ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011, εντεκάμιση το πρωί. Περιφέρομαι στις παρυφές της συγκέντρωσης, μην έχοντας καταφέρει να βρω το πανώ του συλλόγου μου, και μην αντέχοντας τον συνωστισμό και το τσούξιμο των ματιών που σε πιάνει μόλις προχωρήσεις λίγο πιο μπροστά. Με το που βγαίνεις στην πλατεία, σε πνίγει ένας αέρας βαρύς, με την αψιά μυρωδιά των χτεσινών δακρυγόνων. Στην αρχή της Πανεπιστημίου νέα παιδιά μοιράζουν φυλλάδια. Πλησιάζω μια κοπέλα και ζητάω ένα.
- Θα πάρετε και την "Εργατική Αλληλεγγύη"; - μου τείνει την εφημερίδα.
- Εντάξει - απλώνω το χέρι.
- Θα μας ενισχύσετε με δύο ευρώ;
Πληρώνω τα δύο ευρώ, κρατάω την εφημερίδα, κάθομαι σε ένα κάγκελο στην άκρη του δρόμου και την ξεφυλλίζω. Πάνε χρόνια που δεν έχω διαβάσει κάτι τέτοιο, ίσως από φοιτήτρια. Δεν έχω μαζί τα γυαλιά μου - δεν θα ήθελα να μου σπάσουν πάνω σε καμιά αναταραχή, και άλλωστε τι να τα κάνω, σάματις εφημερίδα θα διάβαζα; - και δυσκολεύομαι λίγο στην ανάγνωση.

Στη σελίδα 13 διαβάζω ότι ο Λένιν στον "Αριστερισμό" έχει γράψει:
"Για να συμβεί μια επανάσταση, είναι απαραίτητο η πλειοψηφία των εργατών (ή τουλάχιστον μια πλειοψηφία των ταξικά συνειδητοποιημένων εργατών) να συνειδητοποιήσει πλήρως ότι η επανάσταση είναι αναγκαία και ότι πρέπει να προετοιμάζονται να πεθάνουν για αυτή."

Κοιτάζω γύρω μου. Πακιστανοί πουλούν χειρουργικές μάσκες, σφυρίχτρες και μπουκαλάκια νερού. Ένας σαλεπιτζής με μάσκα αερίων διαλαλεί το προϊόν του, κουλουρτζού υποδέχεται τον συνέταιρο με πέντε έξι κούτες φρέσκα κουλούρια. Ο κόσμος τραγουδάει, γελάει, ανεμίζει σημαίες. Είναι εικόνα επανάστασης αυτή; Είναι αυτοί οι άνθρωποι διατεθειμένοι να πεθάνουν για όσα διεκδικούν;

Νεκρός ένας διαδηλωτής στο Σύνταγμα

Άραγε ο άνθρωπος αυτός ήταν διατεθειμένος να πεθάνει; Ποιος ξέρει. Σίγουρα όταν ξεκινούσε το πρωί δεν είχε κατά νου ότι θα πέθαινε. Ίσως όμως να ήξερε ότι υπήρχε και αυτό το ενδεχόμενο, οσοδήποτε μικρό. Ίσως να είχε σκεφετεί κάποια στιγμή ότι μέσα στην αναμπουμπούλα, η πιθανότητα να συμβεί το χειρότερο είναι αυξημένη. Παρ' όλ' αυτά πήγε. Και πέθανε.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να πεθάνουν και άλλοι (από καρδιακές προσβολές που όλως τυχαίως τους έρχονται στις διαδηλώσεις - τόπους χαράς και αναψύξεως - ή από άλλες αιτίες για τις οποίες το κράτος νίπτει τας χείρας του, όπως λόγου χάρη η έλλειψη προσωπικού και φαρμάκων στα νοσοκομεία) μέχρι να αλλάξει κάτι.