Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

ΛΑΤΡΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ

Όπως και πολλοί άλλοι, έχω τη συνήθεια να μαζεύω βότσαλα από τις παραλίες. Με την πάροδο των ετών φτάνει κανείς να μαζέψει τόσες κροκάλες ώστε μπορεί να στήσει κανονική παραλία. Αγόρασα πλατιές και ρηχές πήλινες γλάστρες και αράδιασα τις πέτρες μέσα. Επειδή όμως το μπαλκόνι μου κάποια στιγμή κορέσθηκε, αποφάσισα να τις μεταφέρω στο σπίτι της μητέρας μου, μια γκαρσονιέρα στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας, όπου υπάρχει άφθονος χώρος.

Βάλθηκα λοιπόν να κουβαλάω γλάστρες γεμάτες πέτρες.

Έτυχε τη μέρα εκείνη να βρίσκεται στο σπίτι της μητέρας μου μια ηλικιωμένη φίλη της, συνοδευόμενη από την Άννα, η οποία εργάζεται ως εσωτερική οικιακή βοηθός στο σπίτι της. Ανέβηκα, χαιρέτησα τις επισκέπτριες, κουβεντιάσαμε λίγο, και ύστερα ετοιμάστηκα να πάω να φέρω τις γλάστρες. Καθώς έβγαινα, η μητέρα μου είπε:
- Να έρθει και η Άννα να σε βοηθήσει.
Απάντησα κάπως κοφτά:
- Όχι, δεν χρειάζεται.
Η μαμά επέμενε.
- Μα είναι βαριές. Άντε, Άννα, πήγαινε να βοηθήσεις.
Απάντησα βιαστικά, για να προλάβω την αντίδραση της Άννας:
- Όχι, όχι. Δεν θέλω βοήθεια.
Και ξεκίνησα να κουβαλάω τις γλάστρες.
Αλλά η μαμά δεν το έβαζε κάτω.
- Μα είναι θεόβαρες, πού θα τις κουβαλήσεις μόνη σου. Έλα, Άννα, δώσε ένα χεράκι.
Απάντησα εκνευρισμένη:
- Μαμά, άσε την Άννα, αν θέλει να βοηθήσει θα το πει μόνη της.
Όμως η κουβέντα της μαμάς είχε κάνει τη δουλειά της. Δεν ξέρω αν η Άννα έκανε την ανάγκη φιλοτιμία ή αν σηκώθηκε αυθόρμητα, πάντως σηκώθηκε κι έκανε να έρθει προς το μέρος μου. Προσπάθησα να την αποτρέψω.
- Κάτσε, κάτσε, δεν χρειάζεται. Άσ' το σε παρακαλώ.
Εκείνη όμως, γλυκιά και χαμογελαστή, έπιασε τις γλάστρες και με βοήθησε. Προσπάθησα να κουβαλήσω εγώ τις περισσότερες και τις βαρύτερες - όχι πως είχε και μεγάλη σημασία. Σίγουρα δεν θα πάθαινε και τίποτα η κοπέλα. Δεν ήταν εκεί το ζήτημα.

Το ζήτημα ήταν αλλού.

Το ζήτημα είναι ο τρόπος που την αντιμετώπισε η μητέρα μου.

Θεώρησε δεδομένο ότι η Άννα είχε υποχρέωση να με βοηθήσει, και θεώρησε δεδομένο ότι η ίδια είχε δικαίωμα να υποδείξει στην Άννα τι να κάνει.

Θα της είχε μιλήσει με τον ίδιο τρόπο αν η Άννα ήταν κόρη της φίλης της; Όχι βέβαια. Ούτε και έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι η Άννα έχει εργασιακή σχέση με την φίλη της. Αμφιβάλλω ότι θα της είχε μιλήσει έτσι αν η Άννα ήταν φερ' ειπείν γραμματέας της φίλης της ή δικηγόρος της.

Η Άννα είναι υπάλληλος της φίλης της, όχι της ίδιας, και έχει συγκεκριμένα καθήκοντα - ή θα έπρεπε να έχει - τα οποία συμφωνούνται ανάμεσα στην ίδια και στην εργοδότριά της και πέρα από τα οποία δεν έχει καμμία υποχρέωση. Η Άννα δεν είναι - ή δεν θα έπρεπε να είναι - στη διάθεση καθενός που χρειάζεται υπηρέτη.

Όμως για τη μητέρα μου η Άννα είναι υπηρέτρια. Οι υπηρέτες θεωρούνται κατά κάποιον τρόπο κτήμα όλων των αφεντάδων. Είναι ταξικό το θέμα. Η Άννα ανήκει στην τάξη του υπηρετικού προσωπικού. Και στο υπηρετικό προσωπικό δίνουμε εντολές, ακόμη και αν δεν πρόκειται για τους δικούς μας προσωπικούς υπηρέτες, γιατί εμείς ανήκουμε στην τάξη των αφεντάδων.

Η μητέρα μου αισθάνεται ότι ανήκει στην τάξη των αφεντάδων. Των προνομιούχων. Εκείνων που έχουν υπηρέτες, όχι εκείνων που υπηρετούν. Εννοείται ότι φέρεται καλά στους υπηρέτες της, μπορεί μάλιστα να αισθάνεται και στοργή και τρυφερότητα, όπως λόγου χάρη για την παλιά μας οικιακή βοηθό που καθάριζε το πατρικό μου σπίτι μια ολόκληρη ζωή. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να τους θεωρεί κατά κάποιον τρόπο υποδεέστερους και να τους αντιμετωπίζει με συγκατάβαση και ανωτερότητα - και να τους δίνει εντολές, χωρίς να σκέφτεται αν αυτό που ζητά εμπίπτει ή όχι στις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους.

Η νοοτροπία αυτή βρίσκεται ίσως σε ύφεση, απέχει όμως πολύ ακόμη από το να εκλείψει τελείως. Οπωσδήποτε η σχέση μας με τους οικιακούς βοηθούς έχει αλλάξει. Δεν παίρνουμε πλέον εσωτερικά μικρά κοριτσάκια από το χωριό, που εργάζονται νυχθημερόν ουσιαστικά χωρίς αμοιβή και υφίστανται κακομεταχείριση. Οι δικοί μας υπηρέτες είναι ενήλικοι, έχουν συγκεκριμένο ωράριο, μπορούν να διαπραγματευτούν τα καθήκοντά τους, ακόμη και να διεκδικήσουν κοινωνική ασφάλιση. Τα πράγματα αλλάζουν, έστω και αργά.

Αλλά τα κατάλοιπα αυτής της νοοτροπίας επιμένουν, έστω και λανθάνοντα.

Κατά κάποιον τρόπο, όλοι θέλουμε υπηρέτες για να απαλλαγούμε από τα οχληρά καθήκοντα.

Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούν πολύ φυσικό να έχουν οικιακή βοηθό. Πολλοί δικαιολογούνται λέγοντας ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού. Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως ποιος καθαρίζει το σπίτι της καθαρίστριας; Εκείνη πώς τα προλαβαίνει;

Άλλο επιχείρημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν ανάγκη να εργαστούν και εμείς τους προσφέρουμε εργασία, διαφορετικά θα ήταν στον δρόμο, θα ζητιάνευαν ή θα έκλεβαν. Το ίδιο όμως επιχείρημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και υπέρ της πορνείας και της επαγγελματικής πορνογραφίας, υπέρ της διακίνησης εξαρτησιογόνων ουσιών, υπέρ της εμπορίας ανθρώπινων οργάνων.

Καταλαβαίνω ότι σε μερικές περιπτώσεις η πρόσληψη οικιακού βοηθού είναι επιβεβλημένη. Η φίλη της μητέρας μου, λόγου χάρη, είναι ηλικιωμένη, δυσκολεύεται στις μετακινήσεις, έχει προβλήματα υγείας, δεν έχει στενούς συγγενείς κοντά της, επομένως της είναι πρακτικά αδύνατον να φροντίζει το σπίτι της, ακόμη και τον εαυτό της σε κάποιο βαθμό. Εγώ η ίδια είχα προσλάβει κάποτε οικιακή βοηθό για ένα μήνα, όταν εγχειρίστηκα και δεν ήμουν σε θέση να κάνω δουλειές μέχρι να αναρρώσω. Σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν προλαβαίνουν ή που για άλλους λόγους δεν είναι σε θέση να κάνουν τις δουλειές μόνοι τους. Όμως από το ένα άκρο στο άλλο υπάρχει μια γκρίζα ζώνη, όπου μπορεί κανείς να επιλέξει το ένα ή το άλλο.

Καθένας έχει δικαίωμα να ζήσει τη ζωή του όπως νομίζει, να δεχτεί όποιες υπηρεσίες κρίνει ότι χρειάζεται και να παρέχει όποιες υπηρεσίες επιλέγει.

Εγώ προσωπικά δεν θέλω υπηρέτες. Προτιμώ να ικανοποιώ μόνη μου ορισμένες ανάγκες μου, μεταξύ άλλων αυτήν της καθαριότητας - τόσο του προσώπου μου όσο και του σπιτιού μου. Εγώ τα λερώνω και τα ανακατεύω, εγώ τα καθαρίζω και τα συμμαζεύω. Σκουπίζομαι μόνη μου όταν πηγαίνω στην τουαλέτα, τρίβω μόνη μου την πλάτη μου όταν κάνω μπάνιο, πλένω μόνη μου τα πιατικά μου και καθαρίζω μόνη μου το σπιτικό μου.

Το σπίτι είναι για μένα μια προέκταση του εαυτού μου. Είναι ο προσωπικός μου χώρος, που τον αγαπώ και τον φροντίζω. Η τάξη και η καθαριότητα δεν είναι καταναγκασμός αλλά εσωτερική ανάγκη. Το σπίτι μου το αγαπώ, γνωρίζω κάθε του γωνιά, κάθε του ιδιοτροπία. Η φροντίδα του έχει κούραση αλλά έχει και χαρά και ικανοποίηση. Όπως η φροντίδα του εαυτού μας ή των παιδιών μας.

Αγαπάς το παιδί σου ούτως ή άλλως. Όταν όμως σηκώνεσαι μέσα στη μαύρη νύχτα από το κλάμα του, όταν του αλλάζεις την πάνα και το σκουπίζεις αμέτρητες φορές, όταν του πλένεις τον ποπό και του βάζεις κρέμα στα συγκάμματα, τότε μαθαίνεις να το λατρεύεις.

Θυμάμαι ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από την "Λωξάντρα" της Μαρίας Ιορδανίδου, παραθέτω από μνήμης γιατί δεν μπορώ να βρω το βιβλίο:


"Το λάτρεψε το σπίτι της η Λωξάντρα. Τη λάτρα του σπιτιού της την έκανε μοναχή της τόσα χρόνια."*

Τη λάτρα του σπιτιού μου την κάνω κι εγώ μοναχή μου. Και το χαίρομαι.



*Είχε και υπηρέτες η Λωξάντρα, και μάλιστα δύο, και εσωτερικούς. Ανήκε κι αυτή στην τάξη των αφεντάδων. Άλλες ποχές τότε, άλλη νοοτροπία. Δεν θα της περνούσε από το μυαλό να αμφισβητήσει την τάξη των πραγμάτων. Όμως εδώ θέλω να κρατήσω το συναίσθημά της για το σπίτι. Πιστεύω ότι και στην τάξη των υπηρετών να ανήκε, το ίδιο συναίσθημα θα έτρεφε, την ίδια λατρεία.

22 σχόλια:

Aeriko είπε...

palia mazeba kai egw apo ti paralia oti ebriska kai to ekana silogi.

Αntidrasex είπε...

Και όχι μόνο στους οικιακούς βοηθούς, αλλά και στους υπαλλήλους. Ένας εργοδότης, θεωρεί σχεδόν αυτονόητο ότι τον καφέ του δεν θα τον κάνει μόνος του αλλά κάποια υπάλληλος, ειδικά γυναίκα (άμα είναι άντρας, μπορεί και να την γλυτώσει).

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αντιδρασέξ, τώρα μου θύμισες μια περίπτωση ανάστροφης υπηρεσίας:

το "καφεδάκι για τα μαστόρια" που θεωρείται δεδομένο ότι θα ψήσει η νοικοκυρά του σπιτιού, ακόμη κι αν πνίγεται στη δουλειά η ίδια κι έχει και τρία μωρά να κρέμονται από τα φουστάνια της (ιδίως τότε!).

Αλλά κι αυτός ο θεσμός τείνει να εκλείψει - τον φάγανε οι έτοιμοι φραπέδες του περίπτερου.

Rover είπε...

Σε λίγο καιρό θα υπάρχουν μικρές αγγελίες του τύπου
1)Από νομική εταιρεία ζητείται δικηγόρος που να έχει γνώσεις παρασκευής καφέ
Ή
2)Από κατασκευαστική εταιρεία ζητείται μηχανικός που να γνωρίζει από πότισμα λαχανόκηπου.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Μην το γελάς καθόλου, αγαπητέ μου.

Εγώ εργάστηκα για ένα χρόνο σε φαρμακευτική εταιρεία όπου ήμουν επιστημονική σύμβουλος, μεταφράστρια, γραμματέας, τηλεφωνήτρια ΚΑΙ καφετζού, όλα σε ένα. (τηλεφωνικό θάλαμο μόνο δεν είχα για να μεταμορφώνομαι)

aerostatik είπε...

η κατάργηση της δουλείας φταίει για όλα...

espectador είπε...

Το προξενειο της Αννας του Βουλγαρη.
Διαχρονικο αποτι φαινεται....

Mαύρος Πητ είπε...

Έχω να παρατηρήσω ότι... Έ-ΛΕ-ΟΣ! Εκείνο το: "Σκουπίζομαι μόνη μου όταν πάω στην τουαλέτα" βγάζει... μάτι! :-D :-D ;-))

Επί της ουσίας, θα συμφωνήσω με το σχόλιό σου για επίκτητα "αντανακλαστικά" και "πρότυπα" συμπεριφοράς. Θα παρατηρήσω όμως ότι το πώς το βιώνει - και πότε και γιατι - ο καθένας είναι υποκειμενικό. Π.χ. από τα 4 άτομα που παρουσιάζονται στη "σκηνή", (εσύ, δυο ηλικιωμένες και η Άννα), μόνο η τελευταία μπορουσε να σε βοηθήσει και η μαμά σου βέβαια, ως γνήσια μάνα, ενδιαφερόταν να μην κοψομεσιαστεί η κόρη της. Και επειδή υπερίσχυσε αυτή η οπτική γωνία, ό,τι και να της πείς...

Τhe punchline: δεν είμαι σίγουρος αν όλοι μας μπορεί για διαφορους λόγους να "υποπίπτουμε" σε παρόμοια "σφάλματα", χωρίς να το καταλαβαίνουμε (αλλά και χωρίς να έχει και τόση σημασία).

Σχετικά με τους καφέδες και τους εργάτες: Εκεί είναι που έπρεπε να έχεις μιαν Άννα για να τους φτιάξει!
(Που ξανακούστηκε: κακό+ κακό = καλό!)

Χαίρομαι που χαίρεσαι με την λάτρα. Όχι λόγω ενισχυσης παραδοσιακών προτύπων και άλλα πράσινα άλογα (;-)). Αλλά γιατί είναι καλό να κάνουμε αυτό που κάνουμε "ψυχή τε και σώματι". Είναι σημάδι ψυχικής υγείας

Μαύρος Πητ είπε...

Με γειά και το ανανεωμένο ιστολογικό... λούκ!

Αόρατη Μελάνη είπε...

Αεροστάτικ, σαφώς.

Ευτυχώς που διατηρείται ακόμη σε επίπεδο κρατών: όλα τα εργοστάσια πλέον στήνονται στην Κίνα, όπου οι άνθρωποι δουλεύεουν με τρεις πεντάρες, συχνά παρά τη θέλησή τους.

Όσο χρειάζονται δούλοι, πάντα θα βρίσκονται λύσεις.

Αόρατη Μελάνη είπε...

Μαύρε Πητ, γι' αυτό το έγραψα, για να βγάλει μάτι!

Αυτό που λες για τη μαμά είναι σωστό: θα έκανε οτιδήποτε για να μην κοψομεστιαστεί το βλαστάρι της, απλώς η Άννα είχε την ατυχία να βρεθεί πρόχειρη.

aeroxeimarros είπε...

Ωραίο μπλόγκ, σε διαβάζω συχνά...

Σε προσκαλώ κ στο δικό μου!

Άθεος είπε...

Γεια σου Μελάνη!
Τι έγινε... το γυρίσαμε στο λογοτεχνικό...
Έχεις ταλέντο κι εδώ πάντως και το νέο look του blog άριστο!

Ιοκάστη είπε...

Συμφωνώ, όσο μπορώ (=μέχρι να γίνω πολύ γιαγιά) θα φροντίζω το σπίτι μου μόνη μου, δεν θέλω να έχω άλλους να μπλέκονται τα πόδια μου (βέβαια πρέπει πρώτα να μείνω ξανά μόνη μου για να έχω το κατά-δικό μου νοικοκυριό).

Υ.Γ: Αχ ρε παιδιά, στην Ουαλία καφέ έφτιαχνε για όλους συνήθως όποιος τύχαινε να σηκωθεί = μας είχε φτιάξει το αφεντικό καφέδες και καφέδες (όποτε ήταν στο γραφείο, σπάνια δηλαδή). Και η ώρα του καφέ ήταν πανηγύρι συνήθως, καταλήγαμε όλοι όρθιοι γύρω από το τραπέζι να μασουλάμε μπισκότα, να κάνουμε βλακείες και να λέμε τα νέα μας.. και να με κοιτάνε σαν ζόμπι που χτυπάω τον νες…

Ανώνυμος είπε...

Παλιές αναμνήσεις
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/terzakhs_katinaki.htm

orck είπε...

κατανοω και συμφωνω απολυτα οτι η Αννα δεν ειναι υπηρετης κανενος, εχει αναλαβει συγκεκριμενα καθηκοντα και δεν ειχε καμια δουλεια να κουβαλησει τις γλαστρες

αλλα δεν καταλαβαινω το σχολιο "Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως ποιος καθαρίζει το σπίτι της καθαρίστριας; Εκείνη πώς τα προλαβαίνει;"

η εγρασια της Αννας ειναι να καθαριζει ξενα σπιτια (και δεν το λεω καθολου υποτιμητικα) οπως εμενα ειναι να φτιαχνω υπολογιστες και εσυ πχ να κοβεις τιμολογια, εγω και εσυ πως προλαβαινουμε;

orck είπε...

α, επισης στην Σαντορινη εχει πανεμορφες πετρες λαβας (μαυρη λαβα με πορους)
εαν τις μαζεψεις απο το κυμα εχουν γινει ωοειδης σαν αυγα και ειναι πανεμορφες, εαν τις μαζεψεις απο οπουδηποτε αλλου ειναι επικινδυνες, κοβουν σαν ξυραφι

Αόρατη Μελάνη είπε...

Ανώνυμε ευχαριστώ για τον σύνδεσμο, πολύ όμορφη η ιστορία με το Κατινάκι.

Αόρατη Μελάνη είπε...

"η εργασια της Αννας ειναι να καθαριζει ξενα σπιτια (και δεν το λεω καθολου υποτιμητικα) οπως εμενα ειναι να φτιαχνω υπολογιστες και εσυ πχ να κοβεις τιμολογια, εγω και εσυ πως προλαβαινουμε;"

Αναρωτιόμουν αν θα το σχολίαζε κανείς αυτό.

Πράγματι είναι ένα σημείο λεπτό και αμφιλεγόμενο.

Η οικιακή καθαριότητα, κατά τη γνώμη μου πάντα, διαφέρει από τις άλλες εργασίες.

Είναι μια εργασία εκ των πραγμάτων απαρίτητη, θεμελιώδης, βασική, κομμάτι της ζωής κάθε ανθρώπου. Γι' αυτό την παραλλήλισα με την προσωπική καθαριότητα του σώματος, γιατί την θεωρώ προέκταση αυτής. Γι' αυτό και πιστεύω ότι είναι προσωπική υπόθεση του καθενός.

Είναι μια εργασία πληκτική, δυσάρεστη και οχληρή, γι' αυτό και προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Κανείς δεν επιδιώκει να γίνει οικιακός βοηθός, παρά μόνο αν η οικονομιή ανάγκη και η κοινωνική θέση τον σπρώξουν εκεί. Κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν καθαρίζει εθελούσια το σπίτι του αν τα οικονομικά του τού επιτρέπουν να προσλάβει καθαριστή.

Τέλος, είναι μια εργασία παραδοσιακά υποτιμημένη (άσχετα αν είναι "σωστό" ή "λάθος" αυτό, είναι ένα γεγονός) και τα άτομα που την ασκούν δεν χαίρουν του ίδιου κύρους και εκτίμησης με άτομα που ασκούν άλλα, "ανώτερα" επαγγέλματα.

Εδώ έθιξα κυρίως το τελευταίο κομμάτι της υπόθεσης, αλλά έκανα και μια νύξη απ' έξω απ' έξω για τα υπόλοιπα.

Δεν ξέρω για σένα, εγώ όμως δεν εργάζομαι κυριακές, ούτε καν για δικό μου λογαριασμό. Αλλά και να το κάνω, είναι επιλογή μου: αν ας πούμε φτιάχνω υπολογιστές και χαλάσει ο δικός μου, θα κοιτάξω να τον φτιάξω μια καθημερινή, για να έχω την κυριακή μου ελεύθερη.

Οι καθαρίστριες καθαρίζουν τα ξένα σπίτια τις καθημερινές, και το δικό τους την κυριακή. Δεν μπορούν να ΜΗΝ το καθαρίσουν γιατί θα τις φάει η μπίχλα.

Νομίζω ότι τις περισσότερες φορές, στην πραγματικότητα, προλαβαίνουμε να καθαρίσουμε. Απλώς βαριόμαστε. Και αντί να οργανωθούμε έτσι ώστε να εντάξουμε την καθαριότητα στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, βρίσκουμε πολύ φυσικό να πάρουμε καθαρίστρια, όχι επειδή το έχουμε τόσο πολύ ανάγκη, αλλά επειδή έτσι συνηθίζεται και επειδή οικονομικά μπορούμε να το κάνουμε.

Στην ιδανική για μένα κοινωνία, όλα τα οχληρά και πληκτικά επαγγέλματα, όπως την καθαριτότητα των δρόμων ή την αποκομιδή των απορριμμάτων π.χ., θα τα ασκούν ΟΛΟΙ οι πολίτες υποχρεωτικά εκ περιτροπής (και εννοώ ΟΛΟΙ, ακόμη και πρυτάνεις πανεπιστημίων και ακαδημαϊκοί και λοιποί φρακοφόροι).

Επίσης θα έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και στην αγορά εργασίας. Έτσι οι οικιακοί βοηθοί θα είναι λιγότεροι και θα αμείβονται καλύτερα (δεν θα υπάρχουν φιλιππινέζες που δουλεύουν εσωτερικές για τρεις πεντάρες και τους βαστάνε και τα διαβατήρια, ούτε θα είναι μόνο βουλγάρες οι κυρίες που φροντίζουν ηλικιωμένους).

Ουτοπίες, ξέρω...

Ανώνυμος είπε...

Χμ...
"Η οικιακή καθαριότητα, κατά τη γνώμη μου πάντα, διαφέρει από τις άλλες εργασίες.
Είναι μια εργασία εκ των πραγμάτων απαρίτητη, θεμελιώδης, βασική, κομμάτι της ζωής κάθε ανθρώπου."

Σε καταλαβαίνω.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων αποφάσισα να προσλάβω μια "οικιακή βοηθό" όπως τόσοι συνάδελφοι.

Έρχεται 2 φορές το μήνα, για τα απολύτως απαραίτητα. Αλλά το σπίτι πρέπει να το κρατώ εγώ καθαρό στο ενδιάμεσο.

Τις πρώτες φορές - και παρότι είναι μια συμπαθέστατη κυρία - αισθανόμουν ότι ο προσωπικός μου εναέριος χώρος παραβιάζονταν χειρότερα απ' το FYR Aθηνών, και ξόδευα δυσανάλογο χρόνο τακτοποιώντας προσωπικά αντικείμενα ο ίδιος!

Ακόμη και τώρα που το αντανακλαστικό αυτό ατόνησε - βλέπεις έγινε η κυρία Ι. μέρος της ρουτίνας μου - επιμένω κατ'αρχήν να μην της αφήνω τα πουκάμισά μου για σίδερο. Είναι μια δουλειά που σιχαίνομαι περισσότερο απ'όλες, αλλ'αναγκάζω τον εαυτό μου να την κάνει - για να μήν ξεχνάω ότι η οικιακή εργασία είναι συνυφασμένη με την "οικία" μου, και "τα εν οίκωι μη..."

Ναπoλέων είπε...

Καλό... αλλά σαν να περιόρισες κάπως τις προεκτάσεις. Στους «υπηρέτες».

Η φίλη της μητέρας σου φαίνεται πως έχει ανάγκη την Άννα όσο κι έναν γιατρό, ας πούμε. Αν όχι και περισσότερο.
Η ζωή της δηλαδή εξαρτάται από την υπηρέτρια πιό πολύ από όσο απ' το γιατρό της...

Όπως κι η δικιά μας από τους σκουπιδιάρηδες! Δεν θα πεθαίναμε πολύ περισσότεροι και πολύ νωρίτερα, αν κανένας δεν μάζευε τα σκουπίδια;;;

Γιατί λοιπόν να υπάρχει αυτή η τεράστια διαφορά στις αμοιβές τους;;; Μόνο και μόνο επειδή ο γιατρός «έφαγε τα νιάτα του» σε σπουδές;;; Αυτό θα μπορούσε να τακτοποιηθεί αλλοιώς...

Κι εγώ μόνος μου κάνω τη λάτρα σπίτι μου παρότι το εισόδημά μου θα επέτρεπε συντήρηση «υπηρέτριας».

Όμως θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο ότι θεωρούμε τους «υπηρέτες» κατώτερους και τον εαυτό μας ανώτερο... Αυτό το βλέπω ως απλή συνέπεια του ΠΩΣ βλέπουμε την ΕΡΓΑΣΙΑ:
Αν εξακολουθήσουμε να την συνδέουμε με την επιβίωση {δουλεύουμε για να ζούμε} και δεν την δούμε ως κοινωνική προσφορά, αν δεν καταλάβουμε ότι η ΚΟΙΝΩΝΙΑ μάς χρειάζεται όλες και όλους {ακόμα και τους ποιητές...}, αν δεν χωνέψουμε ότι η αξιοπρεπής διαβίωσή μας είναι ΔΙΚΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε "εσαεί" την σημερινή δυστυχία του ανταγωνισμού, του «ο θάνατός σου η ζωή μου», του «το άρμεγμά σου η καλοπέρασή μου», της ζούγκλας δηλαδή... που ευφημιστικά την αποκαλούν «ελεύθερη» αγορά.
Αγορά αγαθών και «αγαθών», χεριών, μυαλών, κορμιών... και "ψυχών" εντέλει.

Είναι γνωστό ότι οι landlords δεν έλεγαν «έχω τόσους κολήγους» αλλά «τόσες ψυχές»...

Καλό μας κουράγιο.
αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων

Idom είπε...

@ Μαύρο Πητ!

Είναι αλήθεια ότι η Α. Μελάνη μάς έχει χαρίσει εξαίσιες στιγμές νατουραλιστικών παραστάσεων.

Εγώ επειδή είμαι φετιχιστής περιμένω τι και πώς την μέρα που θα μας περιγράψει πώς βουτάει στο αυτί της την βατονέτα και την στριφογυρίζει και...

Idom