Πριν τρεις μέρες, πηγαίνοντας για μπάνιο στο Σχινιά, χτύπησα με το αυτοκίνητο ένα φίδι.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα: είδα μπροστά μου στο δρόμο κάτι μακρόστενο και καφετί, σαν κλαδί, μακρύ ίσαμε το χέρι μου περίπου. Καθώς πλησίαζα, σε μια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν φίδι, κοίταξα τον καθρέφτη να δω αν μπορώ να βγω αριστερά, αλλά στην αριστερή λωρίδα ένα αυτοκίνητο πλησίαζε ολοταχώς. Πήγαινα πολύ γρήγορα, ο δρόμος εκεί είναι φαρδύς και ίσιος, δεν προλάβαινα να σταματήσω. Κράτησα σταθερή πορεία με την ελπίδα να περάσω από πάνω του χωρίς να το αγγίξω, αλλά τελευταία στιγμή το φίδι έκανε απότομα μεταβολή για να γυρίσει πίσω, και έπεσε πάνω στη ρόδα καθώς περνούσα, ενώ ταυτόχρονα το άλλο αυτοκίνητο με προσπερνούσε από αριστερά.
Το χτύπημα ήταν αρκετά αισθητό και με τάραξε πολύ. Στον καθρέφτη πρόλαβα να δω φευγαλέα το χτυπημένο ζώο. Η στενοχώρια που πήρα ήταν πολύ μεγάλη, βλέπετε έχω αδυναμία στα φίδια. Όλα τα ερπετά με συναρπάζουν, αλλά τρέφω ιδαίτερη συμπάθεια στα φίδια: με συναρπάζει η ομορφιά και η κομψότητά τους.
Θα ήθελα πολύ να είχα μπορέσει να αποφύγω το φίδι, ήταν κι αρκετά μεγαλόσωμο που σημαίνει ότι είχε ζήσει αρκετά χρόνια, ήταν κρίμα να φύγει έτσι άδοξα. Αφού όμως δεν το κατάφερα, αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για τα ερπετά, σαν φόρο τιμής στο φίδι αυτό.
Κάτι που θέλω να κάνω πρώτα απ' όλα είναι να αποκαταστήσω τη φήμη των φιδιών. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τα φίδια και τα σκοτώνουν όπου τα δουν. Όμως τα περισσότερα φίδια είναι όχι απλώς ακίνδυνα αλλά και ωφέλιμα για τον άνθρωπο, επειδή τρώνε ζώα που οι άνθρωποι θεωρούν οχληρά, λόγου χάρη ποντίκια και αρουραίους. Τα μόνα επικίνδυνα φίδια στην Ελλάδα είναι οι οχιές.
Οχιά, vipera ammodytes.
Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αριδαίας.
Υπάρχουν πέντε είδη οχιάς στην Ελλάδα από τα οποία στην ουσία μόνο το ένα είναι αρκετά κοινό ώστε να υπάρχει κάποια μικρή πιθανότητα να το συναντήσουμε. Η κοινή οχιά Vipera ammodytes έχει χαρακτηριστική εμφάνιση, όπως όλες οι οχιές, ώστε είναι εύκολο να την αναγνωρίσουμε και να την αποφύγουμε. Κάθε άλλο φίδι που μπορεί να δούμε στη χώρα μας είναι ακίνδυνο, παρά τις ιστορίες που μπορεί να ακούσετε από "ειδήμονες" και ντόπιους. Περισσότερες πληροφορίες για τα δηλητηριώδη φίδια της Ελλάδας θα βρείτε εδώ.
Το φίδι που χτύπησα κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένα άκακο μέλος της οικογένειας colubridae, μια δεντρογαλιά, λόγου χάρη. Δεν το είδα αρκετά καλά ώστε να είμαι σίγουρη, άλλωστε δεν είμαι και πολύ καλή στην αναγνώριση.
Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, σε κάποια εκδρομή είχαμε παρατηρήσει ερπετά, μεταξύ άλλων και μια δεντρογαλιά την οποία η καθηγήτρια μας είπε να αφήσουμε στη συνέχεια ελεύθερη. Με ντροπή μου ομολογώ ότι δεν την άφησα, αλλά την έχωσα στο σακίδιό μου και το πήρα σπίτι μου. Ήθελα πάρα πολύ ένα κατοικίδιο φίδι, και η αγορά φιδιού από pet shop ήταν έξω από τις οικονομικές μου δυνατότητες. Ήμουν ακόμη αρκετά μικρή και ανόητη για να νομίζω ότι η φύση μού ανήκει και ότι έχω δικαίωμα να διατηρώ ζώα στην αιχμαλωσία.
Η βασική δυσκολία μου ήταν το φαγητό. Τα φίδια ως γνωστόν θέλουν ζωντανή τροφή, και δεν μου ήταν εύκολο να πιάνω σαύρες και ακρίδες για το γεύμα. Κατέφυγα στον ωμό κιμά και τα κομμάτια μπριζόλας, τα οποία του τάιζα με το ζόρι βάζοντάς τα μέσα στο στόμα του, μια που δεν τα έτρωγε μόνο του. Το είχα μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο πλέξιγκλας που είχε ξεμείνει από κάτι κατοικίδιες χελώνες (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή - τις είχε μια φίλη, δεν τις ήθελε, τις φορτώθηκα εγώ, και κάποτε τις "απελευθέρωσα" στη λίμνη Μαραθώνα, για να μάθω χρόνια αργότερα ως εθελόντρια του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων - το παλιότερο κέντρο περίθαλψης άγριας ζωής, σήμερα υπάρχει επίσης η Anima και η Αλκυόνη - ότι οι χελώνες αυτές δύσκολα επιβιώνουν στο εδώ περιβάλλον γιατί είναι τροπικά είδη, ορισμένες καταλήγουν στο κέντρο τραυματισμένες και γεμάτες παράσιτα, άλλες λιγότερο ή περισσότερο τυχερές εκπνέουν στη φύση, φαντάζομαι).
Κάθε τόσο το έβγαζα και το άφηνα να κάθεται πάνω μου. Το δεχόταν αδιαμαρτύρητα, υποθέτω ότι του άρεσε η ζέστη. Μου άρεσε να κάνω επίδειξη του γεγονότος ότι διατηρούσα κατοικίδιο φίδι, έφτασα ως το σημείο να το πάω κάποτε βόλτα σε ένα μπαρ. Μιαν άλλη μέρα το είχα στο σπίτι των γονιών μου, ήταν Πάσχα και είχαν έρθει συγγενείς και φίλοι για το παραδοσιακό αρνί, όταν το φίδι ξέφυγε από το χώρο όπου ήταν περιορισμένο και χάθηκε ανάμεσα στα πυκνά χόρτα του κήπου. Μαζί μ' έναν φίλο βγήκαμε κυνήγι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην γίνει αντιληπτό από τους υπόλοιπους αυτό που είχε συμβεί, για να μην τρομάξουν αλλά και για να μην το τρομάξουν και το χάσουμε. Ευτυχώς βρέθηκε εύκολα.
Ευτυχώς, δυο τρεις μήνες αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ταλαιπωρούσα άδικα το ζώο. Δεν είχαμε τίποτε κοινό, δεν είχε επιλέξει να ζει εκεί, δεν του πρόσφερα τίποτε και δεν μου πρόσφερε ούτε εκείνο τίποτε ουσιαστικό, πέρα από ικανοποίηση μιας ιδιοτροπίας, ενός απωθημένου και της ματαιοδοξίας μου. Το έχωσα λοιπόν πάλι στο σακίδιό μου και πήρα το λεωφορείο για το Χορτιάτη. Κατέβηκα στο τέρμα της διαδρομής, περπάτησα λίγο ώσπου βρέθηκα σε μια μικρή λιμνούλα, κι εκεί το έβγαλα και το απίθωσα χάμω.
Το φίδι έμεινε για μια στιγμή ακίνητο, ζυγιάζοντας μάλλον τη νέα κατάσταση. Δεν του πήρε πολύ: σε μια στιγμή γλίστρησε μέσα στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει, με το κεφάλι του ορθωμένο, με όμορφες κυματιστές κινήσεις. Την εικόνα αυτή την κράτησα μέσα μου σαν μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ζωής μου.
Αργότερα τελείωσα τη σχολή, πήρα το πτυχίο μου, και μετά η ζωή μου πήρε άλλους δρόμους. Δεν ασχολήθηκα με την ερπετολογία παρά μονάχα ερασιτεχνικά. Γνώρισα από κοντά τους αφρικανικούς χαμαιλέοντες της Πύλου, δουλεύοντας ως εθελόντρια της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας στην περιοχή, κι έγινα fan του χαμαιλέοντα. Γνώρισα ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί πολύ με τα ερπετά και αργότερα έγινα μέλος της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας και συνδρομήτρια του herpetofauna.gr, ενός ελληνικού portal με πληροφορίες για την ελληνική ερπετοπανίδα και ωραιότατο φωτογραφικό ευρετήριο.
Εξακολουθώ να βρίσκω τα ερπετά συναρπαστικά και πανέμορφα, τα φίδια ειδικά μου φαίνονται η επιτομή της χάρης και της αρμονίας, με το κομψό τουςσχήμα , την χορευτική τους κίνηση, τα άπειρα χρώματα και σχέδια. Ελπίζω να ξύπνησα αρκετά και το δικό σας ενδιαφέρον ώστε να τα δείτε με πιο φιλικό μάτι.
Κανονικά εδώ θα τελείωνε το ερπετολογικό αφιέρωμα, υπάρχει όμως και επίμετρο. Για καλή μου τύχη, είχα την ευκαιρία αν όχι να επανορθώσω τη ζημιά που έκανα στο φίδι, τουλάχιστον να την αντισταθμίσω στο μέτρο του δυνατού.
Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας πάλι στο Σχινιά, αυτή τη φορά στο τμήμα του δρόμου με τα σαμαράκια, που πηγάινει παράλληλα με την παραλία, πίσω από το δάσος, είδα από αρκετή απόσταση έναν μικρό σκούρο όγκο να κινείται αργά στην άσφαλτο. Σίγουρα χελώνα. Μείωσα ταχύτητα για να της δώσω χρόνο να περάσει, αλλά με το ρυθμό που πήγαινε, όταν την έφτασα ήταν στα μισά του δρόμου. Σταμάτησα μπροστά της με σκοπό να περιμένω, πίσω μου όμως έβλεπα να πλησιάζει ένα φορτηγό. Άναψα λοιπόν τα αλάρμ, κατέβηκα στα γρήγορα, την έπιασα και την έχωσα στα θάμνα, με την ελπίδα και την ευχή να της φύγει η διάθεση να διασχίζει δρόμους.
Καλό της δρόμο όπου κι αν βρίσκεται.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα: είδα μπροστά μου στο δρόμο κάτι μακρόστενο και καφετί, σαν κλαδί, μακρύ ίσαμε το χέρι μου περίπου. Καθώς πλησίαζα, σε μια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν φίδι, κοίταξα τον καθρέφτη να δω αν μπορώ να βγω αριστερά, αλλά στην αριστερή λωρίδα ένα αυτοκίνητο πλησίαζε ολοταχώς. Πήγαινα πολύ γρήγορα, ο δρόμος εκεί είναι φαρδύς και ίσιος, δεν προλάβαινα να σταματήσω. Κράτησα σταθερή πορεία με την ελπίδα να περάσω από πάνω του χωρίς να το αγγίξω, αλλά τελευταία στιγμή το φίδι έκανε απότομα μεταβολή για να γυρίσει πίσω, και έπεσε πάνω στη ρόδα καθώς περνούσα, ενώ ταυτόχρονα το άλλο αυτοκίνητο με προσπερνούσε από αριστερά.
Το χτύπημα ήταν αρκετά αισθητό και με τάραξε πολύ. Στον καθρέφτη πρόλαβα να δω φευγαλέα το χτυπημένο ζώο. Η στενοχώρια που πήρα ήταν πολύ μεγάλη, βλέπετε έχω αδυναμία στα φίδια. Όλα τα ερπετά με συναρπάζουν, αλλά τρέφω ιδαίτερη συμπάθεια στα φίδια: με συναρπάζει η ομορφιά και η κομψότητά τους.
Θα ήθελα πολύ να είχα μπορέσει να αποφύγω το φίδι, ήταν κι αρκετά μεγαλόσωμο που σημαίνει ότι είχε ζήσει αρκετά χρόνια, ήταν κρίμα να φύγει έτσι άδοξα. Αφού όμως δεν το κατάφερα, αποφάσισα να γράψω δυο λόγια για τα ερπετά, σαν φόρο τιμής στο φίδι αυτό.
Κάτι που θέλω να κάνω πρώτα απ' όλα είναι να αποκαταστήσω τη φήμη των φιδιών. Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τα φίδια και τα σκοτώνουν όπου τα δουν. Όμως τα περισσότερα φίδια είναι όχι απλώς ακίνδυνα αλλά και ωφέλιμα για τον άνθρωπο, επειδή τρώνε ζώα που οι άνθρωποι θεωρούν οχληρά, λόγου χάρη ποντίκια και αρουραίους. Τα μόνα επικίνδυνα φίδια στην Ελλάδα είναι οι οχιές.
Οχιά, vipera ammodytes.
Η φωτογραφία είναι από τη σελίδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αριδαίας.
Υπάρχουν πέντε είδη οχιάς στην Ελλάδα από τα οποία στην ουσία μόνο το ένα είναι αρκετά κοινό ώστε να υπάρχει κάποια μικρή πιθανότητα να το συναντήσουμε. Η κοινή οχιά Vipera ammodytes έχει χαρακτηριστική εμφάνιση, όπως όλες οι οχιές, ώστε είναι εύκολο να την αναγνωρίσουμε και να την αποφύγουμε. Κάθε άλλο φίδι που μπορεί να δούμε στη χώρα μας είναι ακίνδυνο, παρά τις ιστορίες που μπορεί να ακούσετε από "ειδήμονες" και ντόπιους. Περισσότερες πληροφορίες για τα δηλητηριώδη φίδια της Ελλάδας θα βρείτε εδώ.
Το φίδι που χτύπησα κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένα άκακο μέλος της οικογένειας colubridae, μια δεντρογαλιά, λόγου χάρη. Δεν το είδα αρκετά καλά ώστε να είμαι σίγουρη, άλλωστε δεν είμαι και πολύ καλή στην αναγνώριση.
Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, σε κάποια εκδρομή είχαμε παρατηρήσει ερπετά, μεταξύ άλλων και μια δεντρογαλιά την οποία η καθηγήτρια μας είπε να αφήσουμε στη συνέχεια ελεύθερη. Με ντροπή μου ομολογώ ότι δεν την άφησα, αλλά την έχωσα στο σακίδιό μου και το πήρα σπίτι μου. Ήθελα πάρα πολύ ένα κατοικίδιο φίδι, και η αγορά φιδιού από pet shop ήταν έξω από τις οικονομικές μου δυνατότητες. Ήμουν ακόμη αρκετά μικρή και ανόητη για να νομίζω ότι η φύση μού ανήκει και ότι έχω δικαίωμα να διατηρώ ζώα στην αιχμαλωσία.
Η βασική δυσκολία μου ήταν το φαγητό. Τα φίδια ως γνωστόν θέλουν ζωντανή τροφή, και δεν μου ήταν εύκολο να πιάνω σαύρες και ακρίδες για το γεύμα. Κατέφυγα στον ωμό κιμά και τα κομμάτια μπριζόλας, τα οποία του τάιζα με το ζόρι βάζοντάς τα μέσα στο στόμα του, μια που δεν τα έτρωγε μόνο του. Το είχα μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο πλέξιγκλας που είχε ξεμείνει από κάτι κατοικίδιες χελώνες (άλλη πονεμένη ιστορία αυτή - τις είχε μια φίλη, δεν τις ήθελε, τις φορτώθηκα εγώ, και κάποτε τις "απελευθέρωσα" στη λίμνη Μαραθώνα, για να μάθω χρόνια αργότερα ως εθελόντρια του Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Άγριων Ζώων - το παλιότερο κέντρο περίθαλψης άγριας ζωής, σήμερα υπάρχει επίσης η Anima και η Αλκυόνη - ότι οι χελώνες αυτές δύσκολα επιβιώνουν στο εδώ περιβάλλον γιατί είναι τροπικά είδη, ορισμένες καταλήγουν στο κέντρο τραυματισμένες και γεμάτες παράσιτα, άλλες λιγότερο ή περισσότερο τυχερές εκπνέουν στη φύση, φαντάζομαι).
Κάθε τόσο το έβγαζα και το άφηνα να κάθεται πάνω μου. Το δεχόταν αδιαμαρτύρητα, υποθέτω ότι του άρεσε η ζέστη. Μου άρεσε να κάνω επίδειξη του γεγονότος ότι διατηρούσα κατοικίδιο φίδι, έφτασα ως το σημείο να το πάω κάποτε βόλτα σε ένα μπαρ. Μιαν άλλη μέρα το είχα στο σπίτι των γονιών μου, ήταν Πάσχα και είχαν έρθει συγγενείς και φίλοι για το παραδοσιακό αρνί, όταν το φίδι ξέφυγε από το χώρο όπου ήταν περιορισμένο και χάθηκε ανάμεσα στα πυκνά χόρτα του κήπου. Μαζί μ' έναν φίλο βγήκαμε κυνήγι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην γίνει αντιληπτό από τους υπόλοιπους αυτό που είχε συμβεί, για να μην τρομάξουν αλλά και για να μην το τρομάξουν και το χάσουμε. Ευτυχώς βρέθηκε εύκολα.
Ευτυχώς, δυο τρεις μήνες αργότερα, συνειδητοποίησα ότι ταλαιπωρούσα άδικα το ζώο. Δεν είχαμε τίποτε κοινό, δεν είχε επιλέξει να ζει εκεί, δεν του πρόσφερα τίποτε και δεν μου πρόσφερε ούτε εκείνο τίποτε ουσιαστικό, πέρα από ικανοποίηση μιας ιδιοτροπίας, ενός απωθημένου και της ματαιοδοξίας μου. Το έχωσα λοιπόν πάλι στο σακίδιό μου και πήρα το λεωφορείο για το Χορτιάτη. Κατέβηκα στο τέρμα της διαδρομής, περπάτησα λίγο ώσπου βρέθηκα σε μια μικρή λιμνούλα, κι εκεί το έβγαλα και το απίθωσα χάμω.
Το φίδι έμεινε για μια στιγμή ακίνητο, ζυγιάζοντας μάλλον τη νέα κατάσταση. Δεν του πήρε πολύ: σε μια στιγμή γλίστρησε μέσα στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει, με το κεφάλι του ορθωμένο, με όμορφες κυματιστές κινήσεις. Την εικόνα αυτή την κράτησα μέσα μου σαν μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ζωής μου.
Αργότερα τελείωσα τη σχολή, πήρα το πτυχίο μου, και μετά η ζωή μου πήρε άλλους δρόμους. Δεν ασχολήθηκα με την ερπετολογία παρά μονάχα ερασιτεχνικά. Γνώρισα από κοντά τους αφρικανικούς χαμαιλέοντες της Πύλου, δουλεύοντας ως εθελόντρια της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας στην περιοχή, κι έγινα fan του χαμαιλέοντα. Γνώρισα ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί πολύ με τα ερπετά και αργότερα έγινα μέλος της Ελληνικής Ερπετολογικής Εταιρείας και συνδρομήτρια του herpetofauna.gr, ενός ελληνικού portal με πληροφορίες για την ελληνική ερπετοπανίδα και ωραιότατο φωτογραφικό ευρετήριο.
Εξακολουθώ να βρίσκω τα ερπετά συναρπαστικά και πανέμορφα, τα φίδια ειδικά μου φαίνονται η επιτομή της χάρης και της αρμονίας, με το κομψό τουςσχήμα , την χορευτική τους κίνηση, τα άπειρα χρώματα και σχέδια. Ελπίζω να ξύπνησα αρκετά και το δικό σας ενδιαφέρον ώστε να τα δείτε με πιο φιλικό μάτι.
Κανονικά εδώ θα τελείωνε το ερπετολογικό αφιέρωμα, υπάρχει όμως και επίμετρο. Για καλή μου τύχη, είχα την ευκαιρία αν όχι να επανορθώσω τη ζημιά που έκανα στο φίδι, τουλάχιστον να την αντισταθμίσω στο μέτρο του δυνατού.
Σήμερα το πρωί, πηγαίνοντας πάλι στο Σχινιά, αυτή τη φορά στο τμήμα του δρόμου με τα σαμαράκια, που πηγάινει παράλληλα με την παραλία, πίσω από το δάσος, είδα από αρκετή απόσταση έναν μικρό σκούρο όγκο να κινείται αργά στην άσφαλτο. Σίγουρα χελώνα. Μείωσα ταχύτητα για να της δώσω χρόνο να περάσει, αλλά με το ρυθμό που πήγαινε, όταν την έφτασα ήταν στα μισά του δρόμου. Σταμάτησα μπροστά της με σκοπό να περιμένω, πίσω μου όμως έβλεπα να πλησιάζει ένα φορτηγό. Άναψα λοιπόν τα αλάρμ, κατέβηκα στα γρήγορα, την έπιασα και την έχωσα στα θάμνα, με την ελπίδα και την ευχή να της φύγει η διάθεση να διασχίζει δρόμους.
Καλό της δρόμο όπου κι αν βρίσκεται.
16 σχόλια:
Πάρα πολύ ενδιαφέρον το άρθρο!
Να υπήρχε ένα site σαν το herpetofauna.gr για τα έντομα και θα ήμουν ευχαριστημένος :P!
"Έχετε νιώσει ποτέ το έδαφος να ζωντανεύει κάτω απ’ τα πόδια σας; Εγώ το έζησα όταν ήρθα σε επαφή με την έρημο. Πρώτη φορά στη ζωή μου που βρέθηκα σε τέτοια αγριάδα, μόλις ξεπέρασα το αρχικό σοκ με έπιασε μία μεθυστική χαρά. Έβγαλα τα παπούτσια μου (η μεγαλύτερη ηδονή στον κόσμο είναι να περπατάς ξυπόλητος) και άρχισα να τρέχω με μεγάλες δρασκελιές. Οι πέτρες της ερήμου ήταν η καλύτερη ρεφλεξολογία, τα αγκάθια ήταν ο καλύτερος βελονισμός, ο ήλιος με πύρωνε, ως που ξαφνικά… το έδαφος ζωντάνεψε! Το έδαφος κουνιόταν και έκανε θόρυβο εκεί που ετοιμαζόμουν να πατήσω, είχε μάτια, στόμα και δύο μεγάλα δόντια. Είχε και δύο αδένες γεμάτους δηλητήριο πίσω απ’ αυτά τα δόντια. Ο φίδαρος χτυπούσε την κουδουνίστρα του λυσσασμένα, είχε ανοίξει το στόμα του πελώριο και έβγαζε αυτόν το συριστικό ήχο σαν να έλεγε: Μη μ’ αναγκάσεις να το κάνω! Μη μ’ αναγκάσεις να το κάνω! ΜΗ Μ’ ΑΝΑΓΚΑΣΣΣΣΣΣΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ! Έβλεπα τη γυμνή μου πατούσα να κατεβαίνει πόντο-πόντο επάνω στα τρομερά δόντια…
Ούτε που κατάλαβα τι έγινε. Μου φάνηκε ότι πέρασε ατέλειωτος χρόνος μέχρι να ολοκληρώσω εκείνο το βήμα. Θυμάμαι τον κροταλία να αποτραβιέται σβέλτα, το πόδι μου να προσγειώνεται ακριβώς δίπλα του κι εμένα να τινάζομαι πίσω μανιασμένα την αμέσως επόμενη στιγμή, ως φεύγει τις από δηλητηριώδους όφεως, που έλεγε κι ο πατρο-Κοσμάς ο Αιτωλός.
Εκείνο το βράδυ, ένα φίδι θα σχολίαζε στην παρέα του: Ντιπ για ντιπ ηλίθιοι αυτοί οι άνθρωποι!
Και θα είχε δίκιo"
Ο σεβασμός σε κάθε μορφή ζωής είναι αυτό που πηρα απο αυτο το εξαιρετικό ποστ
Καλημέρες
@ Ανώυνυμε, τρελαίνομαι για έντομα! άμα βρεις τέτοιο site πες το και σε μένα! βέβαια οτ πρόβλημα είναι ότι τα έντομα είναι ΠΟΛΥ περισσότερα από τα ερπετά κι ένα τέτοιο site θα είχε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δουλειά.
Κάποτε αναζητώντας το είδος μιας τεράστιας γκρίζας κάμπιας που είχε εγκατασταθεί στο μπαλκόνιμου, βρήκα τυχαία ένα θαυμάσιο site για την οικογένεια Sphingidae. Χάρη στο site αυτό βρήκα ότι ήταν μια σπάνισα σούρα ποικιλία της κάμπιας της Acherontia atropos, που συνήθως είναι κιτρινωπή. Η κάμπια διαχείμασε στο χώμα μιας γλάστρας, και την επόμενη άνοιξη βγήκε (είδαμε την τρύπα αφότου βγήκε, ήταν τεράστια).
@ Elias, πολύ όμορφο, σε ευχαριστώ.
@ Vam33, σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια.
Γεια σου Αόρατη Μελάνη!
Κρίμα για τον Διαμαντή...
Υποθέτω όμως ότι έχεις ήδη μεγάλη πίστωση, με τόσα ζώα που έχεις φροντίσει.
Η προσφατοτερότερη ιστορία με την οποία μπορώ να συνεισφερω (πόρω απέχει από την φοβερή τού Elias), έχει ως εξής:
Εχτές το μεσημέρι, στας εξοχάς, μία γατούλα μου έφερε στη βεράντα ένα φίδι. Ήταν κάτι παραπάνω από μισό μέτρο, αλλά πολύ λεπτό, φανερά ταλαίπωρο και φανερά αδύναμο να κάνει οτιδήποτε "κακό" σε κανέναν.
Βρέθηκα σε δίλημμα, καθ' ότι ο κύκλος τής ζωής και η ισορροπία τής φύσης - να παρέμβω να μην παρέμβω;... Έως ότου εγώ αποφασίσω για τα υπαρξιακά μου, συνέβησαν τα εξής:
α) Έγινε εμφανές ότι η γαλή δεν προσπαθούσε να φάει τον όφη.
β) Κάποια στιγμή ψιλοβαρέθηκε και τον άφησε να τής ξεφύγει, οπότε εκείνος τρύπωσε σε μία ... τρύπα.
γ) Η υπόλοιπη γατοοικογένεια (αδερφή, γιος και δύο ανηψιές τής προαναφερθείσης) ήρθαν να μεθέξουν.
Οι θηλυκές γρήγορα βαρέθηκαν, αλλά το αγοράκι δώσ' του και έχωνε τη μουσούδα του στην οπή. Εντυπωσιάστηκα που το φίδι δεν επεδίωκε να το δαγκώσει, αλλά μάλλον να κρυφτεί περισσότερο.
Το τέλος είναι happy για όλους: απέσπασα την προσοχή τού νεανία (με φαΐ), έπιασα το φίδι (με γάντι) και το αμόλησα στη γειτονική δασική έκταση. Χαρές που έκανε!...
Επίσης με την ευκαιρία να σάς πω, ότι ούτε οι καρχαρίες είναι τόσο επικίνδυνοι όσο λέγεται και ίσως ούτε καν οι εξωγήινοι!
Idom
Idom, καρφώνεσαι! δεν είχα πει το όνομα του όφεος! και ναι, όντως το έλεγαν Διαμαντή! :)
Χαίρομαι πολύ που το δικό σου φίδι είχε καλύτερη τύχη από το δικό μου.
Χθες κυνηγουσα σπιτι ενα mediterranean greco. Που βρεθηκε σαμιαμιδι μεσα στην πολη και μαλιστα μεσα στο κλειστο για διακοπες σπιτι μου ειναι αγνωστο, το αφησα στον κηπο ζωντανο.
@ A.M.
Μα; Δεν κατάλαβα; Σε τι καρφώθηκα; Παρεξήγησις μάλλον.
Όλα τα φίδακια τού Θεού (ήτοι, κάτω των δύο μέτρων, γιατί τα άλλα είναι τής ζούγκλας), εγώ Διαμαντήδες τα λέγω. :-)
Το φιδάκι που έφερε η γάτα μου, καν δεν πρόλαβα να το γνωρίσω επαρκώς, ώστε να τού δώσω όνομα.
Υποθέτω άλλωστε ότι και εσύ επέλεξες να ονομάσεις το δικό σου Δαμαντή, προς τιμή των παλαιών γυρολόγων: "δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι το φιδάκι ο Διαμαντής"!
Όπως άλλωστε ο τυπικός σκύλος λέγεται Αζώρ, η τυπική ηλεκτρική σκούπα Χούβερ, τα τυπικά 4Χ4 Τζιπ και πάει λέγοντας... :-)
Idom
Υπάρχουν και οι ελβιέλες, αλλά ποιος τις θυμάται πια...
Καλησπέρα Μελάνη, πολύ όμορφο το άρθρο.
Προσωπικά βρίσκω τα φίδια αποκρουστικά και έχω μια φοβία από πολύ μικρός ακόμη και στη σκέψη πως μπορεί να βρεθώ μπροστά σε κάποιο φίδι.
Γράφεις πως προσπαθείς να αποκαταστήσεις τη φήμη των φιδιών και μάλλον βρίσκεις παράλογο το φόβο που νοιώθει ο άνθρωπος για τα συγκεκριμένα ερπετά. Τι ακριβώς προτείνεις; Να τα παίρνουμε αγκαλιά όπου τα βρίσκουμε;
Να τονίσω ότι πολλοί αγρότες σκοτώνουν τα φίδια όχι λόγω φοβίας, αλλά επειδή καταστρέφουν καλλιέργιες. Από κει και πέρα, για τον απλό κόσμο που δεν έχει τις γνώσεις το βρίσκω μάλλον λογικό να προσπαθούν να τα αποφύγουν ή και να τα σκοτώσουν από φόβο. Για έναν πολύ απλό λόγο, κανείς δε μπορεί να πάρει το ρίσκο αν βρεθεί μπροστά σε κάποιο φίδι. Από τη στιγμή που υπάρχουν δηλητηριώδεις ομάδες φιδιών, προσωπικά δε θα συνιστούσα σε κανέναν να προσεγγίσει κάποιο φίδι ή να κάνει σαν να μην υπάρχει προκειμένου να ξεπεράσει το φόβο του. Μη ξεχνάμε πόσο απότομα κι αιφνιδιαστικά κινούνται.
Δες για παράδειγμα τις φωτογραφίες που παραθέτεις. Με μια πρώτη ματιά και χωρίς κάποιος να είναι γνώστης, η οχιά με τον λαφιάτη μοιάζουν αρκετά. Πως περιμένεις κάποιος που δεν γνωρίζει και δεν έρχεται κάθε μέρα σε επαφή με φίδια να είναι σε θέση να τα διαχωρίσει 100%;
Εκτός κι αν θεωρείς δεδομένο πως όλοι έχουν διδακτορικό στην ερπετολογία!
@ Imagine!
Τα φίδια καταστρέφουν τις καλλιέργειες;;;
Πρώτη φορα το ακούω!
Idom
Τα συμπαθή ερπετά, εγιναv το βδέλυγμα του ζωικού βασιλέιου , από τη στιγμή που ο "υψιστος " από τα αγαπημένα του ζωάκια , τα εκανε να σέρνονται στη γή... ι αποκαλυπτικές θρησκέιες τα εξομοίωσαν με τον διάβολο.. Ειναι φυσικό λοιπον να τα μισουν οι πιστόι αυτών θρησκειών..
από συμβολο θεραπειας σε συμβολο του κακού (όπως και η κουκουβάγια).
Με τά από αυτό τι μπορουμε να πουμε εμεις οι δύο αόρατη μελάνη?.. εσύ μια βιολόγος , κι εγώ ενα γεωπόνος? .. τα λεει όλα η βίβλος.
Φιλε Idom, τα φίδια ειναι ωφέλιμα για τη Γεωργία γιατί τρέφονται με τα βλαβερά (ποντικια, αρουραίους , έντομα κλπ).. των καλλιεργειών... αρα κανονικά θα έπρεπε να τα προστατευουν οι γεωργοίκαι όχι να τα σκοτώνουν .. Αλλά τσ σκοτώνουν....ετσι..... γιατί ειναι φίδια....
Imagine, δεν χρειάζεται να τα παίρνουμε αγκαλιά, άλλωστε θα τους κάναμε κακό έτσι. Αυτό που προτείνω είναι να μην τα σκοτώνουμε όπου τα βρίσκουμε, και να μην αρχίζουμε να χοροπηδάμε και να σκούζουμε έντρομοι (άλλωστε έτσι αυξάνουμε τις πιθανότητες να μας δαγκώσουν, αν είναι δηλητηριώδη). Αν συναντήσεις ένα φίδι στην εξοχή, μπορείς απλώς να απομακρυνθείς ήρεμα. Κατά πασα πιθανότητα εκείνο θα τρομάξει περισσότερο από εσένα.
Δεν χρειάζεται διδακτορικό για να ξεχωρίσεις την οχιά: έχει το καρακτηριστικό τρίγωνο κεφάλι που δεν έχει κανένα άλλο είδος φιδιού στην Ελλάδα. Ακόμη κι αν συναντήσεις οχιά, είναι μάλλον απίθανο να σε δαγκώσει, εκτός κι αν πατήσεις πάνω της. Το να αρχίσεις να κυνηγάς κάθε φίδι που βλέπεις για να το σκοτώσεις, αυξάνει τον κίνδυνο να δαγκωθείς, μια που το τρομαγμένο ζώο θα υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Τα φίδια δεν καταστρέφουν καμμιά καλλιέργεια. Είναι αποκλειστικά σαρκοφάγα. Αντίθετα λοιπόν ωφελούν τις καλλιέργειες γιατί τρώνε άλλα ζώα που τις καταστρέφουν, όπως αρουραίους και ποντίκια. Αν λοιπόν το δούμε ωφελιμιστικά το θέμα, τα φίδια είναι χρήσιμα και μας ωφελεί να τα προστατεύσουμε.
Όσο θυμάμαι τις "συμβουλές" που μου έδιναν κάτι βοσκοί για τα φίδια... Τους άκουσα προσεκτικά μα και επιφυλακτικά, ήμουν σίγουρος πως υπήρχε μια δόση υπερβολής στα λεγόμενά τους γιαυτό και φρόντισα να ψάξω και να ρωτήσω. Καμία σχέση τελικά. Αυτός ο τρόμος για τα φίδια και όλες αυτές οι φήμες έχουν ένα σχεδόν μεταφυσικό χαρακτήρα. Τουλάχιστον εφόσον μιλάμε για τα φίδια της ελλάδας. Ψάχνοντας για το πότε και πως ξεκινά αυτή η προκατάληψη, είδα πως στην αρχαιότητα υπήρξαν ακόμη και αντικείμενο λατρείας. Πιθανότατα κάποιοι χριστιανικοί συμβολισμοί να έπαιξαν κάποιο ρόλο στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο αντιδρούμε όταν ακούμε για φίδια...
Αλλα ανταλων ειναι τα φιλια στις φωτος σας. Το Πανω που λετε δεντρογαλια ειναι έφιος και το κατω που λετε λαφιατρη ειναι σπιτοφιδο.
Ευχαριστώ για τη διόρθωση. Αν ήταν και λίγο πιο ευγενική, θα χαιρόμουν κιόλας. Αφαίρεσα τις φωτογραφίες, έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονταν, αφού ήταν και με λάθος λεζάντα ένα παραπάνω. Το λινκ προς το herpetofauna αρκεί.
Δημοσίευση σχολίου