Διάβασα πρόσφατα ένα ρητό που πολύ μου άρεσε:
"Ισότητα των δύο φύλων θα υπάρχει μόνο όταν πρόεδρος της δημοκρατίας θα είναι μια γυναίκα ηλίθια".
Εκ πρώτης όψεως ξαφνιάζει, έτσι δεν είναι; Για σκεφτείτε το όμως λίγο. Πόσους ανεγκέφαλους αρσενικούς δεν έχουμε ανεχθεί στην εξουσία; Ας μην πάμε μακριά, ο Μπους ο νεώτερος αποτελεί πρόσφατο και λαμπρό παράδειγμα. Αλλά και ο δικός μας Κωστάκης δεν είναι κανένα πρότυπο λαμπρής διάνοιας.
Πόσο εύκολο θα ήταν για μια γυναίκα εξίσου ανεγκέφαλη να φτάσει στο ανώτατο αξίωμα μιας χώρας;
Από τις γυναίκες περιμένουμε πάντα περισσότερα. Θέλουν ισότητα; Να την κερδίσουν, κύριοι! Η ισότητα δεν είναι φυσικό δικαίωμα, δεν είναι δώρο που μας δίνεται με τη γέννησή μας, όχι κύριοι! Η ισότητα κατακτάται με ιδρώτα και αίμα!
Μια γυναίκα σε θέση παραδοσιακά αντρική πρέπει να αποδείξει ότι είναι διπλά άξια από τους άντρες συναδέλφους της για να την παραδεχτούν. Πρέπει να αγωνίζεται καθημερινά για να αποδεικνύει συνεχώς την αξία της. Όλοι καραδοκούν για το παραμικρό της σταβοπάτημα. Οι γυναίκες που βλέπουμε σε θέσεις παραδοσιακά ανδροκρατούμενες συνήθως είναι γυναίκες ιδιαίτερα ικανές και ιδιαίτερα σκληρές - έχουν αναγκαστεί να σκληρύνουν για να αντεπεξέλθουν στην πίεση των απαιτήσεων, αλλά και για να ανταποκριθούν στο αντρικό κατά βάση πρότυπο του ρόλου που καλούνται να παίξουν. Όσες δεν το θέλησαν ή δεν το κατόρθωσαν, δεν ανήλθαν στην ιεραρχία.
Στην προσωπική και κοινωνική ζωή τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Η ευθύνη για το νοικοκυριό ανήκει παραδοσιακά στη γυναίκα. Ο άντρας που συμμετέχει στις οικιακές εργασίες θεωρείται ότι κάνει υπέρβαση καθήκοντος και του αξίζουν εύσημα. Η γυναίκα που κάνει το ίδιο θεωρείται ότι κάνει απλώς το καθήκον της - και αν δεν θέλει να το κάνει επικρίνεται.
Οι άντρες "βοηθούν" στις δουλειές του σπιτιού, και θέλουν έπαινο για την καλή τους συμπεριφορά κάθε φορά που το κάνουν. Οι γυναίκες έχουν την έγνοια της φροντίδας του σπιτιού, των παιδιών, της οικογένειας. Ακόμη και όταν το βάρος των καθημερινών εργασιών μοιράζεται, η έγνοια βαρύνει κατά κανόνα αποκλειστικά τη γυναίκα.
Φαντάζομαι πως θα υπάρχουν εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα. Εγώ προσωπικά δεν έτυχε να γνωρίσω ποτέ καμμία εξαίρεση. Αλλά και αν υπάρχουν, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ναι, έχουν γίνει τεράστια βήματα, έχουν γίνει πολλές κατακτήσεις, έχουμε όμως ακόμη δρόμο μπροστά μας για την πλήρη ισότητα των φύλων.
Αν και, βλέποντας ορισμένες χαριτόβρυτες κυρίες της πολιτικής μας σκηνής, ομολογώ ότι ίσως η ισότητα να βρίσκεται πραγματικά προ των πυλών....
:-)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
24 σχόλια:
προτιμώ γυναίκα πρόεδρο δημοκρατίας όμορφη και έξυπνη...
Συμφωνώ σε όλα μέχρι και την τελευταία τελεία.
Βέβαια ελπίζω να μην χρειαστεί να κυβερνηθούμε από ηλιθίους για να πιστοποιηθεί η ισότητα των δύο φύλων.
Νομίζω πάντως ότι είμαστε σε καλό δρόμο όπου μέρα με τη μέρα πλησιάζουμε αυτή την περιβόητη ισότητα. Στην Ελλάδα τα στερεότυπα ακόμα καλά κρατούν αλλά θέλοντας και μη -όπως και στα περισσότερα πράγματα- θα ...εμπνευστούμε απ' τους ξένους και θα προσχωρήσουμε μπροστά :)
*προχωρήσουμε
Θα συμφωνούσα κι εγώ, αν δεν έβλεπα γύρω μου το πλειοψηφικό ποσοστό των γυναικών να αποδέχονται, οικειοθελώς και ευχαρίστως, το ρόλο του κομπάρσου, προκειμένου ν' αφήσουν στους άντρες-πρωταγωνιστές την ευθύνη της λήψης των αποφάσεων.
Σε όλα τα επίπεδα - επαγγελματικό, οικογενειακό, κοινωνικό, όλα.
Καλή η ισότητα των φύλων, αλλά δε ρωτήσαμε τις γυναίκες αν τη θέλουν.
Ηλία, μεγάλο θέμα αυτό...
Θα έλεγα ότι η ισότητα είναι δικαίωμα τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Θεωρώ ότι είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων να έχουν ίσες ευκαιρίες να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και ίση αντιμετώπιση με όλους τους άλλους ανθρώπους. Αν ισχύει αυτό και παρ' όλα αυτά κάποιοι θέλουν να κάνουν τον κομπάρσο, με γεια και με χαρά τους. Αρκεί να έχουν την ευκαιρία, αν θέλουν να αναλάβουν και τον προωταγωνιστικό ρόλο, ή να αναλάβουν ένα ρόλο ισάξιο με τον ρόλο του άλλου.
Για να έχουν όμως ουσιαστικά ίσες ευκαιρίες, χρειάζεται να υπάρχει ισότιμη αντιμετώπιση ουσιαστική και όχι μόνο τυπική. Και η ουσία ξεκινάει από την ανατροφή.
Όταν θεωρούμε πολύ φυσικό να χαρίζουμε σετ μαγειρικής και κούκλες στα κοριτσάκια και όχι στα αγοράκια (γιατί; μήπως αυτά δεν ανοίξουν σπιτικό, μήπως δεν θα γίνουν γονείς;) και να χαρίζουμε σετ εργαλείων και παιχνίδια δράσης στα αγοράκια και όχι στα κοριτσάκια (γιατί; μήπως αυτά δεν θα μαστορέψουν, μήπως δεν θα βγουν στη ζωή να αγωνιστούν;), ήδη θέτουμε τις βάσεις για τους ρόλους των φύλων. Τα κοριτσάκια αυτά όταν μεγαλώσουν θέλουν να κάνουν τους κομπάρσους, γιατί αυτό έχουν διδαχτεί να κάνουν, και αισθάνονται άβολα και αμήχανα να κάνουν οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να αισθάνονται φόβο, ντροπή, ενοχές, ένα σωρό παράλογα αλλά καθοριστικά συναισθήματα.
Θα μιλήσω από προσωπική πείρα:
Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σχέση συμβίωσης, ξαφνιάστηκα τρομερά από τη συμπεριφορά μου. Ενώ οι αντιλήψεις μου ήταν κάργα φεμινιστικές, σαφώς υπέρ της ισοτιμίας των ρόλων και λοιπά, η στάση μου ήταν στάση κλασσικής συζύγου και νοικοκυράς. Ανέλαβα τα ψώνια και το μαγείρεμα (και το καφεδάκι του πασά, ειρήσθω εν παρόδω), με την αίσθηση ότι "όφειλα" να το κάνω. Κι ενώ μέσα μου συχνότατα έβραζα και επαναστατούσα, όταν προσπαθούσα να αλλάξω την ισορροπία στο σπίτι, ένιωθα τρομερές ενοχές. Γιατί μέσα στο κεφάλι μου ήταν (και ακόμα είναι) περασμένες ρουτίνες που με οδηγούσαν να συμπεριφέρομαι έτσι.
Υποθέτω ότι πολλές γυναίκες, ίσως οι περισσότερες, έχουν ανταποκριθεί τόσο καλά στο ντρεσσάρισμα (και οι άντρες από την πλευρά τους αντίστοιχα), ώστε ούτε καν προβληματίζονται πάνω στο αν θέλουν να είναι έτσι ή όχι. Έτσι είναι και τέρμα. Μερικές ίσως να νιώθουν μια αόριστη δυσφορία, χωρίς όμως να μπορούν να εντοπίσουν ακριβώς την αιτία της. Η κλασική αντιμετώπιση είναι "τι να κάνουμε, έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά από τους άντρες, και πάλι καλά να λέμε".
Δεν ξέρω αν γίνεται κατανοητό αυτό που λέω, δεν ξέρω καν αν ισχύει σε μεγάλη κλίμακα - υποψιάζομαι όμως ότι κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για όλες, λίγο πολύ.
Θα χρειαστεί να περάσουν τρεις τέσσερις μεταβατικές γενιές, πιστεύω, μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάβαση στην πραγματική ισοτιμία - αν δεν έχουμε κανέναν μεσαίωνα νωρίτερα.
Χμμμ... Δεν έχεις άδικο!
Ο Τζι Ντάμπγια Μπους έχει μια αδελφή, αλλά δεν ξέρω τι παίζει από IQ...
Πάντως και η Σάρα Πέηλιν ήταν καλή περίπτωση, έστω και αν έπρεπε πρώτα να τα τινάξει ο Μακ Κέην...
Εμένα η γυναίκα μου, όταν κάνω δουλειές στο σπίτι, μού δίνει κύβους ζάχαρης.
10 κιλά έχω πάρει από τότε που παντρεύτηκα.
Πάντως, δεν είμαι ακριβώς σίγουρος πώς λειτουργεί το θέμα των διακρίσεων των φύλων στον εργασιακό τομέα. Μπορώ να βεβαιώσω ότι νέες και όμορφες συγχωρούνται πιο εύκολα από τους προϊσταμένους τους για λάθη και άγνοια από ότι οι αρσενικοί συνάδερφοί τους.
Ίσως στις χαμηλές βαθμίδες να προτιμούνται οι γυναίκες (νέες και όμορφες κατά προτίμηση, επαναλαμβάνω), αλλά για τις υψηλές, που είναι "σοβαρά τα πράγματα", γίνεται ξεσκαρτάρισμα και επιπλέουν οι άντρες (και οι φελοί επίσης).
"Οφείλεις" να παραδεχτείς ότι το "γατακίσιο" στυλ ως μέθοδος φοριέται πολύ από πολλές γυναίκες προκεμένου να ανέλθουν, γενικά. Θα έλεγα ότι υπάρχει revival της μεθόδου, προφανώς εξ αιτίας τού αυξανόμενου ανταγωνισμού.
Και βέβαια ευθύνονται ΟΛΑ τα φύλα σε αυτό.
Να (σού) επιστήσω και την προσοχή στο ρόλο τού κομπάρσου:
ο μαζοχιστής έχει συνυπευθυνότητα στο έγκλημα που θα διαπράξει ο σαδιστής. Αν μη τι άλλο, τού δίνει "θάρρος" και τον εξαχρειώνει.
Ναι στο ρόλο τού κομπάρσου, αλλά οφείλει και ως κομπάρσος να απαιτεί σεβασμό και ηθική ισοτιμία!
Idom
Συμφωνώ απόλυτα με ότι έγραψες.
Και φυσικά όλα αυτά τα στερεότυπα δείχνουν πόσο οπισθοδρομική είναι ακόμα η κοινωνία (αναφέρομαι "στις κοινωνίες" όλων των χωρών).
Φυσικά με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι, τα στερεότυπα δεν ξεπερνώνται εύκολα. Να μην αναφέρω κάτι άτομα που ξέρω (της ηλικίας μου-ούτε καν ενήλικα) που έχουν μυαλά του μεσαίωνα, θεωρούν ως δεδομένο ότι η γυναίκα δουλεύει στο σπίτι κτλ.
ΑΧΧΧΧ, αυτός είναι ο κόσμος σήμερα...
Το προηγούμενο σχόλιο μεταφέρθηκε στο πτυελοδοχείο, διότι δεν έδειχνε καμμία διάθεση για συζήτηση παρά μόνο για καυγά, άσε που ήταν κι εκτός θέματος (το βασικότερο).
@Ίδομ:
"Και βέβαια ευθύνονται ΟΛΑ τα φύλα σε αυτό."
Και τα επτά; :-D
Ο μαζοχιστής είναι συνυπεύθυνος, αλλά μόνο τον σαδιστή κλείνουν μέσα για ξυλοδαρμό και φόνο. Γιατί άραγε;
Φυσικά και είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Όμως ένας είναι που τελικά τρώει το αγγούρι. Όταν θέλησα να αλλάξω τις ισορροπίες στο σπιτικό μου, συνάντησα αντίσταση. Εγώ πήρα την ευθύνη μου, το έτερον μέρος δυσανασχετούσε. Γιατί άραγε;
Αν μας συνέφερε όλους να είναι ισότιμη η σχέση, θα το είχαμε ήδη κάνει, δεν νομίζεις;
@ Αόρατη Μ.
Ναι μεν, αλλά...
... θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Υπήρχαν γυναίκες και άντρες που είχαν βολευτεί στην παλιά παραδοσιακή κατανομή των "ρόλων" στο ζευγάρι. Και από πίσω το κέρατο ή όποιες άλλες παρασπονδίες πήγαιναν σύννεφο.
Εννοείται ότι προφανώς κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να θέτει ξεκάθαρα τις απαιτήσεις του. Στην πράξη βέβαια ισχύει ο κανόνας τής προσφοράς και τής ζήτησης.
Αν εσύ ορθώσεις ανάστημα στον άντρα σου, πιθανόν εκείνος να σε παρατήσει για μία "γατούλα" που αρχικά θα τού φιάχνει τον καφέ και συν τω χρόνω θα τον βάλει να τής πάρει υπηρέτρια για τον δικό της (τής γατούλας) καφέ.
(Ως παράδειγμα το φέρνω - μην παρεξηγήσεις την θάρρητα.)
Καλημερα στην παρέα. Έκανα ζάππινγκ από άλλο ιστολόγιο και βρέθηκα στην κουβέντα σας.
Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ ή διαφωνώ με τις απόψεις που διαβάζω. Πιστεύω απλά ότι σε κάθε περίσταση "είσαι, ό,τι αισθάνεσαι". Υπό αυτό το πρίσμα, πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα να αναπτυχθεί το συναίσθημα του αυτοσεβασμού, ελευθερίας χωρίς απαραίτητα να καταργηθούν οι διακριτοί ρόλοι. Δεν θεωρώ τους διακριτούς ρόλους ως αυτοσκοπό, αλλά και το να λέμε ότι επιτύχαμε την ισότητα επειδή δίνουμε ταμπόν στα αγοράκια και προφυλακτικά στα κοριτσάκια (να μην το σχολιάσουμε κυριολεκτικά αυτό, έτσι?), νομίζω ότι παραβλέπει σημαντικές παραμέτρους της "εξίσωσης".
Για παράδειγμα (Αόρατη Μελάνη), αναφέρεσαι στο καφεδάκι του πασά.
Δεν καταλαβαίνω γιατί εστιάζεις σε μια εσωτερική σου σύγκρουση. Αν εσύ φτιάχνεις τον καφέ απο αγάπη/ εκτίμηση για τον συντροφό σου, και αν βέβαια ο εν λόγω σύντροφος δεν είναι πασάς, αυτόματα, το καφεδάκι "καταξιώνεται" (ως χειρονομία) στα δικά σου μάτια και στα μάτια του συντρόφου σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι την ίδια στιγμή δεν υπάρχουν καφεδάκια που "απαξιώνονται". Ιδού, λοιπόν πώς λύνεται (ίσως?) το δίλημμα, χωρίς να ακυρώνονται οι διακριτοί ρόλοι.
Από την άλλη, θα σε ρωτούσα (ρητορικά στην προκειμένη περίπτωση), αν έχεις υπαρκτούς λόγους να αισθάνεσαι σύγκρουση. Θα με ενδιέφερε πχ αν συζήτησες το θέμα με τον σύντροφό σου, ίσως να ακούσω την άποψή του κτλτκτλ. Αλλά ελπίζω ότι η οπτική μου γωνία είναι ξεκάθαρη.
Επίσης, όταν θεωρούνται ώς μέτρο επιτυχίας της "εξίσωσης" τα ίδια στερεότυπα που προσπαθείς να καταργήσεις (και που στην Ελλάδα καλά κρατούν (Αστρον)), στην ουσία ενισχύεις το πρόβλημα. Συμφωνώ δηλαδή και στο ότι τελικά φταίνε όλα τα φύλα (επτά? !!!)
Για να αναφερθώ και στο τσιτάτο αφορμή του σχολίου: αν όνειρο μιας γυναίκας είναι να γίνει πρόεδρος αντάξια ενός ηλιθίου προέδρου, τότε η γυναίκα αυτή είναι όντως ηλίθια και η εξίσωση έχει ήδη επιτευχθεί. Απλά η ίδια είναι ηλίθια και δεν το έχει καταλάβει...
Προφανώς τα παραπάνω δεν γράφονται με απολυτο τρόπο. Απλά προσπαθώ να αναδείξω και καποια (αλλη?) οπτική γωνία.
Μαύρος Πητ
Μπράβο Μαύρε Πητ!
Καλά τα λες.
Ιστολόγιον δεν έχεις να σε επισκεφτούμε;
Idom
Μαύρε Πητ,
Σωστά είναι αυτά που λες, και δεν βλέπω να έρχονται σε αντίθεση με αυτά που λέω εγώ.
Φυσικά και μπορεί να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι με ισοτιμία και σεβασμό. Αρκεί οι ρόλοι να είναι ευέλικτοι και προαιρετικοί, να τους αναλαμβάνει κανείς με την ελεύθερη βούλησή του, να έχει εναλλακτικές ουσιαστικά και όχι μόνο στα λόγια.
Πώς μπορώ να ψήσω καφεδάκι οικειοθελώς, με αγάπη και με χαρά, όταν ο σύντροφός μου παίρνει αυτοβούλως τον ρόλο του πασά και θεωρεί δεδομένο ότι είναι μέρος του ρόλου μου να του ψήνω καφεδάκι, χωρίς να το έχουμε διαπραγματευτεί ποτέ, χωρίς να έχει λάβει υπόψη του τη δική μου τοποθέτηση;
Και φυσικά το ¨ρητό" που έδωσε αφορμή για την ανάρτηση δεν προορίζεται για να το πάρουμε στα σοβαρά. Είναι ένα ευφυολόγημα, μια "εξυπνάδα", μια υπερβολή που χρησιμεύει για να καταδείξει τα κακώς κείμενα μιας κατάστασης. Αυτό που προσπαθεί να πει ο ποιητής, είναι ότι υπάρχει διακριτική μεταχείριση ανδρών και γυναικών, ότι από τις γυναίκες στις διοικητικές θέσεις έχουμε πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις ενώ με τους άντρες είμαστε πιο επιεικείς, ότι γενικά είμαστε πιο συνηθισμένοι να βλέπουμε άντρες σε τέτοιες θέσεις (αν και αυτό φυσικά αλλάζει, όπως καλά ξέρουμε).
Δεν θέλει να πει ότι θα έπρεπε ΟΝΤΩΣ να μας κυβερνά μια γυναίκα ηλίθια. Ούτε κι εγώ θα πρότεινα ποτέ να αντιστραφούν τα στερεότυπα. Και ειλικρινά δεν νομίζω ότι φάνηκε κάτι τέτοιο σε όσα είπα.
Αγαπητή Αόρατη μελάνη,
Νομίζω ότι ένας άντρας που θέλει έπαινο για την καλή του συμπεριφορά (όπως γράφεις) είναι μάλλον ανώριμος. Είναι σαν να λέμε ότι ένας μαντράχαλος π.χ 35 χρονών να σου λέει ότι τρώει όλο το φαΐ του, επειδή αν δεν το φάει θα του το φάει ο Κακός Λύκος!
Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι αποδεκτή από παιδάκι 4 χρόνων, αλλά στην περίπτωση του μαντράχαλου αποτελεί παιδισμό και ανωριμότητα. Το ζητούμενο είναι (για να συμφωνήσω με τον Μαύρο Πητ) να δούμε τις ενέργειές μας (εκατέρωθεν άντρες- γυναίκες) ως εκφράσεις της αγάπης σε μια σχέση. Και από εκεί και πέρα επιλέγουμε ΠΩΣ να εκφράσουμε την αγάπη μας. Και υποτίθεται ότι σε μια σχέση υπάρχει αποδοχή των τρόπων που επιλέγει ο σύντροφος μας να εκφράσει την αγάπη του. Ειδάλλως, άμα είναι να μαλώνουμε για το βαθύτερο νόημα του καφέ, τότε άσ'το καλύτερα...
Θα συμφωνήσω και με τον Idom που αναδεικνύει μηχανισμούς διακρίσεων εναντίον του ισχυρού φύλου, και με τον Εlias που επισημαίνει ότι τα θέλουν και οι γυναίκες (ή κάτι τέτοιο).
Λεμόνι
@ Αορατη Μελάνη,
Κοίτα να δεις, τι μαργαριτάρια ανακαλύπτει κανείς στα πτυελοδοχεία! Ευχαριστω για την υπόδειξη με τους Ανώνυμους, τους Επώνυμους και τα Γιου-Αρ-Ελ.
@ Ιdom,
Ιστολόγιον? Τι είναι ιστολόγιον? Μπα δεν με "βλέπω". Πέραν της απέραντης αγνοιάς μου επί του θέματος (Δεν βλέπεις τι γίνεται? Ζούμε, φίλε μου, από τις "λεμονόκουπες" που οι άλλοι πετάνε στα σκουπίδια τους! :-D), προτιμώ να "τσιμπολογάω"...
@ Αόρατη Μελάνη (επί του θέματος)
Ούτε και εγώ νομίζω ότι διαφωνούμε. Απλά, θεωρώ ότι όσο στερεότυπο είναι μια γυναίκα- νοικοκυρά, άλλο τόσο στερεότυπο καταντάει πολλές φορές και μια γυναίκα- φεμινίστρια. Με τις "αυτόματες" συμπεριφορές να υιοθετούνται "ως οφειλαν" και στις δύο περιπτώσεις. Just be yourself σε μια σχέση (που λένε). Και αυτό ισχύει για άντρες και γυναίκες. Για τον επαγγελματικό χώρο, πάλι, σίγουρα θεωρώ ότι κάθε φύλο έχει τις δικές του "δυσκολίες" και βέβαια το ίδιο φαινόμενο μπορεί να ερμηνεύεται διαφορετικά λόγω διαφορετικής ψυχολογίας (Elias σε αντιγράφω ή μου φαίνεται?). Αλλά ενίσταμαι όταν το θέμα της ισότητας εξαντλείται (με ευθύνη του φεμινιστικού κινήματος) σε κάποια στατιστικά νούμερα. Η νοοτροπια αυτή δεν διαφέρει πολύ από την νοοτροπία εκείνων των αρσενικών που νομίζουν ότι το πουλάκι τους μεγαλώνει, επειδή απέκτησαν κάμπριο αμάξι.
Φίλε μου Λεμόνι, πολύ σωστά τα βρίσκω αυτά που λες.
Μαύρε Πητ, να που καταφέραμε να συμφωνήσουμε στο τέλος!
Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι όλα τα στερεότυπα είναι κακό πράμα γιατί περιορίζουν την ελευθερία μας.
(έχω μια μανία να καταφέρνω να συμφνώ με όλους, πολύ πικραίνομαι άμα διαφωνούμε, είμαι πολύ αφελής;-)
@ Μαύρο Πητ!
" Ζούμε, φίλε μου, από τις "λεμονόκουπες" που οι άλλοι πετάνε στα σκουπίδια τους! "
Μαύρε Πητ μου, είναι λίγο παρεξηγήσιμο αυτό. Εννοείς ότι όσοι σερφάρουν καταναλώνουν τις μετριότητες που οι ιστολόγοι γράφουν στα blog τους;
Έχει μία δόση αλήθειας, δεν λέω...
Πάντως εύκολα μπορείς να γίνεις εξπέρ ιστολόγος.
Idom
"Πάντως εύκολα μπορείς να γίνεις εξπέρ ιστολόγος."
Ναι καλέ! Πάρε παράδειγμα τον Ίδομα!
:-D
Ίδομ, άλλη έννοια είχαν οι λεμονόκουπες. Ο Μαύρος Πητ εννοούσε ότι διαβάζοντας την ανάρτησή μου με τίτλο "Πτυελοδοχείο" έμαθε πώς μπορεί να κάνει το όνομά του να εμφανίζεται στην κορυφή των σχολίων που αναρτά [με άλλα λόγια, μάζεψε μια χρήσιμη "λεμονόκουπα" από τα "σκουπίδια" μου].
Δεν εννοούσε ότι οι μπλόγκερς γράφουν σκουπίδια και οι αναγνώστες είναι ρακοσυλλέκτες.
Αλλά όποιος έχει τη μύγα...
:-D :-D :-D
Αααααα!...
Είπα και 'γω...
Idom
@ Αόρατη Μελάνη,
Με "καλύψατε" πλήρως! Καλύτερα δεν θα μπορούσα να το εξηγήσω...
Μπα, η ισότητα αργεί να έρθει. Δεν ερχεται ούτε με την αναρίχηση μιας ηλίθιας γυναίκας στην προεδρία (μήπως χρειάζεται εξυπνάδα για να ασκήσεις καθήκοντα προέδρου δημοκρατίας; Αφού δεν υπάρχουν καθήκοντα!). Τελικά ούτε και για πρωθυπουργού καθήκοντα χρειάζεται ευφυία. Μόνο ένα γερό όνομα (καλή ώρα...).
Τώρα για τους άντρες που κάνουν σπιτικές δουλειές, όταν υπάρχουν τόσο πολλοί που ΔΕΝ κάνουν, ε, φυσικό είναι να εισπράττουν τον έπαινο οι ολίγοι "καλοί". "Ενθάρρυνση" το λένε στην ψυχολογία...
Ηλιότυπον, δεν έχεις κι άδικο...
...πάω να ψήσω καφεδάκι στον πασά μου, για ενθάρρυνση! :-)
Δημοσίευση σχολίου