ΠΑΙΔΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΑ

Το μέλλον είναι παιδί

Η κόρη μου έφτιαξε μια ζωγραφιά.

Ζωγραφίζει συνέχεια, τα ντουλάπια μου ξεχειλίζουν από έργα τέχνης, οι τοίχοι είναι ταπετσαρισμένοι με αριστουργήματα. Σαν μαμά εγώ καμαρώνω, ακόμη και το πλέον ακατανόητο σκαρίφημα είναι φορτωμένο κρυφά νοήματα.

Η ζωγραφιά αυτή ήταν παράξενη κι εκ πρώτης όψεως έμοιαζε κακότεχνη. Απεικόνιζε ένα σπιτάκι και μέσα του ένα ανθρωπάκι ξεβλαστωμένο και ψηλοκρεμαστό, που διαπερνούσε τη σκεπή του σπιτιού και κατέληγε με το κεφάλι κάπου στα σύννεφα. Συν τοις άλλοι ήταν και στραβολόισιο, σαν τσαλακωμένο σύρμα.

Η κόρη μου, χαρούμενη, μου εξήγησε τι ήταν αυτό που έβλεπα:

- Κοίτα μαμά, το κοριτσάκι μεγάλωσε τόσο πολύ που δε χωρούσε στο σπίτι, και τρύπησε το ταβάνι, και έφτασε ως τον ουρανό.

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για Ζωή.

Για τη ζωή τους είσαι το μέσον κι όχι η αρχή·

κι ας μένουν κοντά σου – δεν ανήκουν σε σένα.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,

όχι όμως και τις ιδέες σου,

γιατί ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να τους δώσεις μια στέγη στο σώμα τους,

όχι όμως και στην ψυχή τους,

γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,

που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθής

ούτε στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσης να τους μοιάσης,

μην προσπαθής όμως να τα κάνεις όμοιά σου.

Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω

και δεν σταματά στο χτες.

Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου

σαν ολοζώντανα βέλη.

Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά.

Χαλίλ Γκιμπράν

Αδύνατον να σας περιγράψω τι αισθάνθηκα.

Συνέχισε να μεγαλώνεις, μικρή μου, να τρυπήσεις το ταβάνι, να φτάσεις στα σύννεφα, να απλώσεις τις φτερούγες σου και να πετάξεις μακριά. Με την ευχή μου.