ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Με αφορμή εν μέρει τη συζήτηση που έγινε στην ανάρτηση του φίλτατου Αθανάσιου Αναγνωστόπουλου "Περί ανελευθερίας της κατασκήνωσης" και εν μέρει την άκαρπη προσπάθειά μου να εντοπίσω ένα μέρος που να μπορώ να κάνω τις διακοπές μου όπως επιθυμώ, αποφάσισα να γράψω πώς βλέπω εγώ την ελεύθερη κατασκήνωση από την προσωπική μου σκοπιά.

Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο ή άδικο, δεν ξέρω αν κάνει καλά ο νομοθέτης που το απαγορεύει ή αν είναι αντισυνταγματικό αυτό, δεν ξέρω αν η ελεύθερη κατασκήνωση επιβαρύνει το περιβάλλον περισσότερο από τον οργανωμένο ή αντίθετα συμβάλει στην προστασία του. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου αρέσει. Και μου αρέσει τόσο πολύ, ώστε όταν δεν μπορώ να την έχω μου λείπει, και μαραζώνω, κι αναρωτιέμαι γιατί κάτι τόσο απλό και φυσικό όσο η ζωή με τη φύση να έχει γίνει τόσο περίπλοκο και περιχαρακωμένο, σε βαθμό που να αισθάνεται κανείς σωστός γκάνγκστερ σε αμερικάνικη ταινία ενώ προσπαθεί απλώς να βρει μια γωνία να ζήσει τις διακοπές του όπως τις λαχταράει, χωρίς να ενοχλεί και χωρίς να τον ενοχλούνε.

Ελεύθερη κατασκήνωση έκανα πρώτη μου φορά όταν ήμουν περίπου δέκα-έντεκα χρονών. Η κατά πολύ μεγαλύτερη αδελφή μου με πήρε μαζί της σε μια τριήμερη εκδρομή με τους συμφοιτητές της, σε κάποια παραλία της Χαλκιδικής. Ένας αμμουδερός ορμίσκος με καταγάλανα νερά, όπως τόσοι και τόσοι, δυο τρεις σκηνές, μια κιθάρα και φωτιά στην παραλία. Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί τοσο πολλά αστέρια στον ουρανό. Δεν πρέπει να είπα ούτε να έκανα πολλά εκείνες τις δυο μέρες. Ρουφούσα όσα έβλεπα, όσα συνέβαιναν, ρουφούσα χαρά ελεύθερης ζωής, την απόλαυση του να σηκώνεσαι το πρωί και να έχεις το κύμα μπροστά στα πόδια σου, την απαράμιλλη αίσθηση φυσικότητας και ελευθερίας. Ξυπνάς στην παραλία, ζεις στην παραλία, κοιμάσαι στην παραλία, πάνω στην άμμο, κάτω απ' τα δέντρα, κι ο πολιτισμός μοιάζει ξένος και μακρινός σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Λίγα θυμάμαι από την εκδρομή εκείνη. Σκόρπιες εικόνες και εντυπώσεις, περισσότερο μια αίσθηση παρά μια ανάμνηση. Αλλά με είχε σημαδέψει. Πήγαμε κι άλλες εκδρομές με την αδελφή μου, στην αρχή με φίλους, αργότερα με τον άντρα και τα παιδιά της, που από μωρά κυλιόντουσαν στην άμμο και το αλμυρό νερό κι έπαιζαν όλη μέρα κάτω από τον ήλιο.

Μόλις έκλεισα τα δεκαοκτώ αγόρασα τη μικρότερη σκηνούλα που βρήκα, φορτώθηκα το σακίδιό μου και επιβιβάστηκα στο πρώτο καράβι που βρήκα μπροστά μου. Περνούσα τα καλοκαίρια μου στις παραλίες των Κυκλάδων, ώρες ατελείωτες κάτω από τον καυτό ήλιο, κολύμπι, μακροβούτια και ξανά στον ήλιο, ώσπου ξεχνούσα ότι υπήρχε κι άλλη ζωή πέρα από αυτήν.

Έχω δοκιμάσει πολλούς προορισμούς, αλλά οι καλύτεροι είναι εκείνοι που βρίσκονται όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον πολιτισμό. Είναι πιο δύσκολο να τους προσεγγίσεις, θέλει κόπο για να μεταφέρεις τις προμήθειες, αλλά ανταμείβεσαι με την απόλυτη ηρεμία της νύχτας, χωρίς φώτα οικισμών, χωρίς αυτοκίνητα ούτε καράβια, χωρίς την οχλαγωγία της τεχνολογίας να θρυμματίζει το ρυθμό του καλοκαιριού. Μαζεύεις ξύλα για φωτιά που στήνεις με προσοχή, μακριά από δέντρα, μέσα στην άμμο, ανάμεσα σε πέτρες, μαγειρεύεις απλά ή τρέφεσαι με φρούτα και σαλάτες, ξεχνάς τι θα πει μπάνιο με γλυκό νερό, καθώς το αλάτι στεγνώνει το ψημένο δέρμα σου, αλλά νιώθεις καθαρός, εξαγνισμένος από τη θάλασσα.

Οι ώρες της μέρας κυλούν χωρίς δράση αλλά γεμάτες ζωή, μουσική, χαμόγελο. Μπορείς να περάσεις μια ολόκληρη μέρα ψάχνοντας για όμορφα βότσαλα στο κύμα, χαράζοντας σχήματα στην άμμο, κατασκευάζοντας κρεμαστά στολίδια από φτερά και ξύλα, κουβεντιάζοντας με παλιούς και καινούριους κατασκηνωτές, ή απλώς ξαπλώνοντας στην άμμο κι αφήνοντας το σώμα σου να παρασύρει το μυαλό σου στη γαλήνη. Οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται απλές, άμεσες, απροσποίητες, δημιουργείται ένα κοινωνικό πλέγμα ελεύθερο από τη φόρτιση της αστικής ζωής και των ρόλων που μας επιβάλλει. Τα ρούχα χάνουν την συμβολική αξία τους και γίνονται χρηστικά, αναγκαία μόνο για προστασία από τα στοιχεία της φύσης, η γύμνια παύει να είναι ταμπού και γίνεται η φυσική κατάσταση του ελεύθερου σώματος, κανείς δεν παραξενεύεται στη θέα ενός γυμνού σώματος και η έγνοια μην τυχόν δει κανείς ένα παραπάνω τετραγωνικό εκατοστό "απαγορευμένης" σάρκας εξανεμίζεται.

Μου είναι τελείως αδύνατον να φτάσω σε τέτοια επίπεδα χαλάρωσης μέσα σε τέσσερις τοίχους, όπου όλα θυμίζουν πόλη και κάνουν το μυαλό να ξαναγυρίζει στις έγνοιες του, πολύ λιγότερο δε σε οργανωμένα camping, όπου βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από τον διπλανό σου και τη μπουγάδα του, υφίστασαι τους θορύβους από τηλεοράσεις και μουσικόφωνα, παιδιά που τσιρίζουν, αυτοκίνητα που πηγαινοέρχονται, κοντολογίς όλα τα μειονεκτήματα της παραμονής σε δωμάτια χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα.

Για μένα η ελεύθερη κατασκήνωση είναι όχι απλώς η πιο αγαπημένη μορφή διακοπών, αλλά η μοναδική μορφή διακοπών. Διαφορετικά, δεν καταλαβαίνω διακοπές, δεν αισθάνομαι ότι "διακόπτω" τίποτα, η ρουτίνα και το άγχος συνεχίζουν και με ακολουθούν όπου βρίσκομαι, και οι "διακοπές" μοιάζουν περισσότερο με διάλειμμα για καφέ, όπου κοιτάζεις διαρκώς το ρολόι σου για να ξέρεις πότε πρέπει να επιστρέψεις στη δουλειά.

Το κακό είναι ότι η ελεύθερη κατασκήνωση είναι παράνομη στην Ελλάδα, όπως ξέρετε, με αποτέλεσμα να ψάχνεις με το κυάλι για καμμιά καλή παραλία όπου δεν διώχνουνε, κι όταν τη βρίσκεις να είναι τίγκα στον κόσμο και δυστυχώς συχνά και στο σκουπίδι και στο σκατό, γιατί ακόμη πιο δυστυχώς πάρα πολλοί κατασκηνωτές δεν έχουν γνώση και παιδεία και δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να εφαρμόσουν τον σωστό τρόπο κατασκήνωσης, δίνοντας τροφή στα επιχειρήματα των πολέμιων της ελεύθερης κατασκήνωσης.

Κι όμως είναι τόσο απλό, αρκεί να τηρείς πέντε βασικούς κανόνες:

1. Παίρνουμε πίσω μαζί μας όλα όσα πήγαμε εκεί.
Εδώ περιλαμβάνονται και τα σκουπίδια, που είναι τα υπολείμματα χρήσιμων αντικειμένων τα οποία κουβαλήσαμε χωρίς να βαρυγκομήσουμε, επειδή τα είχαμε αναγκη, επομένως αφού μπορέσαμε να τα κουβαλήσουμε προς τα εκεί, μπορούμε να τα κουβαλήσουμε και μακριά από εκεί, τώρα μάλιστα που έχουν ελαφρύνει - το μπουκάλι του νερού είναι άδειο και αν το τσαλακώσουμε ή το κόψουμε πιάνει λιγότερο χώρο, η κονσέρβα χωρίς το περιεχόμενό της είναι πούπουλο, το χαρτί της τυρόπιτας το καίμε στη φωτιά ή το πάμε πίσω στα σκουπίδια, δεν το αφήνουμε να "ανακυκλωθεί" γιατί μέχρι να συμβεί αυτό παραμένει και επιβαρύνει αισθητικά το χώρο, κ.ο.κ.
Ειδικά για καπνιστές: μαζεύουμε απαραιτήτως όλα τα αποτσίγαρα. Ένα άδειο κουτάκι αναψυκτικού ή πλαστικό μπουκαλάκι νερού με λίγη άμμο στον πάτο είναι ιδανικό για τη δουλειά αυτή. Το άδειο πακέτο των τσιγάρων επίσης βολεύει και χωράει και στην τσέπη. Ακόμη κι αν μοιάζει να μην έχουμε τίποτα για να φυλάξουμε τη γόπα, πάντα θα βρεθεί ένα χαρτομάντηλο να το τυλίξουμε. Στην έσχατη ανάγκη, τρίβουμε λίγο τον καπνό που απομένει και τον αδειάζουμε, ώστε να μπορέσουμε να φυλάξουμε το φίλτρο στην τσέπη και να το πετάξουμε σε κατάλληλο μέρος. Μοιάζει σπαστικό, αλλά οι άπειρες γόπες διάσπαρτες στην άμμο που κατά τόπους σχηματίζουν ως και λοφάκια, είναι πολύ πιο σπαστικές.

2. Φροντίζουμε η τουαλέτα μας να είναι αθέατη.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απομακρυνθούμε από το σημείο όπου κατασκηνώνουμε, όσο βαρετό και κουραστικό κι αν μοιάζει, γιατί αν χέζουμε δίπλα στη σκηνή μας, το σκατό θα ενοχλήσει πρώτα απ' όλους εμάς τους ίδιους. Σημαίνει επίσης ότι σκάβουμε απαραιτήτως μια τρύπα, κατά προτίμηση με ένα μικρό φτυαράκι κηπουρικής που θα έχουμε φροντίσει να πάρουμε μαζί μας, ή τέλος πάντων με ό,τι εργαλείο βρούμε πρόχειρο, έστω και με μια πέτρα ή με το πόδι μας, και ότι μόλις τελειώσουμε τη δουλειά σκεπάζουμε το σημείο καλά με χώμα και βάζουμε από πάνω δυο τρεις πέτρες ή ξύλα όρθια, ώστε να μην πάει κανείς άλλος και σκάψει εκεί. Τέλος σημαίνει ότι έχουμε μια σακούλα και μαζεύουμε τα χαρτιά, γιατί αν τα αφήνουμε εκεί αργούν πάρα πολύ να λιώσουν, ιδίως στα νησιά που δεν βρέχει συχνά, με αποτέλεσμα να καταστρέφεται το τοπίο.

3. Προσέχουμε πολύ στο άναμμα φωτιάς.
Αν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, δεν ανάβουμε καθόλου φωτιά και δεν παραπονιόμαστε. Υπάρχουν κι άλλες απολαύσεις. Αν πάντως ανάψουμε, φροντίζουμε να μην φυσάει, να είναι σε μεγάλη απόσταση από δέντρα, να την έχουμε περιορίσει με ένα κύκλο από πέτρες ή χώμα, να έχουμε κοντά μας φτυάρι ή νερό ή και τα δύο για να την σβήσουμε, και ποτέ, μα ποτέ δεν αφήνουμε αναμμένη έστω και μια σπίθα χωρίς επίβλεψη, πράγμα που σημαίνει ότι δεν χαλαρώνουμε εκεί δίπλα να την πέσουμε για ύπνο φουσκωμένοι στις μπύρες.

4. Είμαστε διακριτικοί.
Βρίσκουμε ένα σημείο όπου η σκηνή μας και η εγκατάσταση γενικά δεν θα ενοχλεί κανέναν. Εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πολλούς παράγοντες, και δεν μπορώ να τους απαριθμήσω όλους. Γενικά πάντως, δεν στήνουμε ακριβώς πάνω στην παραλία ή σε άλλο δημοφιλές σημείο κοινής χρήσης (κάτω από το μοναδικό μεγάλο δέντρο όπου καταφεύγουν όλοι για σκιά το μεσημέρι, λόγου χάρη), αλλά λίγο πιο πίσω, δεν βάζουμε μουσική στη διαπασών ούτε κάνουμε άλλα πράγματα που μπορεί να ενοχλήσουν τους γείτονες, δεν επεκτείνουμε την εγκατάστασή μας με τάβλες και κοτρώνες ώσπου να γίνει σωστό κάστρο με αξιώσεις χρησικτησίας - λίγη κοινή λογική αρκεί εδώ.

5. Σεβόμαστε τους άλλους χρήστες του χώρου.
Εννοώ βέβαια τους άλλους κατασκηνωτές, κυρίως όμως εννοώ τους ντόπιους. Πάρα πολλοί κατασκηνωτές έχουν την τάση να θεωρούν το χώρο που εγκαθίστανται λίγο τσιφλίκι τους, αγνοώντας το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην περιοχή όλο το χρόνο, χρόνια και χρόνια, έχουν μεγαλύτερη σχέση με το χώρο και έχουν δομήσει τη ζωή τους γύρω από αυτόν. Τη σχέση αυτή οφείλουμε να σεβαστούμε ώστε να έχουμε ευχάριστη διαμονή για μας και για εκείνους. Επίσης οφείλουμε να σεβαστούμε το δικαίωμα του καθενός να θέλει να απολαύσει τον χώρο όπως κάνουμε κι εμείς, ελεύθερα, και όχι να αναπτύσσουμε τακτικές του τύπου "ο παλιός είναι αλλιώς" ή "ο νέος είναι ωραίος" θέλοντας να επιβληθούμε. Οι καινούριοι μαθαίνουν από τους παλιούς τις ιδιαιτερότητες του χώρου, και οι παλιοί καλωσορίζουν τους καινούριους που συνεχίζουν την παράδοση.

Κι ένας έκτος κανόνας εκτός σειράς: χαρτείτε το όσο μπορείτε, είναι από τις πιο γνήσιες απολαύσεις που προσφέρει η ζωή.

Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ελπίζω ότι θα βρίσκομαι ήδη με τη σκηνούλα μου σε κάποια παραλία, απολαμβάνοντας τη γαλήνη της φύσης.

Εύχομαι σε όλους σας να απολαύσετε τις δικές σας διακοπές όπως τις ονειρεύεστε.

Για όσους ενδιαφέρονται για ένα κίνημα υπέρ της ελεύθερης κατασκήνωσης, υπάρχουν οι Ηλιόσποροι και το Κίνημα για την ελεύθερη κατασκήνωση.

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ Δ.Ο.Υ.

Πριν δυο εβδομάδες, πήγα εκδρομή στην Δ.Ο.Υ. Αμαρουσίου.

Βεβαίως δεν ήταν η πρώτη φορά που την επισκεπτόμουν. Η Δ.Ο.Υ. Αμαρουσίου είναι τακτικός κι αγαπημένος προορισμός μου εδώ και χρόνια. Από τότε που άνοιξα για πρώτη φορά λογιστικά βιβλία ως ελεύθερη επαγγελματίας, οι σχέσεις με τη Δ.Ο.Υ. έγιναν πιο στενές, αδελφικές θα έλεγα. Την ακολούθησα πιστά όταν μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά της λεωφόρου Κηφισίας (αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς). Όσο τηρούσα βιβλία ως βιολόγος, τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα - τόσο εύκολα ώστε τώρα νοσταλγώ εκείνες τις αθώες εποχές, όταν νόμιζα ότι το να περνάω μια επιταγή το μήνα στα έσοδα και τίποτα στα έξοδα ήταν μπελάς. Τώρα πια που τηρώ βιβλία ως μεταφράστρια και πλανιέμαι ως άλλος Θησέας δίχως μίτο στο λαβύρινθο των περιοδικών δηλώσεων Φ.Π.Α., της παρακράτησης φόρου, της συγκεντρωτικής δηλώσεως πελατών-προμηθευτών, της συγκεντρωτικής δηλώσεως Φ.Π.Α. και των εντύπων Ε2, τώρα που στα βιβλία μου καταχωρώ εισπράξεις από διάφορους πελάτες που θέλουν διαφορετικού τύπου απόδειξη και που αγωνίζομαι να ξεχωρίσω τα πάγια έξοδα, τα έξοδα με δικαίωμα έκπτωσης και τα έξοδα άνευ δικαιώματος έκπτωσης, θυμάμαι τις εποχές εκείνες της αθωότητες με άπειρη τρυφερότητα. Ώρες ώρες μπαίνω στον πειρασμό να τα σκίσω όλα, να φορέσω ένα τομάρι λεοπάρδαλης (κληρονομιά του μπάρμπα του παππού μου που πήγε στο Χαρτούμ να κάνει την τύχη του) και να πάρω τα βουνά. Ποιος ξέρει - ίσως με ανακαλύψει κανένα ρηάλιτυ και κάνω κι εγώ την τύχη μου.

Παρεξετράπην και εξέφυγα από το θέμα μου. Το οποίο είναι η πρόσφατη εκδρομή μου στη Δ.Ο.Υ.

Όπως καταλαβαίνετε, αν ήταν ένας απλός περίπατος για την απόδοση του Φ.Π.Α. ή άλλη υπόθεση ρουτίνας, δεν θα το έκανα θέμα. Πηγαίνω τακτικά στη Δ.Ο.Υ. για τέτοια ζητήματα, και ειδικά στο τμήμα του Φ.Π.Α. έχω αναπτύξει στρατηγικές άμυνας. Όταν πλησιάζω στο γκισέ, αν δω ότι πρόκειται να εξυπηρετηθώ από μια συγκεκριμένη υπάλληλο που γνωρίζω καλά, προσποιούμαι ότι ξέχασα κάτι και ψαχουλεύω τα χαρτιά μου, προτρέποντας τον επόμενο να πάρει τη σειρά μου, γιατί ξέρω καλά ότι δεν θα βγω σώα αν καρφώσει πάνω μου το παγερό της βλέμμα. Κατέχει καλύτερα από κάθε άλλον την τέχνη του να σε κάνει να νιώθεις ένοχος, εγκληματίας, απατεώνας και ηλίθιος μαζί, με μια ματιά μονάχα. Κάποτε μάλιστα είχα την αναίδεια να της το πω ενώ έφευγα: "Τόσα χρόνια που έρχομαι εδώ, ένα χαμόγελο δεν έχω δει από σας, έναν καλό λόγο από το στόμα σας δεν έχω ακούσει". Για μια στιγμή το βλέμμα της έμοιαζε να σκληραίνει ακόμη περισσότερο (αν ήταν ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο), την επόμενη στιγμή όμως στράφηκε ατάραχη στον επόμενο.

Ναι, φίλοι μου, τέτοιες συγκινητικές στιγμές έχω ζήσει πολλές. Τώρα όμως επρόκειτο για κάτι εξαιρετικό, ξεχωριστό. Ο αγαπητός μου ομοκρέβατος σύντροφος, ελεύθερος επαγγελματίας όπως κι εγώ, αποφάσισε με λύπη του να κλείσει τα βιβλία του, να στερηθεί τη χαρά της τήρησής τους. Αφορμή γι' αυτό υπήρξε η πρόσφατη ακούσια άνοδός του στην ασφαλιστιή κατηγορία του φορέα του. Αναμφίβολα, ο Ο.Α.Ε.Ε. (πρώην Τ.Ε.Β.Ε. για τους παλιούς φίλους) αναγνωρίζοντας την αξία του θέλησε να τον τιμήσει με το αξίωμα της μεγαλύτερης κατηγορίας, φυσικά με την ανάλογη αύξηση στα ασφάλιστρα. Αλίμονο αγαπητοί μου αν δεν συμβάλαμε κι εμείς οικονομικά στην ίδια μας τη δόξα!

Επειδή ωστόσο ο καλός μου είναι άτομο σεμνό και ταπεινό, ένιωσε μονομιάς τεράστια αμηχανία με την τιμή που του έγινε, γεγονός που παρ' ολίγον να του προκαλέσει καταπληξία, με όλα τα επακόλουθα στην οικογενειακή μας ευτυχία. Κατόπιν λοιπόν ενδελεχούς σκέψεως και ενδελεχών διαπραγματεύσεων με το φροντιστήριο με το οποίο συνεργάζεται, αποφάσισε να μεταπηδήσει στο Ι.Κ.Α., ασφαλιστικό φορέα των ταπεινών και καταφρονεμένων, πιο ταιριαστό στην κοινωνική μας τάξη και το εύρος του πορτοφολιού μας. Τι τα θέλετε, αγαπητοί μου: αριστοκράτης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.

Αλλά ξεφεύγω πάλι και σας κουράζω. Το θέμα είναι ότι ο καλός μου έπρεπε να πάει να κάνει διακοπή ασκήσεως επαγγέλματος στην εφορία. Επειδή όμως ο καλός μου είναι αλλοδαπός, αισθάνεται ένα δέος για τις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες, απόλυτα δικαιολογημένο, νομίζω: ποιες άλλες υπηρεσίες είναι τόσο μεγαλειώδεις, τόσο υπερβατικές, τόσο απρόσιτες; Γνωρίζοντας λοιπόν πόσο μικρός κι ανάξιος ένωθε μπροστά τους, προσφέρθηκα να μεσολαβήσω εγώ για χάρη του. Ως ιθαγενής, είμαι περισσότερο εξοικειωμένη με τα τερτίπια αυτού του ιδιότροπου πλάσματος, και ξέρω καλύτερα πώς να εξευμενίσω την οργή του και πώς να εξασφαλίσω αν όχι την εύνοιά του, τουλάχιστον την ανοχή του.

Το εγχείρημα ξεκίνησε με δύο προκαταρκτικές επισκέψεις για αναγνώριση του εδάφους. Η απουσία ενός γραφείου πληροφοριών είναι προφανώς εσκεμμένη, ώστε να προσδίδει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις συναρπαστικές αυτές εξερευνήσεις. Η πρώτη απέβη άκαρπη, διότι η ουρά στον Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων ήταν τέτοια, ώστε ακόμη και το λαοφιλές ξόρκι "μια ερώτηση θα κάνω μόνο" δεν απέφερε αποτέλεσμα. Το αντιξόρκι "κι εμείς για μια ερώτηση περιμένουμε" του αφαίρεσε μονομιάς όλες του τις μαγικές δυνάμεις. Η δεύτερη ευτυχώς στέφθηκε με επιτυχία, και αυτό γιατί είχα την εξυπνάδα να τη συνδυάσω με μια σοβαρότερη αποστολή, συγκεκριμένα τη θεώρηση ενός μπλοκ αποδείξων παροχής υπηρεσιών για τη δική μου επιχείρηση. Εκεί, καθώς περίμενα την υπάλληλο να εξετάσει εξονυχιστικά τα χαρτιά μου με καχύποπτο βλέμμα (εκείνο το σκληρό, άτεγκτο βλέμμα που, όπως όλοι ξέρουμε, κόβει κάθε διάθεση για φοροδιαφυγή και στον πιο πορωμένο εγκληματία), βρήκα ευκαιρία να ζητήσω πληροφορίες για το θέμα μου. Η καλή κυρία, αφού μου είπε τι θα χρειαζόταν να προσκομίσω στην υπηρεσία τους και μου τόνισε ότι θα χρειαζόμουν εξουσιοδότηση με γνήσιο υπογραφής θεωρημένο, με συμβούλεψε να απευθυνθώ και στο τμήμα μητρώου, απ' όπου θα έπαιρνα ένα έντυπο για διακοπή, θα το συμπλήρωνα και θα τους το προσκόμιζα.

Αφελώς νόμιζα ότι η προμήθεια του εντύπου θα ήταν κάτι το απλό, αλλά η παρουσία πλήθους φορολογουμένων που σχημάτιζαν μια ουρά ως έξω στη σκάλα προφανώς είχε επιφέρει κορεσμό στην εξυπηρετητική ικανότητα των υπαλλήλων, με αποτέλεσμα το αίτημά μου "μπορείτε σας παρακαλώ να μου δώσετε ένα έντυπο για διακοπή" να λάβει την παραδοσιακή απάντηση "περιμένετε κυρία μου στην ουρά δε βλέπετε ότι έχω δουλειά". Λόγω αδυναμίας περαιτέρω αναμονής μου εξαιτίας ανειλημμένων υποχρεώσεων, με λύπη μου αποχώρησα για να επανέλθω μιαν άλλη μέρα. Πράγμα καλό, διότι αν και το έντυπο της διακοπής μπορεί να το κατεβάσει κανείς μέσω διαδικτύου, τις ανεκτίμητες πληροφορίες του τρόπου συμπλήρωσης και των απαραίτητων δικαιολογητικών μόνον επιτόπου μπορεί κανείς να τις προμηθευτεί. Και αυτός προφανώς είναι ο λόγος για τον οποίον δεν έχουν τοποθετήσει τα έντυπα εκτός του γκισέ, ώστε να μπορεί να τα παίρνει καθένας χωρίς να τα ζητάει και να τους ενοχλεί.

Όταν ξημέρωσε η μεγάλη μέρα, εξοπλισμένη με όλα τα απαραίτητα σύμφωνα με τις πληροφορίες που με τόσο κόπο και μόχθο είχα αλιεύσει, κατέπλευσα στη Δ.Ο.Υ. στις οκτώμιση το πρωί - για να φύγω τρέχοντας. Οι ουρές των συμφορολογούμενων έφταναν ως έξω στο δρόμο, ξεκινώντας από κάθε πιθανή υπηρεσία, κυρίως δε από τις δύο που με ενδιέφεραν: Κώδικα και Μητρώο. Στο ερώτημά μου "γιατί περιμένετε;", ερώτημα με το οποίο ήλπιζα να ανακαλύψω την αιτία αυτής της κοσμοσυρροής, με την κρυφή ελπίδα ότι θα έληγε κάποια προθεσμία την οποία θα μπορούσα να αφήσω να περάσει, εφόσον δεν με αφορούσε, και να έρθω μετά με την ησυχία μου, οι απαντήσεις ήταν δυστυχώς ποικίλες. Καθένας είχε άλλο λόγο να βρίσκεται εκεί, και δεν μπόρεσα να καταλήξω σε συμπέρασμα ως προς το γιατί τόσος κόσμος. Ίσως η αιτία να ήταν τα περίπτερα, όπως είπε ένας κύριος, που έπρεπε να αποκτήσουν απαραιτήτως όλα ταμειακές μηχανές (σοφά τα μέτρα της κυβέρνησης, αμήν). Ίσως, όπως είπε μια κυρία, να έφταιγε το γεγονός ότι όλοι ήθελαν να τελειώσουν τις δουλειές τους πριν φύγουν για διακοπές. Όπως και να έχει, πήγα και ξανάλθα δυο φορές, και η κατάσταση παρέμενε αναλλοίωτη. Την τρίτη φορά λοιπόν πήγα προετοιμασμένη για να μείνω.

Οκτώ το πρωί, με βιβλίο και μπουκαλάκι με νερό, με άνετα ρούχα και χαλαρή διάθεση, ξεκίνησα την εκδρομή μου. Τα απρόοπτα ξεκίνησαν ήδη από το μητρώο, όπου με ενημέρωσαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν διακοπή, επειδή τα στοιχεία του καλού μου ήταν γραμμένα με ελληνικά στοιχεία, και όχι με λατινικά, ως όφειλαν. Όλοι οι αλλοδαποί, μου είπαν, οφείλουν να έχουν δηλώσει τα στοιχεία τους με γραμμένα με λατινικό αλφάβητο. Αφού με επέπληξαν για το σφάλμα αυτό (αγνοώντας την παρατήρησή μου ότι αν ήταν σφάλμα τότε θα ήταν μάλλον δικό τους, αφου εκείνοι δέχτηκαν την αρχική του έναρξη με τα στοιχεία του γραμμένα έτσι, καθώς και το συμπέρασμά μου ότι το μέτρο αυτό θα ήταν μάλλον πρόσφατο, γιατί τόσα χρόνια που πάμε εκεί πρώτη φορά το ακούμε), με ενημέρωσαν ότι θα έπρεπε πρώτα να κάνω αλλαγή των στοιχείων και μετά διακοπή. Για να γίνει αυτό, μου είπε μια κοπέλα με ξύλινη έκφραση, έπρεπε να τους προσκομίσω επικυρωμένο φωτοαντίγραφο του διαβατηρίου του.

Επέστρεψα λοιπόν στην κατασκήνωση βάσης, πήρα το διαβατήριο, έβγαλα φωτοαντίγραφο, και πήγα στο Κ.Ε.Π. για επικύρωση. Εκεί, προς μεγάλη μου χαρά, έμαθα ότι δεν μπορούν να επικυρώσουν ξενόγλωσσα έγγραφα, ούτε γνωρίζουν ποιος μπορεί να το κάνει. Με τα χαρτιά παραμάσχαλα, ξαναπήγα στη Δ.Ο.Υ., όπου παρακάμπτοντας την ουρά με το μαγικό ξόρκι "ήμουν εδώ πριν κι έχω μια εκκρεμότητα", πλησίασα την κοπέλα που μου είχε ζητήσει το επικυρωμένο φωτοαντίγραφο, και της εξέθεσα την κατάσταση. "Μα φυσικά και δεν μπορούν να σας το επικυρώσουν στο Κ.Ε.Π.", μου είπε με άφατη περιφρόνηση. "Στην αστυνομία μπορούν. Εκεί να πάτε." Εκείνη τη στιγμή επιχείρησα έναν ελιγμό: "Δημόσια υπηρεσία είστε, δεν θα μπορούσατε να το επικυρώσετε εσείς; Εδώ το έχω." Η κοπέλα, ενοχλημένη, μου απάντησε απότομα: "Έχετε το πρωτότυπο; Μα τότε δε χρειάζεται επικύρωση! Συμπληρώστε αυτό το έντυπο και περάστε από όλα τα τμήματα, και στο τέλος θα έρθετε ξανά εδώ να κάνουμε τη μεταβολή." Από λεπτότητα δεν θέλησα να της επισημάνω το γεγονός ότι ήταν αρκετά πιθανό να έχω το πρωτότυπο, μια που μάλλον από αυτό θα είχα βγάλει το αντίγραφο, ούτε να παρατηρήσω ότι θα μπορούσε να μου έχει πει εξ αρχής ότι μπορώ να φέρω είτε το ίδιο το διαβατήριο είτε ένα επικυρωμένο φωτοαντίγραφο. Ευχαρίστησα ενδόμυχα την έμπνευσή μου να κάνω την ερώτηση, πήρα το έντυπο και ξεκίνησα την περιήγησή μου στην Δ.Ο.Υ.

Η ομορφιά του δημοσίου, που στη Δ.Ο.Υ. βρίσκει μια από τις υψηλότερες εκδηλώσεις της, είναι ότι εφευρίσκει περιττές διαδικασίες για να προσφέρει στους πολίτες τη χαρά της συναλλαγής μαζί του σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό και για όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο. Όταν κάποιος κάνει διακοπή ασκήσεως επαγγέλματος, πρέπει να περάσει από όλα τα τμήματα της Δ.Ο.Υ. προκειμένου να του βεβαιώσουν με σφραγίδες, υπογραφές και ξόρκια ότι δεν έχει καμμιά εκκρεμότητα πουθενά - ακόμη και σε τμήματα με τα οποία δεν συναλάσσεται. Για παράδειγμα, πρέπει να πας στο τμήμα του Φ.Π.Α., ακόμη κι αν το επάγγελμά σου δεν υπάγεται στο Φ.Π.Α., και να καθήσεις στην ουρά φυσικά όπως όλοι.

Δεν θα σας κουράσω, αγαπητοί αναγνώστες, με τετριμμένες περιγραφές. Άλλωστε η ανυπέρβλητη ομορφιά της συναλλαγής με το δημόσιο δεν μπορεί να χωρέσει σε λέξεις. Δεν θα εντρυφήσω στις ατέρμονες διαδρομές από υπηρεσία σε υπηρεσία για διασταύρωση στοιχείων και για επιβεβαίωση των προφανών. Θα σταθώ μόνο στην χαλαρωτική και επιμορφωτική αναμονή στον Κώδικα, όπου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ένα σωρό συμφορολογούμενους, με τους οποίους επί δυόμιση ώρες μοιράστηκα την διαλογιστική εμπειρία της αναμονής. Δεν έλειψε τίποτα, ούτε τα περιστατικά "μια ερώτηση θα κάνω" που οδηγούσαν σε πλήρη συναλλαγή εκτός ουράς, ούτε οι από μηχανής θεοί "να περάσουν μόνον όσοι είναι για θεώρηση" με τη λογική ότι η θεώρηση θέλει λιγότερη ώρα (και τελικά να παραμένουν μισή ώρα και βάλε μέσα), ούτε οι συγκριτικές μελέτες ("στη Δ.Ο.Υ. Πετρούπολης δεν έχει καθόλου κόσμο", "ναι αλλά στη Δ.Ο.Υ. Περιστερίου γίνεται χαμός, πού να σας τα λέω"), ούτε οι συζητήσεις οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού, ακόμη και φιλοσοφικού περιεχομένου, που ανοίγουν το πνεύμα και καλλιεργούν το χαρακτήρα. Δυστυχως, εκεί γύρω στη μία, η αναμονή μου έλαβε τέλος: εξυπηρετήθηκα από μια υπέροχα χαλαρή και ήρεμη κυρία, τόσο ήρεμη και χαλαρή ώστε γυρνώντας κάποια στιγμή σε μένα μου ζήτησε ένα έγγραφο που της είχα ήδη δώσει, απορρίπτοντας μεγαλόπρεπα την δειλή μου δηλωση ότι το είχε εκείνη στο γραφείο της, κι όταν εγώ μετά από μια στιγμή πανικόβλητης αναζήτησης θυμήθηκα μια κίνηση που είχε κάνει και την ρώτησα μήπως τυχόν ήταν στον κάλαθο των αχρήστων, αφού αρχικά απέρριψε μετά βδελυγμίας μια τέτοια σκέψη, κατόπιν επιμονής μου έσκυψε απρόθυμα και ανέσυρε από το καλάθι το πολύτιμο έγγραφο.

Ήταν ήδη μία και κάτι και στη μιάμιση όλα τα γραφεία έκλειναν για το κοινό, όταν βρέθηκα έξω από το γραφείο της διευθύντριας για μια τελευταία υπογραφή. Περιττό να πω ότι ο Μέγας Σκηνοθέτης είχε προβλέψει κάτι απρόβλεπτο για να προσθέσει suspense στην κορύφωση του δράματος: η διευθύντρια ήταν εκτός γραφείου, κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν, τους είχε πει ότι θα επέστρεφε σύντομα. Καθώς τα λεπτά περνούσαν, αναζήτησα κάποιον αντικαταστάτη της, ή τέλος πάντων έναν οποιοδήποτε άλλο τρόπο να εξυπηρετηθώ πριν κλείσει η υπηρεσία. Εννοείται ότι ήταν αδύνατον. Η διευθύντρια βρισκόταν εντός του κτιρίου, δεν είχε ορίσει αντικαταστάτη επειδή θα επέστρεφε σύντομα, έπρεπε να περιμένουμε. Κι επειδή το "σύντομα" είναι μια λέξη σχετική - τι είναι μια μέρα ενός φορολογούμενου πολίτη μπροστά στην αιωνιότητα μιας Δ.Ο.Υ.; - περίμενα εκεί μέχρι τη μιάμιση, όπου οι υπάλληλοι κλείδωσαν τις πόρτες, και μείναμε μέσα μόνον όσοι περίμεναν ακόμη να εξυπηρετηθούν.

Στις δύο παρά είκοσι η διευθύντρια ήρθε, έριξε μια φευγαλέα ματιά στο χαρτί που κρατούσα, έβαλε μια υπογραφή, μια σφραγίδα και ποιος ξέρει τι άλλα μαγικά σύμβολα, και προχώρησε στην επόμενη υπόθεση.

Βγαίνοντας από το κτίριο, προσπαθώντας να συναρμολογήσω τα κουρέλια του νευρικού μου συστήματος επαρκώς ώστε να οδηγήσω ως το σπίτι μου, αναρωτιόμουν πόσο αληθινά αναγκαία ήταν εκείνη η υπογραφή; Αφού οι υπάλληλοι όλων των τμημάτων που με αφορούσαν, ακόμη και των τμημάτων που δεν με αφορούσαν, είχαν κάνει έλεγχο, αφού η διευθύντρια δεν είχε τρόπο να ξέρει αν ο έλεγχος είχε γίνει σωστά και απλά εμπιστευόταν και επιβεβαίωνε τις ενέργειες των κατωτέρων της, τι νόημα είχε η υπογραφή της; Αναμφίβολα όμως ήταν κορυφαίας σημασίας και ανυπολογιστης αξίας, διαφορετικά η υπηρεσία, εν τη σοφία της, δεν θα είχε αποφασίσει ότι πρέπει οπωσδήποτε να την εξασφαλίσω.

Την επομένη το πρωί επανέλαβα την εξόρμησή μου, αυτή τη φορά όμως επισκέφθηκα μόνο το μητρώο - όπου φυσικά περίμενα πάλι στην ουρά, διότι ως γνωστόν το "ήμουν εδώ πριν" ισχύει μόνο εντός της ίδιας μέρας. Προς μεγάλη μου λύπη, σε λιγότερο από μία ώρα είχα τελειώσει χωρίς προβλήματα, και είχε έρθει η ώρα να φύγω.

Πριν μπω στο αυτοκίνητο για να φύγω, στράφηκα για μια τελευταία ματιά πίσω μου. Η Δ.Ο.Υ. δέσποζε στο τοπίο, αδάμαστη, αγέρωχη, απροσπέλαστη. Καθώς απομακρυνόμουν ένιωθα κιόλας μοναξιά και νοσταλγία: και τώρα τι θα γινόμουν χωρίς Δ.Ο.Υ.;

Όλα αυτά θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, φίλοι μου, καθώς και μερικά ακόμη.

Εχθές επισκέφτηκα ξανά τον αγαπημένο μου προορισμό, για άλλο λόγο αυτή τη φορά: για να μάθω αν θα μπορούσα να καθυστερήσω την πληρωμή κάποιου φόρου και τι συνέπειες θα είχε αυτό. Ουρές αυτή τη φορά δεν υπήρχαν. Απευθύνθηκα στο αρμόδιο τμήμα, όπου αφότου με έκαναν να νιώσω σαν κλέφτης με τον τρόπο τους, μου είπαν να ρωτήσω στο ταμείο αυτό που ήθελα. Στο ταμείο ήταν μια κοπέλα που δεν είχα ξαναδεί. Την ρώτησα αυτά που ήθελα, με φόβο ψυχής, με ταπεινότητα, περιμένοντας το γνωστό γαύγισμα με τη γνωστή απαξίωση και τη γνωστή ημιπληροφόρηση. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μου απάντησε με ευγένεια, γλυκιά φωνή, πλατύ ειλικρινές χαμόγελο, και μου έδωσε όχι μόνο τις πληροφορίες που χρειαζόμουν, με τρόπο σαφή και κατανοητό (χωρίς να υπονοεί με το ύφος της ότι είμαι ηλίθια που δεν τις γνώριζα ήδη και ότι της μαυρίζω τη ζωή και της σπαταλώ τον πολύτιμο χρόνο της με τις ανόητες ερωτήσεις μου), αλλά κι επιπλέον πληροφορίες που θεώρησε ότι μπορεί να χρειαζόμουν, κι ας μην τις είχα ζητήσει. Την ευχαρίστησα θερμά, έκανα να φύγω, αμέσως όμως στράφηκα και της είπα: "Μπορώ να σας πω κάτι; Τόσα χρόνια που έρχομαι εδώ, πρώτη φορά μου μίλησε κάποιος με ευγένεια και χαμόγελο. Να είστε καλά."

Για μια στιγμή νόμισα ότι είχε ανατραπεί η τάξη του κόσμου.

Ευτυχώς, στο επόμενο γραφείο που βρέθηκα (γιατί φυσικά δεν θα μπορούσε να τελειώσει μια υπόθεση στη Δ.Ο.Υ. χωρίς να επισκεφτώ τουλάχιστον τρία διαφορετικά τμήματα), η κυρία που μου μίλησε είχε πέτρινο πρόσωπο, άκρες του στόματος στραμμένες μονίμως προς τα κάτω, και ύφος χιλίων βαριεστημένων καρδιναλίων. Επήγε η καρδιά μου στη θέση της. Το σύμπαν λειτουργούσε κανονικά.

Για τη στιγμιαία παρεκτροπή ευγένειας, μάλλον φταίει το καλοκαίρι.

Καλές διακοπές σε όλους μας!

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ

Πριν τρεις μέρες, πηγαίνοντας για μπάνιο στο Σχινιά, χτύπησα με το αυτοκίνητο ένα φίδι.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα: είδα μπροστά μου στο δρόμο κάτι μακρόστενο και καφετί, σαν κλαδί, μακρύ ίσαμε το χέρι μου περίπου. Καθώς πλησίαζα, σε μια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν φίδι, κοίταξα τον καθρέφτη να δω αν μπορώ να βγω αριστερά, αλλά στην αριστερή λωρίδα ένα αυτοκίνητο πλησίαζε ολοταχώς. Πήγαινα πολύ γρήγορα, ο δρόμος εκεί είναι φαρδύς και ίσιος, δεν προλάβαινα να σταματήσω. Κράτησα σταθερή πορεία με την ελπίδα να περάσω από πάνω του χωρίς να το αγγίξω, αλλά τελευταία στιγμή το φίδι έκανε απότομα μεταβολή για να γυρίσει πίσω, και έπεσε πάνω στη ρόδα καθώς περνούσα, ενώ ταυτόχρονα το άλλο αυτοκίνητο με προσπερνούσε από αριστερά.

Το χτύπημα ήταν αρκετά αισθητό και με τάραξε πολύ. Στον καθρέφτη πρόλαβα να δω φευγαλέα το χτυπημένο ζώο. Η στενοχώρια που πήρα ήταν πολύ μεγάλη, βλέπετε έχω αδυναμία στα φίδια. Όλα τα ερπετά με συναρπάζουν, αλλά τρέφω ιδαίτερη συμπάθεια στα φίδια: με συναρπάζει η ομορφιά και η κομψότητά τους.

Θα ήθελα πολύ να είχα μπορέσει να αποφύγω το φίδι, ήταν κι αρκετά μεγαλόσωμο που σημαίνει ότι είχε ζήσει αρκετά χρόνια, ήταν κρίμα να φύγει έτσι άδοξα. Αφού όμως δεν το κατάφερα, αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για τα ερπετά, σαν φόρο τιμής στο φίδι αυτό.

Κάτι που θέλω να κάνω πρώτα απ' όλα είναι να αποκαταστήσω τη φήμη των φιδιών. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τα φίδια και τα σκοτώνουν όπου τα δουν. Όμως τα περισσότερα φίδια είναι όχι απλώς ακίνδυνα αλλά και ωφέλιμα για τον άνθρωπο, επειδή τρώνε ζώα που οι άνθρωποι θεωρούν οχληρά, λόγου χάρη ποντίκια και αρουραίους. Τα μόνα επικίνδυνα φίδια στην Ελλάδα είναι οι οχιές.


Οχιά, vipera ammodytes.
Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αριδαίας.

Υπάρχουν πέντε είδη οχιάς στην Ελλάδα από τα οποία στην ουσία μόνο το ένα είναι αρκετά κοινό ώστε να υπάρχει κάποια μικρή πιθανότητα να το συναντήσουμε. Η κοινή οχιά Vipera ammodytes έχει χαρακτηριστική εμφάνιση, όπως όλες οι οχιές, ώστε είναι εύκολο να την αναγνωρίσουμε και να την αποφύγουμε. Κάθε άλλο φίδι που μπορεί να δούμε στη χώρα μας είναι ακίνδυνο, παρά τις ιστορίες που μπορεί να ακούσετε από "ειδήμονες" και ντόπιους. Περισσότερες πληροφορίες για τα δηλητηριώδη φίδια της Ελλάδας θα βρείτε εδώ.


Το φίδι που χτύπησα κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένα άκακο μέλος της οικογένειας colubridae, μια δεντρογαλιά, λόγου χάρη. Δεν το είδα αρκετά καλά ώστε να είμαι σίγουρη, άλλωστε δεν είμαι και πολύ καλή στην αναγνώριση.

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, σε κάποια εκδρομή είχαμε παρατηρήσει ερπετά, μεταξύ άλλων και μια δεντρογαλιά την οποία η καθηγήτρια μας είπε να αφήσουμε στη συνέχεια ελεύθερη. Με ντροπή μου ομολογώ ότι δεν την άφησα, αλλά την έχωσα στο σακίδιό μου και το πήρα σπίτι μου. Ήθελα πάρα πολύ ένα κατοικίδιο φίδι, και η αγορά φιδιού από pet shop ήταν έξω από τις οικονομικές μου δυνατότητες. Ήμουν ακόμη αρκετά μικρή και ανόητη για να νομίζω ότι η φύση μού ανήκει και ότι έχω δικαίωμα να διατηρώ ζώα στην αιχμαλωσία.

Η βασική δυσκολία μου ήταν το φαγητό. Τα φίδια ως γνωστόν θέλουν ζωντανή τροφή, και δεν μου ήταν εύκολο να πιάνω σαύρες και ακρίδες για το γεύμα. Κατέφυγα στον ωμό κιμά και τα κομμάτια μπριζόλας, τα οποία του τάιζα με το ζόρι βάζοντάς τα μέσα στο στόμα του, μια που δεν τα έτρωγε μόνο του. Το είχα μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο πλέξιγκλας που είχε ξεμείνει από κάτι κατοικίδιες χελώνες (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή - τις είχε μια φίλη, δεν τις ήθελε, τις φορτώθηκα εγώ, και κάποτε τις "απελευθέρωσα" στη λίμνη Μαραθώνα, για να μάθω χρόνια αργότερα ως εθελόντρια του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων - το παλιότερο κέντρο περίθαλψης άγριας ζωής, σήμερα υπάρχει επίσης η Anima και η Αλκυόνη - ότι οι χελώνες αυτές δύσκολα επιβιώνουν στο εδώ περιβάλλον γιατί είναι τροπικά είδη, ορισμένες καταλήγουν στο κέντρο τραυματισμένες και γεμάτες παράσιτα, άλλες λιγότερο ή περισσότερο τυχερές εκπνέουν στη φύση, φαντάζομαι).

Κάθε τόσο το έβγαζα και το άφηνα να κάθεται πάνω μου. Το δεχόταν αδιαμαρτύρητα, υποθέτω ότι του άρεσε η ζέστη. Μου άρεσε να κάνω επίδειξη του γεγονότος ότι διατηρούσα κατοικίδιο φίδι, έφτασα ως το σημείο να το πάω κάποτε βόλτα σε ένα μπαρ. Μιαν άλλη μέρα το είχα στο σπίτι των γονιών μου, ήταν Πάσχα και είχαν έρθει συγγενείς και φίλοι για το παραδοσιακό αρνί, όταν το φίδι ξέφυγε από το χώρο όπου ήταν περιορισμένο και χάθηκε ανάμεσα στα πυκνά χόρτα του κήπου. Μαζί μ' έναν φίλο βγήκαμε κυνήγι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην γίνει αντιληπτό από τους υπόλοιπους αυτό που είχε συμβεί, για να μην τρομάξουν αλλά και για να μην το τρομάξουν και το χάσουμε. Ευτυχώς βρέθηκε εύκολα.

Ευτυχώς, δυο τρεις μήνες αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ταλαιπωρούσα άδικα το ζώο. Δεν είχαμε τίποτε κοινό, δεν είχε επιλέξει να ζει εκεί, δεν του πρόσφερα τίποτε και δεν μου πρόσφερε ούτε εκείνο τίποτε ουσιαστικό, πέρα από ικανοποίηση μιας ιδιοτροπίας, ενός απωθημένου και της ματαιοδοξίας μου. Το έχωσα λοιπόν πάλι στο σακίδιό μου και πήρα το λεωφορείο για το Χορτιάτη. Κατέβηκα στο τέρμα της διαδρομής, περπάτησα λίγο ώσπου βρέθηκα σε μια μικρή λιμνούλα, κι εκεί το έβγαλα και το απίθωσα χάμω.

Το φίδι έμεινε για μια στιγμή ακίνητο, ζυγιάζοντας μάλλον τη νέα κατάσταση. Δεν του πήρε πολύ: σε μια στιγμή γλίστρησε μέσα στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει, με το κεφάλι του ορθωμένο, με όμορφες κυματιστές κινήσεις. Την εικόνα αυτή την κράτησα μέσα μου σαν μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ζωής μου.

Αργότερα τελείωσα τη σχολή, πήρα το πτυχίο μου, και μετά η ζωή μου πήρε άλλους δρόμους. Δεν ασχολήθηκα με την ερπετολογία παρά μονάχα ερασιτεχνικά. Γνώρισα από κοντά τους αφρικανικούς χαμαιλέοντες της Πύλου, δουλεύοντας ως εθελόντρια της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας στην περιοχή, κι έγινα fan του χαμαιλέοντα. Γνώρισα ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί πολύ με τα ερπετά και αργότερα έγινα μέλος της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας και συνδρομήτρια του herpetofauna.gr, ενός ελληνικού portal με πληροφορίες για την ελληνική ερπετοπανίδα και ωραιότατο φωτογραφικό ευρετήριο.

Εξακολουθώ να βρίσκω τα ερπετά συναρπαστικά και πανέμορφα, τα φίδια ειδικά μου φαίνονται η επιτομή της χάρης και της αρμονίας, με το κομψό τουςσχήμα , την χορευτική τους κίνηση, τα άπειρα χρώματα και σχέδια. Ελπίζω να ξύπνησα αρκετά και το δικό σας ενδιαφέρον ώστε να τα δείτε με πιο φιλικό μάτι.

Κανονικά εδώ θα τελείωνε το ερπετολογικό αφιέρωμα, υπάρχει όμως και επίμετρο. Για καλή μου τύχη, είχα την ευκαιρία αν όχι να επανορθώσω τη ζημιά που έκανα στο φίδι, τουλάχιστον να την αντισταθμίσω στο μέτρο του δυνατού.

Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας πάλι στο Σχινιά, αυτή τη φορά στο τμήμα του δρόμου με τα σαμαράκια, που πηγάινει παράλληλα με την παραλία, πίσω από το δάσος, είδα από αρκετή απόσταση έναν μικρό σκούρο όγκο να κινείται αργά στην άσφαλτο. Σίγουρα χελώνα. Μείωσα ταχύτητα για να της δώσω χρόνο να περάσει, αλλά με το ρυθμό που πήγαινε, όταν την έφτασα ήταν στα μισά του δρόμου. Σταμάτησα μπροστά της με σκοπό να περιμένω, πίσω μου όμως έβλεπα να πλησιάζει ένα φορτηγό. Άναψα λοιπόν τα αλάρμ, κατέβηκα στα γρήγορα, την έπιασα και την έχωσα στα θάμνα, με την ελπίδα και την ευχή να της φύγει η διάθεση να διασχίζει δρόμους.

Καλό της δρόμο όπου κι αν βρίσκεται.

ΙΔΡΥΣΗ ΕΝΩΣΗΣ ΑΘΕΩΝ

Τον Μάιο του 2010 ορισμένοι από τους συντελεστές του blog και του forum «Αθεΐα», προχώρησαν στην ίδρυση της Ένωσης Άθεων, μιας ένωσης προσώπων που έχει σκοπό την προώθηση της εκκοσμίκευσης της πολιτείας, της θρησκευτικής ελευθερίας, του ανθρωπισμού, του σκεπτικισμού, του ορθολογισμού, της κριτικής σκέψης και της αθεϊστικής οπτικής. Η ύπαρξη ενός φορέα με νομική υπόσταση μας επιτρέπει να επιδιώξουμε καλύτερα τους σκοπούς μας και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας ως πολίτες.

Σήμερα 5-8-2010 τέθηκε σε λειτουργία η ιστοσελίδα της Ένωσης Άθεων στη διεύθυνση http://www.atheia.gr

Εκεί θα βρείτε αναρτημένο το καταστατικό και φόρμες εγγραφής για όποιον επιθυμεί να γίνει μέλος, καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας της Ένωσης. Η σελίδα θα εμπλουτίζεται σταδιακά με πληροφορίες για τις δράσεις της Ένωσης και άλλο σχετικό υλικό.