Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ

Από καιρό θέλω να γράψω ένα άρθρο για την άθρησκη βάπτιση. Επιτέλους αποφάσισα να γράψω κάτι με αφορμή μια επιστολή που μου έστειλε το Χοχλιδάκι, την οποία και παραθέτω στη συνέχεια (έχοντας αφαιρέσει τις αναφορές σε προσωπικά δεδομένα και άλλα στοιχεία που δεν ήταν απαραίτητα), μαζί με την απάντησή μου.

---------------------------------------------------

Η επιστολή:

Πριν από λιγες μέρες παντρευτηκα φυσικά με πολιτικό γάμο εκ πεποιθησεως. Στο γάμο μου περάσαμε τόσο ωραία και διασκεδάσαμε χωρίς το κλασσικό πανυγύρι-μυστήριο που και αν μία στο απειροελάχιστο ήμουν ένθεη, και πάλι δεν θα ήθελα να παω εκκλησία. Ακόμα και οι δικοί μου, μου έβγαλαν το καπέλο γιατί τα έκανα όλα με αγάπη και μεράκι, καλεσμένοι στην κυριολεξία ήταν μόνο φίλοι και ήταν όλα τόσο ασυνήθιστα. Περάσαμε καταπληκτικά και το ζήσαμε και το χαρήκαμε.

Φυσικά έχουν φτάσει στα αυτιά μου τα σχετικά, ότι δεν θα μας βαφτίζει κανεις τα παιδιά ή ότι δεν είναι κανονικός γάμος. Στο πρώτο απαντάω ότι δεν θα βαφτίσουμε τα παιδιά μας και στο δεύτερο το κράτος, αν δεν πας να δηλωσεις το γάμο σου εκεί, ακόμα και βουδιστικός να είναι, δεν τον αναγνωρίζει, και στο κάτω κάτω προσωπική επιλογή είναι αυτά.

Σου γράφω επειδή είχες αναφερει πολλές φορες για τις ιδεες σου περί πολιτικής ονοματοδοσίας-τελετής και θα ήθελα να μου πεις, αν θες φυσικά, πώς το σκέφτεσαι.

Εγώ το σκεφτομαι ως εξης: κάλεσμα σε ενα απογευματινό τραπέζι-κοκτέιλ όπου ουσιαστικά το παιδί θα κάνει "γνωριμία" με φίλους που θες. Να μοιρασεις προσκλητήρια που να λενε π.χ. "με αφορμή τη γέννηση της κόρης / του γιου μας σας καλούμε στο γεύμα κ.λπ." και στο τελος να τους έχεις αναμνηστικά δώρα.

Σκέφτομαι επίσης το θέμα της νονάς Δεν εννοώ την κλασσική νονά που χρίζεται από την εκκλησία, αλλά έναν άνθρωπο που θεωρείς ότι το παιδί σου αξίζει να επενδύσει σε μία σχέση ζωής. Αν φτάσει εκείνη η ώρα, θα ήθελα να επιλέξω έναν τέτοιο άνθρωπο ή δύο, στο στυλ αν μας συμβεί κάτι εκείνοι οι άνθρωποι να μεριμνήσουν για το παιδί, φυσικά με τη συγκατάθεσή του. Το πώς θα τον/την/τους λεει το παιδί μου είναι ένα άλλο θέμα. Ξερεις καλύτερα από μένα ότι το σχολείο αναπαράγει αναπόφευκτα τα χριστιανικά πρότυπα και συμπεριφορές και ότι άλλα μπορεί να καταλάβει ένα παιδάκι 3 ετών και άλλα ένα παιδάκι 8.

Θα ήθελα να ακούσω και άλλες ιδεες τις οποίες μπορώ να μοιραστώ με φίλους που δεν θα με κρίνουν για τις επιλογές μου, απλά θα θέλουν ειλικρινά να μάθουν πώς βλέπω εγώ τα πράγματα ακόμα και ας μην σκεφτόμαστε το ίδιο. Χαίρομαι που υπάρχουν και αλλοι άνθρωποι εκεί έξω που δεν φοβούνται να μιλήσουν.

-----------------------------------------

Η απάντησή μου:

Πρώτα απ όλα σου εύχομαι να ζήσεις ευτυχισμένη με τον σύντροφό σου όπως το ονειρευόσαστε.

Το γράμμα σου μου έδωσε μεγάλη χαρά! Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι με κέφι, μεράκι και φαντασία, και δημιουργούν τις δικές τους παραδόσεις.

Αυτό που λες για τη νονά το έχω σκεφτεί κι εγώ. Έχω μάλιστα μια φίλη που είναι άθρησκη νονά για ένα παιδάκι, επειδή ακριβώς οι γονείς του δεν θέλησαν να το βαφτίσουν, ήθελαν όμως να έχει έναν άνθρωπο που θα είναι σαν δεύτερος γονιός, ένας κατ' επιλογήν συγγενής για το παιδί. Νομίζω πως είναι μια πολύ καλή ιδέα.

Να σου πω τώρα πως φαντάζομαι εγώ μια τελετή άθρησκης βάπτισης. Έχω διάφορες ιδέες από τις οποίες μπορείς να κρατήσεις ορισμένες ή και καμμία.

Στην αρχική εκδοχή που φαντάστηκα, υπάρχει κάποιος που συντονίζει την τελετή (το αντίστοιχο του ιερέα, ένας τελετάρχης ας πούμε). Τώρα όμως που το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι δεν χρειάζεται κανείς. Τη δουλειά του τελετάρχη μπορεί να την κάνει ο νονός μόνος του.

********************

Την τελετή την ονομάζω ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ.


Ο νονός, μόλις συγκεντρωθούν οι καλεσμένοι, φέρνει στο κέντρο της αίθουσας γονείς με μωρό και παπούδες αν υπάρχουν, και λέει δυο λόγια:

«Καλωσήλθατε στη σημερινή τελετή καλοσωρίσματος και ονοματοδοσίας. Το όνομα του παιδιού επιλέχθηκε από [τους γονείς / τη νονά / άλλο πρόσωπο] επειδή [εξηγεί λόγους]. Η ονοματοδοσία έγινε ήδη στο ληξιαρχείο. Σήμερα συγκεντρωθήκαμε για να καλωσορίσουμε αυτό το παιδί στον κόσμο, να ανακοινώσουμε το όνομά του, να το γνωρίσουμε και να μας γνωρίσει. Ας του προσφέρουμε όλοι τις καλύτερες ευχές μας και ας θυμόμαστε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον. Όπως έγραψε και ο Χαλίλ Γκιμπράν:

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για Ζωή.
Για τη ζωή τους είσαι το μέσον κι όχι η αρχή·
κι ας μένουν κοντά σου – δεν ανήκουν σε σένα.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
όχι όμως και τις ιδέες σου,
γιατί ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να τους δώσεις μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους,
γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθής
ούτε στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσης να τους μοιάσης,
μην προσπαθής όμως να τα κάνεις όμοιά σου.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
και δεν σταματά στο χτες.
Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου
σαν ολοζώντανα βέλη.
Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά.

Χαλίλ Γκιμπράν,
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο προφήτης».»

Μόλις τελειώσει παίρνει το μωρό αγκαλιά και λέει απευθυνόμενος προς τους παπούδες: «Αυτοί οι άνθρωποι και οι πρόγονοί τους άνοιξαν το δρόμο για να φτάσει σήμερα κοντά μας αυτό το παιδί. Του παραδίνουν τη σκυτάλη για να συνεχίσει την πορεία προς το μέλλον. Στο όνομα όλων των προγόνων του, στο όνομα όλων των ανθρώπων που παρευρίσκονται σήμερα εδώ, στο όνομα της ανθρωπότητας, καλοσωρίζω αυτό το παιδί στον κόσμο και του δίνω το όνομα [...]. Μακάρι να ζήσει μια ζωή δημιουργική, ελεύθερη και ευτυχισμένη. Από όλους εμάς, καλωσόρισες [...]. Μπορείτε να περάσετε τώρα να το καλοσωρίσετε ένας-ένας και να του δώσετε τα δώρα σας.»

Ο νονός παραδίνει το μωρό στους στους γονείς λέγοντας "να σας ζήσει, να το χαίρεστε, να το δείτε ευτυχισμένο".

Στη συνέχεια όλοι οι καλεσμένοι περνούν και χαιρετούν το μωρό και του προσφέρουν το δώρο τους. Εφόσον το μωρό είναι ήρεμο και ευδιάθετο, το βάζουμε να καθίσει στη μέση ενός μαλακού χρωματιστού χαλιού και του προσφέρουμε τα δώρα του να τα ανοίξει. Αν έχει κουραστεί ή εκνευριστεί εννοείται ότι το παίρνει κάποιος και το πάει παράμερα.
Αν το μωρό στη διάρκεια της τελετής κλαίει, το παίρνει η μαμά ή ο μπαμπάς ή κάποιος άλλος και στέκεται απλώς δίπλα στον νονό μέχρι να πει τα λόγια. Αν εξακολουθεί να κλαίει, αφήνουμε τη μαμά ή τον μπαμπά ή όποιον θέλει τέλος πάντων να κάνει ό,τι νομίζει για να το καθησυχάσει, και ολοκληρώνουμε την τελετή χωρίς αυτό. Σκοπός δεν είναι να το ταλαιπωρήσουμε αλλά να το καλοσωρίσουμε!
Μοιράζονται καρφιτσούλες, μπομπονιέρες, γλυκά (ό,τι μας αρέσει). Βάζουμε μουσική και συνεχίζουμε τη γιορτή όπως επιθυμούμε.

***********************

Αυτά έχω φανταστεί εγώ, βεβαίως με τον αντίστοιχο στολισμό που θέλει ο καθένας, λουλουδάκια και λοιπά. Αν εσύ έχεις κάποιες ακόμη ιδέες, πες τις μου!

Μια φίλη μου, η άθρησκη νονά που σου έλεγα, είχε την ιδέα να βάλουμε τους καλεσμένους να σταθούν σε ζευγάρια πίσω από τους γονείς, παίρνοντας συμβολικά τη θέση των παπούδων, προπάπων, προ-προπάπων κλπ, όση ώρα γίνεται η τελετή.
Μια άλλη φίλη μου πρότεινε την ιδέα να "συστήνονται" όλοι οι καλεσμένοι στο μωρό, λέγοντας "γειά σου [όνομα παιδιού], είμαι ο [όνομα καλεσμένου], που την πήρε από κάποιο μυθιστόρημα.
Εγώ είχα την ιδέα όσο διαρκεί η τελετή να στέκονται οι καλεσμένοι σε κύκλο γύρω από το μωρό με τους γονείς και το νονό.
Όλα αυτά βέβαια εξαρτώνται και από το τι επιτρέπει ο χώρος. Επίσης, το ποίημα μπορεί να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, και γενικώς το κείμενο αλλά και ολόκληρη η τελετή να προσαρμοστεί στις ανάγκες και τα γούστα του καθενός.

---------------------------------------

Εδώ τελειώνει ο διάλογος με την αναγνώστρια. Δεν έχω να προσθέσω τίποτε στα παραπάνω, μονάχα την ελπίδα πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα έχουν το θάρρος να προτάξουν τις προσωπικές επιλογές τους έναντι της παράδοσης, το μέλλον έναντι του παρελθόντος, και να επιλέξουν να καλοσωρίσουν το παιδί τους στον κόσμο με τον δικό τους τρόπο.

Η δύναμη του παραδείγματος είναι πολύ μεγάλη. Στους περισσότερους ανθρώπους ούτε καν θα τους περνούσε από το μυαλό μια άθρησκη βάπτιση. Αν δεν γνωρίζεις ότι υπάρχει μια εναλλακτική, μια άλλη επιλογή, δεν σκέφτεσαι εύκολα να ξεφύγεις από την πεπατημένη. Αν το γνωρίζεις, μπορείς τουλάχιστον να το σκεφτείς. Και όσο πιο συχνά το βλέπεις, τόσο λιγότερο παράξενο και τόσο πιο οικείο θα φαντάζει.

Η άθρησκη βάπτιση είναι μια τελετή στα μέτρα του ανθρώπου, στα δικά μας μέτρα. Μια τελετή σχεδιασμένη από μας για μας, με αγάπη και σεβασμό για το παιδί. Μια τελετή όπου μπορούν να συμμετέχουν όλοι, ένθεοι και άθεοι, χωρίς να χρειαστεί κανείς να υποκριθεί κάτι που δεν πιστεύει. Το μόνο που χρειάζεται είναι φαντασία και απόφαση.

Αν κάποιος από εσάς το αποφασίσει, θερμά παρακαλώ, ας μας το πει!

Ας γίνει ένα ακόμη παράδειγμα για τους άλλους!

23 σχόλια:

xoxlidaki είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ που με άκουσες. Ελπίζω και εύχομαι να είμαστε μάρτυρες σε μια τετοια τελετή πολύ πριν αυτή του δικού μου παιδιού.

Και ξανασκέψου το....να γίνεις τελετάρχης σε ονοματοδοσίες.

Και μία συμβουλή, όσα ζευγάρια το σκεφτεστε σοβαρά κάντε το. Με χαρά να βοηθήσουμε αν μπορούμε. Η φράση της "Αόρατης Μελάνης" τα λέει όλα:"Μια τελετή όπου μπορούν να συμμετέχουν όλοι, ένθεοι και άθεοι, χωρίς να χρειαστεί κανείς να υποκριθεί κάτι που δεν πιστεύει"

aerostatik είπε...

να βάλεις κάπου στην τελετή και το "απεταξάμην το θεό" και να φτύνουν όλοι στον κόρφο τους...

Αόρατη Μελάνη είπε...

:-D :-D :-D

Καλή ιδέα, αλλά τότε δε θα μπορούμε να καλέσουμε τους ένθεους φίλους! Εδώ πάμε να πιάσουμε πελάτες, όχι να διώξουμε και τους λίγους που έχουμε!

xiozil είπε...

Κατά την άποψή μου, μια τέτοια τελετή θα πρέπει να είναι ανάλογη της τελετής του γάμου που αναφέρεται στην επιστολή, δηλαδή ευχάριστη για τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Στην προκειμένη περίπτωση ευχάριστη και για το παιδί. Αλλιώς πώς θα του εξηγήσουμε αργότερα γιατί εκείνο έκλαιγε στην τελετή καλοσωρίσματος;
"Περάσαμε καταπληκτικά και το ζήσαμε και το χαρήκαμε.", γράφει η μαμά κι είναι ότι καλύτερο.
Η βασική συνταγή υπάρχει κι από κει και πέρα διανθίζεται με τις επιθυμίες και την φαντασία του καθενός!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Συμφωνώ απόλυτα (μια βασική αντίρρηση που έχω για το χριστιανικό βάπτισμα είναι ότι ταλαιπωρεί το μωρό και δεν λαμβάνει διόλου υπόψη της τις ανάγκες του).

Νομίζεις ότι η τελετή που προτείνω έχει στοιχεία που δεν είναι ευχάριστα για το μωρό? αν έχεις κάτι να προτείνεις θα χαρώ να το ακούσω. Σίγουρα το να πει δυο λόγια ο νονός δεν του λέει τίποτα του μωρού, τα λόγια αυτά είναι για τους μεγάλους. Για το μωρό είναι τα δώρα μετά.

Μια βασική δυσκολία είναι πως ένα βρέφος δεν έχει και πολλά που να του δίνουν χαρά και να μπορούν να ενταχθούν σε κοινωνικό πλαίσιο. Του αρέσει να τρώει, να κοιμάται, να το χαϊδολογάνε (αλλά οι δικοί του άνθρωποι, όχι πενήντα άγνωστοι). Σε μια τέτοια τελετή φαντάζομαι ότι μπορεί να χαρεί αν το ταϊσουν μια γλυκιά κρεμούλα, λόγου χάρη - αλλά θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 5 μηνών για να γίνει αυτό. Αν μιλάμε για πολύ μικρό βρέφος, 2-3 μηνών, τότε το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην το ενοχλήσουμε πάρα πολύ.

Η τελετή καλοσωρίσματος / ονοματοδοσίας αφορά κυρίως τους ενήλικες, είναι γεγονός αυτό.

xoxlidaki είπε...

Για τους παραπάνω λόγους που αναφέρει η Αόρατη Μελάνη δική μου πρόταση είναι να γίνεται η τελετη την ημέρα των πρώτων γενεθλίων. Και γιατί το παιδί είναι λιγο μεγαλύτερο και ίσως αν όχι οτι θα τα θυμαται, μπορεί να γκρινιάξει λιγότερο.

Συμφωνω πως το όλο γεγονός είναι για τους μεγάλους.

Να προσθέσω οτι στους καλεσμενους δεν θα καλούσα πχ. φίλους ή συγγενείς που κατα τη δική μου πάντα άποψη δεν μπορούν έστω να συνυπάρξουν με "το διαφορετικό" πόσο μάλλον να το αποδεχτουν.

Για αυτό και στο γάμο μου δεν κάλεσα ούτε τα αδέρφια του πατέρα μου.

xiozil είπε...

Δεν έχω να προτείνω κάτι πιο συγκεκριμένο. Μα αν το happening τραβήξει, θα είναι δύσκολο να αποφύγουμε το κλάμα του μωρού κι εκεί επικέντρωσα την προσοχή μου.

Θα συμφωνήσω με το Χοχλιδάκι όσο μεγαλύτερο είναι το παιδί τόσο καλύτερα.

Και ναι όλο το γεγονός είναι για τους ενήλικες, αλλά αν ήταν μόνο γι' αυτούς θα πρότεινα να μην γίνει καθόλου. Απλά έτυχε να γνωρίσω έναν μικρό που από κάποιου είδους ατύχημα (δεν θυμάμαι ακριβώς) δεν είχε φωτογραφίες βάφτισης όπως η αδελφή του και οι συμμαθητές του, κι αυτό τον πείραζε. Γι' αυτό και κουβεντιάζω το θέμα.

Αόρατη Μελάνη είπε...

"αν είναι να γίνει μόνο για τους μεγάλους, καλύτερα να μη γίνει καθόλου".

Έχεις ένα δίκιο σ' αυτό που λες, και εν μέρει συμφωνώ μαζί σου. Έχω μόνο δύο ενστράσεις που θεωρώ αρκετά σημαντικές:

1. Και οι μεγάλοι έχουν ψυχή. Αν θέλουν να γιορτάσουν τον ερχομό του μωρού τους στον κόσμο, δεν θα πρέπει να σεβαστούμε την επιθυμία τους; ακόμη κι αν το μωρό δεν πολυκαταλαβαίνει τι γίνεται, δεν χάθηκε κι ο κόσμος: αρκεί να μην ταλαιπωρηθεί.
Η γέννηση και η ονοματοδοσία είναι σημαντικά κοινωνικά γεγονότα και μοναδικές προσωπικές στιγμές, είναι λογικό και θεμιτό να θέλουν οι γονείς να τις γιορτάσουν με τους δικούς τους ανθρώπους.

2. Στην ελλάδα η βάφτιση είναι πατροπαράδοτο έθιμο και όλοι οι έλληνες έχουν συνηθίσει να γιορτάζουν τη βάφτιση του μωρού τους. σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλοί που δεν πιστεύουν στο θεό, ή που πιστεύουν αλλά δεν συμφωνούν με τις θέσεις της εκκλησίας, ή που γενικώς δε δίνουν δεκάρα για τη θρησκεία, αλλά θέλουν τη βάφτιση επειδή έτσι κάνουν όλοι και θα νιώθουν ότι "κάτι λείπει" αν δεν το κάνουν. Θέλουν τα δώρα, τις μπομπονιέρες, τα γλυκάκια, τη γιορτή, τον κόσμο, το τζέρτζελο.
Η πρότασή μου είναι να τους δώσουμε την ιδέα να καλύψουν την ανάγκη για τον εορτασμό, χωρίς να χρειαστεί να απευθυνθούν στην εκκλησία για την τελετή. Να καταλάβουν ότι μπορούν να την οργανώσουν μόνοι τους, ότι η ουσία δεν είναι στη λειτουργία και τους ψαλμούς (εκτός φυσικά κι αν είναι συνειδητοί χριστιανοί) αλλά στο κοινωνικό δρώμενο, το οποίο μπορεί να οργανωθεί με οποιονδήποτε άλλον τρόπο θέλουν.

george είπε...

Πολύ ωραία όλα αυτά αλλα δυστυχώς θα σας προσγειώσω στην πραγματικότητα με μία φαινομενικά άσχετη είδηση και αρκετά δυσάρεστη.
Η εκκλησία λοιπόν της αγάπης έδειξε για μιά ακόμη φορά το αληθινό πρόσωπο της σε χωριό της Κοζάνης όπου με εντολή του μητροπολίτη Σερβίων και Κοζάνης δεν εδόθη άδεια νεκρόσιμης ακολουθίας για νεαρή γυναίκα (47) ετών η οποία αυτοκτόνησε μην μπορώντας να αντέξει τον θάνατο του παιδιού της επτά μήνες νωρίτερα σε τροχαίο.
Θέλω να πώ δηλαδή πως ο λαουτζίκος και μιλώ φυσικά για τους φίλους ένθεους θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και την μνησικακία της εκκλησίας και των εκπροσώπων αυτής.

george είπε...

Ξέχασα να αναδημοσιεύσω την είδηση......http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=36526&catid=6

xiozil είπε...

Αόρατη Μελάνη, δεν διαφωνούμε επί της ουσίας. Όταν λέω θα πρότεινα δεν δημιουργώ κάποιον κανόνα, ούτε προσπαθώ να επιβάλω την άποψή μου. Λέω απλά τι θα έκανα εγώ στην ανάλογη θέση, χωρίς πουθενά να απορρίπτω ή να κρίνω τις υπόλοιπες επιλογές.
Κάποιος μπορεί να θεωρεί απαραίτητο να γιορτάζει τα γεννέθλιά του, κάποιος άλλος την ημερομηνία της σύλληψης κι όχι της γέννησης, κάποιος θέλει να γιορτάζει επέτειο γάμου και κάποιος άλλος επέτειο γνωριμίας... Όλες οι αφορμές για γιορτή καλοδεχούμενες!

Αόρατη Μελάνη είπε...

xiozil, συμφωνούμε απολύτως. :-)

loupasg, λυπηρή η είδηση, αλλά δεν βλέπω πώς ακριβώς σχετίζεται με αυτά που συζητάμε. Η εκκλησία αρνήθηκε να τελέσει λειτουργία σε αυτόχειρα, πράγμα λογικό, μια που έτσι ορίζει το τελετουργικό της. Δεν βλέπω πού είναι η "σκληρότητα". Είναι γνωστό ότι η εκκλησία δεν τελεί νεκρώσιμη ακολουθεία στους αυτόχειρες. Όποιος είναι μέλος της εκκλησίας υποτίθεται ότι το ξέρει και το έχει δεχτεί. Βρίσκω γελοίο και υποκριτικό να μιλάνε για "σκληρότητα" τη στιγμή που ξέρουν ποιες είναι οι αρχές της εκκλησίας. Αν δεν τους αρέσει ας αποστατήσουν.

Γενικά βρίσκω θλιβερή την υποκρισία και την αντιφατικότητα των υποτιθέμενων χριστιανών: δηλώνουν χριστιανοί και μάλιστα μέλη της εκκλησίας της Ελλάδας (που σημαίνει ότι αποδέχονται το δόγμα και τις αρχές της) και μετά παραβαίνουν τις μισές αν όχι όλες τις εντολές, αγνοούν τις νηστείες, δεν πατάνε στις λειτουργίες, κάνουν προγαμιαίο σεξ, κάνουν εκτρώσεις, κάνουν ένα σωρό πράματα που καλά καμωμένα είναι αλλά δεν συμφωνούν με το δόγμα που δηλώνουν ότι ανήκουν, θέλουν λειτουργία για τους αυτόχειρες... Ε ας καταλάβουν κάποτε ότι επί της ουσίας ΔΕΝ είναι χριστιανοί και ας το παραδεχτούν και ας ζήσουν ανάλογα. Και έτσι και γιουβέτσι δεν γίνεται.

xoxlidaki είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
xoxlidaki είπε...

Αορατη Μελάνη συμφωνώ οτι ένθεοι ή μη ή ολίγον και απο τα δύο έχουμε την "ανάγκη" αυτού του τζέρτζελου. Προσωπικά για μενα δεν είναι τοσο αυτό όσο οτι η γέννηση και παρουσίαση ενός νέου μέλους στην ευρύτερη οικογένεια είναι κατι σημαντικό και σηματοδοτεί αν θες ενός είδους "διαβατήριας διαδικασίας" ή "εισόδου" στο κοινωνικό σύνολο. Μόνο που δεν γίνεται μεσω της εκκλησιαστικής οδούς και χωρίς όλα αυτα τα προπατορικά αμαρτηματα κτλ. Τετοιες αντίστοιχες τελετες ("εισόδων") γίνονταν και στην αρχαιότητα με την παρουσία καποιου ιερέα ή διαβαζόταν μια ευχή, αλλά με κανένα τρόπο δεν ήταν ντυμένη με όλα αυτα της χριστινιακής θρησκείας. Ηταν ουσιαστικά η ένταξη και αναγνωριση με όνομα του νεου μέλους της οικογένειας. Επι της ουσίας ήταν μία κοινωνική-πολιτική τελετή που σύμφωνα με τους αρχαίους κρατούσε την συνοχή του συνόλου με καποιον τρόπο.
Εμένα αυτό μου φτάνει και σαν παραδοση αν θες για να το κάνω. Και στο κατω κατω είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στη ζωή μιας οικογένειας ουτως ώστε το παιδί δικαιωματικά να έχει ένα αλμπουμ να χαζεύει σαν μεγάλο την τελετή. Τόσα βίντεο και φωτο τραβάνε οι γονείς...ένας λόγος παραπάνω στην ονοματοδοσία.

xoxlidaki είπε...

Τώρα για το θεμα που θίχτηκε στο τελευταίο ποστ σου, μου έχει τύχει σε στενο οικογειακό φίλο που αυτοκτόνησε η αδερφή του (ενώ δεν είναι καθόλου της εκκλησίας) να είναι αρκετα αγχωμενη στο κατα πόσο θα ψαλλεί ο αδερφός της. Ίσως γιατί εκεί ο ανθρωπος καμιά φορά δειχνει αδυναμία και φόβο και σου λεει...."βρε μπας και θα καίγομαι αιωνίως στην Κόλαση;"
Αλλά έχεις δίκιο, ας μην τα θέλουν όλα δικα΄τους οι ένθεοιw

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρον το άρθρο, αλλά δεν βλέπω τη χρηστικότητα μιας "τελετής άθρησκης βάπτισης".
Είναι σαν να είσαι χορτοφάγος και να τρως "λουκάνικα" από σόγια :-) Αν σου αρέσουν πια τοοοοσο πολύ τα λουκάνικα, τρώγε τουλάχιστον κανονικά να γουστάρεις.
Επειδή έχω 2 παιδιά, το μόνο που κάναμε είναι ονοματοδοσία. Προς τι οι "τελετές";
Έχω και μια πολύ καλή άθεη φίλη που με έχει τρελάνει να γίνει η "νονά", του μικρού, αλλά και αυτό το αρνούμαι. Αν μας αρέσουν οι νονές, να χαιρόμαστε αυτούς που μας βάφτισαν.
Γιώργος

Αόρατη Μελάνη είπε...

Κατανοητό. Κι εμείς σκέτη ονοματοδοσία κάναμε. Όμως είναι πολλοί αυτοί που νιώθουν την ανάγκη μιας τελετής (=βάφτιση), νιώθουν την ανάγκη ενός κοινωνικού γεγονότος (=δεξίωση), νιώθουν την ανάγκη μιας ιδιαίτερης σχέσης με ένα πρόσωπο του στενού περιβάλλοντός τους (=νονός). Δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να αποταχθούν το σατανά και να γίνουν καραγκιόζηδες λέγοντας και κάνοντας πράγματα που δεν πιστεύουν για να έχουν τα παραπάνω, ούτε βλέπω αντιστοιχία με τον χορτοφάγο που θέλει να φάει λουκάνικα. Δεν θέλουν λουκάνικα οι άνθρωποι αυτοί, θέλουν μόνο τις πατάτες, και θέλουν να μην αναγκαστούν να φάνε και τα λουκάνικα προκειμένου να φάνε πατάτες.

Καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει - εμείς σκέτη ονοματοδοσία, οι άλλοι τζέρτζελο και γκλαμουριά. Live and let live.

Ανώνυμος είπε...

Ποιος ο λόγος να αντικαταστήσεις μια θρησκευτική τελετή με μια άλλη ουσιαστικά "θρησκευτική" τελετή. Γιατί η συζήτηση προς τα εκεί κατευθύνεται.

Το χριστιανικό βάπτισμα είναι τελετή εισόδου στη χριστιανική κοινωνία.

Από τη στιγμή που κάποιος είναι άθρησκος γιατί να αναπαράγει κάτι ανάλογο;

Αόρατη Μελάνη είπε...

Η τελετή που προτείνω δεν είναι θρησκευτική. Δεν έχει αναφορά στο υπερφυσικό, δεν αποτελεί αναπόσπαστο μέρος ενός γενικότερου συστήματος πεποιθήσεων και συμπεριφοράς, δεν απαιτεί την παρουσία ενός προσώπου κύρους (ιερέα), και δεν έχει άκαμπτο τελετουργικό (είσαι ελεύθερος να το αλλάξεις).

Είναι όπως ο πολιτικός γάμος και η πολιτική κηδεία, που ήδη υπάρχουν. Είναι τελετές, αλλά δεν είναι θρησκευτικές.

Ο λόγος που το προτείνω είναι ότι στους ανθρώπους αρέσουν οι τελετές. Η τελετή είναι ένα κοινωνικό δρώμενο, όχι αναγκαστικά ένα θρησκευτικό δρώμενο. Αυτό θέλω να πω με την ανάρτησή μου, αυτό θέλω να καταλάβουν οι αναγνώστες μου. Δεν θέλω τόσο να προτείνω τη συγκεκριμένη τελετή, όσο να βάλω στο μυαλό των ανθρώπων την ιδέα ότι μπορούν αν θέλουν να κάνουν τη δική τους τελετή, χωρίς μεσολάβηση κανενός.

Από εκεί και μετά, όποιος θέλει ας κάνει τελετή, όποιος θέλει ας μην κάνει.

orck είπε...

Συγνωμη που θα το πω αλλα ειναι η σκεψη μου. Μου φαινεται εξισου εμετικο αυτο το τελετουργικο του καλωσωρισματος με αυτο του θρησκευτικου βαπτισματος. Δεν μπορω να καταλαβω γιατι θα πρεπει να αντικαταστησουμε κατι ανουσιο με κατι αντιστοιχα ανουσιο.
Η αθεια δεν ειναι εναλλακτικη θρησκεια, ειναι απουσια θρησκειας.

Ανώνυμος είπε...

Ο ερχομός ενός παιδιού φέρνει χαρά, που ορισμένοι έχουν την ανάγκη να την μοιραστούν με το συγγενικό τους περιβάλλον. Ανάλογα με τα πιστεύω τους λοιπόν έχουν την επιλογή να τη κάνουν θρησκευτική η μή. Αν κάνεις ένα τραπέζι στα γενέθλια σου για να δείς φίλους και γνωστούς είναι και αυτό μια τελετή. Μ'αρέσει η ιδέα στα πρώτα γενέθλια, έτσι δεν φαίνεται σαν "αντικατάσταση" της βάπτισης, και μπορείς πάλι να καλέσεις τους πάντες. Επίσης μπορείς να έχεις και γλυκά (τούρτα) χωρίς να φαίνεται αντικατάσταση τελετής βάπτισης.

δεν ξέρω τι τζερτελές γίνεται στα πρώτα γενέθλια συνήθως αλλά μ'αρέσει η ιδέα μιας μεγάλης γιορτής.


Φυσικά αν κάποιος νιώθει ότι δεν έχει ανάγκη για κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να κάνει οτιδήποτε. Μια απο τις χαρές του αθεϊσμού είναι οτι έχεις όντως ελεύθερη βούληση, δεν είναι ελεύθερη βούληση με κοινωνικό αποκλεισμό δώρο μετά.

Ανώνυμος είπε...

Χαίρετε,
ευχαριστούμε για την "έμπνευση"/πληροφορηση γύρο από το θέμα της ονοματοδοσίας. Οι συμβουλές σας πολύ χρήσιμες. Κάναμε μία "μάζωξη" μόνο με φίλους/συγγενής με θετική σκέψη και ενέργεια και ο καθένας είχε ετοιμάσει τις ευχές του γραπτές και τις εκφώνησε στο Αγγελάκι μας. Οι γραπτές αυτές ευχές απετελούν το δώρο και το ενθύμιο για τη ζωή του...

Αόρατη Μελάνη είπε...

Χαίρομαι πάρα πολύ για σας! Πολύ όμορφη η μάζωξη που περιγράφετε, είναι και για μένα έμπνευση.

Να χαίρεστε το Αγγελάκι σας και να το δείτε όπως επιθυμεί εκείνο! :-)