Η Ανέζα δεν άφησε κανέναν ξένο να αγγίξει τη μάνα της. Την έσιαξε μοναχή της. Μόνη της την έγδυσε, κόβοντας τη νυχτικιά και την κυλότα για ευκολία, μόνη της σκούπισε τις ακαθαρσίες με χαρτί κουζίνας, μόνη της την έπλυνε με ένα σφουγγάρι βουτηγμένο σε χλιαρό νερό, τη σκούπισε με καθαρή πετσέτα, τη σφούγγισε με κόκκινο κρασί σε όλο το σώμα, και τις φόρεσε το καλό της το ταγέρ, με μεγάλη δυσκολία είναι αλήθεια - πέρασε το ένα χέρι, σήκωσε την πλάτη, έχωσε το πουκάμισο από κάτω, πέρασε το άλλο χέρι, το κούμπωσε, κι ύστερα τα ίδια για το μπλε σακάκι. Η κυλότα και η φούστα ήταν πιο εύκολες. Τέλος της χτένισε απαλά τα μαλλιά, της έσταξε δυο κόμπους κολώνια στο λαιμό και της κρέμασε δυο χρυσά σκουλαρίκια, δώρο του μακαρίτη του άντρα της στους χρυσούς τους γάμους.
Θρήνοι δεν ακουστήκανε. Ηλικιωμένη βλέπεις η Ευανθία, έζησε τη ζωή της καλά, έφυγε ήσυχα, δεν ταλαιπώρησε κανέναν. Κάποια μάτια ψευτοβούρκωσαν, κάποια μαντίλια βγήκαν, ίσα ίσα για τους τύπους. Στον καφέ και το κονιάκ η Ανέζα πήγε και κάθησε σε όλα τα τραπέζια, κουβέντιασε με θειάδες και ξαδέλφες, δέχτηκε συλληπητήρια από όλους, άκουσε και είπε ιστορίες παλιές. Και καθώς τους χαιρετούσε, έδινε με τη χειραψία και μια μικρή πρόσκληση μέσα σε φάκελο, μια πρόσκληση για το μνημόσυνο. Όχι σε όλους όμως - μονάχα στους δικούς.
Τα σαράντα τα γιόρτασαν στην ταβέρνα του Μπάμπη. Ήτανε όλοι κι όλοι δεκαπέντε είκοσι άνθρωποι - όλοι όσοι γνώριζαν και αγαπούσαν την Ευανθία. Όλοι όσοι ήξεραν τι άνθρωπος ήτανε. Τα όργανα έπαιξαν μόνο παραγγελιές εκείνο το βράδυ - ήξεραν κι εκείνοι. Η παρέα έφαγε και ήπιε, γέλασε και χόρεψε, το γλέντι τράβηξε μέχρι πρωίας. Ακούστηκαν ανέκδοτα και ιστορίες, φωτογραφίες πέρασαν από χέρι σε χέρι. Κάπου εκεί λίγο πριν το διαλύσουνε, η Ανέζα τους μάζεψε όλους γύρω της, γέμισε μια τελευταία γύρα τα ποτήρια και είπε:
- Στην υγειά της Ευούλας, παιδιά. Στην υγειά της Ευούλας. Που ήξερε να γελάει και να γλεντάει. Πού ήξερε να ζει και να πεθαίνει.
Άδειασε το ποτήρι της και πρόσθεσε:
- Και στα δικά μας.
[Για όσους φίλους τυχόν ανησυχήσουν, ενημερώνω ότι η μανούλα μου είναι μια χαρά και χαίρει άκρας υγείας, εμφανώς προτίθεται να μας θάψει όλους. Όταν της είπα ότι όταν πεθάνει δεν θα της κάνω μνημόσυνο αλλά πάρτυ, της κακοφάνηκε λίγο. Νομίζω ότι θα προτιμούσε να είμαστε απαρηγόρητοι με το χαμό της παρά να γιορτάζουμε την όμορφη ζωή που έζησε. Ματαιότης ματαιοτήτων...]
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
19 σχόλια:
Γι'αυτό θα πρέπει να ζούμε κάθε μέρα σαν την τελευταία μας μέρα - να είμαστε χαρούμενοι, να εκπληρώνουμε τις μικρές και μεγάλες μας ευχές γρήγορα - να μην αφήνουμε τον χρόνο να περνάει ανεκμετάλλευτος..
Να σου πω εγώ προτιμώ να καώ και να σκορπίσουν τις στάχτες μου στις κορυφές του Ολύμπου.. Είναι πιο όμορφο από ένα "κιβούρι" 2 μέτρα κάτω από το έδαφος με τα σκουλήκια παρέα..Άσε που θα με ενοχλεί και η υγρασία..
Αυτό με το πάρτυ το έχει πει και ένας φίλος μου. Θα ήταν ευχής έργον αν οι κηδείες επιτέλους απαγκιστρώνονταν από τον θρησκευτικό-δογματικό τους χαρακτήρα και μετουσιώνονταν σε τελετές αποχαιρετισμού και μνήμης ενός αγαπημένου προσώπου.
Ναι κι εγώ για καύση πάω, το έχω γράψει και στη διαθήκη μου. Με φρικάρουν τα σκουλικάκια. Αν και εδώ που τα λέμε, μάλλον μετά δε θα σκοτίζομαι και πολύ!
Αν είσαστε ακόμη εδώ γύρω όταν επέλθει το μοιραίο, κάντε ένα πάρτυ στην υγειά μου!
Για το θέμα της ταφής, είχε κάνει μια ανάρτηση ο Περαστικός στις 5 Ιουλίου με τίτλο "χαρούμενος νεκρός"
http://perastikos.blogspot.com/2008/07/blog-post_05.html
Εγώ το μόνο που θέλω είναι όταν πεθάνω να βρεθεί το σώμα μου και όχι να το φάνε π.χ τα ψαράκια σε κάποιο βυθό (όχι ότι θα έχει σημασία πια).
Στην κηδεία μου θα ήθελα να είμαι εκεί και να παρατηρώ τα πάντα ετσι ώστε να ξέρω ποιον θα επισκεφτώ και για ποιο λόγο(η παράδοση λέει ότι η ψυχή περιπλανάται 40 ημέρες μέχρι να φύγει οριστικά για όπου είναι να πάει τελοσπάντων)Το φαντάζεσαι?πριν το κατευόδιό μου στα 40 θα ακούνε το όνομά μου και θα τρέμουν.:))))
μακάβρια πράγματα...
καλημέρα σας
Καραμέλα, εγώ προτιμώ να περιπλανιέμαι εν ζωή, μην γίνει καμμία στραβή μετά θάνατον και δεν μπορώ να περιπλανηθώ!
Παμεκουλτούρα, τι είναι αυτά που λες; Μακάβριο το παρτάκι μας; πα πα πα... έλα να σε κεράσω λίγα κόλυβα με κονιακάκι να κάνεις κέφι!
Εύχομαι στην Ανέζα να συνεχίσει να είναι δυνατή στη ζωή της.
Τής εύχομαι να είναι καλά!
Και στην Ευανθία Καλό ταξίδι.
Όντως είστε τόσο άνετη με το θέμα τού θανάτου; Δεν είναι αναμενόμενο ότι μάς λείπει αυτός που πεθαίνει; Δύσκολο να σκεφτώ για πάρτυ.
Οι περισσότεροι βρωτοί δεν είναι τόσο άνετοι, οπότε το νου σας γιατί τους σοκάρετε!
Σχετικά με την διάθεση τής σωρού προτιμώ την λύση των Αμερινδών: να αφήνεται επάνω σε ικρίωμα.
Idom
Κύριο Idom, θα ήθελα τη γνώμη σας για τη μουμιοποίηση...
Την σκέφτομαι τελευταία!
Χμ, ναι, είναι γεγονός ότι έχω μια ιδιαίτερη σχέση με το πένθος. Μου βγαίνει κάτι σε γλέντι, κάτι σε έξω καρδιά. Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο ψυχαναλυτής μου!
Άμα χρειαστεί να κατευοδώσω εσάς, αγαπητέ μου Ίδομ, θα καλέσω τον αγαπητό Βήτα και τον αγαπητό Δρακατόρ και άλλους θαυμαστάς σας, και θα σας κάνουμε ένα γλεντάκι μούρλια! (αν και φαντάζομαι θα προτιμούσατε να το κάναμε όσο είστε ακόμη εν ζωή)
Τι μου θυμίσατε, αγαπητέ μου Δρακατόρ! μια ωραία ταινία όπου μια τρελαμένη γεροντοκόρη ταριχεύει τον πρώην αρραβωνιαστικό της ο οποίος την είχε παρατήσει στα νιάτα τους και τον φυτεύει στο κρεβάτι για να τον έχει για πάντα δικό της...
(να πούμε προς τιμήν της ότι τον βρίσκει νεκρό από υπερβολική δόση, δεν τον ξεκάνει εκείνη, ίσως επειδή δεν της δόθηκε η ευκαιρία...)
Γεια σου αόρατη μελάνη! Πες με παραδοσιακό αλλά εγώ πάω για ταφή-και τα σκουληκάκια από μας περιμένουν για να φάνε:) Το παρακάτω link είναι άσχετο με το θέμα της ανάρτησης αλλά επειδή γνωρίζω ότι σ' ενδιαφέρουν τέτοια θέματα θα το βάλω. Βέβαια την είδηση μπορεί και να την γνωρίζεις ήδη:
«Συμβατή η θεωρία του Δαρβίνου με την Εκκλησία λέει το Βατικανό»
http://www.physics4u.gr/news/2008/scnews3445.html
Διάβασέ το, έχει ενδιαφέρον. Ελπίζω κάποια στιγμή να ακολουθήσει και η Ορθόδοξη Εκκλησία στο θέμα αυτό. Ευτυχώς υπάρχουν ιεράρχες που δέχονται την θεωρία της εξέλιξης-αν και σε παγκόσμιο επίπεδο η Ορθοδοξία δεν έχει επίσημη θέση πάνω στο θέμα.
@Αόρατη Μελάνη
Μέσα για το γλεντάκι του κύριου Idom (για το εν' ζωή εννοώ κυρίως), πολύ ωραία ιδέα, θα είναι και η μόνη ευκαιρία που θα έχουμε για προπόσεις του τύπου: "να μας ζήσει ο νεκρός!" και άλλα τέτοια!
@fremendog
μπράβο το Βατικανό, έχει την αίσθηση του χιούμορ... ενώ εδώ οι δικοί μας είναι άσ' τα να πάνε.
Fremendog, κάποιοι πρέπει να κρατούν και την παράδοση επιτέλους! :-)
Το άρθρο που μου λες το είχα διαβάσει, είδα ένα λινκ στο ιστολόγιο Liberal Daltons. Eυχαριστώ πολύ που με σκέφτηκες!
Ελπίζω κι εγώ ότι θα ακολουθήσει και η ορθόδοξη εκκλησία. Είναι θέμα χρόνου νομίζω. Εδώ είμαστε λίγο πιο οριεντάλ και βαλκάνιοι, θέλουμε το χρόνο μας για να πάρουμε χαμπάρι τις εξελίξεις - κάθε είδους!
Και εγώ μαζί σου...
Έχω ζητήσει (από φίλους βασικά, όταν χάσαμε τα τελευταία δύο χρόνια 2-3 φίλους σε ηλικιές +-30...) ότι αν μου τύχει κάτι, θέλω μουσική στη διαπασών στο σπίτι, φαγητό και πότο. Και ότι αν δεν τα κάνουν θα κατέβω να τους στοιχειώσω όλους.
Α, και επίσης να μην δώσουν ούτε €πουλο σε κοράκια και λοιπούς, μόνο τον πούλο.
Όσο για το σώμα μου, δωρεά οργάνων (όσον δεν έχουν καταστραφεί από τις καταχρήσεις) και μετά ότι γουστάρουν. Καύση, φούντο στη θάλασσα, ότι θέλουν.
Παραφράζοντας τον Κούρκουλο "τι είναι ο θάνατος, μωρέ, γιορτή είναι"
Τί πιο όμορφο από κάψιμο και άπλωμα της αστερόσκονης μου από την κορυφή του Μύτηκα στον Όλυμπο;
Όχι ότι θα καταλάβω κάτι αλλά νομίζω πως η αστερόσκονή μου ταιριάζει σαν κόσμημα στο ψηλότερο βουνό της χώρας μας..Άσε που θα νιώσω σαν να γύρισα στο σπίτι μου..
Κι εμένα με φρικάρουν τα σκουλήκια αόρατη.. κι έχω και κλειστοφοβία.. αόρατη να οργανώσουμε κανένα πριν και θα δούμε για το μετά ε;
caramela γιατί καλέ τα καημένα τα ψαράκια; Δηλαδή τόσα τρώμε εμείς, όταν πια είναι άχρηστο το σώμα μας να μην χρησιμεύσει σε κάτι;
Ξέρω ξέρω..Το προηγούμενο σχόλιο το ξανάγραψα στην αρχή..
Αχ αυτός ο Γερμανός που με παιδεύει.. πώς τον είπαμε;;; Αλτς.. Χάιμερ;
Στην αρχή με τρόμαξες, μα μετά ησύχασα.
Πάντως φαίνεσαι Επικούρεια. Καλό το κάψιμο, αλλά θα έλεγα πεθαίνοντας κανείς, ίσως θα μπορούσε ακόμα να προσφέρει κάτι. Να προσφέρει στο σώμα του στα θηρία για τροφή, κάτι είναι κι αυτό, όπως έλεγε κι ο Διογένης ο Κυνικός «ας με ρίξουν να με φάνε τα κοπρόσκυλα να χορτάσουν κι αυτά τα καημένα!
Αντίδραση + Σεξ, είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Κι εγώ έχω κάνει δωρεά οργάνων.
Ότι περισσέψει, ας το κάψουνε, και ας το σκορπίσουνε από το Μύτικα, να πάει να βρει την Αστρόσκονη!
Μετά το πάρτυ, εννοείται αυτό... χεχε... ας κάνουμε πρώτα το πάρτυ, και μετά άσε τους πενθούντες να κουρεύονται!
Άθεε, φυσικά και το σώμα προσφέρει κάτι. Είτε το φάνε τα σκουλικάκια, είτε τα όρνια, είτε τα σκυλιά, είτε πάει κατευθείαν για λίπασμα με την καύση, αναπόφευκτα ανακυκλώνεται. Θέμα προτίμησης είναι... άμα σου αρέσουν τα σκυλιά, μπορείς να κάνεις το σώμα σου δωρεά στην Στέγη Ζωων Άγιος Φρακγίσκος! :-D
Καλό το χιούμορ σου… προτιμώ την καύση… πολύ μακάβριο δεν είναι να σε ξεσχίζουν τα σκυλιά…
Δημοσίευση σχολίου