ΣΙΓΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΝΟΥΣ!

Προχτές έβλεπα τηλεόραση. Εξτρήμ σπορ, θα μου πείτε, στην ηλικία μου; Το ξέρω, δεν πρέπει...

Παίρνει λοιπόν το μάτι μου τον κύριο Βενιζέλο (όχι τον Ελευθέριο, τον άλλον...), να λέει ότι δεν πρέπει, λέει, να παροτρύνουμε τους πολίτες να μην πληρώσουν τους φόρους και τα τέλη, γιατί τότε βρίσκεται κι εκείνος σε πολύ δύσκολη θέση, λέει, και... "τι θα πω στους ξένους;"

Το μεγαλείο του υπουργού μας με άφησε έκθαμβη, όπως με αφήνει πάντοτε το μεγαλείο των πολιτικών ανδρών μας - γι' αυτό άλλωστε και αποφεύγω να τους κοιτάζω, μην πάθω καμμιά αποκόλληση αμφιβληστροειδούς από το πολύ θάμπος, και δεν είμαστε τώρα για γιατρούς, γιατί χρωστάω ήδη δυο δίμηνα στο ΤΕΒΕ και όπου να 'ναι δεν θα έχω ούτε περίθαλψη.

Τι θα πεις στους ξένους;

Να τους πεις να πάνε από εκεί που ήρθανε, καλέ μου! Θα έλεγα να τους πεις να πάνε στο διάολο - όπως αναφώνησα αυθορμήτως μπροστά στην οθόνη καθοδικού σωλήνος (ναι, καλά διαβάσατε, δεν είναι lapsus, έχουμε την ίδια τηλεόραση εδώ και κάτι δεκαετίες, δεν τα πετάμε εμείς τα πράγματα αν δεν χαλάσουν, δεν είμαστε σπάταλοι άνθρωποι) - αλλά με εμποδίζει η ανατροφή και η παιδεία μου, η λαμπρή παιδεία που μου εξασφάλισε το ελληνικό κράτος, μαζί με ψωμί και ελευθερία.

Τι θα πεις στους ξένους;

Αυτό, καλέ μου, να το ρωτήσει η θεία η Ασημίνα στο κακομαθημένο ανιψάκι της που θέλει να χώσει το χέρι του στο βάζο με το γλυκό μπροστά σους επισκέπτες, να το καταλάβω και να το συγχωρήσω. Να το ρωτήσει η γιαγιά μου στο άτακτο εγγονάκι της που λάσπωσε το χαλί τη μέρα της γιορτής, να το καταλάβω και να το βρω και γραφικό.

Αλλά να το ρωτήσει υπουργός στο λαό που τον εξέλεξε; Στο λαό στον οποίον επιβάλει τον ένα αβάστακτο φόρο μετά τον άλλον, χωρίς καμμία λογική, χωρίς κανέναν προγραμματισμό; Στο λαό τον οποίον οι εν λόγω ξένοι μεταχειρίζονται σαν δουλοπάροικο, με τον κύριο υπουργό να εκτελεί χρέη επιστάτη του κτήματος, χωρίς καμμία αιδώ; Η λέξη ντροπή δεν επαρκεί για να εκφράσει αυτό που θα έπρεπε να νιώσει. Αλλά μάλλον επειδή ακριβώς η λέξη αυτή λείπει από το λεξιλόγιο των πολιτικών, γι' αυτό φτάσαμε εκεί που φτάσαμε.

Στους ξένους δεν έχεις να πεις τίποτα, καλέ μου. Δεν τους χρωστάς τίποτα.

Σε εμάς χρωστάς, αγάπη μου. Πολλά.

Σε εμάς, ξέρεις τι θα πεις;

Ή ακόμη αναρωτιέσαι;

Υ.Γ. ότι θα έφτανα να πολιτικολογώ, έστω και τόσο μπακάλικα, ούτε που μπορούσα να το διανοηθώ όταν άνοιγα το ρημάδι το μπλογκ... σημεία των καιρών.