ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΙΝ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Πόσο αξίζει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

Των αλλωνών δεν ξέρω. Η δική μου πάντως τιμάται μόλις 30 λίτρα βενζίνης – όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω εχτές.

Ανήκω στην σπάνια αυτή κατηγορία ελλήνων που δεν έχουν τηλεόραση. Αυτό μπορεί να έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στην ψυχική υγεία, όπως θα δείτε αμέσως. Διότι συν τοις άλλοις τυγχάνω και αμελής και αναβλητική. Και αφήνω το ρεζερβουάρ της βενζίνης να χτυπήσει κόκκινο πριν αποφασίσω να διαθέσω εκείνο το πεντάλεπτο που απαιτείται για να το γεμίσω.

Εχτές το πρωί ήταν φανερό ότι δεν πήγαινε άλλο το πράγμα. Είχα μέρες που κυκλοφορούσα με το δείκτη στο κόκκινο. Προσεγγίζω λοιπόν ένα βενζινάδικο. Προσεγγίζω τρόπος του λέγειν! Διότι για να το προσεγγίσεις έπρεπε να έχεις το θεό μπάρμπα. Η ουρά ξεκινούσε από ένα σημείο απ’ όπου το βενζινάδικο δεν φαινόταν καν. Αφελώς σκεπτόμενη και μην γνωρίζοντας τίποτα για την απεργία των βυτιοφόρων (η έλλειψη τηλεόρασης που λέγαμε) αποφασίζω να ξαναπεράσω αργότερα.

Αργότερα η ουρά είχε φτάσει το χιλιόμετρο. Στο επόμενο βενζινάδικο η βενζίνη είχε εξαντληθεί. Στο τρίτο αποφάσισα ότι θα περιμένω, διότι κατά πάσα πιθανότητα όπου και να πήγαινα η κατάσταση θα ήταν χειρότερη. Και περίμενα. Σε μια ουρά που έφερε όλα τα χαρακτηριστικά μιας ελληνικής ουράς. Εξυπνάκηδες που επιχειρούσαν να χωθούν από παντού, στουρνάρια που στεκόντουσαν στη μέση μια διασταύρωσης εμποδίζοντας τη διέλευση, απηδυδισμένους παντός είδους που κορνάριζαν εξαγριωμένα νομίζοντας μάλλον ότι αν κορνάρουν αρκετά δυνατά, τα λοιπά αυτοκίνητα θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους ίδιους.

Η κατάσταση παρόλα αυτά έχει κρατηθεί εντός ανεκτών ορίων όταν, μισή ώρα αργότερα, βρίσκομαι μόλις τέσσερα αυτοκίνητα απόσταση από το ποθούμενο. Εκείνη τη στιγμή, βλέπω ένα τυρκουάζ αμάξι με ξανθιά οδηγό να κάνει επιτόπου στροφή από το αντίθετο ρεύμα και να χώνεται παράλληλα με την ουρά στο βενζινάδικο. Περιμένω ότι ο βενζινάς θα τη διώξει, αλλά πού! Αντίθετα, την κατευθύνει σε πιο βολικό σημείο κι ετοιμάζεται να την εξυπηρετήσει.

Έχω κατέβει από το αμάξι κι έχει γίνει το έλα να δεις.

- Δε φαντάζομαι να της βάλεις βενζίνη;

- Βεβαίως θα της βάλω.

- Αν της βάλεις θα γίνει χαμός εδωπέρα!

- Σε παρακαλώ, άσε με να κάνω τη δουλειά μου!

- Δεν υπάρχει περίπτωση! Περιμένουμε μια ώρα στην ουρά!

- Θα μου κάνεις εσύ κουμάντο στο μαγαζί;

- Αν θα σου κάνω λέει; Αφού εξυπηρετείς αυτούς που χώνονται!

Έχουν ανταλλαγεί οι καθιερωμένες αβροφροσύνες, έχουμε περάσει σε ελευθέρα πάλη, οι παρακαθήμενοι οδηγοί με εμψυχώνουν με θριαμβικές ιαχές. Η λύση έχει δοθεί πολύ απλά από τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου: ή κάθεσαι ήσυχα ή δεν στο γεμίζω. Έτσι απλά.

Προς στιγμήν έχω σκεφτεί να πουλήσω μούρη και να σηκωθώ να φύγω. Κι έπειτα; Η ξανθιά ύπαρξη θα έχει εξυπηρετηθεί, οι λοιποί επίσης, ο βενζινάς θα έχει κάνει τη δουλειά του, κι εγώ θα βρεθώ στο σπίτι μου με την αξιοπρέπεια άθικτη – και χωρίς σταγόνα βενζίνη.

Έχω κάνει γαργάρα την αξιοπρέπεια, έχω χωθεί στο αμάξι μου κι έχω δεχτεί την ευγενή προσφορά του μελίρρυτου εμπόρου καυσίμων. Όχι χωρίς να περιλούσω πρώτα δεόντως την χαριτόβρυτο νύμφη που μας έχει χεσμένους όλους (έχει πει μεταξύ άλλων το αμίμητο «Μα τι να κάνω; Να πάω μέχρι εκεί κάτω; Δεν βλέπετε πού φτάνει η ουρά;» Ναι μωρή κατσίκα, το βλέπω! Όχι μόνο το βλέπω, αλλά το έχω μετρήσει με τα νεύρα μου μια ώρα τώρα! Γι’ αυτό ακριβώς είναι γαϊδουριά να χώνεσαι μπροστά!). Ούτε χωρίς να πω στο βενζινά τη γνώμη μου για τον εκβιασμό του («Βρήκες πάτημα που σε έχουμε ανάγκη και κάνεις ό,τι γουστάρεις!» «μα τι θέλετε; Να διώξω τον πελάτη; Εγώ θέλω πελάτες και για αύριο!» Στο ερώτημά μου «Εμένα δεν με θέλεις για αύριο;» δεν βρήκε τι να απαντήσει).

Τι τα θέλεις όμως, όλα ήταν κούφια λόγια. Η ουσία είναι μία: για να πάρω τα τριάντα λίτρα μου, έκανα γαργάρα την αξιοπρέπεια, έκατσα ήσυχα και περίμενα πειθήνια μέχρι να αποφασίσει ο ανώτατος – λόγω περιστάσεων – άρχων της κατάστασης να με εξυπηρετήσει. Κι ενώ περίμενα ευπειθώς τοις κείνου ρήμασι πειθόμενη, ιδού και μια ασημί απαστράπτουσα μπεμβέ προσάραξε εκτός ουράς – και φυσικά εξυπηρετήθηκε, και φυσικά όλοι κάναμε μόκο.

Σκεφτόμουν ύστερα ότι θα μπορούσα ίσως να έχω σηκωθεί να φύγω, με μικρές σχετικά πρακτικές συνέπειες. Θα μπορούσα να κυκλοφορώ με το ποδήλατο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Θα μπορούσα να ακυρώσω την εκδρομή που έχω προγραμματίσει για το σαββατοκύριακο. Θα μπορούσα να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.

Τι θα γινόταν όμως αν αυτό που μοίραζε ο καλός κύριος ήταν ψωμί αντί για βενζίνη; Και τι θα γινόταν αν η έλλειψη δεν ήταν λίγων ημερών αλλά πολλών εβδομάδων; Τι θα ήμουν διατεθειμένη να κάνω για να πάρω μια φραντζόλα; Μου ήρθαν στο νου εικόνες της κατοχής, δοσίλογοι, μαυραγορίτες… πόσο λίγο χρειάζεται ο άνθρωπος για να εκπέσει!

Ναι, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι τελικά πολύ φθηνή.

Μόλις λίγα λίτρα βενζίνης, ή μισό κιλό ψωμί…

Κι επειδή παραβαρύναμε, πάρτε κι ένα βίνδεο με παραδοσιακή μουσική για να ξαλεγράρετε!