Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται εξαιρετικά στον φίλο μου Idom.
Περαστικά μας.
Βήχω.
Στην Ελλάδα του 2012 αυτό είναι μεγάλο σφάλμα και πρέπει ν' αποφεύγεται.
Δεν τρελαίνομαι για επισκέψεις σε γιατρούς, αλλά οι σπηλαιώδεις βορβορυγμοί και τα ανατριχώδη πτύελα που εκβάλουν από τον λάρυγγά μου, σε συνδυασμό με την υποψία αναζωπύρωσης του χρόνιου βρογχικού άσθματος που με συντροφεύει τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια, με ώθησαν στην αίθουσα αναμονής του πνευμονολόγου, αγκαλιά με το πολύτιμο βιβλιάριο του ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ, μέλλον ΕΟΠΥΥ) θεωρημένο επιτέλους αφότου κατόρθωσα να εξοφλήσω τα δύο δίμηνα που χρωστούσα.
Το ωράριο του γιατρού ξεκινά στις 9 το πρωί. Στις 9 παρά είκοσι υπήρχαν ήδη τρία άτομα στην αίθουσα αναμονής - εγώ ήμουν η τέταρτη. Η γραμματέας ρώτησε τα ονόματά μας και τα σημείωσε, ενώ με ένα κούνημα του κεφαλιού σχολίασε μονολογώντας "Έκλεισε το πλαφόν, δεν παίρνει άλλους."
- Με συγχωρείτε - ρώτησα - τι εννοείτε; Ποιο πλαφόν και γιατί δεν παίρνει άλλους;
- Δεν το ξέρετε; - μου είπε. - Τα ταμεία ενοποιούνται στον ΕΟΠΥΥ. Δεν δηλώνετε γιατρούς όπως παλιά.
- Ναι, το ξέρω - την διέκοψα. - Αυτό με το πλαφόν όμως πρώτη φορά το ακούω.
- Υπάρχει ένα πλαφόν ασθενών για κάθε μήνα - μου εξήγησε. - Το ταμείο αποζημιώνει το γιατρό μέχρι 200 ασθενείς το μήνα, όχι περισσότερους. Εμείς το έχουμε χωρίσει ανά εβδομάδα, και δέχεται 50 ασθενείς την εβδομάδα. Είτε είναι για εξέταση είτε για να γράψουν φάρμακα μόνο μετράει το ίδιο, σαν μία επίσκεψη. Αρχίζουμε να μετράμε από Δευτέρα, και όταν συμπληρωθεί το πλαφόν, όσοι έλθουν από εκεί και μετά επιβαρύνονται το κόστος της επίσκεψης. Εφόσον έχουν ταμείο και έλθουν εντός του ωραρίου του ταμείου, κάνουμε ειδική τιμή: 20 ευρώ την εξέταση και 10 ευρώ αν θέλει μόνο να γράψει φάρμακα ή εξετάσεις.
Έμεινα έκθαμβη. Πόσο σοφό, πόσο δίκαιο, πόσο αποτελεσματικό το νέο σύστημα υγείας!
Θα έπρεπε ίσως να χαρώ που είχα την τύχη να είμαι η τελευταία εντός του πλαφόν για αυτήν την εβδομάδα (θυμίζω ότι ήταν Παρασκευή, εννέα παρά τέταρτο το πρωί). Αλλά δυστυχώς είμαι ψυχοπονιάρα, και ειλικρινά πιάστηκε η ψυχή μου όταν άρχισαν να συρρέουν οι επόμενοι ασθενείς, ο καθένας με το δικό του βήχα, ο καθένας με τη δική του ανάγκη. Η γραμματέας τους εξηγούσε την κατάσταση: το πλαφόν είχε συμπληρωθεί, αν ήθελαν να εξυπηρετηθούν θα έπρεπε να πληρώσουν. Κάποιοι - λίγοι - έφυγαν. Οι περισσότεροι έμειναν. Κυρίως έμειναν - και επιβαρύνθηκαν οικονομικά - εκείνοι που είχαν πραγματικά ανάγκη τον γιατρό, δηλαδή όσοι ήταν άρρωστοι και ήθελαν να τους εξετάσει. Έφυγαν όσοι ήταν για να τους γράψουν φάρμακα ή εξετάσεις, κατόπιν σύστασης της γραμματέως να ξαναπεράσουν τη Δευτέρα.
Και σκέφτομαι εγώ η αφελής: τη Δευτέρα θα έρθουν όλοι αυτοί της Παρασκευής που δεν εξυπηρετήθηκαν. Θα έρθουν όμως και όλοι όσοι θα έρχονταν ούτως ή άλλως Δευτέρα. Και αντί για 15 ας πούμε άτομα, θα εξυπηρετηθούν 20 ή 25. Και το πλαφόν θα συμπληρωθεί πιο γρήγορα την επόμενη εβδομάδα, ας πούμε Πέμπτη αντί για Παρασκευή. Και το βιολί αυτό θα συνεχίζεται, μέχρι που τελικά το πλαφόν θα συμπληρώνεται ήδη από την Τρίτη (δεν λέω Δευτέρα, γιατί υπάρχει και ο περιοριστικός παράγοντας του χρόνου: δεν μπορείς να εξετάσεις ή/και να γράψεις φάρμακα πέρα από έναν ορισμένο αριθμό ασθενών, πρακτικά δεν προλαβαίνεις). Και στο τέλος για να σε εξετάσει ο γιατρός του ταμείου σου - του ταμείου που πληρώνεις τακτικά κι ανελλιπώς τόσα χρόνια, 300 στην αρχή, 350 αργότερα, και τώρα 400 ευρώ το μήνα παρακαλώ - θα πρέπει να φροντίσεις ν' αρρωστήσεις Δευτέρα ή Τρίτη το πολύ, διαφορετικά θα πρέπει να πληρώσεις.
Και πάλι καλά να λέμε δηλαδή, που υπάρχουν ακόμη γιατροί και δεν έχουν μεταναστεύσει ομαδικώς. Γιατί όπως πληροφορήθηκα, η αποζημίωση του γιατρού από το ταμείο για κάθε ασθενή είναι 10 ολόκληρα ευρώ. Ούτε το κόστος της γραμματέως δεν καλύπτει δηλαδή καλά-καλά.
Τι γιατροί χωρίς σύνορα παιδιά μου; Αυτοί εδώ είναι ήρωες, οι γιατροί εντός των συνόρων. Που εξακολουθούν να εξυπηρετούν τους ασθενείς των ταμείων για το αστρονομικό ποσό των 10 ευρώ ανά ασθενή, και 20 ευρώ ανά ασθενή μόλις κλείσει το πλαφόν.
Κι εμείς μετά πληρώνουμε, ταμεία και φόρους και τέλη και αρχές και δεν συμμαζεύεται, και περιμένουμε και παροχές.
Με τις υγείες μας.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα οικονομία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα οικονομία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011
ΠΙΚΡΗ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα ψυχρό απόγευμα του Νοέμβρη, σε ένα μικρό χωριό όχι μακριά από την πρωτεύουσα, στο σπίτι του Βαγγέλη του ταξιτζή χτυπάει το τηλέφωνο.
- Ναι;
- Έλα Βαγγέλη, ο Φώντας είμαι. Κοίτα, ξέρω ότι εσείς είστε οικολόγοι και τέτοια, αλλά εγώ θα σ' το πω μπας και σου χρειαστεί. Ένας γνωστός πουλάει ξύλα για το τζάκι, καλά ξύλα, από βουνό, με 90 ευρώ τον τόνο, μόνο σε δικούς μας ανθρώπους. Ξεφορτώνει νύχτα, μην μας πάρει και κανένα μάτι. Άμα είναι πες μου να κανονίσουμε ρε συ. Σκέψου το, εντάξει;
- Πάνω από το πτώμα μου!
- Καλά ρε συ, πώς κάνεις έτσι; Εγώ εσάς σκέφτηκα, ξέρω πώς έχουν σφίξει τα πράγματα, είναι άνεργη και η Ματίνα τόσον καιρό... Σκέψου το πάντως κι αν αλλάξεις γνώμη πες μου.
- Ξέχνα το, άντε μην τα πάρω στο κρανίο...
- Καλά, 'νταξει, αμάν πια! Λοιπόν άντε τα λέμε.
Ο Βαγγέλης ο ταξιτζής, που δεν έχει φέτος να αγοράσει πετρέλαιο και δεν ανάβουν καλοριφέρ στο σπίτι, που αγοράζει τα πιο φτηνά ξύλα - λεμονιές και άλλα οπωροφόρα από τον κάμπο - με 140 ευρώ τον τόνο, κλείνει το τηλέφωνο και πάει να καθήσει μπροστά στο σβηστό τζάκι - είναι νωρίς ακόμη για να ανάψει, κι ας κάνει λίγο ψύχρα.
Αυτή η πικρή, μικρή, πέρα για πέρα αληθινή ιστορία έληξε εκεί, με ένα τέλος που δεν ξέρω αν πρέπει να το χαρακτηρίσω αίσιο, αλλά που σίγουρα είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον της ανθρώπινης φυλής και των ελληνικών δασών. Πολύ φοβάμαι όμως ότι σε όλα τα άλλα τηλεφωνήματα που θα κάνει ο Φώντας, το τέλος θα είναι λιγότερο ελπιδοφόρο. Γιατί έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ περισσότεροι οι Φώντες παρά οι Βαγγέληδες σε αυτόν τον τόπο.
Και αν στους καιρούς των παχιών αγελάδων ανθούσε η λαμογιά και η αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης, δεν τολμώ ούτε να φανταστώ τι θα γίνει τώρα, που οι αγελάδες όχι μόνον είναι ισχνές, αλλά πολύ συχνά λείπουν και ολότελα.
- Ναι;
- Έλα Βαγγέλη, ο Φώντας είμαι. Κοίτα, ξέρω ότι εσείς είστε οικολόγοι και τέτοια, αλλά εγώ θα σ' το πω μπας και σου χρειαστεί. Ένας γνωστός πουλάει ξύλα για το τζάκι, καλά ξύλα, από βουνό, με 90 ευρώ τον τόνο, μόνο σε δικούς μας ανθρώπους. Ξεφορτώνει νύχτα, μην μας πάρει και κανένα μάτι. Άμα είναι πες μου να κανονίσουμε ρε συ. Σκέψου το, εντάξει;
- Πάνω από το πτώμα μου!
- Καλά ρε συ, πώς κάνεις έτσι; Εγώ εσάς σκέφτηκα, ξέρω πώς έχουν σφίξει τα πράγματα, είναι άνεργη και η Ματίνα τόσον καιρό... Σκέψου το πάντως κι αν αλλάξεις γνώμη πες μου.
- Ξέχνα το, άντε μην τα πάρω στο κρανίο...
- Καλά, 'νταξει, αμάν πια! Λοιπόν άντε τα λέμε.
Ο Βαγγέλης ο ταξιτζής, που δεν έχει φέτος να αγοράσει πετρέλαιο και δεν ανάβουν καλοριφέρ στο σπίτι, που αγοράζει τα πιο φτηνά ξύλα - λεμονιές και άλλα οπωροφόρα από τον κάμπο - με 140 ευρώ τον τόνο, κλείνει το τηλέφωνο και πάει να καθήσει μπροστά στο σβηστό τζάκι - είναι νωρίς ακόμη για να ανάψει, κι ας κάνει λίγο ψύχρα.
Αυτή η πικρή, μικρή, πέρα για πέρα αληθινή ιστορία έληξε εκεί, με ένα τέλος που δεν ξέρω αν πρέπει να το χαρακτηρίσω αίσιο, αλλά που σίγουρα είναι ελπιδοφόρο για το μέλλον της ανθρώπινης φυλής και των ελληνικών δασών. Πολύ φοβάμαι όμως ότι σε όλα τα άλλα τηλεφωνήματα που θα κάνει ο Φώντας, το τέλος θα είναι λιγότερο ελπιδοφόρο. Γιατί έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ περισσότεροι οι Φώντες παρά οι Βαγγέληδες σε αυτόν τον τόπο.
Και αν στους καιρούς των παχιών αγελάδων ανθούσε η λαμογιά και η αλόγιστη εκμετάλλευση της φύσης, δεν τολμώ ούτε να φανταστώ τι θα γίνει τώρα, που οι αγελάδες όχι μόνον είναι ισχνές, αλλά πολύ συχνά λείπουν και ολότελα.
Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011
ΠΕΡΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Ανοιχτή επιστολή στον κ. Γεώργιο Παπανδρέου, πρωθυπουργό της Ελλάδας
Κύριε Παπανδρέου,
Έλαβα εχτές ένα δεύτερο εκκαθαριστικό από την εφορία. (Το πρώτο είχε έρθει πριν τρεις μήνες και είχα επιστροφή, την οποία όμως ποτέ δεν εισέπραξα, διότι η ειδοποιήση έλεγε ότι θα έρθει νέα ειδοποίηση, η οποία ποτέ δεν ήλθε.) Το εκκαθαριστικό αυτό έλεγε ότι κάνει να πληρώνω 300 ευρώ επειδή είμαι, λέει, επιτηδευματίας (ελεύθερος επαγγελματίας είμαι, μεταφράσεις κάνω, κύριε Παπανδρέου μου). Ελεγε επίσης ότι κάνει να πληρώνω άλλα 500 τόσα ευρώ ως εισφορά αλληλεγγύης.
Αλληλεγγύη ποιου σε ποιον, κύριε Παπανδρέου μου;
Αφού τα λεφτά πάνε στο κράτος, φαντάζομαι ότι η αλληλεγγύη είναι προς την κυβέρνηση, και μια που εσείς είστε η κεφαλή της κυβέρνησης, τα λέω σε σας. Γιατί, κύριε Παπανδρέου μου, πρέπει να δείξω αλληλεγγύη εγώ σε σας; Πότε δείξατε αλληλεγγύη εσείς σε μένα; Όταν γινόταν η κακοδιαχείριση των πόρων του κράτους, των δήμων, των ασφαλιστικών ταμείων; Όταν η χώρα μας δανειζόταν και τα λεφτά πήγαιναν σε μίζες και σε άχρηστα έργα; Όταν αυξήσατε το ΦΠΑ και μας γεμίσατε φόρους, πνίγοντας την αγορά, με αποτέλεσμα να πέσουν οι δουλειές μας κατακορυφα; Όταν ζητάτε και ξαναζητάτε φόρους και εισφορές χωρίς να έχετε ποτέ δώσει ανάλογες παροχές;
Ποια αλληλεγγύη κύριε Παπανδρέου μου;
Και μη μου πείτε, σαν κάτι άλλους, ότι "μαζί τα φάγαμε". Εγώ τίποτα δεν έφαγα, κύριε Παπανδρέου μου: απόδειξη ότι δεν έχω πάρει δράμι, μάλιστα έχασα προσφάτως μερικά κιλάκια (όχι ότι μου κακοπέφτει, διατηρώ και τη σιλουέτα μου). Εγώ ανήκω στην κατηγορία των ευγενών ηλιθίων που κάνουν ειλικρινή φορολογική δήλωση, που δε ζητούν ρουσφέτια και διορισμούς κάτω από το χαλάκι, που δεν παίρνουν μίζες και φακελάκια, που είναι πάντα συνεπείς στις οικονομικές και λοιπές υποχρεώσεις τους προς το κράτος και προς πάντας. Εγώ δεν σας είπα να πάρετε δάνεια, να κάνετε λάθος επενδύσεις και κακούς χειρισμούς. Εσείς, και καθένας πριν από εσάς στη θέση σας, οριστήκατε εκπρόσωπος του ελληνικού λαού για να διαχειριστείτε με τον καλύτερο τρόπο τον τόπο του - και δεν το κάνατε.
Δεν φταίω εγώ, κύριε Παπανδρέου μου, γι' αυτό - ούτε εγώ ούτε κανένας έλληνας πολίτης, πέρα από όσους συμμετείχαν στη διαφθορά και την κακοδιαχείριση. Και σα να μην έφτανε που πληρώνουμε όλοι εμείς τα δικά σας σπασμένα, χωρίς να έχουμε υποχρέωση, δεν βλέπουμε να απαγγέλλονται κατηγορίες σε κανέναν, δεν βλέπουμε ούτε καν μια δικαστική έρευνα, δεν βλέπουμε να προσάγεται κανείς. Βατοπαίδια, Ζήμενς, σκάνδαλα ένα σωρό, πυροτεχνήματα στην τηλεόραση που αργότερα σβήνουν και κανείς πια δεν ασχολείται μαζί τους, και νομίζετε πως τα ξεχάσαμε. Όχι, κύριε Παπανδρέου μου, δεν τα ξεχάσαμε καθόλου.
Τον περασμένο χρόνο έμεινα ένα εξάμηνο χωρίς καθόλου δουλειά, κύριε Παπανδρέου μου. Ούτε ένας πελάτης, τόσος δα, ούτε για δείγμα. Οι τιμές έχουν πέσει κι άλλο, κύριε Παπανδρέου μου, λες και δεν ήταν ήδη αρκετά χαμηλές. Αλλά εσείς αποφασίσατε ότι ως επιτηδευματίας δεν μπορεί, όλο και κάποιο κομπόδεμα θα έχω χώσει κάτω από το στρώμα, και μου ζητάτε 300 ευρώ τέλος. Κρίμα που είμαι επιτηδευματίας και δεν είμαι επιτήδειος, σαν εσάς, κύριε Παπανδρέου μου. Αλλά αν ήμουν, δε θα βρισκόμουν εδώ: θα λιαζόμουν στις Μαλδίβες με ένα μοχίτο στο χέρι, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόλπων μου.
Οι λογαριασμοί μου στην τράπεζα και το ταμιευτήριο έχουν πατώσει τελείως, κύριε Παπανδρέου μου. Ο ένας έχει μέσα τρία ευρώ και ο άλλος τέσσερα (μπορεί να έχουν και λίγα λεπτουδάκια). Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έβαλα χέρι ως και σε μια μικρή κληρονομιά της ηλικιωμένης μητέρας μου - μη φανταστείτε, δυο τρεις χιλιάδες ευρώ ήταν, τα έφαγε κι αυτά το μεσοπρόθεσμο.
Γιατί πρέπει και να ζήσω, κύριε Παπανδρέου μου. Πρέπει και να πληρώσω τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα κοινόχρηστα. Πρέπει να παώ στο σουπερμάρκετ, στο μπακάλη, στο μανάβη. Ο μήνας έχει είκοσι κι εγώ έχω πενήντα ευρώ στην τσέπη κι αναρωτιέμαι, τι να πρωτοκάνω; Να κάνω τις επισκευές που χρειάζεται το σπίτι, ούτε λόγος. Θα βάλουμε κουβά όταν βρέχει. Αλλά τα άλλα, πώς να τα αγνοήσω; Να μην πάρω γάλα για το παιδί, ψωμί, αυγά; Και με τα φρούτα και τα λαχανικά τι να κάνω; Να ζητήσω βερεσέ; Σαράντα πέντε χρονών γυναίκα, επιτηδευματίας, και να ζητάω βερεσέδια; Ντροπής πράγματα, κύριε Παπανδρέου μου.
Τώρα βέβαια εσάς μπορεί και να μη σας ενδιαφέρει αν θα ζήσω και πώς θα ζήσω, κύριε Παπανδρέου μου. Παράπλευρη απώλεια του μεσοπρόθεσμου κι εγώ όπως και τόσοι. Αλλά αν δεν ζήσω, κύριε Παπανδρέου μου, δεν θα σας πληρώσω. Κι αυτό σας ενδιαφέρει, έτσι δεν είναι;
Οπότε, κύριε Παπανδρέου μου, για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Κι ο πιο σκληρός εκτροφέας αγελάδων ακόμα, γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τα παραζορίζεις τα ζωντανά, γιατί θα σου ψοφήσουν. Κι άμα σου ψοφήσουν, δεν θα έχεις τι να αρμέγεις. Θα χάσεις το εισόδημα, κύριε Παπανδρέου μου.
Για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα λοιπόν. Και για ενημερώστε τους φίλους σας στο ΔΝΤ και στα εξωτερικά εκεί πέρα, που τους κάνετε όλα τα γούστα λες και δεν έχετε άλλη έγνοια, γιατί ως φαίνεται δεν ξέρουν ούτε από αγελάδες ούτε από ανθρώπους.
Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, κύριε Παπανδρέου μου, εγώ σας το λέω: δε θα καθήσω να ψοφήσω. Θα ακολουθήσω τα άλλα γελάδια που την κοπάνησαν για γειτονικά λιβάδια - ή μήπως δεν έχετε πάρει χαμπάρι, κύριε Παπανδρέου μου, ότι ένα σωρό έλληνες, κυρίως νέοι και φερέλπιδες, έχουν ήδη φύγει για το εξωτερικό;
Και στην ανάγκη, στην απελπισία μας, εμείς τα γελάδια μπορεί και να σηκώσουμε κεφάλι στο βοσκό.
Χωρίς εκτίμηση
Μία ελληνίδα
Κύριε Παπανδρέου,
Έλαβα εχτές ένα δεύτερο εκκαθαριστικό από την εφορία. (Το πρώτο είχε έρθει πριν τρεις μήνες και είχα επιστροφή, την οποία όμως ποτέ δεν εισέπραξα, διότι η ειδοποιήση έλεγε ότι θα έρθει νέα ειδοποίηση, η οποία ποτέ δεν ήλθε.) Το εκκαθαριστικό αυτό έλεγε ότι κάνει να πληρώνω 300 ευρώ επειδή είμαι, λέει, επιτηδευματίας (ελεύθερος επαγγελματίας είμαι, μεταφράσεις κάνω, κύριε Παπανδρέου μου). Ελεγε επίσης ότι κάνει να πληρώνω άλλα 500 τόσα ευρώ ως εισφορά αλληλεγγύης.
Αλληλεγγύη ποιου σε ποιον, κύριε Παπανδρέου μου;
Αφού τα λεφτά πάνε στο κράτος, φαντάζομαι ότι η αλληλεγγύη είναι προς την κυβέρνηση, και μια που εσείς είστε η κεφαλή της κυβέρνησης, τα λέω σε σας. Γιατί, κύριε Παπανδρέου μου, πρέπει να δείξω αλληλεγγύη εγώ σε σας; Πότε δείξατε αλληλεγγύη εσείς σε μένα; Όταν γινόταν η κακοδιαχείριση των πόρων του κράτους, των δήμων, των ασφαλιστικών ταμείων; Όταν η χώρα μας δανειζόταν και τα λεφτά πήγαιναν σε μίζες και σε άχρηστα έργα; Όταν αυξήσατε το ΦΠΑ και μας γεμίσατε φόρους, πνίγοντας την αγορά, με αποτέλεσμα να πέσουν οι δουλειές μας κατακορυφα; Όταν ζητάτε και ξαναζητάτε φόρους και εισφορές χωρίς να έχετε ποτέ δώσει ανάλογες παροχές;
Ποια αλληλεγγύη κύριε Παπανδρέου μου;
Και μη μου πείτε, σαν κάτι άλλους, ότι "μαζί τα φάγαμε". Εγώ τίποτα δεν έφαγα, κύριε Παπανδρέου μου: απόδειξη ότι δεν έχω πάρει δράμι, μάλιστα έχασα προσφάτως μερικά κιλάκια (όχι ότι μου κακοπέφτει, διατηρώ και τη σιλουέτα μου). Εγώ ανήκω στην κατηγορία των ευγενών ηλιθίων που κάνουν ειλικρινή φορολογική δήλωση, που δε ζητούν ρουσφέτια και διορισμούς κάτω από το χαλάκι, που δεν παίρνουν μίζες και φακελάκια, που είναι πάντα συνεπείς στις οικονομικές και λοιπές υποχρεώσεις τους προς το κράτος και προς πάντας. Εγώ δεν σας είπα να πάρετε δάνεια, να κάνετε λάθος επενδύσεις και κακούς χειρισμούς. Εσείς, και καθένας πριν από εσάς στη θέση σας, οριστήκατε εκπρόσωπος του ελληνικού λαού για να διαχειριστείτε με τον καλύτερο τρόπο τον τόπο του - και δεν το κάνατε.
Δεν φταίω εγώ, κύριε Παπανδρέου μου, γι' αυτό - ούτε εγώ ούτε κανένας έλληνας πολίτης, πέρα από όσους συμμετείχαν στη διαφθορά και την κακοδιαχείριση. Και σα να μην έφτανε που πληρώνουμε όλοι εμείς τα δικά σας σπασμένα, χωρίς να έχουμε υποχρέωση, δεν βλέπουμε να απαγγέλλονται κατηγορίες σε κανέναν, δεν βλέπουμε ούτε καν μια δικαστική έρευνα, δεν βλέπουμε να προσάγεται κανείς. Βατοπαίδια, Ζήμενς, σκάνδαλα ένα σωρό, πυροτεχνήματα στην τηλεόραση που αργότερα σβήνουν και κανείς πια δεν ασχολείται μαζί τους, και νομίζετε πως τα ξεχάσαμε. Όχι, κύριε Παπανδρέου μου, δεν τα ξεχάσαμε καθόλου.
Τον περασμένο χρόνο έμεινα ένα εξάμηνο χωρίς καθόλου δουλειά, κύριε Παπανδρέου μου. Ούτε ένας πελάτης, τόσος δα, ούτε για δείγμα. Οι τιμές έχουν πέσει κι άλλο, κύριε Παπανδρέου μου, λες και δεν ήταν ήδη αρκετά χαμηλές. Αλλά εσείς αποφασίσατε ότι ως επιτηδευματίας δεν μπορεί, όλο και κάποιο κομπόδεμα θα έχω χώσει κάτω από το στρώμα, και μου ζητάτε 300 ευρώ τέλος. Κρίμα που είμαι επιτηδευματίας και δεν είμαι επιτήδειος, σαν εσάς, κύριε Παπανδρέου μου. Αλλά αν ήμουν, δε θα βρισκόμουν εδώ: θα λιαζόμουν στις Μαλδίβες με ένα μοχίτο στο χέρι, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόλπων μου.
Οι λογαριασμοί μου στην τράπεζα και το ταμιευτήριο έχουν πατώσει τελείως, κύριε Παπανδρέου μου. Ο ένας έχει μέσα τρία ευρώ και ο άλλος τέσσερα (μπορεί να έχουν και λίγα λεπτουδάκια). Ντρέπομαι που το λέω, αλλά έβαλα χέρι ως και σε μια μικρή κληρονομιά της ηλικιωμένης μητέρας μου - μη φανταστείτε, δυο τρεις χιλιάδες ευρώ ήταν, τα έφαγε κι αυτά το μεσοπρόθεσμο.
Γιατί πρέπει και να ζήσω, κύριε Παπανδρέου μου. Πρέπει και να πληρώσω τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα κοινόχρηστα. Πρέπει να παώ στο σουπερμάρκετ, στο μπακάλη, στο μανάβη. Ο μήνας έχει είκοσι κι εγώ έχω πενήντα ευρώ στην τσέπη κι αναρωτιέμαι, τι να πρωτοκάνω; Να κάνω τις επισκευές που χρειάζεται το σπίτι, ούτε λόγος. Θα βάλουμε κουβά όταν βρέχει. Αλλά τα άλλα, πώς να τα αγνοήσω; Να μην πάρω γάλα για το παιδί, ψωμί, αυγά; Και με τα φρούτα και τα λαχανικά τι να κάνω; Να ζητήσω βερεσέ; Σαράντα πέντε χρονών γυναίκα, επιτηδευματίας, και να ζητάω βερεσέδια; Ντροπής πράγματα, κύριε Παπανδρέου μου.
Τώρα βέβαια εσάς μπορεί και να μη σας ενδιαφέρει αν θα ζήσω και πώς θα ζήσω, κύριε Παπανδρέου μου. Παράπλευρη απώλεια του μεσοπρόθεσμου κι εγώ όπως και τόσοι. Αλλά αν δεν ζήσω, κύριε Παπανδρέου μου, δεν θα σας πληρώσω. Κι αυτό σας ενδιαφέρει, έτσι δεν είναι;
Οπότε, κύριε Παπανδρέου μου, για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα. Κι ο πιο σκληρός εκτροφέας αγελάδων ακόμα, γνωρίζει ότι δεν πρέπει να τα παραζορίζεις τα ζωντανά, γιατί θα σου ψοφήσουν. Κι άμα σου ψοφήσουν, δεν θα έχεις τι να αρμέγεις. Θα χάσεις το εισόδημα, κύριε Παπανδρέου μου.
Για σκεφτείτε το λίγο καλύτερα λοιπόν. Και για ενημερώστε τους φίλους σας στο ΔΝΤ και στα εξωτερικά εκεί πέρα, που τους κάνετε όλα τα γούστα λες και δεν έχετε άλλη έγνοια, γιατί ως φαίνεται δεν ξέρουν ούτε από αγελάδες ούτε από ανθρώπους.
Γιατί αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, κύριε Παπανδρέου μου, εγώ σας το λέω: δε θα καθήσω να ψοφήσω. Θα ακολουθήσω τα άλλα γελάδια που την κοπάνησαν για γειτονικά λιβάδια - ή μήπως δεν έχετε πάρει χαμπάρι, κύριε Παπανδρέου μου, ότι ένα σωρό έλληνες, κυρίως νέοι και φερέλπιδες, έχουν ήδη φύγει για το εξωτερικό;
Και στην ανάγκη, στην απελπισία μας, εμείς τα γελάδια μπορεί και να σηκώσουμε κεφάλι στο βοσκό.
Χωρίς εκτίμηση
Μία ελληνίδα
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΡΙΖΕΣ
Στο προηγούμενο ποστ, ένας σχολιαστής με ψέχθηκε διότι δεν έχω γράψει τίποτε, λέει, για την οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο.
Εν πρώτοις βεβαίως κολακεύτηκα. Δεν είναι και λίγο να σε θεωρούν τόσο σημαντικό άτομο ώστε να κρίνουν ότι οφείλεις να σχολιάζεις άπαντα τα της επικαιρότητας θέματα. Εν δευτέροις μου πέρασε από το μυαλό να τον παραπέμψω στον υπότιτλο του μπλογκ μου, και θυμήθηκα για άλλη μια φορά ότι ξέχασα να θυμηθώ να προσθέσω στο sidebar εκείνο το εικονίδιο που λέει "μη ενημερωτικό μπλογκ - δε συμμετέχουν δημοσιογράφοι". Να θυμηθώ να το κάνω.
Εν τέλει όμως υπέκυψα στον πειρασμό της δόξας και αποφάσισα να γράψω κάτι κι εγώ, βρε αδελφέ, για την οικονομική κρίση: στο τέλος-τέλος όλοι γράφουν, γιατί όχι κι εγώ;
Λοιπόν συζήτησα το θέμα διεξοδικά πρώτα με μια φίλη μου άνεργη και στη συνέχεια με την κομμώτριά μου. Όσοι εξ υμών ανθυπομειδιούν παρακαλούται να αναλογισθούν ότι τα άτομα ήταν από τα πλεον κατάλληλα: μία άνεργη και μία επιχειρηματίας, ακριβώς αυτοί που περιμένουμε ότι θα ζουν την κρίση στο πετσί τους - και πράγματι. Είχαν πολλά να μου μεταφέρουν από συζητήσεις με δικούς. Είμαι σε θέση να βεβαιώσω, φερ' ειπείν, ότι ο συμπαθής κλάδος των φορτηγατζήδων επλήγη σοβαρά. Μια που δεν κινείται το εμπόριο, δεν γίνονται πολλές μεταφορές και δεν υπάρχουν δουλειές για οδηγούς. Η πληροφορία από προφορικές επικοινωνίες με άτομα του χώρου. Στο δε κομμωτήριο, η δουλειά έχει σπάσει. Ενώ παλιότερα οι κυρίες χτενίζονταν δύο φορές την εβδομάδα, τώρα χτενίζονται μία. Ενώ άλλοτε ανανέωναν τη βαφή τους στις δύο εβδομάδες, τώρα το κάνουν στις τρεις. Αλλά δε σταμάτησαν να πηγαίνουν κι ολότελα. Πράμα που σημαίνει ότι μάλλον έχουν να φάνε, ακόμη και να πληρώσουν τη ΔΕΗ, διαφορετικά μάλλον δε θα δίνανε τα λεφτά τους σε μες και περμανάντ, ούτε καν μια φορά το μήνα.
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως και αναλύσεως λοιπόν, καταλήξαμε αμφότερες και οι τρεις στο κάτωθι συμπέρασμα: ο πλέον αξιόπιστος δείκτης της εθνικής οικονομίας είναι το μήκος της λευκής ρίζας που φαίνεται κάτω από τα βαμμένα μαλλιά.
Όσο οι ρίζες είναι ίδιο χρώμα με το υπόλοιπο μαλλί, όλα παν καλά.
Όταν αρχίζουν και δείχνουν ελεύθερες το φυσικό τους χρώμα, υπάρχει κρίση.
EDIT: Παρέλειψα να πω ότι μια γνωστή μου αρχιτέκτων έχει κάνει στροφή καριέρας και έγινε δασκάλα χορού. Έχει πολλούς μαθητές, και στις αίθουσες χορού κάθε μέρα γίνεται χαμός από κόσμο. Προφανώς λοιπόν ο κόσμος δεν έχει να χτίσει σπίτια, και βγαίνει να χορέψει για να ξεδώσει και να ξεχάσει την πίκρα του.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Εν πρώτοις βεβαίως κολακεύτηκα. Δεν είναι και λίγο να σε θεωρούν τόσο σημαντικό άτομο ώστε να κρίνουν ότι οφείλεις να σχολιάζεις άπαντα τα της επικαιρότητας θέματα. Εν δευτέροις μου πέρασε από το μυαλό να τον παραπέμψω στον υπότιτλο του μπλογκ μου, και θυμήθηκα για άλλη μια φορά ότι ξέχασα να θυμηθώ να προσθέσω στο sidebar εκείνο το εικονίδιο που λέει "μη ενημερωτικό μπλογκ - δε συμμετέχουν δημοσιογράφοι". Να θυμηθώ να το κάνω.
Εν τέλει όμως υπέκυψα στον πειρασμό της δόξας και αποφάσισα να γράψω κάτι κι εγώ, βρε αδελφέ, για την οικονομική κρίση: στο τέλος-τέλος όλοι γράφουν, γιατί όχι κι εγώ;
Λοιπόν συζήτησα το θέμα διεξοδικά πρώτα με μια φίλη μου άνεργη και στη συνέχεια με την κομμώτριά μου. Όσοι εξ υμών ανθυπομειδιούν παρακαλούται να αναλογισθούν ότι τα άτομα ήταν από τα πλεον κατάλληλα: μία άνεργη και μία επιχειρηματίας, ακριβώς αυτοί που περιμένουμε ότι θα ζουν την κρίση στο πετσί τους - και πράγματι. Είχαν πολλά να μου μεταφέρουν από συζητήσεις με δικούς. Είμαι σε θέση να βεβαιώσω, φερ' ειπείν, ότι ο συμπαθής κλάδος των φορτηγατζήδων επλήγη σοβαρά. Μια που δεν κινείται το εμπόριο, δεν γίνονται πολλές μεταφορές και δεν υπάρχουν δουλειές για οδηγούς. Η πληροφορία από προφορικές επικοινωνίες με άτομα του χώρου. Στο δε κομμωτήριο, η δουλειά έχει σπάσει. Ενώ παλιότερα οι κυρίες χτενίζονταν δύο φορές την εβδομάδα, τώρα χτενίζονται μία. Ενώ άλλοτε ανανέωναν τη βαφή τους στις δύο εβδομάδες, τώρα το κάνουν στις τρεις. Αλλά δε σταμάτησαν να πηγαίνουν κι ολότελα. Πράμα που σημαίνει ότι μάλλον έχουν να φάνε, ακόμη και να πληρώσουν τη ΔΕΗ, διαφορετικά μάλλον δε θα δίνανε τα λεφτά τους σε μες και περμανάντ, ούτε καν μια φορά το μήνα.
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως και αναλύσεως λοιπόν, καταλήξαμε αμφότερες και οι τρεις στο κάτωθι συμπέρασμα: ο πλέον αξιόπιστος δείκτης της εθνικής οικονομίας είναι το μήκος της λευκής ρίζας που φαίνεται κάτω από τα βαμμένα μαλλιά.
Όσο οι ρίζες είναι ίδιο χρώμα με το υπόλοιπο μαλλί, όλα παν καλά.
Όταν αρχίζουν και δείχνουν ελεύθερες το φυσικό τους χρώμα, υπάρχει κρίση.
EDIT: Παρέλειψα να πω ότι μια γνωστή μου αρχιτέκτων έχει κάνει στροφή καριέρας και έγινε δασκάλα χορού. Έχει πολλούς μαθητές, και στις αίθουσες χορού κάθε μέρα γίνεται χαμός από κόσμο. Προφανώς λοιπόν ο κόσμος δεν έχει να χτίσει σπίτια, και βγαίνει να χορέψει για να ξεδώσει και να ξεχάσει την πίκρα του.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
ΜΗΝ ΕΙΔΑΤΕ ΤΟ ΚΡΑΧ?
Κουβέντιαζα σήμερα με μια φίλη και μου έλεγε ότι ο άντρας της, που ασχολείται με εισαγωγές εμπορευμάτων, σκέφτεται να κάνει περικοπές στα έξοδα της δουλειάς του, γιατί φοβάται την επερχόμενη οικονομική κρίση. Συγκεκριμένα εξετάζει το ενδεχόμενο να μην κρατήσει τη γραμματέα του, την οποία είχε προσλάβει για μικρό χρονικό διάστημα δοκιμαστικά.
- Μα, της λέω, έχει πρόβλημα με τη δουλειά του;
- Όχι, μου λέει, αλλά φοβάται ότι θα προκύψει πρόβλημα αργότερα, και ότι δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει.
- Έχει σπάσει η δουλειά; Έχουν φύγει πελάτες;
- Όχι, προς το παρόν όλα καλά, αλλά ανησυχεί για το τι μπορεί να γίνει με τις τράπεζες.
Εγώ, οικονομολόγος δεν είμαι. Και όχι μόνον αυτό, είμαι πλήρως άσχετη περί τα οικονομικά. Κάθομαι όμως και σκέφτομαι και λέω:
Ο φίλςο δεν αντιμετωπίζει άμεσα κρίση. Αν όμως ο φίλος δεν κρατήσει τη γραμματέα του στη δουλειά, η γραμματέας θα αντιμετωπίσει άμεσα κρίση. Θα περικόψει τα έξοδά της, δεν θα πάρει πιστωτική κάρτα, δεν θα αγοράσει αυτοκίνητο με δόσεις, δεν θα νοικιάσει δικό της σπίτι, δεν θα κάνει ταξίδια στο εξωτερικό - τουλάχιστον όχι μέχρι να εξασφαλίσει κάποια άλλη δουλειά σταθερή και να ορθοποδήσει οικονομικά. Αν, με την ίδια λογική, πολλοί επαγγελματίες, φοβούμενοι την κρίση που προοιωνίζεται με τυμπανοκρουσίες, κάνουν περικοπές, στην ουσία θα προκαλέσουν μόνοι τους την κρίση.
Μπορεί να είμαι βλάκας, μήπως όμως αυτό είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία;
Το συζητήσαμε με τη φίλη και κάναμε τη σκέψη ότι ακόμη και στην οικονομική κρίση κάποιοι πλουτίζουν, εις βάρος φυσικά των υπολοίπων. Μήπως συμφέρει ορισμένους να δημιουργηθεί κρίση εκ του μη όντος; Μήπως όλο αυτό είναι, αν όχι εξ ολοκλήρου τουλάχιστον εν μέρει, τεχνητό;
Αδυνατώ να πάω αυτή τη σκέψη παραπέρα. Αρχίζει να θυμίζει συνομωσιολογία και πάντα αντιπαθούσα τη συνομωσιολογία. Καλά θα κάνω να αρχίσω να διαβάζω τον οικονομικό ταχυδρόμο και τη ναυτεμπορική, μου φαίνεται!
Κατά σατανική σύμπτωση το αγαπητό μου Ηλιότυπον δημοσίευσε εδώ μια ανάρτηση με πολύ παρόμοιο περιεχόμενο. Τα μεγάλα πνεύματα...
- Μα, της λέω, έχει πρόβλημα με τη δουλειά του;
- Όχι, μου λέει, αλλά φοβάται ότι θα προκύψει πρόβλημα αργότερα, και ότι δεν θα μπορεί να αντεπεξέλθει.
- Έχει σπάσει η δουλειά; Έχουν φύγει πελάτες;
- Όχι, προς το παρόν όλα καλά, αλλά ανησυχεί για το τι μπορεί να γίνει με τις τράπεζες.
Εγώ, οικονομολόγος δεν είμαι. Και όχι μόνον αυτό, είμαι πλήρως άσχετη περί τα οικονομικά. Κάθομαι όμως και σκέφτομαι και λέω:
Ο φίλςο δεν αντιμετωπίζει άμεσα κρίση. Αν όμως ο φίλος δεν κρατήσει τη γραμματέα του στη δουλειά, η γραμματέας θα αντιμετωπίσει άμεσα κρίση. Θα περικόψει τα έξοδά της, δεν θα πάρει πιστωτική κάρτα, δεν θα αγοράσει αυτοκίνητο με δόσεις, δεν θα νοικιάσει δικό της σπίτι, δεν θα κάνει ταξίδια στο εξωτερικό - τουλάχιστον όχι μέχρι να εξασφαλίσει κάποια άλλη δουλειά σταθερή και να ορθοποδήσει οικονομικά. Αν, με την ίδια λογική, πολλοί επαγγελματίες, φοβούμενοι την κρίση που προοιωνίζεται με τυμπανοκρουσίες, κάνουν περικοπές, στην ουσία θα προκαλέσουν μόνοι τους την κρίση.
Μπορεί να είμαι βλάκας, μήπως όμως αυτό είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία;
Το συζητήσαμε με τη φίλη και κάναμε τη σκέψη ότι ακόμη και στην οικονομική κρίση κάποιοι πλουτίζουν, εις βάρος φυσικά των υπολοίπων. Μήπως συμφέρει ορισμένους να δημιουργηθεί κρίση εκ του μη όντος; Μήπως όλο αυτό είναι, αν όχι εξ ολοκλήρου τουλάχιστον εν μέρει, τεχνητό;
Αδυνατώ να πάω αυτή τη σκέψη παραπέρα. Αρχίζει να θυμίζει συνομωσιολογία και πάντα αντιπαθούσα τη συνομωσιολογία. Καλά θα κάνω να αρχίσω να διαβάζω τον οικονομικό ταχυδρόμο και τη ναυτεμπορική, μου φαίνεται!
Κατά σατανική σύμπτωση το αγαπητό μου Ηλιότυπον δημοσίευσε εδώ μια ανάρτηση με πολύ παρόμοιο περιεχόμενο. Τα μεγάλα πνεύματα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
