ΚΛΕΙΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ

Ένα πρωί, αρχές Αυγούστου, στις διακοπές, κατευθυνόμουνα μαζί με την κόρη μου μέσα από ένα αραιό πευκοδάσος προς το χωματόδρομο που οδηγούσε στην κοντινή παραλία. Ήμασταν στις παρυφές του δρόμου, όταν εμφανίστηκε από πέρα ένα μεγάλο τζιπ με κλειστά παράθυρα. Πέρασε μπροστά μας με ταχύτητα σχετικά μεγάλη για το είδος του δρόμου, σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης που μας έπνιξε, και κατευθύνθηκε προς την παραλία. Στο τιμόνι βρισκόταν μια γυναίκα και στα πίσω καθίσματα ένα ή δύο παιδιά.

Η καλή αυτή κυρία δεν αντιλήφθηκε καν ότι μας ενόχλησε. Πιθανόν να μην αντιλήφθηκε καν την παρουσία μας. Μέσα από τα φυμέ τζάμια θα ήμασταν απλώς δυο σκούρες σιλουέτες στην άκρη του δρόμου. Αμέριμνη μας προσπέρασε, με τη δροσιά του κλιματιστικού να την τυλίγει, ίσως και με κάποια ευχάριστη μουσική να εντείνει ακόμη περισσότερο το κλίμα της οικειότητας εντός του οχήματος, σε αντιδιαστολή με τον αφιλόξενο, ζεστό, σκονισμένο και θορυβώδη εξωτερικό κόσμο.

Πόσο εύκολο είναι να αγνοείς τους άλλους, όταν έχεις δημιουργήσει για σένα τις ιδανικές συνθήκες! Πόσο εύκολα αγνοούμε το τι συμβαίνει γύρω μας, κλεισμένοι στην αποστειρωμένη, κλιματιζόμενη σαπουνόφουσκα του μικροαστισμού μας! Εμφύλιοι πόλεμοι, ασθένειες, ρατσισμός, εκμετάλλευση, όλα εξαφανίζονται με το πάτημα ενός κουμπιού στο τηλεχειριστήριο, δίνοντας τη θέση τους στο γαλήνιο ενυδρείο του διαμερίσματος.

Και όταν κάποιος μελαμψός άντρας με χαμόγελο μας πλησιάσει στα φανάρια για να μας καθαρίσει τα τζάμια, ανεβάζουμε τα αυτόματα παράθυρα και κλείνουμε τις ασφάλειες, καλού κακού. Γιατί η φτώχεια και η δυστυχία των άλλων είναι επικίνδυνη όταν φτάνει έξω από την πόρτα μας. Γιατί δεν θέλουμε να δούμε ότι η δική μας άνεση πατάει πάνω στη δική τους στέρηση.

Διότι πώς θα γίνει να έχουμε όλα τα υλικά αγαθά που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε δεδομένα, χωρίς τις φθηνές πρώτες ύλες και εργατικά χέρια κάποιων άλλων χωρών; Πώς θα γίνει να διεκδικούμε για τα δικά μας παιδιά μια θέση στο πανεπιστήμιο και μια δουλειά αξιοπρεπή και προσοδοφόρα, χωρίς να αναλαμβάνουν οι μετανάστες όλα τα βαρέα και ανθυγιεινά; Πώς θα απολαμβάνουμε εμείς φθηνά κλιματιστικά αν δεν δουλέψει για τρεις πεντάρες κάποιος φουκαράς στην Ταϊβάν ή στην Κορέα;

Ανοίξτε τα παράθυρα όσο είναι καιρός.



Στα αριστερά της φωτογραφίας, περίπου στα μισά του ύψους, φαίνεται μια λωρίδα χώματος κάπως πιο ανοιχτόχρωμη. Είναι ο δρόμος, ο οποίος συνεχίζει προς τα δεξιά μέχρι εκεί που βλέπετε το παρκαρισμένο αυτοκίνητο, και κατεβαίνει και λίγο χαμηλότερα προς τα πίσω.

Όχι ότι έχει σημασία, αλλά να μη βάλω κι εγώ μια αναμνηστική φωτό από τις διακοπές μου;-)