1η Απριλίου 2011
Μη χαίρεστε - ή μη λυπάστε αναλόγως - και τέλος πάντων μην τσιμπάτε.
Πρώτον είναι πρωταπριλιά - καλό μήνα σε όλους - κι επομένως οφείλετε να είστε ψυλλιασμένοι.
Δεύτερον η λέξη "τελευταίος" δεν έχει μόνο μία έννοια. Αυτή η ανάρτηση λοιπόν δεν είναι η ύστατη, αλλά η πλέον πρόσφατη - και θα εξακολουθήσει να είναι, αν όχι εις τους αιώνας των αιώνων τουλάχιστον για όσο θα υπάρχει αυτό το μπλογκ (εκτός κι αν αλλάξω γνώμη).
Παρατήρησα ότι ο κόσμος συνηθίζει να μπαίνει στα μπλογκ και να σχολιάζει πάντα την πιο πρόσφατη ανάρτηση, ασχέτως αν τον ενδιαφέρει ή όχι. Υποθέτω ότι κάπως θυμούνται ή ανακαλύπτουν ότι υπάρχει και αυτό το μπλογκ (βλέπουν ένα σχόλιο κάπου, διαβάζουν κάτι σχετικό, πέφτουν κατά λάθος πάνω στο προφίλ της/του μπλόγκερ), μπαίνουν μέσα, ρίχνουν μια ματιά πάνω πάνω και λένε δυο κουβέντες, πιο πολύ έτσι για την παρέα, για κοινωνικούς λόγους ας πούμε. Σπανίως κοιτάζουν τις παλιότερες αναρτήσεις, ακόμη και αν βλέπουν το μπλογκ για πρώτη φορά. Όχι πως πειράζει αυτό, κάθε άλλο - άλλωστε τα μπλογκ εν πολλοίς αυτή τη λειτουργία έχουν, της κοινωνικής επίσκεψης και της ψιλοκουβέντας, η οποία επεκτείνεται συχνά σε real life καφέδες με όλα τα παρεπόμενα (μερικοί έφτασαν να ιδρύσουν ως και σωματείο μέσα από τα μπλογκ, άλλοι ακόμη και κόμμα).
Σκέφτηκα λοιπόν, αφού βασικά η πρόθεση των επισκεπτών είναι να κόψουν κίνηση και να πουν μια καλημέρα, να βάλω πάνω-πάνω μια ανάρτηση υποδοχής, έτσι χωρίς θέμα, για να με χαιρετάτε και να σας χαιρετάω και να λέμε το μακρύ και το κοντό μας - τα ίδια δηλαδή που λέγαμε και στις άλλες αναρτήσεις αλλά στο πιο χαλαρό. Έτσι όποιος θέλει πράγματι να δει τις απόψεις μου επί παντός επιστητού μπορεί να σκαλίσει τις παλιές αναρτήσεις, ενώ όποιος θέλει απλώς να δει τι γίνομαι και να μου πει τα νέα του ή τα νέα της ανθρωπότητας, μπορεί να το κάνει εδώ.
Κάτι σαν τσατ δηλαδή, ή σαν απογευματινό τσάι.
Καλωσήλθατε λοιπόν στο μπλογκ μου και σας ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Υ.Γ. Επειδής δεν ξέρω πώς να κάνω την ανάρτηση να μείνει πάντα πρώτη, προτίθεμαι να της αλλάζω την ημερομηνία κάθε τόσο (κάθε όποτε κάνω νέα ανάρτηση, δηλαδή). Αν κάποιος γνωρίζει άλλον τρόπο, ας μου τον πει.
Μη χαίρεστε - ή μη λυπάστε αναλόγως - και τέλος πάντων μην τσιμπάτε.
Πρώτον είναι πρωταπριλιά - καλό μήνα σε όλους - κι επομένως οφείλετε να είστε ψυλλιασμένοι.
Δεύτερον η λέξη "τελευταίος" δεν έχει μόνο μία έννοια. Αυτή η ανάρτηση λοιπόν δεν είναι η ύστατη, αλλά η πλέον πρόσφατη - και θα εξακολουθήσει να είναι, αν όχι εις τους αιώνας των αιώνων τουλάχιστον για όσο θα υπάρχει αυτό το μπλογκ (εκτός κι αν αλλάξω γνώμη).
Παρατήρησα ότι ο κόσμος συνηθίζει να μπαίνει στα μπλογκ και να σχολιάζει πάντα την πιο πρόσφατη ανάρτηση, ασχέτως αν τον ενδιαφέρει ή όχι. Υποθέτω ότι κάπως θυμούνται ή ανακαλύπτουν ότι υπάρχει και αυτό το μπλογκ (βλέπουν ένα σχόλιο κάπου, διαβάζουν κάτι σχετικό, πέφτουν κατά λάθος πάνω στο προφίλ της/του μπλόγκερ), μπαίνουν μέσα, ρίχνουν μια ματιά πάνω πάνω και λένε δυο κουβέντες, πιο πολύ έτσι για την παρέα, για κοινωνικούς λόγους ας πούμε. Σπανίως κοιτάζουν τις παλιότερες αναρτήσεις, ακόμη και αν βλέπουν το μπλογκ για πρώτη φορά. Όχι πως πειράζει αυτό, κάθε άλλο - άλλωστε τα μπλογκ εν πολλοίς αυτή τη λειτουργία έχουν, της κοινωνικής επίσκεψης και της ψιλοκουβέντας, η οποία επεκτείνεται συχνά σε real life καφέδες με όλα τα παρεπόμενα (μερικοί έφτασαν να ιδρύσουν ως και σωματείο μέσα από τα μπλογκ, άλλοι ακόμη και κόμμα).
Σκέφτηκα λοιπόν, αφού βασικά η πρόθεση των επισκεπτών είναι να κόψουν κίνηση και να πουν μια καλημέρα, να βάλω πάνω-πάνω μια ανάρτηση υποδοχής, έτσι χωρίς θέμα, για να με χαιρετάτε και να σας χαιρετάω και να λέμε το μακρύ και το κοντό μας - τα ίδια δηλαδή που λέγαμε και στις άλλες αναρτήσεις αλλά στο πιο χαλαρό. Έτσι όποιος θέλει πράγματι να δει τις απόψεις μου επί παντός επιστητού μπορεί να σκαλίσει τις παλιές αναρτήσεις, ενώ όποιος θέλει απλώς να δει τι γίνομαι και να μου πει τα νέα του ή τα νέα της ανθρωπότητας, μπορεί να το κάνει εδώ.
Κάτι σαν τσατ δηλαδή, ή σαν απογευματινό τσάι.
Καλωσήλθατε λοιπόν στο μπλογκ μου και σας ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Υ.Γ. Επειδής δεν ξέρω πώς να κάνω την ανάρτηση να μείνει πάντα πρώτη, προτίθεμαι να της αλλάζω την ημερομηνία κάθε τόσο (κάθε όποτε κάνω νέα ανάρτηση, δηλαδή). Αν κάποιος γνωρίζει άλλον τρόπο, ας μου τον πει.
22 σχόλια:
Καλό μήνα!!! Ήρθα για το τσάι μου :)
Ζάχαρη θες? :D
tsa και εγώ για βόλτα :) ένα κατάλογο θα ήθελα :)
στη wordpress έχει μια ρύθμιση που βάζεις ένα συγκεκριμένο ποστ σαν «πρώτη σελίδα». μήπως έχει κάτι παρόμοιο και ο blogger;
Καλώς τον Αντώνη!
Κατάλογο δεν έχουμε, μόλις καταρτίσω θα τον αναρτήσω. :)
Ο βλόγερ δεν είναι τόσο προχώ όσο η γουώρδπρες. Πολλές λειτουργίες (μεταξύ άλλων και αυτή που λες) δεν τις προσφέρει. Ο λόγος που παραμένω εδώ είναι από αδράνεια αφενός, και αφετέρου επειδή είναι πιο εύχρηστος ως τυφλοσούρτης.
Μπορείς να το κλέψεις και στο blogger ως εξής:
1. Πάμε στο dashboard, στο design.
2. Πατάμε στο Add a gadget και διαλέγουμε text.
3. Το σέρνουμε με τον πόντικα πάνω από το Blog Posts.
4. Γράφουμε ό,τι θέλουμε και ιδού: έτοιμο το 'σημείωμα του εκδότη" μας!
Ελπίζω να ήμουν κατανοητός.
!!!
Η γιαγιά μου η συχωρεμένη έλεγε: "ένα το 'χω που πεθαίνω, που όσο ζω τόσο μαθαίνω." Τι μαθαίνει κανείς!
Απόλυτα κατανοητός ήσουν, μόνο που στο text box νομίζω ότι δεν μπορούν να αφήνουν σχόλια. Για "σημείωμα υποδοχής" βέβαια είναι ό,τι πρέπει.
Το προηγούμενο σχόλιο μεταφέρθηκε στο πτυελοδοχείο.
Γεια σου Μελάνη.
Θέλω να ρωτήσω, έχεις κανένα νέο από Διαγόρα;
Τον έχω χάση περίπου ενάμιση μήνα και ανησυχώ.
Ευχαριστώ.
Εξ όσων γνωρίζω ο Διαγόρας είναι ζωντανός και υγιής. Αν θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί του, φαντάζομαι ότι μπορείς ν' αφήσεις σχόλιο στο μπλογκ του, όπως έκανες σε μένα.
Μελάνι του έχω έχω αφήσει μήνυμα από τις 13 του μήνα.
Πάντως αφού λες ότι είναι καλά,
όλα εντάξει.
Σ΄ευχαριστώ και πάλι.
Τσα!…
Να’ μαι κι εγώ…
Για να σε βοηθήσω στο πρόβλημά σου γιατί το αντιμετώπισα.
Σε μένα φαίνεται πάντα η τελευταία ανάρτηση. Οι προηγούμενες φαίνονται σαν τίτλοι στα Περιεχόμενα που έχουν και τις ανάλογες συνδέσεις προς αυτές.
Όμως, επειδή ήθελα να σχολιάζουν το blog και δυο λόγια να φαίνονται πάντα, να τι έκανα.
Στα gadget πας στην διαμόρφωση της εικόνας για παράδειγμα.
Γράφεις τον τίτλο. Στη λεζάντα γράφεις λίγο από το κείμενό σου και στο τέλος υπόδειξη για περισσότερα βάζοντας σύνδεσμο να σε πηγαίνει στην ανάρτησή σου, όπως εγώ στην ανάρτηση «Σχολιάστε το blog».
Βάζεις και μια εικονίτσα και είσαι έτοιμη, αφού το σώσεις να πας στην «Σχεδίαση» και να το μεταφέρεις όπου θέλεις στο κυρίως χώρο του blog. Πάνω από την ανάρτηση, κάτω… Κοίτα στο δικό μου το «Σχολιάστε το blog», πάτα τον σύνδεσμο και αν σου κάνει και σου αρέσει κάντο κι εσύ.
Καλό κόλπο, δεν το είχα σκεφτεί, σε ευχαριστώ.
Νομίζω ότι παρ' όλ' αυτά το προτιμώ έτσι όπως το έχω, προτιμώ να είναι κανονική ανάρτηση στην κεντρική στήλη. Θα το έχω υπ' όψη μου πάντως.
ειμαι 47 απο τα 12 αθεος απο τα 16 αθρησκος. διαβασα το 70-80% απο οτι εχεις γραψει. μου αρεσει ο τροπος που γραφεις!!! δεν μου αρεσει να σχολιαζω αλλα συμφωνω μαζι σου για να μην ειμαι υπερβολικος κατα 60%.
απλα νιωθω οτι δεν με καταλαβενει κανενας. κι αυτο γιατι η γυναικα μου συμφωνει μαζι μου σε αναζητησεις μου, τα παιδια μου δεν λενε κατι απλα δεχονται αυτο που λεω. δεν μου αρεσει ομως . δεν ξερω η μικρη εχει απαλαγη (8 χρονων) αλλα θελει να πηγαινει στην εκκλησια. μηπως νιωθει πιεσμενη? τα αλλα 2 (αγορια) δεν εχουν προβλημα
Καλημέρα Βαγγέλη!
Με προβληματίζει αυτό που λες ότι "δεν σου αρεσει αυτό". Τι ακριβώς είναι αυτό που δεν σου αρέσει; Η γυναίκα σου λες ότι συμφωνεί στις αναζητήσεις σου, αυτό είναι πολύ καλό. Τα παιδιά πάντα δέχονται αυτό που λένε οι γονείς, οπότε και από εκεί δεν θα μπορούσες να περιμένεις κάτι διαφορετικό. Τι περισσότερο ή τι άλλο θα ήθελες για να αισθάνεσαι ικανοποιημένος; Ρωτώ για να πάρω απάντηση, δεν υπονοώ ότι θα έπρεπε να είσαι ευχαριστημένος με αυτά, αν όμως κάτι σου λείπει, θα ήθελα να καταλάβω τι ακριβώς είναι αυτό που σου λείπει.
Μήπως τυχόν είσαι πολύ έντονος στην έκφραση των απόψεών σου; Είσαι βέβαιος ότι τα παιδιά σου αισθάνονται ελεύθερα να σου πουν οτιδήποτε σκέφτονται ή αισθάνονται, ακόμη κι αν αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις σου ή αν ενδεχομένως σε δυσαρεστεί; Αν μεταδώσεις στα παιδιά σου με τη συμπεριφορά σου την αίσθηση ότι τα αγαπάς και θα τα αγαπάς ακόμη κι αν διαφωνούν μαζί σου, αν τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να ανταποκριθούν σε κάποιο πρότυπο, νομίζω ότι όλοι θα πρέπει να αισθάνεστε καλά, ασχέτως τι πιστεύετε.
Αν η κόρη σου θέλει να πάει στην εκκλησία και το έχει δηλώσει, θα έλεγα να την αφήσεις να πάει. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που το θέλει (επειδή πάνε οι φίλοι της, επειδή της το είπε κάποια γιαγιά ή θεία ή δασκάλα) καλό είναι να της το επιτρέψεις, έτσι θα αισθάνεται κι εκείνη πιο άνετα μαζί σου και θα σχηματίσει και προσωπική εικόνα για το θέμα της θρησκείας. Επίσης θα έλεγα να συζητήσεις μαζί της τον λόγο που θέλει να πάει, όχι για να το απαγορεύσεις ή να το κατακρίνεις, αλλά για να ξέρεις πώς σκέφτεται το παιδί σου.
Και μην ανησυχείς, όταν υπάρχει αγάπη στην οικογένεια όλα λύνονται. Ακόμη και αν τα παιδιά σου στραφούν στη θρησκεία, δεν χάθηκε ο κόσμος: σημασία είναι να δέχεστε ο ένας τον άλλον όπως είναι και να είστε αγαπημένοι.
Ευχαριστω που απαντησες
Αν συμφωνεις γινετε μονολογος, εγω θελω να ακουω αποψεις για να γινετε διαλογος.
Τα παιδια δεν με φοβουντε και ειναι εντελως ελευθερα (αν και το μετανιωνω μερικες φορες).
Αυτο που θελω να κανω μαζι τους ειναι διαλογος για οτιδηποτε να πουνε την αποψη τους την αντιρρηση τους, μερικες φορες λεω αρλουμπες για να δω αντιδρασεις αλλα τιποτα.
την μικρη την αφησα να παει στην εκκλησια , μετα την ρωτησα τι εγινε τι ακουσε και μου ειπε απλα τιποτα ( δεν ξερω αν καταλαβενεις τι θελω να πω )
Κατάλαβα. Θέλεις να γίνεται συζήτηση με τα παιδιά σου. Ωστόσο πρέπει να λάβεις υπόψη σου και τις δικές τους επιθυμίες. Ίσως να μην έχουν την ανάγκη να συζητήσουν, τουλάχιστον σε αυτήν την φάση της ζωής τους. Δέξου το αυτό και σεβάσου το. Αν κάποια στιγμή το θελήσουν, θα ξέρουν ότι είσαι διαθέσιμος.
Στο αναμεταξύ, μπορείς να κάνεις κουβέντα με φίλους ή με άλλους ανθρώπους που έχουν διάθεση για συζήτηση.
Είπα να φέρω αυτήν την ανάρτηση πάλι στην κορυφή, μέρες που είναι, να μας μπει με το καλό ο χρόνος και όχι με γρίνιες!
Άντε και του χρόνου!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους!
Φυσικά και είναι η τελευατία ανάρτηση.
Αύριο τελειώνει ο κόσμος.
Idom
Η επιστήμη, αγαπητή μου, δεν απορρίπτει την ύπαρξη του Θεού. Γιατί έχεις τόσο φανατισμό και μισαλοδοξία? Το βακτήριο του στομάχου, δε μπορεί να αντιληφθεί τί είναι τα γαστρικά υγρά, ο άνθρωπος, ο πλανήτης, ο γαλαξίας, το σύμπαν. Ο σωκράτης είπε: Ενα ξέρω, ότι τίποτα δεν ξέρω. Εσύ γιατί είσαι τόσο σίγουρη ότι κατέχεις την αλήθεια?
Φίλε μου, δεν είμαι εγώ σίγουρη ότι κατέχω την αλήθεια, ακριβώς το αντίθετο ισχύει: όσοι πιστεύουν σε θεούς και σε θρησκευτικά δόγματα είναι σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια, και μάλιστα χωρίς αποδείξεις.
Η επιστήμη δεν απορρίπτει την ύπαρξη θεού επειδή η υπόθεση της ύπαρξης θεού δεν είναι μια επιστημονική υπόθεση: δεν είναι διαψεύσιμη, τουλάχιστον σε ορισμένες μορφές διατύπωσης.
Κι αυτό είναι ένα άλλο θέμα: ο ορισμός του θεού στη συνείδηση πολλών ανθρώπων είναι τόσο βολικά ελαστικός, ώστε να μην επιτρέπει κανέναν έλεγχο και να μην μπορεί να διαψευσθεί - ούτε όμως και να επαληθευθεί, επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος να την θεωρήσουμε αληθινή, μια που δεν έχουμε καμία σχετική ένδειξη.
Καλό είναι να επισημάνουμε εδώ ότι οι συνήθεις ορισμοί του θεού που συναντάμε σε διάφορες θρησκείες δεν είναι ελαστικοί αλλά πολύ συγκεκριμένοι και επομένως διαψεύσιμοι. Στις περιπτώσεις αυτές, είμαι απολύτως βέβαιη ότι κατέχω την αλήθεια, διότι μπορώ να ελέγξω τις υποθέσεις εργασίας. Ο θεός του χριστιανισμού, π.χ., υποτίθεται ότι είναι παντοδύναμος, παντογνώστης, πανάγαθος και δίκαιος, και ότι ασχολείται με τις τύχες των ανθρώπων. Στον κόσμο ωστόσο παρατηρούμε ότι συμβαίνουν φυσικές καταστροφές που συμπαρασέρνουν εκατομμύρια ανθρώπων, κάτι που δεν θα συνέβαινε σε έναν κόσμο όπου κυβερνά ένα ον με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Επίσης παρατηρούμε ότι γεννιούνται νεογνά με εκ γενετής σοβαρές και οδυνηρές παθήσεις, κάτι που επίσης δεν θα συνέβαινε σε έναν κόσμο με τέτοιο θεό. Επομένως, ο θεός των χριστιανών δεν υπάρχει. Δεν λέω τίποτε καινούριο βέβαια, τον έχουν πει και οι επικούρειοι τον παραπάνω συλλογισμό.
Και κάτι τελευταίο, δεν τρέφω ούτε φανατισμό ούτε μισαλλοδοξία. Δεν μισώ κανέναν, ούτε αλλόδοξο ούτε ομόδοξο, δεν έχω λόγο να μισώ. Θυμώνω με την εκμετάλλευση της ευπιστίας και της ανασφάλειας των ανθρώπων από πλευράς των ιερατείων, αυτό ναι, αλλά δεν μισώ ούτε καν το ιερατείο - άλλο θυμός (κια μάλιστα δίκαιος), άλλο μίσος.
Ελπίζω να σε κάλυψα με τα παραπάνω. Ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Δημοσίευση σχολίου