Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

ΠΑΡΤΥ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ

Σήμερα συνόδευσα την κόρη μου σε παιδικό πάρτυ για τα γενέθλια μιας συμμαθήτριάς της. Είναι το δεύτερο που πηγαίνει αυτό το μήνα. Όπως και το προηγούμενο, έτσι και αυτό δεν έγινε στο σπίτι του παιδιού που γιόρταζε, αλλά σε έναν παιδότοπο. Έτοιμα τα φαγητά, έτοιμη η τούρτα, έτοιμη η εμψύχωση (ανιμασιόν στα ελληνικά), έτοιμη η διασκέδαση. Όλα πακέτο.

Όπως πληροφορήθηκα, τόσο στη μία περίπτωση όσο και στην άλλη, τα ίδια τα παιδιά είχαν ζητήσει να γίνει το πάρτυ τους εκεί και όχι στο σπίτι. Ο λόγος; Είχαν πάει στα πάρτυ άλλων παιδιών, τα οποία επίσης είχαν γίνει σε παιδότοπους, και ήθελαν κι αυτά το ίδιο. Κώλο βλέπω, κώλο θέλω (ισπανική παροιμία).

Γιατί με ενοχλεί τόσο πολύ; αναρωτήθηκα. Ο παιδότοπος είναι μια εύκολη και πρακτική λύση. Η νοικοκυρά γλυτώνει το μαγείρεμα και την προετοιμασία, απαλλάσσεται από την ανάγκη και από την ευθύνη να σαλαγάει δεκαπέντε ή και περισσότερους μικρούς διαβόλους, και δεν της γίνεται και το σπίτι καλοκαιρινό, να έχει και φασίνα στο καπάκι μετά από το ξεθέωμα. Άσε που τα μικρά διασκεδάζουν περισσότερο, χοροπηδάνε ασύδοτα μέσα στην απόλυτη ασφάλεια των φουσκωτών κάστρων και των διχτιών ασφαλείας, εφορμούν και αλαλάζουν ανενόχλητα, συμμετέχουν στα παιχνίδια που τους οργανώνει μια νεράιδα ή κάποιος παλιάτσος, ενώ οι γονείς απολαμβάνουν ήσυχοι το καφεδάκι τους απ' έξω.

Γιατί όχι λοιπόν;

Μάλλον πρέπει να είμαι πολύ ανόητη. Γιατί δεν μου αρέσει όλο αυτό. Δεν μου αρέσει το πλαστικό φαγητό και η ετοιματζήδικι τούρτα, δεν μου αρέσει η προκάτ διασκέδαση, δεν μου αρέσει η ασύδοτη εκτόνωση των παιδιών, δεν μου αρέσει η μουσική με το δυνατό μπητ και τα στροβοσκοπικά φώτα (προπαίδεια για το μεθαυριανό κλάμπινγκ), και πάνω απ' όλα δεν μου αρέσει να αντιμετωπίζεται μια παιδική γιορτή σαν αγγαρεία προς διεκπεραίωση.

Δεν θέλω να διεκπεραιώσουν κάποιοι μισθοφόροι τη γιορτή του παιδιού μου. Θέλω να έχω τη χαρά να ετοιμάσω εγώ προσωπικά αυτά που θα προσφέρω στους καλεσμένους μου και να εισπράξω τη δική τους χαρά σε αντάλλαγμα. Θέλω να ετοιμάσω φαγητά, να φτιάξω τούρτα, να στολίσω το σπίτι μου μαζί με το παιδί μου, να υποδεχτώ τους φίλους του, να οργανώσω ομαδικά παιχνίδια, να επιλέξω μουσική, να συναναστραφώ με τους γονείς και με τα παιδιά, να έχω μια προσωπική και όχι μια διεκπεραιωτική σχέση μαζί τους.

Κουραστικό;

Ναι, κυρίες μου και κύριοι, κουραστικό. Είναι κουραστικό να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Είναι κουραστικό να δημιουργείς τις συνθήκες για ουσιαστική σχέση. Είναι κουραστικό να προσφέρεις κάτι από τον εαυτό σου, να ανοίγεις το σπιτικό σου, να συμμετέχεις στη ζωή, να είσαι δράστης και όχι θεατής. Άμα δε βρέξεις κώλο, όμως, δεν τρως ψάρι (ελληνική παροιμία).

Καθήσαμε γύρω γύρω στα τραπέζια, περίπου όπως στους γάμους και στα βαφτίσια ή στα μνημόσυνα και στις κηδείες. Η στενή οικογένεια σε ένα μακρόστενο τραπέζι χωριστά, οι υπόλοιποι τήδε κακείσε εική και ως έτυχε. Ανθρώπινη επαφή μηδέν. Ανταλάξαμε ένα τυπικό χαμόγελο με την άφιξή μας και άλλο ένα με την αναχώρηση. Η κόρη μου χοροπήδηξε δίπλα στα άλλα παιδάκια, έφαγε τούρτα, πήρε κι ένα κουκλάκι, και φύγαμε. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.

Χρόνια πολλά.

13 σχόλια:

Idom είπε...

Δίκιο έχετε...

Ευτυχώς εμείς οι επιστήμονες τελειοποιούμε αυτό τον καιρό ένα χαπάκι που άμα το πίνεις, έχεις έντονη την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε πάρτυ ΚΑΙ ότι συμμετέχεις ενεργά σε αυτό. Μπορείς να το πίνεις μετά από τα χαπάκια που σού δίνουν την αίσθηση ότι ψωνίζεις και ότι ετοιμάζεις γιορτή (under construction) και μαζί με το χαπάκι ότι κάνεις τον παιδονόμο (αυτό, χάρη σε εσάς το εμπνευστήκαμε!). Μετά μπορείς να παίρνεις το χαπάκι προσομοίωσης φασίνας και το χαπάκι της ελαφριάς μεθεόρτιας θλίψης.

Θα κυκλοφορήσουμε το σετ χαπακίων σε συσκευασία δώρου. Όποιο παιδάκι έχει γενέθλια μπορεί να στέλνει ταχυδρομικά από ένα σετ σε κάθε φίλο του και την προκαθορισμένη ώρα, κάθε παιδάκι (και οι γονείς του!), σπίτι του, θα λαμβάνει με την σειρά τα χαπάκια!

Δεν είναι θαυμάσιο;!

Idom

H episthmonikh omada ofeilei na apodosei credits sto vivlio "O exthrikos planhths" tou Fredy Germanou gia thn anaptyksi tis ideas ton xapakion.

Ανορθόδοξος είπε...

Φίλη Αόρατη Μελάνη
Δυστυχώς, το φαινόμενο που ανέφερες είναι μια απλή προέκταση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η πολύβουη, αγχώδης, πλαστική και απρόσωπη ζωή των μεγαλουπόλεων, μόνο τέτοιου είδους «διασκεδάσεις» μπορεί να προάγει...

Noname είπε...

Fast food....fast fun!
Καλά κάνεις και αντιστέκεσαι...έχει αρχίσει και γίνεται μόδα ο συγκεκριμένος τρόπος party.

Lefteris P. είπε...

Το ωραίο είναι όταν και η ίδια η πρόσκληση έρχεται "από μόνη της" μέσα στην τσάντα του σχολείου...

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική η σκέψη σου..
Όμως οι περισσότεροι γονείς πνιγμένοι στα δικά τους προβλήματα απαξιούν να δώσουν τον απαιτούμενο χρόνο στα παιδιά τους και επιλέγουν τέτοιους τρόπους για να υποκαταστήσουν την μητρική φροντίδα με την πλαστική φροντίδα που ο παιδότοπος προσφέρει.
Πώς εμπιστεύεται μια μητέρα να τρώει το παιδί της τζανκ φούντ και γλυκά φτιαγμένα από άγνωστης ποιότητας υλικά;
Η ξαδέρφη μου που έχει δύο υπέροχες κορούλες τις φτιάχνει κάθε εβδομάδα διαφορετικά γλυκά- και είναι κατηγορηματική για την υγεία των παιδιών της: "πώς να εμπιστευθώ εγώ ένα οποιοδήποτε ζαχαροπλαστείο την υγεία των παιδιών μου;" λέει και συμφωνώ απόλυτα.
Μα, θα πει μια μητέρα-αυτό θέλει πολύ προσωπικό χρόνο- και εγώ θα πω "στη ζυγαριά που κουβαλάμε στο κεφάλι μας ανάμεσα στον ελεύθερο χρόνο και στην υγεία των παιδιών μας προς τα πού γέρνει;".

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αχ, Λευτέρη μου, συμπάσχουμε! Έχεις κι εσύ παιδιά, φαντάζομαι!

Έτσι ακριβώς ήρθε η πρόσκληση, μέσα στο σακίδιο της μικρής από το σχολείο, όπως ακριβώς και οι λοιπές σχολικές ανακοινώσεις, σε ένα έτοιμο έντυπο του παιδότοπου όπου συμπληρώνεις τα στοιχεία σου.

Τι ζεστό, τι ανθρώπινο!


Αστρόσκονη, έτσι ακριβώς είναι: δεν θέλουμε να αφιερώσουμε προσωπικό χρόνο. Θέλουμε τον προσωπικό μας χρόνο για εμάς προσωπικά. Και αναρωτιέται κανείς, γιατί ακριβώς τα κάνει τα παιδιά ο κόσμος; Για να τα μεγαλώσουν άλλοι; Για να διαβάσουν ό,τι βιβλία τύχει, να δουν ό,τι σαχλαμάρα βάζει η τηλεόραση, να ακούσουν ό,τι κατεβάσει η κούτρα της κάθε μπέιμπι σίτερ ή στην καλύτερη περίπτωση της γιαγιάς, και στο τέλος να πάνε στο σχολείο έτοιμα για καλούπωμα;

Αλλά βέβαια, το να ασχοληθείς να δεις τις ταινίες πριν τους τις δείξεις, να διαβάσεις δέκα βιβλία για να επιλέξεις ένα, να σκεφτείς μόνος σου παραμύθια, να επινοήσεις μόνος σου παιχνίδια, να ετοιμάσεις μόνος σου φαγητά, να στερηθείς την έξοδο ή τα χόμπυ σου για να ασχοληθείς με το παιδί, έχει ένα κόστος που πολλοί δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν.


Καραμέλα, ναι, έχει γίνει μόδα η προκάτ διασκέδαση, για μικρούς και μεγάλους.


Ανορθόδοξε, είναι κομμάτι ενός γενικότερου lifestyle, αλλά δεν ξέρω έχει να κάνει μόνο με τη μεγαλούπολη. Πιστεύω ότι και στην επαρχία κάνουν τα ίδια και χειρότερα.


Ίδομ, περιμένω εναγωνίως το προϊόν σας!
(έχεις διαβάσει εκείνο το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, δεν θυμάμαι τίτλο, όπου η ζωή έχει γίνει τραγικά ανυπόφορη και χορηγούνται μαζικά παραισθησιογόνα μέσω τροφής, νερού και αέρα για να νομίζουν όλοι ότι ζουν μέσα στην καλή χαρά;)

Elias είπε...

Idom & Αόρατη Μελάνη,
Ο "Εχθρικός Πλανήτης" του Φρέντυ Γερμανού αποδίδει credits κάπου αλλού! Δεν είναι απλώς η αρχική σύλληψη αλλά και -μακράν- η ιδιοφυέστερη.
Αυτό και συγνώμη για τις εμμονές μου.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ηλία, πράγματι, κορυφαίο βιβλίο από κορυφαίο συγγραφέα!

Αυτό που είχα υπόψη μου ήταν άλλο, αδύνατον να το θυμηθώ τώρα, από κάποια συλλογή επιστημονικής φαντασίας, ήταν μάλλον χιουμοριστικό αφήγημα. Είναι γεγονός ότι ο Φίλιπ Ντικ γράφει πολύ πιο μεστά και στιβαρά, τα "τρία στίγματα" έχουν έναν ανατριχιαστικό ρεαλισμό.

Διαγόρας ο Μήλιος είπε...

Νομίζω πως δεν είναι κατακριτέο το γεγονός ότι η ειδοποίηση φτάνει στα χέρια των γονιών μέσω της τσάντας του μαθητή. Παλιότερα οι δάσκαλοι το έλεγαν στα παιδιά, και τα παιδιά είτε υποτίθεται ότι έπρεπε να θυμηθούν να το πουν στους γονείς τους, (ναι, καλά...) είτε υποτίθεται ότι έπρεπε να κρατήσουν μία σχετική σημείωση για να μην ξεχάσουν. (ναι, καλά...) Από τότε που διαδόθηκαν οι εκτυπωτές και τα φωταντιγραφικά, και απέκτησε από ένα το κάθε σχολείο, βρέθηκε λύση σε αυτό το πρόβλημα. Αν θα ήθελες διαφορετικού είδους επικοινωνία θα έπρεπε να γίνεται συνέλευση γονέων μιά φορά την εβδομάδα στο σχολείο, αλλά ποιός θα πάταγε; Σε μερικά χρόνια ίσως να λαμβάνεις τις ειδοποιήσεις με μαζική αποστολή SMS. Σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν γίνεται καλύτερα. Εκτός αν έχεις κάτι άλλο να προτείνεις.

Φυσικά, συμφωνώ για τις υπόλοιπες επικρίσεις του "fast-food-party", και πολύ γέλασα με τα χαπάκια του idom.

Idom, απ'ότι κατάλαβα, παραλίγο και θα γνωριζόμασταν προσωπικά την Κυριακή που πέρασε. Λυπάμαι που δεν συνέβη. Ελπίζω να τα καταφέρουμε μιά από τις προσεχείς Κυριακές.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Διαγόρα, εννοείται ότι για τις ανακοινώσεις του σχολείου το βρίσκω πολύ πρακτικό να μοιράζονται στις τσάντες.

Για τις προσωπικές προσκλήσεις σε γιορτές, έχω μια μικρή ένσταση, όχι πολύ έντονη ομολογουμένως - γι' αυτό και δεν το ανέφερα μαζί με τα άλλα στην ανάρτηση. Το έθιξα μόνο σαν απόκριση στο σχόλιο του Λευτέρη. Η αλήθεια είναι ότι δεν το βρίσκω και τόσο τραγικό από μόνο του. Απλώς σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα, συμβάλλει στην αίσθηση του απρόσωπου.

Κοίτα, καταλαβαίνω και τους γονείς που τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, δουλεύον 9 με 5 και πρέπει και να μαγειρέψουν, να συμμαζέψουν, να διαβάσουν το παιδί, να το τρέξουν στα αγγλικά και στο μπαλέτο, και και και. Πότε να προλάβουν να οργανώνουν και γιορτές!

Θα μπορούσα να δεχτώ κάποια κομμάτια της γιορτής να είναι "προκάτ", ας πούμε οι προσκλήσεις μοιρασμένες στις τσάντες αντί για ιδιοχείρως, η τούρτα αγορασμένη από ζαχαροπλαστείο (στο κάτω κάτω δεν ξέρουμε όλοι να φτιάχνουμε τούρτες), ακόμη και τον πληρωμένο εμψυχωτή θα μπορούσα να δεχτώ. Αυτό που θα ήθελα, κυρίως, θα ήταν η αίσθηση της προσωπικής επαφής. Είχα την εντύπωση (ορθώς νομίζω) ότι μας κάλεσαν μόνο και μόνο επειδή έτυχε να είναι τα παιδάκια μας στην ίδια τάξη, χωρίς όμως να ενδιαφέρονται ουσιαστικά να μας γνωρίσουν. Μου φάνηκε ότι δεν έδιναν δεκάρα για να μάθουν ποιοι είμαστε ούτε για να φροντίσουν να περάσουμε καλά. Δεν είδα καθόλου νοιάξιμο, μόνο διεκπεραίωση. Θα μπορούσαν οι οικοδεσπότες να μιλήσουν μαζί μας, τι στην ευχή, πέρα από τα τυπικά καλωσήλθατε-ευχαριστούμε-χαίρετε. Θα μπορούσαν να συμμετέχουν πιο ενεργά στα δρώμενα, και να μας δώσουν τη δυνατότητα να το κάνουμε κι εμείς. Ας πλήρωναν τον παλιάτσο να κάνει τα κόλπα του, αλλά ας είχαν και αυτοί από μια μεριά την έγνοια αν όλα τα παιδάκια συμμετέχουν, αν νιώθουν καλά με αυτό, αν οι μεγάλοι είναι ουσιαστικά παρόντες ή κάθονται σαν κούκλες βιτρίνας στις καρέκλες τους. Ας σηκωνόντουσαν, ας κουβέντιαζαν, ας έκαναν κι αυτοί κανένα καλαμπούρι, ας φέρονταν σαν δράστες και όχι σαν θεατές. Ας το έπαιρναν λίγο προσωπικά, βρε αδελφέ, αυτό μονάχα.

Κι ας έβαζαν τις προσκλήσεις στα σακίδια, δεν χάθηκε ο κόσμος.

Idom είπε...

Διαγόρα γεια χαρά!

Πράγματι, βρέθηκα σκασειάρχης στο προσκλητήριο και ελπίζω η οικοδέσποινα να με δικαιολόγησε με επάρκεια.

Νομίζω ότι από τον Δεκέμβρη και μετά θα ξαναγίνω κοινωνικός Homo sapiens!

Idom

aerostatik είπε...

σωστά τα λες αλλά σε μερικά σημεία μου θυμίζεις ιεροκήρυκα ...
Υ.Γ. παροιμίες του κώλου ευτυχώς

Αόρατη Μελάνη είπε...

"σε μερικά σημεία μου θυμίζεις ιεροκήρυκα ..."

Ναι το έχω το ελάττωμα! Γι' αυτό άνοιξα και δική μου εκκλησία!


Το άλλο με τις παροιμίες του κώλου δεν το έπιασα... καλύτερα ίσως.