ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΑΡΓΕΙ

Αργεί όπως λέμε "κυριακάς και εορτάς αργεί" αλλά και όπως λέμε "αυτό το λεωφορείο βρε παιδάκι μου πολύ αργεί". 

Είπα να μην το κάνω σαν μερικούς άλλους - ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε - που δηλώνουν πομπωδώς ότι "δεν θα ξαναγράψουν" στο μπλογκ τους και μετά μας κατακλύζουν με σελίδες επί σελίδων. Αυτούς ας τους κρίνει ο υπέρτατος κριτής - δηλαδή εσύ, φίλε αναγνώστη.

Από την άλλη όμως, το να αφήσεις και τους αναγνώστες επί ξύλου κρεμάμενους - έστω, αυτούς τους δύο τρεις τακτικούς, όσο λιγότεροι τόσο σημαντικότερο να τους προσέχουμε για να έχουμε - δεν είναι ευγενικό. Για τούτο σας ενημερώνω ότι μάλλον θα αργήσω να ξαναγράψω. 

Πόσο θα αργήσω; Δεν ξέρω. Το μπλόγκιν είναι εθισμός, όπως ξέρετε όλοι όσοι μπλογκάρετε. Στην αρχή διστάζεις αλλά γουστάρεις, μετά πορώνεσαι, μετά κάποια στιγμή μπουχτίζεις, το παρατάς, το ξαναπιάνεις, σκέφτεσαι τους αναγνώστες σου που θα σε στερηθούν, σκέφτεσαι ότι είσαι και πολύ ψωνάρα αν νομίζεις ότι έχεις τόσους αναγνώστες που σκοτίζονται αν γράφεις ή όχι σε ένα διαδίκτυο γεμάτο με εκατομμύρια μπλογκ, σκέφτεσαι ότι έχεις κάτι σημαντικό να πεις, σκέφτεσαι πως ό,τι σημαντικό είχες να πεις το είπες, σκέφτεσαι ότι βάζεις κι εσύ τον κόκκο άμμου σου (είδατε σεμνότητα; ούτε καν λιθαράκι δεν είπα) στη διαμόρφωση του συλλογικού σώματος ιδεών της ανθρωπότητας, σκέφτεσαι ότι ώσπου να φτιάξεις παραλία με κόκκους άμμου θα ξαναβγεί το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, και κάπου εκεί συνειδητοποιείς ότι απλώς τελείωσες με αυτό και θες να πας παρακάτω.

Αλλά για να μην κάνω μεγαλόσχημες δηλώσεις - μεγάλη βούκα φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες - και για να κρατάω ανοιχτό και ένα παραθυράκι από το οποίο θα μπορέσω αν θέλω να ξαναμπώ και να ποστάρω χωρίς να δίνω το δικαίωμα να σκεφτεί κανείς "εσύ δεν ήσουν που δεν θα ξανάγραφες;" δεν λέω ότι δεν θα ξαναγράψω (θου κύριε! μου αρέσει πολύ να γράφω, και να ήθελα να σταματήσω δεν θα μπορούσα) αλλά ότι θα αργήσω.

Θα αργήσω πολύ.

Ίσως πάρα πολύ.

Μην περιμένετε όρθιοι.

Κάντε καμιά βόλτα εδώ γύρω, όλο και κάπου θα με πετύχετε.