Τηλεφώνημα για μπλαμπλά, 8 Γενάρη 2015
...
- Έλα μαρή τι κάνεις; Τηγανίζεις σαρδέλες;
- Έβγαλε λιακάδα και απλώνω μπουγάδα.
- Δεν ετοιμάζεις την καραβάνα του στρατιώτη;
- Έφυγε χτες, γυρνά μεθαύριο. Έχω μια ντάνα κατσαρολικά στο νεροχύτη.
- Ωραία! Οπότε να μιλήσουμε για πολιτική.
- Μόνο μη με ρωτήσεις τι θα ψηφίσω. Γιατί αν τολμήσεις, θα σε ρωτήσω κι εγώ.
- Ναι ρε γαμώτο. Εκεί που λες, πιο δύσκολο δεν γίνεται....
- Πώς τα καταφέρνουν κάθε φορά;
- Ποτέ δεν ήμουν πιο κοντά στο ψευτοδίλημμα "να ψηφίσω αυτόν για να μη βγει ο άλλος".
- Και μάλιστα ισχύει και προς τις δύο κατευθύνσεις.
- Χέστο, άλλο θέμα.
- Όπως;
- Διεθνείς ειδήσεις;
- Θες να σχολιάσουμε τη φρίκη;
- Και τι να πούμε, τα προφανή;
- Ξέρεις τι με φρικάρει πιο πολύ; Αυτό που βγαίνει ο καθένας με της ψωλής του το χαβά.
- Ναι ξέρω, η καπήλευση. Κι εμείς αυτό κάνουμε βέβαια, καπηλευόμαστε. Σάματις τους ξέραμε τους ανθρώπους;
- Δε θρηνούμε μόνο τους ανθρώπους, θρηνούμε την ελεύθερη έκφραση, λέει, και τέτοια. Λιμπερτέ, εγκαλιτέ και δε συμμαζεύεται.
- Ξέρεις; Όταν άκουσα πυροβολισμοί, δώδεκα νεκροί σκιτσογράφοι, φανατικοί θρησκόληπτοι, εξάνεστην βεβαίως, η ελεύθερη έκφραση, πολιτισμός και τέτοια... Αλλά ήταν όλο πάνω απ' το λαιμό. Μετά διαβάζω, σκότωσαν τον Βολενσκί. Κι αρχίζω να φωνάζω, όχι ρε πούστη μου, καθίκια, κόπανοι, ξεφτίλες, ανεγκέφαλοι...
- Μου λέει κάτι το όνομα;
- Μπορεί εσύ στο μυαλό σου να τον λες Βολίνσκι. Βαβέλ δε διάβαζες εσύ; Παραπέντε;
- Παραπέντε, βέβαια.
- Ε τότε τον ξέρεις. Απλά δεν ξέρεις ότι τον ξέρεις.
- Αυτό, αυτό το έχω μονίμως με τους κομιξάδες.
- Ένας που έκανε ασπρόμαυρα, κοφτερά, σαρκαστικά. Τσάκιζε κόκαλα, δεν άφηνε τίποτα όρθιο. Ετών ογδόντα πλέον. Κάπως ψευτοπαρηγοριέσαι. Λες, έπεσεν ηρωικώς εις το καθήκον. Πλήρης ημερών και έργων, τέλος πάντων αρκετά πλήρης. Ποιος ξέρει, αν δεν τον καθάριζαν έτσι, μαύρα στερνά θα είχε με τη σύνταξη της ένωσης σκιτσογράφων, λέμε τώρα.
- Ογδόντα χρονών άνθρωπος, ναι, το σκέφτηκα όταν το άκουσα. Οι άλλοι όμως; Σαράντα, πενήντα χρονών...
- Το άλλο που με ψευτοπαρηγορεί είναι ότι και οι ίδιοι θα διασκέδαζαν με την καπήλευση του θανάτου τους. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν.
- Ιερόσυλοι.
- Έχω κάτι παλιά τεύχη σε κούτες στην αποθήκη. Παραπέντε, Βαβέλ, κάνα δυο από την Επόμενη μέρα. Όχι πως τον ήξερα, και πάλι. Σάμπως είχαμε και καλημέρα; Αλλά να, σα να μου πήραν ένα κομμάτι της ζωής μου.
...
- Δε λέμε για τις εκλογές καλύτερα;
