Η Μαρία είναι πέντε χρονών, είναι η μικρή κόρη του Γιάννη, ο οποίος είναι χήρος και εργάζεται στην ταβέρνα. Ο Βασίλης είναι συνομήλικος φίλος της και σύντροφος στα παιχνίδια. Όπως καταλαβαίνετε, αν κάποιος έχει υποθέσει (όπως κάνουμε πολλοί) ότι η Μαρία και ο Γιάννης είναι σύζυγοι, ότι ο Γιάννης την παρατά κάθε βράδυ για να μπεκροπίνει στην ταβέρνα, και ότι η Μαρία πικραμένη και οργισμένη αποφάσισε να τον κερατώσει με το Βασίλη, έχουν πέσει τελείως έξω. Μπορεί κανείς να κατακρίνει το Γιάννη και τους γονείς του Βασίλη που αφήνουν μόνα τα παιδιά τέτοια ώρα, τη Μαρία που παράκουσε το μπαμπά της, ή τον περαματάρη που αρνήθηκε να περάσει απέναντι το κοριτσάκι. Πάντως το σκηνικό αλλάζει εντελώς.
Όμως έχει στ’ αλήθεια σημασία;
Ακόμη και έχοντας τις διευκρινίσεις αυτές, μπορούμε πραγματικά να γνωρίζουμε όλες τις διαστάσεις τις υπόθεσης; Είμαστε ποτέ πραγματικά ενήμεροι; Έχουμε ποτέ μας αρκετή πληροφορία και αρκετά αντικειμενικά κριτήρια για να κρίνουμε τις πράξεις των άλλων και τις καταστάσεις γύρω μας;
Εγώ νομίζω πως όχι.
Αυτό φυσικά δεν μας απαλλάσσει από την ανάγκη, συχνά και από την υποχρέωση, να κρίνουμε. Μπορεί όμως να μας διδάσκει να είμαστε επιφυλακτικοί στις κρίσεις μας, να κρίνουμε κατά περίπτωση, να μην γενικεύουμε απερίσκεπτα, και να είμαστε πάντα ανοιχτοί σε νέα ενδεχόμενα ή απόψεις που μπορεί να διαφοροποιήσουν ή να ανατρέψουν την κρίση μας.
Κοντολογίς, να είμαστε ελαστικοί και ευέλικτοι.
10 σχόλια:
Πολύ ωραία ανατροπή!
Και γεννάται το ερώτημα, μήπως και πάλι τα στοιχεία είναι ελλιπή, μήπως δε θα μάθουμε ποτέ όλη την αλήθεια.
Θυμήθηκα με αυτό, ένα παλιό αστείο-αίνιγμα που λέγαμε στο σχολείο.
-Σε μια πλατεία είναι ένας μικρός μαύρος άνθρωπος και ένας μεγάλος μαύρος άνθρωπος.
Ο μικρός μαύρος άνθρωπος είναι γιός του μεγάλου μαύρου ανθρώπου.
Ο μεγάλος μαύρος άνθρωπος όμως δεν είναι ο πατέρας του μικρού μαύρου ανθρώπου...
Θέλω να πω, ότι καμιά φορά ακούμε και αποκωδικοποιούμε όπως μας επιτρέπει ο τρόπος που σκεφτόμαστε ενώ ταυτόχρονα-μπορεί-ο αφηγητής να διαμορφώνει τις εικόνες συμφωνα με το αποτέλεσμα που αυτός επιθυμεί να να προκύπτει.
Υπάρχει εξήγηση για τους μαύρους ανθρώπους;
Φυσικά. Και εδώ είναι η παραπλάνηση από τον αφηγητή...
Άνθρωπος δεν σημαίνει απαραίτητα αρσενικός. Είναι η μητέρα του!
Πολύ καλό!
Πολύ καλό πραγματικά!
Ανοίγει και ένα άλλο τεράστιο θέμα, το σεξισμό της γλώσσας μας. Ας μην το πιάσουμε καλύτερα, γιατί δεν τελειώνουμε ούτε του χρόνου.
Χα χα, Αόρατη μελάνη δε τρώγεσαι με τίποτα!
V-Rasta...Γυναίκες...;)
Ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο καφέ παντως τα ξανασκέφτηκα με έπιασε μια ψιλοαπογοήτευση.
Η αλήθεια δεν είναι πουθενά τελικά, ή απλά δεν μπορεί ποτέ να είναι μία και αντικειμενική?
Πιστεύω ότι ίσως να υπάρχει διαφορά στην αλήθεια που βλέπουμε, από την αλήθεια που ακούμε ή νιώθουμε. Την ρεαλιστική η την συναισθηματική αντίληψη της ζωής.
Στα γεγονότα όπως είναι η όπως θα θέλαμε ή πιστεύουμε ότι είναι.
Ίσως η μόνη αλήθεια είναι αυτή της Αόρατης Ροζ Μονόκερω και όλα τα άλλα εκπορέουν απ’ αυτήν. Όσο το σκέφτομαι τόσο πιο λογικό μου φαίνεται!
Μελικράτη, πίνεις πολύ καφέ, αυτό είναι το πρόβλημά σου!
Αυτό που λες για την αλήθεια... νομίζω ότι είναι αλήθεια!
Και ακριβώς επειδή δεν μπορεί ποτέ να είναι μία και αντικειμενική, μόλις το αντιληφθούμε νιώθουμε ανασφάλεια, και αναζητάμε σωσίβια και δεκανίκια, αναζητάμε την ψευδαίσθηση της Μίας και Μοναδικής Αλήθειας.
Η οποία φυσικά, όπως παρατήρησε σωστά ο φίλος Δρακατώρ, είναι ο λόγος της Αόρατης Ροζ Μονόκερω!
Δημοσίευση σχολίου