Πρόσφατα ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών 2ου Γραφείου Π.Ε. Αμαρουσίου τύπωσε και μοίρασε ένα τετράφυλλο έντυπο σχήματος Α4, ωραία δεμένο, σε τετραχρωμία, με φωτογραφίες και με εμφανώς επαγγελματικό σχεδιασμό (όχι τίποτε άθλιες φωτοτυπίες της δεκάρας, μιλάμε για σοβαρή επένδυση) με τίτλο "Ανοιχτή επιστολή προς τος γονείς των μαθητών μας".
Το έντυπο τα λέει πολύ ωραία για τα ασφυκτικά μέτρα της κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Διαμαρτύρεται για τις περικοπές μισθών στο δημόσιο, το πάγωμα μισθών και συντάξεων, την περιστολή του 13ου και 14ου μισθού, την αύξηση των έμμεσων φόρων, την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών. Μας παροτρύνουν να διεκδικήσουμε ενωμένοι ένα σχολείο με λιγότερη ύλη και περισσότερο πολιτισμό και χαρά, ένα ολοήμερο που να μην είναι parking παιδιών αλλά ουσιαστικό και λειτουργικό, απαραίτητο προσωπικό για όλες τις ανάγκες των μαθητών (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ), απαραίτητα κονδύλια για όλες τις ανάγκες του σχολείου.
Ωραία πράγματα, και συμφωνώ: μαζί να τα διεκδικήσουμε βεβαίως όλα αυτά.
Αξιέπαινη αλήθεια η προθυμία των εκπαιδευτικών να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους: για τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, τις θέσεις εργασίας τους. Μακάρι να επεδείκνυαν την ίδια προθυμία και σε θέματα που αφορούν τους μαθητές τους και που οι ίδιοι θα μπορούσαν αν ήθελαν να προσφέρουν άμεσα.
Όταν λόγου χάρη ο σύλλογος διδασκόντων έχει συνέλευση (πράγμα που συμβαίνει πάνω από μία φορά κάθε σχολική χρονιά), συνεδριάζει τις ώρες διδασκαλίας (εντός του ωραρίου των δασκάλων δηλαδή), με αποτέλεσμα να χάνουν τα παιδιά το μάθημά τους. Όταν στο σχολείο μας υπάρχει έλλειψη αιθουσών και μία τάξη κάνει μάθημα σε ένα αποθηκάκι όπου δεν χωράνε καλά καλά να μπούνε τα παιδιά και ο σύλλογος γονέων προτείνει να χρησιμοποιηθεί ως αίθουσα διδασκαλίας είτε η αίθουσα μουσικής είτε το γραφείο των διδασκόντων, η δασκάλα της μουσικής διαμαρτύρεται (και δικαίως!) ότι υποβαθμίζεται η εργασία της και ο λοιπόι διδάσκοντες εξανίστανται (πολύ φυσικά!) γιατί δεν θα έχουν πού να κάνουν το διάλειμμά τους, και βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Όταν προκύπτει πρόβλημα σχολικής βίας και ο σύλλογος γονέων προτείνει να γίνουν σεμινάρια για τους δασκάλους από ειδική κρατική υπηρεσία που υπάρχει για το σκοπό αυτό, η πρόταση ναυαγεί επειδή οι δάσκαλοι θα πρέπει να μείνουν στο σχολείο πέραν του ωραρίου τους (δηλαδή μέχρι τις δύο το μεσημέρι - για τόσο αργά μιλάμε). Όταν υπάρχει μεγάλο μέρος της αυλής που δεν καλύπτεται οπτικά όλη από ένα σημείο, μένει αχρησιμοποίητο γιατί ο σύλλογος διδασκόντων δεν δέχεται να προστεθεί και τρίτος επιτηρητής πέραν των δύο που ορίζει ο νόμος (οι οποίοι δύο, ειρήσθω εν παρόδω, αντί να μοιράζουν το προαύλιο στα δύο και να μετακινούνται ώστε να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή επιτήρηση, κάθονται συχνά παρέα στη μία άκρη, στη σκιά, και απλώς περιμένουν βαριεστημένοι να περάσει το διάλειμμα, ενώ τα παιδιά αλωνίζουν ανεξέλεγκτα και γυρνάνε στο σπίτι με διάφορα χτυπήματα αγνώστου προελεύσεως).
Ναι, οι σύλλογοι διδασκόντων είναι πάντα πρόθυμοι για αγώνες και θυσίες, όταν θίγονται τα δικά τους καλά και συμφέροντα. Μακάρι να βλέπαμε την ίδια διιάθεση για θυσίες όταν πρόκειται για τα παιδιά.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το δικό μου παιδί δεν πηγαίνει σχολείο στο Μαρούσι, αλλά στο πρώτο δημοτικό Πεύκης. Μιλάμε επομένως για δύο διαφορετικούς συλλόγους διδασκόντων, ενδεχομένως με διαφορετική στάση και αντιμετώπιση. Ενδεχομένως οι δάσκαλοι του Μαρουσιού να είναι γεμάτοι αυτοθυσία για χάρη των μαθητών τους. Γιατί όμως άραγε δε μου φαίνεται και τόσο πιθανό?
Μήπως γίνομαι άδικη και υπερβολική? Το πιθανότερο. Είναι σίγουρα άδικο και υπερβολικό να ζητάω από τους συντρόφους συνδικαλιστές δασκάλους να απαρνηθούν έστω και για μια στιγμή μια τρίχα από τα κεκτημένα τους για χάρη των παιδιών. Είναι σίγουρα λάθος να ζητώ από τους εργαζόμενους να θυσιαστούν προσφέροντας από το υστέρημά τους ή ακόμη και από το περίσσευμά τους αυτά που οφείλει να προσφέρει το κράτος. Το πιο πιθανό είναι ότι όλα τα λέω από τη ζήλια μου.
Γιατί εγώ βλέπετε είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Που σημαίνει ότι όχι δέκατο τρίτο και δέκατο τέταρτο, αλλά ούτε και έναν κανονικό μισθό δεν καταφέρνω πολλές φορές να εξασφαλίσω. Που σημαίνει ότι όχι δεν μπορώ ν' αρνηθώ να εργασθώ πέραν του ωραρίου μου, αλλά όταν υπάρχει δουλειά μπορεί να καθήσω ως αργά το βράδυ για να τη βγάλω, γιατί δεν με παίρνει να χάσω τον πελάτη. Που σημαίνει ότι αν υπάρχουν νέες εξελίξεις στη δουλειά και χρειάζομαι εκπαίδευση για να ανταποκριθώ, θα τις κάνω όχι μόνο εκτός ωραρίου αλλά και με δικά μου έξοδα. Που σημαίνει ότι στις συνελεύσεις του συνδικαλιστικού συλλόγου μου πηγαίνω Κυριακή απόγευμα, αφήνοντας την οικογένειά μου και την ξεκούρασή μου, γιατί δεν με συμφέρει να θυσιάσω μια εργάσιμη μέρα γι' αυτό, αλλά και γιατί δεν μπορεί να βρεθεί εργάσιμη που να εξυπηρετεί όλους τους συναδέλφους.
Ναι, αναμφίβολα από τη ζήλια μου τα λέω. Μάλλον ζηλεύω επειδή η δική μου ασχολία είναι επάγγελμα και όχι λειτούργημα, όπως των δασκάλων.*
Καλούς αγώνες σύντροφοι.
*...ή των ιερέων - άλλο λειτούργημα αυτό. Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα λειτουργήματα ασκούνταν αμισθί, πόσοι θα έτρεχαν να τα ασκήσουν από αφοσίωση και αγάπη και πίστη στην αποστολή τους.
Το έντυπο τα λέει πολύ ωραία για τα ασφυκτικά μέτρα της κυβέρνησης και του ΔΝΤ. Διαμαρτύρεται για τις περικοπές μισθών στο δημόσιο, το πάγωμα μισθών και συντάξεων, την περιστολή του 13ου και 14ου μισθού, την αύξηση των έμμεσων φόρων, την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση του αριθμού των εκπαιδευτικών. Μας παροτρύνουν να διεκδικήσουμε ενωμένοι ένα σχολείο με λιγότερη ύλη και περισσότερο πολιτισμό και χαρά, ένα ολοήμερο που να μην είναι parking παιδιών αλλά ουσιαστικό και λειτουργικό, απαραίτητο προσωπικό για όλες τις ανάγκες των μαθητών (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ), απαραίτητα κονδύλια για όλες τις ανάγκες του σχολείου.
Ωραία πράγματα, και συμφωνώ: μαζί να τα διεκδικήσουμε βεβαίως όλα αυτά.
Αξιέπαινη αλήθεια η προθυμία των εκπαιδευτικών να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους: για τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, τις θέσεις εργασίας τους. Μακάρι να επεδείκνυαν την ίδια προθυμία και σε θέματα που αφορούν τους μαθητές τους και που οι ίδιοι θα μπορούσαν αν ήθελαν να προσφέρουν άμεσα.
Όταν λόγου χάρη ο σύλλογος διδασκόντων έχει συνέλευση (πράγμα που συμβαίνει πάνω από μία φορά κάθε σχολική χρονιά), συνεδριάζει τις ώρες διδασκαλίας (εντός του ωραρίου των δασκάλων δηλαδή), με αποτέλεσμα να χάνουν τα παιδιά το μάθημά τους. Όταν στο σχολείο μας υπάρχει έλλειψη αιθουσών και μία τάξη κάνει μάθημα σε ένα αποθηκάκι όπου δεν χωράνε καλά καλά να μπούνε τα παιδιά και ο σύλλογος γονέων προτείνει να χρησιμοποιηθεί ως αίθουσα διδασκαλίας είτε η αίθουσα μουσικής είτε το γραφείο των διδασκόντων, η δασκάλα της μουσικής διαμαρτύρεται (και δικαίως!) ότι υποβαθμίζεται η εργασία της και ο λοιπόι διδάσκοντες εξανίστανται (πολύ φυσικά!) γιατί δεν θα έχουν πού να κάνουν το διάλειμμά τους, και βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Όταν προκύπτει πρόβλημα σχολικής βίας και ο σύλλογος γονέων προτείνει να γίνουν σεμινάρια για τους δασκάλους από ειδική κρατική υπηρεσία που υπάρχει για το σκοπό αυτό, η πρόταση ναυαγεί επειδή οι δάσκαλοι θα πρέπει να μείνουν στο σχολείο πέραν του ωραρίου τους (δηλαδή μέχρι τις δύο το μεσημέρι - για τόσο αργά μιλάμε). Όταν υπάρχει μεγάλο μέρος της αυλής που δεν καλύπτεται οπτικά όλη από ένα σημείο, μένει αχρησιμοποίητο γιατί ο σύλλογος διδασκόντων δεν δέχεται να προστεθεί και τρίτος επιτηρητής πέραν των δύο που ορίζει ο νόμος (οι οποίοι δύο, ειρήσθω εν παρόδω, αντί να μοιράζουν το προαύλιο στα δύο και να μετακινούνται ώστε να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή επιτήρηση, κάθονται συχνά παρέα στη μία άκρη, στη σκιά, και απλώς περιμένουν βαριεστημένοι να περάσει το διάλειμμα, ενώ τα παιδιά αλωνίζουν ανεξέλεγκτα και γυρνάνε στο σπίτι με διάφορα χτυπήματα αγνώστου προελεύσεως).
Ναι, οι σύλλογοι διδασκόντων είναι πάντα πρόθυμοι για αγώνες και θυσίες, όταν θίγονται τα δικά τους καλά και συμφέροντα. Μακάρι να βλέπαμε την ίδια διιάθεση για θυσίες όταν πρόκειται για τα παιδιά.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το δικό μου παιδί δεν πηγαίνει σχολείο στο Μαρούσι, αλλά στο πρώτο δημοτικό Πεύκης. Μιλάμε επομένως για δύο διαφορετικούς συλλόγους διδασκόντων, ενδεχομένως με διαφορετική στάση και αντιμετώπιση. Ενδεχομένως οι δάσκαλοι του Μαρουσιού να είναι γεμάτοι αυτοθυσία για χάρη των μαθητών τους. Γιατί όμως άραγε δε μου φαίνεται και τόσο πιθανό?
Μήπως γίνομαι άδικη και υπερβολική? Το πιθανότερο. Είναι σίγουρα άδικο και υπερβολικό να ζητάω από τους συντρόφους συνδικαλιστές δασκάλους να απαρνηθούν έστω και για μια στιγμή μια τρίχα από τα κεκτημένα τους για χάρη των παιδιών. Είναι σίγουρα λάθος να ζητώ από τους εργαζόμενους να θυσιαστούν προσφέροντας από το υστέρημά τους ή ακόμη και από το περίσσευμά τους αυτά που οφείλει να προσφέρει το κράτος. Το πιο πιθανό είναι ότι όλα τα λέω από τη ζήλια μου.
Γιατί εγώ βλέπετε είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Που σημαίνει ότι όχι δέκατο τρίτο και δέκατο τέταρτο, αλλά ούτε και έναν κανονικό μισθό δεν καταφέρνω πολλές φορές να εξασφαλίσω. Που σημαίνει ότι όχι δεν μπορώ ν' αρνηθώ να εργασθώ πέραν του ωραρίου μου, αλλά όταν υπάρχει δουλειά μπορεί να καθήσω ως αργά το βράδυ για να τη βγάλω, γιατί δεν με παίρνει να χάσω τον πελάτη. Που σημαίνει ότι αν υπάρχουν νέες εξελίξεις στη δουλειά και χρειάζομαι εκπαίδευση για να ανταποκριθώ, θα τις κάνω όχι μόνο εκτός ωραρίου αλλά και με δικά μου έξοδα. Που σημαίνει ότι στις συνελεύσεις του συνδικαλιστικού συλλόγου μου πηγαίνω Κυριακή απόγευμα, αφήνοντας την οικογένειά μου και την ξεκούρασή μου, γιατί δεν με συμφέρει να θυσιάσω μια εργάσιμη μέρα γι' αυτό, αλλά και γιατί δεν μπορεί να βρεθεί εργάσιμη που να εξυπηρετεί όλους τους συναδέλφους.
Ναι, αναμφίβολα από τη ζήλια μου τα λέω. Μάλλον ζηλεύω επειδή η δική μου ασχολία είναι επάγγελμα και όχι λειτούργημα, όπως των δασκάλων.*
Καλούς αγώνες σύντροφοι.
*...ή των ιερέων - άλλο λειτούργημα αυτό. Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα λειτουργήματα ασκούνταν αμισθί, πόσοι θα έτρεχαν να τα ασκήσουν από αφοσίωση και αγάπη και πίστη στην αποστολή τους.
5 σχόλια:
...φοβάμαι ότι εκτός απο αόρατη μελάνη είσαι και βουβή φωνή (σε αυτιά μη ακουόντων)...
Αόρατη Μελάνη, γεια χαρά!
Εμένα ολίγον δημαγωγικό μού φάνηκε το κείμενό σου ή τουλάχιστον μονόπλευρο.
Για να ξεκινήσω από κάτω:
Ερωτώ (ρίχνοντας άδεια για να πιάσω γεμάτα):
Αφού ζηλεύεις τόσο πολύ, γιατί δεν προσπάθησες να γίνεις καθηγήτρια τής δημόσιας παιδείας; Προσπάθησες και δεν τα κατάφερες;
Να θυμήσω, ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, στις καλές ημέρες και γενικότερα όταν είναι καπάτσοι, έχουν ΠΟΛΥ περισσότερα κέρδη από τους δημόσιους υπάλληλους - μέχρι και Μπιλ Γκέιτς μπορεί να γίνουν.
Το ρίσκο και η σκληρή δουλειά είναι τα τιμήματα για αυτά τα πιθανά κέρδη.
Ο καθηγητής τού δημόσιου σχολείου, ακόμα και αν βαδίσει με τα χέρια κάτω και τα πόδια επάνω, τον ίδιο μισθό θα παίρνει πάντα, ο οποίος - ακόμα και στις παλιές, καλύτερες μέρες - ήταν χαμηλός σε σχέση με το εξαιρετικά σοβαρό του επάγγελμα.
Το πολύ πολύ, αν χωθεί σε τίποτις χοντρά κόλπα, να πάρει ένα επιμίσθιο ή επίδομα.
Όπως αφήνεις να εννοηθούν - και όπως τα λένε (με τρομερή καθυστέρηση) στην επιστολή τους οι δάσκαλοι -, τα εξπεκτέισον σου από τους δασκάλους είναι πολύ μεγάλα. Ψάχνεις για παιδαγωγό (με την παλιά μεγαλοπρεπή έννοια που έδιναν στη λέξη), όχι απλά για κομιστή γνώσεων.
Αλλά σε ποια κοινωνία να ανθίσουν (ΜΟΝΟΙ τους;) αυτοί οι χιλιάδες παιδαγωγοί;
Να θυμήσω ότι πρωτίστως είναι οι γονείς που συμπεριφέρονται στα παιδιά τους σαν να είναι αυτοκίνητα προς παρκάρισμα; Και αν δεν φτάσει το σχολείο για να αποκτήσει επιδόσεις το αυτοκίνητο, απλά προσθέτουν μερικά ακόμα πάρκινγκ σε φροντιστήρια.
Και θεωρούν ότι εξετέλεσαν το καθήκον τους.
ΠΟΣΑ παιδιά ξεκινάνε σήμερα το σχολείο έχοντας έστω μία απλή λαχτάρα για γνώση, εμφυσημένη από το σπίτι;
Πόσο συχνά οι γονείς ενδιαφέρονται να συμμετέχουν και να ξεκινούν εκδηλώσεις, συζητήσεις κ.λπ. των συλλόγων γονέων;
Φυσικά έχουν και οι γονείς τα δίκια τους: η ζωή είναι εξαιρετικά απαιτητική, καταναλωτική και ο μπόμπιρας δεν θα ζητήσει βιβλίο τού Ιούλιου Βερν για τα γενεθλιά τους αλλά το καινούργιο (30 φορές πιο ακριβό) Νιντέντο.
Εδώ σε θέλω κόρακα: Ποιος είναι ο θεματοφύλακας για τα παιδιά; Ποιος οφείλει να τα μάθει να προτιμούν το βιβλίο τού Βερν; Το "σπίτι" ή το "σχολείο";
Υποθέτω ότι θα μού πεις "συνδυασμός των δύο" και θα συμφωνήσω. Ωστόσο όταν είναι πρόδηλο ότι το 92,57% των γονέων έχει πρακτικά παραδοθεί στον αριβισμό και στον αυτοματισμό, ΠΏΣ απαιτείς από τους δασκάλους /καθηγητές να είναι ξεχωριστοί;
Και σάματις οι λίγοι που τα παλιά χρόνια ήταν ξαχωριστοί, νομίζεις ότι ανταμείφθηκαν; Οι επιτυχημένοι ελεύθεροι επαγγελματίες, γονείς των οφελημένων βλασταριών, πήραν πρέφα; Προσπάθησαν να τους κάνουν κάποιο δώρο; (Δεν μιλάω για κότερο, ίσως για ένα καλό βιβλίο -ενθύμιο / κάτι για την ηθική αναγνώριση.)
Όσο για σήμερα, ξέχνα το. Οι δημόσιοι δάσκαλοι και καθηγητές τα απογεύματα τρέχουν στη δεύτερη δουλειά τους...
Χωρίς, φυσικά, να έχω δικαίωμα να το προσωποποιώ:
Λόγω
α) τής οικονομικής κρίσης, που "πάντα" κάνει τους ανθρώπους να γυρνάν στις παραδοσιακές αξίες και στη "ηθική",
β) τού ότι η βία έχει οξυνθεί πολύ,
οι γονείς άρχισαν ξαφνικά να παρατηρούν ότι τα παιδιά τους γυρίζουν με κάποιες περίεργες μελανιές από το σχολείο.
Τόσα χρόνια το αυγό τού φιδιού επωαζόταν, αλλά κανείς δεν είχε χρόνο να το αντιμετωπίσει: οι μεν ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν πολύ ευτυχισμένοι από τις κερδοφόρες ημέρες τους και οι δε δημόσιοι υπάλληλοι από την ζήλεια τους για τους πρώτους...
Και δυστυχώς αυτά τα πράγματα έχουν μεγάλη αδράνεια κίνησης...
Idom
Υ/γ.: διάβασα ξανά το σχόλιο μου και βλέπω ότι μιλάω σαν φασιστάκος, ηuικολόγος, ιεροκήρυκας. Τέλος πάντων ελπίζω η ομήγυρη να καταλαβαίνει τι προσπαθώ να πω...
I.
Έτσι είναι τα πράγματα, αγαπητή Μελάνη. Κάθε συντεχνιακό καπετανάτο εξεγείρεται, όταν θιγούν τα κεκτημένα του. Μέχρι τότε, ό,τι και να λες, ό,τι κι αν προτείνεις απορρίπτεται λόγω "αδυναμίας της υπηρεσίας". Αν μάλιστα εκφέρεις διαμαρτυρία χωρίς προηγουμένως να απολογηθείς, κοσμείσαι με πλήθος χαρακτηρισμούς. Άλλωστε είναι γνωστό πόσο εμπαθή υποκείμενα και φασιστόμουτρα είμαστε όλοι εμείς οι χρυσοπληρωμένοι ρεμπεσκέδες του ιδιωτικού τομέα.
Καλέ μου Ίδομ, δίκιο έχεις.
Κι εγώ δίκιο έχω.
Όλοι δίκιο έχουμε, αλλά πού να τό'βρουμε.
Στο αναμεταξύ, τα παιδιά την πληρώνουν.
Αυτό που λέω είναι ότι το "κακό" κράτος δεν δίνει τις παροχές που πρέπει όταν και όπως πρέπει, και όντως αυτό έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Όταν όμως τα παιδιά έχουν μια άμεση ανάγκη, και μπορείς ν' απλώσεις το χέρι και να τους την καλύψεις με λίγο δικό σου ξεβόλεμα (δεν είναι δα και τόσο μεγάλη θυσία το να καθήσεις μερικές φορές λίγες ώρες εκτός ωραρίου), και δεν το κάνεις, είσαι χειρότερος από το κρατος που κατηγορείς.
Έλεος πια, τετράωρο δουλεύουν και αμείβονται κανονικά, έχουν 4 μήνες διακοπές το χρόνο, και καλώς τα έχουν, αλλά ας προσφέρουν και κάτι. Δεν ζήτησα δα και τόσο μεγάλο πράμα, δεν είπα να δουλεύουν αμισθί (όπως κάνουν ορισμένοι δάσκαλο σε κάποιες χώρες της Αφρικής, και τους πηγαίνουν φαγητό οι γονείς των μαθητών).
Αυτά τα περί ζήλιας τα είπα αστειευόμενη, νόμιζα ότι ήταν προφανές (αλλά μάλλον δεν ήταν).
Δεν υπερβαλλεις καθολου αορατη μελανη.
Ζω στο εξωτερικο εδω και πολλα χρονια. Δεν ειμαι εκπαιδευτικος αλλα μπορω να δω την διαφορα. Μονο στην Ελλαδα οι δασκαλοι πληρωνονται για να δουλευουν μιση μερα. Ειναι κριμα.
Επιπλεον δεν υπαρχει καμμια αξιολογηση της δουλειας τους, κατι το οποιο ειναι σοκαριστικο δεδομενου οτι δουλευουν με παιδια.
Κια για μη νομισει κανεις οτι ζηλευω, θα μπορουσα πολυ ευκολα να δεχθω την θεση αναπληρωτριας που μου προσφερθηκε την δεκαετια του ογδοντα, οταν τελειωσα το πανεπιστημιο, αλλα προτιμησα αλλη καριερα.
Για να τελειωσω, οι εκπαιδευτικοι στην Ελλαδα κατα τη γνωμη μου φαινονται να εχουν χασει την εμπιστοσυνη και υποστηριξη της κοινωνιας - δεν αναρρωτιουνται γιατι?
Δημοσίευση σχολίου