ΠΙΚΡΗ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένα ψυχρό απόγευμα του Νοέμβρη, σε ένα μικρό χωριό όχι μακριά από την πρωτεύουσα, στο σπίτι του Βαγγέλη του ταξιτζή χτυπάει το τηλέφωνο.
- Ναι;
- Έλα Βαγγέλη, ο Φώντας είμαι. Κοίτα, ξέρω ότι εσείς είστε οικολόγοι και τέτοια, αλλά εγώ θα σ' το πω μπας και σου χρειαστεί. Ένας γνωστός πουλάει ξύλα για το τζάκι, καλά ξύλα, από βουνό, με 90 ευρώ τον τόνο, μόνο σε δικούς μας ανθρώπους. Ξεφορτώνει νύχτα, μην μας πάρει και κανένα μάτι. Άμα είναι πες μου να κανονίσουμε ρε συ. Σκέψου το, εντάξει;
- Πάνω από το πτώμα μου!
- Καλά ρε συ, πώς κάνεις έτσι; Εγώ εσάς σκέφτηκα, ξέρω πώς έχουν σφίξει τα πράγματα, είναι άνεργη και η Ματίνα τόσον καιρό... Σκέψου το πάντως κι αν αλλάξεις γνώμη πες μου.
- Ξέχνα το, άντε μην τα πάρω στο κρανίο...
- Καλά, 'νταξει, αμάν πια! Λοιπόν άντε τα λέμε.
Ο Βαγγέλης ο ταξιτζής, που δεν έχει φέτος να αγοράσει πετρέλαιο και δεν ανάβουν καλοριφέρ στο σπίτι, που αγοράζει τα πιο φτηνά ξύλα - λεμονιές και άλλα οπωροφόρα από τον κάμπο - με 140 ευρώ τον τόνο, κλείνει το τηλέφωνο και πάει να καθήσει μπροστά στο σβηστό τζάκι - είναι νωρίς ακόμη για να ανάψει, κι ας κάνει λίγο ψύχρα.

Αυτή η πικρή, μικρή, πέρα για πέρα αληθινή ιστορία έληξε εκεί, με ένα τέλος που δεν ξέρω αν πρέπει να το χαρακτηρίσω αίσιο, αλλά που σίγουρα είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον της ανθρώπινης φυλής και των ελληνικών δασών. Πολύ φοβάμαι όμως ότι σε όλα τα άλλα τηλεφωνήματα που θα κάνει ο Φώντας, το τέλος θα είναι λιγότερο ελπιδοφόρο. Γιατί έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ περισσότεροι οι Φώντες παρά οι Βαγγέληδες σε αυτόν τον τόπο.

Και αν στους καιρούς των παχιών αγελάδων ανθούσε η λαμογιά και η αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης, δεν τολμώ ούτε να φανταστώ τι θα γίνει τώρα, που οι αγελάδες όχι μόνον είναι ισχνές, αλλά πολύ συχνά λείπουν και ολότελα.