Διαβάζω τα πρόσφατα δημοσιεύματα σχετικά με την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να καταργηθούν οι σταυροί στις σχολικές αίθουσες της Ιταλίας, όπως λόγου χάρη το άρθρο στα χθεσινά "Νέα", το άρθρο του elawyer, και φυσικά το δελτίο τύπου του ίδιου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Παρακολουθώ τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις σε blogs και σε fora, και συλλογίζομαι πόσο δύσκολο είναι να δει κανείς το προφανές: ότι η ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων συνιστά μεροληψία υπέρ ενός θρησκεύματος, ότι είναι μια δήλωση ισχύος, μια έμμεση επιβολή, κι επομένως περιορίζει την ελευθερία των πολιτών τόσο στην επιλογή θρησκεύματος όσο και στην εκδήλωση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που ορκίστηκαν στο ευαγγέλιο καταθέτοντας σε δικαστήριο, χωρίς να είναι στην ουσία χριστιανοί, απλά και μόνο για να μην διακινδυνεύσουν την ενδεχόμενη δυσμένεια ενός θρήσκου δικαστή. Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να αισθανόμαστε να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε χριστιανοί, σε έναν τόπο όπου τα χριστιανικά σύμβολα δεσπόζουν;
Πώς θα επιλέξει ελεύθερα ένα παιδί αν θα έχει θρήσκευμα ή όχι, και αν ναι, ποιο θα είναι αυτό, όσο ο εσταυρωμένος κρέμεται σε περίοπτη θέση πάνω από την έδρα; Πόσο εύκολο νομίζουμε πως είναι να πάρει κανείς μια θέση αντίθετη με την κρατούσα αντίληψη του κοινωνικού συνόλου; Πώς είναι δυνατόν να μην συνειδητοποιεί κανείς ότι τα σύμβολα και τα τελετουργικά ενός θρησκεύματος (σταυροί, εικονίσματα, προσευχές, αγιασμοί), όταν συνδέονται με χώρους όπου προσέρχονται αναγκαστικά όλοι οι πολίτες για εκπλήρωση των υποχρεώσεων ή για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους (βλέπε σχολεία, δικαστήρια, αστυνομία, στρατός, δημόσιες υπηρεσίες), συνιστούν επιβολή αυτού του θρησκεύματος;
Ω φυσικά, δεν απαγορεύεται να έχεις άλλο θρήσκευμα ή να μην έχεις θρήσκευμα. Ας πάει όμως κάποιος να το πει αυτό παρακαλώ στην κόρη μου, που κάνει τον σταυρό της την ώρα της πρωινής προσευχής στο προαύλιο, επειδή το κάνουν όλα τα παιδάκια, ενώ φαινομενικά κανείς δεν της το δίδαξε ούτε της το επέβαλε. Θα μπορούσε βέβαια να κάθεται μόνη της στην αίθουσα εκείνη την ώρα, ή να στέκεται δίπλα στους άλλους χωρίς να κάνει το σταυρό της. Φανταστείτε όμως σας παρακαλώ ένα εξάχρονο παιδί, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, σε έναν κανούριο χώρο, με καινούργια πρόσωπα, με πρωτόγνωρες υποχρεώσεις, να προσπαθεί να προσαρμοστεί σε όλα αυτά, κι από πάνω να χρειάζεται να κάνει και δήλωση θρησκευτικών πεποιθήσεων - γιατί η αποχή από το χριστιανικό τελετουργικό είναι μια ιδεολογική δήλωση. Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζουμε τα παιδιά να πάρουν μια τόσο σοβαρή ιδεολογική απόφαση και να σηκώσουν το βάρος της, είτε κάνοντας τον σταυρό τους είτε μη κάνοντάς τον;
Προς τους χριστιανούς που νιώθουν να απειλείται η πίστη τους, έχω να πω ότι θα έπρεπε να χαίρονται στην προοπτική της κατάργησης των συμβόλων στα σχολεία. Μήπως η διατήρηση των συμβόλων θα κάνει τα παιδιά να γίνουν χριστιανοί; Μάλλον το αντίθετο: θα τα διδάξει να προσποιούνται, εκτελώντας μηχανικά κάποιες κινήσεις κι επαναλαμβάνοντας κάποιες φράσεις, όπως κάνει η κόρη μου τώρα, για να ενταχθούν στο σύνολο. Η ουσία της πίστης δεν διδάσκεται μέσα από τυπικά τελετουργικά. Όσοι νοιάζονται αληθινά για την χριστιανική πίστη, θα πρέπει να θέλουν να καταργηθούν οι σταυροί από τα σχολεία, και η προσευχή, και η κατήχηση που ευφημιστικά λέγεται "μάθημα θρησκευτικών".
Κι εμείς οι ανόητοι, ενώ είμαστε όλοι πολίτες αυτού του τόπου, χωριζόμαστε σε στρατόπεδα "χριστιανών" και "λοιπών" και τσακωνόμαστε για το αν θα μείνει κρεμασμένο το σύμβολό "τους", χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι το σύμβολο αυτό είναι μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
Ας κάνουμε όλοι μαζί τον τόπο μας έναν τόπο ελεύθερο, όπου κανείς δεν θα χρειάζεται να σταυροκοπιέται μηχανικά ούτε να ορκίζεται προσποιητά προκειμένου να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο.
Παρακολουθώ τις συζητήσεις και τις αντιπαραθέσεις σε blogs και σε fora, και συλλογίζομαι πόσο δύσκολο είναι να δει κανείς το προφανές: ότι η ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων συνιστά μεροληψία υπέρ ενός θρησκεύματος, ότι είναι μια δήλωση ισχύος, μια έμμεση επιβολή, κι επομένως περιορίζει την ελευθερία των πολιτών τόσο στην επιλογή θρησκεύματος όσο και στην εκδήλωση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.
Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που ορκίστηκαν στο ευαγγέλιο καταθέτοντας σε δικαστήριο, χωρίς να είναι στην ουσία χριστιανοί, απλά και μόνο για να μην διακινδυνεύσουν την ενδεχόμενη δυσμένεια ενός θρήσκου δικαστή. Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να αισθανόμαστε να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε χριστιανοί, σε έναν τόπο όπου τα χριστιανικά σύμβολα δεσπόζουν;
Πώς θα επιλέξει ελεύθερα ένα παιδί αν θα έχει θρήσκευμα ή όχι, και αν ναι, ποιο θα είναι αυτό, όσο ο εσταυρωμένος κρέμεται σε περίοπτη θέση πάνω από την έδρα; Πόσο εύκολο νομίζουμε πως είναι να πάρει κανείς μια θέση αντίθετη με την κρατούσα αντίληψη του κοινωνικού συνόλου; Πώς είναι δυνατόν να μην συνειδητοποιεί κανείς ότι τα σύμβολα και τα τελετουργικά ενός θρησκεύματος (σταυροί, εικονίσματα, προσευχές, αγιασμοί), όταν συνδέονται με χώρους όπου προσέρχονται αναγκαστικά όλοι οι πολίτες για εκπλήρωση των υποχρεώσεων ή για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους (βλέπε σχολεία, δικαστήρια, αστυνομία, στρατός, δημόσιες υπηρεσίες), συνιστούν επιβολή αυτού του θρησκεύματος;
Ω φυσικά, δεν απαγορεύεται να έχεις άλλο θρήσκευμα ή να μην έχεις θρήσκευμα. Ας πάει όμως κάποιος να το πει αυτό παρακαλώ στην κόρη μου, που κάνει τον σταυρό της την ώρα της πρωινής προσευχής στο προαύλιο, επειδή το κάνουν όλα τα παιδάκια, ενώ φαινομενικά κανείς δεν της το δίδαξε ούτε της το επέβαλε. Θα μπορούσε βέβαια να κάθεται μόνη της στην αίθουσα εκείνη την ώρα, ή να στέκεται δίπλα στους άλλους χωρίς να κάνει το σταυρό της. Φανταστείτε όμως σας παρακαλώ ένα εξάχρονο παιδί, στην πρώτη τάξη του δημοτικού, σε έναν κανούριο χώρο, με καινούργια πρόσωπα, με πρωτόγνωρες υποχρεώσεις, να προσπαθεί να προσαρμοστεί σε όλα αυτά, κι από πάνω να χρειάζεται να κάνει και δήλωση θρησκευτικών πεποιθήσεων - γιατί η αποχή από το χριστιανικό τελετουργικό είναι μια ιδεολογική δήλωση. Πώς είναι δυνατόν να αναγκάζουμε τα παιδιά να πάρουν μια τόσο σοβαρή ιδεολογική απόφαση και να σηκώσουν το βάρος της, είτε κάνοντας τον σταυρό τους είτε μη κάνοντάς τον;
Προς τους χριστιανούς που νιώθουν να απειλείται η πίστη τους, έχω να πω ότι θα έπρεπε να χαίρονται στην προοπτική της κατάργησης των συμβόλων στα σχολεία. Μήπως η διατήρηση των συμβόλων θα κάνει τα παιδιά να γίνουν χριστιανοί; Μάλλον το αντίθετο: θα τα διδάξει να προσποιούνται, εκτελώντας μηχανικά κάποιες κινήσεις κι επαναλαμβάνοντας κάποιες φράσεις, όπως κάνει η κόρη μου τώρα, για να ενταχθούν στο σύνολο. Η ουσία της πίστης δεν διδάσκεται μέσα από τυπικά τελετουργικά. Όσοι νοιάζονται αληθινά για την χριστιανική πίστη, θα πρέπει να θέλουν να καταργηθούν οι σταυροί από τα σχολεία, και η προσευχή, και η κατήχηση που ευφημιστικά λέγεται "μάθημα θρησκευτικών".
Κι εμείς οι ανόητοι, ενώ είμαστε όλοι πολίτες αυτού του τόπου, χωριζόμαστε σε στρατόπεδα "χριστιανών" και "λοιπών" και τσακωνόμαστε για το αν θα μείνει κρεμασμένο το σύμβολό "τους", χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι το σύμβολο αυτό είναι μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
Ας κάνουμε όλοι μαζί τον τόπο μας έναν τόπο ελεύθερο, όπου κανείς δεν θα χρειάζεται να σταυροκοπιέται μηχανικά ούτε να ορκίζεται προσποιητά προκειμένου να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο.
Έχει ιδρυθεί στο facebook ομάδα με τίτλο "Να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από σχολεία και δημόσιες υπηρεσίες". Τόσο εκεί, όσο και στο forum "Αθεϊα" έχω ανοίξει συζήτηση όπου προτείνω την συλλογή υπογραφών με αίτημα την κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων στους παραπάνω χώρους. Αν υπάρξει αρκετό ενδιαφέρον, μπορούμε να το ξεκινήσουμε. Ίσως να μην πετύχουμε την άμεση κατάργηση των θρησκευτικών συμβόλων, τουλάχιστον όμως θα ακουστούν οι φωνές των πολιτών που είναι υπέρ της κατάργησης.
Μια άλλη δράση που θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν μια καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το συγκεκριμένο θέμα από μέρους ενός γονέα, όπως έγινε στην Ιταλία. Σκέφτηκα να το κάνω εγώ, αλλά ανησυχώ για τις τυχόν αντιπαραθέσεις με τους παράγοντες του σχολείου, δεδομένου ότι η καταγγελία θα είναι επώνυμη και θα αφορά το συγκεκριμένο σχολείο. Αν το παιδί μου ήταν στην έκτη τάξη, δεν θα με απασχολούσε τόσο, γιατί την επόμενη χρονιά θα έφευγε από εκεί. Αλλά είναι στην πρώτη, έχουμε μπροστά μας άλλα πέντε χρόνια, και δεν ξέρω αν θα άντεχα την ενδεχόμενη δυσαρέσκεια διευθυντών και γονιών. Αν κάποιος άλλος θέλει να το ξεκινήσει, με τις ευλογίες μου.
EDIT 13-11-2009: Ευτυχώς ήδη γίνονται κάποιες κινήσεις.
Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο του elawyer "απομάκρυνση θρησκευτικών συμβόλων από δικαστικές αίθουσες" καθώς και το γενικότερου ενδιαφέροντος ""Ανθρώπινα δικαιώματα και συντηρητικό ακροατήριο".
15 σχόλια:
Στην ωραία χώρα που βρισκόμαστε, έχεις κάθε δικαίωμα να επιλέξεις να μην γίνεις τίποτα άλλο, εκτός από ΧΟ.
Τόσο απλό.
Εντάσσεται μέσα στο γενικότερο πλαίσιο των ελευθεριών που σου παρέχονται «απλόχερα». Έτσι πρόχειρα να αναφέρω, ότι ο κυβερνήτης, ο νομοθέτης και ο δικαστής που θα ελέγξει τους άλλους δύο, είναι το ίδιο πρόσωπο ή κάποιος σφιχτά διαπλεκόμενος μαζί τους.
Όλοι οι παραπάνω είναι επίσης σφιχτά αγκαλιασμένοι με την εκκλησία των ΧΟ™, η οποία απλόχερα τους προσφέρει την υποστήριξη της (οικονομική και ψηφοθηρική).
Οπότε, όπως λέει και ο Πάγκαλος, «χέστηκα αν δε σας αρέσει, τραβάτε στα δικαστήρια», ώστε να σε αναλάβουν οι διορισμένοι δικαστές του.
Ιταλία: "Να παραμείνει ο Σταυρός στα σχολεία"
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3438&Itemid=2
Απομάκρυνση των θρησκευτικών συμβόλων ζητά το Ε.Π.Σ.Ε
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3437&Itemid=1
Επειδή ο γιός μου θα πάει του χρόνου στην Α Δημοτικού, συμμερίζομαι απόλυτα τους προβληματισμούς σου.
Νομίζω ότι ο καταλληλότερος τρόπος θα ήταν η συλλογική άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση να προχωρήσει στην αποκαθήλωση των θρησκευτικών συμβόλων. Υπάρχει άραγε καμιά οργάνωση αθέων, για να επισείσει το θαυματουργό πολιτικό κόστος;
Καλημέρα και καλώς σας βρήκα όλους. Από σήμερα θα πρέπει να με ανεχθήτε.
@ Αόρατη Μελάνη: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σε κοινή θέα ανάρτηση θρησκευτικών συμβόλων προδιαθέτει ή ακόμη και επιβάλλει στο υποσυνείδητο και σ' ένα ασχημάτιστο (και όχι μόνον) μυαλό εικόνες οι οποίες θα παίξουν τον ρόλο τους στην διαμόρφωση πεποιθήσεων, άρα του χαρακτήρα.
Δυστυχώς, στην τριτοκοσμική θεοκρατική πολιτεία που ζούμε αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για την συντριπτική πλειψηφία.
Αυτό που καταθέτεις σχετικά με το παιδί σου το πέρασα και ο ίδιος. Και χρειάστηκε να μιλήσω με τον «θρησκευτικό» του γιου μου (ένα γελοίο ανθρωπάριο) στο δημοτικό (τετάρτη τάξη) αλλά και με τον διευθυντή. Το αυτό και στο γυμνάσιο.
Αποτέλεσμα: Ο γιος μου είχε 10 και 19 στα θρησκευτικά, αλλά δάσκαλος και καθηγητής του θα προτιμούσαν να μη τον έχουν στην τάξη τους.
Και κάτι άλλο: Πάσχοντας από το σύνδρομο της γλώσσας, θα σε ρωτούσα γιατί γράφεις «κανούριο» (αντί του ορθού κανούργιο) και πώς το ετυμολογείς.
Ίσως το θεωρήσης άσχετο, αλλά -και έχω την αίσθηση ότι θα συμφωνήσης- πίστεψέ με δεν είναι.
Απαντώ στο τελευταίο ερώτημα:
Το έγραψα εκ παραδρομής. Ευχαριστώ για την επισήμανση. Πάω να το διορθώσω.
«Προς τους χριστιανούς που νιώθουν να απειλείται η πίστη τους, έχω να πω ότι θα έπρεπε να χαίρονται στην προοπτική της κατάργησης των συμβόλων στα σχολεία. Μήπως η διατήρηση των συμβόλων θα κάνει τα παιδιά να γίνουν χριστιανοί; Μάλλον το αντίθετο: θα τα διδάξει να προσποιούνται, εκτελώντας μηχανικά κάποιες κινήσεις κι επαναλαμβάνοντας κάποιες φράσεις, όπως κάνει η κόρη μου τώρα, για να ενταχθούν στο σύνολο. Η ουσία της πίστης δεν διδάσκεται μέσα από τυπικά τελετουργικά. Όσοι νοιάζονται αληθινά για την χριστιανική πίστη, θα πρέπει να θέλουν να καταργηθούν οι σταυροί από τα σχολεία, και η προσευχή, και η κατήχηση που ευφημιστικά λέγεται "μάθημα θρησκευτικών".»
Μελάνη, από τη πλευρά της εκκλησίας και των ανθρώπων της δεν πρόκειται για το θέμα της πίστης. Ποτέ δεν επρόκειτο περί αυτού. Απεναντίας τα όσα γράφεις σε αυτό το σημείο ως αρνητικά ή υποκρισία είναι αυτά ακριβώς που επιδιώκουν.
Εδώ πρόκειται για τις πιο κρατικοδίαιτες θρησκείες όλων των εποχών. Ζούνε από το κρατος και για το κράτος. Ειδικά στην Ελλάδα που κάθε ομάδα συμφέροντος προσπαθεί να καταλάβει το κράτος για να το χρησιμοιποιήσει στον ανταγωνισμό ενάντια σε άλλες ομάδες συμφερόντων η παρουσία της θρησκείας σε οτιδήποτε δημόσιο είναι αυτοσκοπός.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά;
Αφού σε 3 (τρία) χρόνια θα γίνει ο Αρμαγεδδών και θα μάς φάει ο κάτω κόσμος όλους...
Τότε θα απαντηθούν ή δεν θα απαντηθούν και τα μεγάλα μας ερωτήματα!
Idom
Κατά τ' άλλα υπάρχει "ανεξιθρησκεία" στην Ελλάδα! Τα λες πάντα τόσο καλά που δεν βρίσκω ούτε να προσθέσω κάτι ούτε να διαφωνήσω! 'Ισως, αν έγραφες για ερωτικά θέματα θα είχαμε κάποιες διαφωνίες, αλλά στα "θρησκευτικά" θέματα ευθυγραμμιζόμαστε πλήρως! :-)
Συμφωνουμε σε οσα γραφεις, ειναι απαραδεκτο να υπαρχουν αναρτημενα θρησκευτικα συμβολα στις αιθουσες των σχολειων.
Θα σε στεναχωρησω λιγακι ομως γιατι απο την μια "σηκωνεις το λαβαρο της επαναστασης", με την προταση για καταγγελια στο Ευρωπαικο δικαστηριο και απο την αλλη "υποστελεις το λαβαρο" επειδη το δικο σου παιδι παει πρωτη δημοτικου και ενδεχομενως να υποστει δυσμενια στο σχολιο του. Ετσι πως περιμενουμε να αλλαξει κατι; Ολοι φοβομαστε και τρεχουμε σαν τις κατσαριδες μολις προκυψει το διλημα να σταθουμε μπροστα και να υποστηριξουμε τις αποψεις μας.
Ορκ, σκεφτόμουν ακριβώς όπως εσύ μέχρι που έκανα παιδί. Αυτό που λες σε μένα, θα μπορούσα να το έχω πει εγώ σε γονείς, όταν δεν είχα ακόμη βρεθεί στη θέση τους για να νιώσω τι σημαίνει αυτό.
Να υποστηρίξουμε τις απόψεις μας, ναι, αλλά με τι κόστος; Καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του πόσο αξίζει η υπεράσπιση των αξιών του. Μόνον ο ίδιος είναι σε θέση να τις κοστολογήσει.
Και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: ποιος οφείλει να πληρώσει αυτό το κόστος; Είναι τα παιδιά μας υποχρεωμένα να σηκώσουν το κόστος των δικών μας αποφάσεων; Οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας; Και αν ναι, μέχρι ποιου σημείου;
Δεν υπάρχουν γενικευμένες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Ένας μπορεί να αποφασίσει ότι θα θυσιάσει τη ζωή του και τη ζωή του παιδιού του για ένα ιδανικό, άλλος μπορεί να αποφασίσει ότι δεν θέλει να χαλαλίσει ούτε καν την ησυχία του. Είναι προσωπικές επιλογές, και δεν μπορούμε να μεμφθούμε κανέναν γι' αυτές.
Είμαι διατεθειμένη να στηρίξω τις απόψεις μου, όχι όμως με κόστος για την ηρεμία του παιδιού μου και την κοινωνική του ένταξη στο σχολείο. Αυτό θέλω να το αποφύγω όσο μπορώ. Η κατάργηση των συμβόλων δεν είναι για μένα τόσο σημαντική όσο η ψυχική γαλήνη του παιδιού μου.
Προτιμώ η κίνηση να γίνει ομαδικά, ώστε το κόστος να το σηκώσουμε πολλοί μαζί, ή να γίνει από έναν φορέα απρόσωπο (κάποιον σύλλογο ή το συνήγορο του πολίτη ή κάτι τέτοιο), ή να την κάνω εγώ σε 5 χρόνια που θα τελειώνουμε το δημοτικό (όμως ελπίζω ειλικρινά ότι μέχρι τότε θα έχει γίνει κάτι).
Ευτυχώς ήδη γίνονται κάποιες κινήσεις.
Διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο του elawyer "απομάκρυνση θρησκευτικών συμβόλων από δικαστικές αίθουσες" καθώς και το γενικότερου ενδιαφέροντος ""Ανρθώπινα δικαιώματα και συντηρητικό ακροατήριο".
Μελάνη μου δυστυχώς δεν υπάρχει "μεσαίος δρόμος" για το θέμα της αφαίρεσης των θρησκευτικών συμβόλων από την σημαία και τα δημόσια κτίρια.
Βλέπεις ο "ελληναράς" ανεγκέφαλος μπορεί να μην πηγαίνει ποτέ στην εκκλησία (παρά μόνο δύο φορές το χρόνο), όμως αν του πεις πως ο σταυρός είναι περιττός θα σου πει πως σημαίνει τα πάντα για εκείνον και δεν θα δεχθεί συζήτηση για την αφαίρεσή τους.
Ε, με τέτοιους ηλίθιους συζήτηση με λογικά επιχειρήματα δεν πρόκειται να καταφέρεις να κάνεις ποτέ.
Ο ηλίθιος πάντα θα ψάχνει για θρησκευτικά σύμβολα και "βοσκούς" πίσω από τα οποία θα κρύβει την νοητική του γύμνια, γι'αυτό και τα ακροδεξιά κόμματα ψάχνουν για νοητικά ανάπηρους ψηφοφόρους..
Μακάρι βέβαια να διαψευσθώ..
Γίνεται ενδιαφέρουσα συζήτηση για το θέμα αυτό στην Αναμόρφωση. Δυστυχώς μου είχε ξεφύγει γιατί ήμουν πηγμένη τις τελευταίες μέρες.
Η κάθε επικρατούσα θρησκεία είναι "επικρατούσα", βασιζόμενη στον απόλυτο προσηλυτισμό σε παιδιά ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ και σε ηλικία που δεν έχουν άμυνες απέναντι στις απίστευτες βλακείες που ακούν υπό το κύρος των “διδασκάλων”.
Ποια θρησκευτική πεποίθηση (τι όρος κι αυτός) θα αναπτύξουν τελικά, σχετίζεται ΜΟΝΟ από το θρησκευτικό καθεστώς που επικρατεί στον τόπο που έτυχε να γεννηθούν.
Δεν έχουμε την εντιμότητα να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ενθαρρύνοντας τα στην λογική σκέψη, αντιθέτως επιτρέπουμε να υποβάλλουν στο παιδικό τους μυαλό την ιδέα του ενδεχομένου αιώνιου βασανισμού τους στις φωτιές της κόλασης αν δεν είναι πρόθυμα ποίμνια και πνευματικοί υπόδουλοι της όποιας θρησκευτικής εξουσίας.
Επιτρέπουμε να περνάει ως “γνώση” στο μυαλό των παιδιών μας, τα γελοία παραμύθια πρωτόγονων και αμόρφωτων φυλών της μέσης ανατολής περί ενός παντογνώστη θεού, που παρ’ ότι εκ των προτέρων γνώριζε τι ακριβώς θα συνέβαινε με τους ανθρώπους, τελικά τους δημιούργησε και μετά θύμωσε επειδή έκαναν αυτό ακριβώς που γνώριζε ότι θα κάνουν και τους καταράστηκε και τους έδιωξε και τους ονόμασε αμαρτωλούς σε ένα βαρύ αμάρτημα που για να τους το συγχωρέσει έπρεπε κάποιος που ονόμασε υιό του, να βασανιστεί και να σταυρωθεί από τους καταραμένους αυτούς αμαρτωλούς.
Επιτρέπουμε να περνάει ως “γνώση” στο μυαλό των παιδιών μας ότι η γη είναι ένα επίπεδο πράγμα που αποτελεί το κέντρο του κόσμου και ότι ο ουρανός είναι “θόλος” στολισμένος με κάποια μικρά φωτεινά πραγματάκια και ότι υπάρχουν κάπου εκεί κάποιοι άγγελοι που παρ’ ότι είναι άϋλοι έχουν κάτι μεγάλες φτερούγες για να μπορούν να πετούν και ενίοτε κρατούν κι ένα φλεγόμενο …σπαθί.
Επιτρέπουμε να περνάει ως “γνώση” ότι κάποτε κάποιος έκανε μια προσευχή και η γη σταμάτησε να γυρίζει προκειμένου να διατηρηθεί η ημέρα όσο οι δικοί του έσφαζαν τους εχθρούς τους και ότι ο άγιος Γεώργιος σκότωσε τον δράκο και έσωσε την βασιλοπούλα.. και αμέτρητες άλλες ηλιθιότητες που μόνο χυδαία και διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να επινοήσουν.
Δεν υπάρχει ένα σημείο που θα πρέπει επιτέλους να νοιώσουμε μεγάλη ντροπή ;
Δεν αισθανόμαστε αισχροί και ασυγχώρητοι προδότες απέναντι στην παιδική τους αίσθηση είμαστε ότι πιο έμπιστο και σπουδαίο έχουν;
Πως τα προδίδουμε έτσι αφήνοντας κάθε “πνευματικό” τσαρλατάνο να τα μετατρέπει σε ένα αποχαυνωμένο θρησκευτικό ποίμνιο
Η εμμονή στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και αιτιολογήσεις δεν απαιτεί καμία διανοητική προσπάθεια.
Οι αμόρφωτες και απολίτιστες φυλές του Αμαζονίου και της Αφρικής είναι βέβαιοι για τα πνεύματα του δάσους και για τους θεούς που αστράφτουν και βροντούν.
ΟΧΙ βέβαια λόγω ευφυΐας, αλλά λόγω άγνοιας και αμορφωσιάς.
Και οι “μάγοι” των φυλών αυτών, ασκούν επιρροή στους τρομερούς αυτούς θεούς αποκτώντας έτσι κοινωνική θέση, συχνά ισχυρότερη ακόμα κι από αυτήν των φυλάρχων.
Και εμείς οι “ ευφυείς ” σεβόμαστε τους εδώ ρασοφόρους συνάδελφους τους διότι ασκούν επιρροή σε υπερφυσικές δυνάμεις για χάρη μας κι αν δεν το κάνουν, θα καταλήξουμε στα τάρταρα της κόλασης.
Αντίστοιχα με τους πρωτόγονους , η εδώ θρησκευτική εξουσία υπήρξε για χιλιετηρίδες ισχυρότερη των αυτοκρατόρων όπως και εξακολουθεί να είναι σαφώς ισχυρότερη των κυβερνήσεων.
Πως όμως μπορεί ακόμα και σήμερα να το κατορθώνει αυτό;
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
Πριν προλάβουν τα παιδιά να αναπτύξουν λογική και κρίση.
Αν αυτό μοιάζει υπερβολικό σε κάποιους, ας δοκιμάσουν να εξηγήσουν πως τόσοι ισλαμιστές (κάποιοι με αρκετή μόρφωση), ανατινάζονται για να σκοτωθούν μαζί τους κάποιοι άπιστοι γιατί ο Αλλάχ είναι μεγάλος και τους περιμένει με ανοιχτές αγκάλες στον παράδεισο.
Μπορεί στ’ αλήθεια κάποιος να πιστεύει, ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τον έλεγχο της δικής τους παιδείας και της “θρησκευτικής τους συνείδησης”;
Το θέμα να είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μας, όχι πια με λόγια αλλά με ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ που θα μπορούν να εγγυηθούν την πραγματική πνευματική υγεία των παιδιών μας, μέσα από την αγάπη τους στην λογική και την ελευθερία της σκέψης.
«Δεν υπάρχει καμία ανοησία, όσο πρόδηλη κι αν είναι, που να μην μπορεί να εμφυτευτεί μόνιμα στο μυαλό του καθενός, αρκεί να ξεκινήσουμε να εντυπώνουμε πριν τη νεαρή ηλικία των έξι με συνεχή επανάληψη και ύφος βαθιάς κατάνυξης.»
—Arthur Schopenhauer (Άρθουρ Σόπενχάουερ, Αρθούρος Σοπενχάουερ) (1788-1860) Γερμανός Φιλόσοφος
Δημοσίευση σχολίου