Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

ΣΦΑΓΙΟ

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον αγαπητό μου Urfurslaag



Η εικόνα αλιεύθηκε από την ιστοσελίδα

http://www.dreamstime.com/red-splash-image3438424

Επί πέντε συναπτά έτη χρημάτισα χορτοφάγος – ή πιο σωστά μη σαρκοφάγος, μια που κατανάλωνα ζωικά προϊόντα όπως αυγά και γαλακτοκομικά. Οι λόγοι που με ώθησαν στην απόφαση αυτή ήταν μάλλον συναισθηματικοί. Ταυτιζόμουν υπερβολικά με τα ζώα που έτρωγα και η σκέψη να σφαγούν για να τα φάω εγώ μου ήταν ανυπόφορη.

Η χορτοφαγική μου καριέρα έληξε ένδοξα στο μπάρμπεκιου μιας φίλης, όπου η τσίκνα των οπτών πτωμάτων μου γαργάλησε τα ρουθούνια και με έκανε να νιώσω μονομιάς ικανή να σφάξω οτιδήποτε προκειμένου να ικανοποιήσω τις κανιβαλικές ορέξεις μου.

Ωστόσο μέσα μου με κατέτρωγε πάντα η αμφιβολία. Μήπως ήμουν μια υποκρίτρια, μια δειλή που βάζει άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και τα κάστανα από τη φωτιά, που αναθέτει σε επαγγελματίες τη βρώμικη δουλειά της σφαγής, όπως ένας μαφιόζος νονός αναθέτει σε άλλους τους φόνους του, επιδεικνύοντας πάντα καθαρά τα κατάλευκα γάντια του;

Ένα καλοκαίρι λοιπόν, πριν πολλά χρόνια, κατασκηνώναμε, το αγόρι μου κι εγώ, σε κάποια παραλία νησιού της άγονης γραμμής. Εκεί έβοσκαν αφύλακτα άφθονα αμνοερίφια, που ρήμαζαν περιχαρή κάθε τι πράσινο πάνω στο νησί, καθώς και τις προμήθειές μας σε κάθε ευκαιρία. Μια φορά την ημέρα ερχόταν με τη βάρκα του ο βοσκός να τα ποτίσει από το πηγάδι, να πάρει μάτι τις γκόμενες και να πιει κανένα καφεδάκι ή καμμιά ρακή που τον κερνούσαμε. Σε αντάλλαγμα μας έφερνε πότε-πότε λίγο γάλα ή κανένα τυράκι. Κάποιες φορές, αν είχε δουλειά, ανέβαινε και ως πάνω στο μαντρί. Κάθε τόσο τύχαινε να σφάξει και κανένα αρνί ή κανένα κατσίκι, αναλόγως τη ζήτηση.

Κάποια μέρα, πίνοντας το καφεδάκι του, ανέφερε ότι είχε να σφάξει τρία κατσίκια και λογάριαζε να ανέβει στο μαντρί την επόμενη μέρα το πρωί. Αμέσως γεννήθηκε μέσα μου μια ιδέα. Την είπα στο αγόρι μου, πρώην χορτοφάγο κι εκείνον, και δήλωσε μέσα. Ζητήσαμε λοιπόν από το βοσκό να παρασταθούμε στη σφαγή, για να μάθουμε κι εμείς οι πρωτευουσιάνοι πώς σφάζουν τα κατσίκια. Στην ουσία, για να μάθουμε αν αντέχαμε το θέαμα της σφαγής, ή θα λιποθυμούσαμε στην πρώτη στάλα αίμα.

Την άλλη μέρα, μόλις τον είδαμε να τραβάει με το γάιδαρο κατά πάνω, τραβήξαμε κι εμείς ξωπίσω του. Το μαντρί βρισκόταν σχετικά μακριά από την παραλία, ένα εικοσάλεπτο ανήφορος μέσα στις πέτρες. Ένας περίβολος από πατημένο χώμα και κοπριά, κι ένα κτίσμα μικρό, μικρότατο, χωρίς παράθυρα, με δυο ας τα πούμε δωμάτια. Στο μέσα δωμάτιο, περιορισμένα από ένα ξύλινο χαμηλό πορτάκι, βρίσκονταν τρία μικρά κατσίκια. Χωρίς πολλές τσιριμόνιες, ο βοσκός έβγαλε το ένα, έκλεισε την πόρτα, του έδεσε τα πόδια και το ξάπλωσε κατάχαμα.

- Εσείς σταθείτ’ εκεί, είπε και μας έγνεψε να πάμε στο βάθος του δωματίου. Εκείνος στάθηκε κοντά στην πόρτα. Έπιασε το μαχαίρι, ξεφύσηξε, και το έχωσε στο λαιμό του ζώου.

Μέσα ήταν κατασκότεινα. Η κάσα της πόρτας καδράριζε το εκτυφλωτικό φως του καλοκαιριού. Το αίμα χύθηκε κόκκινο πάνω στη λευκή πέτρα στο κατώφλι. Σε μια στιγμή το ζωντανό, παλλόμενο ζώο έγινε άψυχο αντικείμενο, σάρκα προς κατανάλωση, ανώνυμο σφάγιο.

Ύστερα ο βοσκός έκανε μια τομή στο πόδι, έχωσε ένα καλάμι και φύσηξε μέχρι που το τομάρι ξεκόλλησε ίσαμε το λαιμό και φούσκωσε όλο σαν ασκί, διευκολύνοντας την εκδορά. Το έγδαρε γρήγορα και μεθοδικά, με την δεξιοτεχνία της μακρά συνήθειας, το τύλιξε σε ένα πανί και το φόρτωσε στο γάιδαρο.

Μου είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μου από εκείνη τη σκηνή. Η μόνη λέξη που μπορώ να της αποδώσω είναι «μαγική». Η απερίγραπτη γοητεία του πίνακα που ζωγράφισε το κόκκινο αίμα πάνω στο λευκό φως. Η ασύλληπτη μεταμόρφωση του ζώντος σε νεκρού, η απίστευτη ταχύτητα με την οποία συνέβη και η ακαριαία προσαρμογή μου στο γεγονός αυτό. Πριν από λίγα δευτερόλεπτα θα μπορούσα να έχω χαϊδέψει το κατσίκι αυτό, να το έχω ταΐσει, να έχω παίξει μαζί του. Τώρα ήταν τροφή για κατανάλωση, κάθε τι άλλο ήταν εκτός πραγματικότητας.

Δεν ένιωσα ούτε φρίκη ούτε απέχθεια, όπως είχα φανταστεί ότι θα νιώσω. Εγώ, που δεν άντεξα ποτέ μου να σκοτώσω ποντίκι ή βατράχι στο εργαστήριο, ένιωσα ότι ήμουν ικανή να σκοτώσω για να φάω. Ίσως μου έλειπε η τεχνική, αλλά δεν μου έλειπε ούτε η βούληση ούτε το θάρρος ούτε η σταθερότητα.

Θυμάμαι στην υπέροχη ταινία «Και οι θεοί τρελάθηκαν», το βουσμάνο κυνηγό να ευχαριστεί το ζώο πριν το σκοτώσει, για την τροφή που θα του παρέχει. Ζηλεύω αυτή την απλή και ισότιμη σχέση με τη φύση, με τα ζώα, με την τροφή μας. Σκοτώνω για να φάω, όχι για να διασκεδάσω, ούτε για να εκτονωθώ, ούτε για να ικανοποιήσω άλλες δευτερεύουσες ανάγκες μου. Σκοτώνω μόνον όταν και όσο το έχω ανάγκη, με γνώση και σεβασμό και αποτελεσματικότητα. Γνωρίζοντας ότι στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής κάποτε κάποιος μπορεί να σκοτώσει και εμένα.

Για όσους σπεύσουν να τα πάρουν όλα κυριολεκτικά και να σχολιάσουν διάφορα του στυλ «ναι αλλά δεν το έσφαξες εσύ παρόλα αυτά, άλλος το έσφαξε, πού ξέρεις αν στ’ αλήθεια θα μπορούσες», να διευκρινίσω ότι δεν το ξέρω. Φυσικά και δεν το ξέρω. Περιγράφω απλώς τις υποκειμενικές εντυπώσεις τις στιγμής εκείνης.

Και σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό το ποστ, σας γράφω και το ηθικόν δίδαγμα με ροζ γραμματάκια για να το εμπεδώσετε:

Σεβασμό στη ζωή.

28 σχόλια:

Αntidrasex είπε...

Καλώς ήρθες λοιπόν πίσω στον χώρο της κρεοφαγίας! Ειλικρινές, πολύ ειλικρινές ποστ. Πάντως, θεωρώ και τους χορτοφάγους (οταν αναφέρονται στη θανάτωση ζώων) υποκριτές. Και τα φυτά, ζωή έχουν. Επειδή δεν έχουν πόδια και μάτια δεν είναι έγκλημα να τα σκοτώνεις για να τα φας. Κάθε τι με το μέτρο του και όπως λες στο τέλος: Σεβασμός στη ζωή!
Καλή ανάσταση!

Zijay είπε...

Καλώς η κακώς αυτή την εμπειρία την έχω ζήσει από πολλύ μικρός κυρίως Σαββατοκύριακα στο χωριό.
Η σφαγή των ζώων ήταν ότι πιό φυσικό και αυτονόητο.Ιδιαίτερα όταν γινόταν και με αφορμή χαρμόσυνο γεγονός,τραπέζια γάμου γιορτές κ.λ.π.,γινόταν και σε ιδιαίτερα πανηγυρική ατμόσφαιρα-ο μπάρμπας το είχε το σπορ όπως την καλημέρα-τόσο απλά...
Το περίεργο είναι ότι κάποια από τα ζώα είχαν και όνομα-τον λόγο ακριβώς δεν τον γνωρίζω ούτε τώρα μετά από αρκετά χρόνια.
Θέλω να καταλήξω στο εξής: Μετά από όλα αυτά εγώ δεν μπορώ να σφάξω ούτε καρπούζι!
Η παραπάνω εμπειρία δεν με έκανε πιο σκληρό ούτε κατάφερε να με κάνει να εξοικιωθώ με τέτοια θεάματα.
Από την άλλη όμως δεν έχω κανέναν ενδοιασμό όσον αφορά τα ψαράκια και το ψάρεμα που είναι το χόμπι μου από την παιδική ηλικία.
Ίσως τελικά να είναι θέμα συνεχούς έκθεσης σε τέτοια θεάματα και εξάσκησης.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αγαπητέ αντίδραση και σεξ, βλέπω ότι εκτός από την αντίδραση και το σεξ, έχουμε άλλο ένα κοινό: την κρεοφαγία!

Τους χορτοφάγους δεν θα τους υπερασπιστώ επί του παρόντος, το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του μοναδικού (εξ όσων γνωρίζω) χορτοφάγου αναγνώστη μου.

Αν δω ότι τα ξύνει, θα επανέλθω επί του θέματος!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Φίλε Μελικράτη, το συμπέρασμα του σχολίου σου αντιφάσκει με τα όσα μας λες για τον εαυτό σου. Η διαρκής έκθεση σε τέτοια θεάματα δεν σε κατέστησε ικανό να σφάζεις, τελικά.

Συμφωνώ ότι η εξοικείωση παίζει μεγάλο ρόλο. Μάλλον όμως δεν είναι η μοναδική παράμετρος που επηρεάζει. Κάπου αλλού πρέπει να είναι το κουμπί.

Αν σου πω ότι εγώ φρικάρω περισσότερο με τα ψάρια που σπαρταράνε πεθαίνοντας από ασφυξία; Έχω ψαρέψει παρόλα αυτά, και μάλιστα σε κάποια φάση έκανα και το πείραμα να πάω με το τσαντίρι σε μια παραλία έχοντας μαζί μου μόνο λίγα φιστίκια, ένα τηγανάκι και τα σύνεργα για το ψάρεμα. Ευτυχώς βρέθηκε ένας διερχόμενος ψαροντουφεκάς και μοιράστηκε μαζί μου τη λεία του, αλλιώς με φιστίκια θα την έβγαζα! (και κάτι μύδια που μάζεψα, τραγανά από την άμμο παρά τα αλλεπάλληλα πλυσίματα).

Ανώνυμος είπε...

Δεν ένιωσα ούτε φρίκη ούτε απέχθεια, όπως είχα φανταστεί ότι θα νιώσω....
...και μετά λες για "Σεβασμό στη ζωή"
για ψάξου καλύτερα μέσα σου!...

Διαγόρας ο Μήλιος είπε...

Πιάσε την καυτή πατάτα! (Αν δεν σου την έχουν πετάξει ήδη)
http://diagoras.wordpress.com/2008/04/25/forty_questions/

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ανώνυμε:

Να ψαχτώ να βρω τι; Ότι είμαι αντιφατική, όπως όλα τα ανθρώπινα πλάσματα; Το ξέρω. (όρα το δεύτερο χαρακτηρισμό του υποτίτλου του ιστολογίου).

Σεβασμό στη ζωή για μένα δεν σημαίνει "δεν σκοτώνω", για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι αδύνατον να ζήσεις χωρίς να σκοτώνεις. Αν δεν σκοτώνεις θηλαστικά, πτηνά και ψάρια, ωστόσο σκοτώνεις φυτά και μύκητες, γιατί κάτι θα πρέπει να φας. Και τελείως ακίνητος να μένεις, εκτός από το ότι τα λευκά σου αιμοσφαίρια σκοτώνουν μικρόβια όλη την ώρα, καταλαμβάνεις κάποιο ζωτικό χώρο για να υπάρξεις, επομένως στερείς από κάποιο άλλο πλάσμα τη δυνατότητα να ζήσει.

Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να σκοτώνουμε.

Σεβασμό στη ζωή για μένα σημαίνει δεν σκοτώνω άκριτα και απερίσκεπτα. Το είπα άλλωστε. Όλη η δυσκολία, για μένα, είναι στο να βάλεις τα κριτήρια. Και όλος ο καυγάς εκεί γίνεται, γιατί καθένας έχει άλλα κριτήρια. (όρα τον πρώτο χαρακτηρισμό του υποτίτλου του ιστολογίου).

Αόρατη Μελάνη είπε...

Διαγόρα, αυτό δεν θα στο συγχωρήσω! Μια μέρα θα εκδικηθώ! Τρέμε!

Urfurslaag είπε...

...

Urfurslaag είπε...

πήγαινα για σχόλιο και μου βγήκε ποστ...αφιερωμένο φυσικά με όλ μου την αγάπη

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ποστάρω και εδώ το σχόλιο που άφησα στη σχετική ανάρτηση του Ούρφουρσλααγκ:

Ο αγώνας αγαπητέ μου είναι σικέ για τους εξής τρεις λόγους, καθένας εκ των οποίων αρκεί από μόνος του:

1. Τον μετέφερες στην έδρα σου.

2. Δημιουργείς λάθος εντυπώσεις για μένα. Δεν υπεραμύνομαι της κρεοφαγίας, πολύ λιγότερο δε με λογικά επιχειρήματα.

3. Δεν τίθεται καν θέμα αγώνα!

Είμαι υπέρ της μη κρεοφαγίας, για όλους ακριβώς τους λόγους που ανέφερες. Σε κάθε σκαλοπάτι της τροφικής πυραμίδας χάνεται περίπου το 90% της ενέργειας. Είναι λοιπόν προφανές ότι κατεβαίνοντας ένα σκαλοπάτι, από καταναλωτές δεύτερης τάξης σε καταναλωτές πρώτης τάξης (τρώγοντας δηλαδή μόνο φυτικά προϊόντα και όχι ζωϊκά) εξοικονομούμε τεράστα ποσά φυσικών πόρων. Αυτό είναι εμφανώς προς όφελος τόσο υμών των συνανθρώπων μας όσο και του υπόλοιπου περιβάλλοντος.

Έχω δυο μικρές παρατηρήσεις ως προς το τελευταίο σκέλος της τοποθέτησής σου:

Είναι αρκετά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να επιτύχεις ισορροπημένη διατροφή χωρίς καθόλου ζωικά προϊόντα. Αν δεν τρώμε κρέας μεν αλλά τρώμε γαλακτοκομικά και αυγά, εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε αρκετούς πόρους για την εκτροφή όλων αυτών των ζώων, κι εξακολουθούμε να έχουμε το πρόβλημα με τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων αυτών. Γλιτώνουμε βέβαια μέρος του προβλήματος, και απαλλασσόμαστε από το θέμα της θανάτωσης, που ομολογουμένως δεν είναι και λίγο.

Επίσης, δεν μπορείς να εξασφαλίσεις όλη την ποσότητα σιδήρου και βιταμίνης Β12 που χρειάζεται ο οργανισμός χωρίς να τρως καθόλου κρέας. Οι ποσότητες που υπάρχουν στα χορταρικά είναι ελάχιστες, και ειδικά για το σίδηρο στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν είναι σε μορφή τέτοια που να προσλαμβάνεται από τον οργανισμό. Πολύ απλά, δεν μπορείς να φας τόσο πολύ σπανάκι, ούτε καν αν είσαι ο Ποπάι! Το πρόβλημα οξύνεται για τις γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία, λόγω της μηνιαίας απώλειας αίματος.

Ωστόσο για την προσωπική επιλογή μου να τρώω κρέας δεν χρησιμοποιώ κανένα από τα επιχειρήματα αυτά. Το μόνο επιχείρημα που έχω είναι τα κανιβαλικά μου ένστικτα. Κάποιες φορές το σώμα μου πεινάει για κρέας, και ειλικρινά αισθάνομαι ότι είναι ανώμαλο να το αρνηθώ.

Κάνω ότι μπορώ για να μετριάσω την ταλαιπωρία των ζώων. Ψωνίζω κοτόπουλα ελευθέρας βοσκής, κρέας και γάλα που προέρχεται από μικρές μονάδες. Ούτως ή άλλως δεν τρώω κρέας πολύ συχνά. Αλλά τρώω, και δεν σκοπεύω να το κόψω με τη λογική του να σώσουμε τον κόσμο και το περιβάλλον. Αν είναι να εφαρμόσουμε τέτοια λογική, ας πετάξουμε πρώτα τα αυτοκίνητα που καταναλώνουν τη βενζίνη χάριν της οποίας καταστρέφεται το δέλτα του Νίγηρα, ας ξεφορτωθούμε όλες τις φτηνές ηλεκτρονικές συσκευές made in China χάριν των οποίων δουλεύουν άνθρωποι για ένα κομμάτι ψωμί, ας στερηθούμε ένα σωρό άλλες πολυτέλειες. Και μετά συζητάμε και για το κρέας, που αν μη τι άλλο είναι βασικό στοιχείο της διατροφής μας και πολύ δύσκολα μπορεί να υποκατασταθεί.

Δεν μου φαίνεται και τόσο τραβηγμένος ο ισχυρισμός ότι η κατανάλωση κρέατος με μέτρο είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης (τουλάχιστον ορισμένων ανθρώπων!).

Εδώ να φανταστείς, υπάρχει κόσμος που ισχυρίζεται ότι στην τέχνη όλα επιτρέπονται, ακόμη και ο βασανισμός και ο φόνος!

Ανώνυμος είπε...

απλα τα ψαρακια δεν εχουν φωνητικες χορδες να τσιριξουν την ωρα που πεθαινουν απο ασφυξια και αυτο ειναι υποκρισια

Ανώνυμος είπε...

Αόρατη Μελάνη σ' ευχαριστώ που απάντησες στο post μου (είμαι ο ανώνυμος) Φυσικά και συμφωνώ σ' αυτά που απαντάς, όμως δεν μου άρεσε καθόλου που "δεν 'ενιωσες τίποτα" κυρίως την πρώτη φορά που είδες να σφάζουν ένα θυλαστικό μπροστά στα μάτια σου...

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε, σε καταλαβαίνω που δεν σου άρεσε. Είναι πιθανό να μην μου άρεσε ούτε κι εμένα αν το διάβαζα κι εγώ σαν περιγραφή. Το γεγονός όμως παραμένει.

Αργότερα που το ανέλυσα λογικά το θέμα, μου φάνηκε πάρα πολύ παράξενο. Νομίζω, χωρίς να είμαι ψυχολόγος, ότι εκείνη τη στιγμή κατέφυγα σε διάφορους αμυντικούς μηχανισμούς για να μην υποφέρω. Αφ' ενός αποστασιοποιήθηκα (απέφυγα την ταύτιση δηλαδή), αφ' ετέρου το εκλογίκευσα (είναι τροφή, έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε κλπ), και τέλος το εξύψωσα, το ανήγαγα σε τέχνη (η καθαρή εικόνα απαλλαγμένη από συναισθηματική εμπλοκή, ιδωμένη μέσα από κάποια αισθητικά φίλτρα).

Αυτά ως πιθανή ερμηνεία, όχι ως δικαιολογία.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Βάζω κι εδώ το σχόλιο που έβαλα και στο μπλογκ του Ούρφουρσλααγκ, σε απάντηση ενός άλλου σχολιαστή, επειδή θεωρώ ότι έχει ζουμί.

@Dralion said...

«Δυο επισημανσεις απο την μερια μου, ωστε να εισαι καλυτερα ενημερωμενη»:
Είμαι επαρκώς ενημερωμένη ευχαριστώ. Ήμουν χορτοφάγος 5 χρόνια και το έψαξα, κι έχω κι ένα πτυχίο βιολογίας χωμένο κάπου στα συρτάρια μου.

«ολη αυτη η μυθολογια γυρω απο τις γυναικες που χρειαζονται σιδηρο λογω της περιοδου ειναι ψιλο-μπαρουφα. Οι γυναικες παρουσιαζουν την περιοδο τους σαν κατι σημαντικο και μυστηριωδες και οι αντρες (απλοικοι και χαζουληδες) το χαφτουν.»
Χαριτωμένο.
Όπως θα γνωρίζεις σαν ενημερωμένος που είσαι, δεν υπάρχει μηχανισμός αποβολής του σιδήρου από τον οργανισμό, με αποτέλεσμα οι απώλειες να είναι ελάχιστες και να αρκούν ελάχιστα ποσά σιδήρου για να καλυφθούν οι ανάγκες ενός υγιούς ανθρώπου. Στην περίπτωση όμως των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία, το ξαναλέω γιατί μάλλον δεν έγινε κατανοητό και εκλήφθηκε ως «μυστηριακή προφητεία», έχουμε μηνιαία απώλεια αίματος, επομένως και σιδήρου, επομένως αυξημένες ανάγκες σε σίδηρο.
Δεν παρουσίασα την περίοδο ως κάτι «σημαντικό και μυστηριώδες». Αυτοί που πρώτοι παρουσιάζουν την περίοδο σαν κάτι μυστηριώδες είναι οι ίδιοι οι άντρες. Σημαντική είναι από μόνη της, όσο σημαντικό είναι κάθε βιολογικό φαινόμενο που σχετίζεται με την αναπαραγωγή, όπως ας πούμε η παραγωγή σπέρματος. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο.
Άντε μην πιάσουμε τώρα κι αυτό το θέμα και συγχίζομαι!

«Στην πραγματικοτητα - αν καπνιζεις - εχεις ηδη χαλασει οικeιοθελως την ικανοτητα του οργανισμου σου να απορροφα τον σιδηρο.»
Δεν καπνίζω. Και δεν βλέπω τι σχέση έχει αυτό με αυτά που συζητάμε. Συζητάμε κατά πόσον μπορούν να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα ποσά σιδήρου και βιταμίνης Β12 χωρίς κρεοφαγία και με ποιους τρόπους.
Υπάρχουν καπνιστές χορτοφάγοι και καπνιστές κρεατοφάγοι επίσης, αν δεν κάνω λάθος. Δεν βλέπω το λόγο να εισάγουμε και αυτήν την παράμετρο στην κουβέντα.

«Απο την στιγμη που εσυ αναγκαζεις τον εαυτο σου να μην απορροφα σιδηρο, η οποιαδηποτε κουβεντα περι γυναικων με δηθεν αναιμια, περιοδο κλπ. κλπ. που χρειαζεται να τρωνε κρεας γιατι αλλιως θα "παθουν" κλπ. κλπ. ειναι χωρις νοημα.»
Από τη στιγμή που βάζεις άσχετους παράγοντες στην κουβέντα όντως όλη η κουβέντα είναι χωρίς νόημα.

«Παντως για τον σιδηρο και την αναιμια ειναι ενα τεραστιο θεμα, που δεν μπορω να αναπτυξω μεσα σε 1 σχολιο.»
Μπορείς άραγε να μου αναφέρεις 2 έγκυρες πηγές που να βεβαιώνουν αυτό που λες, σε ένα και μόνο σχόλιο; Γιατί εγώ άνοιξα δυο βιοχημείες, μια χημεία τροφίμων, ένα βιβλίο για τη διατροφή, μια εγκυκλοπαίδεια, έκανα και μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, και όσα βρήκα μου επιβεβαίωσαν όσα ήδη ήξερα και όσα λέω εδώ.

«Σαν συντομη πληροφορια σε ενημερωνω οτι υπαρχουν εκατομμυρια χορτοφαγες γυναικες χωρις προβληματα σιδηροπενιας.»
Και άλλες τόσες με προβλήματα σιδηροπενίας. Έχεις συγκεκριμένα στοιχεία για το θέμα; Μπορείς να μου αναφέρεις πηγές;
Οι χορτοφάγοι συχνά παίρνουν συμπληρώματα διατροφής. Αλλά και όταν δεν παίρνουν, οι τροφές που προορίζονται για χορτοφάγους συχνά έχουν ήδη μέσα συμπληρώματα διατροφής. Αν κοιτάξεις τις συσκευασίες θα το διαπιστώσεις.

«Η Β12 ειναι αλλη μια διαδεδομενη προκαταληψη - τελειως ανακριβης. Η Β12 ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΖΩΑ. Η Β12 παραγεται απο μικροοργανισμους στο χωμα. Τα χορτοφαγα ζωα τρωνε μικρες ποσοτητες χωματος μαζι με την τροφη τους και ετσι αποθηκευουν την Β12 στους ιστους τους.»
Γεγονός. Μόνο που επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι: τελικά, από τα ζώα τις προσλαμβάνουμε στη διατροφή μας, από τα φυτοφάγα ζώα που έφαγαν τους μικροοργανισμούς, συσσώρευσαν ικανή ποσότητα Β12 στο συκώτι και σε άλλου ιστούς τους, και την κατέστησαν διαθέσιμη σε εμάς. Δεν γνωρίζω κανέναν άνθρωπο που να προσλαμβάνει τη Β21 κατευθείαν από τα βακτήρια.

«Δεν χρειαζεται να εισαι κρεατοφαγος για να παρεις Β12 σε επαρκεις ποσοτητες.»
Όχι. Χρειάζεται όμως να είσαι αγελάδα, ή να παίρνεις συμπλήρωμα διατροφής. Το οποίο δεν είναι κακό, αντιθέτως μια χαρά μου φαίνεται. Καλλιεργούμε μύκητες ή βακτήρια σε ένα εργοστάσιο, παράγουμε μπόλικη Β12 και την τρώμε από εκεί, κι έτσι δεν σκοτώνουμε τις αγελάδες. Απλώς δεν είναι κάτι που υπάρχει φυσικά στη διατροφή μας, είναι κάτι που πρέπει να συνθέσουμε τεχνητά.

«β) Δευτερη επισημανση: καπου στο τελος του σχολιου σου λες οτι η "κρεατοφαγια ειναι κομματι της ανθρωπινης φυσης". Η ανθρωπινη φυση δεν υπαρχει.»
Ας μην το παρατραβάμε. Η ανθρώπινη φύση υπάρχει. Είμαστε φτιαγμένοι για να επιτελούμε ορισμένες λειτουργίες. Κανείς νομίζω δεν θα αμφισβητούσε ότι είμαστε φτιαγμένοι για να αναπνέουμε αέρα και όχι νερό. Ότι είμαστε φτιαγμένοι για να περπατάμε όρθιοι στα δυο πόδια και όχι στα τέσσερα. Ότι τα χέρια μας είναι φτιαγμένα για να χειρίζονται εργαλεία. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης που μας έκανε αυτό που είμαστε σήμερα.
Δεν ξέρω σε ποια φάση της εξέλιξή μας γίναμε κρεατοφάγοι και για πόσο χρονικό διάστημα, ωστόσο γίναμε, είναι προφανές, αφού μέχρι και σήμερα κάποιοι από εμάς τρώνε κρέας. Νομίζω ότι μπορούμε να το θεωρήσουμε κομμάτι της φύσης μας.
Οι άνθρωποι είναι κρεατοφάγοι ούτως ή άλλως. Η χορτοφαγία είναι συνειδητή επιλογή που προκύπτει από τη λογική και το συναίσθημα, όχι από τη φύση του σώματός μας.

«Το οτι καθεσαι σε καρεκλα (και μαλιστα ντυμενη υποθετω) ειναι αφυσικο. Το οτι χρησιμοποιεις υπολογιστη, κινητο, αυτοκινητο ειναι αφυσικο. Στην καθημερινη μας ζωη υπαρχουν γυρω στις 10000 αφυσικες ενεργειες και μονο 2-3 φυσικες.»
Θεωρώ ότι είμαστε κομμάτι της φύσης εξ ορισμού, και οτιδήποτε κάνουμε είναι εξ ορισμού φυσικό – ακόμη και το να χρησιμοποιούμε υπολογιστή. Επειδή είναι μάλλον φιλοσοφικό το ερώτημα, ίσως καλύτερα να το αφήσουμε στην άκρη.

«Δεν ειναι λογικο να θεωρεις την κρεατοφαγια σαν κατι "φυσικο" και γι' αυτο να την εφαρμοζεις.»
Δεν την εφαρμόζω «γι’ αυτό». Την εφαρμόζω επειδή νιώθω την ανάγκη να φάω πότε-πότε κρέας. Απλώς «γι’ αυτό» δεν θεωρώ ότι είναι κάτι αποτρόπαιο το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να εκριζώσω από τη ζωή μου.

«Και εμενα η βιολογικη μου εξελιξη, η Μητερα-Φυση, ο εγκεφαλος μου, τα ενστικτα μου κλπ. κλπ. κλπ. μου επιβαλλουν !! καθε φορα που βλεπω μια νεα + ελκυστικη γυναικα να της δινω μια με το ροπαλο και να την σερνω στην σπηλια μου δια τα περαιτερω. Τι σημαινει αυτο; Οτι πρεπει να το εφαρμοζω κιολας, επειδη ετσι με προσταζει η "φυση";»
Α, το περίμενα αυτό το επιχείρημα! Μάλιστα σκόπευα αν δεν το αναφέρει κανείς, να το αναφέρω εγώ από μόνη μου. Θα έλεγα ότι από όλα τα επιχειρήματα είναι ίσως το μόνο που έχει κάποια βάση.
Υποθέτω (διόρθωσέ με αν κάνω λάθος) ότι μερικές φορές, ίσως όχι όλες, επιχειρείς να παρασύρεις την εν λόγω κοπέλα στη σπηλιά δια τα περαιτέρω, ίσως όχι με τη βία αλλά με ήπιους τρόπους. Υποθέτω ότι κάποιες φορές θα τα καταφέρνεις κιόλας! Με άλλα λόγια, ικανοποιείς τον πόθο σου για σεξ, απλά το κάνεις με άλλους τρόπους και πιο ελεγχόμενα.
Το ίδιο κάνω κι εγώ με την κρεοφαγία.
Είναι γεγονός βέβαια ότι καμμία αγελάδα δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει να την φάω, σε αντίθεση με τις κοπελιές που όλο και κάποια θα συναινέσει στα περαιτέρω που λέγαμε. Μπορείς να επιμείνεις ότι είναι απαράδεκτο να τρώω κάποιον παρά τη θέλησή του, και πραγματικά εκεί δεν έχω τίποτε να σου αντιτάξω.
Θα κάνω απλώς δειλά-δειλά την παρατήρηση ότι ούτε και τα φυτά θέλουν να τα φας, ούτε οι μύκητες, ούτε καν τα βακτήρια. Ο ουσιαστικός λόγος που δεν μας αρέσει η κρεοφαγία πιστεύω είναι ότι ταυτιζόμαστε περισσότερο με τα ζώα, λόγω μεγαλύτερης βιολογικής συγγένειας, και νιώθουμε περισσότερο τον πόνο τους. Και κατά πάσα πιθανότητα συμπονάμε περισσότερο τα θηλαστικά παρά τα πτηνά, περισσότερο τα πτηνά παρά τα ψάρια κοκ. Εγώ τουλάχιστον έτσι λειτουργώ, και υποψιάζομαι ότι έτσι λειτουργούν και οι υπόλοιποι. Όσο πιο ανεπτυγμένη έχει κανείς την ιδιότητα της ενσυναίσθησης, τόσο περισσότερο θα τα συμπονάει, και τόσο περισσότερο θα επεκτείνει την συμπόνια του σε είδη πιο απομακρυσμένα εξελικτικά.
Ωστόσο εγώ προσωπικά δεν θα αποτολμούσα να εικάσω τίποτε για τον τρόπο αντίληψης της ζωής, του θανάτου και του πόνου από μέρους ενός αιωνόβιου δέντρου, ή ακόμη και ενός άνθους. Υποθέτω ότι έχει κάποια αντίληψη, με την οποία μου είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστώ. Ωστόσο αυτό δεν την κάνει λιγότερο αξιόλογη από την αντίληψη του ζώου.
Θεωρώ λοιπόν ότι το επιχείρημα του ελέγχου της φύσης μας καταλήγει ουσιαστικά στο επιχείρημα της συμπόνιας, το οποίο είναι απόλυτα υποκειμενικό.
Το μόνο αντικειμενικό επιχείρημα υπέρ της χορτοφαγίας είναι το περιβαλλοντικό ζήτημα, η εξοικονόμηση των πόρων.
Θα το ξαναπώ: Θεωρώ την χορτοφαγία μια πολύ καλή επιλογή και στάση ζωής, περιβαλλοντικά κυρίως, αλλά και συναισθηματικά. Θεωρώ ωστόσο ότι δεν είναι η μόνη θεμιτή στάση ζωής, και επισημαίνω το γεγονός ότι θέλει προσοχή και προγραμματισμό για να μην υπάρξουν προβλήματα υγείας.

Υ.Γ. Οι μονάδες εκτροφής είναι όντως κολαστήρια. Είδα πριν κάτι χρόνια δυο ντοκυμανταίρ του Κούλογλου σχετικά και παραλίγο να ξαναγίνω χορτοφάγος. Ας κάνουμε τουλάχιστον ότι μπορούμε για να αλλάξουν οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των ζώων. Προτιμώ να φάω αγριογούρουνο από τις φάρμες που έχουν στα βουνά, παρά μαντρωμένο κοτόπουλο που δεν έχει δει ποτέ του τον ήλιο.

Elias είπε...

Καλημέρα και χρόνια πολλά.
Ωραίο post. Νομίζω ότι ειδικά η χορτοφαγία που βασίζεται στη στάση "όχι στη θανάτωση ζώων", κρύβει πίσω της μία γενικότερη άρνηση του θανάτου. Πολλοί τέτοιοι χορτοφάγοι (και όχι π.χ. κάποιοι άνθρωποι που από μικροί ένιωθαν απέχθεια για το κρέας, τρέχα γύρευε γιατί), κλείνουν τα μάτια τους στο θάνατο, προσπαθούν να τον εξορίσουν από τη σκέψη τους.

Η πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη χορτοφαγία που έχω διαβάσει, έγινε στο "Θεωρείν" εδώ (ο Νικόλας δήλωνε χορτοφάγος, όμως ήταν αξιόλογα τα επιχειρήματά του)

Ανώνυμος είπε...

"Το Άουσβιτς ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτά ένα σφαγείο και σκέφτεται: είναι μόνο ζώα."
Θεοντόρ Αντόρνο

"Ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει και να είναι υγιής χωρίς να σκοτώνει ζώα για τροφή. Επομένως, αν τρώει κρέας, συμμετέχει στην αφαίρεση της ζωής ενός ζώου μερικώς για χάρη της όρεξής του. Και η πράξη αυτή είναι ανήθικη."
Λέων Τολστόυ

"Θα έρθει η εποχή που άνθρωποι όπως εγώ θα κοιτάξουν την δολοφονία των ζώων όπως τώρα κοιτάνε την δολοφονία ανθρώπων."
Λεονάρντο ντα Βίντσι

"Όσο ο Άνθρωπος συνεχίζει να είναι ο άσπλαχνος καταστροφέας των κατώτερων ζώντων όντων δεν θα γνωρίσει ποτέ υγεία και ειρήνη. Γιατί όσο οι άνθρωποι κατασφάζουν τα ζώα, θα σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Πράγματι, αυτός που σπείρει τον καρπό του φόνου και του πόνου δεν μπορεί να δρέψει χαρά και αγάπη."
Πυθαγόρας

"Τα ζώα του κόσμου υπάρχουν για τους δικούς τους λόγους. Δεν φτιάχτηκαν για τους ανθρώπους όπως οι μαύροι άνθρωποι δεν φτιάχτηκαν για τους λευκούς ή οι γυναίκες για τους άντρες."
Άλις Γουόκερ

"Είναι άποψή μου πως ο χορτοφαγικός τρόπος ζωής με τα αγνά φυσικά αποτελέσματά του στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση θα επηρέαζε με τον πιο ευεργετικό τρόπο τη μοίρα της ανθρωπότητας."
Άλμπερτ Αϊνστάιν

Διαγόρας ο Μήλιος είπε...

Εξαιρετικά καλή η κίνηση του Ανώνυμου να αναρτήσει τα αποφθέγματα. Νομίζω πως έχουν πολύ ιδιαίτερες πειστικές δυνατότητες.

Εντελώς τυχαία αυτό τον καιρό ετοιμάζομαι κι εγώ να κάνω κάποια κίνηση με αποφθέγματα σε ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα, και όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιό καλή ιδέα μου φαίνεται, οπότε δεν μπορώ παρά να επικροτήσω την εφαρμογή της ιδέας όταν τη βλέπω.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Κοίτα να δεις σουξέ αυτό το ποστ! Και δεν το είχα και για σπουδαίο!

S G είπε...

μια ερωτηση: αν εισαι χορτοφαγος λογω σεβαμου σητν ζωη θεωρεις οτι ειναι αλυτερο καποιος να ζησει 10 χρονια και μετα να θανατωθει ή να μην ζησει καθολου?

Αntidrasex είπε...

Είναι γνωστό οτί στη μπλογκόσφαιρα αν γράψεις κακό για ζώο σου την πέφτουν όλοι!!!
Επίσης, κάνω καλό ποδαρικό!
Το ποστ σου είναι σπουδαίο, πάνω από όλα γιατί όπως σου έγραψα στο πρώτο σχόλιο είναι ειλικρινές.
Δεν έχω πάει ακόμα απο τον urfurslaag, αλλά σε γενικές γραμμές:
Σέβομαι την χορτοφαγία σαν στάση ζωής, δεν τη συμμερίζομαι. Θεωρώ υποκριτική την χορτοφαγία ως στάση "κατά του θανάτου ζώων". Όπως έγραψα και στο πρώτο σχόλιο και τα φυτά έχουν ζωή, αλλά όχι ματάκια, ποδαράκια, αίμα.
Ο άνθρωπος χρειάζεται και ζωικές πρωτείνες για να αναπτυχθεί και να συντηρηθεί. Πριν τον "πολιτισμό" ακόμα και στα πρώιμα στάδια του (κυνήγι) έτρωγε ζωικές πρωτείνες, αλλά τότε περιοριζόταν σε ζουζούνια που έβρισκε στο έδαφος και τα φυτά.
Σαφέστατα, όπως και σε όλες τις εκφράσεις του ανθρώπου, το έχουμε ως είδος παραχέσει και σε κάθε γιορτή (και όχι μόνο) έχουμε γενοκτονίες ζωικών ειδών (γαλοπούλες, αρνάκια, μπακαλιάροι).
Καλό είναι να έχουμε ένα μέτρο.
Αυτά.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ποστάρω πάλι εδώ ένα σχόλιο που άφησα και στον Urfurslaag.

Ουρφ, ήθελα να κάνω μια διευκρίνιση. Την ανάρτηση για το σφάγιο δεν την έγραψα για να υπερασπιστώ την κρεοφαγία. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό κάτι τέτοιο. Όταν στην αφιέρωσα, δεν ήξερα καν ότι είσαι χορτοφάγος.
Μετά από όλο εκείνο τον καυγά για το σκύλο του Vargas, ήθελα κατά κάποιον τρόπο να σου δείξω ότι καταλαβαίνω πώς ο θάνατος μπορεί να γίνει τέχνη, πώς η τέχνη μπορεί να αξιοποιήσει το θάνατο, και πώς όλοι μας, ακόμη κι εγώ, μπορούμε να σκοτώσουμε, για τον κατάλληλο λόγο και με τον κατάλληλο κίνητρο.
Πιο πολύ ήθελα να μεταδώσω την αίσθηση της μεταμόρφωσης, της μετουσίωσης, που ενέχεται στη στιγμή του θανάτου. Αλλά βλέπεις εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης. Πού να ξέρεις εσύ τι είχα στο μυαλό μου!

Και μετά προκύπτει όλη αυτή η κουβέντα και βρίσκομαι να εμφανίζομαι ως υπερμάχουσα της κρεοφαγίας! Αναπόφευκτο ίσως, αλλά τέλος πάντων δεν ήταν αυτός ο στόχος.

Θέλω να πω ακόμη κάτι. Όταν είδα το ντοκυμανταίρ του Κούλογλου με τις αγελάδες και τα γουρούνια μαζικής παραγωγής, όταν σκέφτομαι τα βιομηχανοποιημένα σφαγεία , αισθάνομαι απέχθεια και φρίκη. Αυτός είναι ο λόγος που ψωνίζω βιολογικά κρέατα και κοτόπουλα από μικρές μονάδες.
Όμως εκεί, στο νησί, μέσα στον ήλιο και στην πέτρα, με τα κατσίκια να σκαρφαλώνουν στους γκρεμούς, όλα ήταν πολύ πιο απλά και φυσικά. Εκεί, το να πιάσω ένα ζώο και να το σφάξω, μου φάνηκε τόσο φυσικό όσο και το να καθαρίζω τα ψάρια που πιάναμε στην ίδια παραλία όπου κοιμόμασταν, όσο και το να μαζεύω ξύλα για τη φωτιά.

Όλα αυτά δεν τα λέω ως επιχειρήματα για οτιδήποτε, ούτε ως ιδεολογική τοποθέτηση. Τα μεταφέρω ως αίσθηση, ως βίωμα μια στιγμής.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Καλώς την αντίδραση και το σεξ! Πραγματικά μόνο στο ποδαρικό σου μπορώ να αποδώσω αυτήν την κοσμοσυρροή!

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου. Σέβομαι κι εγώ την χορτοφαγία αλλά δεν την συμμερίζομαι. Συμφωνώ ότι χρειάζεται μέτρο σε όλα.

Δεν θα έλεγα όμως ότι η στάση των χορτοφάγων είναι υποκριτική επειδή δεν τρώνε μεν ζώα αλλά τρώνε φυτά. Είναι μια θεμιτή τοποθέτηση και αυτή. Πρώτον έχει τεράστια περιβαλλοντικά οφέλη, όπως ήδη ειπώθηκε, και δεύτερον έχει συναισθηματικό υπόβαθρο, προσπαθεί να αποφύγει τον πόνο έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς οι άνθρωποι. Αυτό μπορεί να είναι μεροληπτικό υπέρ των ζώων, αλλά δεν είναι υποκριτικό.

Αυτή την καραμέλα της υποκρισίας την ακούω συχνά πυκνά στα μπλογκ κι έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι. Μπορεί να γράψω κανένα ποστ για το θέμα!

Αόρατη Μελάνη είπε...

SG, δεν είμαι σίγουρη αν απευθύνεις την ερώτηση σε μένα, διότι εγώ δεν είμαι χορτοφάγος.

Όπως και να έχει, η ερώτηση είναι κάπως μανιχαϊστική. Δεν μπορώ να δώσω γενική απάντηση. Προτιμώ να κρίνω κατά περίπτωση. Ένας σύντομος θάνατος είναι προτιμότερος από δέκα χρόνια άθλιας ζωής σε μια βιομηχανική μονάδα εκτροφής (στην πραγματικότητα είναι λιγότερα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα τώρα, άλλωστε υπάρχουν οι γαλακτοπαραγωγές αγελάδες που ζουν όντως πολλά χρόνια σε τέτοιες μονάδες). Αλλά προκειμένου για τα γίδια που τρέχουν ελεύθερα στις ραχούλες, θα έλεγα ότι δυο χρόνια ζωής είναι προτιμότερα από καθόλου ζωή.

liondani είπε...

Εσύ πράγματι είχες μια εμπειρία που μπορεί να θεωρηθεί σεβασμός προς τα ζώα, αν συγκριθεί με τις εικόνες που πρόκειται να δείτε σε αυτό το βίντεο..

http://video.google.com/videoplay?docid=-5165231031895551470&hl=en

...τα συμπεράσματα δικά σας.

Αntidrasex είπε...

Μάλλον δεν το διατύπωσα καλά: Δεν θεωρώ όλους τους χορτοφάγους υποκριτές. Επίσης, φυσικά και σέβομαι την επιλογή τους, δεν την κατακρίνω, αντίθετα, γράφοντας δεν την συμμερίζομαι εννοούσα οτί δεν την εφαρμόζω (ίσως μακάρι να μπρούσα να επιβληθώ τόσο στον ευατό μου). Μιλώντας για υποκρισία, εννοούσα μόνο μια μερίδα χορτοφάγων που βλέπουν και κατακρίνουν τους κρεοφάγους ως δολοφόνους ζώων και την κρεοφαγία ως έγκλημα κατά ζωής.

Saturnos είπε...

Πραγματικά διδα Μελάνη κάθε ανάρτηση σας την διαβάζω με ικανοποίηση. Είμαι γενικώς ένας άνθρωπος που βαριέται ευκολα οπότε θεωρήστε αυτόν έναν καλό λογο. Θα προσθέσω την αποψη μου και εδω.

Να ξεκαθαρίσω πρώτα πως είμαι παμφάγος, και απο κρέας δεν τρώω κατσίκι, αρνί, και σπανίως μοσχάρι. Το αγαπημένο μου είναι το κοτόπουλο και τα όσπρια.

Δεν έχω σκεφτεί ποτε να γίνω χορτοφάγος αλλά έχω συναντήσει μερικά άτομα που είναι , άλλα άτομα που δεν αντέχουν στην ιδέα της θανάτωσης του ζώου και έπρεπε να τους αντιμετωπίσω φυσικά.πότε διαμόρφωσα την εξής άποψη ίσως απο ανάγκη να δικαιολογήσω την στάση μου δλδ να τρώω κρέας και να έχω και κάποια ευαισθησία προς τα ζώα.

Η αποψη είναι απλώς αυτό: Σε κάποιο βαθμό έχουμε δικαίωμα , εμείς οι άνθρωποι, να τρώμε τα εξημερωμένα , οικόσιτα ζώα, καθώς απο δαρβινικής απόψεως έχουμε κάποιο συμβόλαιο αντίστοιχο με το κοινωνικό συμβόλαιο του ρουσσώ. Ένα τέτοιο συμβόλαιο έχουμε με όλα τα εξημερωμένα ζώα είτε τα τρώμε είτε όχι. Ουσιαστικά αυτό που λέει είναι πως έχουμε εξελιχθεί εμείς και αυτά τα ζώα ώστε να συνυπάρχουμε και να συνεργαζόμαστε. εν ολίγοις για τα αμνοερίφεια ( ή οπως λέγονται) και τις κότες και τα λοιπά που τρώμε απο την στιγμή που είναι οικόσιτα ο άνθρωπος έχει την υποχρέχωση να τα φροντίζει, να τα θρέφει , να εξασφαλίζει την διαιώνιση τους, και αυτά παρέχουν στον άνθρωπο κάποια πλεονεκτηματα: το γάλα , τα αβγά το κρέας του. αντίστοιχο είναι και με άλλα ζώα όπως τα σκυλιά που προσφέρουν είτε ασφάλεια και προστασία είτε βοήθεια στο κηνύγη ή στον βοσκό.
( ενδαιφέρον πολύ είναι να μελετήσετε αυτή την σταδιακή εξημέρωση των ζώων απο δαρβινικής άποψης -παράλληλη εξέλιξη , κάτι σαν την σχέση ξενιστη παράσιτου)

1ον. τα άγρια ζώα είναι υπεύθυνα για την επιβίωση τους και την ευρεση τροφής μόνα τους, και ο άνθρωπος δεν θα επρεπε να τα πρώει απο την άποψη ότι δεν είναι καλό το κρέας τους ( εξελικτικά πάλι).με τόση καταστροφή που έχει προκαλέσει στην φύση πιστεύω θα έπρεπε τουλάχιστον να εξασφαλίσει κάποιες συνθήκες για την άγρια φύση και τα άγρια ζώα.( αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα)

2ον. Όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τον βασανισμό ζώων. Πρέπει να ξεκαθαρίσει αυτό.
Σιγκεκριμένα θέλω να πω πως και εγώ μπορώ να δω ένα ζώο να θανατώνεται. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω εγώ. Μπορώ να βλέπω έναν άνθρωπο να τον βασανίζουν. Δεν ξέρω πόση ώρα θα αντέξω προτού αρχίσω να ρίχνω φάπες και να τρελένομαι.
Αλλά δεν μπορώ να δω να βασανίζουν ζώο. Είναι προσωπικά το πιο φρικτό θέαμα για εμένα. Όποτε βλέπω κάτι τέτοιο αρχίζω αυτοστιγμής και κλαίω αν δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο . και επίσης κάθε τέτοιο πρα΄γμα που έχω δει δεν το έχω ξεχάσει ποτέ μου.
1η φορά ήταν όταν κάποιοι οπαδοί του άρη είχαν κάψει έναν σκύλο ζωντανό ( δεν πέθανε) γιατι έφερε τα χρώματα του παοκ ( ασπρο-μαυρο)
( αν τους είχα μπροστά μου....)
2η ήταν εκέινο το περιστατικό με τον κύπριο στα δωδεκάνησα που πετούσε βραστό νερό σε ένα αδέσποτο
3ο ήταν πρόσφατα που είδα έαν βίντεο απο ενα τσίρκο που είχε η πρέζα τιβι.
( πόσο θα ήθελα να σκοτώσει αυτός ο ελέφαντας αυτούς τους ανθρώπους) το έκλεισα αμέσως.
Πάλι προσπαθώ να δικαιολογήσω την στάση μου και λέω πως ένα ζώο σαν ένα παιδί δεν θα έχει την συνηδειτότητα να καταλάβει για ποιο λόγο βασανίζεται και αυτό είναι απλώς μία τραυματική εμπειρία.
Ένας ενίληκας θα πρέπεινα είναι σε θέση να συνεφέρει τον εαυτό του απο οποιοδήποτε σοκ σκεπτόμενος ψύχραιμος.
http://www.youtube.com/watch?v=kieyjfZDUIc
(πολύ σημαντικό βίντεο)

συγνώμη αν σας κούρασα διδα μελάνη αλλά το μπλόγκ σας έχει αρχίσει να μου αρέσει πολύ.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Κύριε Σατούρνε μου, οι παρουσία σας με τιμά!

Τα όσα λέτε είναι πολύ ενδιαφέροντα. Χρήζουν κάποιας σκέψης για απάντηση και όχι απλή ξεπέτα.

Εν τάχει να πω ότι κι εμένα με τρελαίνει ο βασανισμός ζώων (και οι άνθρωποι ζώα είναι οπότε εδώ δεν κάνω διάκριση). Μπορώ να κατανοήσω και να συμμεριστώ το φονιά (υπό συνθήκες) αλλά όχι το βασανιστή. Με τίποτα. Πολύ αρρωστημένο.

Τα λοιπά θα τα σκεφτώ λίγο. Δεν είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος έχει "δικαίωμα" να καταναλώνει οικόσιτα ζώα (περισσότερο από όσο έχει "δικαίωμα" να καταναλώνει άγρια). Ούτε είμαι σίγουρη για την ισχύ του "συμβολαίου" με τα ζώα (δεν ξέρω αν τα πρόβατα κατάλαβαν τι ακριβώς υπέγραφαν! ;-).

Αν κάνω κάποια σκέψη επ' αυτών θα πεναέλθω.