Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

ΕΔΩ Η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΣΩΣΤΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΡΙΠΠΗ

Λοιπόόόόν....

...την παλιά γρίππη, τη θυμάστε πώς ήτανε;

Ε κι αυτή μέσες άκρες ίδια είναι!

Αν είστε άνω των εβδομήντα ετών ή των εκατόν πενήντα κιλών κι αν πάσχετε από ΧΑΠ ή άλλο ανάλογο νόσημα, καλό είναι να πάτε στο νοσοκομείο. Διαφορετικά μην το διανοηθείτε, θα σας πεθάνουνε. Χωθήτε στο κρεβάτι, πιείτε πορτοκαλάδες, κλαυτείτε δεόντως, και σε λίγες μέρες θα συνέλθετε.

Εμβόλιο δε χρειάζεται, σάμπως για την άλλη γρίππη κάνατε ποτέ εμβόλιο; Εξαιρούνται οι περιπτώσεις που εξαιρέσαμε και παραπάνω, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων. Αν κολλήσετε, τι να κάνουμε, υπομονή: ας κάνει τίποτα και το ανοσοποιητικό σας σύστημα!

Άντε περαστικά σας και καλές γιορτές!

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!

Ένας παλιός συμμαθητής μου εξέφρασε πρόσφατα στο facebook μια απορία σχετικά με το μύθο του Άη Βασίλη και το αν και πώς να το πει στα παιδιά του. Οι φίλοι έτρεξαν να τον συνδράμουν πρόθυμα, όπως φαίνεται από τα άφθονα σχόλια που ακολουθούν (μετέτρεψα τα γκρήκλις και τα κεφαλαία σε πεζογράμματα ελληνικά προς διευκόλυνσή σας). Μέσα σε αγκύλες με πλάγια γράμματα, βρίσκονται οι δικές μου σκέψεις.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ: Έχεις δύο κόρες... Η μία λίγο πριν τα 8 έχει αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει Άϊ Βασίλης. Η δεύτερη λίγο πριν τα 4 ζει τον μύθο με προσμονή. Πώς τα συνδυάζεις χωρίς να θίξεις τη νοημοσύνη της πρώτης ή την φαντασία της δεύτερης;

[Και η δεύτερη έχει νοημοσύνη. Γιατί ανησυχείς μόνο για τη φαντασία της;]

1. Ντύνεσαι Santa με την βοήθεια της Μεγάλης... και συντηρείς το όνειρο της μικρής...

[Δεν είναι της μικρής το όνειρο, είναι των μεγάλων που της το έθρεψαν. Η μικρή μια χαρά θα τα βγάλει πέρα με την αλήθεια. Για τους μεγάλους δεν είμαι τόσο σίγουρη!]

2. Τα όνειρα μας κάνουν να χαμογελάμε... και στον ύπνο μας!!! Είναι καλύτερα από τους εφιάλτες των μεγάλων... ας ζουν τουλάχιστον τα παιδιά αυτήν την ξενοιασιά!!

[Γιατί θεωρείς υποχρεωτικό να πιστεύεις ένα μύθο για να νιώθεις ξενοιασιά; Γιατί νομίζεις ότι η μόνη εναλλακτική στους "εφιάλτες", δηλαδή στις έγνοιες του ενήλικα, είναι το ψέμα;]

3. Σκέψου δυο όνειρα: το πρώτο εσένα με την καθημερινή σου ένδυση να τους λες για την οικονομική κρίση... και το δεύτερο εσύ ντυμένος Santa να τους φέρνεις το μήνυμα της αγάπης και της προσμονής των ημερών... ποιο θα προτιμούσες να έβλεπαν στον ύπνο τους;

[Γιατί μπαίνεις σε ψευδοδιλήμματα; Δεν θα μπορούσες να τους φέρεις το μήνυμα της αγάπης και της προσμονής με τα καθημερινά σου ρούχα; Δεν θα μπορούσες να αναπαραστήσεις τον μύθο ντυμένος Άη Βασίλης, έχοντας ξεκάθαρο ότι είσαι εσύ μασκαρεμένος, όπως τις απόκριες; Γιατί νομίζεις ότι πρέπει ντε και σώνει τα παιδιά να πιστεύουν ένα ψέμα για να είναι ευτυχισμένα;]

4. Αν και θα έπρεπε να το συζητούμε στο γρουπάκι ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ, αφού το θετεις εδώ, πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις τη μεγάλη σου "μια μικρή μαμά" και να ζητήσεις τη βοήθειά της για να "μην βγει η μικρή από τον όμορφο κόσμο του παραμυθιού"

[Η μικρή μπορεί θαυμάσια να μείνει στον "όμορφο κόσμο του παραμυθιού", όπως και η μεγάλη, όπως κι εσύ, χωρίς να είναι ανάγκη να πιστεύει ότι το παραμύθι είναι αλήθεια. Μπορεί να γνωρίζει ότι είναι ψέματα και να το απολαμβάνει εξίσου, όπως απολαμβάνεις εσύ μια ταινία μυθοπλασίας ή μια θεατρική παράσταση.]

5α. Κυριε, δεν γνωριζομαστε, αλλα πραγματικα θεωρω τελειως λαθος την προσεγγιση σας να μεταμορφωσετε ενα παιδι 8 χρονων σε 'μικρη μαμα' οταν υπαρχει μια πραγματικη μαμα μεσα στο σπιτι του Σωτηρη. Ο ρολος του καθενος μας μεσα στην οικογενεια πρεπει να ειναι πολυ ξεκαθαρος...

[Σε αυτό συμφωνώ, και το λέω και σε σχόλιό μου παρακάτω. Τα μεγάλα παιδιά δεν πρέπει να παίρνουν ρόλο γονιού, ούτε να έχουν μυστικά από τα μικρότερα σε συνεννόηση με τους γονείς.]

5β. Αξιζει να διαθεσεις λιγο απο το χρονο σου και να βαλεις τον εαυτο σου, στην ηλικια της 'μεγαλης' σου κορης και να σκεφτεις τι πραγματικα θα ηθελες να ακουσεις αν για καποιο λογο ειχες χασει απο τα 8 σου χρονια (πολυ νωρις δηλαδη) το μαγικο ονειρο του Αγιου Βασιλη.... αυτο πρεπει να λυσεις. Η μικρη σου ειναι σε καλο δρομο...

[Γιατί θεωρείς ότι ο "καλός δρόμος" είναι να πιστεύουμε τα παραμύθια για όσο περισσότερο μπορούμε; Γιατί νομίζεις ότι τα 8 χρόνια είναι "πολύ νωρίς" για να αρχίσεις να χρησιμοποιείς την λογική σου και να αμφισβητείς; Η μεγάλη ήδη κατάλαβε μόνη της την αλήθεια. Τι σε κάνει να πιστέυεις ότι θα ήθελε να ακούσει άλλο ένα ψέμα;]

6. Ως μητέρα τριών σε συμβουλεύω κι εγώ να συντηρήσεις το παραμύθι και το μυστήριο! Τα παιδιά τον έχουν ανάγκη τον Αι Βασίλη. Ο γιος μου, που είναι πολύ μεγαλύτερος (κ´ ξέρει ασφαλώς)συμμετέχει στο παιχνίδι και κάνει τον ανήξερο κ´ στις μικρές και σε εμάς κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς! Μάλλον τον ενδιαφέρει το «κόλπο» που χρησιμοποιεί ο Santa (daddy) κάθε φορά για να εμφανίσει τα δώρα κάτω από το δέντρο χωρίς να γίνει αντιληπτός!!
Κράτα το μυστήριο για τη μεγάλη και το παραμύθι για τη μικρή!!! Είναι στοιχεία της παιδικότητας τους!

[Στοιχείο της παιδικότητας είναι η ανάγκη να ζουν στιγμές παιχνιδιού με τους γονείς τους και στιγμές μαγείας με την μεταφορική έννοια της λέξης. Δεν είναι στοιχείο της παιδικότητας η πίστη στο συγκεκριμένο μυθικό πρόσωπο. Αυτό είναι κάτι που εμείς διδάξαμε στα παιδιά.
Το γεγονός ότι ο μεγάλος γιος σου συμμετέχει στο θέατρο ενώ ξέρει την αλήθεια και το απολαμβάνει εξίσου, δεν σου δείχνει ότι δεν είναι ανάγκη να συντηρείς ένα ψέμα για να εξασφαλίσεις την μαγεία του παραμυθιού;]

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ: Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον! Έχει μια μαγεία το facebook, σχόλια για το ίδιο θέμα από 5 δικούς μου φίλους που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται καν!!! Εν πάσει περιπτώσει, η ιεροτελεστία ακολουθείται! Άλλωστε, μόλις προχθές γράφηκε από την μεγάλη το καθιερωμένο γράμμα για τον Ουρανό, το οποίο το αφήσαμε πάνω από το τζάκι για να το πάρει τη νύχτα ένα ξωτικό...Όπερ και εγένετο, το γράμμα μας είναι πια στα χέρια του Άϊ Βασίλη!

[Τι άλλο να πω πέρα από καλό ταξίδι και καλό παιχνίδι σε όλους σας; Υποθέτω πως έκανες το καλύτερο. Αφού σε σένα αρέσει να συντηρείς τον μύθο, είναι πιθανο να αρέσει και στις κόρες σου. Είναι πιθανό να προτιμούν να υποκρίνεστε όλοι, παρά να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Καλή διασκέδαση.]

7. Ντύνεσαι ΕΣΥ santa, σκας μύτη, και τις αφήνεις να το βιώσουν οι καθεμιά... με τον τρόπο της... οι γυναίκες βρίσκουν πάντα το δρόμο για το όνειρο....

[Γιατί νομίζεις ότι ο δρόμος για το όνειρο πρέπει να περνά απαραιτήτως μέσα από το ψέμα; Δεν θα μπορούσαμε να ξεκαθαρίσουμε στα παιδιά από την αρχή την αλήθεια, και να τα αφήσουμε να το βιώσουν σαν ένα υπέροχο δώρο του μπαμπά προς εκείνα;]

8. Καλλιεργείς και στην πρώτη τον μύθο όσα περισσότερα χρόνια μπορείς.

[Μα η πρώτη ήδη ξέρει την αλήθεια! Πώς μπορείς να τον προτρέπεις να της πει ευθέως ψέματα; Πώς μπορεί να τον προτρέπεις να εξευτελίσει την νοημοσύνη της πάνω που άρχισε να την χρησιμοποιεί; Ποιον και σε τι θα ωφελούσε αυτό;]

9. Απλά το αγνοείς και κάνεις οτι υπάρχει. Και η μεγάλη, πιστεύω, θα συνεχίσει να συμμετέχει με χαρά και κρυφή ικανοποίηση που γνωρίζει (;) την αλήθεια.

[Το πιθανότερο είναι να γίνει αυτό που λες: η μεγάλη θα κάνει την πάπια. Πες μου όμως, αφού μπορεί να το κάνει αυτό η μεγάλη, γιατί νομίζεις ότι δεν μπορεί να το κάνει και η μικρή; Γιατί δεν εξετάζεις το ενδεχόμενο να μπουν ΟΛΟΙ στο παιχνίδι και να ΚΑΝΟΥΝ όλοι μαζί ότι υπάρχει;]

10. Εδώ τις έχεις κάνει να πιστεύουν ότι υπάρχει ομάδα Ολυμπιακός. Πάντως πέρα από την πλάκα, ναι. Κάνεις σαν να υπάρχει και για τις δυο ο Άι Βασίλης. Τουλάχιστον εγώ που το ήξερα, έκανα ότι δεν, και περίμενα τα δώρα με την ίδια προσμονή.

[Δεν θα ένιωθες την ίδια χαρά και προσμονή αν ήξερες ότι τα δώρα τα φέρνει ο μπαμπάς σου ντυμένος Άι Βασίλης; Σε τι σε ωφελούσε η προσποίηση, πέρα από το να εξασφαλίσει την παροχή των δώρων; Τι σου πρόσφερε συναισθηματικά;]

11. Ειναι σαφές οτι η μεγάλη μπαίνει σιγά σιγά στον κόσμο των "μεγάλων" με τα μυστικά τους, τις συνωμοσίες τους και τις απομυθοποιησεις τους. Εχει βεβαια δρομο ακόμα ευτυχώς. Μια γλυκεια "δωροδοκία" και μία εξήγηση ότι ο santa υπάρχει αλλά όσο μεγαλώνεις αλλαζει ισως ο τρόπος που τον αντιλαμβάνεσαι είναι μια λύση... για φέτος τουλάχιστον.

[Γιατί "ευτυχώς"; Από πότε η πλάνη είναι αξία και η αλήθεια είναι απευκταία; Γιατί να μην δώσει και στην μικρή την εξήγηση που προτείνεις για την μεγάλη; Γιατί η αλήθεια θεωρείται "κόσμος των μεγάλων" και το ψέμα "κόσμος των παιδιών";]

12. Θα ντυθείς εσύ ρε παιδί μου... πάλι!!!

[Σωστά, έτσι τα βρήκαμε, έτσι τ' αφήσαμε. Άσε τους προβληματισμούς τώρα!]

13. ...τι εννοεις δεν υπαρχει Αι Βασιλης ;

[Σωστός! ...για τον χριστούλη θα τα πούμε αργότερα.]

14. Δύσκολη στιγμή και λίγο μελαγχολική, η μεγάλη είναι μαρτυριάρα?

[Δύσκολο πράγματι να λες στο παιδί ότι του έστησες ένα παραμύθι. Δεν θα ήταν πιο εύκολο να του έλεγες από την αρχή την αλήθεια; Άσε πια την τελευταία πρόταση: από πότε θεωρειται "μαρτυριάτικο" ένα παιδί που μοιράζεται τις ανακαλύψεις του με τα αδέρφια του;]

ΕΓΩ: Λες στη μικρή (ας ακούει κι η μεγάλη) το εξής παραμύθι (διανθισμένο όσο μπορείς): "κάθε χρόνο, οι άνθρωποι γιορτάζουν την πρωτοχρονιά, και δίνουν δώρα ο ένας στον άλλον (αν είσαι θρήσκος, της λες και για το χριστό και τα δώρα που του έφεραν οι μάγοι). Επειδή στους ανθρώπους αρέσουν τα παραμύθια, λένε ότι τα δώρα τα φέρνει ένας καλός παπούλης, ο Άη Βασίλης (μπορείς να πεις επίσης ότι είναι γέρος σαν τον χρόνο που φεύγει και φέρνει δώρα στον νέο χρόνο που έρχεται). Καμμιά φορά ντύνονται και Άη Βασίληδες και φέρνουν τα δώρα. Έτσι γιορτάζουν την πρωτοχρονιά, και δείχνουν ο ένας στον άλλον την αγάπη τους."

[Πάντα σπαστικιά και αντιδραστικά εγώ.]

ΕΓΩ: Τα παιδιά είναι σε θέση να καταλάβουν και να δεχτούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, σε κάθε ηλικία. Δεν χρειάζονται παραμύθιασμα για να βιώσουν τη "μαγεία της παιδικής ηλικίας". Ποτέ δεν είπα στην κόρη μου ότι υπάρχει Άη Βασίλης (ή νεράιδες, ή φαντάσματα, ή καλικάντζαροι, ή ή ή). Πάντα φρόντιζα να ξεκαθαρίζω ότι είναι όμορφα παραμύθια (και να ενημερώνω ότι υπάχουν άνθρωποι που τα περνούν γι' αληθινά).
Όσο μεγαλώνει το παιδί, τόσο πιο δύσκολα δέχεται την απομυθοποίηση. Κι αν το μάθει τυχαία από άλλον, θα πληγωθεί. Κάντο λοιπόν τώρα, με αγάπη και στοργή, και όλα θα πάνε καλά.

[Σιγά μην έπεισα κανέναν...]

15. Θα είναι το "κοινό σας μυστικό" με την μεγάλη. Και δεν θα χαλάσετε τη φαντασία της μικρής. Άλλωστε ο Αι Βασίλης υπάρχει στην καρδιά μας, και στις αναμνήσεις μας...

[Τι χρειάζονται τα "μυστικά" μεταξύ αδελφών; Πώς βοηθούν την εγγύτητα και την επικοινωνία; Γιατί νομίζεις ότι η φαντασία της μικρής κινδυνεύει; Η φαντασία δεν είναι συνώνυμο της ευπιστίας και της αφέλειας. Ίσα-ίσα, αποκαλύπτοντας στη μικρή την αλήθεια και βάζοντάς την στο παιχνίδι, θα της καλλιεργήσεις τη φαντασία ακόμα περισσότερο.]

16. Το θέμα είναι ότι "ΥΠΑΡΧΕΙ" ο Αη Βασίλης γιατί ακόμη και όταν μάθουν ότι δεν υπάρχει, εξακολουθούν να ζητούν έξτρα δώρο και από αυτόν. Εμείς θυμάμαι το ξεπεράσαμε εύκολα το πρόβλημα αυτό.

[Το γεγονός ότι ζητούν έξτρα δώρο ακόμη κι αφού ξέρουν ότι δεν υπάρχει, δεν σας δίνει να καταλάβετε ότι δεν έχουν ανάγκη να πιστεύουν σ' αυτόν για να μπουν στο παιχνίδι των δώρων και της μαγείας;]

ΕΓΩ: Συμφωνώ ότι δεν είναι σωστό να γίνει η μεγάλη κόρη "μικρή μαμά" για κανένα λόγο. Ο ρόλος της "μαμάς" ανήκει στους ενήλικες.
Όσον αφορά το να συνεχίσετε το παραμύθι: όταν ήμουν μικρή, η κατά 11 χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου μού έγραφε γράμματα σαν "Άη Βασίλης", συντηρούσε δηλαδή μαζί με τους γονείς μου το παραμύθι. Η στιγμή που το συνειδητοποίησα ήταν οδυνηρή και δυσάρεστη, ένιωσα ότι όλοι με κοροϊδεύουν και δεν καταλάβαινα τον λόγο. Θα είχα νιώσει πολύ καλύτερα αν μου είχαν πει την αλήθεια εγκαίρως.

[Προφανώς πιάστηκα κότσος. Όλοι οι άλλοι μόλις το ανακαλύπτουν κάνουν την πάπια για να εισπράττουν δώρα. Καλά να πάθω!]

ΕΓΩ: Αυτό πάντως που μου κάνει ΤΡΟΜΕΡΗ εντύπωση είναι πόσο πολύ ανάγκη έχουν οι ΕΝΗΛΙΚΕΣ να συντηρήσουν το παραμύθι, σε σημείο να τους φαίνεται υγιές αυτό και ανεπιθύμητη η αληθεια. Μάλλον είμαι σπάνιο είδος εγώ...

[Είμαι μία στο εκατομμύριο!]

Εδώ είχαν φτάσει τα σχόλια την τελευταία φορά που διάβασα τον διάλογο.

Εννοείται ότι οι σκέψεις στις αγκύλες έμειναν σκέψεις - δεν θα μπορούσα να τις καταθέσω εκεί, αν μη τι άλλο επειδή θα ξέφευγα από το στενό πλαίσιο της απάντησης στο αρχικό ερώτημα, και ήδη είχα ξεφύγει αρκετά. Ο τοίχος του facebook δεν είναι blog και η δεοντολογία εκεί είναι διαφορετική. Γι' αυτό τις μετέφερα εδώ, για να μπορέσω να τις μοιραστώ.

Πιο αποκαλύπτικό απ' όλα μου φαίνεται το σχόλιο του τύπου που παραδέχεται ότι όταν κατάλαβε την αλήθεια, έκανε τον κινέζο για να συνεχίσει να παίρνει δώρα. Σε συνδυασμό με τα σχόλια των γονιών που ελπίζουν ότι η μεγάλη κόρη θα κάνει την πάπια, και που συνιστούν στον μπαμπά να κάνει επίσης την πάπια για όσο περισσότερο καιρό μπορεί, αν όχι να καλλιεργήσει ενεργά το ψέμα και στην μεγάλη (λες και θα μπορούσε, τώρα που πήρε στροφές ο εγκέφαλός της), δείχνει πόσο πολύ προσκολημμένοι είμαστε στα έθιμα.

Διαβάζω αυτόν τον καιρό το θαυμάσιο βιβλίο του Κόνραντ Λόρεντς "Επιθετικότητα" (εκδόσεις Χατζηνικολή, 1978). Εκεί μέσα λέει κάπου ότι η τήρηση των εθίμων, των τυπικών, των τελετουργικών, είναι βασικό συνεκτικό στοιχείο μιας κοινωνίας. Είναι αυτά που ορίζουν ποιοι είμαστε "εμείς", που μας ταυτοποιούν ως μέλη της ομάδας. Κατόπιν τούτου, καθένας που θέλει να είναι μέλος τηρεί το τελετουργικό ευλαβικά, όσο παράλογο ή ακατανόητο ή φαινομενικά ασήμαντο κι αν είναι, μόνο και μόνο για να νιώσει ενταγμένος.

Όλη αυτή η ιστορία με τον Άη Βασίλη νομίζω πως έχει να κάνει περισσότερο με αυτό και λιγότερο με την "ανάγκη για μαγεία και παραμύθι" που επικαλούνται οι περισσότεροι. Παρατηρούμε μάλιστα ένα συγκλονιστικά αποκαλυπτικό φαινόμενο: όσοι ανακαλύπτουν την αλήθεια, προτιμούν να προσποιηθούν ότι δεν την ξέρουν! Και όχι μόνον αυτό, αλλά προτιμούν να προσποιούνται και οι άλλοι! Σας θυμίζει μήπως αυτό κάτι; Λόγου χάρη, τα εκατομμύρια "γιαλαντζί" θρήσκων που μας περιβάλλουν; Τους αμέτρητους ανθρώπους που δεν δίνουν δεκάρα αν υπάρχει θεός ή όχι, αλλά ενδιαφέρονται πάρα πολύ να πάνε στην ανάσταση, να πετάξουν ρύζι στους γάμους, να βαφτίσουν τα παιδιά τους "γιατί έτσι κάνουν όλοι";

Ω ναι, η κοινωνική ένταξη είναι ΠΟΛΥ σημαντική. Δεν πιάνει χαρτωσιά η αλήθεια μπροστά της.

Ως κερασάκι στην τούρτα, παραθέτω το πρόσφατο σχόλιο του φίλου ενδιαφερόμενου που είχε την απορία:

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ: [προς όλους γενικά:] Παιδιά με έχετε συγκινήσει με το ενδιαφέρον σας, πραγματικά... [και προς εμένα ειδικά:] Αν θυμάμαι καλά, ήσουν από τότε Μελάνη!!![όπου Μελάνη, βέβαια, είχε βάλει το πραγματικό μου όνομα].

Πράγματι, από τότε ήμουν έτσι - από παιδί δηλαδή. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αγαπούσα την αλήθεια και απεχθανόμουν το ψέμα. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αμφισβητούσα τα δεδομένα, διασταύρωνα πληροφορίες, απαιτούσα αποδείξεις. Πλάσμα αλλόκοτο, αντικοινωνικό, αντιπαθητικό - δεν εννοούσα να χάψω τα βολικά παραμύθια, να δεχτώ τα φαινομενικά ανώδυνα έθιμα χωρίς εξέταση, να υποκριθώ πίστη για να καρπωθώ τα οφέλη της ένταξης.

Και ορίστε που κατάντησα - να γράφω ριζοσπαστικά άρθρα στο ίντερνετ, να διαχειρίζομαι ένα αθεϊστικό blog κι ένα αθεϊστικό forum, να αντιμάχομαι τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας! Ποιος θέλει τέτοιο πράγμα για το παιδί του ή για τον ίδιον;

Συμπέρασμα:

Ο Άη Βασίλης υπάρχει!

Κι όποιος τολμήσει να πει το αντίθετο, δεν έχει δώρο τα χριστούγεννα!


Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

ΨΈΜΑΤΑ ΚΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΤΣΑ 'Ν' ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Έλαβα σήμερα ένα μήνυμα που θα παραθέσω στο τέλος της ανάρτησης και που ανέφερε ως πηγή του μια ανάρτητη στο mypharm (χωρίς σύνδεσμο, τον βρήκα και σας τον προσφέρω). Στην προσπάθεια να διασταυρώσω αυτά που έλεγε, πήγα στην ιστοσελίδα της Le Monde Diplomatique καθώς και στην ιστοσελίδα του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης, όπου δεν βρήκα καμμιά αναφορά στο θέμα. Αν η Γαλλία και το Μεξικό όντως είχαν προσάγει φαρμακευτικές εταιρείες, θα περίμενε κανείς ότι το ίδιο το διεθνές δικαστήριο θα είχε την υπόθεση στη λίστα του. Έλεγξα τις δυο λίστες που υπάρχουν και δεν είδα κανένα τέτοιο θέμα. Αν η γαλλική εφημερίδα είχε όντως δημοσιεύσει στο τεύχος του Ιουλίου του 2009 ένα άρθρο με αυτό το θέμα, θα έπρεπε να υπάρχει στην ιστοσελίδα της. Έκανα αναζήτηση με λέξεις κλειδιά, έλεγξα τους τίτλους όλων των άρθρων του Ιουλίου 2009, και δεν το βρήκα. Παρακαλώ όσους μπορούν να το διασταυρώσουν και να με ενημερώσουν, γιατί μπορεί εμένα να μου ξέφυγαν. Κατόπιν τούτου δεν έλεγξα τους άλλους ισχυρισμούς του μηνύματος παρά μόνο επιφανειακά, με ένα γκουγκλάρισμα, και δεν βρήκα καμμιά επιβεβαίωση της απαγόρευσης του εμβολίου από τις διάφορες χώρες που αναφέρονται, ούτε καν από μία.

Για να βεβαιωθώ πέραν πάσης αμφιβολίας, έστειλα μηνύματα στη Le Monde Diplomatique, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και στην Γαλλική Πρεσβεία στην Αθήνα όπου αναφέρω την είδηση και ζητώ να μου πουν αν αληθεύει. Δεν έχω λάβει ακόμη απάντηση. Έγραψα επίσης στο snopes.com ρωτώντας αν έχουν υπόψη τους την υπόθεση, αφού έκανα μια αναζήτηση στην ιστοσελίδα τους χωρίς να βρω πληροφορίες (πράγμα αναμενόμενο, αν όντως η είδηση κυκλοφορεί μόνο στα ελληνικά). Ούτε αυτοί μου απάντησαν ακόμη.

Αν κάποιος γνωρίζει κάτι τεκμηριωμένο σχετικά με την υπόθεση, παρακαλώ πολύ να με ενημερώσει, θα του είμαι ευγνώμων.

EDIT: Όπως μας ενημέρωσε ο Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος, και επιβεβαίωσε ο Averell, σύμφωνα με το Άρθρο 34 του καταστατικού του Δικαστηρίου της Χάγης, στη Χάγη προσφεύγουν μόνον κράτη κατά κρατών. Επομένως η είδηση είναι σίγουρα ψευδής.

Βάζοντας στην αναζήτηση τις λέξεις κλειδιά "Le Monde Diplomatique Baxter Roche Pharma", ή "Γαλλία Μεξικό Baxter Roche Pharma" βρήκα εκατοντάδες αναρτήσεις σε ελληνόφωνα μπλογκ και φόρουμ που αναπαράγουν αυτούσιο το μήνυμα αυτό, χωρίς τεκμηρίωση και χωρίς διασταύρωση. Το μόνο που μου έρχεται να πω είναι ΑΜΑΝ ΠΙΑ! Ως πότε αυτή η ανεύθυνη αναπαραγωγή φημών; Ως πότε αυτά τα αλυσιδωτά μηνύματα αερολογίας πάσης φύσεως;

Αλλά τι ρωτώ, αφού ξέρω την απάντηση: όσο υπάρχει ανθρώπινο είδος θα υπάρχουν και φήμες. Διαβάστε τώρα το μήνυμα να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται:

ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ.

H Γαλλία παραπέμπει τις Φαρμακευτικές Εταιρείες Baxter, Roche & Pharma στο ΔιεθνέςΔιακαστήριο της Χάγης
Πρωτοφανής διασυρμός των εταιριών με τα εμβόλια της γριπης.

Νοέμβριος 3, 2009 από mypharm

Le Monde - Diplomatique, Ιούλιος 2009
Η Γαλλία ταρακουνά το κατεστημένο των Φαρμακευτικών Εταιρειών στην Ευρώπη με την παραπομπή των φαρμακευτικών εταιριών Baxter, Roche & Pharma στο Διεθνές Διακαστήριο της Χάγης στις 12 Ιουλίου 2009 διότι έχει αποκαλυφτεί το μέγεθος αυτής της νέας τακτικής, που θέλει νέους πελάτες, που να νομίζουν ότι κινδυνεύουν, για να πωλούνται τα νέα πανάκριβα και επικίνδυνα φάρμακα κατηγορώντας τις 3 εταιρίες ότι σπέρνουν σκόπιμα τον πανικό και πως σκόπιμα σε εργαστήρια δημιούργησαν τον εν λόγω ιό καθώς και οι Γαλλικές αρχές ασκούν δριμύ κατηγορώ ως προς την σκόπιμη απελευθέρωσή του στον αέρα με έναν και μοναδικό σκοπό το κέρδος. Επίσης, εξετάζονται ταυτόχρονα σοβαρές και βάσιμες καταγγελίες από δικηγόρους του United States Department of Justice καθώς και γιατρών και επιστημονικού προσωπικού του Amercian Medical Association η εμπλοκή στην όλη υπόθεση της γρίπης των χοίρων, δίκτυο καναλιών και επιχειρήσεων μέσων μαζικής ενημέρωσης οι οποίες όπως υποστηρίζεται χορήγησαν ή αλληλο-χορηγήθηκαν με φαρμακευτικές εταιρίες έτσι ώστε να πάρει το θέμα διαστάσεις διεθνούς εμβέλειας. Η υπόθεση αναλαμβάνει ακόμα πιο διεθνή χαρακτήρα μιας και το Μεξικό παραπέμπει την εταιρία Baxter επίσης στο διεθνές δικαστήριο διότι όπως λέει, όλοι οι θάνατοι στο Μεξικό τον περασμένο Απρίλιο και Μαϊο εκτός από ένα περιστατικό οφείλονται στο γεγονός τ' ότι τους χορηγήθηκε το εμβόλιο κατά τους μήνες Δεκέμβριο 2008 και Ιανουάριο 2009 - εμβόλια τα οποία περιείχαν μείγματα από ανθρώπινους ιούς - τον ιο του SARS, ιός των πουλερικών και ιός των χοίρων. Οι πρώτες χώρες που απαγορεύουν την χορήγηση εμβολίων για την γρίπη απάτη είναι η Νέα Ζηλανδία, Σκωτία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ολλανδία, Σουηδία και το Μεξικό. Απαγορεύουν την χορήγηση εμβολίων για την εν λόγω γρίπη.«Για να πουληθούν τα φάρμακά μας πρέπει να εφεύρουμε αρρώστιες» Στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2005 έγινε στην Μάλτα μία Πανευρωπαϊκή Ιατρική Σύνοδος για την γρίπη με χορηγούς τις εταιρείες παραγωγής αντιγριπικών εμβολίων και αντιϊκών φαρμάκων. Μεταξύ αυτών και η Roche. Εκεί από τα χείλη του γενικού διευθυντή του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ) ανακοινώθηκε επίσημα ότι: «Δεν γνωρίζουμε πότε αλλά μία πανδημία γρίπης αναμένεται να πραγματοποιηθεί. Λείπει μόνον μία συνθήκη για την πραγματοποίηση αυτού του γεγονότος, ένας ιός ικανός να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο». Επίσης είπε ότι «ο αντιγριπικός εμβολιασμός συνιστάται, διότι θωρακίζει τον οργανισμό και σαν ψυχολογική συνήθεια». Δηλαδή το κοινό εμβόλιο κατά της γρίπης αν και δεν βοηθά ιατρικά, βοηθά ψυχολογικά, ως placebo - ψευδοφάρμακο δηλαδή! Όμως ο ιατρός Ερνέστο Μπούργκιο «Αν υπάρχει μία χρονιά που το κοινό αντιγριπικό εμβόλιο δεν συνίσταται είναι ιδιαίτερα εκείνη κατά την οποία υπάρχει φόβος πανδημίας. Αν είναι αλήθεια, ότι ένας εκ των κινδύνων είναι ο ιός Η5Ν1, αυτός θα μπορούσε να επανασυνδυαστεί με την εμβολιαστική ρίζα κτώντας τα αντιγόνα, με κίνδυνο να ξεσπάσει στο εμβολιασμένο άτομο ένας πραγματικός κυκλώνας στα κύτταρά του. Ένας κανόνας που υπάρχει σε περίπτωση πανδημίας είναι, ότι ο προληπτικός εμβολιασμός αποτελεί μία στρατηγική πολύ επικίνδυνη». Δηλαδή αν κατά την προδρομική περίοδο μίας ασθένειας γίνει εμβολιασμός (χρονικό διάστημα, που μπορεί να κρατήσει από 4 ημέρες ως και 3 μήνες χωρίς να μφανίζονται καθόλου συμπτώματα), τότε όπως λέει και ο Μπούργκιο, τα αποτελέσματα είναι βαριές και ανεπανόρθωτες βλάβες, ή θάνατος. Πληροφοριακά για τους γονείς, που δέχονται τόσο απρόσκοπτα να εμβολιάζουν τα παιδιά τους ή τον εαυτό τους, κάθε φορά πριν το πραγματοποιήσουν θα πρέπει να προσεύχονται.... Αυτό διότι ο εμβολιασμός ενδέχεται να συμπέσει μέσα στην προδρομική περίοδο της ασθένειας. Η στρατηγική του marketing των μεγάλων Φαρμακοβιομηχανιών έχει πλέον σαν στόχο της τους υγιείς ανθρώπους, όσοι λίγοι έχουν πλέον απομείνει. Και φυσικά τα χημικά φάρμακα και τα εμβόλια δεν κάνουν τίποτε άλλο απ' το να διευρύνουν την πελατεία των Φαρμακοβιομηχανιών δημιουργώντας νέους πελάτες - αρρώστους στην «Επιχείρηση Ασθένεια».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=97348

Στα ψηλά το πέρασε η ελευθεροτυπία το αρθρο αυτό και ας συνεργάζεται με τη Le monde.
 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=97348

Στα ψηλά το πέρασε η ελευθεροτυπία το αρθρο αυτό και ας συνεργάζεται με τη Le monde. Tώρα όμως που κυκλοφόρησε στο ίντερνετ έβγαλε μια αναφορά απλή όπως θα δειτε στο λινκ.
Το κύριο συμπερασμα δεν είναι μονο οι ιστορίες απατης που αποκαλύπτονται.Το αίτιο σε όλη aυτή την ιστορία είναι το ότι δεν μπορούμε να εφαρμόζουμε χρηματοκοικονομικά κριτήρια στις φαρμακευ τικες εταιρίες.Δεν είναι coca-cola το φαρμακο για να θέλουμε αναπτυξη των πωλησεων και αναπτυξη αγοράς τόσο απλά.Αποστολή των εταιριών πρέπει να είναι η θεραπεία και όχι οι πωλήσεις φαρμάκων. Μόνο με ψυχρά χρηματοοικονομικά δεδομένα θα επιδιώκαμε να "ασθενοποιήσουμε" τους υγιείς και όχι να υγιαίνουμε τους ασθενείς για να πιάσουμε στόχους.


[Σημείωση ιστολόγου: Παραλείπω το άρθρο της Ελευθεροτυπίας, καθώς μπορείτε να το διαβάσετε απευθείας από τη σελίδα της. Πάντως κι εκεί γίνεται αναφορά στην υποτιθέμενη καταγγελία τριών φαρμακευτικών εταιρειών από μέρους της Γαλλίας.]

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΧΟΙΝΙ ΝΑ ΚΡΕΜΑΣΟΥΝ ΤΗ ΜΠΟΥΓΑΔΑ!

Όταν μια φίλη μού είπε στο τηλέφωνο ότι στις ΗΠΑ οι πολίτες διεκδικούν το δικαίωμά τους να απλώνουν τη μπουγάδα, νόμισα ότι έκανε πλάκα. Διάβασα έκπληκτη το σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας, αλλ' αρνήθηκα παρόλα αυτά να το πιστέψω, κι έκανα μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο (γνωστό στα ελληνικά και ως γκουγκλάρισμα).

Απίστευτο και όμως αληθινό: σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ υπάρχουν τοπικοί νόμοι που απαγορεύουν το άπλωμα ρούχων σε σχοινί, ενώ σε άλλες υπάρχουν πολλοί κανονισμοί πολυκατοικιών, ιδίως σε μεγάλα συγκροτήματα (condominium) που περιλαμβάνουν αυτήν την απαγόρευση.

Τα βασικά επιχειρήματα των μπουγαδομάχων είναι ότι τα κρεμασμένα ρούχα είναι "αντιαισθητικά", αλλά και ότι θίγουν τα χρηστά τους ήθη, δεδομένου ότι ενδέχεται να περιλαμβάνουν και εσώρουχα.

Όπως διαβάζω σε άρθρο του News-Record, ένας γερουσιαστής της πολιτείας της Βόρειας Καρολίνας κατέθεσε σχέδιο νόμου για απαγόρευση της απαγόρευσης - για να μην μπορούν οι διάφορες πόλεις και κομητείες να εφαρμόζουν τέτοιους κανονισμούς. Το επιχείρημα του ήταν ότι θα πρέπει όποιος πολίτης το επιθυμεί να έχει την δυνατότητα να χρησιμοποιεί το άπλωμα στον αέρα ως εναλλακτική λύση στο ενεργοβόρο στεγνωτήριο. Πλην όμως το σχέδιο πήγε άπατο: οι λοιποί γερουσιαστές τον πήραν στο ψιλό, άρχισαν τις εξυπνάδες για σώβρακα και η ψηφοφορία εκτροχιάστηκε σε παρωδία.

Αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να σχολιάσει κανείς κάτι τόσο γελοίο: ίσως να μην είχε, αν δεν υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται αντιμέτωποι με τους γελοίους αυτούς νόμους. Ευτυχώς ο κόσμος αντιδρά: οι ακτιβιστές μπουγαδολάτρες υψώνουν το λάβαρο των σεντονιών με τα μανταλάκια και διεκδικούν το δικαίωμα να απλώνουν τα ρούχα τους σε σχοινιά έξω από τα σπίτια τους.



Μην απλώνετε τα βρακιά σας, γιατί θίγετε τα χρηστά ήθη του γείτονα και προσβάλλετε την αισθητική του. Μάλιστα. Προτάσεις για νέους νόμους:

Μην φοράτε φούστες που αποκαλύπτουν περισσότερο των δύο τρίτων του συνολικού μήκους του μηρού διότι προκαλείτε σεξουαλικά τον πλησίον σας. Μην κυκλοφορείτε με μαγιό που καλύπει λιγότερο από το 20% της συνολικής επιφάνειας του σώματος, διότι προσβάλετε την δημοσίαν αιδώ. Μην κυκλοφορείτε με ασιδέρωτα ρούχα δημοσίως, διότι προσβάλετε την αισθητική των ατσαλάκωτων γειτόνων σας.

Ενός κακού, μύρια έπονται.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

...ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΝΙΖΑ ΔΩΡΟ

Εχτές κατέφθασε το βλαστάρι μου στο σπίτι κρατώντας μια μεγάλη πλαστική σακούλα. Περιείχε τις φωτογραφίες της τάξης που είχε τραβήξει προ ενός μηνός περίπου ένας φωτογράφος στον χώρο του σχολείου. Κοίταξα μέσα και είδα έκπληκτη όχι μόνο την κλασσική φωτογραφία των παιδιών με τη δασκάλα στο προαύλιο (σε μέγεθος Α4 με ωραίο φαρδύ περιθώριο), αλλά και ένα τεράστιο χάρτινο ημερολόγιο τοίχου με την φωτογραφία κολλημένη επάνω, και μια φωτογραφία της κόρης μου μέγεθος 10 επί 15, και τέσσερις φωτογραφίες μέγεθος διαβατηρίου, και μια μεγέθυνση γύρω στα 20 επί 30 σε τεράστια γυάλινη κορνίζα. Ένα χαρτάκι τοποθετημένο στην τσάντα του παιδιού μας πληροφορούσε ότι η τιμή του "πακέτου" ήταν 16 ευρώ, ότι δεν ήταν υποχρεωτικό να το κρατήσουμε, και ότι σε περίπτωση που το κρατούσαμε έπρεπε να καταβάλουμε το αντίτιμο την επόμενη κιόλας μέρα.

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Αναρωτήθηκα με ποια λογική, για να έχω ένα ενθύμιο της σχολικής τάξης του παιδιού μου, πρέπει να φορτωθώ κι ένα σωρό άλλα πράγματα που κανείς δεν με ρώτησε αν θέλω, και να πληρώσω 16 ευρώ; Γιατί δεν μου δίνεται η δυνατότητα να αγοράσω μόνο μία αναμνηστική φωτογραφία της τάξης; Γιατί δίνουν το πακέτο στο παιδί να το φέρει στο σπίτι, με αποτέλεσμα να δει τις φωτογραφίες, να ενθουσιαστεί, και να μου είναι από δύσκολο έως αδύνατον να αρνηθώ να τις κρατήσω χωρίς μεγάλο συναισθηματικό κόστος; Και γιατί πρέπει να αποφασίσω μέσα σε μία μόνο μέρα;



Η περίφημη κορνίζα που θα ήθελα να φορέσω κολάρο στον φωτογράφο

Τηλεφώνησα αμέσω στο σχολείο και ζήτησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο διοργάνωσης της φωτογράφισης. Πληροφορήθηκα ότι την οργάνωσε ο σύλλογος γονέων. Την ώρα εκείνη δεν υπήρχε κανείς στα γραφεία του συλλόγου, ευτυχώς όμως μου είχε κόψει από την προηγούμενη (και μοναδική) συνέλευση του συλλόγου να ζητήσω τα κινητά ορισμένων μελών του προεδρείου. Τηλεφώνησα λοιπόν στην αντιπρόεδρο και της εξέθεσα τα παράπονά μου.

Η κοπέλα ήταν πολύ ευγενική. Μου έδωσε δίκιο και προσπάθησε να μου εξηγήσει το σκεπτικό με το οποίο ο σύλλογος επέλεξε την λύση αυτή. Μου είπε ότι πήραν προσφορές από πολλούς φωτογράφους και αυτή ήταν η πλέον συμφέρουσα. Ότι σε άλλα σχολεία χρεώνουν ένα επιπλέον ποσό που πηγαίνει υπέρ του συλλόγου, ενώ εδώ τουλάχιστον δεν το κάνουν. Ότι τουλάχιστον έχουμε την δνατότητα να επιστρέψουμε τα πακέτα, ενώ άλλοι φωτογράφοι δεν το δέχονται. Ότι οι φωτογράφοι τους προσφέρουν, εκτός από τα πακέτα, και διάφορα δώρα, όπως βιντεοκάμερες και φωτογραφικές μηχανές, που τις βάζουν στη λαχειοφόρο αγορά των χριστουγέννων και κερδίζουν χρήματα για τον σύλλογο. Ότι στην έκτη τάξη εκτός από τις φωτογραφίες τυπώνουν κι ένα άλμπουμ που έχει μεγάλο κόστος, και οι φωτογράφοι τους κάνουν καλύτερη τιμή αν είναι πελάτες. Ότι αν πάρουν μικρότερο και άρα φτηνότερο πακέτο, χωρίς την κορνίζα και τις έξτρα φωτογραφίες, τους δίνουν λιγότερα δώρα και λιγότερες προσφορές. Ότι μια χρονιά επιχείρησαν να τον κάνουν διαφορετικά, τράβηξε τις φωτογραφίες ένας πατέρας και τις τύπωσαν μόνοι τους, έφτιαξαν μόνοι τους το άλμπουμ της έκτης και πήραν δώρα για τη λαχειοφόρο με τη γνωστή μέθοδο του πόρτα-πόρτα-ζήτα από διάφορα καταστήματα, αλλά τους ήρθε τελικά πιο ακριβά, η ποιότητα ήταν χειρότερη, τα δώρα του λαχείου πιο ευτελή, πουλήθηκαν λιγότεροι λαχνοί, και βγήκαν ζημιωμένοι. Και ότι την προθεσμία της μιας μέρας την βάζουνε για να μην το παρακάνουν στις καθυστερήσεις οι γονείς, κοντολογίς λένε μια μέρα για να είναι δύο ή τρεις, γιατί αν πούνε τρεις θα γίνουν πέντε ή έξι.

Δηλαδή, της είπα, στην ουσία μας ζητάτε να κάνουμε μια έξτρα εισφορά υπέρ του συλλόγου, και μας δίνετε πέντε φωτογραφίες και μια κορνίζα δώρο. Δες το κι έτσι, μου είπε. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Μακάρι να βρεθεί κάτι καλύτερο.

Έκλεισα το τηλέφωνο σκεφτική. Μου φαίνεται άδικο να αναγκάζεται ο κάθε γονιός να πληρώνει ντε και σώνει 16 ευρώ για τη φωτογραφία, και αν δεν τα πληρώσει να μην έχει τίποτα, ούτε καν μια απλή αναμνηστική 10 επί 15 βρε αδελφέ. Από την άλλη, αν τους δώσουν τη δυνατότητα να πάρουν την απλή αναμνηστική, πάρα πολλοί θα αρκεστούν σ' αυτήν και δεν θα πάρουν το πακέτο, και ο σύλλογος θα βγει χαμένος.

Κάπου εκεί αναρωτιέται ίσως κανείς, τι τα θέλει τα λεφτά ο σύλλογος γονέων; Η απάντηση είναι, για το σχολείο των παιδιών. Όπως πληροφορηθήκαμε οι "καινούριοι" γονείς της πρώτης τάξης στην πρώτη συνέλευση της χρονιάς, ο σύλλογος καλύπτει τις ανάγκες του σχολείου όταν δεν μπορούν να καλυφθούν με άλλον τρόπο. Αγοράζει φωτοαντιγραφικά μηχανήματα, ντουλάπες, γραφεία, διαμορφώνει αίθουσες, τοποθετεί κάγκελα, κάνει γενικώς δηλαδή έργα υποδομής, διοργανώνει εκδηλώσεις και διευκολύνει με κάθε τρόπο το έργο των διδασκόντων και τη λειτουργία του σχολείου.

Το σωστό, φυσικά, μοίαζει να είναι να μην χρεώσει κανείς τις φωτογραφίες με το ζόρι, αλλά να δώσει τη δυνατότητα στον καθένα να αγοράσει όποιες και όσες θέλει βάσει ενός τιμοκαταλόγου, αποσυνδέοντας τη φωτογράφιση από τα έσοδα του συλλόγου, και να ζητήσει ο σύλλογος μεγαλύτερη συνδρομή από τους γονείς προκειμένου να καλύψει τα έξοδά του, ή να ζητήσει έκτακτες εισφορές.

Έλα όμως που κανείς δεν βάζει το χέρι στην τσέπη όταν του πουν ότι χρειάζεται καινούριο φωτοαντιγραφικό, ενώ πολλοί το βάζουν ευχαρίστως για να αγοράσουν τα πορτρέτα των βλαστών τους! Στην αρχή της χρονιάς μάς ζητήθηκε να καταβάλουμε το ποσό των 20 ευρώ ως εισφορά για τον σύλλογο. Ο διευθυντής στην ομιλία του μας παρακάλεσε να τα πληρώσουμε, όχι όπως πέρυσι που οι περισσότεροι δεν πλήρωναν. Αν δεν πληρώνουν την κανονική συνδρομή, ένα ποσό τόσο ευτελές όσο 20 ευρώ τον χρόνο, τι θα γινόταν αν το ποσό ήταν μεγαλύτερο ή αν υπήρχαν έκτακτες εισφορές;

Το σωστό, θα μου πείτε, θα ήταν να αγόραζε το φωτοαντιγραφικό το ίδιο το σχολείο με λεφτά του κράτους, και όχι να το αγοράζουν οι γονείς. Τι θα γινόταν όμως αν το σχολείο το ζητούσε και δνε το εγκρίνανε, ή καθυστερούσε η έγκριση επί μήνες; Τι θα γινότανε αν το ζητούμενο ήταν τα κάγκελα του δευτέρου ορόφου για την ασφάλεια των παιδιών (περσινό έργο του συλλόγου) ή η διαμόρφωση της αίθουσας εκδηλώσεων; Θέλουμε να περιμένουμε το κράτος να κάνει σωστά τη δουλειά του ή θέλουμε να έχουν τα παιδιά μας ένα σωστό σχολείο;

Κι εκεί είναι τελικά η ουσία: οι ευθύνες μετακυλίονται, όποιος μπορεί να λουφάρει το κάνει, ο μόνος τρόπος να λειτουργήσει κάτι είναι με ιδιωτική πρωτοβουλία και προσωπική εργασία λίγων ανθρώπων, ο μόνος τρόπος να αποσπάσεις συμμετοχή είναι με εκβιασμό, κι αν δεν έχεις τον τρόπο να εκβιάσεις απλώς την πάτησες.

Σήκωσα τους ώμους μου και είπα στην κόρη μου, πάμε στο δωμάτιό σου να κρεμάσουμε το ημερολόγιο.

Ως του χρόνου που θα ξαναγίνει φωτογράφιση, έχω καιρό να οργανωθώ.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων

Από δελτίο τύπου του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, πληροφορήθηκα ότι έγινε και στην Ελλάδα αίτηση από μητέρα για κατάργηση της προσευχής και των θρησκευτικών συμβόλων στο σχολειο όπου φοιτά το παιδί της, διότι αυτά περιορίζουν την θρησκευτική του ελευθερία. Κατόπιν τούτου ήρθα σε επαφή με το ΕΠΣΕ και ενημερώθηκα για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί καθένας να κάνει την ίδια κίνηση, με τον ελάχιστο δυνατό κόπο και αναστάτωση.

Οι αιτήσεις μπορούν να γίνουν με εξουσιοδότηση προς το ΕΠΣΕ και μπορούν να απευθύνονται στον Συνήγορο του Πολίτη. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι κίνησης για τους οποίους μπορείτε να ενημερωθείτε απευθείας από το ΕΠΣΕ, ο παραπάνω ωστόσο είναι ο απλούστερος και ασφαλέστερος. Το ΕΠΣΕ θα σας στείλει τα σχετικά έγγραφα και θα αναλάβει να σας ενημερώνει για τις κινήσεις που θα ακολουθήσουν.

Τα προσωπικά στοιχεία των αιτούντων είναι εμπιστευτικά και δεν θα δημοσιοποιηθούν. Ο Συνήγορος του Πολίτη κινεί την υπόθεση ερχόμενος σε επαφή με το Υπουργείο Παιδείας. Ειδικά σε ό,τι αφορά την προστασία των προσωπικών στοιχείων ανηλίκων ο νόμος είναι πολύ αυστηρός. Επομένως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ως προς αυτό.

Οι κινήσεις μπορούν να γίνουν όλες μέσω fax και δι' αλληλογραφίας, επομένως δεν χρειάζεται να αφιερώσει κανείς χρόνο σε μετακινήσεις.

Όσο περισσότερα άτομα καταθέσουν τέτοιες αιτήσεις, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα υπάρχει να έχουν αποτέλεσμα.

Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει την κίνηση ας έρθει σε επαφή με το office@greekhelsinki.gr για να τον κατευθύνουν.

Από πλευράς μου θέλω να παροτρύνω όσους γονείς έχουν παιδιά σε σχολική ηλικία, κι επομένως νομιμοποιούνται να κάνουν μια τέτοια κίνηση, να ενημερωθούν και να προχωρήσουν, εφόσον το επιθυμούν. Όσο περισσότερες τέτοιες αιτήσεις δεχτεί ο Συνήγορος του Πολίτη, τόσο το καλύτερο, διότι θα μπορέσει να κινήσει συλλογικά την υπόθεση κι ενδεχομένως να την γενικεύσει σε όλα τα σχολεία.

Ένα μικρό σπρώξιμο από τον καθένα μας μπορεί να μετακινήσει βουνά.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΟΣ

Διαβάζω τα πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να καταργηθούν οι σταυροί στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, όπως λόγου χάρη το άρθρο στα χθεσινά "Νέα", το άρθρο του elawyer, και φυσικά το δελτίο τύπου του ίδιου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.

Παρακολουθώ τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις σε blogs και σε fora, και συλλογίζομαι πόσο δύσκολο είναι να δει κανείς το προφανές: ότι η ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων συνιστά μεροληψία υπέρ ενός θρησκεύματος, ότι είναι μια δήλωση ισχύος, μια έμμεση επιβολή, κι επομένως περιορίζει την ελευθερία των πολιτών τόσο στην επιλογή θρησκεύματος όσο και στην εκδήλωση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που ορκίστηκαν στο ευαγγέλιο καταθέτοντας σε δικαστήριο, χωρίς να είναι στην ουσία χριστιανοί, απλά και μόνο για να μην διακινδυνεύσουν την ενδεχόμενη δυσμένεια ενός θρήσκου δικαστή. Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να αισθανόμαστε να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε χριστιανοί, σε έναν τόπο όπου τα χριστιανικά σύμβολα δεσπόζουν;

Πώς θα επιλέξει ελεύθερα ένα παιδί αν θα έχει θρήσκευμα ή όχι, και αν ναι, ποιο θα είναι αυτό, όσο ο εσταυρωμένος κρέμεται σε περίοπτη θέση πάνω από την έδρα; Πόσο εύκολο νομίζουμε πως είναι να πάρει κανείς μια θέση αντίθετη με την κρατούσα αντίληψη του κοινωνικού συνόλου; Πώς είναι δυνατόν να μην συνειδητοποιεί κανείς ότι τα σύμβολα και τα τελετουργικά ενός θρησκεύματος (σταυροί, εικονίσματα, προσευχές, αγιασμοί), όταν συνδέονται με χώρους όπου προσέρχονται αναγκαστικά όλοι οι πολίτες για εκπλήρωση των υποχρεώσεων ή για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους (βλέπε σχολεία, δικαστήρια, αστυνομία, στρατός, δημόσιες υπηρεσίες), συνιστούν επιβολή αυτού του θρησκεύματος;

Ω φυσικά, δεν απαγορεύεται να έχεις άλλο θρήσκευμα ή να μην έχεις θρήσκευμα. Ας πάει όμως κάποιος να το πει αυτό παρακαλώ στην κόρη μου, που κάνει τον σταυρό της την ώρα της πρωινής προσευχής στο προαύλιο, επειδή το κάνουν όλα τα παιδάκια, ενώ φαινομενικά κανείς δεν της το δίδαξε ούτε της το επέβαλε. Θα μπορούσε βέβαια να κάθεται μόνη της στην αίθουσα εκείνη την ώρα, ή να στέκεται δίπλα στους άλλους χωρίς να κάνει το σταυρό της. Φανταστείτε όμως σας παρακαλώ ένα εξάχρονο παιδί, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, σε έναν κανούριο χώρο, με καινούργια πρόσωπα, με πρωτόγνωρες υποχρεώσεις, να προσπαθεί να προσαρμοστεί σε όλα αυτά, κι από πάνω να χρειάζεται να κάνει και δήλωση θρησκευτικών πεποιθήσεων - γιατί η αποχή από το χριστιανικό τελετουργικό είναι μια ιδεολογική δήλωση. Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζουμε τα παιδιά να πάρουν μια τόσο σοβαρή ιδεολογική απόφαση και να σηκώσουν το βάρος της, είτε κάνοντας τον σταυρό τους είτε μη κάνοντάς τον;

Προς τους χριστιανούς που νιώθουν να απειλείται η πίστη τους, έχω να πω ότι θα έπρεπε να χαίρονται στην προοπτική της κατάργησης των συμβόλων στα σχολεία. Μήπως η διατήρηση των συμβόλων θα κάνει τα παιδιά να γίνουν χριστιανοί; Μάλλον το αντίθετο: θα τα διδάξει να προσποιούνται, εκτελώντας μηχανικά κάποιες κινήσεις κι επαναλαμβάνοντας κάποιες φράσεις, όπως κάνει η κόρη μου τώρα, για να ενταχθούν στο σύνολο. Η ουσία της πίστης δεν διδάσκεται μέσα από τυπικά τελετουργικά. Όσοι νοιάζονται αληθινά για την χριστιανική πίστη, θα πρέπει να θέλουν να καταργηθούν οι σταυροί από τα σχολεία, και η προσευχή, και η κατήχηση που ευφημιστικά λέγεται "μάθημα θρησκευτικών".

Κι εμείς οι ανόητοι, ενώ είμαστε όλοι πολίτες αυτού του τόπου, χωριζόμαστε σε στρατόπεδα "χριστιανών" και "λοιπών" και τσακωνόμαστε για το αν θα μείνει κρεμασμένο το σύμβολό "τους", χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι το σύμβολο αυτό είναι μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

Ας κάνουμε όλοι μαζί τον τόπο μας έναν τόπο ελεύθερο, όπου κανείς δεν θα χρειάζεται να σταυροκοπιέται μηχανικά ούτε να ορκίζεται προσποιητά προκειμένου να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο.



Έχει ιδρυθεί στο facebook ομάδα με τίτλο "Να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες". Τόσο εκεί, όσο και στο forum "Αθεϊα" έχω ανοίξει συζήτηση όπου προτείνω την συλλογή υπογραφών με αίτημα την κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων στους παραπάνω χώρους. Αν υπάρξει αρκετό ενδιαφέρον, μπορούμε να το ξεκινήσουμε. Ίσως να μην πετύχουμε την άμεση κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων, τουλάχιστον όμως θα ακουστούν οι φωνές των πολιτών που είναι υπέρ της κατάργησης.

Μια άλλη δράση που θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν μια καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το συγκεκριμένο θέμα από μέρους ενός γονέα, όπως έγινε στην Ιταλία. Σκέφτηκα να το κάνω εγώ, αλλά ανησυχώ για τις τυχόν αντιπαραθέσεις με τους παράγοντες του σχολείου, δεδομένου ότι η καταγγελία θα είναι επώνυμη και θα αφορά το συγκεκριμένο σχολείο. Αν το παιδί μου ήταν στην έκτη τάξη, δεν θα με απασχολούσε τόσο, γιατί την επόμενη χρονιά θα έφευγε από εκεί. Αλλά είναι στην πρώτη, έχουμε μπροστά μας άλλα πέντε χρόνια, και δεν ξέρω αν θα άντεχα την ενδεχόμενη δυσαρέσκεια διευθυντών και γονιών. Αν κάποιος άλλος θέλει να το ξεκινήσει, με τις ευλογίες μου.




EDIT 13-11-2009: Ευτυχώς ήδη γίνονται κάποιες κινήσεις.
Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο του elawyer "απομάκρυνση θρησκευτικών συμβόλων από δικαστικές αίθουσες" καθώς και το γενικότερου ενδιαφέροντος ""Ανθρώπινα δικαιώματα και συντηρητικό ακροατήριο".

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

ΜΕ ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ ΔΥΟ ΤΡΥΓΟΝΙΑ



Μια που πιάσαμε τα κοινωνικά, ας αναφέρουμε δύο ακόμη οργανώσεις που απλώνουν το χέρι τους στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας ή του διπλανού πεζοδρομίου:

Το ΞΕΜΠΛΟΓΚΑΡΙΣΜΑ οργανώνει το καθιερωμένο πλέον χριστουγεννιάτικο παζάρι του το Σάββατο 28 Νοεμβρίου στο Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30 Μεταξουργείο. Τα έσοδα θα διατεθούν για να βοηθήσουν τις γυναίκες που μένουν στις φυλακές της Θήβας. Μεταξύ άλλων θα πωλούνται και αντικείμενα κατασκευασμένα από τις ίδιες τις φυλακισμένες.

Μπορείτε κι εσείς να βοηθήσετε προσφέροντας αντικείμενα προς πώληση (διακοσμητικά αντικείμενα, βιβλία, ρούχα σε καλή κατάσταση), και φυσικά να ψωνίσετε από τις 12 το μεσημέρι ως τις 8 το βράδυ, να παρακολουθήσετε παράσταση καραγκιόζη στης 5:30, να ακούσετε ινδική μουσική 8 με 12 το βράδυ, και να διασκεδάσετε στο πάρτυ που θα ακολουθήσει μετά τα μεσάνυχτα.



Και πάμε στο δεύτερο τρυγόνι μας.

Παρευρέθηκα για λίγη ώρα στη συνάντηση των μελών της ομάδας Ξεμπλογκάρισμα στις 24 του μήνα, όπου μεταξύ άλλων γνώρισα έναν από τους εθελοντές της ομάδας ΔΡΟΜΟΙ ΖΩΗΣ. Η οργάνωση αυτή συμπαραστέκεται σε παιδιά που ζουν σε συνθήκες κοινωνικής περιθωριοποίησης. Έχει την έδρα της στο Γκάζι, και αν κατάλαβα σωστά, έχει δράση παρόμοια με εκείνη του Κέντρου Συμπαράστασης Παιδιού και Οικογένειας, που βρίσκεται στο Μεταξουργείο, και για το οποίο μίλησα στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Οι δυο οργανώσεις δρουν παράλληλα και κατά κάποιον τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται.

Δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ακόμη από κοντά τους Δρόμους Ζωής. Πιστεύω ωστοσο ότι αξίζει να στηρίξει κανείς μια τέτοια προσπάθεια με όποιον τρόπο μπορεί.

Τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για όσους ανθρώπους αναλαμβάνουν δράση για τα προβλήματα που βρίσκονται όχι στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά δίπλα τους. Είμαι μέλος σε αρκετές περιβαλλοντικές οργανώσεις και ομολογώ ότι δίνω με μεγαλύτερη χαρά τον οβολό μου στον Αρχέλωνα και στην ΜΟΜ παρά στην Greenpeace και στην WWF, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ την σημασία της δεύτερης. Όμως μου φαίνεται προτιμότερο να βοηθήσουμε τις χελώνες που είναι δίπλα μας πριν ασχοληθούμε με τις φάλαινες στην Ιαπωνία, και προσιτότερο να βοηθήσουμε τις φώκιες του Αιγαίου παρά εκείνες της Γροιλανδίας.

Καλό να σώσουμε τον κόσμο, καλύτερο όμως να σώσουμε τον γείτονα. Αν μη τι άλλο, το δεύτερο είναι στο χέρι μας, και έχει άμεσο αντίκτυπο στη ζωή μας.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Τις προάλλες επισκέφτηκα για δεύτερη φορά το Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιού και Οικογένειας, για το οποίο είχα γράψει και παλιότερα στην ανάρτησή μου με τίτλο "παιδιά της διπλανής πόρτας".

Αυτή τη φορά είχα τη χαρά να γνωρίσω την κυρία Μυρτώ Λεμού, την ιδρύτρια του κέντρου, και να μιλήσω λίγο μαζί της. Πληροφορήθηκα ότι αυτήν την εποχή οι ανάγκες του κέντρου αφορούν κυρίως τα σχολικά είδη, όπως είναι φυσικό. Γίνεται προσπάθεια να μπορούν όλα τα παιδιά να παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου, και για τούτο χρειάζονται και τον απαραίτητο εξοπλισμό, τον τόσο αυτονόητο στις μεσοαστικές οικογένειες και τόσο δυσπρόσιτο στις οικογένειες που ζουν ουσιαστικά στον δρόμο.

Πληροφορήθηκα επίσης την ύπαρξη της ιστοσελίδας του κέντρου, όπου μπορείτε να ενημερωθείτε και να έρθετε απευθείας σε επαφή με τους υπεύθυνους για να στείλετε την προσφορά ή την δωρεά σας.

Για τα παιδιά που περνούν κάθε μέρα δίπλα μας αόρατα.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

ΚΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ;

Πολλοί έχουν την εντύπωση πως αν τεκμηριωθεί η ύπαρξη θεού η αθεΐα θα αποδειχθεί πλάνη (και οι άθεοι θα φάνε τα καπέλα τους, θα πέσουν συντετριμμένοι στα γόνατα και θα λατρέψουν τον παντοδύναμο θεό).

Πρόκειται για τεράστια παρεξήγηση. Η απόδειξη της ύπαρξης θεού είναι ακριβώς αυτό που ζητούν οι άθεοι, σε αντίθεση με τους πιστούς, που δέχονται την ύπαρξη θεού χωρίς αποδείξεις. Μιλώ βεβαίως για φυσικές αποδείξεις, για τεκμήρια επαληθεύσιμα μέσω των αισθήσεων και της λογικής. Είναι φανερό ότι οι αρχαίοι μύθοι δεν συνιστούν αποδείξεις, όπως δεν συνιστά απόδειξη και το υποκειμενικό εσωτερικό βίωμα του καθενός.

Η παρεξήγηση συνίσταται στο εξής: επικρατεί η αντίληψη, ακόμη και στους αθεϊστικούς κύκλους, ότι η αθεΐα είναι άρνηση της ύπαρξης του θεού. Αυτό ενδεχομένως να ισχύει για μια μικρή μερίδα ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται άθεοι. Η μεγάλη πλειοψηφία των σύγχρονων άθεων όμως δεν αρνούνται την ύπαρξη του θεού: αρνούνται απλώς να την δεχτούν χωρίς αποδείξεις. Υπό αυτήν την έννοια, αθεΐα είναι η άρνηση της πίστης.

Η παρεξήγηση του "αγνωστικισμού"

Η παρεξήγηση αυτή οδηγεί πάρα πολλούς ανθρώπους να δηλώσουν αγνωστικιστές και όχι άθεοι, νομίζοντας ότι αγνωστικιστής είναι αυτός που ομολογεί ότι δεν γνωρίζει αν υπάρχει θεός, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ούτε για την ύπαρξη ούτε για την ανυπαρξία του. Αν όμως το ζητούμενο για την αποδοχή της ύπαρξης θεού είναι οι αποδείξεις, τότε ήδη έχουμε εγκαταλείψει την πίστη, ήδη έχουμε απορρίψει την ομολογιακή αποδοχή της ύπαρξης θεού, ήδη έχουμε πάψει να είμαστε ένθεοι - επομένως είμαστε ήδη άθεοι. Αυτούς τους αγνωστικιστές εγώ προσωπικά τους θεωρώ άθεους, δεδομένου ότι δεν έχουν πίστη στον θεό, αλλά ζητούν κι αυτοί αποδείξεις για να δεχτούν την ύπαρξή του.

Το έχω πει και θα το ξαναπώ: αθεΐα δεν είναι η βεβαιότητα ανυπαρξίας θεού, αθεΐα είναι η απουσία πίστης.

Ο όρος αγνωστικισμός πλάστηκε από τον Τόμας Χάξλεϋ για να δηλώσει την πεποίθηση ότι ορισμένες περιοχές της γνώσης ενδεχομένως να είναι απροσπέλαστες στον ανθρώπινο νου, σε αντίθεση με τον γνωστικισμό, που τρέφει την πεποίθηση ότι η ουσιαστική γνώση προέρχεται από εσωτερικές αποκαλυπτικές εμπειρίες.

Αγνωστικιστής λοιπόν δεν είναι αυτός που περιμένει αποδείξεις για να δεχτεί την ύπαρξη θεού, αλλά αυτός που πιστεύει (ώπα! να πάλι αυτή η λέξη) ότι η ύπαρξη του θεού δεν μπορεί να γνωσθεί, ότι δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε αν υπάρχει θεός ή όχι. Η άποψη του αγνωστικισμού είναι ότι υπάρχουν ορισμένα θέματα που βρίσκονται έξω από την σφαίρα της ανθρώπινης γνώσης, ορισμένα θέματα που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε.

Αυτή η άποψη, όμως, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον θεϊσμό παρά στην αθεΐα. Πρώτα απ’ όλα, προϋποθέτει ένα βαθμό πίστης – όχι στον θεό, αλλά σε μια αστήρικτη πεποίθηση. Δεν συντρέχει λόγος να υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποια αντικείμενα που δεν μπορούν να γίνουν ποτέ γνωστά. Ήδη αυτή η υπόθεση όζει επιρροή θρησκευτικής πίστης. Ακόμη όμως κι αν διατυπώσουμε μια τέτοια υπόθεση, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την βεβαιότητά της. Θα πρέπει να αναζητήσουμε στοιχεία να την στηρίξουν, τεκμήρια, επιχειρήματα. Δεχόμενοι ότι ισχύει η υπόθεσή μας χωρίς να έχουμε βρει τέτοια στοιχεία, στην ουσία έχουμε ήδη καταφύγει στην πίστη: αν όχι πίστη στο θεό, τουλάχιστον πίστη στο μεταφυσικό.

Όπως και ο θεϊσμός, έτσι και ο αγνωστικισμός αναγνωρίζει ότι υπάρχουν πράγματα πάνω από τον άνθρωπο, πέρα από τον άνθρωπο, πράγματα ανώτερα και απροσπέλαστα. Ο θεϊσμός δέχεται ότι μπορούμε να τα γνωρίσουμε μόνο με εσωτερικά βιώματα, ο αγνωστικισμός λέει ότι δεν μπορούμε να τα γνωρίσουμε. Αυτή η τοποθέτηση όμως, στερούμενη λογικής στήριξης, δεν απέχει πολύ από την θρησκευτικότητα. Οπωσδήποτε απέχει πολύ λιγότερο από την θρησκευτικότητα παρά από την αθεΐα.

Η παρεξήγηση του "σκληροπυρηνικού αθεϊσμού"

Η απόλυτη άρνηση της ύπαρξης θεού, από την άλλη, στην ουσία προϋποθέτει πίστη: πώς αλλιώς μπορεί να είναι κανείς απόλυτα βέβαιος για την ανυπαρξία του; Αυτό το είδος αθεΐας, κατά τη γνώμη μου, σιγοντάρει την πίστη και πολώνει τις συζητήσεις. Είναι εμφανώς αδύνατον να γνωρίζουμε με βεβαιότητα την ανυπαρξία θεού. Μπορούμε να πούμε ότι οι πιθανότητες ύπαρξής του είναι απειροελάχιστες, δεν μπορούμε όμως να πούμε ότι είναι μηδενικές. Διατυπώνοντας μια τέτοια βεβαιότητα, δεν διαφέρουμε πολύ από τους θρήσκους, που δηλώνουν βέβαιοι για την ύπαρξη θεού ενώ είναι εμφανώς αδύνατον να γνωρίζουν κάτι τέτοιο.

Πολλοί κατηγορούν τους άθεους ότι έχουν ιδρύσει μια νέα θρησκεία, την θρησκεία της αθεΐας. Στην περίπτωση των άθεων αυτού του τύπου, έχουν δίκιο: η χωρίς αποδείξεις πίστη είναι χαρακτηριστικό της θρησκείας.

Οι άνθρωποι που αρνούνται αδιαπραγμάτευτα την ύπαρξη θεού κατά κανόνα θεωρούν τους εαυτούς τους «πραγματικούς» άθεους, τους πιο γνήσιους εκπροσώπους της αθεΐας. Κατά τη γνώμη μου ισχύει ακριβώς το αντίθετο: η θέση τους απέχει παρασάγγας από αυτό που εγώ εννοώ ως αθεΐα, διότι προϋποθέτει πίστη. Η αθεΐα όπως την εννοώ εγώ προϋποθέτει σκεπτικισμό και αμφισβήτηση.

Η παρεξήγηση του θεϊσμού

Σε συζητήσεις με θεϊστές, όταν λέω ότι δεν βλέπω καμμία απόδειξη για την ύπαρξη θεού, συχνά ακούω την προτροπή να «κοιτάξω με τα μάτια της καρδιάς μου». Η πρόταση αυτή προφανώς είναι μεταφορική: η καρδιά δεν έχει μάτια. Η παρεξήγηση ξεκινά από την επίσης μεταφορική δήλωση «δεν βλέπω καμμία απόδειξη για την ύπαρξη θεού». Όταν λέω βλέπω, στην περίπτωση αυτή, εννοώ προφανώς «αντιλαμβάνομαι». Υπό την έννοια αυτή και ο θεϊστής που προτρέπει να «κοιτάξω» με τα μάτια της καρδιάς στην πραγματικότητα προτρέπει να αντιληφθώ τον κόσμο με κάποιο άλλο μέσον από αυτό που χρησιμοποιώ.

Και ποιο είναι το μέσον που χρησιμοποιώ για να αντιληφθώ τον κόσμο; Μα φυσικά ο νους, το μυαλό μου. Ποια είναι λοιπόν τα «μάτια της καρδιάς» που με προτρέπει ο θρήσκος να χρησιμοποιήσω; Θα συμφωνήσουμε, νομίζω, ότι είναι το συναίσθημα. Όπως όλοι ξέρουμε, η λέξη «καρδιά» χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη για να δηλώσει το συναίσθημα.

Πείτε μου όμως, αγαπητοί μου, θεϊστές και μη: σας φαίνεται εύστοχο να επιχειρήσετε να αντιληφθείτε τον κόσμο με το συναίσθημα; Το συναίσθημα είναι υπέροχο και απαραίτητο όταν πρόκειται να σχετιστούμε με τους συνανθρώπους μας. Μάλιστα στην περίπτωση αυτή θα ήταν τελείως άστοχο να επιχειρήσουμε να χρησιμοποιήσουμε την λογική. Το συναίσθημα είναι χρήσιμο επίσης όταν σχετιζόμαστε με το ευρύτερο περιβάλλον μας. Τρέφουμε αισθήματα για την οικογένειά μας, για τους φίλους μας, για τα κατοικίδιά μας, για την φύση. Αγαπάμε το παιδί μας αλλά και ένα όμορφο τοπίο και θέλουμε να τα φροντίσουμε να τα προστατέψουμε.

Προσοχή όμως: χρησιμοποιούμε το συναίσθημα για να σχετιστούμε, αλλά δεν το χρησιμοποιούμε για να αντιληφθούμε τον κόσμο. Δεν διαπιστώνουμε την ύπαρξη του ενός φίλου μας με το συναίσθημα. Την διαπιστώνουμε με τις αισθήσεις και με την λογική μας, όπως διαπιστώνουμε την ύπαρξη όλων των πραγμάτων. Από τη στιγμή που είναι υπαρκτός, τότε σχετιζόμαστε συναισθηματικά μαζί του. Η ύπαρξη του φίλου μας μπορεί να διαπιστωθεί και από άλλους ανθρώπους, ακόμη και από όσους δεν τον αγαπούν όπως εμείς. Μπορεί να τεκμηριωθεί με φωτογραφίες και άλλα φυσικά μέσα, μπορεί να επιβεβαιωθεί. Αν σχετιστούμε συναισθηματικά με ένα ανύπαρκτο πρόσωπο το οποίο μόνον εμείς αντιλαμβανόμαστε, τότε θεωρούμαστε ψυχοπαθείς και μας παρέχεται θεραπεία.

Αυτό ακριβώς, όμως, είναι που μας προτρέπουν οι θεϊστές να κάνουμε: να σχετιστούμε συναισθηματικά με ένα ον του οποίου την ύπαρξη δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε. Μας προτρέπουν να διαπιστώσουμε την ύπαρξη του θεού με το συναίσθημα – κάτι πρακτικά αδύνατον. Το συναίσθημα δεν προορίζεται για να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Τη δουλειά αυτή την κάνει η λογική, με επεξεργασία των δεδομένων που της παρέχουν οι αισθήσεις μας.

Η πραγματική αθεΐα

Η διαφορά ένθεου και άθεου, επομένως, δεν είναι ότι ο πρώτος «συντάσσεται με τον θεό» ενώ ο δεύτερος «αποτάσσεται τον θεό». Τι νόημα έχει να αποταχθείς ένα πλάσμα που θεωρείς ανύπαρκτο; Η διαφορά είναι ότι ο ένθεος δέχεται την ύπαρξη θεού χωρίς αποδείξεις, επιλέγει δηλαδή την πίστη, ενώ ο άθεος δέχεται μόνον όσα μπορούν να αποδειχθούν, επιλέγει την γνώση.

Η ύπαρξη ή μη θεού, επομένως, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, στην ουσία δεν σημαίνει τίποτα για την υπόθεση της αθεΐας. Το ζητούμενο από τη σκοπιά της αθεΐας δεν είναι να αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει θεός, αλλά να προσεγγίσουμε την έννοια του θεού όπως προσεγγίζουμε κάθε άλλη έννοια, κάθε αντικείμενο προς μελέτη: με σκεπτικισμό και λογική σκέψη.

Αν υπάρχει θεός, επομένως, και η ύπαρξή του αποδειχθεί, οι σκεπτικιστές άθεοι δεν θα αλλάξουν άποψη. Δεν θα γίνουν πιστοί εν μία νυκτί. Όπως ακριβώς δεν πιστεύω ότι η γη είναι σφαιρική αλλά απλώς το δέχομαι επειδή έχει τεκμηριωθεί, έτσι ακριβώς δεν δέχομαι την ύπαρξη θεού εφόσον δεν είναι τεκμηριωμένη, και θα την δεχθώ αν τεκμηριωθεί. Δεν θα πιστέψω: θα γνωρίσω. Δεν θα αρχίσω αίφνης να κάνω τεμενάδες, να ψέλνω και να λιβανίζω: ενδεχομένως θα θαυμάσω, όπως θαυμάζω όλα τα φυσικά φαινόμενα, αλλά τίποτε παραπάνω.

Και όπως ακριβώς αν αποδειχθεί ότι η γη τελικά είναι κωνική θα το δεχτώ με βάση τα τεκμήρια χωρίς κανένα πρόβλημα, έτσι κι αν αποδειχθεί τελικά ότι ο θεός δεν υπάρχει πάλι θα το δεχτώ ασκαρδαμυκτί χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε για την προσωπική ζωή μου ούτε για την κοσμοθεωρία μου. Το βασικό ζητούμενο για μένα, ξαναλέω, δεν είναι να μην υπάρχει θεός. Το ίδιο μου κάνει αν υπάρχει κι αν δεν υπάρχει. Το βασικό ζητούμενο είναι να γνωρίζω τι υπάρχει και να μην καταφεύγω σε μύθους και παρηγορίες όταν αδυνατώ να γνωρίσω.

Εμείς οι άθεοι χαιρόμαστε να γνωρίζουμε κάθε όψη του κόσμου όπου ζούμε.

Αν υπάρχει θεός, θα χαρούμε πολύ να τον γνωρίσουμε.

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ

Είπα να αντισταθώ στον πειρασμό, αλλά δε βαριέσαι... οι πειρασμοί είναι για να υποκύπτουμε. Ιδού λοιπόν δυο ωραίες προεκλογικές φωτογραφίες, για να προετοιμάζεστε ψυχολογικά για την επόμενη τετραετία.



Η απόλυτη επιλογή για της εκλογές:

Γεωργοκώστας Καρανδρέου.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΣΑΝΤΟΡ ΚΑΙ ΣΤΡΙΝΓΚ

Προχτές πήγα με μια φίλη μου στις "νύχτες πρεμιέρας" και είδα την ιρανική ταινία "About Elly". Ενώ η πλοκή εξελισσόταν, παρακολουθούσα τους πρωταγωνιστές και δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω πόσο πολύ μοιάζουν οι ιρανοί με εμάς τους έλληνες.

Μιλούσαν αδιάκοπα, διέκοπταν ο ένας τον άλλον, γελούσαν δυνατά, έκαναν φασαρία, έκαναν χαβαλέ, δούλευαν ο ένας τον άλλον, τσακώνονταν και φίλιωναν δέκα φορές στο λεπτό, τραγουδούσαν με την παραμικρή αφορμή, κουτσομπόλευαν αδιάντροπα, προξένευαν μεταξύ τους ανθρώπους που διόλου δεν ήθελαν να προξενευτούν, κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κινητό κολλημένο στο χέρι. Χόρευαν τα ίδια τσιφτετέλια με εμάς, έπαιζαν παντομίμα με ταινίες και μπητς βόλεϋ, κυνηγούσαν τα παιδιά στην παραλία φωνάζοντας "κακομοίρη μου, έτσι και πνιγείς θα σε σκοτώσω!".

Καθώς έβλεπα τις γυναίκες να φορούν με απόλυτη φυσικότητα την μαντήλα τους πάνω από τα μοντέρνα τζην παντελόνια και πουκάμισα, οδηγωντας τζιπ και στέλνοντας μηνύματα με τα κινητά τους, θυμήθηκα όλη τη φασαρία που κάνουμε εμείς οι προοδευτικοί και πολιτισμένοι δυτικοί για τις αναχρονιστικές και οπισθοδρομικές συνήθειες των μουσουλμάνων. Θυμήθηκα το σούσουρο που έγινε στην Γαλλία για εκείνη την μαθήτρια στην οποία απαγορεύτηκε να φορά την μαντήλα στο μάθημα, και όλη την παρεπόμενη συζήτηση: θα πρέπει άραγε να σεβαστούμε τα πατροπαράδοτα θρησκευτικά έθιμα ενός λαού, ή θα πρέπει να σεβαστούμε πρώτα τα ανθρώπινα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η ισότητα ανδρών και γυναικών; Είναι όντως η μαντήλα ένα αποτρόπαιο σύμβολο καταπίεσης και υποταγής της γυναίκας στον άνδρα, και άρα εξοβελισταία από τις πολιτισμένες χώρες;

Προφανώς και είναι σύμβολο καταπίεσης η μαντήλα. Συμφωνώ ότι οφείλουμε να την καταργήσουμε. Συμφωνώ και υπερθεματίζω: μια που καταργούμε τα σύμβολα καταπίεσης, και μάλιστα τα σύμβολα σεξουαλικής καταπίεσης, οφείλουμε να είμαστε συνεπείς και να τα καταργήσουμε όλα, όχι μόνο την μαντήλα.

Στρέψε το κεφάλι σου προς τα κάτω για μια στιγμή, φίλε αναγνώστη. Τι βλέπεις; Ένα μπλουζάκι, ίσως; Ένα πουκάμισο; Κάτω από αυτό, αν είσαι γυναίκα, ίσως βρίσκεται και ένας στηθόδεσμος. Πιο χαμηλά, το σώμα σου καλύπτει ένα παντελόνι ή μια φούστα, ενώ μέσα από αυτό τα απόκρυφά σου προστατεύονται διπλά, χάρη στο εσώρουχο.

Τι είναι όλα αυτά αν όχι σύμβολα καταπίεσης της σεξουαλικότητας;

Τι νόημα έχουν τα ρούχα αν όχι να μας περιορίζουν και να μας ελέγχουν;

Τι θέση έχουν αυτά τα καλύμματα σε μια απελευθερωμένη κοινωνία;

Το να βγεις σε κοινή θέα χωρίς ρούχα δεν είναι απλώς κατακριτέο: είναι παράνομο. Μια γνωστή μου καταδικάστηκε σε πρόστιμο επειδή έκανε μπάνιο γυμνή σε μια παραλία σχετικά έρημη (συγκεκριμένα, ήταν τελείως μόνη της, μέχρι που ήρθε μια άλλη κυρία, από όλη την έρημη παραλία επέλεξε να καθήσει κοντά στην γνωστή μου, να νιώσει προσβεβλημένη από την γύμνια της και να αρχίσει να της κάνει κήρυγμα επειδή δεν φορούσε μαγιό, με αποτέλεσμα να λογοφέρουνε και να καταλήξουνε σε μηνύσεις). Αν φορούσε έστω κι ένα στρινγκ, θα ήταν νομότυπη και θα μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερα.

Το ανθρώπινο δικαίωμά της σεξουαλικής ελευθερίας καταπατάται καθημερινά από όλους μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Το θεωρούμε φυσικό. Κατά πάσα πιθανότητα η σκέψη να βγάλουμε όλα μας τα ρούχα ή να τα βγάλουν οι άλλοι γύρω μας μάς είναι ενοχλητική, ίσως ακόμη και τρομακτική. Η ιδέα να έχουμε σεξουαλική επαφή σε κοινή θέα μας προκαλεί ντροπή, θυμηδία, ίσως και φόβο. Η σκέψη να ουρήσουμε ή να αφοδεύσουμε δημόσια - όχι στη μέση του δρόμου, βέβαια, αλλά σε έναν χώρο κατάλληλο μεν αλλά εκτεθειμένο στα βλέμματα άλλων - μας απωθεί. Νομίζουμε ότι κάτι τέτοιο είναι αηδιαστικό και απρεπές, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς μια ιδέα μέσα στο μυαλό μας, όπως μας δείχνει αριστοτεχνικά ο Λουίς Μπουνιουέλ.

Και όμως, γιατί δεν θα μπορούσε ένα ζευγάρι που νιώθει έλξη σε μια συγκέντρωση να αποσυρθεί σε μια γωνιά και να κάνει έρωτα, χωρίς αυτό να προκαλεί το κοινό αίσθημα; Μήπως γιατί θα ήθελαν όλοι να κάνουν το ίδιο; Δεν νομίζω. Αν η πρακτική αυτή ήταν αρκετά συνηθισμένη, θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητη. Ίσως ορισμένοι να παρασύρονταν και να τους μιμούνταν, άλλοι πάλι όχι - όπως περίπου όταν κάποιοι σηκώνονται να χορέψουν σε ένα πάρτυ. Αλλά και όλοι να το έκαναν, τι θα πείραζε;

Ενδεχομένως η χρήση ρούχων στους δημοσιους χώρους να είναι πρακτική (ιδίως τον χειμώνα!). Για ποιον λόγο όμως θα πρέπει να είναι και υποχρεωτική; Και όχι απλώς υποχρεωτική με την έννοια του κοινωνικού εθίμου, αλλά και νομικά επιβεβλημένη;

Πολύ φοβάμαι, αγαπητοί μου, ότι όλοι μας φοράμε κάποιο σύμβολο καταπίεσης. Είτε λέγεται τσαντόρ, είτε μαντήλα, είτε στρινγκ.

Σημείωση:
Προφανώς υπάρχει μια σημαντική ειδοποιός διαφορά μεταξύ μαντήλας και (εσω)ρούχων: η μαντήλα (όπως και το τσαντόρ και η μπούρκα) φοριέται μόνο από γυναίκες και συμβολίζει τον έλεγχο της γυναικείας σεξουαλικότητας από τους άντρες. Έχουμε επομένως θέμα σεξισμού, και για τούτο επείγει να λυθεί πριν λυθεί το θέμα των ρούχων (έχουμε καιρό γι' αυτό αργότερα!)

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

"ΟΙΚΟΘΕΝ"

Ρέκβιεμ για τα όμορφα πράγματα που χάνονται

Επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Μεσσηνία και αναζητώντας τόπον αναψύξεως πάνω στον αυτοκινητόδρομο, ακολουθήσαμε την κατεύθυνση που μας υπέδειξε μια πινακίδα με την ένδειξη "παραδοσιακά προϊόντα". Δεν περιμέναμε τίποτε περισσότερο από τα συνηθισμένα σκονισμένα καφεστιατόρια - σουπερμάρκετ που καλύπτουν διεκπεραιωτικά τις βασικές ανάγκες των ταξιδιωτών.

Ήδη από το εξωτερικό του το κατάστημα προμηνυόταν διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Η ξύλινη επιγραφή "Οίκοθεν - παντοπωλείον", γραμμένη στο χέρι, ανάμεσα σε πυκνούς θάμνους, κάτω από τα κεραμίδια και πάνω από την πέτρινη σκάλα, δίνει το στίγμα του χώρου. Ενός χώρου πραγματικά ξεχωριστού, κλάσεις ανώτερου όχι μόνο από όλα τα παρόδια καταστήματα εξυπηρέτησης ταξιδιωτών, αλλά και από πολλά άλλα μαγαζιά.


Παντού επικρατεί καλό γούστο, καλαισθησία και μεράκι. Οι επισκέπτες απολαμβάνουν μερακλίδικο καφεδάκι, πεντανόστιμες πίτες και γλυκά του κουταλιού στα ζωγραφισμένα τραπεζάκια καφενείου, ψωνίζουν τοπικά προϊόντα άριστης ποιότητας, τόσο συμβατικά όσο και βιοκαλλιεργημένα, ξεφυλλίζουν τα πολυάριθμα βιβλία στις δύο βιβλιοθήκες που βρίσκονται στη βεράντα και στο εστιατόριο.

Πολλές κατοικημένες χελιδονοφωλιές στολίζουν τα δοκάρια της βεράντας. Παραδοσιακά έπιπλα και αντικείμενα κοσμούν το εστιατόριο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.

Μια τζαμαρία με φυτά εσωτερικού χώρου παρεμβάλλεται ανάμεσα στο εστιατόριο και την τουαλέτα, μια τουαλέτα που αξίζει εύφημο μνεία, τόσο για την άψογη καθαριότητα και άνεση που παρέχει, όσο και για την καλαισθησία της.


Απολαύσαμε την σύντομη παραμονή μας εκεί, ψωνίσαμε εξαιρετικά χωριάτικα λουκάνικα και πίτες, συγχαρήκαμε την κυρία στο ταμείο για τον όμορφο και φιλόξενο χώρο, για να πληροφορηθούμε προς μεγάλη μας έκπληξη και λύπη ότι το κτίριο πρόκειται να κατεδαφιστεί τέλη Σεπτεμβρίου, εξ αιτίας της διαπλάτυνσης του αυτοκινητόδρομου. Στον νέο δρόμο θα υπάρχουν αντίστοιχα παρόδια καταστήματα, αλλά η άδεια κατασκευής και εκμετάλλευσής τους έχει δοθεί σε μεγάλη εργολαβική εταιρεία. Μπορείτε να φανταστείτε τι μορφή θα έχει το νέο κατάστημα: ένα απρόσωπο μοντέρνο φαστφουντάδικο, από αυτά που βρίσκει κανείς παντού στον κόσμο και που ξεχνάει αμέσως μόλις τα εγκαταλείψει.

Η κυρία που μας εξυπηρετούσε παραπονέθηκε:
- Δεν θα μπορούσαν να το δώσουν τουλάχιστον στην νομαρχία, κι εκείνη να το διαθέσει σε ντόπιους; Να ενισχυθεί η τοπική οικονομια, να προωθήσουμε τα προϊόντα μας;




Εγώ μηχανικός δεν είμαι. Αναρωτιέμαι όμως, ήταν πραγματικά αναγκαία αυτή η κατεδάφιση; Ο δρόμος μοιάζει να έχει αρκετό περιθώριο να φαρδύνει κατά τρεις ή τέσσερις λωρίδες, χωρίς να χρειαστεί να φύγει το κτίριο. Θα μίκραινε ο χώρος στάθμευσης, αυτό όμως θα μπορούσε πιστεύω να λυθεί. Από την άλλη πλευρά του δρόμου το έδαφος είναι σχετικά επίπεδο και θα μπορούσε να επεκταθεί και προς τα εκεί ο δρόμος, χωρίς να ενοχλήσει το μαγαζί. Ούτε υπάρχει εκεί κάποια απότομη στροφή που να πρέπει οπωσδήποτε να καταργηθεί για λόγους ασφαλείας.

Υποθέτω ότι κάποιοι σχεδίασαν τον δρόμο στα χαρτιά, βασισμένοι σε χάρτες, χωρίς να επισκεφθούν την περιοχή. Αλλά κι αν έκαναν μια σύντομη επίσκεψη, αμφιβάλλω ότι θα μπόρεσαν να σχηματίσουν σαφή εικόνα για τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής από όπου περνάει ο δρόμος - η διαπλάτυνση θα λάβει χώρα σε μια έκταση αρκετών χιλιομέτρων. Εννοείται πως γνώριζαν την ύπαρξη του καταστήματος - σίγουρα θα είχαν πληροφορίες τόσο γι' αυτό όσο και για όλα τα άλλα κτίρια που βρίσκονται κοντά στον δρόμο. Οι πληροφορίες όμως θα ήταν τεχνικές και άψυχες - τόσα τετραγωνικά μέτρα, τόση παλαιότητα, τόσα ευρώ αποζημίωση.

Πώς όμως αποζημιώνεται η προσωπική εργασία και το μεράκι; Πώς αποζημιώνεται η απόλαυση της φιλοξενίας σε έναν ζεστό και φιλικό χώρο; Πώς αποζημιώνεται το νοιάξιμο, ο πολιτισμός, η ομορφιά;


Οι ιδιοκτήτες του "Οίκοθεν" σκοπεύουν να προσπαθήσουν να βρουν κάποιον χώρο κοντά στον δρόμο, με εύκολη είσοδο και έξοδο, και να επαναλάβουν το εγχείρημά τους. Τους εύχομαι καλη επιτυχία.


Περισσότερες φωτογραφίες στο picassa web album "Oikothen"

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Άμεση δημοκρατία

Ο φίλος μου Ούρφουρσλααγκ ανέβασε ένα τρίλεπτο βιντεάκι με τίτλο Άμεση δημοκρατία που μου φάνηκε πολύ εύστοχο κι ενδιαφέρον - και εν όψει εκλογών, και αορίστως επίκαιρο.

Αναρωτιέμαι αν θα δούλευε πραγματικά ένα τέτοιο σύστημα σήμερα.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ


Τον Μάρτιο του 2009 ο Διαγόρας ο Μήλιος δημοσίευσε μια ανάρτηση με τίτλο «Η αθεΐα στο διαδίκτυο» όπου προανήγγειλε την λειτουργία του ιστολογίου «Αθεΐα» και της ομώνυμης αγοράς. Ένα σχόλιο στην ανάρτηση εκείνη με έβαλε σε σκέψεις και με έκανε να προβληματιστώ για το πώς προβάλλεται η αθεΐα μέσα από το διαδίκτυο γενικά και μέσα από το blog και το forum «Αθεΐα» ειδικότερα. Παραθέτω το σχόλιο του blogger Aerosol (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Ξεπερνώντας τις γραφικότητες κάποιων σχολίων (επιτέλους, ήδη από τον Αριστοτέλη, η ηθική δεν ταυτίζεται με την θρησκεία, και κάποια από τα ασόβαρα “ερωτήματα” που τέθηκαν τα ξεπερνά ένας νοήμων άνθρωπος σαν παιδικές υστερίες…) πάω σε κάποια σημεία που μου κίνησαν το ενδιαφέρον:


“Κανένας σεβασμός στο παπαδαριό και την ορθόδοξη θρησκεία.”

“Έχω ήδη προμηθευθεί ένα σακκί πασατέμπους, έχω αράξει στην κουνιστή πολυθρόνα μου και αναμένω την έναρξη του “αθεο-Bellas TV”.”

“Μια συζήτηση άθεου-θρήσκου σχετικά με τα πιστεύω τους δεν οδηγεί πουθενά και μερικές φορές κινδυνεύει να καταλήξει και σε καυγά.”


Δεν καταλαβαίνω από πού γεννιέται η ψευδαίσθηση πως μπορείς να προωθήσεις την οπτική σου, να υποστηρίξεις τις πεποιθήσεις σου, όταν δεν σέβεσαι αυτόν στον οποίο απευθύνεσαι. Η μεγάλη πλειοψηφία των “αθεϊστικών” θέσεων όπως προβάλονται σε blog και forum εξαντλείται στα εξής: ατέλειωτη τσαντίλα, επιθετικότητα απέναντι στους πιστούς, ταύτιση της θρησκευτικότητας με τους χριστιανούς παπάδες, ελλιπής γνώση των δογμάτων που καυτηριάζονται, ειρωνικά ευφυολογήματα. Στην ουσία μιλάμε για έλλειψη σεβασμού και αγάπης στον άνθρωπο (κάτι για το οποίο συχνά κατηγορείται το “αντίπαλο δέος”, οι πιστοί). Από τη στιγμή που ο αθεϊσμός -ή, έστω, ο σκεπτικισμός- διατείνεται πως ορμάται από επιθυμία να ελευθερώσει τον συνάνθρωπο από τον φόβο και την καταπίεση των δογμάτων είναι αξιοπερίεργο το πόσο συχνά αναλώνεται σε εφηβικές κραυγές του στυλ “κακούργα κοινωνία, τι ηλίθιοι που είναι όλοι”!

Σαν πιθανός αναγνώστης, και άνθρωπος που ενδιαφέρεται για το θέμα, δεν θα χάλαγα λεπτό από το χρόνο μου για ένα πόνημα που θα αναλώνεται -ας πούμε- στον Εφραίμ. Νομίζω πως υπάρχει τεράστια ανάγκη για έξυπνη συζήτηση. Συζήτηση που τελικό αποδέκτη δεν αρκεί να έχει τους ήδη συμφωνούντες γιατί τότε θα είναι κάτι σαν συνέλευση πολυκατοικίας που μαζεύεται και γκρινιάζει για το διπλανό γιαπί. Για να “διατηρείται η ποιότητα των δημοσιευμάτων σε υψηλά επίπεδα” είναι καιρός η σκέψη να ωριμάσει και οι παιδικές αρρώστιες (όπως το “άχτι”, ο “δίκαιος θυμός” και το “υπέροχο μένος”) να ξεπεραστούν. Θυμίζουν, εξάλλου, θρησκευτικό φονταμενταλισμό…

Η ομοιότητα στον τόνο των δυο πρώτων σχολίων που παράθεσα (από Greek Rider και Θου-βου) δυστυχώς δικαιώνουν το τρίτο (του Katsiosp). Και επιβεβαιώνουν πως οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές έχουν, στην πραγματικότητα, το ίδιο πρόβλημα. Προτιμούν να έχουν εχθρούς να μάχονται (γιατί αυτό δίνει ταυτότητα στην ομάδα, ίσως;) παρά να αποκτούν φίλους με την στάση τους. Πιστεύω πως η μόνη περίπτωση να προκύψει κάτι ενδιαφέρον είναι να σπάσει κάποιος τον φαύλο κύκλο και να καταφέρει το… αδύνατο: να εκφραστεί με γνώση και ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΕΒΑΣΜΟ για τα πράγματα που τον απασχολούν και για τους ανθρώπους που θα ήθελε να αγγίξει. Όποιος το καταφέρει θα δει την άποψή του να κερδίζει έδαφος -και θα μάθει μερικά πράγματα για τον εαυτό του.


Το σχόλιο αυτό μπορεί να σταθεί από μόνο του σαν ανάρτηση.


Με βρίσκει σύμφωνη σε όλα όσα λέει.


Είναι γεγονός ότι στις διαδικτυακές συζητήσεις συχνά βλέπουμε την επιχειρηματολογία να εκπίπτει σε ειρωνικά ευφυολογήματα και ανεξέλεγκτη επιθετικότητα. Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Διαβάζοντας ορισμένες συζητήσεις αναρωτιέται κανείς αν οι άνθρωποι που γράφουν ενδιαφέρονται πράγματι για τα θέματα που συζητούν ή γυρεύουν απλώς μιαν αρένα για να μονομαχήσουν. Κάθε σοβαρός αναγνώστης, βλέποντας τόσους σχολιαστές να υπερασπίζονται την αθεΐα με μένος, επιθετικότητα, προκλητικότητα και αδιαλλαξία, είναι επόμενο να χάσει πάσα ιδέα όχι μόνο για τους υπερασπιστές της αθεΐας αλλά και για την ίδια την αθεΐα.

Η θρησκεία έχει συχνά κατηγορηθεί ότι είναι επικίνδυνη γιατί οδηγεί στην μισαλλοδοξία και ωθεί τους οπαδούς της στην βία. Μήπως η επιθετική στάση και συμπεριφορά πολλών άθεων είναι εύλογο να μας οδηγήσει στο ίδιο συμπέρασμα; Μπορεί κανείς να φανατιστεί με οτιδήποτε – από πολιτική ιδεολογία μέχρι συνταγές μαγειρικής. Ωστόσο παρατηρούμε εντονότερο φανατισμό σε ορισμένους χώρους (λόγου χάρη ποδόσφαιρο) από όσο σε άλλους. Η έντονη παρουσία φαινομένων φανατισμού στον χώρο της αθεΐας με προβληματίζει έντονα και με απογοητεύει βαθιά.

Ίσως όμως εν μέρει το φαινόμενο αυτό να είναι αν όχι δικαιολογημένο τουλάχιστον κατανοητό, τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο. Μέρος της απάντησης ίσως βρίσκεται σε ένα σημείο που θίγει ο Αεροζόλ στο σχόλιό του: ταύτιση της θρησκευτικότητας με τους χριστιανούς παπάδες.

Πράγματι είναι μεγάλο λάθος να ταυτίζουμε την θρησκευτικότητα με τους λειτουργούς του συγκεκριμένου δόγματος, και μάλιστα μόνο με τους ανάξιους λειτουργούς. Ωστόσο είναι φυσικό, λογικό και αναμενόμενο να ασχολείται κανείς με αυτό που έχει δίπλα του. Τυχαίνει να ζούμε σε μια χώρα όπου ορθόδοξος χριστιανισμός πριμοδοτείται από το κράτος με φοροαπαλλαγές, χορηγίες, προβολή από τα ΜΜΕ, κατήχηση μέσω κρατικής παιδείας. Η επαφή των περισσότερων Ελλήνων με την θρησκευτικότητα έγινε μέσα από τον ορθόδοξο χριστιανισμό. Οι λειτουργοί του παρουσιάζονται ως άξιοι τεράστιου σεβασμού και υπεράνω πάσης υποψίας.

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή που μου λέγανε ότι πρέπει να φιλώ το χέρι του παπά, κι εγώ δεν ήθελα, και αναρωτιόμουνα αν ήταν πολύ αγενές να το αποφύγω. Όταν μεγάλωσα έπαψα να το κάνω, αλλά για πολλά χρόνια ένιωθα αμηχανία κάθε φορά που έβλεπα παπά στο δρόμο. Ντρεπόμουν που δεν του φιλούσα το χέρι. Χρειάστηκε να φτάσω σχεδόν 40 χρονών για να μπορέσω να απαλλαγώ από την αίσθηση ότι οι ιερείς είναι κάτι το «ξεχωριστό» και πρέπει να τους φερόμαστε διαφορετικά από ό,τι στους άλλους ανθρώπους. Υπ’ όψιν ότι δεν μεγάλωσα σε πολύ θρήσκα οικογένεια και ήμουν άθεη από τα 25 μου περίπου.
Όταν λοιπόν έχεις γαλουχηθεί έτσι, είναι αναμενόμενο να αντιδράς. Ως ένα σημείο είναι και επιθυμητό. Χρειάζεται να υπάρξει αντίδραση ώστε να πάψει κάποτε η διακριτική μεταχείριση υπέρ ενός θρησκεύματος. Από ένα σημείο και μετά, όμως, αν επιμένουμε στην επιθετική προσέγγιση, χάνουμε τη μπάλα. Γινόμαστε γραφικοί, προκλητικοί, αδιάλλακτοι, μισαλλόδοξοι. Κάθε συζήτηση και διαπραγμάτευση καθίσταται πλέον αδύνατη.


Πραγματικά δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το συμπέρασμα του Αεροζόλ, να το επαναλάβω και να το τονίσω: χρειάζεται να σπάσουμε τον φάυλο κύκλο της αντιπαράθεσης και να εκφραστούμε για τα θέματα που μας απασχολούν με τεράστιο σεβασμό προς τους συνομιλητές μας, τους αναγνώστες μας, τους ακροατές μας, με τεράστιο σεβασμό προς τον ίδιο τον εαυτό μας.


[Η παρουσα ανάρτηση έχει δημοσιευτεί επίσης στο forum Αθεϊα ]

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Η ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΟΥ

Το σπίτι μου είναι στον πέμπτο όροφο, πάνω σε ύψωμα, διαμπερές. Από το μπαλκόνι της κουζίνας μου βλέπω την Πάρνηθα, από το μπαλκόνι του σαλονιού την Πεντέλη.

Απολαύστε μαζί μου το θέαμα.

Νύχτα στην Πάρνηθα, Αύγουστος 2007


Ανατολή πίσω από την Πεντέλη, Αύγουστος 2009




.
.
ΩΣ ΠΟΤΕ :::
.
.