινε έγκλειστη εκεί οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι τις 23 Αυγούστου του 2006, όταν κατόρθωσε να δραπετεύσει. Στην αρχή ο δεσμοφύλακάς της δεν την άφηνε να βγει καθόλου από το υπόγειο. Αργότερα της επέτρεψε να ανέβει στο σπίτι, και τρία χρόνια αργότερα να βγει στον κήπο. Πολύ αργότερα βγήκε και στο δρόμο, πάντοτε συνοδευόμενη από τον άγρυπνο φύλακά της.

Μια φορά βγήκε τρέχοντας από την πόρτα του κήπου. Ένιωσε ίλιγγο, έκανε μεταβολή και γύρισε πανικόβλητη στο σπίτι, πριν εκείνος αντιληφθεί τη σύντομη φυγή της. Ωστόσο ήρθε μια μέρα, χρόνια αργότερα, που κατόρθωσε επιτέλους να αποδράσει.

«Ποτέ μου δεν τον είπα αφέντη, όσο και να το επιθυμούσε», λέει η Natascha.

Ο απαγωγέας αυτοκτόνησε μόλις διαπίστωσε ότι το θύμα του είχε δραπετεύσει.

«Ποτέ δεν θα με πιάσουν ζωντανό», της είχε πει.

Η Natascha λέει ότι νιώθει περισσότερο οίκτο παρά μίσος για το βασανιστή της. Οι ψυχολόγοι μιλούν για το σύνδρομο της Στοκχόλμης, για τον αναπόφευκτο συναισθηματικό δεσμό που δημιουργείται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους οι οποίοι συνυπάρχουν σε τόσο στενή σχέση κάτω από την ίδια στέγη, έστω και αν πρόκειται για μια σχέση εκμετάλλευσης και καταναγκασμού.

Όλοι μας έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε και να νιώσουμε ότι μας αγαπούν. Όταν ο μόνος άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μας είναι ταυτόχρονα ο βασανιστής μας, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγαπήσουμε αυτόν.

Ο Wolfgang σίγουρα αγαπούσε τη Natascha. Ήταν ότι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του. Σίγουρα θα έκανε τα πάντα για να της εξασφαλίσει μια άνετη και ευχάριστη ζωή – τα πάντα, εκτός από το να της δώσει την ελευθερία της.

Άραγε η Natascha ήταν περισσότερο έγκλειστη από μια οποιαδήποτε κοπέλα που παντρεύεται από υποχρέωση, από συνήθεια, από κοινωνική πίεση, γιατί έτσι κάνουν όλοι, που ζει μια ζωή στο πλευρό ενός ανθρώπου ο οποίος της είναι αδιάφορος, ίσως και απωθητικός, που έχει σεξουαλική επαφή μαζί του αναγκαστικά επειδή είναι ο άντρας της, που «μαθαίνει» τελικά να τον «αγαπάει» γιατί αυτή είναι η μόνη επιλογή που της δίνεται πέρα από την τρέλα;

Υπάρχουν κοινωνίες όπου η γυναίκα εξακολουθεί από κάθε πρακτική άποψη να είναι αντικείμενο. Όμως ακόμη και στις ελεύθερες δυτικές κοινωνίες μας, πόσες γυναίκες αλλά και πόσοι άντρες επιλέγουν ουσιαστικά ελεύθερα τον τρόπο ζωής τους; Πόσο εύκολο είναι να ζήσεις μια ζωή έξω από τα καθιερωμένα; Πόσο εύκολο είναι να ζήσεις μόνος, πόσο εύκολο είναι να χωρίσεις; Πόσο στηρίζει η κοινωνία μας αυτές τις επιλογές;

Και πόσο εύκολο είναι να πληγώσεις έναν άνθρωπο που σε έχει απελπιστικά ανάγκη για να νιώθει ασφαλής και ευτυχισμένος; Πόσο εύκολο είναι να εγκαταλείψεις κάποιον που έχεις μάθει να αγαπάς μετά από ατελείωτα χρόνια κοινής κάθειρξης; Πόσο εύκολο είναι να διεκδικήσεις το δικό σου θέλω ενάντια στο θέλω του άλλου; Ίσως οι μεγαλύτεροι δεσμοφύλακες να βρίσκονται τελικά μέσα μας.

Τουλάχιστον η Natascha ήξερε ότι υπήρχε ένας κόσμος εκεί έξω με άλλες αξίες, όπου μπορούσε κάποτε να δικαιωθεί, αρκεί να κατόρθωνε να παραμείνει ζωντανή, αρκεί να διατηρούσε μια σπίθα δύναμης και διαύγειας.

Βλέπω μια φωτογραφία που τραβήχτηκε αμέσως μετά τη διάσωση της Natascha: κάτω από μια μεγάλη γαλάζια κουβέρτα εξέχουν δυο λιγνά κατάλευκα πόδια, ανέγγιχτα από το φως του ήλιου.

Δυο πόδια που μόλις έκαναν το μεγαλύτερο βήμα της ζωής τους.

Δείτε τις ταινίες:

The collector (Ο συλλέκτης) του William Wyler, με τους Samantha Eggar και Terence Stamp (εξαιρετικός στο ρόλο του)

Átame (Δέσε με) του Pedro Almodóvar, με τους Victoria Abril και Antonio Banderas

Ο διάλογος του Aragorn και της Éowyn στην αρχή της ανάρτησης γράφτηκε από μνήμης. Δυστυχώς λόγω έλλειψης χώρου πολλά βιβλία μου βρίσκονται σε κούτες στην αποθήκη. Κάποτε γνώριζα όλο το βιβλίο απ’ έξω, από τότε όμως έχουν περάσει χρόνια. Αν υπάρχει κάποιο μικρό λάθος, ας με συγχωρήσουν οι αναγνώστες μου.