Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΠΙΚΡΗ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένα ψυχρό απόγευμα του Νοέμβρη, σε ένα μικρό χωριό όχι μακριά από την πρωτεύουσα, στο σπίτι του Βαγγέλη του ταξιτζή χτυπάει το τηλέφωνο.
- Ναι;
- Έλα Βαγγέλη, ο Φώντας είμαι. Κοίτα, ξέρω ότι εσείς είστε οικολόγοι και τέτοια, αλλά εγώ θα σ' το πω μπας και σου χρειαστεί. Ένας γνωστός πουλάει ξύλα για το τζάκι, καλά ξύλα, από βουνό, με 90 ευρώ τον τόνο, μόνο σε δικούς μας ανθρώπους. Ξεφορτώνει νύχτα, μην μας πάρει και κανένα μάτι. Άμα είναι πες μου να κανονίσουμε ρε συ. Σκέψου το, εντάξει;
- Πάνω από το πτώμα μου!
- Καλά ρε συ, πώς κάνεις έτσι; Εγώ εσάς σκέφτηκα, ξέρω πώς έχουν σφίξει τα πράγματα, είναι άνεργη και η Ματίνα τόσον καιρό... Σκέψου το πάντως κι αν αλλάξεις γνώμη πες μου.
- Ξέχνα το, άντε μην τα πάρω στο κρανίο...
- Καλά, 'νταξει, αμάν πια! Λοιπόν άντε τα λέμε.
Ο Βαγγέλης ο ταξιτζής, που δεν έχει φέτος να αγοράσει πετρέλαιο και δεν ανάβουν καλοριφέρ στο σπίτι, που αγοράζει τα πιο φτηνά ξύλα - λεμονιές και άλλα οπωροφόρα από τον κάμπο - με 140 ευρώ τον τόνο, κλείνει το τηλέφωνο και πάει να καθήσει μπροστά στο σβηστό τζάκι - είναι νωρίς ακόμη για να ανάψει, κι ας κάνει λίγο ψύχρα.

Αυτή η πικρή, μικρή, πέρα για πέρα αληθινή ιστορία έληξε εκεί, με ένα τέλος που δεν ξέρω αν πρέπει να το χαρακτηρίσω αίσιο, αλλά που σίγουρα είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον της ανθρώπινης φυλής και των ελληνικών δασών. Πολύ φοβάμαι όμως ότι σε όλα τα άλλα τηλεφωνήματα που θα κάνει ο Φώντας, το τέλος θα είναι λιγότερο ελπιδοφόρο. Γιατί έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ περισσότεροι οι Φώντες παρά οι Βαγγέληδες σε αυτόν τον τόπο.

Και αν στους καιρούς των παχιών αγελάδων ανθούσε η λαμογιά και η αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης, δεν τολμώ ούτε να φανταστώ τι θα γίνει τώρα, που οι αγελάδες όχι μόνον είναι ισχνές, αλλά πολύ συχνά λείπουν και ολότελα.

2 σχόλια:

Idom είπε...

Χμμμ...

Επί κατοχής, τα περισσότερα αλσύλια έως δάση γύρω από την Αθήνα είχαν αποψιλωθεί. Παράδειγμα το δάσος τής Καισαριανής.

Κοίτα, δεν έχεις άδικο ως προς τις λαμογιές κ.λπ., πάντως είναι βέβαιο ότι οι πλούσιοι (γενικά) καταστρέφουν (γενικά) την φύση πολύ περισσοτερότερο από ότι οι φτωχοί (γενικά).

Για παράδειγμα υποθέτω ότι ένας φουκαράς που μένει στην καλύβα στο βουνό και υλοτομεί για να ζεσταθεί, έχει πολύ μικρότερο κόστος προς (σωστότερα: ισοζύγιο με) την φύση, παρά ένας πλούσιος αστός με 2 αυτοκίνητα, σπιταρόνα, κατανάλωση πλαστικού και ενέργειας.

Παράδειγμα β: τα χιλιάδες εκτάρια αποψίλωσης τού Αμαζόνιου δεν πήγαν (ούτε πάνε) για να ζεστάνουν οι κάτοικοι των γύρω χωρών ή οι ιθαγενείς.

Τελείως καλοπροαίρετη ερώτηση:
έχει υπολογιστεί τι έχει μεγαλύτερο inpact προς την φύση:
να αντλείς 100 Joule ενέργειας από πετρέλαιο ή από υλοτομία;
ΔΕΝ ξέρω την απάντηση...

Ξαναλέω: τα παραπάνω δεν τα γράφω συνηγορώντας στο να κάνουμε τα λίγα δάση μας μπούρμπερη... Απλά, σε τέτοιες ώρες ανακύπτει το θέμα τής ορθότερης λήστευσης τής φύσης. ("Σωστή διαχείρηση" στα πολιτικά.)

Ωραία, προτεινόμενη έρευνα: τι έγινε και τι γίνεται με τους τόνους από "καμένα" κούτσουρα τής Πάρνηθας;

Idom

Αόρατη Μελάνη είπε...

Βασικά συμφωνούμε. Άλλωστε, αυτό που λες εσύ δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτό που λέω εγώ: το συμπληρώνει.

Οι (περισσότερο ή λιγότερο) πλούσιοι καταληστεύουν τη φύση, και σα να μην έφτανε αυτό καθιστούν τις συνθήκες ζωής των (περισσότερο ή λιγότερ) φτωχών τόσο δυσχερείς ώστε να τους οδηγήσουν και αυτους στην καταλήστευση της φύσης (ενώ πριν αρκούνταν στην απλή λήστευση).