Κοίτα να δεις που θέλω να είμαι ανεπίκαιρη και δεν τα καταφέρνω!
Σχεδόν με το που ποστάρισα την προηγούμενη ανάρτηση, συνέβη το τραγικό επεισόδιο του φόνου του δεκαεξάχρονου παιδιού από τον αστυνομικό. Και την επόμενη μέρα όταν πήγα να πάρω τη μικρή από το σχολείο, στην επιστροφή, μπροστά μας περπατούσαν δυο γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους, συμμαθητές της κόρης μου, κουβεντιάζοντας για τα επεισόδια. Είπαν, είπαν, τι δεν είπαν για αυτούς που καίνε και καταστρέφουν περιουσίες, δεν είπανε κουβέντα για το φόνο, και κάποια στιγμή η μία ξεστόμισε την αναμενόμενη ατάκα, πιστή στο ρόλο της:
"Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται."
Δεν κρατήθηκα και είπα, "Μου επιτρέπετε;" κι έπιασα την κουβέντα.
Δύσκολη η προσέγγιση, δύσκολη και η ανεύρεση κοινού εδάφους. Είπα ότι για μένα ο Παπαδόπουλος δεν είναι λύση, όποιο κι αν είναι το πρόβλημα, ότι μια τέτοια λύση φέρνει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει (αν λύνει), ότι τα επεισόδια είναι απαράδεκτα, μα άλλο τόσο ή και περισσότερο απαράδεκτος είναι ο εν ψυχρώ φόνος ενός παιδιού. Με τα πολλά κατόρθωσα να επικεντρώσω τη συζήτηση στο ότι αυτό που χρειάζεται είναι ένα κράτος που να λειτουργεί σωστά, ότι χρειάζεται παιδεία, μόρφωση, τόσο για τα παιδιά που τα σπάνε εξοργισμένα όσο και για τον αστυνομικό που δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί την εξουσία της θέσης του ούτε να κατανοήσει τις ευθύνες του. Σε αυτά τουλάχιστον συμφωνήσαμε και υπερθεματίσαμε. Χωρίσαμε στην άλλη γωνία, και η δεύτερη κυρία κατέθεσε το συμπέρασμα: "Έτσι είναι ο έλληνας, δεν αλλάζει."
"Ειλικρινά ελπίζω πως δεν είναι έτσι", ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω.
"Μακάρι", μου αντιγύρισε η κυρία, χωρίς να το πιστεύει.
Τράβηξα για το σπίτι, βαθιά απογοητευμένη. Περισσότερο ίσως από μια ερώτηση που δεν μπόρεσα να απαντήσω επαρκώς πάνω στην κουβέντα. Κάποια στιγμή η μία κυρία με είχε ρωτήσει, "Εσάς σας έχει ενοχλήσει ποτέ η αστυνομία;" εννοώντας φυσικά ότι ο νεαρός ήταν "κακός", ήταν "παλιόπαιδο", ήταν "από τους άλλους" κι επομένως του άξιζε αυτό που έπαθε.
Της απάντησα κάτι σαν "Όχι, μα τι σχέση έχει αυτό;", και είπα ότι η συμπεριφορά του αστυνομικού ήταν εγκληματική, ότι τίποτα δεν δικαιολογεί αυτό το φόνο, ότι σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες αυτός που προκάλεσε ήταν ο αστυνομικός και όχι το παιδί, εκείνες είπαν το αντίθετο, και η συζήτηση πήγε να παρεκτραπεί.
Θα ήθελα να έχω πει πως ακόμη και αν το παιδί προκάλεσε, ακόμη και αν πρόσβαλε λεκτικά, ακόμη και αν χειροδίκησε - πράγματα που ξέρουμε ότι δεν ισχύουν - ακόμη όμως και αν ίσχυαν, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝ ΤΟ ΦΟΝΟ.
Αλίμονο αν η ποινή της εξύβρισης και της χειροδικίας ήταν η εκτέλεση χωρίς δίκη. Γιατί αν είναι έτσι, τότε τι ποινή αρμόζει στον ίδιο τον δήμιο; Δεκάκις εις θάνατον νομίζω, και λίγο του είναι.
Μα έχει νόημα πραγματικά η τιμωρία του εγκληματία; Σε τι θα ωφελήσει, τον ίδιον ή τους άλλους; Θύμα και ο εκτελεστής όπως και ο εκτελεσμένος, ένας αμόρφωτος, απαίδευτος, ανεγκέφαλος κόκορας που του έβαλαν στα χέρια ένα σιδερένιο πυροβόλο καυλιτσέκι και το κραδαίνει αυτάρεσκα, χωρίς καμμία συναίσθηση της ευθύνης του. Άραγε η κάθειρξη θα τον βοηθούσε να γίνει καλύτερος;
Αναρωτήθηκα εχτές σε μιαν άλλη κουβέντα, τι θα γινόταν αν όλα τα χρήματα που πηγαίνουν στη συντήρηση των φυλακών, αυτών των άθλιων φυλακών του κατ' ευφημισμό σωφρονιστικού μας συστήματος, πήγαιναν σε ομάδες κοινωνικών λειτουργών και σε οργανισμούς επανένταξης, κοντολογίς αν είχαμε ένα σύστημα σωφρονισμού και όχι τιμωρίας.
Οι συνομιλητές μου με κοίταξαν σαν να έπεσα σε άλλο πλανήτη.
Πού να τους έλεγα να καταργηθεί και η αστυνομία...
**Ειρήσθω εν παρόδω, παρατηρήσατε πώς πέρασε ωραία και καλά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα η υπόθεση Βατοπεδίου; Βολικό, έτσι;**
Είπα να μην αφήσω να αλλάξει ο χρόνος με μια δυσάρεστη είδηση πάνω πάνω.
