ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΣΩΒΡΑΚΟ

Ημέρα της γυναίκας

Αντιγράφω από το κεντρικό δισέλιδο της εφημερίδας LIFO:

Με μια κίνηση υψηλής αυτοθυσίας και για να γιορτάσει τη μέρα της γυναίκας, η συντάκτρια της LifO Ειρήνη Χειρδάρη προσφέρει τον άντρα της Rodrigo Cruz Santos γυμνό στις αναγνώστριές μας. Τον είχαμε ζητήσει ολόγυμνο, αλλά έθεσε βέτο: «Θα φοράει ένα χρυσό μαγιό».

Πάλι καλά που έθεσε βέτο το παλικάρι, ν’ αγιάσει η ψυχούλα του – δεν νομίζω να το άντεχα το υπερθέαμα χωρίς το βέτο. Αν κι εδώ που τα λέμε ίσως να ήταν καλύτερα – ένα απλό τσουτσούνι στο φυσικό του χρώμα ίσως να με είχε σοκάρει λιγότερο από αυτό το απαστράπτον περιτύλιγμα.

Από όλες τις «παγκόσμιες ημέρες» από τις οποίες έχει κατακλυσθεί η ήδη πλήρης εορτών και πανηγύρεων ζωή μας, η Ημέρα της Γυναίκας είναι ίσως η πιο αμφιλεγόμενη. Επικρατεί άγνοια και ασάφεια ως προς το τι ακριβώς γιορτάζουμε, πώς ξεκίνησε, τι συμβολίζει. Όσοι πραγματικά νοιάζονται, μπορούν να πληροφορηθούν επ’ αυτών και άλλων θεμάτων στο διαδίκτυο.

Πέρα όμως από την ιστορική διάσταση του πράγματος, άσχετα με το πώς ξεκίνησε, πώς καθιερώθηκε και τι σκοπό έχει, εγώ αναρωτιέμαι: τι σημαίνει αυτή η γιορτή για εμάς, τους σύγχρονους ανθρώπους και δη τις σύγχρονες γυναίκες;

Κάθε χρόνο βλέπω τις ομόφυλές μου να ξεχύνονται στους δρόμους ενθουσιώδεις, έχοντας αφήσει τον συμβίο τους στο σπίτι μετά των τέκνων, με την πρόθεση να γλεντήσουν, να ξεσαλώσουν, να οργιάσουν, και μάλιστα με μια ολοένα αυξανόμενη τάση να επιδείξουν παντοιοτρόπως ότι μπορούν κι εκείνες να μεταχειριστούν τα αρσενικά ως σεξουαλικά αντικείμενα, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για τις γενιές και γενιές καταπιεσμένων γυναικών που τις μεταχειρίστηκαν έτσι.

Κατ’ εμέ, αυτό που καταδεικνύουν με αυτόν τον τρόπο, είναι ότι όλο το χρόνο δεν ξεμυτίζουν από το σπίτι τους, και περιμένουν αυτή την άγια μέρα για να ξεμυτίσουν από τα σκατά, να πάρουν βαθιά ανάσα και να ξαναβάλουν τα κεφάλια μέσα. Και αυτό που πετυχαίνουν αντιστρέφοντας τους ρόλους του σεξουαλικού εκμεταλλευτή, αντί να διασώζουν τη γυναικεία αξιοπρέπεια, είναι να εξευτελίζουν ΚΑΙ τους άντρες, ακυρώνοντας έτσι και το τελευταίο ίχνος σεβασμού στις διμερείς σεξουαλικές σχέσεις.

Κορίτσια, αυτό δεν είναι ισότητα, αυτό είναι ισοπέδωση. Έχουμε πράγματι ανάγκη να βάλουμε ένα αγοράκι να μας κάνει στριπτήζ για να νιώσουμε περισσότερο γυναίκες; Έχουμε πράγματι ανάγκη να δούμε ένα λόχο φουσκωτών να μας τα κουνά και να ουρλιάζουμε υστερικά για να νιώσουμε απελευθερωμένες; Αυτό το νόημα έχει η ημέρα της γυναίκας; Αντί να κοιτάξουμε να απαλλάξουμε τις εκδιδόμενες κοπέλες από το εξευτελιστικό επάγγελμά τους, ζητάμε και εκδιδόμενα αγοράκια για να ισορροπήσει η ζυγαριά; Ω ναι, οι στρίπερ δεν είναι ακριβώς ζιγκολό (αν και υποθέτω ότι κάποιοι από αυτούς ίσως ασκούν και τα δυο επαγγέλματα). Και συνήθως δεν είναι θύματα σωματεμπορίου όπως οι τρομοκρατημένες αλλοδαπές κοπελίτσες της νυχτερινής οδού Σοφοκλέους. Δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράματα, το ξέρω. Απλώς μου φαίνεται θλιβερό όλο αυτό το κλίμα, μου φαίνεται θλιβερό να εστιάζεται εκεί το νόημα της γυναικείας απελευθέρωσης, μου φαίνεται θλιβερό να μιλάμε καν για ημέρα της γυναίκας, όπως και να μιλάμε για ημέρα της μητέρας, ημέρα του πατέρα, ημέρα του περιβάλλοντος, για μία και μοναδική μέρα το χρόνο που θυμόμαστε και τιμάμε ένα πρόσωπο, ένα ρόλο, μιαν αξία, ξεχνώντας επιμελώς να την τιμήσουμε τις υπόλοιπες 364 (ή 365 αν είναι δίσεχτος).

Ειρήνη σε ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Να το χαίρεσαι το Ροδρίγο σου και να σε χαίρεται κι εκείνος. Έχουμε κάθε λόγο να υποθέσουμε άλλωστε ότι ένα μυθικής αξίας σώβρακο δεν μπορεί παρά να κρύβει αμύθητης αξίας περιεχόμενο.

Να διευκρινίσω ότι δεν είμαι διόλου αυτό που λέμε συντηρητική ούτε σεμνότυφη. Κάθε άλλο. Πέρυσι μάλιστα την ημέρα της γυναίκας πήγα σε μαγαζί όπου είχε αντρικό στριπτήζ, και μάλιστα ήμουν από τις ελάχιστες που όταν τις πλησίασε το παλικάρι δεν απέστρεψαν το πρόσωπο ερυθριάζοντας και χαχανίζοντας με επιδεικτική συστολή, αντιθέτως σηκώθηκα και κουνήθηκα και συμμετείχα στο δρώμενο διασκεδάζοντας – άλλωστε κι εκείνος έμοιαζε να το διασκεδάζει. Δεν έχω τίποτα με το στριπτήζ, μου αρέσει και πολύ μάλιστα, όταν γίνεται από αυτό που θεωρώ εγώ κατάλληλα άτομα σε κατάλληλο πλαίσιο – μεταξύ εραστών σε μια προσωπική στιγμή, λόγου χάρη, ή σε μια παρέα φίλων που εκτός από τριανταμία της αρέσει να παίζει και πιο ενήλικα παιχνίδια. Πάντα με την συγκατάθεση και προς τέρψη όλων των παρευρισκόμενων, θεατών και θεαθέντων, πάντα αυθόρμητα και ελεύθερα, και όχι επί χρήμασι. Το στριπτήζ είναι μέρος του ερωτικού παιχνιδιού και δεν μου αρέσει να βλέπω το ερωτικό παιχνίδι να ανάγεται σε κοινωνικό συμβολισμό ή να γίνεται αντικείμενο οικονομικής συναλλαγής.

Δεν είναι τόσο για τους άντρες που με ενοχλεί το αντρικό στριπτήζ. Ορισμένοι μπορεί να το κάνουν και για το κέφι τους, μπορεί και να τη βρίσκουν, μπορεί να το βλέπουν απλώς σαν ένα ακόμη επάγγελμα και να μην τους ενοχλεί – δεν ξέρω, δεν απαντώ.* Με ενοχλεί για τις γυναίκες που κάθονται και το βλέπουνε, χωρίς να ξέρουνε καλά-καλά γιατί το βλέπουνε. Και με ενοχλεί κυρίως για το μάρκετινγκ της υπόθεσης, για το τεχνητό κλίμα που δημιουργείται γύρω από όλο αυτό, για την παραπλανητικά γλεντζέδικη ατμόσφαιρα που μας εμποδίζει να εστιάσουμε στην ουσία και να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που μας δίνει αυτή η ρημάδα η Ημέρα - την ευκαιρία να αναβαθμίσουμε πραγματικά τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο κόσμο. Για να μην υπάρχουν γυναίκες θύματα ρατσισμού, θύματα εκμετάλλευσης, θύματα σεξουαλικής ή άλλης κακοποίησης, θύματα κοινωνικών διακρίσεων, θύματα προλήψεων και προκαταλήψεων. Ούτε και άντρες άλλωστε.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να καταργήσουμε όλες τις Ημέρες και να καθιερώσουμε μία και μοναδική Ημέρα του Ανθρώπου;

* Να σημειώσω επίσης ότι γνωρίζω, όπως κάθε σύγχρονη γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της, ότι οι περισσότεροι στρίπερ (αν όχι όλοι) είναι gay. Οπότε ας τους καταργήσουμε βρε κορίτσια, τι είχαμε τι χάσαμε!

Σύνδεσμοι:

http://www.un.org/ecosocdev/geninfo/women/womday97.htm

http://www.internationalwomensday.com/about.asp

* και το βιντεάκι που μου χάρισε ο Δρακατώρ (άσχετο με το θέμα, αλλά έχει πλάκα):

http://marriageresourcecenter.org/videogallery/4/med/VideoWidget8.htm