Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΘΕΗΣ 2

Όταν ήμουν μικρή, πίστευα στο Θεό. Έτσι με κεφαλαίο θήτα όπως τον βλέπετε. Δεν το είχα σκεφτεί βέβαια καθόλου το πράγμα, απλώς είχα εμπιστοσύνη στους ενήλικες του περιβάλλοντός μου, κι αφού εκείνοι μου έλεγαν ότι υπήρχε, θεωρούσα δεδομένο ότι ήταν έτσι – όπως ακριβώς με τον Άη Βασίλη. Και όπως ακριβώς με τον Άη Βασίλη, έτσι και με τον Θεό ήρθε κάποτε η στιγμή της αμφισβήτησης, της αναζήτησης και της ανακάλυψης της αλήθειας.


Δεν μπορώ να πω με σιγουριά σε ποια ηλικία άρχισα να αμφισβητώ μέσα μου την ύπαρξη του Θεού. Όταν ήμουν στην εφηβεία, γύρω στα 12 με 15, πίστευα ακόμη βαθιά, αλλά είχα ξεκινήσει μια εσωτερική αναζήτηση γύρω από το αντικείμενο αυτής της πίστης. Αφορμή της αναζήτησης ήταν αρχικά η εμφανής αναξιότητα του κλήρου αλλά και των πολύ θρήσκων ανθρώπων. Δεν ήθελε και πολύ για να διαπιστώσεις ότι οι περισσότεροι κληρικοί δεν διέθεταν κανένα χάρισμα και καμμιά ιδιαίτερη πνευματική κλίση, δεν βίωναν μέσα τους την αγάπη που κήρυτταν, ούτε ζούσαν σύμφωνα με αυτά που πρέσβευαν.


Η πρώτη μου αντίδραση ήταν τυπική σε πολλούς χριστιανούς που επιθυμούν να διατηρήσουν την πίστη τους: σκέφτηκα ότι ναι μεν ο κλήρος είναι ανάξιος, αλλά το δόγμα είναι αληθινό, και αξίζει να πιστεύεις σε αυτό. Απομακρύνθηκα από την εκκλησία, έπαψα να δίνω αξία στα τελετουργικά, αλλά συνέχισα λοιπόν να πιστεύω με έναν δικό μου προσωπικό τρόπο. Προσευχόμουν, έμπαινα συχνά σε ξωκκλήσια ή άδειες εκκλησίες και άναβα ένα κερί νιώθοντας ότι έτσι έρχομαι πιο κοντά στο Θεό, αναζητούσα μέσα μου την επαφή με το Θείο.


Έλα όμως που η επαφή με το Θείο δεν έλεγε να έρθει! Δεν είμαι βλέπετε διόλου επιρρεπής σε φαντασιώσεις και αυθυποβολές, δεν έχω διόλου την τάση να ερμηνεύω και να παρερμηνεύω τον κόσμο γύρω μου σύμφωνα με προλήψεις και προκαταλήψεις. Δεν μπορώ να δω θαύματα και θεϊκά μηνύματα εκεί που δεν υπάρχουν, δεν ανατρέχω σε μεταφυσικές ερμηνείες για κάθε τι που δεν μπορώ να εξηγήσω άμεσα. Έτσι, παρά την ειλικρινή πίστη μου και επιθυμία μου για επαφή με το Θεό, καμμία επαφή δεν έγινε ποτέ.


Προβληματισμένη από το γεγονός αυτό, θέλησα να αναζητήσω την αλήθεια του Θεού με άλλον τρόπο. Και επειδή οι διάδοχοι των αποστόλων δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη, αναζήτησα την αλήθεια του δόγματος κατευθείαν στην πηγή: στην Αγία Γραφή. Κάπου εκεί γύρω στα 18 με 20 διάβασα ολόκληρο το Ιερό Βιβλίο της Χριστιανοσύνης, από τη Γένεση ως τις Πράξεις των Αποστόλων, χωρίς να παραλείψω ούτε ένα κόμμα.


Η εμπειρία υπήρξε κυριολεκτικά αποκαλυπτική. Μου αποκάλυψε ότι η Ιερά Βίβλος, η πηγή της αλήθειας, το θεμέλιο της πίστης, δεν ήταν παρά ένα συνονθύλευμα αρχαίων μύθων, στην πλειοψηφία τους αποκρουστικών και αφελών, χωρίς ίχνος θεϊκής πνοής, χωρίς το παραμικρό ψήγμα μεγαλείου. Εξαίρεση σ’ αυτό αποτελεί το Άσμα Ασμάτων, το οποίο είναι ένα όμορφο ερωτικό ποίημα (και αναρωτιέται κανείς γιατί στην ευχή το συμπεριέλαβαν στη Βίβλο, η εξήγηση ότι μιλά μεταφορικά για το Θεό μου φαίνεται αστεία, γιατί να πάρει κανείς μεταφορικά κάτι που έχει τόσο προφανή κυριολεκτική ερμηνεία), και ορισμένα σκόρπια αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης, όπως κάποια κομμάτια της επί του όρους ομιλίας (ούτε καν όλη).


Αυτό ήταν λοιπόν; Σ’ αυτό βασιζόμαστε για να πιστέψουμε; Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να ενδιαφέρει μόνο κάποιον ιστορικό, αρχαιολόγο ή λαογράφο, σε καμμία περίπτωση όμως δεν μπορεί ένας σύγχρονος μορφωμένος άνθρωπος να το παίρνει στα σοβαρά και να το έχει σαν γνώμονα για την πίστη του και τον τρόπο ζωής του.


Αυτή, λοιπόν, ήταν για μένα η αρχή του τέλους της πίστης στο Θείο.


Μετά από αυτήν την εμπειρία απέρριψα τελείως το χριστιανισμό, όχι όμως και τον θεϊσμό γενικά. Έκανα ένα σύντομο πέρασμα από άλλες θρησκείες, όπως ταοϊσμό και βουδισμό (μωαμεθανισμός κι ιουδαϊσμός είναι απλώς παρακλάδια του ίδιου δέντρου από όπου βγήκε και ο χριστιανισμός, ενώ ο ινδουϊσμός έχει μια περίπλοκη μυθολογία γεμάτη ανθρωπομορφικές ίντριγκες που θυμίζει κάπως την αρχαία ελληνική και μου φαινόταν υπερβολικά αφελής για πνευματική καθοδήγηση), σύντομα όμως διαπίστωσα ότι κι εκείνες, αν και ίσως περισσότερο πνευματικές από τον χριστιανισμό, ήταν διανθισμένες με διάφορες μεταφυσικές πεποιθήσεις τελείως αβάσιμες, οι οποίες μόνο μεταφορικά μπορούσαν να εκληφθούν.


Σύντομα λοιπόν κατέληξα σε μια απλή διαπίστωση: όλες οι πληροφορίες που έχουμε περί Θείου και μεταφυσικού, προέρχονται από ανθρώπινες πηγές, όλες αρχαίες, όλες ατεκμηρίωτες, και όλες με στοιχεία εμφανώς ψευδή στο σύστημα πεποιθήσεών τους. Επομένως, εύκολα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι όλες οι παραδοσιακές αντιλήψεις περί Θεού είναι εσφαλμένες – κοντολογίς, ότι οι Θεοί των ανθρώπων δεν υπάρχουν.


Μα τότε γιατί να υποθέσουμε ότι υπάρχει παρόλα αυτά μια οντότητα που μπορούμε να αποκαλέσουμε Θεό; Γιατί να επιμένουμε, παρά την πλήρη απουσία τεκμηρίων, αποδείξων, ακόμη κι ενδείξεων, να διατηρούμε στην άκρη του μυαλού μας ως ενδεχόμενο την πιθανή ύπαρξή Του; Και κυρίως, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιο ον που μπορεί να ανταποκριθεί σε έναν πολύ γενικό ορισμό του Θεού – ας πούμε μια ενσυνείδητη οντότητα που έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας του σύμπαντος και που ενδεχομένως παίζει ρόλο στη λειτουργία του έκτοτε – γιατί θα πρέπει να σχετιστούμε μαζί του λατρευτικά; Γιατί θα πρέπει να προσευχόμαστε, να φαντασιωνόμαστε ότι επικοινωνούμε μαζί του, να εκτελούμε περίπλοκα τελετουργικά, να το συνδέουμε με τις βασικές μας κοινωνικές δραστηριότητες, να του αποδίδουμε ηθικές προθέσεις και αρχές;


Προφανώς, δεν υπήρχε κανένας λόγος για όλα τα παραπάνω – κι έτσι, κάπου εκεί τελείωσε η σχέση μου και η ενασχόλησή μου με το Θεό.


Ήμουν πλέον άθεη, αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία στο γεγονός αυτό. Δεν θεωρούσα ότι υπήρχε λόγος να κάνω κάτι γι’ αυτό – να το συζητήσω με άλλους, ας πούμε, ή να επιδιώξω να ζήσω σε συνέπεια με τις πεποιθήσεις μου. Εξακολουθούσα να ζω τη ζωή του τυπικού μέσου χριστιανού. Μεταλήψεις, προσευχές, πάτερ ημών και σταυροκοπήματα τα είχα κόψει από καιρό, πήγαινα όμως στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση, έλεγα τις κλασσικές ευχές, μέχρι που έγινα και κουμπάρα σε θρησκευτικό γάμο, ακόμη και νονά σε βάφτιση. Αξίζει να σημειώσω εδώ ότι κανείς δε με ρώτησε σε κανένα σημείο της διαδικασίας αν είμαι χριστιανή, αλλά και αν με ρωτούσε θα απαντούσα «ναι», γιατί θεωρούσα – όπως θεωρούν πολλοί, είμαι σίγουρη – ότι «χριστιανός» σημαίνει απλώς κάποιον που βαφτίστηκε όταν ήταν βρέφος και που σε γενικές γραμμές ακολουθεί τα χριστιανικά έθιμα.


Αισθανόμουν εντάξει με τον εαυτό μου, δεν προβληματιζόμουν ιδιαίτερα γύρω απ’ το θέμα, και ίσως να είχα ζήσει έτσι όλη τη ζωή μου, αν δεν ερχόταν στη θέση του αρχιεπισκόπου ο αείμνηστος Χριστόδουλος. Ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο εξουσιομανής, τόσο επιδεικτικός, τόσο πορωμένος, τόσο αποκρουστικός στις μικροπολιτικές του διαπλοκές, ώστε μου έφερε ξανά στην επιφάνεια τον προβληματισμό μου γύρω από τον κλήρο.


Η διαφθορά και να αναξιότητα στον κλήρο είναι τόσο διαδεδομένη, ώστε εύλογα αναρωτιέται κανείς μήπως τυχόν με το χρίσμα του ιερέα γίνεται κανείς χειρότερος απ’ όσο θα ήταν χωρίς αυτό. Αν το χρίσμα του ιερέα δεν έχει τη δύναμη να κάνει έναν άνθρωπο καλύτερο, τι αξία μπορεί να έχουν όλα τα λεγόμενα «μυστήρια» της εκκλησίας; Τι μπορεί να προσφέρει σε ένα ζευγάρι μισή ώρα πληκτικής ψαλμωδίας και θεατρικού τελετουργικού; Τι νομίζουν οι τεθλιμμένοι ότι θα ωφεληθεί ένας νεκρός από τα τροπάρια και τα θυμιάματα; Τι φαντάζονται οι γονείς ότι θα κερδίσει το ανυποψίαστο βρέφος τους από την ταλαιπωρία στην κολυμπήθρα, το λάδι στα μαλλιά και τους ακατανόητους εξορκισμούς; Εδώ ένας ιερέας, που υποτίθεται ότι αφήνεται συνειδητά να τον κυριεύσει η Θεία Χάρις και το Άγιο Πνεύμα, όχι μόνο δεν βλέπουμε να βελτιώνεται από την εμπειρία αυτή, αλλά μάλλον χειροτερεύει. Τι νόημα έχουν λοιπόν όλα αυτά τα τελετουργικά με τη συμμετοχή των ιερέων; Δεν θα ήταν πολύ πιο όμορφο και ουσιαστικό να γίνονται κοινωνικές τελετές χωρίς αυτούς;


Ο Χριστόδουλος λοιπόν έγινε αφορμή να αρχίσω να σκέφτομαι πιο συνειδητά την αθεΐα μου και να αντιδράσω πιο έντονα στην επιβολή της θρησκείας στην πολιτική και κοινωνική ζωή.


Όμως η απόφαση να ζήσω σε συνέπεια με τις πεποιθήσεις μου ήρθε με τη γέννηση της κόρης μου. Παρά το γεγονός ότι ήμουν άθεη, παρά το γεγονός ότι ήδη είχα αρχίσει να θεωρώ τα θρησκευτικά τελετουργικά όχι απλώς κενά, όχι απλώς ανούσια, όχι απλώς περιττά, αλλά και αποφευκταία, δεν είχα διανοηθεί να μην τη βαφτίσω. Αυτός που με έκανε να το διανοηθώ ήταν ο άντρας μου. Όταν έγινε κάποια κουβέντα για βάφτιση, μου είπε πολύ απλά και φυσικά, «γιατί να τη βαφτίσουμε;» Αυτή η απλή και προφανής ερώτηση μου άνοιξε τα μάτια. Γιατί, πράγματι; Για κοινωνικούς λόγους, θα έλεγαν πολλοί. Τι ακριβώς όμως σημαίνει αυτό; Ότι θέλουμε τα δωράκια; Ας μας τα φέρουν και χωρίς βάφτιση. Ότι θέλουμε τη γιορτή; Ας κάνουμε μια γιορτή δική μας χωρίς παπάδες. Ότι θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους παππούδες; Αν μας αγαπούν, θα είναι ευχαριστημένοι με το να είμαστε ο εαυτός μας. Ότι θέλουμε να είμαστε ενταγμένοι στον κοινωνικό περίγυρο; Αν είμαστε απλοί, φυσικοί και με αυτοπεποίθηση, ο περίγυρος μας δέχεται όπως είμαστε. Δε ζούμε και σε καμμιά κοινωνία τόσο καταπιεστική – δεν θα μας λιθοβολήσουν κιόλας!


Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο φανταζόμαστε. Το βήμα είναι πολύ πιο μικρό απ’ όσο φαντάζει. Και η συνέπεια στις πεποιθήσεις μας είναι πολύ πιο σημαντική απ’ όσο θέλουμε να παραδεχτούμε. Όσο ζούμε με τον τρόπο τον άλλων, όσο υποκρινόμαστε για να μην ταράξουμε τα νερά, τόσο διαιωνίζουμε μια κατάσταση όπου η εκκλησία βρίσκει αφορμή για να παρεμβαίνει στη ζωή ακόμη και των ανθρώπων που δεν είναι στην ουσία πιστοί. Όσο βαφτίζουμε τα παιδιά μας χωρίς να πιστεύουμε και καταθέτουμε το χαρτί της βάφτισης στο ληξιαρχείο ενώ δεν χρειάζεται, όσο εξακολουθούμε να δηλώνουμε χριστιανοί σε μητρώα και απογραφές ενώ δεν είμαστε, όσο αφήνουμε την εντύπωση στους δικούς μας ότι δεν αμφισβητούμε την επικρατούσα θρησκεία ενώ την έχουμε από καιρό απορρίψει, τόσο προδίνουμε τον εαυτό μας.


Είμαι άθεη, ζω σαν άθεη.


Απλό και λυτρωτικό.

22 σχόλια:

φωτο vango είπε...

...τέλειο...

t.pipi είπε...

χωρις να θελω να κρινω τιποτα. απλα απο περιεργεια και επειδη δεν εχω διαβασει αλλες αναρτησεις σου ωστε να κρινω: τι εινια αυτο που σωζει τη ψυχη σου? να το πω αλλιως. ποιος ειναι ο λογος της υπαρξης σου? (επαναλαμβανω δεν θελω να πω τιποτα, απλα να δω μια διαφορετικη σκοπια)

Αόρατη Μελάνη είπε...

Πες μου πρώτα τι ορίζεις ως "ψυχή" και εξήγησέ μου από τι χρειάζεται να "σωθεί", για να καταλάβω το ερώτημά σου.

Όπως και να το κοιτάξω πάντως, δεν βλέπω να χρειάζομαι να σωθώ από τίποτε.

Ο λόγος της ύπαρξής μου είναι να υπάρχω. Δεν νιώθω την ανάγκη ενός εξωγενούς σκοπού ύπαρξης. Η ύπαρξη είναι αυτοσκοπός.

Η ύπαρξη (η δική μου, η δική σου και όλων των όντων) είναι αποτέλεσμα μη κατευθυνόμενων φυσικών διεργασιών.

Εξακολουθώ να υπάρχω επειδή μου αρέσει να υπάρχω. Όλοι γι' αυτό το λόγο ζούμε. Τα ζωντανά όντα διαπνέονται από έντονη επιθυμία επιβίωσης, είναι εγγενές φυσικό χαρακτηριστικό της ζωής.

Εσύ δηλαδή αν μάθαινες ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ύπρξης του στυλ θεός, παράδεισος και τα παρόμοια, θα αυτοκτονούσες? Αν όχι, γιατί όχι? Τι θα σε κρατούσε στη ζωή?

t.pipi είπε...

καλησπερα. οκ μπορω να πω οτι μου δωσες μια ιδεα....:)
ψυχη. μαλλον εννοω τα συναισθηματα, ολα αυτα που νιωθω για αυτους που νιωθω. με μια μεγαλη περιληψη μαλλον αυτο εννοω. κ οταν λεω να σωθει, εννοω τι ειναι αυτο που σου τα διασφαλιζει? γιατι εμενα (ας πουμε για μενα καλυτερα) το να υπαρχουν απλα μεχρι ορισμενη συγκεκριμενη στιγμη δεν με καλυπτει. θελω κατι παραπανω.. αν με καταλαβαινεις..(οχι κολαση ή παραδεισο, μιλαω για την ενεργεια της αγαπης μου)
συζητηση κανουμε αλιμονο ετσι? με βαση αυτα που μου λες, εχω γεννηθει απο τυχη? κ ολα αυτα που νιωθω θα υπαρξουν μεχρι ορισμενη στιγμη κ μετα..τπτ?
σχετικα με το ερωτημα σου. υποθετικη ερωτηση, την απαντηση δε τη ξερω ακριβως. μπορει ναι μπορει οχι. εαν οχι ομως, σιγουρα θα αλλαζα συμπεριφορα... (και δε μιλαμε για θεο. δε λεω οτι ο θεος με καθοδηγει στη συμπεριφορα μου πληρως τωρα..)

Αόρατη Μελάνη είπε...

Λοιπόν, το σύνολο των συναισθημάτων θα έλεγα ότι δεν σου το διασφαλίζει τίποτα. Το γεγονός ότι θα ήθελες κάτι παραπάνω, δεν σημαίνει ότι όντως υπάρχει κάτι παραπάνω.

Εγώ καλύπτομαι με το να χαίρομαι αυτά τα συναισθήματα ΤΩΡΑ, με το να ζω τη ζωή μου ΣΗΜΕΡΑ, τη μία και μοναδική ζωή που γνωρίζω σίγουρα ότι έχω.

Ναι, νομίζω ότι έχεις γεννηθεί από τύχη, και ότι θα υπάρχεις μέχρι μια ορισμένη στιγμή και μετά τίποτα. Όπως κι εγώ άλλωστε. Είναι πολύ βαρύ όταν το συνειδητοποιεί κανείς, το καταλαβαίνω. Ο τρόπος που το αντιμετωπίζω εγώ είναι εστιάζοντας στη ζωή τώρα και όχι στο τι θα γίνει μετά.

Μετά θα ζήσουμε μέσα από τα έργα μας, μέσα από τις αναμνήσεις που θα αφήσουμε στους άλλους. Αυτό μου αρκεί και κοιτάζω να το αξιοποιήσω.

Καταλαβαίνω αυτό που λες, ότι θα άλλαζες συμπεριφορά. Ξέρεις φαντάζομαι τι έχει γράψει ο Μπρεχτ για το θέμα αυτό:

Μια φορά ένας άνθρωπος ρώτησε τον Κύριο Κ αν υπάρχει ή όχι θεός.
Ο Κύριος Κ του απάντησε:
"Σε συμβουλεύω να λάβεις υπόψη σου κατά πόσο σε σχέση με την απάντηση που θα σου δώσω η άποψη σου θα αλλάξει.
Αν δεν αλλάξει μπορούμε να αφήσουμε την ερώτηση.
Αν αλλάξει τότε μπορώ να πω στο βαθμό που μπορώ να βοηθήσω ότι έχεις ήδη αποφασίσει... χρειάζεσαι τον θεό."


Όπου θεός μπορείς να βάλεις κάτι άλλο αν θες, ας πούμε "συμπαντική συνείδηση" ή κάτι εξίσου αόριστο και εντυπωσιακό, ή ακόμη "ψυχή", "μετά θάνατον ζωή" και τέτοια. Εάν χρειάζεσαι να τα πιστέψεις, τότε τα πιστεύεις. Εάν όχι, όχι.

t.pipi είπε...

α μπραβο. τωρα με καλυψες πληρος. απλα νομιζω οτι εσενα σε καλυπτει. εισια οκ με τον εαυτο σου. εγω παλι ..οχι. ολες οι γνωμες σεβαστες.:) ευχαριστω για τις απαντησεις. απο μεριας μου οφειλω να σου πω οτι δε νομιζω πως η ενεργεια των συναισθηματων μας χανετε . (προσωπικη αποψη) ο καθενας οπως εκφραζετε... και μια τελευταια ερωτηση. εαν οντος συμφωνα με τα λεγομενα σου, εχουμε γεννηθει απο τυχη, τι με ξεχωριζει απο τα αλλα οντα? ζωα ας πουμε?

Αόρατη Μελάνη είπε...

Τίποτα.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Δεν βλέπω το λόγο να ξεχωρίζει ο άνθρωπος από τα άλλα ζώα. Δεν υπάρχει ούτε ένδειξη ούτε ανάγκη να πιστεύουμε κάτι τέτοιο.

Σε ευχαριστώ κι εγώ για τις απαντήσεις. Θα ήθελες να μου πεις, αν μπορείς, πού βασίζεις την πεποίθησή σου ότι τα συναισθήματά μας δεν χάνονται όταν πεθαίνουμε?

t.pipi είπε...

εδω θα διαφωνισω αγαπητη μου. δεν υπαρχουν ενδειξεις οτι διαφερουμε απο τα ζωα? ολοι οι ανθρωποι μαυροι, ασπροι, κιτρινοι μπορουμε να συνενοηθουμε με οποιονδηποτε τροπο. τη συμπεριφορα ας πουμε ενος ανθρωπου μπορεις να τη καταλαβεις, να την ερμηνευσεις. ενος ζωου ομως? οι ανθρωποι εξελισονται εστω και υλικα, τα ζωα ομως?
την πεποιθηση μου οτι τα συναισθηματα δεν χανονται την οφειλω σε προσωπικες εμπειριες και μονο. αλλα δεν ηθελα να ακουγομαι σα την ελενη λουκα γι`αυτο απεφυγα να αναφερω κατι:) προσπαθω να ειμαι οσο πιο αντικειμενικη μπορω. για να σου απαντησω στο περιπου θα το κανω με μια ερωτηση. διαβασα καπου οτι εχεις ενα κοριτσακι.. εαν πεθανεις, δε θελεις να εισια κοντα της? καλυτερα: πιστευεις οτι με την αγαπη που νιωθεις γιαυτην, δεν θα μπορεσεις να εισια (με καποιο οποιονδηποτε τροπο) κοντα της? ή εστω αυτη σου η αγαπη να ειναι κοντα της?
οφειλω να σου ξεκαθαρησω και παλι οτι κ εγω πολυ δυσκολα και κατω απο πολυ σκληρες συνθηκες "ειδα" την ενεργεια. προσεχε. δε μιλαω για θαυματα κ ιστοριες... απλα αυτο. την ενεργεια ή ενα μερος της...
και φυσικα δε μπορω να το κανω παντα..
κ φυσικα: εαν ειμαι μονο υλη, γιατι να εχω συαναισθηματα οπως: ερωτα, αγαπη, φοβο, λυπη, χαρα κ.λ.π?

Αόρατη Μελάνη είπε...

Μα και με τα άλλα ζώα μπορούμε να συνεννοηθούμε σε σημαντικό βαθμό. Όσο πιο όμοιο είναι ένα ζώο με εμάς, τόσο καλύτερα συνεννοούμαστε. Συνεννοούμαστε καλύτερα με ένα σκύλο παρά με ένα ψάρι, επειδή ο σκύλος είναι θηλαστικό όπως κι εμείς και έχουμε περισσότερες ομοιότητες στη συμπεριφορά.

Το γεγονός ότι μπορούμε να συννενοηθουμε καλύτερα με ανθρώπους παρά με άλλα ζώα μου δείχνει απλώς ότι έχουμε μεγαλύτερη συνάφεια μεταξύ μας παρά με τα άλλα ζωικά είδη. Δεν μου δείχνει ότι είμαστε με κάποιον τρόπο "ξεχωριστοί" ή "διαφορετικοί", τουλάχιστον όχι περισσότερο ξεχωριστοί ή διαφορετικοί από όσο κάθε ζωικό είδος.

Φυσικά όλα τα ζώα εξελίσσονται, τι εννοείς όταν λες ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται ενώ τα άλλα ζώα όχι? Η εξέλιξη είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται σε όλα τα ζωντανά όντα. Μήπως κάτι δεν κατάλαβα?

Δν ξέρω θα ήθελα να είμαι κοντά στο παιδί μου ως πνεύμα (κάτι τέτοιο υπονοείς, αν κατάλαβα καλά). Ακόμη όμως κι αν το θέλω, αυτό δεν αρκεί για να το κάνει πραγματικότητα. Θα αρκεστώ στο να εμφυσήσω στο παιδί μου την αγάπη που νιώθω γι' αυτό όσο ζω και θα ελπίζω να με θυμάται με αγάπη και να κάνει κι εκείνο το ίδιο στα δικά του παιδιά.

Τα συναισθήματα που λες είναι κι αυτά απόρροια της ύλης. Είναι χημικές διεργασίες, αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε ορμόνες και νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλό σου. Γεγονός που για μένα δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία τους.

t.pipi είπε...

ναι μπορουμε να συνεννοηθουμε ΩΣ ενα βαθμο. μπορουμε να ερμηνευσουμε τη συμπεριφορα τους? και παλι ως ενα βαθμο? γιατι δε νιωθουμε τα ιδια συναισθηματα με ενα σκυλι (οσο και αν το αγαπαμε) με εναν ανθρωπο?
εννοουσα αν εξελισονται κυριως υλικα. ολα τα οντα εξελισονται αλλα προς ποια κατευθυνση? η πορεια του ανθρωπου δεν ειναι λιγο διαφορετικη? δεν αφορα ΚΑΙ την πνευματικη του εξελιξη? εκτος απο υλικα εξελισετε και πνευματικα. παραδειγμα, πλεον δεν τρωωει οτι του σερβιρει η οποιαδηποτε θρησκεια, θεσπισε νομους για να μπορει να εχει ελευθερη σκεψη.
βασικα επειδη σιγουρα κανεις μας δεν το κατεχει το θεμα πληρως, να σου ζητησω συγνωμη για την αναφορα στην κορη σου. απλα δεν ειχα τροπο να στο εκφρασω και το βρικα ταιριαστο. επισης κανεις μας δεν ξερει αν αρκει για να γινει πραγματικοτητα. (δεν εννοω ακριβως πνευμα αλλα οκ...:)) απλα προσπαθω να μετρησω την ενεργεια της αγαπης μου ως μεγεθος. εγω ως ατομο τη θεωρω αρκετη για να γινει κατι τετοιο πραγματικοτητα. ελπιζω να συμφωνουμε τουλαχιστον οτι αν μενει κατι θα μενει αυτο μονο ε?
αν υποθεσουμε οτι αυτα που λες ησχυουν, γιατι να σε θυμαται? η αγαπη σου θα της ειναι κατα καποιο τροπο "γηινη", αχρηστη γιατι πονο θα της προκαλει και ελειψη.
ναι δεν αμφιβαλω απο που προερχονται οργανικα τα συναισθηματα. αλλα γι`αυτο το λογο κ εφοσον ειναι μονο οργανικα γιατι δεν μειωνουν την αξια τους στα ματια σου?
χιλια συγνωμη αν σε ζαλισα και ευχαριστω παντα για τη συζητηση.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Για τα σκυλιά αισθανόμαστε κάπως λιγότερη στοργή απ' όσο για έναν άνθρωπο, για τον ίδιο λόγο που ανέφερα και πριν: γιατί μοιάζουμε μεν αρκετά ώστε να αναπτυχθεί συναίσθημα ανάμεσά μας, αλλά όχι και τόσο ώστε να τα νιώθουμε ίδια με ανθρώπους (ό,τι κι αν λένε όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι αγαπούν τον σκύλο τους "σαν άνθρωπο", πολύ σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που ισχύει όντως αυτό, για να μην πω καμμία).

Για το αν θα με θυμάται η κόρη μου ή όχι, δεν ξέρω. Σίγουρα η ανάμνηση μιας αγάπης που χάθηκε προκαλεί πόνο, αλλά προκαλεί και τρυφερότητα, νοσταλγία, στοργή. Δεν είμαι ψυχολόγος για να ξέρω γιατί ακριβώς μας κάνει καλό να θυμόμαστε αυτούς που αγαπήσαμε και χάσαμε, νομίζω όμως ότι εξακολουθούμε να τους αγαπάμε και να θυμόμαστε την αγάπη τους επειδή η αγάπη αυτή έχει γίνει μέρος του εαυτού μας, μέρος του συνόλου συναισθημάτων που βιώνουμε πλεόν ως "εγώ". Αν πάψω να αγαπώ και να θυμάμαι τον νεκρό πατέρα μου, θα πάψω να είμαι "εγώ", θα είμαι κάποια άλλη, κάποιο άλλο πρόσωπο, άγνωστο και απωθητικό. Γι' αυτό εξακολουθώ να τον αγαπώ, γιατί νιώθω οικεία με την ανάμνηση αυτή, νιώθω ασφαλής.

Για το τελευταίο σου ερώτημα, δεν ξέρω τι να πω. Θα αντιστρέψω το ερώτημα: γιατί το γεγονός ότι ένα πράγμα είναι καθαρά φυσικό, υλικό, οργανικό, θα πρέπει να το καθιστά κατώτερης αξίας? Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει κάτι "πέρα από την ύλη" για να προσδώσουμε αξία σε αυτό που αισθανόμαστε? Η αξία του συναισθήματος είναι εγγενής: η αγάπη είναι αξία επειδή μας κάνει και αισθανόμαστε όμορφα. Το γεγονός ότι η αγάπη είναι απόρροια συγκεκριμένων χημικών αντιδράσεων μέσα μας, δεν παίζει κανένα ρόλο στην αξιολόγησή της: την αξιολογούμε από το αποτέλεσμα.

Το συναίσθημα που με πλημμύρισε όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη νεογέννητη κόρη μου, ήταν ό,τι πιο δυνατό και συγκλονιστικό έχω νιώσει. Ήταν αξία επειδή ήταν αξία, τελεία. Ξέρω ότι ήταν απλώς η έκλυση της ωκυτοκίνης μετά τον τοκετό, αλλά και τι σημασία έχει? Ήταν η πιο βαθιά αγάπη της ζωής μου, ας είναι καλά η ωκυτοκίνη. :)

Ως προς το αν θα μείνει κάτι, δεν ξέρω να σου πω. Εγώ δεν έχω δει καμμιά ένδειξη ότι μένει κάτι. Λες ότι το έχεις αισθανθεί, όμως αυτό δεν αποδεικνύει τίποτε στα δικά μου μάτια, από τη στιγμή που δεν μπορείς να μου το δείξεις, ούτε μπορείς να το μετρήσεις ή να το καταγράψεις κάπως. Αν σου κάνει καλό να το πιστεύεις, συνέχισε να το πιστεύεις. (άλλωστε δεν θα μπορούσα να σε πείσω εγώ για το αντίθετο :)

t.pipi είπε...

δε βλεπω να διαφωνουμε σε κατι σχετικα με τα ζωα. το σιγουρο ειναι οτι σε καποιο σημειο (οποιο κ αν ειναι αυτο) δεν μοιαζουμε με ολα τα υπολοιπα οντα. και σου βγαζω το καπελο που τονιζεις αυτο το περιβοητο "σαν ανθρωπος".
για να ξεκαθαριζουμε κ ολας: κ εγω δεν ξερω τι γινετε μετα.. εννοειτε αυτο. αλλα για μενα ας πουμε οτι θελω να ξερω πως αυτο καπου "μετραει". οτι εχει καποιο λογο που δημιουργητε αυτο το αισθημα. που ειναι τοσο δυνατο. αφου μπορει να ξεπερασει την υλη.π.χ δεν πουλας καποιον που αγαπας τοσο πολυ για ολο το χρυσαφι του κοσμου.... συνεπως ειναι το μονο που "μενει". με αυτο το "μενει" δεν εννοω ξερεις μονο το θανατο. γενικα οτι αυτο εχει μια πιο ας το πουμε αιωνια υπαρξη. αξια.
το οτι γεννιουνται και θετικα και αρνητικα συναισθηματα στην θυμηση καποιου ανθρωπου που εχουμε χασει ειναι γεγονος. αλλα αν δεχτουμε οτι ολα ειναι απλα υλικα, γηινα, φθαρτα, τοτε τα ασχημα συναιθηματα θα πρεπει να απορρηφθουν. δεν υπαρχει κανενας λογος να ποναμε εστω και αν κερδιζουμε μερικα ομορφα συναισθηματα. για το λογο οτι τα¨"καλα" τελικα δεν εχουν αξια. αφου δεν θα μεινουν.... οποτε ποιος ο λογος να ποναμε?
ισως τωρα εξεφρασα καλυτερα αυτο που ηθελα να πω. υποθετικα μιλοντας παντα....
μα εγω δεν ειπα οτι το καθε φυσικο, οργανικο, υλικο πραγμα εχει κατωτερη αξια. αναρρωτηθηκα μονο γιατι τελικα ολα αυτα τα συναισθηματα τα φυσικα τα δινουμε παντα τοση μεγαλη αξια? πολλες φορες κανονιζουμε ολοκληρη τη ζωη μας πανω σε αυτα... εφοσον ειναι απλα μια φυσικη λειτουργεια, να της διναμε και την αναλογ αξια οπως σε μια οποιαδηποτε αλλη...οποιαδηποτε...
με οολα αυτα θελω να πω, πως τελικα τα συναισθηματα ειναι τα πιο δυνατα που μπορω να σκεφτω επι γης.και γιαυτο δεν με καλυπτει το οτι απλα χανονται ή οτι δεν εχουν λογο υπαρξης.
ομως οπως ειπα κ πριν σεβαστοτατες ολες οι γνωμες και οι αποψεις.
το αν θα μεινει κατι κ εγω δε το ξερω. σκεπτομενη την δυναμη των παραπανω απλα υποθετω...ή ψαχνω..
σαφεστατα και δεν αποδεικνύει τιποτα. κ ουτε εχω τετοια προθεση ουτε σε σενα ουτε σε κανεναν. μου αρεσει ομως να ακουω αλλες αποψεις. παντα μπορεις να κερδισεις κατι απο τις συζητησεις... το μονο που μπορω να σου περασω ειναι προβληματισμους που δεν ειχες πριν και na παρω μερικους δικους σου :)
ναι νομιζω, νομιζω.. οτι μου κανει καλο.
το οτι δεν μπορεις να με πεισεις για το αντιθετο μην το λες.. δεν θελω να πιστευω για τον εαυτο μου οτι ειμαι κολλημενη καπου και δε κοιταω δεξια κ αριστερα περα απο αυτο που ξερω... δεν με τιμαει κατι τετοιο :Ρ

Αόρατη Μελάνη είπε...

Εννοώ μάλλον ότι δεν προσπαθώ να (μετα)πείσω κανέναν, απλά εκθέτω τις απόψεις μου.

Νομίζω ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα, μόνο που εσύ νιώθεις την ανάγκη αν το συμβολίσεις με κάτι "πέρα από την ύλη", ενώ εγώ αρκούμαι στην εμπειρία του συναισθήματος.

Επίσης τα αξιολογούμε λίγο διαφορετικά. Δεν νομίζω ότι η αξία των συναισθημάτων έγκειται στο αν θα "μείνουν" με κάποιον τρόπο "μετά", όπως είπα νομίζω ότι η αξία τους έγκειται στο βίωμά τους.

Δημήτρης είπε...

Με έβαλες σε σκέψεις είναι η αλήθεια. Κι εγώ μέχρι πρόσφατα κρατούσα τη στάση που λες, δηλαδή αν και άθεος πήγαινα το Πάσχα στην εκκλησία με την οικογένεια, πήγαινα σε γάμους και βαφτίσια, τα έβλεπα σαν κοινωνικές εκδηλώσεις και φολκλόρ. Το θέτεις πολύ σωστά όμως λέγοντας πως όσο διαιωνίζουμε αυτά τα έθιμα χωρίς να πιστεύουμε στην ουσία τους τόσο δίνουμε δύναμη στην εκκλησία να παρεμβαίνει στη ζωή μας. Σε συγχαίρω για την απόφασή σου να μη βαφτίσεις την κορούλα σου. Είναι κάτι που είχα σκεφτεί κι εγώ αν και δεν έχω γίνει ακόμα γονιός και είχα καταλήξει πως καλύτερα θα ήταν να μην το κάνω για να αποφύγω προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν στο παιδί. Είναι όμως έτσι? Εσύ είχες αντιδράσεις από την οικογένεια ή το φιλικό σου περιβάλλον? Πιστεύεις πως όταν πάει σχολείο μπορεί να περιθωριοποιηθεί από τα υπόλοιπα παιδάκια αν το μάθουν?

Αόρατη Μελάνη είπε...

Καμία αντίδραση δεν είχα, ούτε έχει κανένα πρόβλημα στο σχολείο η μικρή, και πάει ήδη δευτέρα δημοτικού. Κάποτε το έφερε η κουβέντα με τις άλλες μαμάδες και το ανέφερα, παραξενεύτηκαν κάνα δυο, οι άλλες το πήραν πολύ φυσικά, κανένα πρόβλημα.

Από γνωστή μου που έχει 3 παιδιά και πήραν και τα 3 απαλλαγή παό τα θρησκευτικά (το 1 στο γυμνάσιο και τα 2 ήδη από το δημοτικό) πάλι κανένα πρόβλημα.

Στο μυαλό μας είναι όλα. Αν είσαι σίγουρος για την επιλογή σου, το περνάς και στους άλλους ως κάτι φυσικό.

Ανώνυμος είπε...

"Δεν βλέπω το λόγο να ξεχωρίζει ο άνθρωπος από τα άλλα ζώα."

Πράγματι, αυτό το επιβεβαίωσαν και πολλοί άθεοι, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Λένιν, ο Σουνγκ.

Άλλωστε, σε όποια χώρα επικράτησε ο αθεϊσμός, το ότι ο άνθρωπος δεν διαφέρει από τα ζώα το κατάλαβαν όλοι όσοι έμειναν χωρίς κεφάλι, πόδια, χέρια και άλλα... δευτερεύοντα μέλη του σώματος και όοοοοχι στον κακό "μεσαίωνα", αλλά ελάχιστα χρόνια πριν, στην "θαυμάσια" εποχή της "προόδου" και της επιστήμης.

Πράγματι, ο αθεϊσμός έδειξε ότι υπάρχει μια διαφορετική ποιότητα ζωής...

...βέβαια, αρκεί να κατάφερνες να ζήσεις για να το δεις...

Αόρατη Μελάνη είπε...

Πράγματι! Αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν γι' αυτό διαφοροι διάσημοι θρήσκοι, λόγου χάρη ο Τορκεμάδα, για να μην πάμε πιο μακριά.

Επίσης αναρωτιέμαι πώς και ξέχασες άλλους διάσημους αθεϊστές: τον Μπέρτραντ Ράσσελ, για παράδειγμα.

Φαντάζομαι είσαι της γνώμης ότι το πρόβλημα με τους Στάλιν και Μάο ήταν ο αθεϊσμός τους, το δίχως άλλο, και όχι ο οκοκληρωτισμός τους. Φαντάζομαι πως όλοι οι θρησκευόμενοι δικτάτορες είναι καλοί άνθρωποι, κατά τη γνώμη σου.

Φαντάζομαι επίσης ότι δεν βλέπεις καν το γεγονός ότι ο αθεϊσμός επί Στάλιν και Μάο δεν "επικράτησε" αλλά επιβλήθηκε.

Ψιλά γράμματα τώρα, αυτά θα ψειρίζουμε? Εδώ βρήκαμε ωραίο επιχείρημα κατά της αθεϊας, το λογικό σφάλμα θ ακοιτάξουμε?

Ο Α είναι κακός
ο Α είναι άθεος
άρα
όλοι οι άθεοι είναι κακοί.

σα να λέμε:

το βιολί είναι μουσικό όργανο
το βιολί είναι ξύλινο
άρα
όλα τα μουσικά όργανα είναι ξύλινα.

Α ναια, λαμπρή η λογκική σου και η αντικειμενικότητά σου!

Αναρωτιέμαι ακόμη αν θα κάνεις τον κόπο να ξαναπεράσεις από δω και να απαντήσεις σε αυτά που λέω, ή αν αρκείσαι να πετάς εξυπνάδες και να εξαφανίζεσαι.

Ανώνυμος είπε...

Ασφαλώς και θα ξαναπεράσω μια και έγραψες αυτό που ήθελα:

ότι δηλαδή, οφείλεις να πάψεις να εκφράζεις την ακρότητα και τον ταλιμπανισμό όλων αυτών των άθεων που κατακρεούργησαν τον πλανήτη (οι οποίοι φυσικά αποτελούν τεράστιο αριθμό και δεν εκφράζονται μόνο από τους ηγήτορές τους).

Και βέβαια, δεν κατακρεούργησαν τον πλανήτη μόνο φυσικά, αλλά και πνευματικά, με χυδαία λογοκριτική υστερία που άγγιζε τα όρια της παράνοιας ενάντια σε κάθε παραγωγή πνευματικού έργου.

Οφείλεις λοιπόν, όχι μόνο στις αναρτήσεις σου, αλλά και όπου αλλού συμμετέχεις, να διευκρινίζεις διαρκώς ότι ο όρος "εκκλησία" δεν συμβαδίζει με τον όρο "σκάνδαλα" και αν μη τι άλλο, περιλαμβάνει αρκετά εκατομμύρια σφαγμένους, ή που έχουν υποστεί βασανιστήρια, από ανθρώπους της ΔΙΚΗΣ σου ιδεολογίας.

Οπότε, στο επόμενο άρθρο σου, γράψε έναν φόρο τιμής για όλους αυτούς, που έπεσαν θύματα μιας επίσημης τακτικής του αθεϊσμού κατά του χριστιανισμού ή και του βουδισμού, και κατακρεούργησαν πολλούς αθώους από την εκκλησία.

Και βεβαίως, να μην αναφέρεσαι στην αθεΐα σαν να μην έχει σκελετούς στο ντουλάπι της, και μας την πασσάρεις σε αντιδιαστολή με την "εκκλησία" η οποία αν και κατασφαγιάστηκε από τους ομοϊδεάτες σου.


Ο Ράσσελ, ήταν ένας επίσης φανατικός, που δυστυχώς οι ανοησίες
που έγραψε στο έργο του "γιατί δεν είμαι χριστιανός" αποτελούν μνημείο καταπάτησης της κοινής λογικής. Ένας άνθρωπος που μπορούσε να συνεργάζεται με δεκάδες συστήματα που περιείχαν υποκριτές (οι εταιρείες που εξέδιδαν τα βιβλία του για να κονομάει π.χ., για τον Ράσσελ περιείχαν μόνο "αγγέλους";), διάλεξε μόνο την Εκκλησία, η οποία από την Καινή Διαθήκη ήδη, έδειξε ότι ΠΟΤΕ δεν θα υπάρξει εποχή που δεν θα περιέχει υποκριτές. Ο προδότης και φιλοχρήματος Ιούδας και η παραβολή της συνύπαρξης των ζιζανίων με τον σίτο έως ΤΟ ΤΕΛΟΣ, αποτελούν ομολογία και παραδοχή του Ιησού, ότι η Εκκλησία καθαρό κομμάτι της κοινωνίας, θα εμπεριέχει ΠΑΝΤΑ προβληματικά μέλη, όπως και κάθε άλλο σύστημα στο οποίο συμμετέχουν άνθρωποι.

Ας φροντίσουν οι άθεοι λοιπόν να μην είναι οπαδοί του Ράσσελ, αλλά οπαδοί της αντικειμενικής λογικής.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Για να καταλάβω... έγραψες επίτηδες παραλογισμούς για να γράψω εγώ λογικά? Δεν χρειαζόταν φίλε μου, το κάνω ούτως ή άλλως.

Η θρηεκεία και ο αθεϊσμός διαφέρουν πολύ, και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό όταν χρησιμοποιούμε τέτοιου είδους επιχειρήματα.

1. Η θρησκεία ισχυρίζεται ότι εξυψώνει τον άνθρωπο και τον κάνει καλύτερο. Γι' αυτό ακριβώς είναι πολύ σημαντικό να επισημάνουμε το γεγονός ότι στην πράξη όχι μόνο δεν φαίνεται να τον κάνει καλύτερο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις χρησιμεύει ως εργαλείο για να τον φανατίσει και να τον κάνει χειρότερο. Ας πάψει λοιπόν η θρησκεία να προβάλει τέτοιους ισχυρισμούς, και μετά κάνε τη σύγκριση που κάνεις.
Αντίθετα η αθεΐα δεν προβάλει κανέναν τέτοιο ισχυρισμό. Ο χαρακτήρας και η ιδεολογία των άθεων δεν οφείλει να είναι ίδιος, ούτε και είναι φυσικά, και δεν ευθύνεται η αθεΐα τους γι' αυτό.

2. Η αθεΐα είναι απλώς η απουσία πίστης σε θεότητες, δεν είναι μια ολοκληρωμένη ιδεολογία. Επομένως, ο Στάλιν και ο Μάο δεν μπορούν να θεωρηθούν "ομοϊδεάτες" μου μόνο και μόνο επειδή ήταν άθεοι.
Αντίθετα η θρησκεία συνιστά ένα ολοκληρωμένο σύστημα πεποιθήσεων και κανόνων συμπεριφοράς, επομένως έχουμε το δικαίωμα να ομαδοποιήσουμε τους οπαδούς κάθε θρησκείας και να χρεώσουμε ΄μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς τους στην επιρροή της θρησκείας τους.

Όσοι θέλουν να δουν την "άλλη άποψη" θα βρουν πολύ υλικό. Έχει αρκετούς απολογητές η θρησκεία, δεν χρειάζεται και μένα.

Ανώνυμος είπε...

Η Ορθόδοξη πίστη, έχει ένα σύνολο κανόνων που ουδέποτε προωθεί τη βία.

Η Ορθόδοξη πίστη, είναι μίμηση Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο δεν αντέδρασε βίαια, όχι μόνο δεν αποδέχτηκε τη βία, αλλά δεν θέλησε κανείς να τον προστατέψει ασκώντας βία.

Ο φανατισμός δεν οφείλεται στην Ορθόδοξη θρησκεία, αλλά στις στρεβλώσεις του κάθε προσώπου.

Αλλιώς, η ισοπέδωση οδηγεί σε ταλιμπανισμούς: με αφορμή τα εκατομμύρια εγκλήματα ερωτικού πάθους που συμβαίνουν καθημερινά, θα επιχειρούσαμε να διακηρύξουμε την άρνηση στον έρωτα και τον γάμο.


Πάντως, για το γεγονός ότι αθεΐα σημαίνει απλά να μην πιστεύεις σε θεούς, είναι μια θεωρητικολογία.

Στο δικό σου blog π.χ. υπάρχει μισαλλοδοξία και απαξίωση κατά της Εκκλησίας και των εκατομμυρίων ανθρώπων που την αποδέχονται.
Οι ειρωνίες για το "παραμύθι με τον Χριστούλη" που σου μοιάζει με την ιστορία του Άϊ Βασίλη, και τόσες άλλες εκφράσεις, είναι αυτές που έμμεσα προωθούν τη βία, που άλλοι έχουν εφαρμόσει απροκάλυπτα.

Όταν απαξιώνεις διαρκώς και ισοπεδωτικά, τότε δίνεις αφορμές για γενικεύσεις και αυτό αποτελεί φασισμό.

Για παράδειγμα, η διαρκής απαξίωση του πολιτικού συστήματος με τρόπο ισοπεδωτικό, είναι προάγγελος της κάθε χούντας.

Έχουν ήδη καεί εκκλησίες στην ΕΛλάδα. Και ήδη υπάρχουν εμπριστικά αθεϊστικά σάιτ, τα οποία προωθούν ευθέως τη βία κατά των δικαιωμάτων και της ζωής των θρησεκυόμενων.

Είναι σοβαρό το ζήτημα, τι κοινωνία θα δημιουργήσουν, όσα παιδιά μεγαλώνουν με ανθρώπους που μεταδίδουν μηνύματα υβριστικά, απαξιωτικά ή απέχθειας προς τη θρησκεία, τη στιγμή που θρησκεύονται ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ άνθρωποι στον πλανήτη.

Τι κοινωνία θα δημιουργήσουν, όσα παιδιά μεγαλώνουν διδασκόμενα ότι η θρησκεία αποτελεί "δεισιδαιμονία" και άλλες ανοησίες σοβιετικού τύπου;

Αυτό που ξεκινά ως απέχθεια, ποτίζει τους ανθρώπους, και γι' αυτό, όταν κατάφεραν να γίνουν πλειοψηφία οι άθεοι, προκάλεσαν αμέτρητες σφαγές στις δικτατορίες του αθεϊσμού επειδή κατά τη γνώμη τους, η "δεισιδαιμονία" έπρεπε να τελειώνει. Και πέθαναν πολλοί, και με πολύ σκληρό τρόπο.

Στα παιδιά τους λένε άραγε οι άθεοι πόσοι άνθρωποι έχουν σφαγιαστεί στο όνομα της αθεΐας με την ίδια ευκολία που αναφέρουν τις σταυροφορίες;

Λένε ποτέ ότι εμείς δεν πιστεύουμε μεν, αλλά οφείλουμε να σεβόμαστε απόλυτα την πίστη των άλλων για να σέβονται και οι άλλοι τη δική μας; Και να μην γενικεύουμε ή υβρίζουμε ισοπεδωτικά για λόγους θρησκευτικούς, φυλετικούς ή άλλους;

Και κλείνοντας να αναφέρω κάτι ακόμα:

Ο τόπος που γεννιέται κάποιος, έχει μέσα του ένα σύνολο χαρακτηριστικών. Αλίμονο αν αυτά, κάποιος αρχίζει να τα αποδομεί εξαιτίας ιδεοληψιών ή προκαταλήψεων.

Να άρχιζαν π.χ. οι ορθόδοξοι και να έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσουν οι παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας, εξαιτίας του δωδεκαθεϊστικού περιεχομένου.

Δεν είναι ταλιμπανισμός να πετάς στα σκουπίδια χωρίς κρτική σκέψη πολιτισμικά στοιχεία του τόπου σου;

Θεωρώ εντελώς παράδοξο, να μην μπορούν να κατανοήσουν κάποιοι τι σημαίνει πίστη και τι σημαίνει "ο τόπος μου". Η Ανάσταση, ο Επιτάφιος, ο Γάμος, οι γιορτές των Αγίων, οι πανηγύρεις, έχουν όλα ένα χρώμα κι ένα άρωμα μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε.

Πριν κανείς ονομάσει "πρόοδο" την ισοπέδωση, αξίζει να δει τι έκαναν πραγματικά προοδευτικοί άνθρωποι.

Αν ανατρέξει κανείς στην συγκλονιστική γενιά καλιτεχνών του '30, θα δει ανθρώπους κάθε πίστης, να εδραιώνουν έναν διάλογο της τέχνης τους με τον τόπο μας και τα χρώματά του.

Η λογικη επιβάλλει να μην γινόμαστε παγκοσμιοποιημένος αχταρμάς πετώντας στα σκουπίδια τα μοναδικά πολιτισμικά μας στοιχεία.

Τον τελευταίο καιρό π.χ., έχουν γυριστεί θαυμάσια ντοκιμαντέρ άγγλων και αμερικανών για το Άγιο Όρος, και έχουμε στην Ελλάδα ανθρώπους που με πρόσχημα το βατοπέδι, είναι ανίκανοι να ομολογήσουν το συγκλονιστικό γεγονός μιας κοινότητας με ζωή ΔΕΚΑ ΑΙΩΝΩΝ.

ΥΓ
Προφανώς ο διάλογος αυτός δεν έχει και τόσο μέλλον. Είναι αδύνατον να έχει κανείς το νου του να απαντά όταν οι αναρτήσεις γίνονται σε τόσο αραιά διαστήματα.

Καλή συνέχεια.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Το γεγονός ότι το δόγμα της ορθόδοξης πίστης (υποτίθεται ότι) δεν προωθεί τη βία, δεν απέτρεψε τους οπαδούς της από το να ασκήσουν βία.

Επίσης, το δόγμα της ορθόδοξης πίστης είναι παραλογισμός και δεισιδαιμονία, διότι περιλαμβάνει πίστη στο μεταφυσικό, σε θαύματα και στην αυθεντία προφητών και ιερατείου.

Αυτά για μένα αρκούν για να το απαξιώσω.

Ποτέ μου δεν προέτρεψα σε βία, και σίγουρα ο παραλληλισμός του μύθου του χριστού με τον μύθο του άη βασίλη πόρρω απέχει από προτροπή σε βία.

Στο διάλογο συμμετέχω με τον ρυθμό που μπορώ. Αν δεν σου κάνει λυπάμαι, αλλά τόσο μπορώ, και το θεωρώ αρκετό.
(ειρήσθω εν παρόδω, μία ανάρτηση την ημέρα δε μου φαίνεται "υπερβολικά αραιή" συμμετοχή - αλλά δεν διαφέρει μόνο σ' αυτό η άποψή μας ως φαίνεται).