ΜΑΣ ΔΩΣΑΝΕ ΒΡΑΒΕΙΟ!

Ο φίλος μου Stardust είχε την καλοσύνη να τιμήσει το ιστολόγιό μου με το βραβείο Proximidade. Εγώ σαν μετριόφρων άνθρωπος που είμαι (διάβαζε: αφηρημένη) ούτε καν το πήρα χαμπάρι. Τον ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω τη φιλοφρόνηση.

Επειδή προτιμώ τα προσωπικά βραβεία, του χαρίζω δύο αγγελάκια χαλκομανία να τα βάλει στο τετράδιό του!


[δευτέρα 16 φεβρουαρίου 2009]

Να διευκρινίσω ότι προτίμησα να απαντήσω με αυτόν τον τρόπο και να μην συμμετάσχω στο παιχνίδι, όχι μόνον επειδή προτιμώ τα προσωπικά βραβεία από τα έτοιμα, όσο συμπαθητικά και αν είναι, αλλά και επειδή "βραβεύοντας" ορισμένους αναπόφευκτα "θίγεις" κάποιους άλλους.

Οπότε ή θα πρέπει να στείλω "βραβεία" σε όλους τους γνωστούς μου, με κριτήριο μάλλον τον κοινωνικό χειρισμό παρά την πραγματική τους αξία, ή σε κανέναν.

Και προτίμησα το δεύτερο.

ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ

Να κι άλλο παιχνιδάκι για να ξαλαφρώσουμε λίγο, γιατί μας έχουν πάρει από κάτω τα βάσανα!

Αυτό εδώ το είδα στο ιστολόγιο του Τριπ και στο ιστολόγιο της Ελληνίδας.

Συνίσταται στο να φωτογραφίσεις τους τοίχους που σε περιβάλλουν και να τους κοτσάρεις στο δίκτυο.

Λοιπόν, φάτσα κάρτα απέναντι από το γραφείο όπου περνώ τη μισή μέρα μου, βρίσκεται το τζάκι μου, το οποίο κοσμούν τρία αντικείμενα κατασκευασμένα από εμένα την ίδια:


Επειδής στην πρώτη εικόνα δεν διακρίνονται καλά, τα εξετάζουμε αναλυτικά ένα-ένα.

Τα υφαντά είναι καμωμένα εξ ολοκλήρου από φυσικά υλικά. Νήματα μάλλινα, λινά, κανναβένια στο υφάδι και μπαμπακερά στο στημόνι, βαμμένα με φυσικές βαφές (φύκια, φλοιούς δέντρων, ριζάρι, κρεμέζι, βαφόρριζα - ίσως και τίποτε άλλο που δεν θυμάμαι τώρα). Ενσωματωμένα υπάρχουν κλαδιά δέντρων, κογχύλια και βότσαλα θαλασσινά.

Το πρώτο υφαντό το έφτιαξα κατά το μεγαλύτερο μέρος του στο ξενοδοχείο "Στενή", στη Στενή Ευβοίας, αποκάτω από τη Δίρφυ, καθισμένη σε ένα μπαλκόνι με φάτσα την καταπράσινη βουνοπλαγιά. Το αγαπώ γιατί μου δίνει μια αίσθηση θάλασσας, σαν βυθός με φύκια ιδωμένος από πάνω, μέσα από το νερό.


Το δεύτερο υφαντό κατασκευάστηκε στην παραλία Νερό στο Κάτω Κουφονήσι, κάτω από ένα αρμυρίκι, με την Κέρο απέναντι φάτσα κάρτα. Το αγαπώ για τους κυματιστούς του λόφους και τα χρώματα του σούρουπου.


Αποκάτω έχω κρεμάσει το αγαπημένο μου ποίημα του Γκιμπράν, το οποίο παρουσίασα σε αυτήν την ανάρτηση. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου το έγραψα με τα χεράκια μου σε χειροποιητο χαρτί, το καδράρισα και το κρέμασα στον τοίχο, για να μην το ξεχνώ ποτέ.


Τέλος στον άλλον τοίχο, εκ δεξιών του γραφείου μου, βρίσκεται ανηρτημένο εξαιρετικόν έργον τέχνης διά χειρών της (τρίχρονης τότε) θυγατρός μου, το οποίο παριστά εμένα την ίδια να εργάζομαι στον υπολογιστή. Είναι η πιστότερη προσωπογραφία μου που έχω δει ποτέ - ιδίως το μαλλί, το πέτυχε στην τρίχα!

Στο πίσω μέρος της σελίδας είναι ζωγραφισμένοι πολλοί χρωματιστοί ήλιοι, οι οποίο διαφαίνονται και στην αποδώ μεριά του, διότι ο μαρκαδόρος πότισε το χαρτί. Το βρίσκω τόσο όμορφο να κάθομαι και να δουλεύω ανάμεσα σε πολλούς χρωματιστούς ήλιους, ώστε αποφάσισα ότι ήταν επιλογή του καλλιτέχνη και όχι τυχαίο γεγονός.



Αυτά τα ολίγα.

Απευθύνω ανοιχτή πρόσκληση σε όποιον δεν έπαιξε ήδη (μια που το παιχνίδι είναι παλιό) να παίξει τώρα!

ΙΔΙΟΓΡΑΦΟΝ

Μια που έχω καιρό να εμφανιστώ, ας κάνω μια σταδιακή προσαρμογή με ένα παιχνιδάκι, πριν περάσουμε πάλι σε πιο σοβαρά θέματα!





Ευχαριστώ την Ελληνίδα που με κάλεσε στο παιχνιδάκι με τα αυτόγραφα.

«1. Γράψε
2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποία! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com

5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους blogger να συμμετέχουν. (επίσης απαραίτητα, για να μαζευτούν όσο περισσότερα χειρόγραφα γίνεται)»


Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου το Μελικράτη, το Δρακατώρ, το Διαγόρα, και όποιον άλλον θέλει (λέω να καλέσω και τους Gttwins και Ροβιθέ, αλλά είναι σοβαροί άνθρωποι και δεν ξέρω αν έχουν όρεξη για μπλογκοπαίχνιδα!).

ΠΑΙΓΝΙΟΝ

Επειδής είμαι κοινωνικό και ευγενικό άτομο και μου αρέσει η παρέα, καταδέχομαι κι εγώ να παίξω σε ένα από τα ασόβαρα ιστολογοπαίγνια που κυκλοφορούν. Ιδού λοιπόν η σκορδαλιά που έφτιαξα με την καυτή πατάτα που μου πέταξε ο αγαπητός Διαγόρας.

1.Όνομα
Μορτίσια Άνταμς

2. Γενέθλια
Είμαι διαχρονική.

3. Ζώδιο
Νυχτερίδα.

4.Χρώμα μαλλιών
Κυματιστό.

5. Χρώμα οφθαλμών
Μαγευτικό.

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ;
Με ερωτεύονται όλοι.

7. Είδος μουσικής που ακούς
Θα μου στείλετε τσάμπα σιντί?

8. Χαρακτήρας DISNEY/WB
Σε γκρίζα διαφήμιση μου κάνει αυτό.

9. Ποιος φίλος σου μένει πιο μακριά;
Πιο μακριά από τι;

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
«Ακόμη εδώ είμαι;»

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
Τον εγκέφαλό μου.

12. Τι έχεις στον τοίχο σου?
Ανεμοβλογιά.

13. Τι έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου?
Το τεμαχισμένο πτώμα του ενοχλητικού μου γείτονα.

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες?
Θα άρχιζα να παίζω καστανιέτες.

15. Αγαπημένος αριθμός:
Γαλάζιο.

16. Αγαπημένο όνομα:
Παγώνα Ιωάννου

17. Τα χόμπι σου:
Συρρίκνωση κεφαλών, κομμώσεις αυγών, τηλεφωνική παρενόχληση.

18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα?
Αν ήθελα να ήμουν κάπου αλλού τώρα σε σχέση με αυτό που ήθελα πριν αλλά δεν ήμουν εκεί θα μπορούσα άραγε να βρεθώ εδώ αργότερα;

19. Μια ευχή για το μέλλον:
Έχει και για το παρελθόν;

20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες;
Στην αιώνια άνοιξη.

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου:
Ένα τενεκέ βενζίνη.

22. Αγαπημένο λουλούδι:
Η Διωναία η μυγοπαγίδα.

23. Αγαπημένη σειρά:
Οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι.

24. Αγαπημένη ταινία:
Η Tenia solium.

25. Αγαπημένο τραγούδι:
Όσα μου αφιερώνουν οι θαυμαστές μου.

26. Aγαπημένο βιβλίο:
Διαβάζω μόνον αυτά που γράφω.

27. Αγαπημένο ζώο:
Ο σύζυγός μου.

28. Αγαπημένο ρούχο:
Μια σταγόνα άρωμα σκόρδο

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
Με αγαπώ.

30. Αγαπημένο χρώμα:
Κατσαρό.

31. Αγαπημένο φαγητό:
Το τσάμπα.

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι?
Είπαμε, έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, αλλά όχι κι έτσι!

33. Κακή συνήθεια:
Κοιμάμαι πάντα με τα μάτια κλειστά.

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει:
Όλα μ’ αρέσουν!

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει:
Πλάκα μου κάνετε;

36. Συνηθισμένη ατάκα:
Δεν συνηθίζω τα συνηθισμένα πράματα.

37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
Αυτή που κάνω.

38. Μεγαλύτερος φόβος:
Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, φέρτε μου ένα μαντολίνο.

39. Η καλύτερη pizza:
Την άλλη μέρα το πρωί.

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι:
Πράκτορες των Άλλων.

Επίσης, αν και δεν με ρωτήσατε, αν δεν ήμουν αυτή που είμαι δεν θα ήθελα να είμαι κάποια που δεν είμαι.

Τέλος, αν και δεν θα πάρω απάντηση, αναρωτιέμαι ποιος συντάσσει όλα αυτά τα ξενέρωτα ερωτηματολόγια που θυμίζουν λεύκωμα του δημοτικού.

Και ως άλλη αλεπού με την κομμένη ουρά, πετάω το μπαλάκι στους Δρακατώρ και Μελικράτη. Μπορείτε να βγάλετε το άχτι σας πετώντας το κι εσείς σε άλλους!

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ ΑΙΝΙΓΜΑΤΟΣ

Ιδού το «κλειδί» του αινίγματος του Γιάννη και της Μαρίας που είχα αναρτήσει εδώ http://aoratimelani.blogspot.com/2008/03/blog-post_18.html. Όχι ότι καίγεται και κανείς να το μάθει, άλλωστε όπως προείπα δεν ξεκλειδώνει τίποτε, αλλά το είχα υποσχεθεί.

Η Μαρία είναι πέντε χρονών, είναι η μικρή κόρη του Γιάννη, ο οποίος είναι χήρος και εργάζεται στην ταβέρνα. Ο Βασίλης είναι συνομήλικος φίλος της και σύντροφος στα παιχνίδια. Όπως καταλαβαίνετε, αν κάποιος έχει υποθέσει (όπως κάνουμε πολλοί) ότι η Μαρία και ο Γιάννης είναι σύζυγοι, ότι ο Γιάννης την παρατά κάθε βράδυ για να μπεκροπίνει στην ταβέρνα, και ότι η Μαρία πικραμένη και οργισμένη αποφάσισε να τον κερατώσει με το Βασίλη, έχουν πέσει τελείως έξω. Μπορεί κανείς να κατακρίνει το Γιάννη και τους γονείς του Βασίλη που αφήνουν μόνα τα παιδιά τέτοια ώρα, τη Μαρία που παράκουσε το μπαμπά της, ή τον περαματάρη που αρνήθηκε να περάσει απέναντι το κοριτσάκι. Πάντως το σκηνικό αλλάζει εντελώς.

Όμως έχει στ’ αλήθεια σημασία;

Ακόμη και έχοντας τις διευκρινίσεις αυτές, μπορούμε πραγματικά να γνωρίζουμε όλες τις διαστάσεις τις υπόθεσης; Είμαστε ποτέ πραγματικά ενήμεροι; Έχουμε ποτέ μας αρκετή πληροφορία και αρκετά αντικειμενικά κριτήρια για να κρίνουμε τις πράξεις των άλλων και τις καταστάσεις γύρω μας;

Εγώ νομίζω πως όχι.

Αυτό φυσικά δεν μας απαλλάσσει από την ανάγκη, συχνά και από την υποχρέωση, να κρίνουμε. Μπορεί όμως να μας διδάσκει να είμαστε επιφυλακτικοί στις κρίσεις μας, να κρίνουμε κατά περίπτωση, να μην γενικεύουμε απερίσκεπτα, και να είμαστε πάντα ανοιχτοί σε νέα ενδεχόμενα ή απόψεις που μπορεί να διαφοροποιήσουν ή να ανατρέψουν την κρίση μας.

Κοντολογίς, να είμαστε ελαστικοί και ευέλικτοι.

ΑΙΝΙΓΜΑ

Τα φαινόμενα απατούν

Ένας καλός φίλος μου έστειλε πρόσφατα ένα σύνδεσμο όπου αναφέρεται γνωστό αίνιγμα ηθικού μάλλον προβληματισμού:

http://nikosdimou.blogspot.com/2006/05/blog-post_11.html

Ο καλός μου φίλος ισχυρίστηκε ότι το αίνιγμα αυτό ήταν σχεδόν ίδιο με ένα άλλο αίνιγμα που του είχα πει εγώ κάποτε. Εγώ του επεσήμανα ότι το δικό μου ήταν τελείως διαφορετικό – αλλά τολμώ να πω εξίσου ή και περισσότερο ενδιαφέρον. Και για του λόγου το αληθές το παραθέτω εδώ. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να επιχειρήσετε να απαντήσετε – όπως θα διαπιστώσετε στο τέλος, αφού σας δώσω το κλειδί του αινίγματος.

Η Μαρία και ο Γιάννης μένουν κοντά στην όχθη ενός ποταμού. Για να διασχίσει κανείς στον ποταμό υπάρχουν δύο τρόποι: μια βάρκα που την έχει ο περαματάρης και χρεώνει ένα νόμισμα για να σε περάσει απέναντι, και η γέφυρα, όπου όμως κάθε βράδυ πηγαίνει ένας τρελός, και πετάει στο νερό όποιον επιχειρήσει να διασχίσει.

Κάθε απόγευμα στις 6 ο Γιάννης πηγαίνει στην ταβέρνα, στην άλλη όχθη του ποταμού, όπου και μένει μέχρι τις 12, ενώ η Μαρία μένει μόνη στο σπίτι. Ο Γιάννης της έχει απαγορεύσει να βγαίνει μόνη της από το σπίτι. Ένα απόγευμα όμως η Μαρία νιώθει μεγάλη μοναξιά και αποφασίζει να επισκεφτεί το Βασίλη, που μένει στην άλλη όχθη του ποταμού. Διασχίζει τον ποταμό από τη γέφυρα και πηγαίνει στο σπίτι του Βασίλη. Ξεχνιούνται με την καλή παρέα και η ώρα περνά. Όταν η Μαρία σκέφτεται ότι πρέπει να επιστρέψει επιτέλους στο σπίτι της, έχει κιόλας νυχτώσει. Ξέρει ότι η γέφυρα είναι επικίνδυνη τη νύχτα. Πηγαίνουν στη βάρκα, αλλά η Μαρία δεν έχει καθόλου χρήματα πάνω της, και ο περαματάρης αρνείται να την περάσει απέναντι χωρίς χρήματα. Ο Βασίλης της λέει ότι δυστυχώς δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Η Μαρία θέλει οπωσδήποτε να βρίσκεται σπίτι πριν επιστρέψει ο Γιάννης για να μην θυμώσει. Αποφασίζει λοιπόν να περάσει από τη γέφυρα. Δυστυχώς όμως εκεί καραδοκεί ο τρελός, που παρά τις φωνές και τα παρακάλια της, την πετάει στο νερό. Η Μαρία δεν ξέρει κολύμπι, τα νερά είναι ορμητικά και πνίγεται.

Ποιος ευθύνεται για το θάνατο της Μαρίας;