Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

ΛΕΜΟΝΑΚΙ ΜΥΡΩΔΑΤΟ

Ο Μήτσος είναι οδηγός φορτηγού. Ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους της Ελλάδας μεταφέροντας οτιδήποτε του ανατεθεί από το ένα μέρος στο άλλο. Συνήθως μεταφέρει αγροτικά προϊόντα. Τις προάλλες ανέβηκε Πάτρα, φόρτωσε χύμα λεμόνια Χιλής και τα μετέφερε στα συσκευαστήρια του Άργους. Δυο μέρες αργότερα, τον έστειλαν πάλι στα ίδια συσκευαστήρια, όπου φόρτωσε συσκευασμένα λεμόνια ελληνικά και τα μετέφερε σε διάφορα σούπερ μάρκετ.

Τα λεμόνια Χιλής είναι, λέει, κατά 10 λεπτά φθηνότερα από τα ελληνικά.

Την παραπάνω ιστορία την έμαθα από πρώτο χέρι, από άτομο απόλυτα αξιόπιστο, και έχω κάθε λόγο να θεωρώ ότι είναι αληθινή - αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι το παλικάρι δεν το λένε Μήτσο και δεν πήγε στην Πάτρα ούτε στο Άργος αλλά σε κάποιες άλλες πόλεις (άλλαξα το όνομα και τα τοπωνύμια για να προστατεύσω την ανωνυμία του, όσο μπορώ τέλος πάντων).

Δεν ξέρω εσείς τι συμπέρασμα βγάζετε, εγώ πάντως λέω να αρχίσω φυλάω τα ρούχα μου περισσότερο από πριν. Ήδη κάνω το προφανές: όταν ψωνίζω από σούπερ μάρκετ κοιτάζω πάντα να διαλέγω ελληνικά προϊόντα. Άμα βλέπω μόνο αχλάδια Αργεντινής, λεμόνια Χιλής και πορτοκάλια Ισραήλ, αφήνω τα ψώνια για άλλη μέρα. Δε θα χαθούμε κιόλας.

Κοίτα όμως που μπορεί και να μην είναι αρκετό αυτό. Μπορεί - μπορεί λέμε, μια υπόθεση κάνουμε - τα "λεμόνια Αργολίδας" ή "λεμόνια Κορινθίας" ή ή ή που διαλέγω να καταλαβαίνουν τα ισπανικά καλύτερα από τα ελληνικά. Το κακό είναι πως δε μιλάνε τα άτιμα, κι αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να γίνει. Ας πούμε ένας δειγματοληπτικός έλεγχος με ανάλυση DNA (δε μπορεί, θα είναι διαφορετικές οι λεμονιές της Χιλής, ή μήπως όχι; μήπως όλοι πλέον μπολιάζουν από ένα και μοναδικό δέντρο και όλα τα λεμόνια είναι κλώνοι όλων των υπολοίπων;), με εξέταση της μικροβιακής χλωρίδας (τι στην ευχή, όλο και κάποιο Χιλιανο μύκητα θα πετύχουμε, σωστά;). Αν αποφασίσει ν' ασχοληθεί ας πούμε το Υπουργείο Γεωργίας ή κανένα Ινστιτούτο του Καταναλωτή, ίσως βρεθεί μια άκρη. Ίσως και όχι.

Και στο αναμεταξύ, οι αγρότες της Αργολίδας πετάνε την παραγωγή τους ή εγκαταλείπουν τα κτήματα, οι αγρότες της Χιλής δουλεύουν για τρεις πεντάρες - και πολλά λέω, μάλλον: για βάλτε με το νου σας το κόστος μεταφοράς από το Σαντιάγο ή το Βαλπαραΐσο ως την Πάτρα κι από εκεί ως το Άργος - και κάποιοι μεσάζοντες βγάζουν λεφτά για να μην κάνουν απολύτως τίποτε.

Προς το παρόν, εγώ ψωνίζω από ένα μικρό κατάστημα βιολογικών προϊόντων, όπου εμπιστεύομαι απόλυτα την ιδιοκτήτρια και γνωρίζω ότι φέρνει φρέσκα λαχανικά από το Μαραθώνα κάθε δυο μέρες και όπου το γάλα και τα γιαούρτια προέρχονται από μια μικρή μονάδα στο Λιβαδερό Κομοτηνής.

Παπούτσι από τον τόπο μου, με τη βούλα και με το μαχαίρι.