Προχτές το απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Trip και με ενημέρωσε ότι την Πέμπτη 16 Ιουλίου η ομάδα Ξεμπλογκάρισμα θα επισκεπτόταν τις φυλακές της Θήβας για να παραδώσει τα πράγματα που είχαν συγκεντρωθεί για τις γυναίκες και τα παιδιά που ζουν εκεί. Επικοινώνησα με τον Πανόπτη για να κανονίσουμε να τους παραδώσω τις κούτες που είχα ετοιμάσει. Πάνω στην κουβέντα χωρίς να το πολυσκεφτώ προσφέρθηκα να λάβω μέρος στην αποστολή. Το αμάξι μου είναι αρκετά μεγάλο κι όταν πέφτουν τα πίσω καθίσματα έχει άφθονο χώρο για φόρτωμα.
Σήμερα το πρωί λοιπόν βρέθηκα να οδηγώ ένα αυτοκίνητο γεμάτο ως απάνω με ρούχα, παιχνίδια, βιβλία, πάνες, σαμπουάν, κουβέρτες, παπλώματα, και πάνω στις μπάρες μια πτυσσόμενη κούνια κι ένα πλαστικό σπιτάκι (σαν εκείνο στη διαφήμιση με τη Χιονάτη και τους επτά νάνους, αν θυμάστε).
Είχα προετοιμαστεί για να αντικρίσω τα χειρότερα, και με μεγάλη μου χαρά ομολογώ ότι διαψεύστηκα. Πέρα από τους πανύψηλους τοίχους με τα συρματοπλέγματα και τα πανταχού παρόντα αγκαθωτά σύρματα που σου σφίγγουν την ψυχή, τα κτίρια αυτά καθαυτά ήταν άνετα, ευρύχωρα, καθαρά και αρκετά εμφανίσιμα. Έχω δει δημόσια νοσοκομεία σε πολύ χειρότερη κατάσταση (ακόμη και κάτι ξενοδοχεία, εδώ που τα λέμε). Δεν ξέρω πώς είναι η ζωή εκεί μέσα, δεν είδα τα κελιά ούτε συνομίλησα με τις κρατούμενες. Ίσως η εικόνα να είναι διαφορετική πιο μέσα. Πάντως ήταν ασύγκριτα καλύτερα από τις φυλακές τις Αμυγδαλέζας που είχε τύχει να επισκεφτώ κάποια άλλη φορά.
Μιλήσαμε με μία φύλακα, την υπεύθυνη για την παραλαβή των προσφορών μας. Μας ενημέρωσε για τις ανάγκες που υπάρχουν, συζήτησε μαζί μας αρκετή ώρα, ακόμη και για θέματα άσχετα με αυτά της αποστολής, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις. Ο τρόπος που μιλούσε για τις κρατούμενες ήταν αυστηρός, πραγματιστικός, ώρες-ώρες συγκαταβατικός, συχνά απαξιωτικός. Ωστόσο μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να φέρει σε πέρας όσο καλύτερα μπορούσε μια δουλειά δύσκολη, όχι ευχάριστη, αλλά αναγκαία. Έμοιαζε περήφανη για το γεγονός ότι η φυλακή αυτή θεωρείται ιδιαίτερα "σκληρή", με την έννοια ότι δεν είναι εύκολο να περάσεις μέσα ναρκωτικά, όπως μας είπε.
Συχνά έχω αναρωτηθεί πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ασκεί ένα τέτοιο επάγγελμα. Τι είδους ψυχοσύνθεση θα πρέπει να έχει. Πώς θα τον επηρεάζει η δουλειά του στην καθημερινότητά του. Και τελικά, τι σημασία έχει αν είσαι φύλακας ή κρατούμενος, αφού και ο ένας και ο άλλος ζουν μέσα στη φυλακή.
Πέρα από τις φιλοσοφικές αυτές ανησυχίες, από την επίσκεψη μου έμεινε η τεράστια χαρά της προσφοράς, η χαρά που δίνει η γνώση ότι τα τα όσα μπορώ να δώσω πιάνουν τόπο, ότι όλα όσα εκείνα τα αντικείμενα που συσσωρεύουμε και μας είναι βάρος και όχληση γιατί μας πιάνουν τον τόπο σε ντουλάπες κι αποθήκες μπορούν να αξιοποιηθούν από ανθρώπους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Ας είναι καλά τα παιδιά που οργανώνουν αυτές τις αποστολές.
Η επόμενη συνάντηση για Ξεμπλογκάρισμα θα γίνει τον Σεπτέμβριο, οπότε και θα οργανωθεί και η επόμενη αποστολή. Όποιος θέλει να συμμετέχει ή έχει πράγματα να προσφέρει, θα βρει σχετικές πληροφορίες στην ιστοσελίδα της οργάνωσης.
Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)