ΚΛΕΙΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

Ένα πρωί, αρχές Αυγούστου, στις διακοπές, κατευθυνόμουνα μαζί με την κόρη μου μέσα από ένα αραιό πευκοδάσος προς το χωματόδρομο που οδηγούσε στην κοντινή παραλία. Ήμασταν στις παρυφές του δρόμου, όταν εμφανίστηκε από πέρα ένα μεγάλο τζιπ με κλειστά παράθυρα. Πέρασε μπροστά μας με ταχύτητα σχετικά μεγάλη για το είδος του δρόμου, σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης που μας έπνιξε, και κατευθύνθηκε προς την παραλία. Στο τιμόνι βρισκόταν μια γυναίκα και στα πίσω καθίσματα ένα ή δύο παιδιά.

Η καλή αυτή κυρία δεν αντιλήφθηκε καν ότι μας ενόχλησε. Πιθανόν να μην αντιλήφθηκε καν την παρουσία μας. Μέσα από τα φυμέ τζάμια θα ήμασταν απλώς δυο σκούρες σιλουέτες στην άκρη του δρόμου. Αμέριμνη μας προσπέρασε, με τη δροσιά του κλιματιστικού να την τυλίγει, ίσως και με κάποια ευχάριστη μουσική να εντείνει ακόμη περισσότερο το κλίμα της οικειότητας εντός του οχήματος, σε αντιδιαστολή με τον αφιλόξενο, ζεστό, σκονισμένο και θορυβώδη εξωτερικό κόσμο.

Πόσο εύκολο είναι να αγνοείς τους άλλους, όταν έχεις δημιουργήσει για σένα τις ιδανικές συνθήκες! Πόσο εύκολα αγνοούμε το τι συμβαίνει γύρω μας, κλεισμένοι στην αποστειρωμένη, κλιματιζόμενη σαπουνόφουσκα του μικροαστισμού μας! Εμφύλιοι πόλεμοι, ασθένειες, ρατσισμός, εκμετάλλευση, όλα εξαφανίζονται με το πάτημα ενός κουμπιού στο τηλεχειριστήριο, δίνοντας τη θέση τους στο γαλήνιο ενυδρείο του διαμερίσματος.

Και όταν κάποιος μελαμψός άντρας με χαμόγελο μας πλησιάσει στα φανάρια για να μας καθαρίσει τα τζάμια, ανεβάζουμε τα αυτόματα παράθυρα και κλείνουμε τις ασφάλειες, καλού κακού. Γιατί η φτώχεια και η δυστυχία των άλλων είναι επικίνδυνη όταν φτάνει έξω από την πόρτα μας. Γιατί δεν θέλουμε να δούμε ότι η δική μας άνεση πατάει πάνω στη δική τους στέρηση.

Διότι πώς θα γίνει να έχουμε όλα τα υλικά αγαθά που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένα, χωρίς τις φθηνές πρώτες ύλες και εργατικά χέρια κάποιων άλλων χωρών; Πώς θα γίνει να διεκδικούμε για τα δικά μας παιδιά μια θέση στο πανεπιστήμιο και μια δουλειά αξιοπρεπή και προσοδοφόρα, χωρίς να αναλαμβάνουν οι μετανάστες όλα τα βαρέα και ανθυγιεινά; Πώς θα απολαμβάνουμε εμείς φθηνά κλιματιστικά αν δεν δουλέψει για τρεις πεντάρες κάποιος φουκαράς στην Ταϊβάν ή στην Κορέα;

Ανοίξτε τα παράθυρα όσο είναι καιρός.



Στα αριστερά της φωτογραφίας, περίπου στα μισά του ύψους, φαίνεται μια λωρίδα χώματος κάπως πιο ανοιχτόχρωμη. Είναι ο δρόμος, ο οποίος συνεχίζει προς τα δεξιά μέχρι εκεί που βλέπετε το παρκαρισμένο αυτοκίνητο, και κατεβαίνει και λίγο χαμηλότερα προς τα πίσω.

Όχι ότι έχει σημασία, αλλά να μη βάλω κι εγώ μια αναμνηστική φωτό από τις διακοπές μου;-)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Θυμάμαι παλιά - πόσο παλιά; ας πούμε πριν από είκοσι χρόνια, ή και δεκαπέντε - ο κόσμος δεν πήγαινε διακοπές μόνο τον Αύγουστο. Πήγαιναν και Ιούλιο, και Ιούνιο, και Σεπτέμβριο - ακόμη και Οκτώβριο ή και Μάιο μερικοί. Σιγά-σιγά, ανεπαίσθητα, ο κύριος όγκος της μετακίνησης άρχισε να συνωστίζεται όλο και περισσότερο στο κέντρο της περιόδου των διακοπών, δηλαδή στο διάστημα 1 με 15 Αυγούστου. Η κωδονοειδής καμπύλη της κατανομής των εκδρομέων στένευε όλο και περισσότερο στη συγκεντρωτική αυτή τάση, με αποτέλεσμα σήμερα πια να παρατηρείται μαζική έξοδος αρχές Αυγούστου - και φυσικά μαζική επάνοδος τέλος Αυγούστου.

Πού οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

Η πρώτη σκέψη είναι ότι οφείλεται στην επίδραση των σχολικών διακοπών και ιδιαίτερα των πανελληνίων (ή πανελλαδικών ή όπως σας αρέσει, που λέει κι ο αθάνατος βάρδος) εξετάσεων. Μα και πριν 15 χρόνια δεν είχε παιδιά ο κόσμος; Και παιδιά είχε και εξετάσεις δίνανε. Τι άλλαξε λοιπόν;

Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην παγκοσμιοποίηση.

Οι διάφορες επιχειρήσεις είναι σήμερα πιο αλληλένδετες απ' όσο παλιότερα. Έχουμε γεμίσει μεγάλους ομίλους και συγκροτήματα τα οποία καθορίζουν το ρυθμό εργασίας πολλών άλλων με τους οποίους συνεργάζονται. Δημόσιες υπηρεσίες και μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες συμβάλλουν με την επέκτασή τους στο φαινόμενο αυτό. Ακόμη και ένας μικροεπιχειρηματίας, που φαινομενικά είναι ανεξάρτητος, στην πραγματικότητα εξαρτάται από τους πελάτες και τους συνεργάτες του, και ρυθμίζει τις διακοπές του ανάλογα με τις δικές τους. Ο ιδιοκτήτης του τυροπιτάδικου δίπλα στην πολεοδομία πότε θα πάει διακοπές; Μα προφανώς τον Αύγουστο που η πολεοδομία κλείνει!

Οι μόνοι που εξακολουθούν να ακολουθούν άλλους ρυθμούς είναι ενδεχομένως οι αγρότες, που είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της φύσης, ανάλογα με το προϊόν που παράγουν. Όσοι ζουν στις πόλεις και ασκούν επαγγέλματα μεταποίησης, εμπορίας, υπηρεσιών και τα παρόμοια, πάνε διακοπές τον Αύγουστο - όλοι.

Έτσι παρατηρούμε το φαινόμενο ελεύθερων επαγγελματιών που μόνο ελεύθεροι δεν είναι να ρυθμίσουν τα ωράριά τους και τις διακοπές τους όπως θα ήθελαν. Ακόμη κι εγώ, που θεωρητικά μπορώ να το κάνω (δεδομένου ότι μεταφράζω βιβλία μπορώ να πάω διακοπές τον Ιούνιο και να κάτσω να δουλέψω τον Αύγουστο), δεσμεύομαι από τις διακοπές του παιδικού σταθμού. Όλοι οι παιδικοί σταθμοί κλείνουν τον Αύγουστο. Ποιος λοιπόν θα μου κρατήσει το παιδί για να δουλέψω; Με συμφέρει να πάω κι εγώ διακοπές τον Αύγουστο.

Όλα αυτά ως προοίμιο για να σας αναγγείλω ότι αύριο μπαρκάρω για διακοπές!

Του χρόνου η μικρή θα πάει νηπιαγωγείο, πράγμα που σημαίνει ότι θα έχουμε διακοπές από Ιούνιο μέχρι Σεπτέμβριο. Με το που θα κλείσουν τα σχολεία θα γίνω καπνός!

Φέτος όμως πάω διακοπές τώρα τον Αύγουστο, όπως όλοι, μαζί με τους κολιούς και τις παχιές τις μύγες. Τα ξαναλέμε τέλος Αυγούστου!