ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΓΑΤΕΣ

Σε πρόσφατη συνάντηση με φίλους ιστολόγους, ρωτήθηκα γιατί τώρα τελευταία γράφω, λέει, όλο προπαγάνδα. Ομολογώ ότι με στενοχώρησε το ερώτημα, επειδή πράγματι έχω αμελήσει το μπλογκ μου, κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου. Θα προτιμούσα κατά βάθος να σταματήσω τελείως να γράφω για ένα διάστημα - όμως η εμπλοκή μου στο αθεϊστικό κίνημα και ιδιαίτερα στην Ένωση Άθεων εμπεριέχει μια δέσμευση την οποία δεν μπορώ να αγνοήσω. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν έχω λίγο χρόνο να αφιερώσω στο μπλογκ, γράφω κυρίως για αθεϊστικά θέματα, όπως εξήγησα στους φίλους.

Για να σπάσουμε λοιπόν λίγο το "προπαγανδιστικό" κλίμα και να θυμηθούμε ότι υπάρχουν κι άλλα πράματα στον κόσμο, είπα να ξεκινήσω την καινούρια χρονιά με μια ανάρτηση άσχετη με τα θεολογικά. Την αφιερώνω στους αγαπητούς Άκη (Υψικάμινος) και Β. (Ροβιθέ), με πολλή αγάπη και με θερμές ευχές για τον καινούριο χρόνο. Είθε να φέρει ο άγιος Γούγλης πολλούς και καλούς αναγνώστες στα εξαιρετικά τους ιστολόγια!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Προσφάτως έτυχε να φιλοξενηθώ σε φιλικό σπίτι στην επαρχία, στις παρυφές ενός μικρού χωριού. Μονοκατοικία με κήπο, με συγκατοίκους δύο ανθρώπους, δύο σκύλους, και δύο γάτες. Καθένας έχει τη θέση του: οι άνθρωποι στον όροφο, οι σκύλοι στο άκτιστο ακόμη ισόγειο και την αυλή, και οι γάτες παντού - μήπως βρέθηκε ακόμη τρόπος να περιορίσει κανείς μια γάτα;

Η "γάτα του σπιτιού" είναι η Σακάρα*, φουντωτή τιγρέ και ακατάδεκτη. Ήταν απόλυτη κυρία του σπιτιού μέχρι πριν λίγους μήνες, όταν ένας από τους ανθρώπους συγκατοίκους της είχε την ατυχή έμπνευση να περιμαζέψει απ' το δρόμο ένα γατάκι σε κακή κατάσταση που έχρηζε περίθαλψης.

Το νεαρό γατί, καίτοι θηλυκό, ονομάστηκε Νικήτας, δεν ξέρω αν από παρεξήγηση ως προς το φύλο του, ή για άλλους λόγους. Το όνομα αυτό όμως περιέπεσε σε αχρησία προς χάριν του Τοσο(δ)ούλα, παρατσούκλι που οφείλεται στο πάλαι ποτέ μικρό του μέγεθος, και το οποίο διατηρεί παρά το γεγονός ότι δεν είναι πια καθόλου τοσοούλι.

Αφού εκδιώχθηκαν οι ψύλλοι και θεραπεύθηκε στο μέτρο του δυνατού το άρρωστο αριστερό του μάτι, το γατί ξεπετάχτηκε, ξεθάρρεψε και εισέβαλε σε όλους τους χώρους του σπιτιού, προς φρίκη της Σακάρας, η οποία για να δείξει τη δυσαρέσκειά της πήρε των ομαθιών της και διατηρεί απόσταση ασφαλείας από το σπίτι, όπου επιστρέφει πλέον μόνο για να φάει και ξαναφεύγει αμέσως.


Η Σακάρα σε καλλιτεχνική πόζα, στη γωνιά του κιγκλιδώματος της βεράντας.

Για λόγους οικονομικούς η μόνη θέρμανση του σπιτιού ήταν το τζάκι στο σαλόνι, κι αυτό ακόμη δεν έκαιγε συνέχεια, παρά μόνον όταν υπήρχαν επισκέπτες, και τότε πάλι δεν άναβε από το πρωί, αλλά κατά το βραδάκι που έσφιγγε το κρύο. Καθώς πλησίαζε η ώρα του ύπνου, ανησυχούσα για το πώς θα αντιμετώπιζα το κρύο, εγώ η καλομαθημένη από το κεντρικώς θερμαινόμενο διαμέρισμα με την αυτονομία.

Τα δύο παπλώματα που μου παραχώρησε η οικοδέσποινα ήταν ευτυχώς αρκετά για να με κρατήσουν ζεστή. Εκτός από αυτά όμως, υπήρχε και μια ανέλπιδη και διασκεδαστική πηγή θέρμανσης: η Τοσοούλα, που πριν ακόμη πάω να ξαπλώσω, είχε στρογγυλοξαπλώσει στα πόδια του κρεβατιού, δείχνοντας καθαρά την πρόθεσή της να παραμείνει εκεί ολη τη νύχτα.


Η Τοσοούλα σε ρόλο θερμοφόρας.

Την άλλη μέρα το πρωί, ξύπνησα από ένα παγωμένο άγγιγμα στη μύτη: ήταν η Τοσοούλα που ακροπατούσε στο προσκέφαλο και με μύριζε εκ του σύνεγγυς, αγνοώ με τι σκοπό. Την εκδίωξα με τρόπο ομολογουμένως όχι πολύ ευγενικό, αλλά δεν έμοιασε να ενοχλήθηκε καθόλου. Επέστρεψε στα πόδια μου όπου και παρέμεινε μέχρι να σηκωθώ.

Η Τοσοούλα σε πρωινή εγερτήρια εξόρμηση στα κρεβάτια.

Η Σακάρα και η Νικήτας-Τοσοούλα έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τις γάτες διαμερίσματος: την ελευθερία να κυκλοφορούν στα πέριξ όταν και όπως αυτές επιθυμούν, διατηρώντας τη δυνατότητα όποτε θέλουν να επιστρέφουν στη θαλπωρή και την ασφάλεια του σπιτιού.**


Η Τοσοούλα εγκατεστημένη στη θαλπωρή μιας φλοκάτης.

Είχα πολύ καιρό να βρεθώ τόσο κοντά με τόσο νεαρό γατί, και είχα ξεχάσει πόσο απίστευτα διασκεδαστικό είναι. Όσοι έχουν γάτες ξέρουν τα ατέλειωτα παιχνίδια που κάνουν με κάθε τι που κινείται - από ένα σπάγγο μ' ένα στυλό δεμένο στην άκρη, ως τις παντόφλες μας ή τα δάχτυλα του χεριού μας. Έχω αρκετές λεπτές γραντζουνιές στο χέρι μου ενθύμιο από την Τοσοούλα. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι γάτες είναι από τα καλύτερα αντικαταθλιπτικά: δεν αφήνουν σε χλωρό κλαρί, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να πέσεις σε κατάθλιψη.

Έχω τόσο πολύ συνηθίσει να γράφω πάντα με σκοπό να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, κάποιο ούτως ειπείν ηθικό δίδαγμα, ώστε νιώθω πως αν δεν το κάνω, η ανάρτηση κατά κάποιον τρόπο θα είναι λειψή. Ορίστε λοιπόν το επιμύθιον:

"Όποιος σηκώνεται από το μαξιλάρι του, όταν γυρίσει βρίσκει πάνω του μια γάτα!"


Η Τοσοούλα απολαμβάνει τη λιακάδα έχοντας εξασφαλίσει μόνωση από τα κρύα πλακάκια της βεράντας, εκμεταλλευόμενη την στιγμιαία απουσία του ανθρώπου που καθόταν στο μαξιλάρι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*Σακάρα: δεν πρόκειται για τη γνωστή νεκρόπολη της Αιγύπτου, αλλά για μια λέξη που, αν δεν απατώμαι (κι ας με διορθώσει η φίλη μου αν θυμάμαι λάθος) σε κάποιες περιοχές της βόρειας Ελλάδας (κατοικούμενες κυρίως από Μικρασιάτες) υποδηλώνει την μαύρη αγελάδα με ένα άσπρο σημάδι στο μέτωπο (ενδεχομένως να ισχύει και για άλλο χρωματικό συνδυασμό, αν κάποιος αναγνώστης γνωρίζει κάτι σχετικά, παρακαλώ να μας διαφωτίσει). Η γάτα βέβαια δεν είναι μαύρη, αλλά έχει ένα πορτοκαλί σημάδι στο μέτωπο, γεγονός που έδωσε την αφορμή για το όνομά της.

**Βέβαια οι γάτες αυτές δεν έχουν τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν (η Σακάρα έχει στειρωθεί, και αργότερα μάλλον και θα ακολουθήσει και η Νικήτα), πράγμα που στην περίπτωση των γάτων σημαίνει ότι δεν έχουν και σεξουαλική ζωή. Ωστόσο το κάθε τι έχει το τίμημά του, κι επειδή οι απόψεις μου για τη φιλοζωία είναι γνωστές και ο στόχος της ανάρτησης είναι να αποφύγουμε την προπαγάνδα γενικώς, δεν θα επεκταθώ εδώ.