Διάβασα στο περιοδικό της κυριακάτικης El País ένα άρθρο της αγαπημένης μου Αλμουδένα Γκράντες. Το θέμα γνωστό και χιλιοειπωμένο, από εκείνα τα θέματα που όσες φορές και να μιλήσεις γι' αυτά δεν θα είναι αρκετές. Η φρίκη του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας.
Η Αλμουδένα έχει το χάρισμα να τα φέρνει όλα μπροστά στα μάτια μας ανάγλυφα, μέσα από προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που τα έζησαν. Την ιστορία του ενδεκάχρονου κοριτσού που έβγαλε τα παπούτσια από το νεκρό πατέρα της και τα κράτησε για να τον θυμάται, την ιστορία της γυναίκας που μετέφερε τα γράμματα των μελλοθάνατων στους αγαπημένους τους, την ιστορία των θαμμένων ζωντανών στα πηγάδια, τόσο κοντά στο χωριό ώστε τη νύχτα τα βογγητά τους να φτάνουν ως τα σπίτια, γεννώντας θρύλους για φαντάσματα.
Ιστορίες ακόμη ζωντανές. Γιατί πολλοί άνθρωποι που τα έζησαν είναι ακόμη ζωντανοί. Δεν έχουν περάσει ακόμη αρκετά χρόνια ώστε να φύγει και η τελευταία γενιά που τα θυμάται, ώστε να μπορούμε πλέον να μιλάμε για Ιστορία.
Και αν αυτό ισχύει για τον εμφύλιο της Ισπανίας και για τη δικτατορία του Φράνκο, πολλώ δε μάλλον ισχύει για τη δική μας επταετία, τόσο πρόσφατη ώστε τη θυμάμαι αμυδρά ακόμη κι εγώ, γιατί άκουγα τους μεγάλους να μιλούν γι' αυτό. Αλλά ακόμη και όσοι δεν θυμούνται, ακόμη και όσοι δεν τα έζησαν, δεν μπορεί να μην ξέρουν, με τόσες και τόσες αναφορές που γίνονται στο θέμα.
Και αναρωτιέται κανείς, πώς λειτουργεί το μυαλό τόσων και τόσων ανθρώπων που ξεφουρνίζουν με τόση ευκολία αφέλειες του τύπου "με τη χούντα τουλάχιστον η οικονομία ήταν σταθερή", "τότε τουλάχιστον δεν είχαμε φασαρίες", "μια χούντα μας χρειάζεται";
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η χούντα είχε κάνει καλό στην οικονομία, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η χούντα έφερε κοινωνική σταθερότητα και ασφάλεια, ακόμη και αν πράγματι η χούντα είχε θετικές πλευρές - πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω - ακόμη κι έτσι όμως, κύριοι, τι τίμημα είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε γι' αυτό;
Την ελευθερία του λόγου; Την ελευθερία των μετακινήσεων; Το σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Το σεβασμό στη ζωή;
Αλλά ξέχασα: αυτοί που υπέφεραν, που βασανίστηκαν, που σκοτώθηκαν, ήταν οι Άλλοι. Οι κουμουνιστές, οι αναρχικοί και οι κάθε λογής ανήσυχοι, κακοί άνθρωποι. Και πάνω απ' όλα δεν ήταν στο δικό μας σπιτικό. Το σπίτι του γείτονα ας καεί, φτάνει να γλιτώσει το δικό μου.
Υπάρχουν κάποια τιμήματα απαράδεκτα, όποιο και αν είναι το κέρδος, αληθινό ή υποτιθέμενο. Μπορεί άραγε αυτό να χωρέσει στο μυαλό όλων αυτών που ακόμη κουνάνε το κεφάλι επιτιμητικά φορώντας τις παρωπίδες τους και μουρμουρίζουνε "μια χούντα μας χρειάζεται";
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Those Who Sacrifice Liberty For Security Deserve Neither.
- Benjamin Franklin and lots more.
Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε!
Η εποχή εκείνη, οικονομικά ήταν αρκετά ανθηρή. Για να τους είχα σήμερα!
Μας τρελάνανε στη ψευτιά, την υποκρισία και την προπαγάνδα!
Μια βδομάδα μόνο θα τους αρκούσε για να καταλάβουν τη «γλύκα».
Ούτε στα μπουζούκια θα μπορούσαν να πάνε… κι εμείς ούτε σε συναυλίες, μη μας ρίξει κανένας κανένα γαρύφαλλο και γίνει χαμός! Για φαντάσου πόσο εύκολα έτρωγες ξύλο τότε!
Νομίζω πως οι οπαδοί του παραλογισμού (έτσι μου φαίνονται οι χουντικοί) έχουν μια ευκολία στο να κάνουν τα άσπρα-μαύρα.
Θέλουν να πιστεύουν πως η χούντα είχε θετικά σημεία (που δεν είχε κανένα).Δεν είμαι ψυχολόγος για να εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά πάντως σίγουρα χρειάζονται ψυχιατρικής περίθαλψης.
Το θέμα όμως της χούντας δεν πρέπει να έγκειται στο εάν έγιναν ή όχι έργα (που δεν γινόταν να μην γίνουν). Κατά τη γνώμη μου το θέμα έχει πρόβλημα επί της αρχής: Κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει εαυτόν πεφωτισμένο και να αναλάβει αυτοβούλως τη διακυβέρνηση μιας οιασδήποτε χώρας. Ακόμα και στην περίπτωση που λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας και δημιουργήσει τις ιδανικότερες συνθήκες για διαβίωση, παραβιάζει ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα που έχει ο κάθε πολίτης. Το δικαίωμα της συμμετοχής στην ψηφοφορία.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο που βρήκα είναι αυτό:
http://www.hri.org/Samizdat/97-04-23.dir/art8.htm
Μελάνη μου, για μιά στιγμή με ανησύχησες με τον τίτλο του άρθρου σου. Η παρεξήγηση αποκαταστάθηκε μόνον αφότου διάβασα το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου. Σου αρέσει να μας κάνεις γυμνάσια, μου φαίνεται. 8-D
Η χούντα δεν έκανε κανένα καλό στην οικονομία. Αντίθετα, ξάφρισε τα ταμεία του κράτους (πχ εν μία νυκτί δάνειο από τα ταμεία του ΙΚΑ που ακόμα δεν αναπληρώθηκαν για χάρη ιδιωτών). Ακόμα μέσα στην ανεξέλεγκτη δράση της, τα έργα που γίνονταν από φαντάρους -άρα τζάμπα- θησαύρισαν μερικές δεκάδες εργολάβων. Το τίμημα ήταν στην τσέπη του λαού, που μόνο βλέπει το δρόμο της ΜΟΜΑ, αλλά δεν ξέρει ποιος τον πλήρωσε, ποιος τον έκανε και ποιος κέρδισε.
Πέραν τούτων όμως, επειδή ξεκίνησες με την Ισπανία, ας θυμόμαστε ότι ο Φράνκο κατάφερε με λεπτούς χειρισμούς -και κυρίως το φόβο των Βάσκων- να αποκτήσει ισχυρό λαϊκό έρεισμα. Παρέμενε βέβαια μειοψηφία, αλλά είχε ισχυρή βάση στο λαό που κάπως βελτίωσε τη ζωή του. Για αυτό εξάλλου άντεξε τόσα χρόνια (κοντά 60) εν αντιθέσει με την Ελλάδα και τη Λατινική Αμερική και τα εκέι φασιστικά πραξικοπήματα.
Δείμε, ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τις πληροφορίες. Υποκλίνομαι στις γνώσεις σου, η δική μου ενημέρωση είναι αποσπασματική και νεφελώδης.
Αυτό που ήθελα να πω με την ανάρτηση, πάντως, είναι κάτι πολύ απλό και στην ουσία άσχετο με τα καλά που έκανε ή δεν έκανε η χούντα στην οικονομία. Είναι το πόσο εύκολα δεχόμαστε να καταβληθούν αποτρόπαια τιμήματα, αρκεί να μην τα καταβάλουμε εμείς. Δηλαδή αν η χούντα είχε όντως κάνει καλό στην οικονομία, θα ήταν δικαιολογημένη η στέρηση ελευθερίας, τα βασανιστήρια και όλα αυτά;
Αστρόσκονη, το θέμα είναι ότι την ατάκα την λένε και πολλοί άνθρωποι που δεν είναι ούτε ακραίοι ούτε πορωμένοι. Άνθρωποι με ευαισθησίες κατά τα άλλα, άνθρωποι που δεν μοιάζουν καθόλου να χρήζουν ψυχιατρικής περίθαλψης. Η μάνα μου, λόγου χάρη.
Μπορείς να πεις ότι το λένε από άγνοια της πραγματικής κατάστασης που επικρατούσε, πόση άγνοια όμως δικαιολογείται;
Ως προς τα οικονομικά μπορεί να πλανώνται, γιατί ίσως βλέπουν το έργο και δεν κάθονται να σκεφτούν ποιος πλήρωσε και ποιος κέρδισε, όπως είπε και ο Δείμος. Ως προς τα άλλα, όμως, τη στέρηση της ελευθερίας και τα υπόλοιπα, είναι δυνατόν να μην είναι ενήμεροι;
Συνηθισμένο συμπέρασμα των (φιλο)χουντικών "πολιτών" όταν αναφέρονται σε όσα απάνθρωπα διέπραξε αυτή και το συνάφι της: "Αυτοί που κάθονταν φρόνιμα δεν έπαθαν τίποτε"! Καμαρώστε πολίτες! Και όλοι αυτοί υποτίθεται ότι ήσαν λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που, όμως, δίδασκε ότι είναι τιμή σε κείνον που σκοτώνει τον τύρανο! (... Κι ο Αριστοτέλης συμφωνεί να απονέμονται μεγάλες τιμές σ' όποιον σκοτώνει έναν τύραννο, που (εξ ορισμού) «διαπράττει τα μεγαλύτερα εγκλήματα»...)
Πάντως το γενικότερο ξεχαρβάλωμα του μεταπολιτευτικού κράτους:
1. Αδυναμία να διαφυλάξει μία σχετική ποιότητα ζωής για τους πολίτες του (βλέπε γκριζοκούτια ελληνικές πόλεις, νέφος, πεζοδρόμια, κλπ κλπ κλπ)
2. Αδυναμία να παρέχει στους πολίτες που το πληρώνουν στοιχειώδεις βασικές υπηρεσίες (παιδεία, υγεία, μεταφορές, ασφάλεια)
Τα παραπανω χάλια δεν ξέρω εαν μπορούν να σταθούν ως επιχείρημα για κάποιους νοσταλγούς της χούντας.
Είναι όμως επιχείρημα ότι το ελληνικό κράτος έχει ξεχαρβαλωθεί. Ότι υπάρχει υπερβολική χαλαρότητα και ατιμωρησία σε θέματα δημοσίου συμφέροντος. Δεν μπορείο υπάλληλος που υπαιξερεί 500 εκ απο το ΙΚΑ να την γλιτώνει με μισό μήνα αργία ! Δεν μπορεί ο αστυνομικός που βασανίζει ή κλωτσάει πεσμένους διαδηλωτές να την γλιτώνει με 5 μέρες αργία ! Δεν μπορεί ο γιατρός που την κοπανάει τρείς ημέρες την εβδομάδα να μην τιμωρείται ποτέ !
Υπο αυτή -και μόνο αυτή- την έννοια κάποιος θα μπορούσε να πεί: "Μια χούντα μας χρειάζεται"
Αυτά δεν νομιμοποιούν κάποιον για να πει "μιά χούντα μας χρειάζεται". Τον νομιμοποιούν ίσως για να πει "ένα κράτος μας χρειάζεται". Ένα στοιχειώδες κράτος που να δουλεύει. Wow, what a concept.
Συμφωνώ με την απάντηση του Διαγόρα και υπερθεματίζω. Ένα κράτος μας χρειάζεται, αυτό ναι. Μην τα μπερδεύουμε τα πράγματα.
Οκ. κι εγώ συμφωνώ ...ένα όντως-κράτος μας χρειάζεται, όχι μία χούντα
Όμως, όταν δεν υπάρχει κράτος, δεν είναι δύσκολο για κάποιον να τα μπερδέψει.
Δημοσίευση σχολίου