ΟΥ ΒΗΞΕΙΣ

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται εξαιρετικά στον φίλο μου Idom.
Περαστικά μας.

Βήχω.

Στην Ελλάδα του 2012 αυτό είναι μεγάλο σφάλμα και πρέπει ν' αποφεύγεται.

Δεν τρελαίνομαι για επισκέψεις σε γιατρούς, αλλά οι σπηλαιώδεις βορβορυγμοί και τα ανατριχώδη πτύελα που εκβάλουν από τον λάρυγγά μου, σε συνδυασμό με την υποψία αναζωπύρωσης του χρόνιου βρογχικού άσθματος που με συντροφεύει τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε χρόνια, με ώθησαν στην αίθουσα αναμονής του πνευμονολόγου, αγκαλιά με το πολύτιμο βιβλιάριο του ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ, μέλλον ΕΟΠΥΥ) θεωρημένο επιτέλους αφότου κατόρθωσα να εξοφλήσω τα δύο δίμηνα που χρωστούσα.

Το ωράριο του γιατρού ξεκινά στις 9 το πρωί. Στις 9 παρά είκοσι υπήρχαν ήδη τρία άτομα στην αίθουσα αναμονής - εγώ ήμουν η τέταρτη. Η γραμματέας ρώτησε τα ονόματά μας και τα σημείωσε, ενώ με ένα κούνημα του κεφαλιού σχολίασε μονολογώντας "Έκλεισε το πλαφόν, δεν παίρνει άλλους."
- Με συγχωρείτε - ρώτησα - τι εννοείτε; Ποιο πλαφόν και γιατί δεν παίρνει άλλους;
- Δεν το ξέρετε; - μου είπε. - Τα ταμεία ενοποιούνται στον ΕΟΠΥΥ. Δεν δηλώνετε γιατρούς όπως παλιά.
- Ναι, το ξέρω - την διέκοψα. - Αυτό με το πλαφόν όμως πρώτη φορά το ακούω.
- Υπάρχει ένα πλαφόν ασθενών για κάθε μήνα - μου εξήγησε. - Το ταμείο αποζημιώνει το γιατρό μέχρι 200 ασθενείς το μήνα, όχι περισσότερους. Εμείς το έχουμε χωρίσει ανά εβδομάδα, και δέχεται 50 ασθενείς την εβδομάδα. Είτε είναι για εξέταση είτε για να γράψουν φάρμακα μόνο μετράει το ίδιο, σαν μία επίσκεψη. Αρχίζουμε να μετράμε από Δευτέρα, και όταν συμπληρωθεί το πλαφόν, όσοι έλθουν από εκεί και μετά επιβαρύνονται το κόστος της επίσκεψης. Εφόσον έχουν ταμείο και έλθουν εντός του ωραρίου του ταμείου, κάνουμε ειδική τιμή: 20 ευρώ την εξέταση και 10 ευρώ αν θέλει μόνο να γράψει φάρμακα ή εξετάσεις.

Έμεινα έκθαμβη. Πόσο σοφό, πόσο δίκαιο, πόσο αποτελεσματικό το νέο σύστημα υγείας!

Θα έπρεπε ίσως να χαρώ που είχα την τύχη να είμαι η τελευταία εντός του πλαφόν για αυτήν την εβδομάδα (θυμίζω ότι ήταν Παρασκευή, εννέα παρά τέταρτο το πρωί). Αλλά δυστυχώς είμαι ψυχοπονιάρα, και ειλικρινά πιάστηκε η ψυχή μου όταν άρχισαν να συρρέουν οι επόμενοι ασθενείς, ο καθένας με το δικό του βήχα, ο καθένας με τη δική του ανάγκη. Η γραμματέας τους εξηγούσε την κατάσταση: το πλαφόν είχε συμπληρωθεί, αν ήθελαν να εξυπηρετηθούν θα έπρεπε να πληρώσουν. Κάποιοι - λίγοι - έφυγαν. Οι περισσότεροι έμειναν. Κυρίως έμειναν - και επιβαρύνθηκαν οικονομικά - εκείνοι που είχαν πραγματικά ανάγκη τον γιατρό, δηλαδή όσοι ήταν άρρωστοι και ήθελαν να τους εξετάσει. Έφυγαν όσοι ήταν για να τους γράψουν φάρμακα ή εξετάσεις, κατόπιν σύστασης της γραμματέως να ξαναπεράσουν τη Δευτέρα.

Και σκέφτομαι εγώ η αφελής: τη Δευτέρα θα έρθουν όλοι αυτοί της Παρασκευής που δεν εξυπηρετήθηκαν. Θα έρθουν όμως και όλοι όσοι θα έρχονταν ούτως ή άλλως Δευτέρα. Και αντί για 15 ας πούμε άτομα, θα εξυπηρετηθούν 20 ή 25. Και το πλαφόν θα συμπληρωθεί πιο γρήγορα την επόμενη εβδομάδα, ας πούμε Πέμπτη αντί για Παρασκευή. Και το βιολί αυτό θα συνεχίζεται, μέχρι που τελικά το πλαφόν θα συμπληρώνεται ήδη από την Τρίτη (δεν λέω Δευτέρα, γιατί υπάρχει και ο περιοριστικός παράγοντας του χρόνου: δεν μπορείς να εξετάσεις ή/και να γράψεις φάρμακα πέρα από έναν ορισμένο αριθμό ασθενών, πρακτικά δεν προλαβαίνεις). Και στο τέλος για να σε εξετάσει ο γιατρός του ταμείου σου - του ταμείου που πληρώνεις τακτικά κι ανελλιπώς τόσα χρόνια, 300 στην αρχή, 350 αργότερα, και τώρα 400 ευρώ το μήνα παρακαλώ - θα πρέπει να φροντίσεις ν' αρρωστήσεις Δευτέρα ή Τρίτη το πολύ, διαφορετικά θα πρέπει να πληρώσεις.

Και πάλι καλά να λέμε δηλαδή, που υπάρχουν ακόμη γιατροί και δεν έχουν μεταναστεύσει ομαδικώς. Γιατί όπως πληροφορήθηκα, η αποζημίωση του γιατρού από το ταμείο για κάθε ασθενή είναι 10 ολόκληρα ευρώ. Ούτε το κόστος της γραμματέως δεν καλύπτει δηλαδή καλά-καλά.

Τι γιατροί χωρίς σύνορα παιδιά μου; Αυτοί εδώ είναι ήρωες, οι γιατροί εντός των συνόρων. Που εξακολουθούν να εξυπηρετούν τους ασθενείς των ταμείων για το αστρονομικό ποσό των 10 ευρώ ανά ασθενή, και 20 ευρώ ανά ασθενή μόλις κλείσει το πλαφόν.

Κι εμείς μετά πληρώνουμε, ταμεία και φόρους και τέλη και αρχές και δεν συμμαζεύεται, και περιμένουμε και παροχές.

Με τις υγείες μας.