Σας προειδοποιώ: το κείμενο αυτό δεν είναι ανώδυνο. Αφορά όλους εμάς (ναι, βάζω και τον εαυτό μου μέσα) που θεωρούμε εαυτούς φιλόζωους κι έχουμε ή είχαμε κατά καιρούς κατοικίδια τα οποία φροντίζουμε με στοργή, συχνά και με αυταπάρνηση. Αφορά ακόμη όλους εκείνους που επισκέπτονται περιποιημένους ζωολογικούς κήπους, ενυδρεία και λοιπά, ενθουσιασμένοι στην προοπτική της επαφής με τα ζώα.
Κι ερωτώ: τι σημαίνει «φιλόζωος»;
Και απαντώ: αυτός που αγαπά τα ζώα.
Κι ερωτώ: τι σημαίνει «αγαπώ»;
Εδώ το πράγμα δυσκολεύει.
Ακόμη και οι μεγάλοι φιλόσοφοι δυσκολεύονται στον ορισμό της αγάπης. Κι όμως όλοι μας, με κάποιον τρόπο, συνεκδοχικά, διαισθητικά, εμπειρικά, έχουμε κάποια ιδέα μέσα στο κεφάλι μας. Εγώ έχω δώσει κάποιους ορισμούς που ανταποκρίνονται στη δική μου αντίληψη της λέξης.
Σ’ αγαπώ σημαίνει χαίρομαι που υπάρχεις και ομορφαίνεις με την παρουσία σου τον κόσμο. Σ’ αγαπώ σημαίνει σε σέβομαι και σε δέχομαι όπως ακριβώς είσαι. Σ’ αγαπώ σημαίνει σε αναγνωρίζω σαν πλάσμα ισότιμο με εμένα, με δικαίωμα στη ζωή και την αυτοδιάθεση.
Πώς λοιπόν εκδηλώνουμε την αγάπη μας αυτή στα αντικείμενά της, τα ζώα;
Πρώτον και καλύτερον, τους στερούμε την ελευθερία τους.
Όσο καλό αφεντικό κι αν είναι κανείς, δεν παύει να είναι αφεντικό, κάποιος δηλαδή που αποφασίζει για λογαριασμό του ζώου τον τρόπο ζωής του. Αναρωτιέμαι αν όλοι εμείς οι φιλόζωοι, που θεωρούμε ότι παρέχουμε άριστες συνθήκες διαβίωσης στους προστατευόμενούς μας, θα δεχόμασταν ως ικανοποιητικό έναν τέτοιο τρόπο ζωής για εμάς τους ίδιους. Τα πάντα ελέγχονται: Πού θα ζήσει, πού θα κοιμάται, πού και πότε θα ουρεί και θα αφοδεύει, με τι τρόπο θα διασκεδάζει, αν, πώς και πότε θα συναναστρέφεται ομοίους του. Και αυτό μας φέρνει στο επόμενο θέμα:
Δεύτερον και τσουχτερόν, τους ακρωτηριάζουμε το σώμα.
Ξεκινώντας από τα σχετικά «ανώδυνα» αυτιά, ουρές και τα τοιαύτα, και φτάνοντας μέχρι το άκρον άωτον της αγάπης, την αφαίρεση των γεννητικών οργάνων. Ξέρω τα επιχειρήματα: γατιά χαλκομανίες στην άσφαλτο, άρρωστα και πεινασμένα αδέσποτα, κουτάβια στα αζήτητα, ψευδοκυήσεις, πυομήτρα, συμμορίες εξαγριωμένων αρσενικών… Εγώ η ίδια έχω πάει ένα σωρό ζώα στον κτηνίατρο για στείρωση. Η σκύλα μου είναι στειρωμένη. Ωστόσο, φίλτατε αναγνώστη, φαντάσου για μια στιγμή τον εαυτό σου – ή ακόμη καλύτερα, τα παιδιά σου – στη θέση των ευνουχισμένων, ακρωτηριασμένων ζώων. Για το καλό τους φυσικά.
Ανατρίχιασες;
Η σεξουαλικότητα είναι δύναμη. Κάθε μορφή δύναμης στον κόσμο μας, ακόμη και το χρήμα ή η πολιτική εξουσία, δεν είναι παρά προεκτάσεις της σεξουαλικότητας. Ελέγχοντας απόλυτα τη σεξουαλικότητα των ζώων, ασκούμε πάνω τους απόλυτη εξουσία και τους αφαιρούμε κάθε ισχύ.
Τρίτον και υπουλότερον, τα εξευτελίζουμε, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Τα κουρεύουμε (για τη ζέστη), τους φοράμε παλτά (για το κρύο), τα βάζουμε να κυνηγάνε μπάλες (για να γυμναστούν)… Γελάμε μαζί τους, συχνά καλοπροαίρετα, πάντα όμως με ανωτερότητα. Τα κατοικίδιά μας έχουν ακριβώς τόση αξιοπρέπεια όση τους επιτρέπουμε εμείς να έχουν.
Τους στερούμε τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν μόνα της ανάγκες τους κατά τη δική τους κρίση και με το δικό τους τρόπο, και τους παρέχουμε γελοία υποκατάστατα. Και φυσικά για τη σεξουαλικότητα δεν μπορεί να υπάρξει κανένα υποκατάστατο – απλώς την ακυρώνουμε.
Αν συλλογιστεί κανείς πόση φασαρία γίνεται για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και τη σημασία της για τη σωματική και ψυχική υγεία, είναι ν’ απορείς πώς μπορούμε να μιλάμε για αγάπη προς τα ζώα ενώ ταυτόχρονα τα ευνουχίζουμε ή τα καταδικάζουμε σε μόνιμη σεξουαλική αποχή.
Είμαστε τύραννοι, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι. Φωτισμένοι ίσως, με καλές προθέσεις, αλλά ωστόσο τύραννοι, με απόλυτη εξουσία την οποία ασκούμε στα κατοικίδιά μας ανενδοίαστα. Ακόμη κι αν ότι κάνουμε είναι πραγματικά προς όφελός τους (με ποια κριτήρια ωστόσο; δικά τους ή δικά μας;) είμαστε εμείς που τους το επιβάλλουμε. Θα μπορούσαμε να κάνουμε και το αντίθετο – και πράγματι αρκετοί το κάνουν. Επιβάλλουμε στα ζώα έναν τρόπο ζωής που ενδεχομένως να τους προσφέρει υγεία και μακροημέρευση, αλλά που δεν τους παρέχει τη δυνατότητα της αυτοδιάθεσης και που έχει ελάχιστη σχέση με τις δικές τους αξίες και ανάγκες.
Η σκύλα μου είναι τώρα 7 χρονών, στειρωμένη. Της αρέσει να τρέχει ελεύθερη, να κυλιέται σε ψοφίμια, να τρώει ανθρώπινα ούρα και κόπρανα και γενικώς να τρώει ό,τι βρει μπροστά της και είναι αμυδρά φαγώσιμο. Εννοείται ότι αυτή της η ανάγκη δεν έχει να κάνει με πείνα. Θέλοντας κάποτε να διαπιστώσω τα όριά της στο θέμα του φαγητού την άφησα να φάει όσες κροκέτες άντεχε. Αφού έφαγε ποσότητα περίπου τριπλάσια από τη συνηθισμένη μερίδα της, έκανε εμετό και μετά άρχισε να ξανατρώει. Της αρέσει να τινάζεται όταν είναι βρεγμένη, να τρέχει σαν παλαβή γύρω-γύρω στο σαλόνι, να μασουλάει κάθε λογής αντικείμενα και φυσικά να ανεβαίνει σε καναπέδες και κρεβάτια, γεμίζοντάς τα τρίχες και λάσπες. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται μέχρι και χαριτωμένα. Κάποιος μπορεί να πει «κάνει σαν μικρό παιδί».
Ναι. Η διαφορά όμως είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μικρό παιδί. Δεν είναι καν μικρό σκυλί.
Είναι ένα ενήλικο ζώο το οποίο φυσιολογικά θα φρόντιζε μόνο του τον εαυτό του. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, θα τη φροντίζω εγώ, από την κούνια μέχρι τον τάφο. Μπορεί να της αρέσει αυτό, μπορεί και όχι. Το θέμα είναι ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Ούτε κι εγώ άλλωστε από ένα σημείο και μετά. Γιατί όλες οι άλλες επιλογές πλέον θα μας φέρουν πολύ πόνο και δεν το θέλουμε.
Όλοι μας επικροτούμε το γονιό που αφήνει το ενήλικο παιδί του να φύγει από το σπίτι και το ενθαρρύνει μάλιστα. Γιατί κατηγορούμε τον «ιδιοκτήτη» ή «αφεντικό» (λέξεις καθοριστικές) που αφήνει ελεύθερο το ενήλικο πια κατοικίδιό του; Επειδή δεν του δίδαξε εγκαίρως να είναι ελεύθερο. Αν είχε ζήσει ελεύθερο από την αρχή, θα ήταν ένα πλάσμα άγριο, ελεύθερο, θα όριζε μόνο του τη ζωή του. Και ναι, πιθανότατα θα πέθαινε σύντομα και σκληρά – σαν όλα τα άγρια, ελεύθερα ζώα.
Σχετικά με το περίφημο επιχείρημα, που αφορά συνήθως ωδικά πτηνά αλλά και πολλές ράτσες σκύλων και διάφορα άλλα ζώα, ότι «αυτά έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να ζήσουν στη φύση, αν τα αμολήσεις θα πεθάνουν, είναι φτιαγμένα για να ζουν κοντά στον άνθρωπο», ερωτώ: Γιατί πρέπει να υπάρχουν φυλές ή είδη ζώων «φτιαγμένα» για να ζουν μόνο κοντά στον άνθρωπο; Γιατί να δημιουργούμε πλάσματα εξαρτημένα και ανελεύθερα, πλάσματα με στρεβλωμένη φύση, τερατουργήματα για τη δική μας διασκέδαση; Και μια που «ήδη υπάρχουν» γιατί τα δημιούργησαν οι σοφοί και φιλεύσπλαχνοι πρόγονοί μας, γιατί πρέπει να διαιωνίζουμε την ύπαρξή τους;
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ανεύθυνη, άσπλαχνη κι επιπόλαιη, δηλώνω τα εξής:
Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε κανένα ζώο κατοικίδιο.
Δεν έχουμε δικαίωμα να αποφασίζουμε για τον τρόπο ζωής των άλλων ζώων.
Κάθε ζωντανό ενήλικο πλάσμα έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Κάθε ζωντανό πλάσμα έχει δικαίωμα στην ευκαιρία να ζήσει και να αναπαραχθεί με τον τρόπο του.
Μίλησα κυρίως για τα σκυλιά, επειδή είναι από τα πιο διαδεδομένα κατοικίδια, κι επειδή εγώ προσωπικά αυτή τη στιγμή έχω σκυλί. Εννοείται όμως ότι τα ίδια, με ελαφρές παραλλαγές, ισχύουν και για τις γάτες, τα άλογα, τα ινδικά χοιρίδια, τις χελώνες, τις ιγουάνες και ό,τι άλλο θέλετε. Δεν συζητάμε καν για τα πουλιά, πλάσματα που μπορούν να πετάξουν στους ουρανούς και που καθηλώνονται σε μικροσκοπικά κλουβιά. Ούτε για τα ψάρια, με τα οποία δεν μπορούμε να έχουμε καν μια στοιχειώδη συναισθηματική επαφή, όπως με τα θηλαστικά ή τα πουλιά, και μόνο σκοπό ύπαρξης έχουν να μας τέρπουν με τα χρώματά τους.
Πολλά λέγονται για το γεγονός ότι ο σκύλος «διάλεξε» να είναι με τον άνθρωπο. Προφανώς αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορούμε να το υποθέσουμε και να αναζητήσουμε κάποιες ενδείξεις.
Εγώ όμως λέω ότι: ο σκύλος δεν είναι διόλου πιθανό να «διάλεξε» να είναι με τον άνθρωπο. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάποια ζώα σπρωγμένα από την πείνα πλησίασαν τον άνθρωπο για να βρουν αποφάγια. Δεν έχουμε όμως λόγο να υποθέσουμε ότι θέλησαν να τον υπηρετήσουν από ευγνωμοσύνη. Αντίθετα έχουμε κάθε λόγο να υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος, αφού τα προσέλκυσε με τα αποφάγια, τα αιχμαλώτισε και τα εξανάγκασε να φερθούν όπως τον εξυπηρετούσε. Είτε εξαντλώντας τα με στέρηση τροφής, περιορισμό και ξύλο (μέθοδοι διαδεδομένοι ακόμη και στους σημερινούς πολιτισμένους, πολλώ δε μάλλον στους απολίτιστους πρωτόγονους) είτε απομακρύνοντας τα μικρά από τη μητέρα τους και εκπαιδεύοντάς τα να τον υπακούουν (με τις ίδιες μεθόδους, απλά στα μικρά κουτάβια δεν χρειάζεται τόσο πολλή βία, υποκύπτουν πιο εύκολα). Τα ζώα που δεν υπάκουσαν και δεν προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του αφέντη, απλώς εγκαταλείφθηκαν ή σκοτώθηκαν για να μην ενοχλούν. Αυτά που έμειναν κοντά στον άνθρωπο και αναπαράχθηκαν ήταν όσα έσκυψαν το κεφάλι και του έγλειψαν τα χέρια. Και αυτά τα χαρακτηριστικά κληρονόμησαν και στους απογόνους τους.
Αν πιάσουμε τα άλογα, είναι προφανές ότι δεν έχουν καμμία διάθεση να πλησιάσουν τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος τα καταδιώκει, τα αιχμαλωτίζει, και τα ταλαιπωρεί συστηματικά μέχρι να τα «εξημερώσει», μέχρι δηλαδή να τα εξαντλήσει δεόντως και να τους σπάσει τον τσαμπουκά.
Στην περίπτωση των αγελαίων ζώων όπως οι σκύλοι ή τα άλογα, ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τη φυσική τους τάση να υπακούουν στον αρχηγό της αγέλης, και παίρνει τη θέση του, επιβάλλοντας την κυριαρχία του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι καλό και φυσικό να υπακούουν τον άνθρωπο. Είναι μια παραμορφωμένη εκδήλωση του φυσικού ενστίκτου σεβασμού της ιεραρχίας, το οποίο έχει νόημα στη φύση για την επιβίωση της αγέλης, αλλά στη σχέση σκύλου-ανθρώπου το μόνο νόημα που έχει είναι η εξυπηρέτηση του ανθρώπου και κατά καμμία έννοια του σκύλου.
Μονάχα για τις γάτες μπορεί ίσως να πει κανείς ότι απολαμβάνουν κάποιο βαθμό ελευθερίας και παρ’ όλ’ αυτά συνεχίζουν να μένουν κοντά στον άνθρωπο. Ωστόσο όταν έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων, οι γάτες μπορεί να επιζητούν τη ζέστη και την άνεση του σπιτιού, επιζητούν όμως και να περιφέρονται στους δρόμους, να εξερευνούν, να συναναστρέφονται με άλλες γάτες, και φυσικά να ζευγαρώνουν. Δυνατότητες που είναι απαγορευμένες στις στειρωμένες γάτες των διαμερισμάτων.
Τα ζώα δεν «επέλεξαν» να ζουν με τον άνθρωπο, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν μπορούν να ξέρουν πραγματικά τις συνέπειες μιας τέτοιας «επιλογής». Η αποδοχή τροφής και θαλπωρής δεν είναι «επιλογή ζωής», είναι μια ενστικτώδης κίνηση. Η περιορισμένη εμπειρία και γνώση του ζώου δεν του επιτρέπει να εξετάσει όλες τις παραμέτρους του ζητήματος. Είναι σαν να προσφέρουμε σε έναν άνθρωπο ένα όμορφο σπίτι και δωρεάν τροφή και περίθαλψη, χωρίς όμως να του πούμε εκ των προτέρων ότι δεν θα του επιτρέπεται να βγαίνει ποτέ από το σπίτι αυτό, ούτε να συναναστρέφεται ομοίους του, ούτε να έχει σεξουαλική ζωή, κι επιπλέον θα πρέπει να καταγίνεται ορισμένες ώρες την ημέρα με την εργασία που εμείς θα του επιβάλλουμε. Και αφού δεχτεί, να ισχυριστούμε ότι το «επέλεξε» ο ίδιος. Και να τον ξυλοφορτώνουμε κιόλας άμα είναι «κακός» και δεν φέρεται «σωστά», δηλαδή έτσι όπως εξυπηρετεί εμάς.
Πώς το επέλεξε, αφού δεν το ήξερε! Και το ζώο δεν μπορεί να το ξέρει! Δεν φτάνει ως εκεί το μυαλό του, πώς να το κάνουμε! Δεν μπορεί να έχει την πληροφορία!
Ένα ενήλικο κατοικίδιο δεν μπορεί πλέον να ελευθερωθεί. Έχει συνηθίσει να ζει με το συγκεκριμένο τρόπο. Αν το αφήσουμε ελεύθερο, θα πανικοβληθεί, θα νιώσει εγκαταλειμμένο. Θα υποφέρει, θα πονέσει, θα αρρωστήσει και θα πεθάνει δυστυχισμένο. Για τα ενήλικα κατοικίδια δεν υπάρχει καλύτερη λύση από το να συνεχίσουν τη ζωή τους ως έχει μέχρι να πεθάνουν.
Ωστόσο:
Ας μην αφήσουμε να δημιουργηθούν άλλοι δεσμώτες.
Ας καταργήσουμε το θεσμό του κατοικίδιου ΤΩΡΑ.
Ας καταργήσουμε τους ζωολογικούς κήπους ΤΩΡΑ.
Δεν χρειάζονται νομικά μέτρα. Δεν χρειάζονται αγώνες ούτε μάχες. Το μόνο που χρειάζεται είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. Είναι να το αποφασίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και να το κάνουν πράξη στην προσωπική ζωή τους. Να μην αποκτήσουν άλλο κατοικίδιο. Να μην επισκεφτούν ποτέ ξανά ζωολογικό κήπο. Τα ήδη υπάρχοντα κατοικίδια και τα αδέσποτα να στειρωθούν ή να εμποδιστεί με άλλο τρόπο η αναπαραγωγή τους, ώστε όταν αυτά φύγουν από τη ζωή να πάψει να υπάρχει αυτή η συνήθεια. Έτσι το φαινόμενο μπορεί να εκλείψει σιγά-σιγά από μόνο του.
Όσοι θέλουν να συνεχίσουν να έχουν κατοικίδια, θα το κάνουν. Δεν ωφελεί να τους εξαναγκάσουμε να μην έχουν. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Η επιβολή και η καταπίεση δημιουργεί εχθρότητα. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η έμπρακτη αγάπη και ο σεβασμός των συνοδοιπόρων μας στον όμορφο αυτό πλανήτη.
Δεν χρειάζονται ζωολογικοί κήποι για να έχουμε επαφή με τα ζώα. Γιατί είναι απαραίτητο να βλέπουμε εκ του φυσικού διάφορα ζώα απομακρυσμένα από το φυσικό τους περιβάλλον; Ας δούμε ντοκυμανταίρ, ας διαβάσουμε βιβλία. Δεν είναι ζωτική ανάγκη μας να τα δούμε ζωντανά, δεν είναι ούτε καν ουσιώδες κομμάτι της επιμόρφωσης. Είναι μια ιδιοτροπία, μια διασκέδαση. Μια διασκέδαση που στοιχίζει σε ορισμένα ζώα τη δια βίου αιχμαλωσία προς τέρψη και απόλαυση δική μας. Όποιος φλέγεται από επιθυμία να δει πώς μοιάζει μια καμηλοπάρδαλη ή ένας ελέφαντας, ας πάει για φωτογραφικό σαφάρι στην Αφρική, να δει τα ζώα στα εθνικά πάρκα, στο φυσικό τους περιβάλλον.
Το ίδιο ισχύει, όσο παράξενο και αν χτυπάει σε ορισμένους, και για τα τόσο οικεία μας κατοικίδια: σκύλους, γάτες, καρδερίνες, χελώνες, κουνέλια. Ας ζουν ελεύθερα, όσα ζήσουν, όπου ζήσουν και όπως ζήσουν, σε ένα φυσικό περιβάλλον. Ας ζήσουν και μέσα στις πόλεις, όπως τόσα και τόσα άλλα ζώα που ζουν ελεύθερα, άγρια: περιστέρια, ποντίκια, κοτσύφια, ακόμη και γλάροι και αλεπούδες, που επωφελούνται από τα σκουπίδια μας. Όποιος θέλει να έχει σχέση με ένα ζώο, αν έχει τα κότσια και τη θέληση, ας καταφέρει να σχετιστεί μαζί του ισότιμα, χωρίς να το αιχμαλωτίσει και να το ελέγξει. Ας βάλει σπόρους στο μπαλκόνι του και φωλιές για τα πουλιά, ας κάνει εκδρομές στο δάσος για να δει ελάφια και αλεπούδες, ας βάλει μάσκα και βατραχοπέδιλα και ας θαυμάσει τα ψάρια στο φυσικό τους περιβάλλον.
Αν αγαπάμε τα ζώα και δεν τα θεωρούμε απλώς παιχνίδια μας, ας φροντίσουμε τη φύση και το περιβάλλον, ώστε τα ζώα να μπορούν να ζουν ελεύθερα και άγρια και να μπορούμε και εμείς να τα χαρούμε.
Σαν ίσος προς ίσο.
Προτάσεις για ανάγνωση:
«Όταν οι ελέφαντες κλαίνε», Τζέφρυ Μ.Μάσσον & Σούζαν Μακκάρθυ, Ωκεανίδα 1996
«Τζένη», Ντάγκλας Πρέστον, Ωκεανίδα 1995
Και ένας ενδιαφέρον σύνδεσμος που μόλις ανακάλυψα:
http://web.auth.gr/virtualschool/2.4/Youngs/KarpadakisKritiki.html
14 σχόλια:
Αγαπητή "Αόρατη Μελάνη"!
Κατ’ αρχήν να ευχηθώ καλοδιάβαστο και καλό...κουράγιο στο εγχείρημα!
Διάβασα όσα γράφεις για την ελευθερία των ζώων.
Τώρα δύο σχόλια:
1) το σκυλάκι που λές ότι έχεις, τί σκοπεύεις να το κάνεις; Θέλω να πώ ότι με όσα διαβάσα μου προκύπτει αβίαστα η ερώτηση...
2) Αναρωτιέμαι άν ως άνθρωποι μπορούμε να μιλάμε για την ελευθερία των ζώων. Το ερώτημα είναι και φιλοσοφικό αλλά και πρακτικό/πραγματικό
Από φιλοσοφικής απόψεως, αυτά που λές για την ελευθερία των ζώων, δεν είναι παρα «προβολές» της ελευθεριας (ή μάλλον των κριτηρίων ελευθερίας που αντιλαμβάνεσαι εσύ (ή εμείς, δεν έχει διαφορά) ώς άνθρωπος (άνθρωποι). Επομένως, με βάση τα κριτήρια που εσύ «εφαρμόζεις» στο κείμενο, θα έλεγα ότι το τί σημαίνει ελευθερία και αγάπη για το σκυλάκι σου δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι το ίδιο με αυτό που εσύ (ή εγώ) εννοούμε. Και βέβαια άν (λεω ΑΝ) τυχαίνει να διαφωνούμε και μεταξύ μας, τότε τόσο το χειρότερο για...εμάς (το σκυλάκι σου ποσώς ασχολείται! ‘Η μάλλον άντε να αποδείξουμε άν ασχολείται ή όχι!)
Σε ακόμα πιό πρακτικό επίπεδο, αν εγώ που δεν έχω σκυλάκι πιστεύω ότι το σκυλάκι σου πρέπει να το ελευθερώσεις, οφείλω ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ να σεβαστώ την ΔΙΚΉ ΣΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που μπορεί να λέει 1) δεν συμφωνώ 2) συμφωνώ, αλλά το σκυλάκι μου είναι για μένα σημαντικο για τον οποιοδήποτε λόγο 3) α, παράτα μας!
Έτσι, σε πρακτικό επίπεδο, έχει (για μένα) προτεραιότητα η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ελευθερία (στην προκειμένη περίπτωση η δική σου), αφού τις περισσότερες φορές οι πράξεις/ επιλογές σου βασίζονται σε λογική και συναισθήματα τα οποία (κάπως!) νογάω, ενώ οι πράξεις του σκυλου... πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο (σύμφωνα πάντα με τα δικά σου επιχειρήματα!)
Αυτό το τελευταίο οδηγεί και στο πρακτικό ερώτημα: Είμαστε σε θέση να διδάξουμε τα σχετικά με την ελευθερία και αγάπη των ζώων; Θέλω να πώ ότι άν ως άνθρωποι δεν καταφέρνουμε να αγαπήσουμε και να σεβαστούμε την ελευθερία άλλων ΑΝΘΡΩΠΩΝ (κοίτα λίγο ΤΙ γίνεται γύρω μας ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!) που υποτίθεται ότι μας και τους καταλαβαίνουμε πολύ καλύτερα από τα σκυλάκια μας, αν δηλαδή δεν μπορούμε να τα βρούμε με τους ΟΜΟΙΟΥΣ μας, πώς (λέω ΠΩΣ) έχουμε την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ (κατά τη γνώμη μου πάντα – δεν συμμερίζονται όλοι αυτή την άποψη) ότι θα τα «βρούμε» με κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ;
(Κάπου λέει στην Κ.Διαθήκη -ελεύθερη διασκευή επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς τη μετάφραση - κάτι που νομίζω εκφράζει το παραπάνω ερώτημα: «Άν του συνανθρώπους σας που τους βλέπετε δεν μπορείτε να τους αγαπήσετε, τον Θεό που δέν τον βλέπετε πώς θα τον αγαπήσετε;»
Και δεν εννοώ θεωρητικά, όπως πχ κάνουμε ΤΩΡΑ που γράφουμε στο blog (μεταξύ..."τυριού και αχλαδιού"!) αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΑ (που είναι και το πιο δύσκολο)
Εν κατακλείδι: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΙΑΦΩΝΩ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ (και κάποιας αυτοκριτικής που κάνει ο καθένας για τον εαυτό του και μόνο)
Το... "λεμόνι"
Αγαπητό "λεμόνι", σε ευχαριστώ για τις θερμές ευχές σου!
Πάλι καλά που δεν είσαι "ξυνό λεμόνι"!
Λοιπόν να τα πάρουμε με τη σειρά:
Τη σκυλίτσα μου θα τη βγάλω στη σύνταξη, ελλείψη άλλης προοπτικής. Εμμέσως φαίνεται από το κείμενό μου, στα σημεία που λέω ότι για τα ήδη υπάρχοντα κατοικίδια δεν υπάρχει άλλη λύση από το να συνεχίσουν τη ζωή τους ως έχει. Το να την «απελευθερώσω» τώρα, κοινώς να την πετάξω στο δρόμο, όπως πράττουν πλείστοι άλλοι φιλόζωοι, το βρίσκω απείρως σκληρό και απάνθρωπο (ή απόζωο, αν προτιμάς!). Έχει δεθεί με εμένα και την οικογένειά μου, έχει συνηθίσει έναν τρόπο ζωής, θα πάθαινε μεγάλο σοκ αν βρισκόταν ξαφνικά μόνη, με μια ελευθερία την οποία δεν θα γνώριζε πώς να διαχειριστεί. Γουστάρει να το σκάει και να αλητεύει, αλλά όποτε συνέβη αυτό, πάντοτε επέστρεψε στο σπίτι. Μπορώ να πω με αρκετή βεβαιότητα, νομίζω, ότι προτιμά να συνεχίσει να ζει έτσι όπως ζει τώρα.
Σίγουρα το τι σημαίνει ελευθερία και αγάπη για το σκύλο δεν το ξέρω, ούτε για τη γάτα, ούτε για την ιγουάνα, ούτε για το χρυσόψαρο. Εδώ δεν ξέρω τι σημαίνει για τους άλλους ανθρώπους! Κι επιπλέον δεν ξέρω αν η ελευθερία και η αγάπη συνιστούν αξίες για τα ζώα αυτά στον ίδιο βαθμό που συνιστούν αξίες για μένα. Γενικά πάντως παρατηρώ το εξής: όσο μεγαλύτερο βαθμό ομοιότητας έχω με ένα ζώο, τόσο περισσότερο είμαι σε θέση να κάνω μια αρκετά πετυχημένη εικασία για τον τρόπο σκέψης του. Καταλαβαίνω περισσότερο τα θηλαστικά απ’ ότι τα ψάρια ή τα ερπετά, κι αν πάμε σε έντομα, άστα να πάνε στο διάολο! Κάνω λοιπόν εικασίες για τις ανάγκες των ζώων, παρατηρώντας τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους, και συγκρίνοντάς την με αντίστοιχες δικές μου συμπεριφορές οι οποίες ξέρω τι σημαίνουν. Το ίδιο δηλαδή που κάνουμε και όταν επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους.
Βλέπω πόσο πολύ λαχταράνε τα σκυλιά να τρέξουν ελεύθερα, πόσο τους αρέσει να σκαλίζουν σε σκουπίδια, πόσο χαίρονται να κυλιούνται σε λάσπες και να τινάζονται. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις πότε χαίρεται ένας σκύλος. Όσο για ανάγκες πιο περίπλοκες, όπως της τεκνοποίησης, μπορεί κανείς να μου πει ότι «δεν του λείπει γιατί δεν ξέρει τι είναι». Εγώ ισχυρίζομαι ότι του λείπει χωρίς να το ξέρει. Κρίνω από τη δική μου εμπειρία με την εγκυμοσύνη: πριν μείνω έγκυος δεν ήξερα τι είναι και δεν το αποζητούσα συνειδητά. Όταν όμως έμεινα έγκυος, ήταν μια εμπειρία τόσο συναρπαστική, με μια τόσο απολαυστική αίσθηση ολοκλήρωσης και πληρότητας, ώστε κατάλαβα ότι μου έλειπε δίχως να το ξέρω. Και δεν νομίζω να ήταν κατασκεύασμα του μυαλού μου όλο αυτό, ήταν μια σωματική αίσθηση, η αίσθηση ότι είμαι φτιαγμένη για να κάνω αυτό το πράγμα και απολαμβάνω το γεγονός ότι το κάνω. Το ίδιο ένιωσα και στη γέννα, το ίδιο και στο θηλασμό. Κανείς μας δεν ήξερε πώς είναι το σεξ πριν κάνει σεξ, όλοι όμως επιδιώξαμε να κάνουμε σεξ, και σε όλους τελικά άρεσε (εκτός αν έχουν κάποιο χοντρό πρόβλημα). Θεωρώ αρκετά πιθανό να ισχύει το ίδιο και στα ζώα.
Στο βιβλίο που αναφέρω στο τέλος του ποστ μου, το «όταν οι ελέφαντες κλαίνε», μιλάει κάπου για την έννοια της «λειτουργικολαγνείας», της απόλαυσης που νιώθει ένα πλάσμα όταν κάνει κάτι το οποίο κάνει καλά, κάτι το οποίο είναι φτιαγμένο για να το κάνει: την απόλαυση της τίγρης όταν κυνηγάει, την απόλαυση του αετού όταν πετάει, την απόλαυση του καρχαρία όταν κολυμπάει, την απόλαυση του κοκκινολαίμη όταν κελαηδάει. Εγώ το έχω νιώσει αυτό πολλές φορές στη ζωή μου, όταν κάνω κάτι που αξιοποιεί τις ικανότητες και τις δυνατότητες του σώματός μου (και του μυαλού, αλλά και το μυαλό είναι μέρος του σώματος μην το ξεχνάμε). Συνεκδοχικά υποθέτω ότι και τα ζώα θα αισθάνονται έτσι. Η τίγρη που είναι κλεισμένη στο ζωολογικό κήπο ίσως δεν σκέφτεται «πόσο θα ήθελα να τρέξω ελεύθερη» αν όμως της είχε δοθεί η ευκαιρία να τρέξει ελεύθερη, θα το έκανε με απόλαυση.
Είναι αδύνατον φυσικά να βρει κανείς επιχειρήματα υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης. Μόνο υποθέσεις και εικασίες μπορούν να γίνουν, και τα επιχειρήματά μας πάντα θα είναι ανθρωποκεντρικά.
Ως προς το τελευταίο που λες, ότι δίνεις προτεραιότητα στην ανθρώπινη ελευθερία, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Ελευθερία του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση, ναι. Ελευθερία στην επιβολή σε άλλους, όχι. Όπως ακριβώς δεν αναγνωρίζω την «ελευθερία» του γονιού να ξυλοφορτώνει το παιδί του, και τον προσάγω στο δικαστήριο δεν πάει να χτυπιέται και να λέει ότι είναι δικό του το παιδί και θα το κάνει ότι θέλει, όπως ακριβώς δεν αναγνωρίζω την ελευθερία του μουλά να βάζει όλες τις γυναίκες να φοράνε τσαντόρ, αλλά διαμαρτύρομαι και προσπαθώ να του αφαιρέσω αυτήν την εξουσία, έτσι αρνούμαι να θεωρήσω «ελευθερία» την επιθυμία των ανθρώπων να επιβληθούν στα κατοικίδιά τους. Να το φορέσει ο ίδιος ο μουλάς το τσαντόρ, άμα γουστάρει, όχι να βάζει άλλους να το φοράνε! Να κυνηγάνε μόνοι τους μπαλάκια όσοι γουστάρουνε, όχι να βάζουν τους σκύλους να το κάνουν!
Εννοείται ότι δεν μπορώ και δεν θέλω να επιβάλω σε κανέναν τίποτα. Εκφράζω απλώς μια τοποθέτηση, με την ελπίδα να βρει λίγη απήχηση και να αλλάξει τις ιδέες ορισμένων. Τίποτε άλλο. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να «απαγορευτούν» τα κατοικίδια – εκτός από ανέφικτο το βρίσκω και φασιστικό. Ελπίζω απλώς να συμβάλλω στην αλλαγή νοοτροπίας ως προς τη συνήθεια αυτή.
Προς το τέλος λες το εξής:
αν δηλαδή δεν μπορούμε να τα βρούμε με τους ΟΜΟΙΟΥΣ μας, πώς (λέω ΠΩΣ) έχουμε την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ (κατά τη γνώμη μου πάντα – δεν συμμερίζονται όλοι αυτή την άποψη) ότι θα τα «βρούμε» με κάτι ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΌ;
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου! Και μια που δεν μπορούμε να τα βρούμε με αυτό το διαφορετικό, γιατί δεν το αφήνουμε στην ησυχία του να ζήσει τη ζωούλα του με το δικό του τρόπο, παρά θέλουμε να το τραβολογάμε και να το εξαναγκάζουμε να τη ζει όπως μας φαίνεται ΕΜΑΣ καλύτερο, με τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ κριτήρια;
Λοιπόν, σαν ψωνάρα που είμαι κι επειδή θέλω να βλέπω σχόλια στο μπλογκ μου, μια που δεν τα γράφουν άλλοι, θα τα γράψω εγώ! Μη νομίζετε όμως ότι θα τα επινοήσω, απλά θα μεταφέρω αυτά που μου κοινώνησαν οι φίλοι είτε τηλεφωνικά είτε μέσω email.
Ακολουθούν δύο σχετικά posts.
Μία φίλη που διάβασε το μπλογκ αμέσως μόλις το έφτιαξα, μου έστειλε email και έγινε ο εξής διάλογος:
"Προσπάθησα να απαντήσω στο Μπλόγκ για μπούγιο, αλλά ήθελε κωδικό και κώλωσα."
Το έφτιαξα, τώρα μπορείς να απαντήσεις χωρίς κωδικό. Τσεκάρεις την επιλογή “Όνομα/Διεύθυνση URL” και βάζεις το όνομά σου ή ένα ψευδώνυμο, ότι γουστάρεις. Μπορείς να βάλεις και ανώνυμο, αλλά προτιμώ να ξέρω ποιος είπε τι!
"Συμφωνώ μαζί σου,"
Κάτι είναι κι αυτό!!!
"αλλά η πρόταση να ευνουχίσουμε όλα τα αδέσποτα για να μην συνεχιστεί η γενιά τους δεν μου φαίνεται να συνάδει με το πνεύμα του άρθρου."
Μια χαρά πρόταση είναι, ίσως η μόνη που είναι λίγο ρεαλιστική (ήδη γίνονται προσπάθειες από φιλοζωικούς συλλόγους, ιδιώτες, κράτος, να στειρωθούν όσο γίνεται περισσότερα αδέσποτα, δεν είναι κάτι καινοφανές). Αντίθετα η πρόταση να πάψουν οι άνθρωποι να έχουν κατοικίδια δεν έχει ούτε μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο να γίνει αποδεκτή.
Απάντησα βιαστικά προηγουμένως και όχι επί της ουσίας. Έχεις δίκιο, δεν μοιάζει να συνάδει με το πνεύμα του άρθρου. Από τη μία το χαρακτηρίζω βαρβαρότητα, από την άλλη το προτείνω.
Με μία διαφορά: δεν το αναφέρω ως πάγια τακτική για τον έλεγχο των κατοικιδίων και των αδέσποτων, αλλά ως προσωρινή πρακτική, μέχρι να πάψουν να υπάρχουν κατοικίδια. Και δεν το προτείνω ακριβώς, απλά λέω ότι είναι κάτι που θα μπορούσε να γίνει. Η παρεμπόδιση της αναπαραγωγής μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους, περιορίζοντας απλώς τα ζώα. Ίσως θα το προτιμούσα, η στείρωση μου φαίνεται άσχημη και βάρβαρη πράξη, αλλά και η καταπίεση της σεξουαλικότητας είναι άσχημη, ειλικρινά δεν ξέρω τι μου φαίνεται χειρότερο.
Εννοείται ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. Το πολύ-πολύ να επιλέξουν ορισμένοι να το κάνουν σε προσωπικό επίπεδο – και πράγματι πολλοί το κάνουν ήδη, χωρίς πολλή φιλοσοφία και χωρίς γενικότερο μακροπρόθεσμο πλάνο, απλά και μόνο επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα μπορέσουν να βρουν σπίτι για τα βλαστάρια του σκυλιού ή του γατιού τους και θα καταλήξουν αδέσποτα. Αυτό που έκανα κι εγώ δηλαδή με την Πελούσα.
Ο καλός μου φίλος Idom μου έστειλε κι αυτός δύο email και ακολούθησε η εξής στιχομυθία:
"Sygxarhthria!"
Σεμνά σας ευχαριστώ!
"Kalo ksekinima kai polles polles epityxies!!!"
Και στα δικά σας!
"Eleipe apo tin Bloggosfaira."
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
"Mpravo!!"
Σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια.
Όμως βρε παιδί μου τώρα… σοβαρά μιλάς ή με επεξεργάζεσαι?
Το διάβασες το μπλογκ? Αν κρίνω από την αντίδρασή σου, αμφιβάλλω σφόδρα.
Και αν το διάβασες (αλλά κι αν δεν το διάβασες) γιατί δεν δημοσιεύεις το ανωτέρω σχολιάκι σου στο ίδιο το μπλογκ, να μου κάνεις και σεφτέ?
Περιμένω επανόρθωση.
Διαφορετικά, θα δημοσιεύω εγώ σχόλια με το δικό σας όνομα και θα ησυχάσω!
"Τατιάνα μου και βέβαια το διάβασα το πρώτο post και βέβαια θα γράψω σχόλιο. Epeidi to thema einai sovaro thelo na to diatyposo kai epeksergasto kala, gia afto den egrapsa viastika."
Ακόμη περιμένω...
"Episis tha diafhmiso to blog sou!"
Ευχαριστώ ανυπερθέτως!
(ήδη ήρθε ο πρώτος επισκέπτης από εσένα – το «λεμόνι» - κι έγραψε και το πρώτο σχόλιο!)
Εχτές μιλούσα με μια άλλη φίλη και μου είπε ότι δεν έγραψε ακόμη σχόλιο επειδή λέω τόσα πολλά και τόσο αναλυτικά ώστε έχει την αίσθηση ότι πρέπει να γράψει μια μεγάλη, σοβαρή και εμπεριστατωμένη απάντηση. Αυτό, μου λέει, θέλει να κλείσεις πόρτες και παράθυρα, να κάνεις καφέ, και να κάτσεις στον υπολογιστή να γράψεις! Δεν μπορώ να γράψει απλώς «καλώς ήρθες στο δίκτυο και με γεια το μπλογκ!»
Εγώ της είπα, γιατί δεν μπορείς να το γράψεις αυτό μωρή; Ξέρεις πώς περιμένω κανένα σχόλιο; Κάνω κρα! Άντε γράφτο βρε αχαΐρευτη! Αλλά πού! Κανείς δεν φιλοτιμείται.
Όλοι θέλουμε τους αυλοκόλακές μας....
Αγαπητή Αόρατη Μελάνη!
Επανέρχομαι για να εξηγήσω ότι ξινό ή όχι, ένα ΛΕΜΌΝΙ είναι ό,τι πιο χρήσιμο όταν έχεις να κάνεις με αόρατη μελάνη. Με απλά λόγια, η επιλογή του ψευδωνύμου δεν έχει να κάνει με την "ξινίλα" αλλά με την χρησιμότητα του εν λόγω εσπεριδοειδούς στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα!
Σε ευχαριστώ για τις διευκρινίσεις. Νομίζω ότι δεν διαφωνούμε κατά βάση απλά είναι θέμα "λεκτικό".
Βέβαια, θα θεωρήσω τα δυο παραδείγματα που έφερες για το σκυλάκι που κυνηγάει το μπαλάκι και για τους μουλάδες και τα τσαντόρ είναι μάλλον ανεπιτυχή (ειδικά το δεύτερο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο για να το αναλύσουμε). Κρατάω όμως την κεντρική σου "ιδέα" πίσω από τα παραδείγματα με την οποία και ΣΥΜΦΩΝΩ κατά βάση.
Το δικό μου το ερωτηματικό είναι ένας προσωπικός προβληματισμός που αφορά στο ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ της υπόθεσης.
Δηλαδή εγω ας πούμε ότι συμφωνώ και επαυξάνω στα γραφόμενά σου. Εκτός από αυτό, ΤΙ άλλο μπορώ να κάνω σε ΠΡΑΚΤΙΚΟ επίπεδο; Δεν μου έγινε ξεκάθαρο το ΤΙ προτείνεις. Και από την άλλη, άν αναλώσω πραγματικά χρόνο/διάθεση κτλ για το συγκεκριμένο θέμα, είναι τελικά το συγκεκριμένο θέμα η πρώτη μου προτεραιότητα; Δεν θα έπρεπε να είναι η ανθρώπινη δικαιοσυνη/ελευθερία/αυτοδιαθεση (βάλε ό,τι άλλο θές) πχ εναντίον των μουλάδων του κόσμου; Χρησιμοποιώ τον όρο "μουλάς" με όλη τη μεταφορική έννοια της λέξης γιατί 1) δεν είναι όλες οι χώρες μουσουλμανικές και 2)(το ΤΟΝΙΖΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ) δεν είναι οι θρησκείες η μοναδική πηγή ΜΟΥΛΑΔΩΝ στον κόσμο.
Για την ανωνυμία μου που σχολιάζεις σε κάποιο από τα επόμενα σχολια, να με συγχωρέσεις που βαριέμαι αφάνταστα να υποστώ την διαδικασία εγγραφής σε ένα δίκτυο που δεν θα χρησιμοποιήσω...
Το..."Λεμόνι"
Αγαπητό μου γλυκολέμονο, (αυτό το λέω για να σε καλοπιάσω),
Γνωρίζω τη σημασία του λεμονιού για την αόρατη μελάνη, διάβαζα κι εγώ τους μικρούς εξερευνητές όταν ήμουνα παιδάκι! Απλά είπα να κάνω κι ένα λογοπαίγνιο.
Δεν νομίζω να σχολίασα πουθενά την ανωνυμία σου, μάλλον κάτι άλλο θα εννοούσα. Πάντως, δεν χρειάζεται να εγγραφείς στο δίκτυο για να βάλεις όνομα. Στις επιλογές των σχολίων μπορείς να διαλέξεις αυτήν που είναι ακριβώς πριν το "ανώνυμος" και γράφει "όνομα/διεύθυνση URL". Εκεί μπορείς να γράψεις ένα οποιοδήποτε όνομα χωρίς να σου ζητηθεί registration. Μπορείς να γράψεις ας πούμε "λεμόνι"!
Νομίζω κι εγώ ότι κατά βάση συμφωνούμε.
Το παράδειγμα με το μπαλάκι είναι όντως υπεραπλουστευμένο. Χαίρομαι ωστόσο που αναγνωρίζεις την κεντρική ιδέα πίσω από τα παραδείγματα και συμφωνείς.
Εννοείται ότι "μουλάδες" υπάρχουν πολλοί σε αυτόν τον ρημάδι τον κόσμο. Και ζητήματα προς ενασχόληση και προς βελτίωση υπάρχουν πολλά. Και φυσικά καθένας θα βάλει τις προτεραιότητές του. Κι εγώ έχω άλλες προτεραιότητες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ασχολούμαστε ΜΟΝΟΝ με ζητήματα πρώτης προτεραιότητας. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να λυθεί το πρόβλημα της πείνας, της κοινωνικής ανισότητας και της ανελευθερίας για να καταπιαστούμε με τα ελάσσονα θέματα - μπορούμε να το κάνουμε ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ.
Όσαο για το τι να κάνεις εσύ ή οποιοσδήποτε σε ΠΡΑΚΤΙΚΟ επίπεδο - τίποτα! Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε προτείνω να κάνουμε τίποτα. Εννοώ (και νομίζω ότι εσύ αυτό εννοείς) ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να υποχρεώσουμε όλους να μην έχουν κατοικίδια ή ζωολογικούς κήπους.
Δεν προτείνω αυτό.
Προτείνω καθένας να το πράξει, ΑΝ και μόνο ΑΝ το θέλει, σε προσωπικό επίπεδο. ΑΝ συμφωνήσεις μαζί μου, μπορείς να μην έχεις κατοικίδιο, να μην επισκέπτεσαι ζωολογικούς κήπους, και να μην προωθείς γενικά τις πρακτικές αυτές. Επίσης μπορείς, ΑΝ συμφωνείς, να διασπείρεις τις ιδέες αυτές - πράγμα που κάνω εγώ μέσω του μπλογκ.
Κοινώς, να εφαρμόσεις τις πεποιθήσεις σου και να ενημερώσεις όσο περισσότερους μπορείς για αυτές.
Αυτό κάνω εγώ, και αυτό προτείνω.
Φυτεύεις ένα μικρό σποράκι, το φροντίζεις και ελπίζεις να φυτρώσει και να μεγαλώσει.
Πριν από μερικά χρόνια είχα σε μια γλάστρα μια κουκουναριά που είχε φυτρώσει από ένα κουκουνάρι που έχωσα. Όταν μεγάλωσε λίγο το φύτεψα στο δάσος Συγγρού, στην Κηφισιά. Φέτος πήγα με την κόρη μου εκεί και της το έδειξα. Ήταν πράσινο και φουντωτό.
Ήταν πολύ συγκινητική στιγμή.
Κατ' αρχήν συγχαρητήρια για την αόρατη μελάνη σας (λέγεται και "συμπαθητική").
Αφού σας αρέσουν τα comments, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανάψει κι άλλο η κουβέντα. Παραθέτω ένα απόσπασμα από ένα γνωστό βιβλίο:
"...και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς. και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός, λέγων' αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής και άρχετε των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και πάντων των κτηνών και πάσης της γης και πάντων των ερπετών των ερπόντων επί της γης..." (Γεν. Α, 27-28).
Ελπίζω να έριξα λίγο καύσιμο στη συζήτηση...
Μουλάς Β.
ΥΓ. Με αδημονία αναμένω το δεύτερο ποστ σας...
ΥΓ2. Με το "μετριασμό σχολίων" που βάζετε μας προβληματίζετε λίγο.
Καλέ στ’ αλήθεια με βρίσκετε συμπαθητική; Με κολακεύετε!
Ν’ ασχοληθώ πρώτα με τα παράπονά σας (να κρατήσουμε τον πελάτη):
Το μετριασμό σχολίων τον έβαλα επειδή σκέφτηκα ότι μπορεί (λέμε, μπορεί) κάποια στιγμή να έχω εκατομμύρια αναγνώστες και να δημοσιεύονται και τίποτε απαράδεκτα πράματα, ή τίποτις σπαμ και τα συναφή, και θα ήθελα να μπορώ να τα ελέγχω (τώρα θα μου πεις, θα διαβάζεις όλα τα εκατομμύρια ποστ που θα σου κολλάνε;). Πιθανά να υπάρχει τρόπος να σβήσω ένα ποστ αφού έχει δημοσιευτεί και μετά, αλλά επειδής ως άσχετη και νέα μπλογκερού δεν τον ξέρω, εφάρμοσα αυτό. Αν όμως ενοχλεί την πελατεία, να το καταργήσω ρε παιδί!
Το επόμενο ποστ το παιδεύω ακόμη, διότι όπως θα παρατηρήσατε καταγίνομαι μόνον με μεγάλα φιλοσοφικά ζητήματα και προτίθεμαι να τα βάλω όλα στη θέση τους. Αλλά επειδή έχουμε και δουλειές και με τραβάει και η κόρη μου από τα φουστάνια, δεν πρόκαμα ακόμη να το ολοκληρώσω. Αδημονήστε λίγο ακόμη, καλό σας κάνει!
Το βιβλίο που αναφέρετε το έχω ακουστά, αλλά είναι λίγο παρωχημένο νομίζω, και άκρως ασυνάρτητο (για να μην πούμε τίποτε παραπάνω). Έχει κάτι χαριτωμένα παραμυθάκια μέσα, αλλά έχει και κάτι άλλα απαράδεκτα. Εγώ στην κόρη μου δεν διαβάζω τέτοια παραμύθια, της λέω τα παραμύθια που φτιάχνω μόνη μου.
Και κλέβοντας την ατάκα ενός γνωστού μου: διαβάζω μόνον τα βιβλία που έχω γράψει εγώ. Παραθέτω λοιπόν απόσπασμα από ένα άλλο βιβλίο:
«…και είπε το Μέγα Πνεύμα: Θα γεύεστε τους καρπούς της γης, αλλά δεν θα καταστρέφετε τα δέντρα που τους προσφέρουν. Θα κυνηγάτε ζώα για την τροφή σας, αλλά δεν θα τα σκοτώνετε άσκοπα, δεν θα τα αιχμαλωτίζετε και δεν θα τα εξευτελίζετε για την ψυχαγωγία σας. Θα σέβεστε κάθε ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη και θα το τιμάτε σαν ίσο, από το ταπεινό μυρμήγκι ως το τρομερό λιοντάρι. Γιατί κάθε πλάσμα είναι σοφά τοποθετημένο στη θέση που του έδωσε ο Πλάστης, και η παραμικρή διαταραχή της ισορροπίας θα κάνει τη ζυγαριά της αρμονίας να γείρει σε βάρος σας.»
Κοσμογονία Α, κεφ. 1
Το βιβλίο αυτό, σε περίπτωση που δεν το ξέρατε, μου το παρέδωσε το Μέγα Πνεύμα αυτοπροσώπως σήμερα το ξημέρωμα, και μου ανέθεσε να διασπείρω την Αλήθεια των Λόγων του σε όλη την οικουμένη – αλήθεια την οποία εννοείται ότι δεν αμφισβητεί κανείς, μια που προέρχεται εξ αποκαλύψεως και εξ επιφοιτήσεως.
Αγαπητή μου,
αν ο κόσμος όλος είναι μια βιβλιοθήκη (υπάρχει ένα ενδιαφέρον αφήγημα του Μπόρχες που λέγεται "η βιβλιοθήκη της Βαβελ" και ξεκινάει κάπως έτσι), είμαι σίγουρος ότι το βιβλίο σας (υπό του μεγάλου πνεύματος) έχει τη θέση του εκεί όπως όλα - καλύτερα μια βιβλιοθήκη με εκατό βιβλία (τα 99 άσχημα και ένα καλό) παρά μια βιβλιοθήκη με εκατό αντίτυπα του ίδιου (καλού) βιβλίου.
Ο λόγος που χρησιμοποίησα το απόσπασμα και υπερασπίστηκα εμάς τους δυστυχείς μουλάδες (που δεν είμαστε καθόλου μα καθόλου στη μόδα - αυτό να λέγεται) είναι για να μεταθέσω τη συζήτηση στο αν ο άνθρωπος είναι κάποιο "περιούσιο" πλάσμα, ένα είδος "κορωνίδας" του σύμπαντος κόσμου (οπότε "του ανήκει" ο κόσμος) ή όχι. Πιθανώς θα πρέπει να αντιδιαστείλω την παραχώρηση της "χρήσης" του κόσμου με την "ιδιοκτησία" του, οπότε ίσως να μην είμαι εν τέλει σε μεγάλη αντίθεση με το μέγα πνεύμα και αυτά που σας λέει.
Πάντως φαίνεται ότι είναι το μόνο είδος που συζητάει τα όρια της "κυριαρχίας" του σε Blogs και αλλαχού και προβληματίζεται γι' αυτά.
Για να είμα δίκαιος, μη όντας φιλόζωος, ούτε καν ελάχιστα φυσιολάτρης, μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να ανοίξετε κουβέντα επί του θεματος, και εφόσον το Post σας είναι μόνο για φιλόζωους, δεν έχετε καμμία υποχρέωση να πάρετε τις απόψεις μου στα σοβαρά. Μ' αρέσει όμως η κουβεντούλα, οπότε αν έχετε kinky θέματα μη φοβάστε, δε χάνετε τον πελάτη.
Παπεμπιπτόντως, τα comments τα διαγράφετε πατώντας το σκουπιδοτενεκέ που πρέπει λογικά να βλέπετε κάτω από το καθένα (συνδεδεμένη ως administrator, εννοείται).
Σπεύδω να διαβάσω το επόμενο κείμενό σας.
Φίλτατε Β.,
ευχαριστώ για την τεχνική υποστήριξη. Πάσα προσφορά δεκτή.
Λατρεύω το Μπόρχες, φυσικά. Και τις βιβλιοθήκες και κάθε τι σχετικό με αυτές.
Το αν ο άνθρωπος είναι ή όχι "περιούσιος" και "κορωνίδα" της δημιουργίας, νομίζω ότι επαφίεται στην προσωπική κρίση του καθενός. Για μένα είναι προφανές ότι δεν είναι - και για σας άλλωστε, όπως δείχνουν τα εισαγωγικά που του φορέσατε. Όσο για το δικαίωμα χρήσης του κόσμου, όποιος έχει το πάνω χέρι, παίρνει και το δικαίωμα χρήσης - καλώς ή κακώς. Το δίκαιο του ισχυροτέρου. Όλα τα πλάσματα χρησιμοποιούν όλα τα άλλα όσο τα παίρνει και όπως τα εξυπηρετεί.
Εν τέλει δεν έχω κανένα "ηθικό" ή "φιλοσοφικό" υπόβαθρο για αυτά που πρεσβεύω. Αν κλίνω προς κάποια φιλοσοφία, κλίνω προς το μηδενισμό. Δεν πιστεύω σε καλό και κακό, σε σωστό και λάθος. Απλώς δε γουστάρω ορισμένα πράματα, όπως την υποκρισία και την εθελοτύφλωση. Άμα βλέπω μια κυρία να μπουκώνει το σκύλο της φαγητό μέχρι σκασμού, να του φοράει παλτουδάκι μην κρυώσει, να τον τραβολογάει για να μην πλησιάσει άλλα σκυλιά, να τον μπανιάρει κάθε τρεις και λίγο και να του μιλάει σαν να απευθύνεται σε μωρό (ξέρω μια τέτοια στη γειτονιά μου), ε δεν μπορώ να ακούω να λέει ότι τον αγαπάει! Δεν τον αγαπάει! Εκτός κι αν κάτσουμε και ορίσουμε ξανά τη λέξη "αγάπη" (εδώ που τα λέμε, πόσοι και πόσοι γονείς δεν "αγαπούν" με παρόμοιο τρόπο τα παιδιά τους;). Αυτό μου τη δίνει.
Έχω ένα πολύ kinky θέμα στα σκαριά, αλλά φοβάμαι να το δημοσιεύσω μη με σταυρώσουνε. Έκανα και το λάθος να βάλω το αληθινό μου όνομα στο μπλογκ (με τόσες κουβέντες περί ανωνυμίας, είπα να δείξω καθαρό μέτωπο) και θα ξέρουν πού να στείλουν τη βόμβα. Τελικά θα το κάνω, αλλά περιμένω να μαζέψω κουράγιο. Υπομονή. Στο μεταξύ διασκεδάστε με ολίγα χαριτολογήματα.
Δημοσίευση σχολίου