*Ονόματα και άλλα προσωπικά στοιχεία έχουν αλλαχτεί.*
Το πάρτυ είναι στο απόγειό του. Καθισμένη στον καναπέ, παρακολουθώ έναν κάθιδρο ανιματέρ να κουμαντάρει μια αγέλη εννιάχρονων με μαεστρία θηριοδαμαστή. Ανάμεσά τους βρίσκεται και η κόρη μου, μαζί με όλους σχεδόν τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές της.
Ένα αγόρι έρχεται και κάθεται δίπλα μου.
- Είστε η μαμά τής Άρτεμης;
- Ναι.
- Να σας ρωτήσω κάτι; Γιατί η Άρτεμη δεν κάνει θρησκευτικά;
- Γιατί δεν είμαστε χριστιανοί.
- Και οι δύο;
- Ναι.
- Το είχα καταλάβει ότι το επίθετό της δεν είναι ελληνικό.
- Ο πατέρας της είναι Ιταλός, εκεί οι περισσότεροι είναι καθολικοί, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος, άλλωστε και οι καθολικοί χριστιανοί είναι. Απλώς τυχαίνει εμείς να μην είμαστε.
Στριφογυρίζει λίγο αμήχανα.
- Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Αρκεί να είναι όλοι φίλοι.
Ακόμη κι αν ήθελα να συγκρατήσω το πλατύ χαμόγελο που απλώνεται στο πρόσωπό μου, δεν θα μπορούσα.
- Έτσι λέω κι εγώ, Αντώνη. Αρκεί να είναι όλοι φίλοι.
Σηκώθηκε κι έτρεξε να μπει ξανά στο παιχνίδι.
Με όλους τους φίλους του.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
???
Και οι κακοί ποιοι θα είναι;
Idom
"Ενήλικη" η αντίδραση του παιδιού, αλλά φανερή η επίδραση της οικογενειακής προκατάληψης που φαίνεται ότι έχει δουλέψει, για να κάνει το παιδί να παραξενευτεί! Πότε, άραγε, θα ενηλικωθεί η ανθρωπότητα, γενικώς;
Πώς να μην παραξενευτεί, ακόμη και χωρίς οικογενειακή προκατάληψη, τη στιγμή που ΟΛΑ τα παιδάκια κάνουν θρησκευτικά;
Όσο για την ενήλικη αντίδραση, την αποδίδω εν μέρει τουλάχιστον στην δασκάλα που είχαν στην 1η και 2α δημοτικού. Μια καταπληκτική γυναίκα που τους έδωσε πολύ καλές βάσεις κυρίως σε επίπεδο συμπεριφοράς και κοινωνικής συμμετοχής. Τους πήρε μπουλούκι και τους έκανε ομάδα κι αυτό δεν κατάφερε να τους το χαλάσει κανείς ακόμη.
Δημοσίευση σχολίου