Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΕΥΧΗ

Είπα να μην αφήσω να αλλάξει ο χρόνος με μια δυσάρεστη είδηση πάνω πάνω.

Ιδού λοιπόν ένα αριστούργημα αληθινής τέχνης, με την ευχή να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλάβαμε. Ας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου πάντα χαρούμενα.

Καλή χρονιά σε όλους σας.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΖΟΥΜΕ?

Διάβασα προχτές αυτήν εδώ την είδηση στο TVXS του Κούλογλου και φρίκαρα. Ειλικρινά φρίκαρα. Μάλλον δεν έχω πάρει ακόμη χαμπάρι πού ζούμε, νομίζω ότι είμαστε καμμία ειδυλλιακή επαρχία στην περιφέρεια του ηλιακού συστήματος.

Αν με το φόνο του Αλέξη ο κόσμος βγήκε στους δρόμους, με αυτό τι πρέπει να κάνει; Γενική απεργία επ' αόριστον, και λίγο είναι. Να κάτσουμε όλοι έξω από τη βουλή με σκηνές και υπνόσακους και να μην το κουνήσουμε μέχρι να σχηματιστεί μια κυβέρνηση της προκοπής, μέχρι να δοθούν ουσιαστικές λύσεις, μέχρι να ληφθούν πραγματικά μέτρα, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα.

Αλλά μάλλον θα γυρίσουμε απλώς από το άλλο πλευρό και θα ξανακοιμηθούμε. Μέχρι να χτυπήσουν και τη δική μας πόρτα, μέχρι να μας πετάξουν κι εμάς βιτριόλι στο πρόσωπο, μέχρι να ρίξουν μια σφαίρα κατάστηθα στο δικό μας το παιδί, μπας και ξυπνήσουμε.

Καληνύχτα σας.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ


Έλαβα εχτές την παραπάνω καρτούλα, με το εξής συγκινητικό μήνυμα:

"Με την ευκαιρία της Γέννησης του Θεανθρώπου
και τον ερχομό του Νέου Έτους,
ο Οικονομικός Έφορος και το προσωπικό της Δ.Ο.Υ. Αμαρουσίου σας εύχονται

Χρόνια Πολλά με Υγεία
και Οικονομική Ευημερία"

Σαδιστές, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα.

Αναμφιβόλως μου εύχονται να ζήσω πολλά χρόνια με υγεία και οικονομική ευημερία για να μπορώ να τους τα ακουμπάω ανελιπώς και να με απομυζούν ακόμη αποδοτικότερα.

Γιατί όμως σε μένα;

Στον σύντροφό μου λόγου χάρη δεν έστειλαν.

Ποιο είναι το κριτήριο; Μήπως στέλνουν σε όσους έχουν από ορισμένο εισόδημα και πάνω; Μήπως στέλνουν στους κακοπληρωτές, μπας και φιλοτιμηθούν να ξοφλήσουν τα χρέη τους; Ή μήπως έχει χαρακτήρα προειδοποίησης, κάπως σαν το νονό της μαφίας που σου στέλνει ευχετήριο για να σου θυμίζει την ύπαρξή του, να μην επαναπαύεσαι;

Η δημόσια οικονομική υπηρεσία επαγρυπνεί για το καλό μου. Ο Έφορος με προστατεύει. Μπορώ πλέον να κοιμάμαι ήσυχη.

Αλληλούια...

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ

Τις τελευταίες μέρες διάβασα πολλά, πάρα πολλά γύρω από το θέμα του φόνου του Αλέξανδρου. Κι εσείς το ίδιο, είμαι σίγουρη. Μεταξύ άλλων διάβασα σε διάφορα μπλογκ και αναρτήσεις που απευθύνονταν στα παιδιά που διαδηλώνουν. Κείμενα συμβουλευτικά, συγκαταβατικά, νηφάλια και προσγειωμένα. Κείμενα που νουθετούσαν, που παρότρυναν, που χτυπούσαν φιλικά στην πλάτη τα δεκαεξάχρονα παιδιά από το ύψος της ωριμότητας. Κείμενα που συμβούλευαν τα παιδιά να φερθούν λογικά και συγκρατημένα, κείμενα που επέκριναν τη βία, ακόμα και κείμενα που έκριναν την εμφάνιση ή τον τρόπο έκφρασης. Θυμάμαι κάπου μια ατάκα του στυλ "δεν πάνε σε διαδήλωση με κραγιόν και τακουνάκι".

Όλα αυτά μάλλον θυμηδία προκαλούν παρά οτιδήποτε άλλο.

Πρώτα-πρώτα γιατί τα παιδιά που φωνάζουν στους δρόμους είναι παραπάνω κι από σίγουρο πως ούτε τα διάβασαν, ούτε σκοτίστηκαν για δαύτα. Γιατί δεν είναι καιρός για διάβασμα. Γιατί δεν είναι καιρός για νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση. Είναι καιρός για δράση και το ξέρουν. Και κατεβαίνουν στο δρόμο όπως είναι, με το κραγιόν και το τακουνάκι.

Όσο για συμβουλές και νουθεσίες, είναι τόσο αραχνιασμένες όσο κι εκείνες που έμπαιναν και στα δικά μας κεφάλια από τη μία και έβγαιναν από την άλλη, όταν είμαστε κι εμείς παιδιά. Ούτε έχει νόημα να λέμε "παιδιά μου σας καταλαβαίνω, ήμουν κι εγώ σαν κι εσάς κάποτε".

Ήσουν, δεν είσαι πια. Και δεν καταλαβαίνεις, ακριβώς γιατί δεν είσαι. Θα έλεγα "αφήστε τα παιδιά να βγουν στους δρόμους όπως θέλουν" αλλά δεν περιμένουν τη δική σας άδεια να το κάνουν. Αν λοιπόν θέλετε να κρατήσετε κάτι από το παιδί που κάποτε ήσασταν και να μη χάσετε εντελώς την επαφή με τα σημερινά παιδιά, αντί να νουθετείτε και να κρίνετε, ακούστε τι έχουν να πούνε τα παιδιά, δείτε τι κάνουν και πώς το κάνουν.

Ίσως κάτι να μάθετε απ' αυτά.

Αφήστε τη σκυτάλη στους επόμενους.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

ΜΕ ΚΑΛΥΨΑΝ ΟΙ ΠΡΟΛΑΛΗΣΑΝΤΕΣ

Διαβάστε:

Τον Δείμο του πολίτη

το Συνιστολόγιο

τον Τριπ

και αυτό το άρθρο της Ελευθεροτυπίας


**να προσθέσω και το σχόλιο του αγαπητού μου Ούρφουρσλααγκ


**

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΤΙΜΗΜΑΤΑ

Κοίτα να δεις που θέλω να είμαι ανεπίκαιρη και δεν τα καταφέρνω!

Σχεδόν με το που ποστάρισα την προηγούμενη ανάρτηση, συνέβη το τραγικό επεισόδιο του φόνου του δεκαεξάχρονου παιδιού από τον αστυνομικό. Και την επόμενη μέρα όταν πήγα να πάρω τη μικρή από το σχολείο, στην επιστροφή, μπροστά μας περπατούσαν δυο γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους, συμμαθητές της κόρης μου, κουβεντιάζοντας για τα επεισόδια. Είπαν, είπαν, τι δεν είπαν για αυτούς που καίνε και καταστρέφουν περιουσίες, δεν είπανε κουβέντα για το φόνο, και κάποια στιγμή η μία ξεστόμισε την αναμενόμενη ατάκα, πιστή στο ρόλο της:

"Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται."

Δεν κρατήθηκα και είπα, "Μου επιτρέπετε;" κι έπιασα την κουβέντα.

Δύσκολη η προσέγγιση, δύσκολη και η ανεύρεση κοινού εδάφους. Είπα ότι για μένα ο Παπαδόπουλος δεν είναι λύση, όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, ότι μια τέτοια λύση φέρνει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει (αν λύνει), ότι τα επεισόδια είναι απαράδεκτα, μα άλλο τόσο ή και περισσότερο απαράδεκτος είναι ο εν ψυχρώ φόνος ενός παιδιού. Με τα πολλά κατόρθωσα να επικεντρώσω τη συζήτηση στο ότι αυτό που χρειάζεται είναι ένα κράτος που να λειτουργεί σωστά, ότι χρειάζεται παιδεία, μόρφωση, τόσο για τα παιδιά που τα σπάνε εξοργισμένα όσο και για τον αστυνομικό που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την εξουσία της θέσης του ούτε να κατανοήσει τις ευθύνες του. Σε αυτά τουλάχιστον συμφωνήσαμε και υπερθεματίσαμε. Χωρίσαμε στην άλλη γωνία, και η δεύτερη κυρία κατέθεσε το συμπέρασμα: "Έτσι είναι ο έλληνας, δεν αλλάζει."

"Ειλικρινά ελπίζω πως δεν είναι έτσι", ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.

"Μακάρι", μου αντιγύρισε η κυρία, χωρίς να το πιστεύει.

Τράβηξα για το σπίτι, βαθιά απογοητευμένη. Περισσότερο ίσως από μια ερώτηση που δεν μπόρεσα να απαντήσω επαρκώς πάνω στην κουβέντα. Κάποια στιγμή η μία κυρία με είχε ρωτήσει, "Εσάς σας έχει ενοχλήσει ποτέ η αστυνομία;" εννοώντας φυσικά ότι ο νεαρός ήταν "κακός", ήταν "παλιόπαιδο", ήταν "από τους άλλους" κι επομένως του άξιζε αυτό που έπαθε.
Της απάντησα κάτι σαν "Όχι, μα τι σχέση έχει αυτό;", και είπα ότι η συμπεριφορά του αστυνομικού ήταν εγκληματική, ότι τίποτα δεν δικαιολογεί αυτό το φόνο, ότι σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες αυτός που προκάλεσε ήταν ο αστυνομικός και όχι το παιδί, εκείνες είπαν το αντίθετο, και η συζήτηση πήγε να παρεκτραπεί.

Θα ήθελα να έχω πει πως ακόμη και αν το παιδί προκάλεσε, ακόμη και αν πρόσβαλε λεκτικά, ακόμη και αν χειροδίκησε - πράγματα που ξέρουμε ότι δεν ισχύουν - ακόμη όμως και αν ίσχυαν, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΟ ΦΟΝΟ.

Αλίμονο αν η ποινή της εξύβρισης και της χειροδικίας ήταν η εκτέλεση χωρίς δίκη. Γιατί αν είναι έτσι, τότε τι ποινή αρμόζει στον ίδιο τον δήμιο; Δεκάκις εις θάνατον νομίζω, και λίγο του είναι.

Μα έχει νόημα πραγματικά η τιμωρία του εγκληματία; Σε τι θα ωφελήσει, τον ίδιον ή τους άλλους; Θύμα και ο εκτελεστής όπως και ο εκτελεσμένος, ένας αμόρφωτος, απαίδευτος, ανεγκέφαλος κόκορας που του έβαλαν στα χέρια ένα σιδερένιο πυροβόλο καυλιτσέκι και το κραδαίνει αυτάρεσκα, χωρίς καμμία συναίσθηση της ευθύνης του. Άραγε η κάθειρξη θα τον βοηθούσε να γίνει καλύτερος;

Αναρωτήθηκα εχτές σε μιαν άλλη κουβέντα, τι θα γινόταν αν όλα τα χρήματα που πηγαίνουν στη συντήρηση των φυλακών, αυτών των άθλιων φυλακών του κατ' ευφημισμό σωφρονιστικού μας συστήματος, πήγαιναν σε ομάδες κοινωνικών λειτουργών και σε οργανισμούς επανένταξης, κοντολογίς αν είχαμε ένα σύστημα σωφρονισμού και όχι τιμωρίας.

Οι συνομιλητές μου με κοίταξαν σαν να έπεσα σε άλλο πλανήτη.

Πού να τους έλεγα να καταργηθεί και η αστυνομία...


**Ειρήσθω εν παρόδω, παρατηρήσατε πώς πέρασε ωραία και καλά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα η υπόθεση Βατοπεδίου; Βολικό, έτσι;**

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!

Διάβασα στο περιοδικό της κυριακάτικης El País ένα άρθρο της αγαπημένης μου Αλμουδένα Γκράντες. Το θέμα γνωστό και χιλιοειπωμένο, από εκείνα τα θέματα που όσες φορές και να μιλήσεις γι' αυτά δεν θα είναι αρκετές. Η φρίκη του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας.

Η Αλμουδένα έχει το χάρισμα να τα φέρνει όλα μπροστά στα μάτια μας ανάγλυφα, μέσα από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που τα έζησαν. Την ιστορία του ενδεκάχρονου κοριτσού που έβγαλε τα παπούτσια από το νεκρό πατέρα της και τα κράτησε για να τον θυμάται, την ιστορία της γυναίκας που μετέφερε τα γράμματα των μελλοθάνατων στους αγαπημένους τους, την ιστορία των θαμμένων ζωντανών στα πηγάδια, τόσο κοντά στο χωριό ώστε τη νύχτα τα βογγητά τους να φτάνουν ως τα σπίτια, γεννώντας θρύλους για φαντάσματα.

Ιστορίες ακόμη ζωντανές. Γιατί πολλοί άνθρωποι που τα έζησαν είναι ακόμη ζωντανοί. Δεν έχουν περάσει ακόμη αρκετά χρόνια ώστε να φύγει και η τελευταία γενιά που τα θυμάται, ώστε να μπορούμε πλέον να μιλάμε για Ιστορία.

Και αν αυτό ισχύει για τον εμφύλιο της Ισπανίας και για τη δικτατορία του Φράνκο, πολλώ δε μάλλον ισχύει για τη δική μας επταετία, τόσο πρόσφατη ώστε τη θυμάμαι αμυδρά ακόμη κι εγώ, γιατί άκουγα τους μεγάλους να μιλούν γι' αυτό. Αλλά ακόμη και όσοι δεν θυμούνται, ακόμη και όσοι δεν τα έζησαν, δεν μπορεί να μην ξέρουν, με τόσες και τόσες αναφορές που γίνονται στο θέμα.

Και αναρωτιέται κανείς, πώς λειτουργεί το μυαλό τόσων και τόσων ανθρώπων που ξεφουρνίζουν με τόση ευκολία αφέλειες του τύπου "με τη χούντα τουλάχιστον η οικονομία ήταν σταθερή", "τότε τουλάχιστον δεν είχαμε φασαρίες", "μια χούντα μας χρειάζεται";

Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η χούντα είχε κάνει καλό στην οικονομία, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η χούντα έφερε κοινωνική σταθερότητα και ασφάλεια, ακόμη και αν πράγματι η χούντα είχε θετικές πλευρές - πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω - ακόμη κι έτσι όμως, κύριοι, τι τίμημα είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε γι' αυτό;

Την ελευθερία του λόγου; Την ελευθερία των μετακινήσεων; Το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Το σεβασμό στη ζωή;

Αλλά ξέχασα: αυτοί που υπέφεραν, που βασανίστηκαν, που σκοτώθηκαν, ήταν οι Άλλοι. Οι κουμουνιστές, οι αναρχικοί και οι κάθε λογής ανήσυχοι, κακοί άνθρωποι. Και πάνω απ' όλα δεν ήταν στο δικό μας σπιτικό. Το σπίτι του γείτονα ας καεί, φτάνει να γλιτώσει το δικό μου.

Υπάρχουν κάποια τιμήματα απαράδεκτα, όποιο και αν είναι το κέρδος, αληθινό ή υποτιθέμενο. Μπορεί άραγε αυτό να χωρέσει στο μυαλό όλων αυτών που ακόμη κουνάνε το κεφάλι επιτιμητικά φορώντας τις παρωπίδες τους και μουρμουρίζουνε "μια χούντα μας χρειάζεται";