Prometheus

Εχτές πήγα σινεμά. Το έχω τάμα στον άγιο Ποπκόρνιο κάθε χρόνο μόλις ανοίγουν τα θερινά να πηγαίνω να βλέπω μία popcorn movie με έναν κολλητό μου (δεν θα σας αποκαλύψω την ταυτότητά του, αν θέλει ας αποκαλυφθεί μόνος του). Εφέτος είδαμε τον περίφημο "Προμηθέα" και η εμπειρία με σημάδεψε τόσο, ώστε ξύπνησα με την ανάγκη να μοιραστώ με το σύμπαν τις εντυπώσεις μου.

Λοιπόν παίδες, μιλάμε για μεγάλη μπαλαφάρα.

Πρώτον, το έχουν σε λάθος κατηγορία.

Δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι θρησκευτική φαντασίωση.

Αλλά αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματά του.

Τι να πρωτοσχολιάσω δεν ξέρω.

Ξεκινάμε.

Ένας γεροπαραλής και συνάμα γεροπαραλυμένος στέλνει ένα διαστημόπλοιο στην άλλη άκρη του σύμπαντος, με τεχνολογία αιχμής και τα ανάλογα έξοδα, ακολουθώντας τις ενδείξεις που βρήκαν δυο αρχαιολόγοι σε διάφορες παλαιολιθικές σπηλαιογραφίες ανά τον κόσμο (πού είσαι Λιακό!), για να ανακαλύψουν τα όντα που κατοικούν εκεί και που αυτοί υποθέτουν (γιατί άραγε;) ότι κατασκεύασαν το ανθρώπινο είδος (μα τότε λογικά θα πρέπει να κατασκεύασαν και όλη τη ζωή πάνω στη Γη, αφού έχουμε την ίδια γενετική βάση... άρα θα πρέπει να ήρθαν πριν 3,5 εκατομμύρια χρόνια, και όχι πριν από 35.000 χρόνια... εκτός κι αν πηγαινοέρχονταν κάθε τόσο για να δουν πως πάει το πείραμα... όλα να τα περιμένει κανείς από δαύτους).

Έχοντας κάνει τόσο κόπο και τέτοια έξοδα, θα περίμενε κανείς ότι θα είχε διαλέξει το καλύτερο πλήρωμα που υπάρχει στον κόσμο. Αντιθέτως, το πλήρωμα είναι εμφανώς του σχοινιού και του παλουκιού και θυμίζει περισσότερο πειρατές της Καραϊβικής παρά επιστημονική αποστολή. Ο κυβερνήτης θυμίζει ταξιτζή του Μπρονξ και όλοι οι άλλοι πρώην τροφίμους φυλακών ή ασύλου φρενοβλαβών. Ξεκινώντας από το απλό αλλά ενδεικτικό γεγονός ότι ο καπετάνιος (σικ) καπνίζει στη γέφυρα και διάφορα μέλη του πληρώμας (συμπεριλαμβανόμενου του αρχαιολόγου που έκανε την ανακάλυψη) μπεκροπίνουν σαν ρεμάλια, συνεχίζοντας με το ανησυχητικό γεγονός ότι κανείς εκεί μέσα δεν σέβεται την ιεραρχία και όλοι αμφισβητούν τις εντολές και την εξουσία όλων των άλλων (προφανώς προτιμούν να θέσουν σε κίνδυνο την αποστολή και την ασφάλειά τους, παρά την έκφραση του ελεύθερου πνεύματος), προχωρόντας στο αδιανόητο γεγονός ότι κατά την αναγνώριση εδάφους στον ξένο πλανήτη δυο μέλη της αποστολής (ο γεωλόγος και ο βιολόγος - α ρε συνάδελφε!) φρικάρουν όταν βλέπουν ένα πτώμα (μα, τι ακριβώς περίμεναν; ζωντανά όντα έψαχναν, νεκρά όντα βρήκαν) κάνουν μεταβολή και ξεκινάνε να γυρίσουν πίσω μόνοι τους (!!!) και κανείς δεν τους λέει κουβέντα (αυτό δεν γίνεται ούτε σε ορειβατική εκδρομή, να σπάσει η ομάδα, και μάλιστα χωρίς την έγκριση του οδηγού, και χωρίς να πει κανείς κουβένετα, έλεος πια, οι πρόσκοποι πιο οργανωμένοι είναι από δαύτους), και κορυφούμενο στο τελείως facepalm γεγονός ότι ο κύριος αρχαιολόγος, μόλις διαπιστώνουν ότι η σύνθεση της ατμόσφαιρας σε έναν συγκεκριμένο χώρο είναι κατάλληλη για να την αναπνεύσουν, βγάζει την κάσκα του (!!!!!!), φυσικά όχι μόνο χωρίς την άδεια κανενός αλλά παρά τις αντίθετες προτροπές των υπολοίπων, οι οποίοι όμως στη συνέχεια, αφού βλέπουν ότι δεν πέφτει λιπόθυμος επιτόπου, βγάζουν κι εκείνοι τις δικές τους (!!!!!!!!! - προφανώς έχουν κάνει όλα τα εμβόλια στο ΙΚΑ του Μπετελγέζ).

Ανακεφαλαιώνω: οι τύποι αναζητούν, υποτίθεται, όντα που δημιούργησαν τον άνθρωπο, μάλλον με γενετική μηχανική, πράγμα που σημαίνει ότι 1) τα όντα αυτά κατά πάσα πιθανότητα έχουν παρόμοια γενετική σύσταση με τον άνθρωπο ή έστω διαθέτουν κατοικίδια με τέτοια γενετική σύσταση, 2) κατά πάσα πιθανότητα έχουν στον κόσμο τους μικρόβια που ενδεχομένως να αλληλεπιδρούν με τον άνθρωπο, και 3) το έχουν συνήθειο να παίζουν με το γενετικό υλικό, άρα μπορεί να έχουν δημιουργήσει οτιδήποτε.

Και αυτοί βγάζουν την κάσκα τους.

Και δεν κρατάνε ούτε χαρτομάντηλο μπροστά στη μύτη.

Επιστημονικότατο και αληθοφανέστατο.

Στη συνέχεια τους πιάνει μια αμμοθύελα (ή κάτι τέτοιο) και γυρνούν άρον-άρον στο διαστημόπλοιο, αφήνοντας όμως έξω τους δυο αποστάτες, που έχουν χάσει το δρόμο (μα καλά, δεν διάβασαν τον Κοντορεβυθούλη; δεν έριχναν πετραδάκια πίσω τους;) κι απομένουν μέσα στις στοές που εξερευνούσαν. Και καλά αυτό, αλλά δεν κάθονται και στα αυγά τους. Ενώ είχαν φρικάρει με το εξωγήινο πτώμα, τώρα τριγυρίζουν και χώνουν τη μύτη τους κυριολεκτικά παντού, μεταξύ άλλων και στο σημείο που βρισκόταν το πτώμα (ελαφρώς αντιφατικό μου κάνει αυτό, αλλά ας το καταπιούμε), και φυσικά βρίσκουν κάτι γλυκούλικα εξωγήινα σκουλικάκια να σέρνονται μέσα σε μια απολαυστική γλίτσα, και τι κάνουν φαντάζεστε; Το βάζουν στα πόδια; Μα όχι! Τους κάνουν κούτσι-κούτσι και πάνε να τα χαϊδέψουν στο κεφαλάκι (!!!). Τη συνέχεια τη φαντάζεστε.

Και ενώ οι διαστημικές βδέλλες απολαμβάνουν το γεύμα τους, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι τι συνέβη, διότι ναι μεν οι τύποι είναι σε διαρκή απευθείας σύνδεση με το σκάφος, με κάμερες και με απ' όλα στη στολή τους, αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κατά σατανική σύμπτωση, ο κάπτεν έχει πάει να γαμήσει (με το συμπάθιο, αλλά εδώ δεν ταιριάζει άλλη λέξη - δεν πήγε να κάνει σεξ, ούτε να κάνει έρωτα, ούτε να συνουσιαστεί - να γαμήσει πήγε, αν με εννοείτε, και μάλιστα την ψυχρή ξανθιά εκπρόσωπο της εταιρείας χρηματοδότησης επί του σκάφους, γεγονός το οποίο, δεδομένου ότι ο κάπτεν είναι μαύρος - πάλι με το συμπάθιο, αλλά δεν μπορώ να πω αφροαμερικανός, μαύρος είναι, μπλακ καταμπλάκ - προσθέτει μια kinky νότα στα δρώμενα) και δεν έχει αφήσει κανέναν στο πόδι του (δυο λεπτά θα έκανε ο άνθρωπος).

Και ενώ εγώ τραβάω τα μαλλιά μου, η παράνοια συνεχίζεται.

Τι να πρωτοθυμηθώ δεν ξέρω.

Οι θρησκευτικές αναφορές και προβληματισμοί ήταν πραγματικά το μικρότερο από τα προβλήματα της ταινίας, αλλά αξίζει να αναφερθούν, γιατί συνιστούν το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Ευτυχώς είχα προετοιμαστεί και ψυχολογικά από σχόλια φίλων που το είχαν δει, οπότε δεν προσγειώθηκα ανώμαλα.

Το όλο concept της ταινίας είναι ότι ψάχνουμε να βρούμε τον δημιουργό μας, που ως φαίνεται είναι κάτι εξωγήινοι γίγαντες (το ποιος δημιούργησε εκείνους, θα το διερευνήσουμε προφανώς αργότερα - one thing at a time). Όταν δεν ξέρουμε κάτι, υφαίνουμε έναν μύθο και τον ακολουθούμε ως τα άκρα του. Η ατάκα "I choose to believe" ακούγεται δύο φορές μέσα στο έργο, δια στόματος επιστημόνων. Η ατάκα Have you lost your faith?" μόνο μία, αλλά είναι σαφές τι θέλει να πει ο ποιητής. Επίσης ακούγεται το "I want to meet my maker" το οποίο είναι πολύ μπλακ χιούμορ, αν σκεφτεί κανείς ότι το λέει ο ραμολιμένος χρηματοδότης της αποστολής λίγο πριν αποδημήσει εις τόπους χλοερούς, όπου αμφιβάλω αν θα συναντήσει τον δημιουργό του ή οποιονδήποτε άλλον. Το ίδιο ραμολί, πριν αποδημήσει, έχει πει ότι το ανθρωπόμορφο ρομπότ της παρέας δεν μπορεί να εκτιμήσει το δώρο της αθανασίας επειδή "Δεν έχει ψυχή". Αργότερα αφήνεται να εννοηθεί ότι για τον ίδιο λόγο το ρομπότ δεν μπορεί να κατανοήσει την μανία αναζήτησης ενός δημιουργού καθώς και της απάντησης σε όλα τα ερωτήματα με κάθε κόστος. Εμένα πάντως μου φάνηκε ότι μια χαρά ψυχή είχε, αν κρίνω από τις συνομωσίες που εξύφανε μονο του κατά των ανθρώπων, οι οποίοι διαρκώς το μειώνουν και το υποτιμούν. Τόση κακία έχω δει μόνο σε ανθρώπους, οι οποίοι εξ ορισμού έχουν ψυχή, ergo έχει κι εκείνο. Τέλος τα τρία εναπομείναντα μέλη του πληρώματος, ενώ ετοιμάζονται να καταρρίψουν το σκάφος των κακών εξωγήινων με μια επίθεση καμικάζι, συμφωνούν ότι θα εξοφλήσουν τους ανοιχτούς λογαριασμούς τους (ένα στοίχημα) όταν συναντηθούν στην "άλλη πλευρά" (I wouldn't be too sure, αλλά τέτοιαν ώρα, τέτοια λόγια...).

Ο αποστάτης γεωλόγος, στη θέα ενός βουνού πτωμάτων, λέει ότι του θυμίζουν πίνακα από το Ολοκαύτωμα (εν έτει 2084, εκπλήσσομαι που κάποιοι θυμούνται το Ολοκαύτωμα και βλέπουν και σχετικούς πίνακες, εγώ δεν έχω δει ούτε έναν, και συμπεραίνω ότι είναι ελαφριά εβραιόφιλη σφήνα - όχι ότι έχω κάτι με τους εβραίους ή με το Ολοκαύτωμα, αλλά λίγο άσχετο μου έκανε). Η πρωταγωνίστρια αρχαιολόγος (η μόνη που επιβιώνει από το μακελειό που ακολουθεί) φοράει έναν ασημένιο σταυρό, τον οποίο της παίρνει κάποια στιγμή το κακό ανθρωπόμορφο ρομπότ (το οποίο προσπαθεί, εμμέσως πλην σαφώς, να ξεκάνει την ανθρωπότητα) και όταν βρίσκει το ρομπότ διαλυμένο στα δύο, με το σώμα στην Κούλουρη και το κεφάλι στην Φανερωμένη, πρώτο της μέλημα είναι να του πει "Πού είναι ο σταυρός μου;" (ε βέβαια, μπορεί να συναντήσει και κανέναν βρικόλακα).

Στο φινάλε ξεπαστρεύονται όλοι, εκτός από την κορακοζώητη και απέθαντη αρχαιολόγο, πού όχι μόνο καταφέρνει να βγάλει από μέσα της το άλιεν χωρίς να της μείνει ούτε μια γρατσουνιά για ενθύμιο (μόνο μια τομή στην κοιλιά με στραυροβελονιά), αλλά δεν υποκύπτει ούτε καν όταν ολόκληρο το εξωγήινο διαστημόπλοιο σκάει επάνω της κυριολεκτικά σαν καρπούζι, σταματώντας φυσικά δυο πόντους από τη μύτη της.

Στη συνέχεια παίρνει το ρομπότ παραμάσχαλα, με το κεφάλι του μέσα σε ένα σακ-βουαγιάζ, και ξεκινάνε με ένα άλλο διαστημόπλοιο για τον πλανήτη-πηγή των εξωγήινων υποτιθέμενων δημιουργών της ανθρώπινης φυλής. Που σημαίνει ότι μας περιμένει και Προμηθέας νούμερο δύο. Προσδεθείτε.

Χαριτωμένες λεπτομέρειες: οι πόρτες του διαστημικού σκάφους είναι ολόιδιες με εκείνες του Enterprise. Φαντάζομαι ότι τις βρήκαν στην αποθήκη, τους πέταξαν ένα χέρι λαδομπογιά και τις ξαναχρησιμοποίησαν, μην πάνε χαμένες. Επίσης το γιγάντιο εξωγήινο σκάφος σε σχήμα κρουασάν ενσωματωμένο στον επιβλητικό βραχώδη θόλο στη μέση του πουθενά θύμιζε ύποπτα το τελευταίο Indiana Jones, με την αντίστοιχη σκηνή απογείωσης όπου γκρεμίζονται τα πάντα στο πέρασμά του.

Απορία: το thing που βγήκε από την κοιλιά της αρχαιολόγου κι απόμεινε μόνο κι έρημο μέσα στο αυτόματο χειρουργείο, ψεκασμένο με χλωρίνη κλινέξ για να ψοφήσει, πώς θέριεψε τόσο μόνο του εκεί πέρα μέσα; Με τι τρεφόταν; Με γάζες βουτηγμένες σε μπεταντίν;

Σκηνή facepalm επίσης εκεί που βγάζουν τον εξωγήινο γίγαντα από την κάψουλα όπου κοιμάται ήσυχα επί 2000 χρόνια (μα, όλα πρέπει να τα σκαλίζουν;), και ο τύπος μόλις τους βλέπει, σκάει ένα χαμόγελο και αρχίζει να σπάει κόκαλα, με συμπεριφορά που αρμόζει πολύ περισσότερο σε διανοητικά καθυστερημένο γορίλα παρά σε εκπρόσωπο ανώτερου εξελιγμένου είδους. Η γνωστή παράνοια με τους απίστευτα και χωρίς λόγο κακούς εξωγήινους.

Φυσικά σε όλο το έργο βλέπουμε άφθονα άλιεν που θυμίζουν από σκουλίκια έως χταπόδια και σαυρόμορφα ανθρωποειδή, μέχρι και το κράκεν αυτοπροσώπως στα καλύτερά τους, αλλά αυτό δεν είν' κακό: γι' αυτό πήγαμε άλλωστε και δώσαμε τα λεφτά μας. Άφθονο σπλάτερ, όχι τόσο σε αίμα όσο σε ποικιλόχρωμη γλίτσα, τερατώδη άπλυτα δόντια και κομμένα πλοκάμια διάσπαρτα παντού. Απόλαυση.

Τελειώνω με την ατάκα της φίλης μου: "Μπλιαχ, κι έχω καλαμαράκια για αύριο..."

Πάτε να το δείτε, το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Πάρτε πολύ ποπκόρν και μπύρες για να αντεπεξέλθετε.

Και προς θεού, μην πάτε για καλαμαράκια μετά.

Καλή σας όρεξη!

Υ.Γ. Να πούμε παρεμπιπτόντως ότι σε μια κρίση παθολογικής πολιτικής ορθότητας, ο υπεύθυνος του κάστιν φρόντισε να χώσει στο πλήρωμα έναν μαύρο, έναν κινέζο, έναν λατίνο, ένα πανκιό και δύο γυναίκες (η μία σκωτσέζα, με προφορά που κοβόταν με το μαχαίρι, θα τη ζήλευε και ο χαϊλάντερ) - χώρια η ξανθιά που λέγαμε.

Υ.Γ.1 Ένας φίλος σε ένα φόρουμ έγραψε: "πρέπει να είναι το πιο ηλίθιο πλήρωμα + επιστημονικό προσωπικό ever!"
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο...