Σήμερα ανακάλυψα ένα πολύ ενδιαφέρον μπλογκ με τίτλο ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ και υπότιτλο το γνωστό ρητό του Adorno «Ένα Άουσβιτς ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτάζει ένα σφαγείο και σκέφτεται:δεν είναι παρά ζώα».
Σας προτείνω να ξεκινήσετε από αυτήν την ανάρτηση - είναι ένα βιντεάκι που κρατά ελάχιστα, εγγυημένα απολαυστικό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα ιδιαίτερα σε όσους ενδιαφέρονται για το κυνήγι, είτε υπέρ είναι είτε κατά. (Διαγόρα, this means you!!)
Κατέληξα εκεί ακολουθώντας σύνδεσμο από αυτήν την ανάρτηση της ΠΟΦΥΖΩ, που προέρχεται από το πραπάνω μπλογκ.
Το θέμα με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, μάλιστα ένα παρόμοιο θέμα έγινε αφορμή να ανοίξω αυτό εδώ το μπλογκ. Η πρώτη μου ανάρτηση αφορούσε την κατοχή κατοικιδίων, και μάλλον με αφορμή αυτά που διάβασα τώρα θα επανέλθω σύντομα στο θέμα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Το κειμενο της ΠΟΦΥΖΩ ειναι αναξιο σχολιασμου.
Ενα κειμενο το οποιο στις πρωτες αραδες κανει την εξισωση στειρωση αδεσποτων = ευγονικη = ναζι, δεν ξερει ουτε τι ειναι η στειρωση, ουτε τι ειναι η ευγονικη ουτε τι ηταν οι ναζι.
Τα υπολοιπα ειναι πιασαρικες φρασουλες με συναισθηματικα φορτισμενες λεξεις-κλειδια (αποστειρωμενος, Αουσβιτς, σταυροφορια εξοντωσης κ.α. ). Δεν υπαρχει ουτε προταση λυσης για το προβλημα των αδεσποτων, ουτε σοβαρη αναλυση των στοιχειων. Τα οσα γραφονται για τις ευρωπαικες χωρες ειναι βλακειες και ανακριβειες ολκης.
Αφηνω λοιπον το συγκεκριμενο κειμενο στην ακρη και σχολιαζω το κυριως θεμα, που οπως γραφεις σε απασχολει σοβαρα.
Για να μην γραφω (παλι) σεντονια, παραπεμπω εξ αρχης στον νομο 3170/03. Ο νομος αυτος δεν ειναι τελειος, επιδεχεται βελτιωσεις. Παρ' ολα αυτα ειναι ενας σωστος νομος, ιδιως αν συνυπολογισουμε τις προσθηκες που εγιναν απο το 2004 μεχρι σημερα.
Το προβλημα ειναι οτι δεν εφαρμοζεται. Απλα, απλουστατα. Οι πολιτες τον γραφουν στα παλια τους τα παπουτσια και το κρατος δεν ενδιαφερεται να τον επιβαλλει.
Αν εφαρμοζονταν (αυστηρα) ο 3170, ενα μεγαλο κομματι της οδυνης και κακοδαιμονιας των ζωων θα ειχε εξαλειφθει. Μαζι και τα περισσοτερα προβληματα για τα οποια τσακωνονται σημερα οι φιλοζωοι.
Παντα θα υπαρχει κατι προς βελτιωση. Ο 3170 δεν ειναι πανακεια. Λυνει ομως τα πιο φλεγοντα προβληματα.
Ενα μονο απο τα πολλα παραδειγματα: αν εφαρμοζονταν ο 3170 δεν θα υπηρχαν σκυλια στα μπαλκονια, ουτε στα διαμερισματα.
yetanother_s, εγώ ομολογώ ότι συμφωνώ εν πολλοίς με αυτό το κατ' εσέ ανάξιο σχολιασμού κείμενο. Ακόμη και οι συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις κλειδιά δε με χαλάνε, γιατί τονίζουν ιδέες που θεωρώ ότι περιέχουν μεγάλη δόση αλήθειας.
Το "πρόβλημα των αδέσποτων" στην πραγματικότητα είναι πρόβλημα των ανθρώπων. Εμάς ενοχλούν τα αδέσποτα, με διάφορους τρόπους - είτε γιατί τα φοβόμαστε, είτε γιατί τα αντιπαθούμε, είτε γιατί είμαστε ψυχοπονιάρηδες και δε θέλουμε να βλέπουμε πλάσματα να υποφέρουν. Κοιτάμε λοιπόν να τα εξαφανίσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε - όσοι τα αντιπαθούν είναι υπέρ της ευθανασίας, όσοι τα συμπαθούν υπέρ της στείρωσης και υιοθεσίας.
Κανείς δεν είναι υπέρ του σεβασμού της ελευθερίας τους.
Είναι πολύ πιθανό ότι τα αδέσποτα δεν τα ενδιαφέρει η ελευθερία, η αξιοπρέπεια και άλλες τέτοιες αξίες. Είναι όμως επίσης πιθανό ότι δεν τα ενδιαφέρει ούτε να στειρωθούν και να υιοθετηθούν. Πολύ απλά, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θέλουνε. Κοιτάμε να δούμε τι θέλουμε εμείς, για να νιώσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας. Κανείς δεν σκοτίζεται πραγματικά για τα ζώα.
Ορίζοντας την παρουσία τους στις πόλεις ως "πρόβλημα" φυσικά αρχίζεις να αναζητάς "λύση". Μπορούμε όμως να πάψουμε να ορίζουμε την ύπαρξη αδέσποτων ως "πρόβλημα". Είναι άγρια ζώα που ζουν ελεύθερα στις πόλεις, αυτό είναι όλο. Μιλά κανείς για "αδέσποτα" περιστέρια; Γιατί μιλά για "αδέσποτα" σκυλιά; Γιατί τα σκυλιά εξ ορισμού πρέπει ντε και σώνει να έχουνε δεσπότη;
Και αν δεν κάνω λάθος, το κείμενο που συζητάμε προτείνει κάποια λύση. Τη φροντίδα των αδέσποτων επί τόπου, εκεί που ζουν. Τη μέριμνα για καλές συνθήκες ελεύθερης ζωής των ζώων της πόλης.
Εγώ θα προσέθετα την εκπαίδευση των πολιτών στη σχέση με τα ζώα, και την εκπαίδευση των ιδιοκτητών κατοικιδίων (κάτι που παρεμπιπτόντως προβλέπεται στο νόμο 3170/03 αλλά δεν συγκεκριμενοποιείται ο τρόπος, και φυσικά δεν εφαρμόζεται) στην υπεύθυνη φροντίδα του κατοικίδιού τους. Γιατί η πλειοψηφία των ταλαίπωρων αδέσποτων είναι κατοικίδια που εγκαταλείπονται, όπως καλά ξέρουμε. Προσωπικά είμαι αντίθετη στην κατοχή κατοικιδίων (μπορείς να διαβάσεις την πρώτη ανάρτηση του μπλογκ μου, αναφέρεται στο θέμα αυτό) αλλά δεν ελπίζω ότι μπορούν να πεισθούν οι άνθρωποι γι' αυτό.
Και δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα της στείρωσης. Δεν θέλω να επεκταθώ εδώ, να πω μόνο σύντομα ότι παλιά ήμουν υπέρ της στείρωσης όλων των αδέσποτων και όλων των κατοικίδιων πλην όσων προορίζονται για εκτροφή (ώστε να μη γεννοβολάνε "κατά λάθος"). Αλλά παρόλο που λογικά έμοιαζε σωστό και καλό (να μην υποφέρουν τα ζωντανά, να μην τα έχουμε και μέσα στα πόδια μας και στενοχωριόμαστε που τα βλέπουμε χάλια), κάτι με ενοχλούσε στην ιδέα. Σκεφτόμουν άραγε, η σκύλα μου αν ήξερε τι σημαίνει στείρωση, θα ήθελε να στειρωθεί; Εγώ θα ήθελα να βρεθώ στη θέση της; Ποια στην ευχή είμαι εγώ που αποφασίζω ότι ξέρω καλύτερα από εκείνη τι είναι "καλό" για εκείνη;
Ο τρόπος που φερόμαστε στα σκυλιά και γατιά της πόλης δείχνει ότι δεν τα σεβόμαστε. Τα χειριζόμαστε. Ένα άγριο ζώο εκτός πόλης, ένα λύκο ή μια αλεπού λόγου χάρη, δεν κρίνει κανείς ότι πρέπει να το φροντίσουμε το καημενούλι, να ζήσει μια άνετη ζωή, να έχει ανθρώπους συντρόφους, να είναι υγιές, να έχει τροφή, να το στειρώσουμε για να μη γεμίσει τον τόπο ομοίους του και να μη μας ενοχλεί με τη σεξουαλική συμπεριφορά του. Το αφήνουμε ελεύθερο να ζήσει τη ζωή του, η οποία κατά κανόνα είναι σκληρή και σύντομη. Μπορεί να λαμβάνουμε μέτρα για το περιβάλλον, να ορίζουμε ότι δεν θα ενοχλήσουμε τα άγρια ζώα μιας περιοχής, αλλά δεν τους κανονίζουμε το πως θα ζήσουν, τα αφήνουμε να αλληλεπιδράσουν φυσικά με το περιβάλλον τους.
Τα άγρια ζώα της πόλης ενοχλούν, πολύ απλά. Και γι' αυτό θέλουμε να τα εξαφανίσουμε. Και επειδή υπάρχουν και πολλοί ψυχοπονιάρηδες ανάμεσά μας, θέλουμε να το κάνουμε με εύσχημο τρόπο.
Για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είναι σωστά αυτά που λέγονται, αλλά δε μου χρειάζεται και να το ξέρω για να έχω άποψη για τη θέση του κειμένου.
Πες μου σε παρακαλώ, από πού συνάγεται ότι αν εφαρμοζόταν ο 3170/03 δεν θα υπήρχαν σκυλιά σε διαμερίσματα; Σε μπαλκόνια ίσως όχι (αν και προσωπικά βρίσκω ασαφέστατη τη διατύπωση του νόμου, λέει ότι απαγορεύεται να μένει το ζώο "μόνιμα" στο μπαλκόνι, αλλά τι θα πει "μόνιμα"; 24 ώρες το 24 ωρο; ή μήπως μόνον 20; ή μήπως 15; ο τύπος που το αφήνει το πρωί και γυρνά το βράδυ και το βάζει μέσα, το αφήνει "μόνιμα" ή όχι;) αλλά σε διαμέρισμα λέει ρητώς ότι επιτρέπεται.
Ο νομος επιβαλλει στον ιδιοκτητη να εξασφαλιζει στο ζωο αξιοπρεπεις συνθηκες διαβιωσης. Ενα σκυλι μπορει να ζησει σε διαμερισμα, αν εχει ταυτοχρονα επαρκεις (σε σχεση με την ηλικια του και την ρατσα του) ευκαιριες να βγει εξω και να τρεξει ελευθερο.
Διαφωνω με την οπτικη σου γωνια, την θεωρω ομως αξια συζητησης.
Το κεντρικο σου επιχειρημα ειναι οτι τα αδεσποτα ειναι αγρια ζωα πολης και θα επρεπε να τα αφησουμε στην ησυχια τους. Αυτη ειναι μια πολυ βολικη οπτικη γωνια, που διευκολυνει την αδρανεια.
Η διαφωνια μου ειναι οτι δεν ειναι δυνατον να υπαρξουν αγρια ζωα στην πολη. Η λεξη και μονο ειναι αντιφαση απο μονη της.
Τα σκυλια δεν διαλεξαν να ζουν στην πολη και δεν εχουν απολυτως καμμια μα καμμια επιλογη. Πως θα μπορεσει ενα σκυλι να φυγει απο την Κυψελη και να παει στην Πινδο; Αν υποθεσουμε οτι γνωριζει την υπαρξη καποιου αλλου περιβαλλοντος εξω απο την ασφαλτο.
Το προβλημα ειναι οτι εμεις προσθετουμε διαρκως σκυλια στους δρομους. Πως μπορεις να θεωρεις "αγριο ζωο που ζει ελευθερα στην πολη" ενα κουταβι που μολις ανοιξε τα ματια του;
Αν θεωρεις υπερβολικο αυτο που λεω, μπορω ευχαριστως να σε ξεναγησω σε δεκαδες σκουπιδοντενεκεδες ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, οπου βρισκουμε πεταμενα κουταβια.
Αγριο ζωο ειναι το κουταβακι; Ετσι θα το αφησουμε στην πολη; Με ποια φυσικη επιλογη εμαθαν τα σκυλια να ζουν στην ασφαλτο; Ποια γονιδια τα προφυλασσουν απο τα αυτοκινητα; Στην φυση δεν υπαρχει αντικειμενο (η αλλο ζωο) που να κινειται με 80 χλμ/ωρα. Πως θα προσαρμοστει το σκυλι στην υπαρξη αυτοκινητων;
Δεν εχω προβλημα με την φυσικη επιλογη. Ενα πραγματικα αγριο ζωο ζει στο φυσικο του περιβαλλον και ειτε επιβιωνει ειτε οχι. Αυτο ειναι οκ για μενα.
Αλλα το να παραγουμε καθημερινα εκατονταδες κουταβια και να τα πεταμε σε ενα τελειως τεχνητο περιβαλλον, δεν ειναι φυσικη επιλογη.
Με την ιδια λογικη θα μπορουσαμε να παρουμε 100.000 παιδια, να τα εγκαταλειψουμε στην κορυφη των Ιμαλαιων και να πουμε "ελα μωρε, ζουν ελευθερα στην φυση". Ισως και καποια να επιβιωσουν, αλλα αυτο δεν κανει το επιχειρημα μας λογικο.
Μιας και κοπτεσαι τοσο πολυ για την Φυση: ενα αδεσποτο ζει κατα μεσο ορο 1.5 χρονο. Ειναι φυσικο αυτο; Ενα αγριο σκυλι ζει απο 7 - 12 χρονια.
Για να περιορισω την εκταση αυτου του σχολιου: οσα ειναι πραγματικα αγρια ζωα, τα αφηνω στην ησυχια τους. Δεν με εχουν αναγκη.
Αλλα για οσα εγω ο ιδιος αναγκασα να ζουν σε ενα τεχνητο περιβαλλον, νιωθω υπευθυνος. Η ευθυνη που νιωθω με αναγκαζει να κανω κατι γι' αυτα.
Μακαρι να μπορουσες να μου αποδειξεις, οτι ζουν σε ενα φυσικο περιβαλλον, ειναι προσαρμοσμενα στο περιβαλλον τους και δεν με εχουν αναγκη.
Αμφιβαλλω ομως οτι ο σκουπιδοντενεκες ειναι το φυσικο περιβαλλον ενος κουταβιου.
Υ.Γ. Πιστεψε με, παρα πολυ θα ηθελα να μην ξαναασχοληθω στην ζωη μου με αδεσποτα. Η δυστυχια και τα αιματα και οι θανατοι που εχω δει μου φτανουν για τις επομενες 12 ζωες. Εχω πολλες ευχαριστες ασχολιες να γεμισω την ζωη μου και ειμαι πληρης. Δεν φροντιζω αδεσποτα εξ αιτιας καποιου ψυχολογικου κενου.
Υ.Υ.Γ. Σε ενα πραγμα συμφωνουμε. Ο ορος "αδεσποτα" δεν μου αρεσει ουτε εμενα. Προτιμω να τα χαρακτηριζω "του δρομου", αλλα αυτο ειναι παρεξηγισιμο.
Υ.Υ.Υ.Γ. Η κουβεντα εχει παρα πολλα θεματα, τα οποια δεν θιγω εδω λογω χωρου. Για παραδειγμα δεν ασχοληθηκα καθολου με τις στειρωσεις, ουτε με το ζητημα της ελευθερης επιλογης του ζωου ουτε με το ζητημα του τι ειναι "φυσικο" κ.α.
Κάποτε ζούσα σε μία πόλη που τις νύχτες τριγυρνούσαν αγριόγατες – καμιά φορά και τις μέρες. Ελάχιστοι σκύλοι υπήρχαν στους δρόμους, οι περισσότεροι είχαν φαγωθεί από τα τσακάλια. Το ίδιο και οι γάτες. Κάθε πρωί έπρεπε να τινάζουμε καλά τα παπούτσια πριν τα φορέσουμε, μην τυχόν και είχαν μέσα σκορπιούς. Εκεί λοιπόν δεν ετίθετο θέμα να μαζέψεις τα αδέσποτα ή να τα στειρώσεις! Έπρεπε να μάθεις να συνυπάρχεις μ’ αυτά, εσύ να κάνεις τη δουλειά σου κι αυτά να κάνουν τη δική τους.
Φυσικά, πολλά πέθαιναν από την πείνα ή τα αυτοκίνητα. Όμως οι δρόμοι ήταν πάντα γεμάτοι από αυτά, ειδικά τις νύχτες. Ήταν σύγχρονη πόλη και αρκετά μεγάλη, γύρω στους 800.000 κατοίκους, όμως από τότε που ιδρύθηκε, οι άνθρωποι συνυπήρχαν πάντα με διάφορα τέτοια συμπαθητικά ζωάκια.
Τι θέλω να πω μ’ αυτό; Ότι συμβαίνει, είναι πραγματικότητα. Να ένα υπαρκτό παράδειγμα μιας σύγχρονης πόλης που οι κάτοικοί της ούτε καν σκέφτονται να επέμβουν στη ζωή των αδεσπότων – ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Διότι άμα πας να ορίσεις τη ζωή μιας αγριόγατας, υπάρχει ο κίνδυνος να ορίσει αυτή τη δική σου ζωή.
Κρίνω ότι είναι σχετικό με την παραπάνω συζήτηση.
Ηλια, αν παρεις 100 παιδια και τα κλειδωσεις επι 5 χρονια σε ενα υπογειο με αρουραιους, καποια απο αυτα θα επιβιωσουν.
Αυτο δεν σημαινει οτι η πραξη σου ηταν σωστη, ουτε οτι τα παιδια θα μεγαλωσουν φυσιολογικα.
Πεταμε κατα δεκαδες, καθημερινα κουταβια στους σκουπιδοντενεκεδες. Μερικα απο αυτα (το 10% ) επιβιωνουν. Οσα επιβιωνουν ζουν για 1.5 χρονο κατα μεσο ορο και μετα πεθαινουν δηλητηριασμενα απο φολες ειτε ξεκοιλιασμενα απο αυτοκινητα.
Επειδη ζηταμε ενα αλοθι στην αδιαφορια μας, αυτο το πραγμα το βαφτιζουμε φυσιολογικο. Υποστηριζουμε οτι "αστα μωρε, αφου βλεπεις οτι επιβιωνουν. Αλλωστε η ελευθερια βουλησησς ειναι το υψιστο αγαθο, γιατι να τα στειρωσω; ".
Αν υπαρξει εστω και ενας βιολογος που θα μου αποδειξει οτι ο σκουπιδοντενεκες, η φολα και η ροδα του αυτοκινητου ειναι το φυσιολογικο (βιολογικα, εξελικτικα) περιβαλλον ενος κουταβιου, εγω θα παρω πισω τα λογια μου και θα σταματησω να μαζευω αδεσποτα.
Ηλία, πολύ ενδιαφέρουσα η κατάσταση που περιγράφεις!
yetanother_s:
Πέρασα πάρα πολλά χρόνια της ζωής μου μαζεύοντας και φροντίζοντας αδέσποτα. Έχω περιθάλψει πολλά σκυλόγατα και τους έχω βρει σπίτια ήτα έχω υιοθετήσει η ίδια όταν κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Έχω προβληματιστεί πάρα πολύ για το θέμα των λεγόμενων αδέσποτων, και αναζητώ εδώ και χρόνια ένα ιδεολογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο να στηρίξω μια θέση.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλήξει ακόμη σε μια πάγια θέση. Ψάχνομαι. Ωστόσο στο σημείο που βρίσκομαι έχω φτάσει μέσα από μεγάλη πορεία και μετά από πολλή σκέψη και με πολύ νοιάξιμο και σεβασμό για τη ζωή και πολλή προσπάθεια να δω το θέμα από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες.
Ενδεχομένως η άποψη ότι τα αδέσποτα είναι άγρια ζώα της πόλης να διευκολύνει την αδράνεια. Αυτό όμως από μόνο του δεν μας λέει κάτι για την αξία αυτής της άποψης. Αν κάποιος θέλει να τη χρησιμοποιήσει σαν δικαιολογία για να αδρανήσει, μπορεί να το κάνει. Εγώ πάντως δεν την προτείνω ως δικαιολογία για αδράνεια.
Η σύγκριση των αδέσποτων ζώων με υποθετικά εγκαταλειμένα παιδιά στα Ιμαλάια δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα ζώα αυτά όσοι νοιαζόμαστε:
Τα βλέπουμε ως δική μας ευθύνη.
Συναισθάνομαι απόλυτα αυτή τη θεώρηση, γιατί έτσι ακριβώς το έβλεπα κι εγώ το θέμα μέχρι πρόσφατα. Βάσιζα δε την θεώρηση αυτή στο εξής σκεπτικό: αφού εμείς οι άνθρωποι τα εξημερώσαμε, και στη συνέχεια εμείς τα αφήσαμε στο δρόμο, εμείς έχουμε και την ευθύνη για το αν και πώς και πού και πόσο θα ζήσουν. Και φυσικά ήμουν υπέρ της συλλογής και στείρωσης και υιοθεσίας, κάτι που έκανα σε προσωπικό επίπεδο όσο μπορούσα.
Ωστόσο μέσα από πολλές κουβέντες και σκέψεις, και μέσα από τη συνύπαρξη με τα κατοικίδιά μου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η ευθύνη μας δεν συνεχίζεται επ' άπειρον και δεν είναι συλλογική. Δηλαδή, αυτός που πετάει τα κουτάβια στο δρόμο έχει ευθύνη της πράξης του, όχι εγώ. Εγώ απλώς τα συμπονάω και θέλω να κάνω κάτι για να τα βοηθήσω. Επιπλέον, η ευθύνη σταματά στην επόμενη γενιά ζώων. Έχουμε ευθύνη να νοιαστούμε να μην πεταχτούν στο δρόμο κουτάβια, έχουμε ευθύνη αν πεταχτούν να τα συλλέξουμε και να τα φροντίσουμε, αν όμως αυτά με κάποιο τρόπο ζήσουν τελικά στο δρόμο και αναπαραχθούν, ΔΕΝ έχουμε ευθύνη για τα δικά τους παιδιά. Από εκεί και μετά η ενασχόλησή μας μαζί τους δεν βασίζεται πλέον στην ευθύνη που μας αναλογεί, αλλά στη συναισθηματική αντίδραση που μας προκαλεί η παρουσία τους, αντίδραση που έχει να κάνει με τις προσωπικές ανάγκες και πεποιθήσεις του καθενός (άλλος θέλει να τα υιοθετήσει, άλλος να τα σκοτώσει, άλλος να τα βγάλει στη σύνταξη).
Σαφώς θεωρώ απαράδεκτο, εφόσον υπάρχουν κατοικίδια, να γίνεται ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή τους, χωρίς μέριμνα για τη διάθεση των νεογνών. Σαφώς θεωρώ απαράδεκτο να πετιούνται μωρά σκυλιά και γατιά στους δρόμους, αλλά και ενήλικα ζώα που έχουν συνηθίσει πλέον να ζουν με τον άνθρωπο και δυσκολεύονται να ζήσουν ελεύθερα. Έχω δει κι εγώ πολλά γατιά σε κάδους, δεν χρειάζονται τρομολάγνες λεπτομέρειες για να πεισθώ.
Αλλά βρίσκω τελείως φυσικό, πλέον, να υπάρχουν σκυλιά και γατιά που αναπαράγονται στους δρόμους, όπως υπάρχουν και ποντίκια, περιστέρια (δραπέτες και αυτά, όπως θα ξέρεις) αλλά κια άλλα ζώα λιγότερο γνωστά και αντιληπτά, όπως λόγου χάρη αρκετοί παπαγάλοι που ζουν πλέον ελεύθεροι και φωλιάζουν εδώ. Δε μου φαίνεται σκόπιμο να μαζέψουμε αυτούς τους παπαγάλους και να τους βρούμε σπίτια. Ειναι άγρια ζωά πλέον, νομίζω ότι μπορείς να το δεις καθαρά αυτό. Κατά τον ίδιο τροπο είναι άγρια ζώα και τα σκυλιά και τα γατιά, όχι τα άρτι εγκαταλειφθέντα, βέβαια, αλλά τα δέυτερης γενιάς αδέσποτα.
Πιστεύω λοιπόν ότι χρειάζεται μέριμνα ώστε να μην εγκαταλείπονται κατοικίδια. Θα μπορούσε επίσης να υπάρχει ένα νοσοκομείο όπως αυτό της Αίγινας αλλά για ζώα της πόλης, όπου θα περιθάλπονται αν είναι άρρωστα και θα αφήνονται πάλι ελεύθερα, ενώ αν είναι κάτω από μια ηλικία και χωρίς μητέρα, να δίνονται για υιοθεσία. Αυτό, για μένα, αρκεί.
Μια που δείχνει να σε ενδιαφέρει αρκετά το θέμα, αν κάποια στιγμή έχεις χρόνο και διάθεση, διάβασε την πρώτη μου ανάρτηση στο μπλογκ αυτό (δυστυχώς με παιδεύει ο υπολογιστής και δε μπορώ να βάλω τώρα σύνδεσμο) και πες μου την άποψή σου.
Νομίζω πως τελικά αυτό που μας λείπει είναι η παιδεία ώστε να δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό στα αδέσποτα ζώα.
Θεωρώ μεγάλο λάθος που κάποιοι παίρνουν κατοικίδια ως δώρα για κάποιους άλλους, όπως επίσης θεωρώ λάθος να προβαίνει κάποιος στην αγορά ενός κατοικίδιου για ένα χρονικό διάστημα έτσι ώστε να καλύψει τις ψυχολογικές του ανασφάλειες και μετά να το παρατήσει.
Φυσικά και θα πρέπει να αφήνουμε τα αδέσποτα στην ησυχία τους, όμως σε μερικά μέρη δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις, όπως σε οδούς ταχείας κυκλοφορίας και σε αυτά θα πρέπει να παρθούν μέτρα απομάκρυνσής τους. Πέραν αυτού δεν βλέπω τον λόγο να στειρώσουμε ή να επέμβουμε με οποιονδήποτε τρόπο στον πληθυσμό τους.
Αγαπητη Μελανη,
γραφοντας γυρω απο τα αδεσποτα, το να παραμενω ψυχραιμος και λογικος (οπως εκανα με τα παραπανω σχολια) μου κοστιζει μεγαλη ψυχικη προσπαθεια. Μετα απο οσα εχω ζησει, μονο να ουρλιαζω μπορω (και θα ηθελα παρα πολυ να δολοφονησω μερικους ηλιθιους, αλλα μην το πεις αυτο πουθενα σε παρακαλω).
Καταβαλλω αυτην την προσπαθεια εδω, στο μπλογκ σου, γιατι πιστευω οτι αξιζεις τον κοπο. Πιστευω οτι μιλαω σε ενα ανοιχτο και σωστο μυαλο.
Το θεμα ειναι οντως τεραστιο και περιεχει πολλα παραπλευρα θεματα (το ερωτημα γυρω απο την ελευθερια βουλησης των ζωων π.χ. ). Θα μπορουσα να γραψω τομους. Για να μην το παρατραβηξω - αρκετα με ανεχτηκες μεχρι τωρα -, σταματαω εδω.
Ας μεινουμε συμφωνοι πανω σε ενα πολυ σημαντικο σημειο, το οποιο ανεφερα και στο 1ο μου σχολιο: να εφαρμοστει ο υπαρχων νομος 3170 και να τιμωρηθουν / εμποδιστουν αυστηροτατα και αποτελεσματικα ολοι οι !%&@!$#$@@# που εγκαταλειπουν ζωα.
Αν εφαρμοστει εστω και αυτο το ελαχιστο, θα εχουμε μια δραματικη βελτιωση των συνθηκων ζωης για τα αδεσποτα. Απο εκει και μετα, κουβεντιαζουμε τα υπολοιπα με την ησυχια μας.
Αλλα οσο οι μπιιιιιπ πετανε ζωα σε σκουπιδοντενεκεδες, δεν μπορουμε να μενουμε αδρανεις. Αν καταλαβα καλα τα τελευταια σου λογια, σ' αυτο συμφωνουμε.
Σου ευχομαι το καλυτερο.
Υ.Γ. Το ξερω οτι δεν το εχεις αναγκη, αλλα μπραβο σου για τα οσα εχεις κανει υπερ των ζωων μεχρι σημερα.
Υ.Υ.Γ. Παω να διαβασω το παλιο σου ποστ τωρα.
Αόρατη μελάνη απάντησα στο μπλοκ του απειλητικού http://www.earthliberation.blogspot.com/ και ανέφερα κάτι και για σένα. Αν θες το διαβάζεις.Ευχαριστώ.
Διαβάζοντας το μπλογκ που προτείνεις σκέφτομαι πως μπορεί να έχει ενδιαφέρων ένα ιστολογιο που απειλεί όσους στειρώνουν ζώα ότι θα χάσουν την σωματική τους ακεραιότητα και ότι θα καταστρέψουν τις φιλοζωικες εταιρείες και τα σπιτια των φιλόζωων και κτηνίατρων .
Απίστευτα πράγματα διαβάζω.
Ρέζιντεντ, απάντησα στο σχόλιό σου εκεί, αν και ομολογώ ότι η απάντησή μου είναι κάπως πρόχειρη λόγω έλλειψης χρόνου. Δεν είχα καν αντιληφθεί όλο το διάλογο, είχα δυο μέρες να μπω στο μπλογκ.
Το ενδιαφέρον του ιστολογίου αυτού, το οποίο ομολογουμένως γίνεται ακραίο πολλές φορές, έγκειται στην κατάθεση μιας διαφορετικής θεώρησης του θέματος των ελεύθερων ζώων της πόλης, αυτών που έχουμε συνηθίσει να λέμε αδέσποτα. Η θεώρηση αυτή πλησιάζει πολύ τη δική μου και έχει ενδιαφέρον, γιατί εκφράζεται από ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή, όπως εγώ, αλλά έχουν καταλήξει σε απόψεις πολύ διαφορετικές από εκείνες των κλασσικών φιλόζωων. απλά θέτει άλλα κριτήρια για το τι σημαίνει αγάπη και σεβασμός, για το τι σημαίνει καλή μεταχείριση, για το ποιες είναι οι βασικές αξίες της ζωής. Οι κλασσικοί φιλόζωοι θέτουν την ευζωία, εμείς θέτουμε την αυτοδιάθεση. Οι σκύλοι δεν ξέρω ποια θέτουν, και αυτό είναι ήδη ένα πρόβλημα!
Νομίζω ότι ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με αυτά, έχει ενδιαφέρον να τα εξετάσει, έστω και για να δοκιμάσει μια διαφορετική οπτική γωνία.
Το βιντεάκι το ξέρω από παλιά, και ομολογουμένως βγάζει γέλιο κάθε φορά που το βλέπω.
Βγάζει κάπως λιγότερο γέλιο από τότε που μάθαμε αυτή την είδηση: http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=06.11.2007,id=57894056 αλλά τον συγκεκριμένο τύπο στο βιντεάκι δεν θα με πείραζε καθόλου αν μάθαινα πως το ελάφι τον έστειλε στα θυμαράκια, γιατί κρατούσε όπλο.
ένας από τους λόγους που έχω απηυδήσει με τους ανθρώπους είναι πως όχι μόνο αρνούνται πως είμαστε κι εμείς ζώα (θηλαστικά) αλλά πως αυτή μας η άρνηση πρακτικά μας έχει κατατάξει στα παράσιτα.
Διαγόρα, το περιστατικό που λες εσύ δεν είναι αστείο βέβαια, αλλά δεν έχει και μεγάλη σχέση με το βιντεάκι με τον κυνηγό. Οι εργάτες που σκοτώθηκαν δεν πήγαν να κυνηγήσουν άγρια ελάφια.
Κλείτωρ, συμφωνώ με το πρώτο σκέλος της πρότασής σου. Έχουμε μια μανία να θέτουμε εαυτούς εκτός φύσης, και από το βάθρο του ανώτερου όντος να κυβερνάμε κατά βούληση, θεωρώντας ότι "έχουμε το δικαίωμα" ως ανώτερα όντα να το κάνουμε. Γινόμαστε δηλαδή τύραννοι.
Η διακυβέρνησή μας από εκεί και πέρα μπορεί να είναι "καλή" ή "κακή", πάντα με δικά μας κριτήρια, αλλά δεν παύει να είναι τυραννία - φωτισμένη ή όχι.
Δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω το δεύτερο μέρος της πρότασης. Δηλαδή, με το να το παίζουμε ανώτεροι, δεν ξέρω αν γινόμαστε "παράσιτα". Δεν είμαι και πολύ σίγουρη τι εννοείς εδώ όταν λες "παράσιτα". Εννοείς ότι η αίσθηση ανωτερότητας μας οδηγεί στην υπερκατανάλωση; Σε αυτό θα συμφωνήσω. Αν εννοείς κάτι άλλο, εξήγησέ το μου σε παρακαλώ.
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ ένα σχόλιο που αφορά αυτήν την ανάρτηση αλλά γράφτηκε σε άλλη και επακολούθησε διάλογος εκεί.
Δημοσίευση σχολίου