Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ;


Πολλές φορές έτυχε να εμπλακώ σε συζητήσεις περί ύπαρξης θεού και πάντα ανακύπτει το ερώτημα «Πώς ξέρουμε ότι δεν υπάρχει θεός;»

Για να διαπιστώσουμε αν υπάρχει κάτι, θα πρέπει πρώτα να το ορίσουμε. Αν σας ρωτήσω αυτή τη στιγμή «Υπάρχουν βαλαστράφια;» το πρώτο που θα κάνετε θα είναι να με ρωτήσετε «Τι είναι τα βαλαστράφια;» και βάσει του ορισμού που θα σας δώσω, θα εξετάσετε το ενδεχόμενο ύπαρξής τους.

Προκειμένου για τον θεό, δεν υπάρχει ένας καθολικά αποδεκτός ορισμός. Είναι μια έννοια με την οποία όλοι είμαστε εξοικειωμένοι αλλά καθένας έχει μια δική του προσωπική ιδέα για το τι σημαίνει. Συνεπεία τούτου, είναι πρακτικά αδύνατον να απαντήσουμε στο ερώτημα «Υπάρχει θεός;» μια που καθένας έχει στο μυαλό του κάτι άλλο όταν λέει «Θεός». Γι’ αυτό το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε σε μια συζήτηση περί ύπαρξης θεού είναι να συμφωνήσουμε σε έναν ορισμό αποδεκτό από όλους τους συζητητές και βάσει αυτού να προχωρήσουμε.

Τούτου λεχθέντος, μπορούμε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο ύπαρξης θεού σε κάποιες βάσεις αν όχι καθολικά αποδεκτές, ωστόσο ευρύτατα καθιερωμένες: την άποψη των γνωστών θρησκευτικών δογμάτων για το τι είναι θεός. Τα θρησκευτικά δόγματα και οι θρησκευτικές παραδόσεις είναι η βασική, στην ουσία η μόνη πηγή πληροφόρησης που έχουμε περί της ύπαρξης θεοτήτων. Ως εκ τούτου είναι σκόπιμο να ασχοληθούμε με τους ορισμούς που δίνουν αυτά, καθώς όλοι οι γνωστοί μέχρι σήμερα θεοί περιγράφονται από τα θρησκευτικά δόγματα.

Στη βάση αυτή θέλω να ασχοληθώ πρώτα με το ενδεχόμενο ύπαρξης του χριστιανικού θεού, μια που ο χριστιανισμός είναι η πλέον διαδεδομένη θρησκεία στη χώρα που ζω και μία από τις πλέον διαδεδομένες του κόσμου.
 

Ο χριστιανικός θεός


Συχνά ακούμε ότι πρέπει να προσεγγίσουμε τον θεό «με την καρδιά» ή «με την πίστη». Προκειμένου όμως για μια αντικειμενική διαπίστωση ύπαρξης μιας οντότητας, είναι αναγκαίο να την προσεγγίσουμε με την λογική. Η λογική είναι το μόνο λειτουργικό εργαλείο κατανόησης του κόσμου, όπως έχουμε διαπιστώσει εμπειρικά. Η καρδιά, δηλαδή το συναίσθημα, είναι χρήσιμο για να σχετιζόμαστε με γνωστά υπαρκτά όντα, όχι για να αποκτάμε γνώση περί της ύπαρξής τους. Η πίστη είναι χρήσιμη για να αποκτάμε αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη σε υπαρκτά όντα, όχι για να διαπιστώνουμε αν υπάρχουν.

Ο χριστιανικός θεός λογικά είναι αδύνατον να υπάρχει.

Aρκεί να σκεφτούμε ότι σε έναν κόσμο με φυσικές καταστροφές, ασθένειες, συγγενείς νόσους και εγγενή ανισότητα, αδικία και οδύνη, όπως είναι αυτός που ζούμε, είναι αδύνατον να υπάρχει πανάγαθος και παντοδύναμος δημιουργός που τον κυβερνά.

Τονίζω ότι όλα τα παραπάνω είναι εγγενή χαρακτηριστικά του κόσμου εκ της κατασκευής του και ΔΕΝ εξαρτώνται από την ανθρώπινη βούληση, άρα ΔΕΝ μπορούν να αποδοθούν σε συνέπειες ανθρώπινων πράξεων, κατά καμία έννοια.


Η ανισότητα και αδικία που αναφέρω δεν είναι η ανθρώπινη αδικία, αλλά η εγγενής ανισότητα και αδικία του κόσμου: δεν γεννιόμαστε όλοι με τις ίδιες ικανότητες, δεν έχουν όλα τα πλάσματα ίσες πιθανότητες επιβίωσης, οι ζωικοί οργανισμοί για την επιβίωσή τους είναι αναγκαίο να σκοτώσουν άλλους οργανισμούς. Η οδύνη είναι μέρος της φύσης του κόσμου που ζούμε, του κόσμου που υποτίθεται ότι έπλασε ο θεός.

Τίθεται συχνά το αντεπιχείρημα ότι ο κόσμος που ζούμε είναι γεμάτος εγγενές κακό και αδικία λόγω του προπατορικού αμαρτήματος.

Σε αυτό αντιτάσσω το εξής:

1. Το εγγενές κακό του κόσμου (μολυσματικές και παρασιτικές ασθένειες, εκ γενετής παραμορφώσεις, φυσικές καταστροφές κ.τ.ό.) δεν πλήττει μόνον ανθρώπους αλλά και ζώα. Γιατί να βιώνουν τα ζώα οδύνη ως συνέπεια του ανθρώπινου προπατορικού αμαρτήματος; Αυτά δεν διέπραξαν κανένα αμάρτημα.

2. Το προπατορικό αμάρτημα το διέπραξαν οι πρωτόπλαστοι, όχι οι απόγονοί τους. Γιατί τιμωρείται όλη η ανθρωπότητα για κάτι που διέπραξαν δύο άνθρωποι μόνο; Η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν τιμωρεί τους απογόνους για τις πράξεις των προγόνων τους. Πώς μπορεί η θεία δικαιοσύνη υπολείπεται της ανθρώπινης; Και πώς τολμάμε να ονομάζουμε αυτό δικαιοσύνη; Πώς το θεωρούμε δίκαιο όταν το κάνει ο Θεός, αφού δεν θα το θεωρούσαμε δίκαιο αν το έκαναν άνθρωποι;

Όσο για το επιχείρημα της ελεύθερης βούλησης που υποτίθεται ότι δικαιολογεί τη δυστυχία την οφειλόμενη σε ανθρώπινες πράξεις, έχω να πω το εξής:
1. Ο Θεός υποτίθεται ότι είναι πατέρας όλων, πανάγαθος και γεμάτος αγάπη. Αν ένας πατέρας δει το ένα του παιδί να χτυπά και να βασανίζει το άλλο, θα το εμποδίσει. Αν δεν το εμποδίσει, θα τον θεωρήσουμε κακό πατέρα, και η δικαιολογία της ελεύθερης βούλησης του παιδιού δεν θα γίνει δεκτή. Μπορεί ακόμη και να του αφαιρεθεί η επιμέλεια. Πώς δεχόμαστε ως σωστή και γεμάτη αγάπη την πράξη αυτή όταν την κάνει ο Θεός, ενώ δεν θα την δεχόμασταν αν την έκανε άνθρωπος; Ο Θεός είναι λιγότερο καλός πατέρας από τους ανθρώπους;

2. Ο Θεός υποτίθεται ότι είναι δίκαιος. Σύμφωνα με την ανθρώπινη αντίληψη για τη δικαιοσύνη, η διάπραξη του κακού πρέπει να προλαμβάνεται και να εμποδίζεται. Αυτή η πρόληψη δεν περιορίζει την ελεύθερη βούληση αυτού που διαπράττει το κακό, περιορίζει μόνο την υλοποίηση αυτής της βούλησης, και μάλιστα ο περιορισμός αυτός δεν θεωρείται ανεπιθύμητος, αντιθέτως θεωρείται επιθυμητός. Αυτό θεωρείται δίκαιο από τους ανθρώπους. Πώς μπορεί να θεωρηθεί λοιπόν δίκαιο και αυτό που κάνει ο Θεός, ενώ είναι το ακριβώς αντίθετο;

3. Εμποδίζοντας κάποιον να διαπράξει κάτι, δεν περιορίζουμε την βούλησή του αλλά τις ενέργειές του και μόνον. Αυτός που έχει τη βούληση να διαπράξει το κακό θα εξακολουθήσει να την έχει ακόμη κι αν τον εμποδίσουμε. Δεν θα περιοριστεί η ελευθερία βούλησής του. Το μόνο που θα περιοριστεί θα είναι οι συνέπειες των πράξεων στις οποίες τον οδηγεί η βούλησή του. Επομένως ο Θεός θα μπορούσε να εμποδίσει τη διάπραξη κακού από τους ανθρώπους, προστατεύοντας τα θύματα, χωρίς να περιορίσει την ελεύθερη βούληση των θυτών. Γιατί λοιπόν δεν το κάνει;

Σε όλα τα παραπάνω διακρίνεται ένα μοτίβο: άλλα ηθικά κριτήρια για τις πράξεις των ανθρώπων και άλλα για τις πράξεις του Θεού. Αυτό κατ' εμέ αποτελεί ασυνέπεια. Η ηθική θα πρέπει να είναι μία, συγκεκριμένη, και ίδια για όλους, προκειμένου να μπορούμε να αξιολογήσουμε ηθικά όλες τις καταστάσεις. Πολύ περισσότερο αν απορρέει από τον Θεό, που θα πρέπει να έχει μία σαφή και σταθερή ηθική. Η εφαρμογή διαφορετικών ηθικών κριτηρίων ανάλογα με το ποιος διαπράττει κάτι, στερεί κάθε νόημα από τα ηθικά αυτά κριτήρια.

Σε αυτά που ανέφερα, οι απολογητές συνήθως απαντούν:

1. ότι ακόμη και όσοι υπέφεραν και βασανίστηκαν σε αυτή τη ζωή θα ανταμειφθούν στην αιωνιότητα, και

2. ότι οι βουλές του Θεού είναι άγνωστες σε εμάς, ανεξιχνίαστες, ότι ο Θεός έχει ένα σχέδιο στο οποίο όλα καταλήγουν στο καλό μας.

Σε αυτά έχω να αντιτάξω το εξής:

1. Καμία ανταμοιβή, οσοδήποτε θαυμάσια και για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, ακόμη και αιώνια, δεν δικαιολογεί την άδικη οδύνη η οποία μπορεί να αποφευχθεί. Και αν δεν μπορεί να αποφευχθεί, τότε ο ισχυρισμός ότι ο Θεός είναι δίκαιος, πανάγαθος και παντοδύναμος καταρρέει.

2. Εάν παραδεχτούμε οι βουλές του Θεού μας είναι άγνωστες και είναι ανεξιχνίαστες, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι γνωρίζουμε με βεβαιότητα τις προθέσεις του. Επομένως δεν μπορούμε να δηλώνουμε με βεβαιότητα ότι είναι δίκαιος, αγαθός ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να είναι, αλλά μπορεί και όχι, συνεπώς και πάλι ο ισχυρισμός ότι ο Θεός είναι δίκαιος, πανάγαθος και παντοδύναμος καταρρέει.

Άρα ο χριστιανικός θεός δεν υπάρχει.

Ο μουσουλμανικός θεός

Ας εξετάσουμε τώρα το ενδεχόμενο ύπαρξης του μουσουλμανικού θεού.

Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο εύκολα. Ο μουσουλμανικός θεός στο Κοράνιο χαρακτηρίζεται ως φιλεύσπλαχνος και παντελεήμων. Όλα τα κεφάλαια ξεκινούν με την εισαγωγή «Εις το όνομα του Αλλάχ, του Παντελεήμονα, του Πολυεύσπλαχνου». Στη συνέχεια όμως σε ορισμένες σούρες διαβάζουμε ότι ο Αλλάχ δίνει εντολή να σκοτώνονται λόγου χάρη οι αποστάτες ή οι άπιστοι που δεν θα δεχθούν να προσκυνήσουν τον Αλλάχ. Αν ένας άνθρωπος σκοτώσει έναν άλλον άνθρωπο λόγω των πεποιθήσεών του, θα τον θεωρήσουμε εγκληματία και θα τον καταδικάσουμε. Σε καμιά περίπτωση δεν θα τον θεωρήσουμε ελεήμονα και ευσπλαχνικό - υποψιάζομαι πως ακόμη και οι πλέον πωρωμένοι ισλαμιστές δεν θα θεωρούσαν μια τέτοια πράξη ευσπλαχνική. Ίσως να την θεωρούσαν δίκαιη, αλλά όχι ευσπλαχνική. Πώς θεωρούμε παντελεήμονα και πολυεύσπλαχνο έναν θεό που μας παροτρύνει σε άσπλαχνες πράξεις;

Και πάλι βλέπουμε εδώ το μοτίβο που είδαμε και στην άλλη μεγάλη μονοθεϊστική αβραμική θρησκεία: διπλά κριτήρια ηθικής, άλλα για τον άνθρωπο, άλλα για τον θεό. Ο θεός που περιγράφεται έχει ιδιότητες που αντιφάσκουν μεταξύ τους.

Επομένως τέτοιος θεός αποκλείεται να υπάρχει.

Ο εβραϊκός θεός

Όσο για τον εβραϊκό θεό, πρόδρομο του χριστιανικού και του μουσουλμανικού, μπορούμε να διαπιστώσουμε με παρόμοιο τρόπο ότι ούτε αυτός υπάρχει.

Πρόκειται για έναν θεό που διακηρύσσει ότι ένας συγκεκριμένος λαός είναι εκλεκτός σε σύγκριση με άλλους, ενώ στην πραγματικότητα βλέπουμε ότι ο λαός αυτός υπέφερε τα πάνδεινα σε συλλογικό επίπεδο και σε ατομικό επίπεδο προφανώς πολλά μέλη του λαού αυτού υποφέρουν και θα υποφέρουν από διάφορα δεινά, παρά το γεγονός ότι είναι οι υποτιθέμενοι εκλεκτοί του θεού. Επιπλέον, δεδομένου ότι είναι αδύνατον να εξασφαλιστεί η γενετική απομόνωση ενός λαού, και συγκεκριμένα στην περίπτωση των Εβραίων προφανώς δεν υπάρχει φυλετική καθαρότητα εφόσον έστω κι ένας τους έχει κάνει παιδιά με μη Εβραίους, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για έναν ενιαίο, αναγνωρίσιμο και οριοθετημένο λαό. Ο ιουδαϊσμός είναι περισσότερο παράδοση παρά φυλετική ενότητα. Επομένως ο περιούσιος λαός απλά δεν υφίσταται, παρά μόνο στην ανθρώπινη φαντασία.

Επιπλέον, στο ιερό βιβλίο των Εβραίων, που είναι και ιερό βιβλίο των χριστιανών καθώς έχει συμπεριληφθεί στην Αγία Γραφή, περιγράφεται ένας σκληρός, ανάλγητος, εγωιστής, ζηλόφθονος θεός, που δίνει εντολές για λιθοβολισμούς, που ευλογεί βιασμούς, που δέχεται την δουλεία και γενικά παραδίδει νόμους τόσο παράλογους, σκληρούς και άδικους με τα σημερινά δεδομένα ώστε αν τολμούσε σύγχρονος πολιτικός να τους προτείνει, δεν θα είχε πού να σταθεί από την γενική κατακραυγή. Αυτοί οι νόμοι προφανώς δεν εφαρμόζονται ούτε υπάρχει επιθυμία να εφαρμοστούν στον σύγχρονο κόσμο, ούτε καν στο κράτος του Ισραήλ, που δημιουργήθηκε ακριβώς για χάρη του περιούσιου αυτού λαού. Δεν έχουν σκλάβους, δεν λιθοβολούν μοιχαλίδες, δεν αναγκάζουν το θύμα του βιασμού να παντρευτεί τον βιαστή του - και καλά κάνουν βεβαίως, αλλά προφανώς δεν ζουν όπως επιτάσσει ο θεός που πιστεύουν. Πώς λοιπόν ισχυριζόμαστε ότι το βιβλίο αυτό είναι ιερό και περιέχει τον λόγο του θεού ενώ ταυτόχρονα απαξιώνουμε αυτόν τον λόγο στην πράξη;

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι ο θεός των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών, των λεγόμενων και αβραμικών, δεν υπάρχει.

Άλλες θεότητες

Δεν σκοπεύω να μπω στη διαδικασία να ασχοληθώ με τον αν υπάρχει ο Δίας, ο Κρίσνα, ο Θωρ και άλλες γνωστές θεότητες. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανέβει στον Μύτικα και αν δει ανάκτορο εκεί να μου γράψει και όποιος εντοπίσει την Βαλχάλα να με ενημερώσει να κλείσω εισιτήριο. Είναι νομίζω φανερό με ποια διαδικασία μπορούμε να διαπιστώσουμε αν υπάρχει ή δεν υπάρχει καθεμιά από τις γνωστές θεότητες των θρησκευτικών παραδόσεων: εξετάζοντας τα χαρακτηριστικά που τους αποδίδουν οι παραδόσεις αυτές σε σχέση με τα όσα γνωρίζουμε για την πραγματικότητα.

Και αν όμως υπάρχει κάποιος άλλος θεός;

Πολλοί θέλουν να πιστεύουν ότι, παρά το γεγονός ότι οι γνωστοί θεοί εμφανώς δεν υπάρχουν, ενδέχεται να υπάρχει παρ' όλ' αυτά κάποια άλλη οντότητα που να μπορεί να χαρακτηριστεί «θεός». Βεβαίως δεν έχουμε συμφωνία ως προς τα χαρακτηριστικά αυτής της οντότητας, καθένας την φαντάζεται όπως θέλει, επομένως δεν είναι εύκολο να εξετάσουμε αν υπάρχει ή όχι. Σε γενικές γραμμές πάντως για να την ονομάσουμε «θεό» θα πρέπει να έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά όπως αυτοσυνείδηση και βούληση, κατά πάσα πιθανότητα παντοδυναμία και παντογνωσία, να είναι δημιουργός του κόσμου και να ασκεί κάποιον έλεγχο πάνω στη λειτουργία του κόσμου.

Αντικειμενικά δεν υπάρχει τρόπος να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχει μια τέτοια οντότητα. Μπορεί και να υπάρχει. Θα ήθελα όμως στο σημείο αυτό να σας ζητήσω να αναρωτηθείτε: γιατί να υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοια οντότητα; Η ύπαρξή της δεν εξηγεί τίποτε. Δεν μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τον κόσμο. Λέγοντας ότι τον κόσμο τον έφτιαξε και τον ελέγχει ένας θεός δεν παίρνουμε απάντηση σε κανένα ερώτημα. Γεννιούνται απλώς νέα ερωτήματα όπως, πώς δημιουργήθηκε ο ίδιος ο θεός; Ποια η φύση του; Ποια τα χαρακτηριστικά του;

Γιατί λοιπόν να υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιος θεός; Σκεφτείτε το λιγάκι. Πώς σας ήρθε η ιδέα αυτή; Μήπως επειδή ήδη υπάρχουν πάρα πολλές θρησκευτικές παραδόσεις με τις οποίες γαλουχηθήκαμε και οι οποίες θεωρούν δεδομένη την ύπαρξη θεού; Μήπως επειδή μας στοιχίζει να αποχωριστούμε την παρήγορη και μεγαλειώδη ιδέα της ύπαρξης ενός επουράνιου πατέρα; Μήπως τελικά δεν έχουμε κανέναν λόγο να υποθέσουμε την ύπαρξη κανενός θεού;

Βεβαίως δεν μπορούμε και να την αποκλείσουμε. Μπορεί και να υπάρχει θεός. Αλλά πρώτον δεν το γνωρίζουμε και δεύτερον γνωρίζουμε ότι οι θεοί των γνωστών θρησκειών δεν υπάρχουν, όπως αποδείξαμε προηγουμένως. Με αυτά τα δεδομένα, είναι τουλάχιστον άστοχο να δομούμε τη ζωή μας γύρω από την πεποίθηση ότι όντως υπάρχει και είναι απαράδεκτο να επιτρέπουμε σε θρησκείες να καθορίζουν τις αρχές μας και να ελέγχουν την κοινωνία μας.

Ο άγνωστος θεός

Κλείνοντας θέλω να αφιερώσω δυο λόγια στην διαδεδομένη άποψη ότι ο θεός είναι το σύμπαν, η φύση, η αγάπη ή άλλες παρόμοιες έννοιες. Είπα προηγουμένως ότι για να ονομαστεί «θεός» μια οντότητα θα πρέπει να έχει τουλάχιστον ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά, μεταξύ αυτών αυτοσυνείδηση και βούληση. Διαφορετικά δεν ανταποκρίνεται καθόλου σε καμία από τις περί θεού αντιλήψεις.

Το σύμπαν, η φύση και η αγάπη δεν πληρούν αυτό το κριτήριο. Δεν έχουν αυτοσυνείδηση, δεν έχουν βούληση. Η γενεσιουργός αιτία του κόσμου, εάν δεν ήταν συνειδητή και δεν ήταν αποτέλεσμα βούλησης, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δημιουργός, παρά μόνον απλό φυσικό αίτιο. Η δε αγάπη είναι απλώς ένα συναίσθημα, δεν είναι καν οντότητα. Όσο υπέροχη και μεγαλειώδης αν είναι η αγάπη, όπως και η ευσπλαχνία, η αλληλεγγύη, η αυτοθυσία, το δέος, είναι όλα τους απλώς συναισθήματα. Δεν είναι οντότητες με αυτοσυνείδηση και βούληση άρα δεν είναι θεοί.

Το σύμπαν, η φύση και η αγάπη έχουν ήδη όνομα: λέγονται σύμπαν, φύση και αγάπη. Δεν συντρέχει κανένας λόγος να τους δώσουμε το όνομα «θεός». Μόνο σύγχυση δημιουργούμε έτσι. Κατανοώ και εδώ την ανάγκη πολλών να διατηρήσουν έναν δεσμό με την έννοια του «θεού» που τους παραδόθηκε από αγαπημένα πρόσωπα και που τους προσφέρει παρηγοριά και γαλήνη, αλλά αυτή η ανάγκη δεν αποτελεί απόδειξη ύπαρξης του θεού.

Στην πορεία της ανθρωπότητας, η έννοια του θεού ερχόταν να καλύψει πάντα τα κενά της γνώσης. Όσο η γνώση μας διευρύνεται, τόσο τα κενά αυτά μικραίνουν και τόσο η έννοια του θεού συρρικνώνεται. Είναι δικαίωμα καθενός να πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος θεός με χαρακτηριστικά τέτοια που δεν μας επιτρέπουν να τον εντοπίσουμε ή να διαπιστώσουμε την ύπαρξή τους. Δεν είναι όμως δικαίωμα κανενός να μας επιβάλλει να σεβαστούμε αυτή την άποψη, να την διδάξουμε στα παιδιά μας και να επιτρέψουμε να επηρεάζει την ζωή μας.

Πού καταλήγουμε λοιπόν, τελικά υπάρχει θεός;

Για την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αν δεν έχετε ήδη καταλήξει σε συμπέρασμα, σας παραπέμπω στην αγαπημένη μου ιστοσελίδα The Official God FAQ.

Επίλογος

Ως υστερόγραφο, μια παρατήρηση για τους χριστιανούς.

Συχνά ακούμε να εκθειάζεται ο χριστιανισμός επειδή «δίνει ηθικές αρχές» και επειδή «είναι η θρησκεία της αγάπης». Δεν θα σταθώ εδώ στο γεγονός ότι πολύ λίγη αγάπη εκδήλωσαν οι εκπρόσωποι αυτής της θρησκείας στη μακραίωνη ιστορία της, ούτε στην αναξιότητα των ιερουργών της αλλά και των περισσότερων πιστών της, που υπολείπονται κατά πολύ από το ιδανικό που υποτίθεται ότι προβάλλουν. Δεν θα αναφέρω ότι η αγάπη είναι πανανθρώπινο συναίσθημα και αξία και δεν αποτελεί ούτε εφεύρημα ούτε μονοπώλιο του χριστιανισμού. Ούτε θα υπενθυμίσω ότι οι περίφημες ηθικές αξίες που παραδίδει ο χριστιανισμός απέχουν παρασάγγες από τις σύγχρονες αξίες που υιοθετούν και ακολουθούν στην πράξη οι περισσότεροι υποτιθέμενοι χριστιανοί.

Θα επισημάνω μόνο το εξής:

Λέγοντας ότι ο χριστιανισμός είναι καλός επειδή είναι θρησκεία της αγάπης, στην ουσία κρίνουμε τον χριστιανισμό. Όταν κρίνουμε κάτι, προφανώς έχουμε κάποιο ηθικό αξιολογικό κριτήριο που προέρχεται από μια πηγή ξένη προς αυτό το κάτι. Το ότι κρίνουμε τον χριστιανισμό σημαίνει ότι έχουμε ήδη ηθικές αρχές που τις αποκτήσαμε από κάπου αλλού και όχι από τον χριστιανισμό.

Λέγοντας ότι ο χριστιανισμός είναι καλός επειδή είναι θρησκεία της αγάπης, στην ουσία λέμε ότι η αγάπη είναι αξία υψηλότερη του χριστιανισμού, αφού τον κρίνουμε με βάση αυτήν. Και αποδεικνύουμε περίτρανα ότι ούτε καν οι χριστιανοί δεν αντλούν ηθικές αρχές από τον χριστιανισμό, αφού τον κρίνουν και τον αξιολογούν. Αν θεωρούσαν όντως τον χριστιανισμό βάση των αρχών τους, δεν θα τον έκριναν.

Ειρήσθω εν παρόδω, προσωπικά δεν θεωρώ αξία την αγάπη και θεωρώ άστοχη την θεοποίησή της και την επιβολή της με μορφή εντολής. Η αγάπη είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, αλλά γεννιέται αυθόρμητα, δεν επιβάλλεται. Επιπλέον, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να νιώσουμε αγάπη για όλους τους ανθρώπους του κόσμου. Αγάπη νιώθουμε μόνο για τα οικεία μας πρόσωπα διότι έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι. Το περίφημο «αγαπάτε αλλήλους» και «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» έχει νόημα μόνο σε πολύ μικρές ομάδες ανθρώπων, όπου μπορείς όντως να αγαπήσεις όλους τους άλλους, διότι είναι λίγοι και βρίσκονται όντως κοντά μεταξύ τους. Δεν μπορεί να γενικευθεί ως οδηγός ζωής. Το μόνο που πετυχαίνουμε γενικεύοντάς την και προσπαθώντας να αγαπάμε τους πάντες είναι να αποτυγχάνουμε οικτρά και να νιώθουμε ότι υπολειπόμαστε του ιδανικού.

Αντί της αγάπης, προτείνω ως αξία την αλληλεγγύη.

Η αλληλεγγύη, αντίθετα με την αγάπη, δεν είναι συναίσθημα αλλά συμπεριφορά. Ως τέτοια μπορεί να επιβληθεί και να καλλιεργηθεί. Μπορούμε να θέσουμε ως στόχο να φερόμαστε αλληλέγγυα, χωρίς αναγκαστικά να πρέπει να αγαπήσουμε τους πάντες. Ας βάλουμε λοιπόν στόχο, αν θέλετε, να γίνουμε όλοι αλληλέγγυοι και να μείνουμε όσο το δυνατόν πιστότεροι στις αξίες και τις αρχές του ανθρωπισμού, που αν μη τι άλλο είναι ρεαλιστικές και εκπορεύονται από τις πραγματικές ανθρώπινες δυνατότητες και ανάγκες.
 
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
 
Ενημέρωση 22/10/2022: προστέθηκε η ενότητα "Περί θαυμάτων" που συμπληρώνει το παρόν άρθρο.

26 σχόλια:

ΤΗΑΝΑΣΗΣ είπε...

ΠΡΩΤΕΙΝΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ. ΚΑΙ Ας ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ - ΠΟΛΙΤΚΈΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ είπε...

Βρήκα πολύ χρήσιμο το άρθρο αυτό, όχι γιατί δικαιολογεί και τους δικούς μου ισχυρισμούς αλλά, γιατί παραθέτει μια επιχειρηματολογία διαδοχική που σε αναγκάζει να σκεφτείς πως δεν καταφεύγει σε μεταφυσικούς ισχυρισμούς για να απαντήσεις στο θεμελιακό ερώτημα, περί ύπαρξης ή μη ύπαρξης θεού.
Ένα ερώτημα προς τον συγγραφέα. Μπορώ να χρησιμοποιήσω το άρθρο αυτό; Δηλαδή να προβώ σε αναδημοσίευση;

Αόρατη Μελάνη είπε...

Χαίρομαι που σου φάνηκε χρήσιμο. Συγγνώμη για τη μεγάλη καθυστέρηση. Βεβαίως και μπορείς. Κάτω αριστερά στο μπλογκ έχω ένα αυτοκόλλητο που λέει "κανιβαλίστε ελεύθερα". :)

Άθεος είπε...

Δειλό ξεκίνημα έκανες, επιτάχυνέ το.

Ανώνυμος είπε...

Μια ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτούς τους ισχυρισμούς: http://www.oodegr.com/oode/a8eismos/a8eismos.htm

Ανώνυμος είπε...

1. Είναι τουλάχιστον υπερφίαλος εγωισμός να θέλει το πλάσμα να χωρέσει στη λογική του ο Πλάστης και επειδή δεν μπορεί να Τον απορρίπτει. Εδώ είναι εξαιρετικό το παράδειγμα του Αϊνστάιν για το μυαλό του δασκάλου του. Η πίστη είναι υπερσύνολο της λογικής. περιλαμβάνει πράγματα που αντιλαμβάνεται η λογική, αλλά εξηγεί και πολλά άλλα που η λογική αδυνατεί. Η λογική τι απαντά στο ποιος δημιούργησε τον κόσμο; Όχι πως, αλλά ποιος; Όσο για το γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος, εκεί κι αν δεν μπορεί να απαντήσει.

2. Ποιος λέει, ότι η πίστη είναι συναίσθημα; Η πίστη είναι: "1 Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων. 2 εν ταύτη γάρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι. 3 Πίστει νοούμεν κατηρτίσθαι τους αιώνας ρήματι Θεού, εις το μη εκ φαινομένων τα βλεπόμενα γεγονέναι." (Εβρ. ια' 1-3) Μετάφραση: Είναι δε πίστις, η αδίστακτος και ακλόνητος πεποίθησις εις την πραγματικήν και βεβαίαν ύπαρξιν αγαθών, τα οποία ελπίζομεν· απόδειξις και βεβαιότης περί πραγμάτων, που δεν βλέπονται με τα μάτια του σώματος και τα οποία εν τούτοις χάρις εις αυτήν είναι σαν να τα βλέπομεν με τα μάτια μας και να τα πιάνωμεν με τα χέρια μας. Ενεκα δε αυτής ακριβώς της ζωντανής πίστεως επήραν την καλήν μαρτυρίαν εκ μέρους του Θεού οι παλαιότεροι, οι δίκαιοι της Π. Διαθήκης. Από αυτήν την πίστιν πληροφορούμεθα και ενοούμεν καλά, ότι ο ορατός κόσμος, που έλαβεν ύπαρξιν εν χρόνω, εδημιουργήθη με τον παντοδύναμον λόγον του Θεού, ώστε όσα δημιουργήματα βλέπομεν τώρα, να έχωμεν βεβαίαν την πεποίθησιν ότι έχουν γίνει από μη υπάρχοντα και τα οποία φυσικά δεν εφαίνοντο εις τα σωματικά μάτια.

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε ο Χριστός είπε μια παραβολή:

Ήταν κάποιος άνθρωπος πλούσιος, ο οποίος ζούσε την καλύτερη ζωή. Επειδή είχε χρήματα, όλη μέρα τρωγόπινε και διασκέδαζε με τους φίλους του. Στο δρόμο, κάτω από το σπίτι του πλουσίου, ζούσε κι ένας φτωχός που τον έλεγαν Λάζαρο. Ο Λάζαρος δεν είχε ούτε για να φάει. Έτρωγε λοιπόν από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου, δηλαδή από τα σκουπίδια του. Δεν έφτανε αυτό, αλλά ήταν άρρωστος και γεμάτος πληγές, ώστε να μην έχει δύναμη να περιποιηθεί τον εαυτό του, αλλά ούτε και να διώξει τα σκυλιά που πήγαιναν και τον έγλυφαν. Κάποτε ο Λάζαρος πέθανε. Πέθανε και ο πλούσιος και τον έθαψαν με μεγάλες τιμές και πολλούς λόγους.

Ο Λάζαρος πήγε στον Παράδεισο και εκεί ήταν η ψυχή του χαρούμενη και ευτυχισμένη, κοντά στον Αβραάμ, τον Γενάρχη των Εβραίων. Ο πλούσιος ήταν στην κόλαση και βασανιζόταν. Κάποια στιγμή επέτρεψε ο Θεός και ο πλούσιος είδε τον Λάζαρο από μακριά και φώναξε στον Αβραάμ: «Πάτερ Αβραάμ, στείλε τον Λάζαρο να βάψει το δάχτυλό του με λίγο νερό και να με δροσίσει, γιατί υποφέρω στην φωτιά αυτήν εδώ». Τότε ο Αβραάμ του είπε: «Παιδί μου, θυμήσου ότι στη ζωή σου τα γεύτηκες όλα τα καλά, ενώ ο Λάζαρος τίποτα. Τώρα αυτός είναι χαρούμενος κι εσύ υποφέρεις. Άλλωστε, είναι τόσο μακρινή η απόσταση μεταξύ μας που δεν είναι δυνατόν να έρθει ο Λάζαρος».

Ο πλούσιος τότε είπε: «Καλά για μένα, αλλά στείλε το Λάζαρο στη γη. Γιατί έχω πέντε αδέρφια που ζούνε την ίδια ζωή με μένα. Αν αναστηθεί ο Λάζαρος και τους πει τι γίνεται, τότε θα αλλάξουν ζωή». Ο Αβραάμ του απάντησε: «Αφού έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες και το Λόγο του Θεού. Ας τον ακούσουν κι όλα θα πάνε καλά» Και ο πλούσιος του λέει: «Αν αναστηθεί ο Λάζαρος, μόνο τότε θα πιστέψουν». Και ο Αβραάμ απαντά: «Άμα δεν πιστεύουν τον Μωυσή και τους προφήτες, τότε ούτε τον Λάζαρο πρόκειται να πιστέψουν, ούτε κανέναν»!

(Λουκ. 16, 19-31)


http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/plousios_lazaros_genika.htm

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αν εννοείς ότι η ανάρτησή μου είναι ολοκληρωμένη απάντηση στους ισχυρισμούς της ΟΟΔΕ, θα συμφωνήσω.

Το να χαρακτηρίζεις υπερφίαλη την επιθυμία κατανόησης του θεού με τη λογική σημαίνει ότι θεωρείς δεδομένη την ύπαρξη θεού και μάλιστα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει κανείς λόγος όμως να θεωρήσουμε κάτι τέτοιο δεδομένο. Η λογική προσέγγιση ΚΑΘΕ έννοιας είναι διαπιστωμένα ο μόνος τρόπος που έχουμε για να αποκτήσουμε γνώση σχετικά με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, του θεού μη εξαιρουμένου.

Η πίστη δεν είναι υπερσύνολο της λογικής. Είναι μια διαφορετική προσέγγιση, ασύμβατη με τη λογική, διότι προϋποθέτει αποδοχή μιας αυθεντίας (ιερού βιβλίου, ιερού δασκάλου, ιερέα, προφήτη κ.τ.ό.) Η αποδοχή αυθεντιών πραγματοποιείται σε συναισθηματική βάση (είτε λόγω ανατροφής είτε λόγω εντυπωσιασμού που προκαλεί η αυθεντία σε συγκινησιακό επίπεδο). Με την αποδοχή της αυθεντίας παύει κάθε αμφισβήτηση της πληροφορίας που αυτή παρέχει. Έτσι όμως κλείνει οριστικά ο δρόμος προς την απόκτηση γνώσης.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Α, και όσον αφορά την παραβολή: οι συζητήσεις γίνονται με επιχειρήματα, όχι με παραμύθια.

Ανώνυμος είπε...

Στο αρθρο δεν αναφερεται ο πανενθεισμος που περιλαμβανεται σε καποιες θρησκειες της ανατολης οτι και καλα ο κοσμος και το συμπαν ειναι τμηματα του θεου αλλα ο θεος ειναι κατι πολυ παραπανω απο αυτα.

Επιπλεον θελω να προσθεσω οτι ο θεος δεν ειναι δικαιος συμφωνα με τον χριστιανισμο αλλα αγαθος(ακομα πιο αντιφατικο δηλαδη). Ποσοι και ποσοι αθωοι και εναρετοι ανθρωποι την πληρωνουν στην ζωη αυτοι και ποσοι πλουσιοι και κακοποιοι βγαινουν λαδι και ζουν και περισσοτερα χρονια.

Και μετα θανατον ποσοι και ποσοι εναρετοι ανθρωποι η και ευεργετες και με ηθικες αρχες θα πανε στην αιωνια κολαση μονο και μονο γιατι δεν πιστεψαν τα χριστιανικα κειμενα. Και ποσοι εγκληματιες θα πανε στον παραδεισο μονο και μονο γιατι μετανοησαν λιγο πριν πεθανουν. Συμφωνα με την ιουδαικη θρησκεια ο θεος ειναι δικαιος. Συμφωνα με τον ιουδαισμο θα υποφερεις αφου πεθανεις για οσο ακριβως και στον βαθμο ακριβως που εκανες αλλους να υποφερουν αμεσα η εμμεσα.Μετα απο αυτο η ψυχη σου θα εξιλεωθει και θα μπορεις να πας και εσυ στον παραδεισο. Δεν λεω οτι θα γινει αυτο ουτε οτι ειμαι φιλοεβραιος σε καμια περιπτωση αλλα μου ακουγονται πιο λογικες αποψεις απο την χριστιανικη.

Ανώνυμος είπε...

Προηγουμενος ανωνυμος

Το να φτιαχνεις οντα τα οποια ξερεις εκ των προτερων οτι ειναι καταδικασμενα να πανε σε αιωνια βασανιστηρια ειναι η επιτομη του κακου. Ο Ιησους υποτιθεται οτι θυσιαστηκε για να σωσει τον κοσμο αλλα μαλλον θυσιαστηκε για να σωσει το 1/1000(υποθεση αλλα βασιμη) και ολοι οι υπολοιποι(κυριως οι σκεπτικιστες) να πανε στα βασανιστηρια

Ανώνυμος είπε...

Proigoumenos anwnimos

Kai oxi mono alla oi ebraioi pisteyon oti o legomenos diabolos einai tsiraki/praktoras/xafies tou theou wste na mas dokimasei kai na mas peiraxei wste na ginoume kaliteroi kai pio pistoi akolouthoi tou theou. Kato tetoioi lene kai oi xristianoi polles fores alla den to paradexontai otan lene oti akoma kai oi daimonismoi epitrepontai apo ton theo gia na ginei o anthrwpos kaliteros. Stin ousia diladi paradexontai pws to kako einai mesa sto sxedio tou theou kai ypotithetai pws to xrisimopoiei gia na bgalei kati kalo sto telos. Synepws san symperasma oi ebraioi pali exoun pio logiki thewrisi twn pragmatwn kai pws o theos eite einai adynamos afou den mporei na brei allo tropo na prowthisei to sxedio tou para na xrisimopoiisei kai to kako eite den einai kai toso kalos.

Ανώνυμος είπε...

'' Καμία ανταμοιβή, οσοδήποτε θαυμάσια και για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, ακόμη και αιώνια, δεν δικαιολογεί την άδικη οδύνη η οποία μπορεί να αποφευχθεί.''
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δηλαδή θέλουμε και τη πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Να μην πονέσουμε, δηλαδή καθόλου, να μην σηκώσουμε κανένα δικό μας σταυρό και να κερδίσουμε αυτην την ανταμοιβή, που άραγε ξέρει ποιά είναι; Να είσαι μαζί με τον Δημιουργό.
''Εάν παραδεχτούμε οι βουλές του Θεού μας είναι άγνωστες και είναι ανεξιχνίαστες, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι γνωρίζουμε με βεβαιότητα τις προθέσεις του.''
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αν θεωρουμε, ότι μπορούμε να τα εξηγούμε όλα με τη λογική, θεοποιούμε τον εαυτό μας.
Η λογική δεν εξηγεί τα πάντα.Υπάρχουν άτομα και σήμερα που έχουν βιώσει θαύματα αν μπορεί ας τα εξηγήσει κάποιος με τη λογική.Ο αθεϊσμός έχει να κάνει με τον ανθρώπινο εγωισμό.όμως νομίζω ότι ο πλέον κατάλληλος να απαντήσει στις απορίες σας είναι ο πάτερ Αβελ Γκιουζέλης που πριν γίνει Ορθόδοξος υπήρξε άθεος ένα διάστημα http://trelogiannis.blogspot.gr/2014/07/hippies.html οπότε έχωντας βιώσει την αθεία είναι ο πλέον κατάλληλος να απαντήσει στις τυχόν απορίες σας.Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του στο gkiouz.abel@gmail.com και να του εκφράσετε τους προβληματισμούς σας.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε, ευχαριστώ για το σχόλιο!

Περί οδύνης ως εισιτηρίου για τον παράδεισο:

Γιατί να μην θέλουμε να πάμε ανώδυνα κοντά στον θεό; Πόθεν προκύπτει ότι η προσέγγιση του δημιουργού οφείλει να είναι οδυνηρή και βασανιστική; Και πώς είμαστε σίγουροι ότι όντως είναι έτσι; Κι αν είναι έτσι, πώς μπορούμε να λέμε ότι αυτός ο δημιουργός είναι αγαθός και δίκαιος; Αν ο πατέρας μας μάς έδερνε κάθε πρωί για να τον αγαπήσουμε, θα τον χαρακτηρίζαμε αγαθό; Κι αν έδερνε μόνο το ένα παιδί και όχι τα άλλα, θα τον χαρακτηρίζαμε δίκαιο;

Μίλησα για τον άδικο πόνο. Ο πόνος που βιώνει ένας άνθρωπος που γεννιέται με κάποια επώδυνη και βασανιστική πάθηση και δεν τον βιώνουν οι άλλοι άνθρωποι είναι άδικη. Προφανώς δεν περνούν όλοι οι άνθρωποι από την ίδια διαδικασία. Αυτό είναι εμφανώς άδικο.

Ακόμη όμως κι αν όλοι περνούσαμε την ίδια διαδικασία, και πάλι είναι τρομερά σκληρό. Υπάρχουν καταστάσεις φρικτά οδυνηρές, που ξεπερνούν κάθε όριο της έννοιας μιας "δοκιμασίας πίστης". Υπάρχουν καταστάσεις που εκτός από οδυνηρές είναι και εξευτελιστικές και φθείρουν το πνεύμα σε τέτοιο βαθμό, που δεν είναι κανείς σε θέση πλέον να τις επεξεργαστεί διανοητικά και ψυχικά, αλλά απλώς καταρρέει. Υπάρχουν καταστάσεις όπως η άνοια και η απώλεια του ελέγχου του σώματος, που βιώνουν πολλοί ηλικιωμένοι για χρόνια ολόκληρα πολλές φορές. Αυτές οι καταστάσεις δεν είναι ένα δύσκολο βίωμα που θα σε εξυψώσει, είναι ένα βίωμα που ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνάμεις. Δεν έχουν κανένα νόημα ως "δοκιμασία" κι επιπλέον συμβαίνουν σε ορισμένους μόνο, χωρίς καμία εμφανή λογική ως προς την επιλογή τους.

Αν αυτός που προκάλεσε τον πόνο είναι ο θεός, τότε το βίωμα του πόνου δεν μας φέρνει πιο κοντά του, αλλά πιο μακριά του. Κανείς υγιής άνθρωπος δεν αγαπά τον βασανιστή του. Και κανείς βασανιστής δεν θέλει το καλό του θύματός του.

Αν υπάρχει τέτοιος θεός, τότε είναι ένα σκληρόκαρδο τέρας και όχι ο αγαθός θεός για τον οποίο μιλούν οι χριστιανοί.

Περί λογικής:

Δεν λέω ότι μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα με την λογική. Λέω ότι η λογική είναι ο μόνος τρόπος που διαπιστωμένα μας επιτρέπει να εξηγήσουμε τον κόσμο, στον βαθμό που μπορούμε. Όσα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, ας έχουμε την διανοητική εντιμότητα να παραδεχτούμε ότι απλώς δεν τα γνωρίζουμε.

Το να καταφεύγουμε σε αναπόδεικτους μύθους απλώς μας στερεί τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε την αλήθεια, στον βαθμό που το μπορούμε.

Και βεβαίως δεν "θεοποιούμε" τον εαυτό μας. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη να βλέπουν θεούς παντού, ούτε στον εαυτό τους. Κατανοώ ότι δεν το συμμερίζεστε, ίσως όμως μπορείτε να προσπαθήσετε να το αποδεχτείτε.

Περί προβληματισμών:

Ευχαριστώ ειλικρινά για την παραπομπή. Δεν νομίζω ότι κάποιος που κατέφυγε στην πίστη είναι σε θέση να απαντήσει σε οποιονδήποτε προβληματισμό μου. Εξάλλου τους προβληματισμούς μου στο θέμα του θεού τους έχω ήδη λύσει χρόνια τώρα.

Ειρήσθω εν παρόδω, αμφιβάλλω ότι οποιοσδήποτε συνειδητός άθεος θα μπορούσε ποτέ να γίνει χριστιανός ορθόδοξος. Ο πατέρας Αβέλ, όπως και πολλοί άλλοι "άθεοι" που ασπάσθηκαν κάποια θρησκεία, κατά πάσα πιθανότητα υπήρξε αρνησίθρησκος ή θρησκευτικά αδιάφορος, όχι άθεος.

Ανώνυμος είπε...

Θρησκευτικά αδιάφορος δεν σημαίνει άθεος.Θρησκευτικά αδιάφορος σημαίνει ότι ανήκει τυπικά σε μια θρησκεία πιστεύει σε κάποια ανώτερη δύναμη αλλά χωρίς η πίστη αυτή να παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του.Ο πατέρας Άβελ ήταν άθεος αφού για ένα διάστημα είχε χάσει την πίστη του στην ύπαρξη του Θεού.Έχωντας περάσει από το στάδιο του αθεισμού παρέθεσα το ιμειλ του αφού έχωντας βρεθεί στην θέση σας πιθανότατα θα μπορούσε να σας καταλάβει καλύτερα(κάτι που δεν μπορώ να κάνω εγώ αφού ποτέ δεν ήμουν άθεος) και να απαντήσει σε διάφορες απορίες σας μέσα από έναν διάλογο.Αυτά τα ερωτήματα σας και όποια άλλα θέλετε μπορείτε να τα θέσετε στον πάτερ Άβελ.

Islam είπε...

Σε αυτό το άρθρο φαίνεται ότι οι άθεοι τα έχουν μπερδέψει εντελώς στο κεφάλι τους.Αναφέρονται σε ''χριστιανικό θεό'',΄΄μουσουλμανικό θεό'',΄΄'αγνωστο Θεό'' κτλ.Αδυνατούν να καταλάβουν ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός όπως διαβάζουμε στο Άγιο Κοράνι.Ο Θεός στον οποίο αναφέρονται οι χριστιανοί και οι άνθρωποι γενικά είναι ο Θεός που όπως μας λέει το Κοράνι έστειλε όλους τους προφήτες από τον Αβρααμ μέχρι τον Μουχάμαντ.Θέλουν να χωρέσουν τον Θεό μέσα στο κεφάλι τους και να εξηγήσουν την κρίση Του λες και είναι ίσοι με Αυτόν τον δημιουργό τους για να μπορέσουν να κατλάβουν την κρίση Του.Όμως το λέει ξεκάθαρα το Άγιο Κοράνι ότι ''πολύ μικρή είναι η ευγνωμοσύνη που δείχνετε''.Προς ενημέρωση πάντως η αποστασία και ο θάνατος για τους άθεους πρώτη φορά λέχθηκαν από τον Πλάτων που έζησε πολύ πριν την εποχή του προφήτη https://www.freeinquiry.gr/single-post.php?id=3003 .Ο άθεος σε ένα σωστό μουσουλμανικό κράτος οφείλει να σέβεται την θρησκεία του ισλάμ και να αναγνωρίζει ότι ζει στα εδάφη του ισλάμ άρα επιβάλεται να δείχνει σεβασμό στον ιδιοκτήτη αυτών των εδαφών αφού εκεί βρίσκεται φιλοξενούμενος από τους μουσουλμάνους.Αν αρχίσει και βρίζει τον Θεό ή προσπαθεί να παρασύρει στην πλάνη του τους πιστούς τότε χαλάει η συμφωνία φιλοξενίας του και θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου.Ο καθένας στο σπίτι του βάζει τους όρους και ο φιλοξενούμενος οφείλει να τους σέβεται είτε του αρέσει είτε όχι αν μένει σε αυτό.Αλλιώς να βρει άλλο σπίτι να μείνει.Παρόμοια αν ο άθεος δεν συμπαθεί το ισλάμ έχει κάθε δικαίωμα να μετακομίσει σε μια χώρα που θα έχει τον σωστό τύπο του κοσμικού-αθεϊστικού κράτους π.χ Γαλλία(αν και ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας στη Γαλλία ισχύει μόνο στην ηπειρωτική Γαλλία στην Αλσατία-Λωραίνη και στα υπερπόντεια γαλλικά εδάφη ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησία είναι λέξη άγνωστη αφού η εκκλησία εκεί παίρνει και κρατικά χρήματα και θρησκευτική εκπαίδευση σε δημόσια σχολεία και γενικά είναι λιγότερο κοσμικά αυτά τα μέρη ακόμα και από την Ελλάδα) ή την Τουρκία(την Κεμαλική Τουρκία).Αυτά τα λίγα για να ξέρουμε τι μας γίνεται επιτέλους.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Μάλλον οι θρήσκοι αδυνατούν να καταλάβουν ότι η ύπαρξη θεού δεν είναι δεδομένη. Η μόνη πληροφορία που έχουμε για θεούς προέρχεται μέσα από τις θρησκείες και κάθε θρησκεία δίνει άλλες πληροφορίες, γι' αυτό μιλώ για χριστιανικό, μουσουλμανικό κ.λπ. θεό.

Το Κοράνι μπορεί να λέει ό,τι θέλει αλλά δεν έχουμε την παραμικρή απόδειξη ότι αυτά που λέει είναι ο λόγος του θεού ή ότι υπάρχει καν αυτός ο θεός ή οποιοσδήποτε άλλος θεός.

Προφανώς κι έχουμε το δικαίωμα να μετακομίσουμε σε άλλη χώρα. Εξίσου προφανώς όμως, έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε στη χώρα όπου γεννηθήκαμε. Όλοι οι πολίτες όλων των χωρών έχουν δικαίωμα στην ίση αντιμετώπισή τους από πλευράς του κράτους και όλα τα κράτη οφείλουν να είναι κοσμικά, ακόμη κι αυτά που η πλειοψηφία των πολιτών ανήκει σε κάποιο θρήσκευμα.

Άλλο η πολιτεία, άλλο η θρησκεία, και είναι καιρός να γίνει κατανοητό αυτό από όλους.

Islam είπε...

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να εξηγήσουν τον Θεό γιατί δεν είναι ίσοι με Αυτόν,ο αθεισμός οφείλεται στον εγωισμό κάποιων ανθρώπων που ΄θέλουν να ζήσουν χωρίς κανόνες και να τα εξηγήσουν όλα με τα ανθρώπινα κριτήρια.Κάθε κράτος έχει διαφορετικό τύπου υπάρχουν σήμερα Μουσουλμανικά κράτη,Χριστιανικά κράτη(στην Αφρική και την Ασία) και κοσμικά κράτη.Στα δύο πρώτα η θρησκεία τηνς πλειοψηφίας βάζει τους κανόνες και στον τρίοτ τύπο γίνεται το έλα να δεις.Δικαίωμα να ζήσει κάποιος άθεος σε κράτος μιας εκ των δύο πρώτων κατηγοριών κρατών(Χριστιανικά,Μουσουλμανικά) ασφαλώς και το έχει αλλά με τον όρο ότι θα σεβαστεί την πλειοψηφία που τον φιλοξενεί,θα ακολουθήσει τους κανόνες και τους νόμους χωρίς να παραφέρεται όπως ακριβώς σε ένα σπίτι ο ιδιοκτήτης βάζει τους κανόνες και ο φιλοξενούμενος συμμορφώνεται με αυτούς.Αν δεν του αρέσει εξηγεί στον ιδιοκτήτη ότι δεν μπορεί να ζήσει εκεί και βρίσκει άλλο σπίτι να τον φιλοξενήσει στο οποίο οι κανόνες θα του ταιριάζουν.Αυτό ήταν γενικα για χριστιανικά και ισλαμικά κράτη.Τώρα θα πω κάτι για το ισλάμ Το σύστημα της Δημοκρατίας δεν αναγνωρίζεται στο Ισλάμ διότι η εξουσία και η απόφαση ανήκει στον Θεό τον Ύψιστο και όχι στον λαό και τον όχλο. Ο Ύψιστος λέει:

«Και όποιος δεν δικάσει, με βάση τα όσα αποκαλύφθηκαν απ’ τον Θεό, αυτοί είναι οι Άπιστοι» {Κοράνι 5:44}

Islam'' είπε...

''Εξίσου προφανώς όμως, έχουμε το δικαίωμα να παραμείνουμε στη χώρα όπου γεννηθήκαμε.''Δεν έχετε μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.Υποχρεώσεις που οφείλεται να τηρήσετε είτε σας αρέσει είτε όχι αν θέλετε να ζήσετε σε κάποιες χώρες.Ωραίο θα ήταν να είχαμε μόνο δικαιώματα αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς(εξαρτάται από το πως το βλέπει κανένας) δεν πάει έτσι.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Δεν είναι στις υποχρεώσεις ενός πολίτη να θρησκεύεται, ούτε να δέχεται την επιβολή ενός θρησκεύματος, ούτε να ανέχεται να υπάρχουν κρατικά για τους θρησκευτικούς οργανισμούς. Αντιθέτως, είναι στις υποχρεώσεις του κράτους να είναι ουδετερόθρησκο και να αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ισότιμα.

Unknown είπε...

Αγαπητέ φίλε ο Θεός δεν μας δημιούργησε για να πάμε στα βασανιστήρια. Είχε έτοιμο το σχέδιο της σωτηρίας μας πριν τη δημιουργία. Δεν βρέθηκε καθόλου προ εκπληξεως.
Ο Θεός θέλει όλοι να σωθούν. Αλλά δεν θέλουν όλοι τον αληθινό άγιο Θεο. Θέλουν κάποιο άλλο θεό ανάλογα με τη δική τους προτίμηση , δηλαδή είδωλο ή καθόλου θεό.
Ο Θεός κάνει τα αδύνατα δυνατά και σώζει όσους δέχονται. Αγαπά και τους σκεπτικιστες διότι και Αυτός σκέπτεται.
Δεν είναι εύκολο να χαθεί κανένας τόσο εύκολα. Δηλαδή είναι αδύνατο να χαθεί κάποιος άδικα από ένα Δίκαιο Θεό. Αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αγαπητέ φίλε, πώς ξέρεις ότι ισχύουν όλα αυτά που λες για τον θεό;

Λες ότι είναι αδύνατον να χαθεί κάποιος άδικα από έναν δίκαιο θεό. Όμως καθημερινά βλέπουμε να χάνονται άνθρωποι άδικα. Επομένως δεν υπάρχει δίκαιος θεός.

Ανώνυμος είπε...

Η απόκτηση γνωσης είναι βασική αιτία για να χάσει κανείς τον δρόμο του Θεού (προπατορικό αμάρτημα) ...."μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι", "πίστευε και μη έρευνα" γιατί αν ερευνήσεις δεν θα βρεις τίποτα...

Αν ο άνθρωπος δεν περίμενε να δικαιωθεί στην μετά θάνατον "ζωή" και δεν εναπόθεται τις ευθύνες του στον Θεό, θα έφτιαχνε την κοινωνία του πιο δίκαιη. Αντί γι αυτό προτείνουν μερικοί αυταρχισμό και κανονες που μιλάνε εις το όνομα κάποιου που δεν υπάρχει. Πιστεύουν επίσης ότι η πλειοψηφία θέλει να γυρίσει σε ένα μεσαίωνα.

Unknown είπε...

Δεν περιμένει κανένας χριστιανός να δικαιωθεί στην επόμενη ζωή αλλά από τώρα είμαστε ήδη δικαιωμένος με τη δικαιοσύνη του μοναδικού ανθρώπου που έζησε χωρίς καμία αμαρτία, του Ιησού Χριστού. Αυτό το λέει η Βίβλος στη προς Ρωμαίους επιστολή και αλλού. Προσπαθούμε χιλιάδες χρόνια να βρούμε δικαίωση με τα έργα μας. Αυτό είναι αδύνατο και γι αυτό το λόγο κατέβηκε ο Κύριος και έγινε άνθρωπος. Αλλιώς δεν θα είχε τέλος αυτό το πρόβλημα.
Το όνομα του Ιησού Χριστού έχει δύναμη διότι είναι ζωντανός. Πέθανε, ταφηκε και τη τρίτη μέρα αναστήθηκε. Υπήρξαν και πάρα πολλοί αυτόπτες μάρτυρες που τον είδαν ζωντανο. Και έδωσαν τη ζωή τους για τη μαρτυρία αυτή. Γιατί να πεθάνουν για ένα ψέμα?
Ο Θεός επισης συμμαρτυρησε μαζί τους με πολλά θαύματα.
Δεν μπορώ να πείσω κανέναν εγώ που δεν δέχεται την πιθανότητα να υπάρχει το Τέλειο (ο Τέλειος). Αν θες δοκίμασε. Αν δεν θες κανένας δεν μπορεί να σε πείσει με το ζόρι.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρετε τι είναι δίκαιο ως έννοια από ότι φαίνεται. Και μέσα στο παραμύθι σας εσείς οι πιστοί νομίζετε ότι βρίσκεστε σε δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία. Δεν αναιρεί δηλαδή ότι είπα παραπάνω αυτό το σχόλιο που αναρτήσατε κύριε Κωνσταντίνου, αλλά το αντίθετο.

Σ.Παναγιωτης

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα έγραψε ο αρθρογράφος εκτός από ένα. Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν υπάρχει θεός επειδή απλα δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει ή όχι και σε τι μορφή αν υπήρχε.

Τι εννοούσατε όταν γράψατε:

Περί λογικής:

Δεν λέω ότι μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα με την λογική. Λέω ότι η λογική είναι ο μόνος τρόπος που διαπιστωμένα μας επιτρέπει να εξηγήσουμε τον κόσμο, στον βαθμό που μπορούμε. Όσα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, ας έχουμε την διανοητική εντιμότητα να παραδεχτούμε ότι απλώς δεν τα γνωρίζουμε.